Αυξάνονται οι αρσιβαρίστες και τα κιλά στους αιώνιους έφηβους

Εντυπωσίασαν ξανά οι Ελληνες διαχρονικοί αθλητές της άρσης βαρών στους ετήσιους αγώνες τους

Ο πρωταθλητής Ευρώπης και 2ος στον κόσμο στους παίδες, Ευάγγελος Γαλιατσάτος (συνωνυμία με τον προπονητή του και πρόεδρο των Ελλήνων μάστερς, Νίκο) έκανε την απονομή στον ακατάβλητο από τον χρόνο, Σπύρο Τουρκομανώλη. Δύο... παίδες πλάι πλάι.

Αυξάνονται και πληθύνονται οι διαχρονικοί αθλητές, που μετέχουν στο πρωτάθλημα της άρσης βαρών. Η συμμετοχή εφέτος ήταν η μεγαλύτερη, τουλάχιστον από όσα πρωταθλήματα έχω παραστεί και σίγουρα συγκριτικά με πέρυσι, οπότε είχαν πάρει μέρος 18 άνδρες και δύο γυναίκες. Εφέτος, στο προπονητήριο της άρσης βαρών του ΟΑΚΑ, ζυγίσθηκαν 29 -δυστυχώς, μόνο μία γυναίκα, η πιστή, Αναστασία (Νατάσα) Ακτύπη, παλαιά πρωταθλήτρια Ελλάδος- και αγωνίσθηκαν 28.

Πάντως, δύο εξ αυτών, ο Κώστας Παπαδόπουλος (χαρήκαμε πολύ που τον είδαμε ξανά στα πλατό και πληροφορηθήκαμε ότι επιθυμεί, το 2018 να μετάσχει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα των διαχρονικών ή βετεράνων ή μάστερς) και ο Θωμάς Κερασιώτης, δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής, καθότι το 2017 στην κατηγορία των διαχρονικών μπορούν ν’ αγωνισθούν οι γεννημένοι από το 1982 και προηγουμένως. Θα μπορούσαν να μετάσχουν από την 1^η Ιανουαρίου 2018.

Είχαμε, όπως κάθε χρόνο, νέες παρουσίες, μερικές απουσίες, σε σχέση με προηγούμενες διοργανώσεις, καλύτερες επιδόσεις (αισθητά ανεβασμένο το επίπεδο και τεχνικά και σε κιλά, που ανυψώθηκαν), αλλά και μια έλλειψη σοβαρότητας, στην οποία θ’ αναφερθούμε πιο κάτω. Ο θεσμός βρίσκεται στην τρίτη δεκαετία του, αφού ήταν το 22ο πρωτάθλημα. Η διοργάνωση καθιερώθηκε, και συνεχίζεται, με πρωτοβουλία του παλαιού πρωταθλητή Ελλάδος, Νίκου Γαλιατσάτου, που δεν αγωνίσθηκε, περιορισθείς στα σημαντικά οργανωτικά του καθήκοντα.

Η πιστή, Νατάσα Ακτύπη.

Θα με συγχωρήσουν οι παλαιοί πρωταθλητές Ελλάδος, που πήραν μέρος (αλφαβητικά, Νατάσα Ακτύπη, Δημήτρης Ηλιάδης, Κώστας Ντουντουλάκης, Παναγιώτης Τσαμαρδίνος) και οι άλλοι καλοί αθλητές της άρσης βαρών του πρόσφατου ή του απώτερου παρελθόντος, αλλά θ’ αρχίσω την αναφορά μου μ’ έναν αθλητή του στίβου, ο οποίος «ανακάλυψε» προπονητικά την άρση βαρών στα… 71 του χρόνια, το 2011, όμως αγωνίσθηκε για πρώτη φορά πέρυσι, όταν ήταν 76 και μισό. Αναφέρομαι στον Σπύρο Τουρκομανώλη (έχει γεννηθεί τον Μάιο του 1940), που κατέπληξε και θαυμάστηκε από ΟΛΟΥΣ ξανά.

Ο πείσμων, Δημήτρης Ηλιάδης.

Ενα χρόνο μεγαλύτερος, σε σχέση με πέρυσι (οι νεότεροι ίσως δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει τούτο, σε αυτές τις ηλικίες) κι όμως, σήκωσε περισσότερα κιλά. Με τα πολύ δυνατά χέρια του και, γενικά, τον ισχυρότατο κορμό του, ανύψωσε 40κ. (έναντι 38 το 2016) στο αρασέ και 53κ. στο επολέ ζετέ, έναντι 52. Δοκίμασε και στα 55κ., τα έφερε στον ώμο, αλλά απέτυχε στο ζετέ. Επί πολλά έτη ήταν ο κορυφαίος Ελληνας σπρίντερ στην ηλικία του, όμως τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με τις ρίψεις και είναι ένας από τους καλύτερους Ελληνες βετεράνους της κατηγορίας του, αν και το 2017 μπερδεύτηκε με πολλά και δεν πήγε καλά. Το 2011 προετοιμάσθηκε για το πρωτάθλημα άρσης βαρών των διαχρονικών, αλλά θεώρησε ότι η Λάρισα είναι… μακριά και δεν πήγε. Στον εφετινό αγώνα πειθάρχησε ευκολότερα στον… ιδιωτικό προπονητή του, που δεν χρειάσθηκε να του… βάλει τις φωνές κι έτσι ξεπέρασε τα ρεκόρ του.
Ο Τουρκομανώλης πέρσι, στα 76 του, ζυγίστηκε 76 κιλά και κάτι. Εφέτος, στα 77 του, ήταν 77 κιλά και κάτι. Οπότε, συναθλητής σχολίασε: «Στα 100 σου θα ζυγιστείς… 100 κιλά»…
Από τους υπόλοιπους «γέροντες» (50 ετών και άνω), από καλοί έως πολύ καλοί ήταν οι Ντουντουλάκης, Τσαμαρδίνος, Ηλιάδης (αν και τραυματίας, σε ώμο από την προπόνηση, και σε πλευρά, από πρόσφατο τροχαίο ατύχημα), Βαγγέλης Καραμπέτσος, Ευγένιος Οικονομίδης και Χρήστος Γκιόκας.
Ο Αλέξανδρος Μουσκαφίδης ήταν ο κορυφαίος από τους… νεαρούς (κάτω των 50 χρόνων). Ξεχώρισαν και Θανάσης Τζάτζαλος, Χρήστος Μωραΐτης, Γιώργος Σωπιάδης. Εντυπωσιακά ανεβασμένος, σε σχέση με το 2016, εμφανίσθηκε ο Θόδωρος Διδώνης.

Ο δάσκαλος, σε πολλά, Κώστας Ντουντουλάκης.

Οι Γιώργος Κατσής, Μεταξάς Μεταξάς, Παναγιώτης Χαβενετίδης, Τάσος Παναγιωτέλης και Χρόνης Τραστόγιαννος σημείωσαν τις καλύτερες επιδόσεις από τους… παίδες βετεράνους (35-39 ετών).

Ο… προβετεράνος, ο 5^ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών του 2007 στην κατηγορία των 94κ. με 386κ. στο σύνολο (170 αρασέ - 216 επολέ ζετέ) και 3^ος στο Παγκόσμιο εφήβων του 2002, στην ίδια

Ο μαχητικός, Παναγιώτης. Τσαμαρδίνος.

κατηγορία, με 362,5 (160-202,5), Κώστας Παπαδόπουλος, έκανε σύνολο 280κ. (125-155).

Η Ακτύπη εμφανίσθηκε πολύ καλύτερη από πέρυσι (τότε αγωνίσθηκε εντελώς αγύμναστη, διότι έχει υποβληθεί σε χειρουργικές επεμβάσεις στους ώμους και στο δεξί γόνατο) και έγινε η… καθιερωμένη… κόντρα μας.

Παρών, για άλλη μία φορά, ήταν ο δάσκαλος, Βασίλης Οικονόμου, με την 

Πολύ δυνατός παραμένει ο Ευάγγελος Καραμπέτσος.

άγνωστη, στους νεότερους, γαλλική (ψαλίδι, αντί για βαθύ κάθισμα) τεχνική του. Ελάχιστοι την εκτελούν, πλέον. Δάσκαλος είναι και ο Ντουντουλάκης.

Αξιοπρόσεκτη παρουσία ήταν αυτή του αναπληρωτή καθηγητή χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ευάγγελου Μενενάκου, ο οποίος έδειξε να κατέχει το άθλημα.
Tα πλήρη αποτελέσματα:

ΓΥΝΑΙΚΕΣ: 45-49 ετών: +75κ.: Αν. Ακτύπη 113 (53 αρασέ – 60 επολέ ζετέ).

ΑΝΔΡΕΣ: 75-79 ετών: 85κ.: Σπ. Τουρκομανώλης 93 (40-53).

65-69: 94κ.: Κων. Ντουντουλάκης 148 (66-82).
60-64: 77κ.: Δημ. Ηλιάδης  137 (64-73), Βασ. Οικονόμου 121 (52-69).

85κ.: Παν. Τσαμαρδίνος 152 (67-85).

Ο Ευγένιος Οικονομίδης.

105κ.: Χρ. Γκιόκας 137 (67-70), Ν. Κωνσταντόπουλος 115 (54-61).

55-59: 77κ.: Γ. Γλύπτης 144 (63-81).

105κ.: Ευγ. Οικονομίδης 190 (85-105).

50-54: 85κ.: Παν. Κωβαίος 115 (45-70).

94: Ευ. Μενενάκος 152 (70-82).

+105κ.: Ευ. Καραμπέτσος 230 (100-130).

45-49: 69κ.: Γ. Σωπιάδης 150 (70-80).

77κ.: Θ. Διδώνης 132 (55-77).

94κ.: Ι. Μακρής 140 (62-78).

40-44: 77κ.: Αλ. Μουσκαφίδης 240 (110-130).

94κ.: Αθ. Τζάτζαλος 235 (105-130), Χρ. Μωραΐτης 230 (95-135).

35-39: 62κ.: Χρ. Τραστόγιαννος 145 (65-80).

77κ.: Μετ. Μεταξάς 221 (101-120), Μιχ. Κωνσταντίνου 110 (55-55).

85κ.: Γ. Κατσής 235 (105-130), Νικ. Λειβαδάρος 175 (80-95).

94κ.: Παν. Χαβενετίδης 223 (98-125).

105κ.: Αν. Παναγιωτέλης 240 (110-130).

Προβετεράνοι (34 ετών): 94κ.: Κ. Παπαδόπουλος 280 (125-155).

85κ: Θ. Κερασιώτης 135 (60-75).

Οσοι αγωνισθήκαμε και ο Ν. Γαλιατσάτος, ευχαριστούμε θερμά τους κριτές (την δευτεραθλήτρια Ευρώπης και 5^η σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, Κατερίνα Ροδίτη, τον τεχνικό διευθυντή της ΕΟΑΒ, παλαιό πρωταθλητή, Γιώργο Ηλιού, τον παλαιό πρωταθλητή, Μανώλη Ρεμπέλη, την νυν πρωταθλήτρια Αννα Μαρία Ζολή, την παλαιά αθλήτρια, Μάρθα Ακτύπη και την Λευκορωσίδα, Τατιάνα Γιάσκεβιτς, 5η στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1994, η οποία αργότερα παντρεύτηκε Ελληνα και ζει στην Ελλάδα) και τον εμπειρότατο, Ηλία Τζήμο, που εκτέλεσε άψογα μόνος του τα καθήκοντα της γραμματείας, χωρίς την ανιδιοτελή συμβολή των οποίων, αγώνες δεν θα διεξάγονταν.

Ο ισχυρότατος, Αλέξανδρος Μουσκαφίδης

Δεν πρέπει ν’ αγνοήσουμε, επίσης, την, για άλλη μία φορά, εθελοντική προσφορά του παλαιού πρωταθλητή Ευρώπης στους εφήβους (και με συμμετοχή σε δύο Ολυμπιακούς αγώνες, το 1980 και το 1984), εξαιρετικού προπονητή και ανθρώπου, Γιάννη Κατσαϊδώνη, που βοήθησε στο κοουτσάρισμα πολλούς από τους αγωνισθέντας. Οπως, βεβαίως και τον Χρήστο Ιακώβου, παγκόσμιο πρωταθλητή και μετέπειτα αρχιπροπονητή των μεγάλων επιτυχιών, που παρέστη και βοήθησε αρκετούς αθλητές.

Ο σταθερός, Χρήστος Μωραΐτης.

Οφείλω, πάντως, να κάνω κάποιες επισημάνσεις:

*ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ είναι να τηρούνται οι κανονισμοί στο θέμα της ηλικίας. Οποιος δεν είναι τουλάχιστον 35 ετών, ας αγωνίζεται εκτός συναγωνισμού. Δεν είχε ανάγκη ο Κώστας Παπαδόπουλος το χρυσό μετάλλιο αυτών των αγώνων.

*Η ζύγιση πρέπει να γίνεται κανονικά. Δεν είναι υποχρεωτικό να πάρουμε όλοι χρυσό μετάλλιο. Στους αγώνες των βετεράνων δεν είναι αυτοσκοπός το μετάλλιο. Ούτε η επίδοση. Αν είναι να έλθουν, καλώς. Αν όχι, πάλι καλώς. Διότι, ακριβώς σε αυτές τις διοργανώσεις βρίσκει την απόλυτη δικαίωσή της η άποψη τού εκ των εμπνευστών της αναβίωσης των Ολυμπιακών αγώνων, του Γάλλου, Πιέρ Φρεντί, βαρώνου του Κουμπερτέν, ότι αξία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη.

Η επάνοδος του πρωταθλητή.

*Καλό θα ήταν οι κριτές να είναι αυστηρότεροι, ειδικά στους... νεαρούς διαχρονικούς αθλητές. Αρσιβαρίστες 35, 36, 37, 38, 39 ετών μετέχουν, συχνότατα μ’ επιτυχία, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανδρών. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν ο Κώστας Γκαρίπης, που αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος στα +105κ., ο Γιώργος Μαρκούλας (2^ος στα 105κ.) και ο Γιώργος Δερμετζής (3^ος στο αρασέ, στα +105κ.). Αλλωστε, ο σχεδόν 45ετής,

Μωραΐτης, που αγωνίσθηκε στο ΟΑΚΑ, πήρε μέρος και στο πρωτάθλημα Ελλάδος ανδρών μέσω πρόκρισης.

Κατανοητό είναι, βεβαίως, να δείχνουν επιείκεια στους... γεροντότερους, δεδομένου ότι οι κλειδώσεις και οι μύες χάνουν ελαστικότητα και ευλυγισία, ενώ συχνά υπάρχουν και χρόνια προβλήματα από τραυματισμούς, αλλά δεν θεωρώ λάθος να τηρούνται τα... προσχήματα στους νεότερους.

*Οι αθλητές που μετέχουν οφείλουν να τηρούν τους διεθνείς κανονισμούς, σε ό,τι σχετίζεται με την αθλητική περιβολή.

Τέλος, κρίνω ότι πρέπει να είναι ενεργότερη η παρουσία και η συμμετοχή της ομοσπονδίας του αθλήματος (ΕΟΑΒ). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ομοσπονδίες άλλων αθλημάτων (π.χ. κολύμβηση, πιγκ πογκ, ποδηλασία) εντάσσουν τους αγώνες των διαχρονικών αθλητών στο ετήσιο πρόγραμμά τους (καλεντάρι). Γιατί όχι και της άρσης βαρών; Ετσι οι αγώνες θ’ αποκτήσουν κύρος και ίσως δούμε και περισσότερους (και καλύτερους) αθλητές του παρελθόντος να σηκώνουν ξανά.

Διεθνείς επιτυχίες των διαχρονικών Ελλήνων

Το χρωστώ εδώ και καιρό. Σήμερα αύριο, σήμερα, αύριο, ο καιρός πέρασε και δεν δημοσίευσα τις επιτυχίες των Ελλήνων στο παγκόσμιο πρωτάθλημα διαχρονικών, το οποίο διεξήχθη στη Νέα Ζηλανδία. Τρεις Κεφαλλονίτες, ένας Κρητικός κι ένας ομογενής από την πρώην ΕΣΣΔ, που ζει στην Θεσσαλονίκη, εκπροσώπησαν επιτυχώς την Ελλάδα, φέρνοντας ένα χρυσό κι ένα χάλκινο μετάλλια και καλές θέσεις.

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής διαχρονικών, Σάββας Καππάτος.

Ο Λευτέρης Τζουγκαράκης στη Ν. Ζηλανδία.

Ο Σάββας Καππάτος (105 κιλά), στην κατηγορία 70-74, ετών ήταν αυτός που πήρε το χρυσό μετάλλιο, με 142κ. στο σύνολο (66-76).
Το χάλκινο κατέκτησε ο Λευτέρης Τζουγκαράκης (60-64 ετών, 94κ.) με 201κ. (89-112).
Τέταρτος, με 133κ. (58-75), κατετάγη ο Νίκος Γαλιατσάτος (60-64, 85κ.), που το 1975 είχε πάρει την 11^η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών.
Την 4η θέση κατέλαβε και ο νεώτερος της αποστολής, ο επίσης Κεφαλλονίτης, Μεταξάς Μεταξάς (35-39 ετών, 77κ.) με 216κ. (95-121).

Και ο Νίκος Γαλιατσάτος στην... άκρη του κόσμου.

Τέλος, ο ομογενής Οδυσσέας Ρωμανίδης (50-54 ετών, 94κ.), που είχε αγωνισθεί με την εθνική μας ομάδα την δεκαετία του 1990 (11^ος στο πρωτάθλημα κόσμου το 1994), πήρε την 5^η θέση με 181κ. (81-100).
Με μια γρήγορη ματιά, που ρίξαμε στ’ αποτελέσματα, είδαμε και ελληνικής καταγωγής αθλητές, οι οποίοι αγωνίσθηκαν για άλλες χώρες. Για τις ΗΠΑ πήρε μέρος ο Χριστόφορος Δαριώτης (65-69, 105κ.), ο οποίος αναδείχθηκε 2^ος με 154κ. (65-89). Η Μάργκαρετ Δαριώτη (55-59, 69κ.), που νίκησε με 95κ. (40-55), είναι σύζυγός του, αλλά Αμερικανίδα. Ο Ελληνοαυστραλός, Γιώργος Στυλιανού (55-59, 85κ.) κατετάγη 4^ος με 187κ. (85-102).

Ο Σουνάι Μπουλούτ νέος.

Το μεγάλο όνομα της διοργάνωσης, στην οποία πήραν μέρος μερικοί γνωστοί αθλητές, ήταν ο Τούρκος πρωταθλητής Ευρώπης το 1996 και 1997, Σουνάι Μπουλούτ. Πρώτευσε στην κατηγορία των 105κ. (ηλικία 50-54) με 277κ. (122-155). Ο Μπουλούτ είχε αναδειχθεί 4^οςστους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα (ΗΠΑ), το 1996, 3^ος στο πρωτάθλημα κόσμου του 1994 και 3^ος στην Ευρώπη το 1991.
Στο πρωτάθλημα είχε αγωνισθεί και η 39χρονη τρανσέξουαλ Νεοζηλανδή, Λόρελ Χάμπαρντ (νίκησε στην κατηγορία +90κ. των 35-39 ετών, με 280κ. στο σύνολο, 131 στο αρασέ και

Η τρανσέξουαλ, Λόρελ Χάμπαρντ.

149 στο επολέ ζετέ), η οποία, στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικών, στην πόλη Άναχαϊμ (ΗΠΑ), κατέκτησε δύο ασημένια μετάλλια. Στο αρασέ, με 124κ., και στο σύνολο, με 275κ., ενώ ήταν 4η στο επολέ ζετέ με 151κ. Απουσίαζαν, πάντως, λόγω τιμωρίας, εννέα από τις δυνατότερες χώρες του κόσμου (Ρωσία, Κίνα, Ουκρανία, Λευκορωσία, Καζαχστάν, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Τουρκία, Μολδαβία) και εθελουσίως, για πολιτικούς λόγους, η Βόρεια Κορέα και, φυσιολογικά, η Χάμπαρντ θα είχε μείνει εκτός μεταλλίων εάν είχε διεξαχθεί ένα φυσιολογικό πρωτάθλημα. Ομως, κι έτσι η επιτυχία της ήταν μεγάλη.
Ενα από τα γνωστά ονόματα των τελευταίων ετών, που αγωνίσθηκε στην μεγαλύτερη πόλη (αλλά όχι πρωτεύουσα) της Ν. Ζηλανδίας, την Οκλαντ, ήταν η 35ετής Γερμανίδα, Κάτλιν Σέπε, που έχει αναδειχθεί δύο φορές (2011, 2012) 4η στην Ευρώπη.

Φινάλε του ανοικτού στίβου με καλές επιδόσεις από διαχρονικούς αθλητές

Ο Γιάννης Κουράτορας σ' εξαιρετική επανεμφάνιση.

Παρά το κρύο, που προκαλούσε ο ισχυρός βορειοδυτικός άνεμος, ο οποίος έπνεε στον χώρο ρίψεων του ΕΑΚΝ Αγίου Κοσμά, η, ουσιαστικά, τελευταία αγωνιστική εκδήλωση του ανοικτού στίβου για το 2017 ήταν επιτυχημένη. Εικοσιτέσσερις αθλητές και τέσσερις αθλήτριες φώναξαν «παρών» και «παρούσα» στο προσκλητήριο του ΣΕΒΑΣ Πειραιά για την ημερίδα ρίψεων διαχρονικών αθλητών. Και, παρά το προκεχωρημένο της εποχής, το γεγονός ότι οι αθλητές βρίσκονται σε περίοδο προετοιμασίας, για τις υποχρεώσεις του κλειστού στίβου, και το κρύο, σημειώθηκαν μερικές αξιόλογες, αν όχι και αξιολογότατες, επιδόσεις.

Θ’ αρχίσω με ειδική αναφορά σ’ έναν ιδιαίτερα ταλαντούχο αθλητή του παρελθόντος, ο οποίος δεν έκανε την σταδιοδρομία που μπορούσε και επειδή ουσιαστικά σταμάτησε νωρίς, λόγω σπουδών στο εξωτερικό, και λόγω ιδιάζοντος χαρακτήρα. Τον δισκοβόλο, Γιάννη Κουράτορα. Στα 20 του είχε ρίξει 47,04μ. (λίγα για το ταλέντο του) και 20 χρόνια αργότερα, με κρύο και χωρίς να κάνει συχνά βολές, πέτυχε επίδοση 38,73μ., η οποία ίσως τον βάλει στον πίνακα των 50 καλύτερων δισκοβόλων του έτους.

Καταπληκτικός στην δισκοβολία ο Βλαδίμηρος Ντεκάιλο.

Σε αυτόν τον πίνακα θα μπει σίγουρα ο ακοντιστής, Μόδεστος Κασκάτης. Οχι, όμως, στο αγώνισμά του, αλλά στην… σφυροβολία. Με τα 31,78μ., που έρριξε, πριν από πολλά χρόνια θα έβλεπε με τα κιάλια την 50άδα. Οχι και τώρα. Αλλά τούτο δεν μειώνει τον Μόδεστο. Απλώς καταδεικνύει το πολύ χαμηλό επίπεδό του βάθους του αγωνίσματος τα τελευταία έτη.

Σπουδαία επίδοση πέτυχε ο Τόλης Βότσης. Εδώ σε παλαιότερο αγώνα.

Ο εξαιρετικός άλτης και σπρίντερ, Βλαδίμηρος Ντεκάιλο κατέπληξε, για άλλη μία φορά, στην… δισκοβολία. Ξεπέρασε τα 40μ. Είναι εκπληκτικά γρήγορος και εκρηκτικός.

Ο Γιώργος Μαγκάκης σε σφαιροβολία και Κρητικό βόλι, ο Γιάννης Βασιλόπουλος στο βόλι και ο Αποστόλης Βότσης στην σφυροβολία σημείωσαν πολύ καλές επιδόσεις.

Ετοιμος για μεγάλη βολή ο Γιώργος Μαγκάκης.

Ο Γρηγόρης Σαββίδης και ο Παναγιώτης Μανωλόπουλος στον ακοντισμό, ο Θανάσης Καλαντζής στην σφυροβολία, ο Γιάννης Χαρβαλιάς στην σφαιροβολία και η… πιστή, Μαρία Πολομαρκάκη σε σφύρα, σφαίρα και δίσκο, ξεχώρισαν από τους υπόλοιπους.
Για άλλους αθλητές, η επίδοση του Γιωργου Μπίρη θα ήταν στις άξιες αναφοράς. Αλλά όχι για τον Γιώργο, ο οποίος ήλθε ν’ αγωνισθεί, μολονότι απροετοίμαστος, για να στηρίξει την προσπάθεια, που κάνουν κάποιοι άνθρωποι. Και, εν προκειμένω, ο πρόεδρος του ΣΕΒΑΣ Πειραιά, Νίκος Γεωργίου, που ετοίμασε τους αγώνες σχεδόν μόνος. Μπράβο στον Μπίρη, λοιπόν.

Ο 77χρονος (και βάλε), Σπύρος Τουρκομανώλης δεν βρέθηκε σε καλή μέρα. Θα πάρει το… αίμα του πίσω στις 23 Δεκεμβρίου, στο πρωτάθλημα διαχρονικών αθλητών της... άρσης βαρών, που θα διεξαχθεί στο ΟΑΚΑ.

Το ευχάριστο είναι ότι εμφανίσθηκαν και καινούργια πρόσωπα σε αγώνες διαχρονικών αθλητών.

Τα πλήρη αποτελέσματα:
ΑΝΔΡΕΣ

ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ: 35-39: 1. Ν. Γιανναράκης ΑΣΕΔΑΣ 29,40.
40-44: 1. Α. Πεΐτσης ΑΣΕΔΑΣ 34,12, 2. Δ. Ζαφειρόπουλος ΑΣΕΔΑΣ 24,85. 50-54: 1. Ν. Αρβανίτης ΑΣΕΔΑΣ 37,57, 2. Δ. Μαυρογιάννης ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 19,35. 65-69: 1. Π. Μανωλόπουλος ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 31,62. 75-79: 1. Γρ. Σαββίδης ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 25,58, 2. Σπ. Τουρκομανώλης ΣΕΒΑΣ ΚΩΝ/ΤΩΝ 17,67.
ΣΦΥΡΟΒΟΛΙΑ: 40-44: 1. Δ. Γαζής ΣΕΒΑΣ ΚΩΝ/ΤΩΝ 32,11. 45-49: 1. Μ. Κασκάτης ΔΙΑΣ 31,78. 50-54: 1. Α. Βότσης ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 49,69. 60-64: 1. Αθ. Καλαντζής ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 34,21.
ΣΦΑΙΡΟΒΟΛΙΑ: 40-44: 1. Α. Πεΐτσης 9,93, 2. Δ. Ζαφειρόπουλος 8,01. 45-49: 1. Γ. Μαγκάκης ΔΙΑΣ 12,64, 2. Ι. Χαρβαλιάς ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 10,62, 3. Γ. Δεμένεγας 8,93. 50-54: 1. Ν. Αρβανίτης 9,89, 2. Δ. Μαυρογιάννης 6,38. 55-59: 1. Γρ. Δέδες ΣΕΒΑΣ ΚΩΝ/ΤΩΝ 9,77. 60-64: 1. Ο. Άγρος ΠΑΣΥΔΑΣ 7,79. 65-69: 1. Χ. Πετρόπουλος ΣΕΒΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ 7,70. 75-79: 1. Σπ. Τουρκομανώλης 8,79, 2. Γρ. Σαββίδης 8,16.

Σταθερή αξία ο Γιάννης Βασιλόπουλος.

ΔΙΣΚΟΒΟΛΙΑ: 35-39: 1. Ν. Γιανναράκης 26,29. 40-44: 1. Ιω. Κουράτορας Ανεξάρτητος 38,73, 2. Δ. Γαζής 33,20, 3. Α.  Πεΐτσης 28,66. 45-49: 1. Γ. Δεμένεγας 21,40. 50-54: 1. Ν. Αρβανίτης 37,56. 55-59: 1. Γ. Μπορδόκας ΣΕΒΑΣ ΚΩΝ/ΤΩΝ 29,71, 2. Γρ. Δέδες 23,20. 60-64: 1. Βλ. Ντεκάϊλο ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 40,43. 65-69: 1. Γ. Μπίρης ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 34,56.
ΚΡΗΤΙΚΟ ΒΟΛΙ: 40-44: 1. Ι. Βασιλόπουλος ΣΕΒΑΣ ΚΩΝ/ΤΩΝ 14,32, 2. Δ. Γαζής 11,66. 45-49: 1. Γ. Μαγκάκης 13,51. 50-54: 1. Σ. Λιβιτσάνος ΣΕΒΑΣ ΚΩΝ/ΤΩΝ 10,82. 55-59: 1. Γρ. Δέδες 10,04.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ: 50-54: 1. Μ. Μουρατίδου ΣΕΒΑΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ 18,97.
ΣΦΥΡΟΒΟΛΙΑ: 50-54: 1. Μ. Πολομαρκάκη ΠΕΔΑΣ ΜΙΝΩΣ 31,88.
ΣΦΑΙΡΟΒΟΛΙΑ: 40-44: 1. Φ. Λύκου ΣΕΒΑΣ ΑΘΗΝΑΣ 8,14.

Πάντα πιστή στους αγώνες η Μαρία Πολομαρκάκη.

50-54: 1. Μ. Πολομαρκάκη 9,85, 2. Μ. Μουρατίδου 7,16. 80-84: Στ. Φώτα ΣΕΒΑΣ ΠΕΙΡΑΙΑ. Η αθλήτρια δηλώθηκε, αλλά αποχώρησε πριν ν’ αγωνισθεί λόγω επείγουσας υποχρέωσης.
ΔΙΣΚΟΒΟΛΙΑ: 50-54: 1. Μ. Πολομαρκάκη 25,65.
Τα βάρη των οργάνων είναι:
ΑΝΔΡΕΣ
Σφαιροβολία – Σφυροβολία – Κρητικό βόλι: 35-49: 7,26κ., 50-59: 6κ., 60-69: 5κ., 70-79:  4κ., 80+: 3κ.
Δισκοβολία: 35-49: 2κ., 50-59: 1,5κ., 60+: 1κ.
Ακοντισμός: 35-49: 800 γραμμάρια, 50-59: 700γρ., 60-69: 600γρ., 70+: 500γρ.
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Σφαιροβολία - Σφυροβολία: 35-49: 4κ., 50-74: 3κ. 75+: 2κ.
Δισκοβολία: 35-74: 1κ., 75+: 0,750κ.
Ακοντισμός: 35-49: 600γρ., 50-74: 500γρ., 75+: 400γρ.

Στους αγώνες μετέσχον 28 αθλητές από 8 συλλόγους (ΑΣΕΔΑΣ, ΔΙΑΣ, ΠΕΔΑΣ ΜΙΝΩΣ, ΣΕΒΑΣ Αθήνας, ΣΕΒΑΣ Θεσσαλονίκης, ΣΕΒΑΣ Κωνσταντινουπολιτών, ΣΕΒΑΣ Πειραιά, ΣΕΒΑΣ Τρίπολης).
Ο ΣΕΒΑΣ Πειραιά ευχαριστεί όσους αθλητές αγωνίσθηκαν, αλλά και όσους βοήθησαν, ποικιλοτρόπως, στη διεξαγωγή των αγώνων. Ειδική αναφορά κάνει στους:
ΣΕΓΑΣ και τον πρόεδρό του, Κώστα Παναγόπουλο, διοίκηση Ε.Α.Κ.Ν. Αγίου Κοσμά, Δημ. Χαλβατζάρα, Αθ. Καλαντζή, Βαλσ. Νομικό, Σπ. Τουρκομανώλη, Ν. Κωνσταντόπουλο, Ιω. Βασιλόπουλο, Μ. Κασκάτη, Παν. Μανωλόπουλο, Γ. Δεμένεγα και τους κριτές, Σπ. Τζομάκα και Κατ.Μαυροδήμου.

Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου: Ενας Ηρακλής χωρίς δύναμη...

Το βάθρο των νικητών του χαρακτηρισθέντος ως «αγώνας του αιώνα στην άρση βαρών», το 1996: Βαλέριος Λεωνίδης, Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου και ο Κινέζος, Σιάο Τζιανγκάνγκ, που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο επειδή στη ζύγιση, προ του αγώνα, ήταν 350 γραμμάρια ελαφρύτερος από τον Γιώργο Τζελίλη, με τον οποίον ήταν ισόπαλοι.

Η προσπάθεια στα 147,5κ. στο αρασέ, που τοποθέτησε τον Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου στο πάνθεον των Ολυμπιακών αγώνων. Χάρη σε αυτή νίκησε τον Βαλέριο Λεωνίδη (έμεινε στα 145) στους Αγώνες του 1996 κι έγινε ο πρώτος αθλητής της άρσης βαρών, που κατακτούσε τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Στο επολέ ζετέ ανύψωσαν τα ίδια κιλά. Και στην ισοπαλία υπερτερούσε ο Βαλέριος, επειδή ήταν ελαφρύτερος στην ζύγιση.


Ο μεγάλος Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, ο αποκληθείς, «Ηρακλής τσέπης» (λόγω της τεράστιας δύναμής του και του πολύ χαμηλού ύψους του), πέρασε και βιολογικά στη ιστορία περίπου δύο μήνες πριν να συμπληρώσει 51 χρόνια ζωής. Αθλητικά, είχε γραφεί στις χρυσές δέλτους της, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και λίγο νωρίτερα, το 1983 (ως Βούλγαρος με τ’ όνομα, Ναΐμ Σουλεϊμάνοφ, όπως συστήθηκε στο διεθνές κοινό του αθλητισμού), όταν στα 16 του, κατέρριψε παγκόσμιο ανδρικό ρεκόρ, ενώ ηλικιακά ανήκε στην κατηγορία παίδων. Τον ίδιο χρόνο κατετάγη 2^ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών και στο αντίστοιχο Ευρωπαϊκό, που είχαν διεξαχθεί ταυτόχρονα στη Μόσχα. Νίκησε στο αρασέ, ενώ στο σύνολο, με 290κ., υστέρησε μόνο του Σοβιετικού, Οκσέν Μιρζογιάν, ο οποίος, με 292,5κ., πέτυχε ρεκόρ κόσμου! Το προηγούμενο έτος δε, στα 15 του (το τονίζω, για να το ενστερνισθείτε), είχε αναδειχθεί πρωταθλητής κόσμου στους εφήβους (έως και 20 ετών) και είχε υπολειφθεί μόλις 2,5κ. από το ανδρικό ρεκόρ κόσμου στο σύνολο της κατηγορίας των 52κ. Τούτο είχε εξαναγκάσει την Διεθνή Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών (IWF) να θεσπίσει ως ηλικιακό όριο, για τη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες, τα 16 έτη!
Αν υποστηρίξει κάποιος ότι ο Ναΐμ «πλήρωσε» τις επιλογές του και στην αθλητική σταδιοδρομία του και στη ζωή του, δεν θα έχει λαθέψει. Κατά την άποψή μου, φυσικά.
Ο πρωταθλητισμός είναι πολύ σκληρός. Απαιτεί θυσίες, που πολλάκις έχουν αντίκτυπο στη ζωή και στην υγεία του αθλητή. Συχνότατα δε, έχει σοβαρότατες συνέπειες και στη ζωή και την ψυχική κατάσταση του πρωταθλητή μετά το πέρας της σταδιοδρομίας του, αν δεν κατορθώσει ν’ αντιμετωπίσει το πέρασμα από το προσκήνιο στο παρασκήνιο. Τουλάχιστον το αγωνιστικό. Υπάρχουν πολλά σχετικά παραδείγματα.
Ο πρωταθλητής, για να φθάσει να γίνει τέτοιος, έχει ζήσει επί χρόνια μοναχική (με την έννοια της καλογερίστικης, του μοναχού) ζωή. Και όταν αποχωρεί από τους αγωνιστικούς χώρους, είναι δύσκολο να προσαρμοσθεί στις καινούργιες συνθήκες. Ειδικά δε, αν μιλάμε για άθλημα μάλλον μοναχικό (αυτή την φορά με την έννοια, ότι είσαι συ και η μπάρα με τα κιλά) και, σίγουρα, μονότονο και σκληρό, όπως η άρση βαρών, τούτο ίσως είναι ακόμη δυσκολότερο.

Πανηγυρίζοντας το 1988

Τι είχε πει ο Ναΐμ τον Ιανουάριο του 1991, όταν είχε έλθει στην Ελλάδα για να τον τιμήσει η Ενωση Φιλάθλων Βαρέων Αθλημάτων (ΕΦΙΒΑ);
«Αν ήμουν προπονητής, δεν θα συνιστούσα σε νέο παιδί να κάνει πρωταθλητισμό (Σημείωση συντάκτη: Προσέξτε: Λέει πρωταθλητισμό, όχι αθλητισμό, άλλο το ένα άλλο το άλλο -δεν απορρίπτει συνολικά το άθλημα) στην άρση βαρών. Γιατί η υγεία προέχει. Το άθλημα είναι πολύ σκληρό». 

Η πρώτη του προσπάθεια στο επολέ ζετέ το 1988 (175κ.).

Προέτρεπε δε, τους νεαρούς αθλητές να μη παίρνουν αναβολικά, διότι «κάνουν κακό στην υγεία». Φυσικά, υποστήριζε ότι εκείνος ουδέποτε είχε χρησιμοποιήσει…
Δεν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την δήλωση αυτή. Το τι εννοούσε, το έχει πάρει μαζί του...
Ο Σουλεϊμάνογλου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί σωστά την δόξα, αλλά και την μετά τον αθλητισμό ζωή του. Κάπνιζε υπερβολικά και, κυρίως, έπινε. Ουσιαστικά, είχε γίνει αλκοολικός. Η κίρρωση του ήπατος ήταν νομοτελειακή συνέπεια αυτού. Ζούσε ζωή εθισμένου σε ουσίες και ασωτίες, όχι ανθρώπου του αθλητισμού. Κι όμως, δεν είχε ξεχασθεί από το κοινό. Ηταν πάντα ήρωας για τον τουρκικό λαό. Αλλά και για τον κόσμο της διεθνούς άρσης βαρών. Είχε διατελέσει, άλλωστε, και αντιπρόεδρος της IWF. Και πάντα αποτελούσε ίνδαλμα για όλη την αθλητική κοινότητα. Ισως, όμως, να τον είχε πληγώσει και η αποτυχία του στην πολιτική. 
Τρεις φορές δοκίμασε, ισάριθμες απέτυχε. Το 1996 επεχείρησε να εκλεγεί στην Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας, ως εκπρόσωπος του λαού της Προύσας. Το 2002, να γίνει δήμαρχος στον δήμο Κιράτς της περιοχής, Μπουγιούκτσεκμετζέ και τέσσερα χρόνια αργότερα να ψηφιστεί βουλευτής στης γενικές εκλογές.
Τελικά, ο Ναΐμ ήταν ένας... Ηρακλής χωρίς πολλές δυνάμεις. Φυσικά, εκτός αθλητισμού. Δεν τον λύγισαν τα σίδερα, αλλά η πραγματική ζωή.
Είχε πει πολλά και ενδιαφέροντα τότε σε συνέντευξή του για την εφημερίδα «Καθημερινή», στον γράφοντα σήμερα εδώ.
Κατ’ αρχήν, ότι είχε αρχίσει την άρση βαρών στα 10 του. Γι’ αυτό είχε αποφασίσει το 1990 να σταματήσει. Επισημαίνουμε ότι τότε δεν είχε καταστεί ακόμη ο θρυλικός αθλητής, που έγινε αργότερα. Ηταν, βεβαίως, διάσημος ήδη από το 1986, όταν, ευρισκόμενος στην Μελβούρνη (Αυστραλία) για το παγκόσμιο κύπελλο, αποφάσισε ν’ αποσκιρτήσει και να ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Τουρκία. Και η φήμη του μεγάλωσε δύο χρόνια αργότερα, στη Σεούλ (Ν. Κορέα), όταν αναδείχθηκε για πρώτη φορά «χρυσός» Ολυμπιονίκης (το 1984 δεν είχε αγωνισθεί λόγω του μποϊκοτάζ των αγώνων του Λος Αντζελες από την ΕΣΣΔ και τους συμμάχους της) με τις απίστευτες επιδόσεις, 152,5κ. στο αρασέ και 190κ. στο επολέ ζετέ, στην κατηγορία των 60κ. Εγινε, έτσι, ο πρώτος (και μοναδικός έως τώρα) αρσιβαρίστας, που στο μεν αρασέ σήκωσε 2,5 φορές το βάρος του (και 2,5κ. επιπλέον) στο δε επολέ ζετέ, τρεις φορές το βάρος και δέκα κιλά ακόμη. Τις επιδόσεις αυτές ούτε όταν αγωνιζόταν στην κατηγορία των 64 κιλών τις ξεπέρασε. Σε αυτόν τον ιστορικό αγώνα 6^ος είχε καταταγεί ο Γιάννης Σιδηρόπουλος.

Βαρκελώνη, 1992.

«Θρύλος», όμως (legend), έγινε το 1996. Τότε που, μετά την «μάχη του αιώνα στην άρση βαρών», όπως είχε χαρακτηρισθεί εκείνος ο αγώνας με τον Βαλέριο Λεωνίδη, όπου τα παγκόσμια ρεκόρ «έπεφταν βροχηδόν», είχε γίνει ο πρώτος άνθρωπος, ο οποίος κατακτούσε τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στην άρση βαρών.

Ο Βαλέριος στα 147,5κ. του αρασέ στην Ατλάντα.

«Γίνατε μάρτυρες του μεγαλύτερου
αγώνα στην ιστορία της άρσης βαρών», είχε γράψει ο δημοσιογράφος, Κεν Τζόουνς στον «Ιντιπέντεντ» του Λονδίνου.
Τον Ιανουάριο του 1991, όμως, δήλωνε ότι είχε αποφασίσει ν’ αποσυρθεί από τα πλατό. «Νομίζω ότι έμεινα αρκετά χρόνια στην κορυφή. Είχε έλθει ο καιρός να σταματήσω. Αλλοι συναθλητές μου εγκατέλειψαν νωρίτερα», έλεγε. Μάλιστα, τόνισε ότι η παρουσία του στην Αθήνα τον συγκινούσε, γιατί ήταν η πόλη στην οποία είχε αγωνισθεί για τελευταία, έως τότε, φορά (και νικήσει, βεβαίως) σε πρωτάθλημα κόσμου, το οποίο είχε διεξαχθεί το 1989 στην Γλυφάδα. Είχε αφήσει, όμως, ανοικτό ένα «παράθυρο», λέγοντας: «Δεν νομίζω ότι θα επανέλθω. Τώρα γυμνάζομαι ελαφρά».
Επανήλθε μέσα στο έτος. Και αναδείχθηκε για τέταρτη φορά πρωταθλητής κόσμου…
Η συνέντευξη έγινε με την βοήθεια του αείμνηστου, Βαγγέλη Συμεωνίδη. Ελληνα προπονητή της άρσης βαρών (είχε διατελέσει και βοηθός ομοσπονδιακός προπονητής), εκ Κωνσταντινουπόλεως, που ήλθε στην Ελλάδα το 1978. Ο Ναΐμ τον σεβόταν τόσο πολύ , ώστε, όποτε τον συναντούσε, έσκυβε και του φιλούσε το χέρι.
Ιδού μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα εκείνης της συνέντευξης, απαντώντας στις ερωτήσεις που του έθεσα:

Ο Ναϊμ, πίσω του, στο κέντρο, ο πρόεδρος της ΕΦΙΒΑ, Θόδωρος Συνοδινός, με το μουστάκι ο Βαγγέλης Συμεωνίδης και πίσω του ο πρώην γενικός γραμματέας της Ελληνικής Ομοσπονδίας, Αγις Πριμηκύρης.

*«Από το 1988 και μετά, οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, επέδρασαν στον αθλητισμό και, φυσικά, στην άρση βαρών. Δεν μπορείς πια να υποχρεώσεις τον αθλητή να προπονείται 7 ή 8 ώρες την ημέρα. Αφού ο αθλητής του Δυτικού κράτους θα γυμνάζεται όσο κι εκείνος του Ανατολικού, θα υπάρξει ισορροπία επιδόσεων κάποια στιγμή. Νομίζω ότι έτσι θ’ αυξηθεί το ενδιαφέρον. Αλλά, για να γίνει ακόμη μεγαλύτερο, πιστεύω ότι πρέπει ν’ αλλάξουν οι κατηγορίες βάρους, οπότε θ’ αρχίσουν να υπολογίζονται νέα ρεκόρ κόσμου».
(αναγκαίες επισημάνσεις εδώ: Η «προφητεία» του για ισορροπία ανατολικών - δυτικών, μόνο σε μικρό μέρος της επαληθεύτηκε. Ομως, την άποψή του για αλλαγή των κατηγοριών την ενστερνιζόταν και η IWF. Τις άλλαξε το 1993, επειδή τα προηγούμενα ρεκόρ ήταν σχεδόν απρόσιτα και μετά ξανά το 1998, για να ενταχθούν και οι γυναίκες στους Ολυμπιακούς αγώνες).
*«Πιστεύω ότι αν πιαστεί ένας αθλητής, αυτό δεν κρύβεται. Νομίζω ότι πρέπει να τιμωρείται και η τιμωρία του ν’ ανακοινώνεται».
Διευκρίνιση: Η ερώτηση αφορούσε ένα νέο, τότε, τρόπο ελέγχου ντόπινγκ, το «σύστημα προφάιλ», βάσει του οποίου, σύμφωνα με σοβιετική εφημερίδα, αθλητές είχαν βρεθεί θετικοί στο πρωτάθλημα της Γλυφάδας, αλλά δεν τιμωρήθηκαν, διότι τότε το σύστημα δεν ίσχυε επισήμως. Αντιθέτως, με τον συμβατικό έλεγχο τα δείγματα είχαν βρεθεί αρνητικά.
*«Νομίζω ότι τα μηχανήματα ελέγχου πιάνουν όσους χρησιμοποιούν απαγορευμένα φάρμακα. Ειδικά, όποιον τα παίρνει ανεξέλεγκτα».
-Δηλαδή, στη Βουλγαρία τα έπαιρναν υπό την επίβλεψη ειδικών;

«Δεν είπα αυτό. Νομίζω ότι ο αθλητής πρέπει να ελέγχεται, αλλά να έχει και αυτοέλεγχο».

*«Το πολιτικό σύστημα της εποχής που ήμουν στην Βουλγαρία, ευνοούσε τον πρωταθλητισμό. Δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε. Στην Τουρκία όποιος θέλει κάνει ό,τι θέλει στον αθλητισμό. Εγώ έκανα συστηματική, προγραμματισμένη προπόνηση. Γι’ αυτό πέτυχα τα ρεκόρ στη Σεούλ».

*«Στη Βουλγαρία τώρα, με το νέο πολιτικό σύστημα, υπάρχουν πολλά προβλήματα. Ανέχεια για τον λαό. Η χώρα περνάει μεταβατικό στάδιο. Στην Τουρκία, όπου το σύστημα είναι κατασταλαγμένο, τα προβλήματα είναι λιγότερα. Αλλά και στη Βουλγαρία της εποχής που ζούσα εγώ, ο λαός ήταν φτωχός. Βέβαια, εγώ είχα τα πάντα»

-Και γιατί έφυγες;

«Γιατί μου άλλαξαν τ’ όνομά μου».

Πράγματι, τον είχαν υποχρεώσει να το κάνει, Ναούμ Σαλαμάνοφ. Χιλιάδες μουσουλμάνοι δε, είχαν εξαναγκασθεί να «βουλγαροποιήσουν» τ’ όνομά τους.

13 Δεκεμβρίου 1986. Ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Τουργκούτ Οζάλ και ο Ναΐμ ανακοινώνουν επισήμως την υποδοχή του μεγάλου αθλητή από την τουρκική Πολιτεία. 

Πριν να πάει ο Ναΐμ στην Τουρκία, η άρση βαρών της χώρας ελάχιστα, και όχι και σπουδαία, επιτεύγματα (τρόπος του λέγειν), είχε να επιδείξει. Την αποσκίρτησή του ακολούθησαν πολλοί άλλοι Μουσουλμάνοι, ανάμεσά τους και καλοί έως πολύ καλοί αθλητές. Ενας από αυτούς είναι ο Χαλίλ Μουτλού (Χαλίλ Αλίεφ στην Βουλγαρία, Μουτλού σημαίνει ευτυχής), ο τέταρτος αθλητής με τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια (1996, 2000, 2004) στην άρση βαρών -δεύτερος έγινε το 2000 ο Πύρρος Δήμας και τρίτος, μία ημέρα μετά (24 Σεπτεμβρίου), ο Κάχι Καχιασβίλι.
Ο Σουλεϊμάνογλου αυτομόλησε, όπως προαναφέραμε, το 1986, ζητώντας πολιτικό άσυλο στην τουρκική πρεσβεία στην Κανμπέρα. Το 1987 οι Βούλγαροι δεν του επέτρεψαν να μετάσχει σε διεθνείς αγώνες. Ακολούθησαν σκληρές διαπραγματεύσεις με την τουρκική κυβέρνηση, η οποία, τελικά, κατέβαλε ένα εκατομμύριο δολάρια στην βουλγαρική για να τον αποδεσμεύσει.

Θα κλείσω αυτό το κεφάλαιο μ’ ένα, ανέκδοτο το λες, γεγονός ήταν, δεν ξέρω, το οποίο μου είχε διηγηθεί, ο φίλος και πολύ καλός άνθρωπος, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, σχεδόν στα 64 του, τον Φεβρουάριο του 2002, ο Βαγγέλης Συμεωνίδης.
Ο Ναΐμ πηγαίνοντας στην Τουρκία, μετέφερε και το προπονητικό σύστημα του περίφημου προπονητή, Ιβάν Αμπαντζίεφ. Δηλαδή, εξειδίκευση στην προπόνηση και το μέγιστο δυνατό κάθε ημέρα. Μετά το αρασέ υπήρχε διάλειμμα, όπως και μετά το επολέ ζετέ, πριν από την ενδυνάμωση των ποδιών με βαθιά καθίσματα. Εως τότε, στην Τουρκία ακολουθούσαν άλλα προπονητικά συστήματα. Ο Ναΐμ συνήθιζε να καπνίζει στο διάλειμμα. Τον είδαν οι Τούρκοι συναθλητές του και αποφάσισαν να τον μιμηθούν. Ακόμη και εκείνοι που δεν κάπνιζαν, άρχισαν το τσιγάρο...

Ο Βαλέριος Λεωνίδης αποτίει φόρο τιμής στον Ναΐμ.

Σας ξαναλέω, ανέκδοτο είναι, γεγονός είναι, δεν ξέρω. Δυστυχώς, ο Βαγγέλης δεν είναι πια εδώ για να το επιβεβαιώσει ή να το διαψεύσει. Και ο Ναΐμ πήγε να τον βρει εκεί ψηλά. Θα έχουν πολλά να πουν. Και για την Τουρκία. Και για την άρση βαρών. Και να… μαλώσουν. Διότι ο Βαγγέλης πίστευε στον μεγάλο όγκο της προπόνησης, στο σοβιετικό προπονητικό σύστημα. Θα τα λένε, βέβαια, και με τον Αμπαντζίεφ (με τον οποίον οι σχέσεις του Ναΐμ δεν ήταν πάντα οι καλύτερες), που έκανε το μεγάλο ταξίδι στις 24 Μαρτίου εφέτος, στα 85 του.

Ο Ναΐμ με αριθμούς και άλλα
Γεννήθηκε στο χωριό Πτιτσάρ της βουλγαρικής επαρχίας, Καρτζαλί, στις 23 Ιανουαρίου 1967, σε μια πτωχή οικογένεια καπνοκαλλιεργητών.
Υπέφερε από κίρρωση του ήπατος εδώ και χρόνια. Το 2009 είχε νοσηλευθεί επί τρεις μήνες. Στις 25 Σεπτεμβρίου 2017 εισήχθη σε νοσοκομείο με προβλήματα στο συκώτι. Του έκαναν μεταμόσχευση στις 6 Οκτωβρίου. Στις 11 Νοεμβρίου υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση λόγω εγκεφαλικής αιμορραγίας, που προκάλεσε οίδημα.
Απεβίωσε στις 18 Νοεμβρίου 2017, στην Κωνσταντινούπολη.
Υψος: Αμφιλεγόμενο. Εχει αναφερθεί με 1,52μ., με 1,50μ. και πρόσφατα με 1,47μ. Πολύ κοντοί ήταν οι γονείς του. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, ο πατέρας του είχε ύψος 1,52-1,53μ. και η μητέρα του μόλις... 1,40μ.
Το ύψος του τού προσέδιδε σημαντικό πλεονέκτημα. Κοντός, όπως ήταν, είχε χαμηλό κέντρο βάρους και μικρά χέρια, τα οποία, όπως άνοιγε και τη λαβή, ειδικά στο ζετέ, έκαναν πολύ μικρή διαδρομή πάνω από το κεφάλι. Καθώς, όμως, λέει ο κυριότερος αντίπαλός του, αλλά και φίλος του, Λεωνίδης, είχε όλο το «πακέτο» του μεγάλου αθλητή: Σωματική κατασκευή ιδανική για το άθλημα, ψυχική και πνευματική δύναμη. Μπορούσε να αυτοσυγκεντρώνεται απολύτως κάθε φορά που χρειαζόταν. Ακριβώς όπως συνέβη στην Ατλάντα, μετά την σπουδαία προσπάθεια του Βαλέριου στα 187,5κ. στο επολέ ζετέ. Ο Ναΐμ, παρότι νωρίτερα, μετά τα 185κ., είχε θεωρήσει πως είχε νικήσει και, λογικά, χαλάρωσε, κατόρθωσε να ηρεμήσει, να αυτοκυριαρχηθεί και να σηκώσει κι εκείνος τα 187,5κ., που τον έβαλαν στις χρυσές δέλτους της αθλητικής ιστορίας.

Βάρος: Είχε αγωνισθεί στις κατηγορίες 52, 56, 60 και 64 κιλών.

Σίδνεϊ: Αποτυγχάνει στα 145κ. στο αρασέ και μηδενίζεται.

Μετάλλια (μόνο στο σύνολο): 
Ολυμπιακά: 3 χρυσά (1988, 1992, 1996). Ολα με την Τουρκία. Στο Σίδνεϊ (Αυστραλία), το 2000, προσπάθησε να κατακτήσει και τέταρτο Ολυμπιακό μετάλλιο και δη χρυσό, αλλά ακυρώθηκε στα 145κ. στο αρασέ και μηδενίσθηκε.
Παγκόσμια: 7 χρυσά (τα 2 με την Βουλγαρία, 1985, 1986, τα υπόλοιπα με την Τουρκία 1989, 1991, 1993, 1994, 1995) και 1 ασημένιο (1983).

Γραμματόσημο στην... Παραγουάη, το 1992.

Ευρωπαϊκά: 7 χρυσά (3 με Βουλγαρία 1984, 1985, 1986, 4 με Τουρκία, 1988, 1989, 1994, 1995), 2 ασημένια (1983, 1992), 1 χάλκινο (2000).
Μετάλλια συνολικά (αρασέ, ζετέ, σύνολο): Παγκόσμια 24 (σε ανώτατο δυνατό σύνολο, βάσει των συμμετοχών του, 24): 22 χρυσά - 1 ασημένιο - 1 χάλκινο). Ευρωπαϊκά 29 (σε ανώτατο δυνατό σύνολο 30): 22-4-3. Μόνο το 2000 κατετάγη 4ος στο επολέ ζετέ.
Αναγκαίες επισημάνσεις 
-Τα Ολυμπιακά έτη δεν διεξάγονται πρωταθλήματα κόσμου. 
-Είναι πιθανό να είχε γίνει ο πρώτος αρσιβαρίστας με τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια ήδη από το 1992 και ο μοναδικός, έως τώρα, με 4, αν δεν είχε πραγματοποιηθεί το προαναφερθέν μποϊκοτάζ των Αγώνων του 1984.
-Στους Ολυμπιακούς αγώνες μετάλλια απονέμονται μόνο για το σύνολο. Κακώς μεν, αλλά αυτό ισχύει.  
-Σε όποια διοργάνωση δεν κατέκτησε μετάλλιο, δεν αγωνίσθηκε, εξαιρουμένων των Ολυμπιακών του 2000.
Ρεκόρ: Κατέρριψε 51 φορές παγκόσμια ρεκόρ. Από 17 σε αρασέ, επολέ ζετέ και σύνολο. Οχι, πάντως, κάθε φορά στον ίδιο αγώνα.
Πολλά ακόμη μπορεί να γράψει κάποιος για τον Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου. Αλλά σταματώ εδώ. Διότι, τελικά, θα γράψω... βιβλίο...