Μικρές ατιμίες

Δυο κωμικοί κατοπτρισμοί μιας διαχρονικής μυθιστορίας 

Ολα άρχισαν τόσο όμορφα, ιδανικά...

  

δια χειρός «ντιλετάντη»*

Μικρές ατιμίες Ι
Ως γ παντρεύτηκα την € μετά από σαράντα πέντε ψιλό-μποέμικα χρόνια. Πίστευα στα δυο ξάστερα πράσινα μάτια της και οσφραινόμουνα τον αέρα της ανεμελιάς της. Ηταν χαριτωμένη, πρακτική, της άρεσε η άνετη ζωή, δεν πίεζε ποτέ κανέναν και για τίποτα. Απεχθανόταν την κοπιαστική εργασία και τους δούλευε κοντά πέντε ώρες την ημέρα σ’ ένα μικρό δικηγορικό γραφείο. Θα ’λεγες πως λάτρευε τον ελεύθερο χρόνο της. Εξασκούνταν καθημερινά στις πολεμικές τέχνες και παθιαζόταν με διαβάσματα για πολιτισμό και υγιεινή διατροφή. Το μεγαλύτερο απ’ τα λίγα ψεγάδια που της αναγνώριζα, η συναισθηματική ανασφάλεια, απλά τόνωνε το εγώ μου και μου ’δινε την ευκαιρία για ατέλειωτα δημόσια και ιδιωτικά πειράγματα.
Τα δύο πρώτα χρόνια του γάμου μας ήταν ανέφελα, φαινομενικά τίποτα δεν άλλαξε από την πρότερη συμβίωσή μας. Επαιρνα, βλέπεις, για ροζ νάζια τους υπαινιγμούς της για να της δίνω τάχα περισσότερη σημασία, όπως και τα ξεσπάσματά των ματιών της στ’ αθώα παινέματά μου για διακριτές συναδέλφους της του γυναικείου φύλλου. Οντας ειδωλολάτρης, προσκυνούσα ευλαβικά δυο θεσπέσια αγάλματα. Καθημερινά την καταξίωση, τ’ απόβραδα και τα Σαββατοκύριακα την €.
Τ’ αναπάντεχο έγινε Κυριακή ξημερώματα σα γυρνούσαμε απ’ τις συνηθισμένες διασκεδάσεις μας. Ενα τοσοδούλη αυτοκινητιστικό ατύχημα, και μπουμ η €. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα στο χτυπημένο κεφαλάκι της, αυτή άρχισε, όμως, να παραπονιέται για αυξανόμενους, σε συχνότητα και ένταση, πονοκέφαλους.
Αρχισε να περνάει πολύ καιρό στο κρεβάτι και σηκωνόταν απλά γιατί έπληττε. Παράτησε δουλειά και πολεμικές τέχνες και τράβηξε δρόμους καλών τεχνών και πολιτισμών.

...μετά ήλθε το... μήλο.

Ο πονοκέφαλος δεν εμπόδισε την άνθιση της ζωγραφικής. Φίλοι έμπαιναν κι’ έβγαιναν στο σπίτι, καλοταΐζονταν, καλοποτίζονταν κι’ έβλεπαν τα πορτραίτα τους σε κάτι λασπωμένες ελαιογραφίες που κοσμούν το σαλόνι μας. Ενεκα οι πονοκέφαλοι, όλες οι ποταπές δουλίτσες ξέμειναν στον κ. γ. Ξέρεις, η παρακολούθηση του αποθέματος των ζαρζαβατικών, η πληρωμή κορνιζών και χρωμάτων, η προετοιμασία και το πλύσιμο των κρύων πιάτων της γερμανικής τερψιλαρύγγιας κουζίνας μας, τ’ άχαρα οικιακά οικονομικά κι όσα άλλα η καθημερινή παρουσία της μικρής μας οικιακής βοηθού δεν επαρκούσε να τελέψει. Ξέρεις, όμως, κάτι ακόμα; Ο κ. γ διατεινόταν ότι ο έρωτας είναι και θα είναι ειδωλολάτρης, μέχρι κάποιος βάνδαλος εαυτός να σπάσει το άγαλμά του.
Η € εγκατέλειψε την ζωγραφική όταν κατάλαβε ότι ποτέ δεν θα σταματούσε να πασαλείβει τα χρώματα. Αγόρασε τότε μια ολόσωμη μαύρη φόρμα και, παρά τις διαμαρτυρίες του κεφαλιού της, δόθηκε στο χορό. Καλοπληρωμένα ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι βελτίωσαν την όρεξή της μα καθόλου τη σιλουέτα της. Παρότι δεν είχε δείξει ακόμα έφεση στη γλυπτική, άρχισα να βλέπω παντού στο σπίτι ακέφαλα αγαλματίδια.
Ο γ και η € πέρασαν χρονιές πολιτισμών.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Ροκανίδια και κόλλες στο πάτωμα από το εργαστήρι ξυλογλυπτικής της €, σκονισμένα βιβλία από ποιητικές βραδιές, αγριοφωνάρες από άριες που λάτρευα… Τ’ αγάλματά μου άρχισαν να γίνονται ακέφαλα και κουλά.
Να δεχθώ πως όλο τούτο τον καιρό δεν έκανα τίποτα για να βάλω μια στοιχειώδη τάξη στο μικρό μας κόσμο. Δουλειά, επαγγελματική και οικονομική καταξίωση, ε ξέρεις, πού και πού φλερτάκια και ζωογόνοι περαστικοί έρωτες. Ο ιδεαλισμός σ’ όλο του το μεγαλείο: «καλά περνάω μωρέ, λίγη αγγαρεία δε βλάπτει και το στρατηγό!».
Αυτός ο μικρός έρωτας, αυτή η μικρή συμβίωση τέλειωσε με απόλυτη συναίνεση. Ενδοξα ή άδοξα, είναι θέμα οπτικής. Εφτασε ένα σκηνοθετημένο μικροατύχημα του γ με το αμάξι, που του προκάλεσε ανταποδοτικούς πονοκεφάλους και ένθερμες καλλιτεχνικές τάσεις. Ξέρεις, δουλειά μηδέν, ενασχόληση με λογοτεχνία αντί για ποίηση, παραγωγή ραγισμένων στραβομούτσουνων  αγαλμάτων αντί για πασαλείμματα ζωγραφικής, ρεμπέτικες μπαγλαμαδένιες βραδιές αντί για άριες, κι άλλα τέτοια όμορφα και άμορφα.

Δυο χρόνια έφτασαν τον γ και την €  στην απόλυτη βαρεμάρα, όπως επιθυμούσε ο γ. Κι αυτός  χάρηκε που απόδειξε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται μονάχα κρύο και ότι η κακής ποιότητας μπογιά, που έφερνε, πασαλείβει τα έργα τέχνης.
Παιδιαρίσματα μέσης ηλικίας λέτε εσείς; Ο γ επιτέλους κατανόησε τη ρήση του Τζόι Ανταμς, «Ερωτεύθηκα δυο πράσινα μάτια. Το λάθος μου είναι ότι παντρεύτηκα ολόκληρο το  κορίτσι!».
Πόσος δρόμος ακόμα κ. γ! 

Μικρές ατιμίες ΙΙ 
Παντρεύτηκα τον γ στα εικοσιοκτώ μου χρόνια. Μ’ αγαπούσε και τον συμπαθούσα πολύ. Όλοι τον περιέβαλαν μ’ εμπιστοσύνη, το ίδιο κι εγώ, η €. Ηταν μεσόκοπος, οικονομημένος, ευγενικός, ψιλο-κουλτουριάρης, οπαδός του ροζ στην πολιτική και τις γυναίκες, προβλέψιμος, με θερμούς τρόπους και πλούσια, μα επιμελώς κρυμμένα, συναισθήματα. Πλακατζής  κι ανέμελος, άφηνε πολύ ελεύθερο χώρο στους γύρω του. Ταίριαζε γάντι στην αρχή των «ελάχιστων δυνατών δεσμεύσεων», που ήταν ριζωμένη στο μυαλό μου. Τι κι αν ήταν ψιλο-εγωιστάκος, τι σα δεν ήμουνα φουλ ερωτευμένη, τι σαν του ‘ρθε  ξαφνικά θεία φώτιση να μεγαλοπαντρευτεί;

Ονειρο η τελετή του γάμου, σύζυγοι με τα όλα τους ο γ και η €, όμορφο και πλούσια διακοσμημένο το σπιτικό τους, όλα έμοιαζαν να κυλάνε αρμονικά. 
Αρχισα να υποψιάζομαι ότι ο γ ήταν o Κύριος «πίτα σωστή και σκύλος χορτάτος», δυο - τρεις μήνες μετά. Πες το από διαίσθηση, θες η αύξηση των ωρών εργασίας, τ’ απροκάλυπτα κομπλιμέντα σε νεαρές κυρίες, τα συχνά ταξίδια και οι  αντροπαρέες, ο τρυφερός  κι ευγενικός μου σύζυγος  έμοιαζε να πιστεύει πως «έδεσε το γάιδαρό του». 
Δεν πιστεύεις κι εσύ πως η απιστία περνάει πρώτα απ’ το μυαλό και μετά από το σώμα; 
Αν κι’ ο γ έμοιαζε ερωτευμένος μαζί μου αποφάσισα να του δώσω ένα μικρό μαθηματάκι. Ενα αυτοκινητιστικό ατύχημα κι’ ένα χτύπημα στο κεφάλι, που μου προκάλεσε πονοκεφάλους, έδωσαν το έναυσμα. Αφησα τη δουλειά μου, δεν είχαμε δα κι ανάγκη οικονομική, κι έμεινα περισσότερο στο σπίτι. Δέθηκα με τη ζωγραφική και την ξυλογλυπτική και συμπλήρωσα τη διακόσμηση, ασχολήθηκα με το χορό και τη μουσική πλημμυρίζοντας τα βράδια μας με αρμονικές μελωδίες, ανανέωσα το ψυχρό, οικονομικίστικο  πνεύμα μας με λογοτεχνικές βραδιές κι’ εκλεκτούς προσκεκλημένους.
Υπερέβαλλα, βέβαια, λίγο με τους πονοκεφάλους μιας και ο γ συνέχιζε  τις τρυφερές κι ευγενικές χειρονομίες και περιπτύξεις του, λάμποντας, όμως, ολοένα και περισσότερο με την απουσία του. Μήπως το μικρόβιο της απιστίας είχε μολύνει το σώμα του γ; Ναι, έλεγαν οι καλοθελήτρες φιλενάδες μου, ασφαλώς υπερθεμάτιζα κι εγώ. Κι έτσι απλά το μαθηματάκι μετατράπηκε σε επιθυμία αντεκδίκησης.
Δε λέω, βέβαια, είχα και τα τυχερά μου. Ο δάσκαλος του χορού μού έμαθε το πάθος και την αρμονία των κινήσεων στο παρκέ και το νερόστρωμα, χάρηκα τον κηπουρό μας, που έφερνε στον Ερμή του Πραξιτέλη, γοητεύθηκα από τον νεαρό ποιητή των γλυκόλογων που μ’ έλεγε «ευράκι μου». Τώρα, πέστε μου κι εσείς, το μικρόβιο της απιστίας μεταδίδεται, το εκδικητικό μου πνεύμα ήρθε στην επιφάνεια ή και τα δυο μαζί; 

Συνεχίσαμε τραβώντας ο γ από δω κι εγώ απ΄ εκεί. Η αρχή του τέλους της μικρής μας ιστορίας ήρθε όταν ο γ πίστεψε πως, άθελά μου, πήρε επιτέλους είδηση τη μικρή παρασπονδία μου με τον Ερμή. Οντας άτεγκτος σε θέματα ηθικής των άλλων και εγωιστής, κατέφυγε σ’ ένα τέχνασμα για να μ’ αποδιώξει. Σκηνοθέτησε αυτοκινητιστικό ατύχημα, προσποιήθηκε πονοκεφάλους, έδειξε στα πενήντα του πρωτόγνωρο ενδιαφέρον για τις τέχνες και αποστροφή για τη δουλειά. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, για μια θηλυκή  ύπαρξη, φτωχέ μου τέως σύντροφε. 
Αντίθετα απ’ ότι αυτός είχε πράξει στο δικό μου ατύχημα, αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στην ανάρρωση και την καλοπέρασή του, παραμελώντας εντελώς τους δικούς μου πονοκεφάλους. Η γλυκιά μου παρουσία στο σπίτι έδειχνε να τον ταράζει ολοένα και περισσότερο. Σ’ ένα χρόνο μου πρότεινε την έκδοση συναινετικού διαζυγίου για «απλή ασυμφωνία χαρακτήρων», με πλούσια, φυσικά, διατροφή. Η δύναμη της πειθούς του κατέβαλε την αυθόρμητη αποστροφή μου έξι μήνες αργότερα, αφού διπλασιάσθηκε η διατροφή. 
Πόσο περιορισμένη περιφερειακή όραση είχε ο Αδάμ, σε σχέση με την Εύα; 
Η €, πάντως, πιστεύει πως ο γ θα κάνει καιρό να καταλάβει ότι ο πιο πονηρός άντρας δε φθάνει στο νυχάκι του πιο αθώου θηλυκού.

*Ντιλετάντης: Από το ιταλικό «dilettante (ντιλετάντε): Ερασιτέχνης, αυτός που ασχολείται ερασιτεχνικά με κάτι. Συχνά ο όρος αναφέρεται στην ενασχόληση με την τέχνη. Εν προκειμένω, ο ερασιτέχνης συγγραφέας, συνεργάτης του μπλογκ, επιθυμεί να παραμείνει «ανώνυμος» και «άγνωστος». 

**Τζόι Ανταμς (6/1/1911-2/12/1999): Αμερικανός κωμικός και συγγραφέας.