«Εφυγε» ο «χρυσός Μπολτ»

O Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε ξεσπάσει. Ο «Τιτανικός» ακόμη εναυπηγείτο. Και η Ιαπωνία προσαρτούσε την Κορέα το 1910. Στις 22 Σεπτεμβρίου εκείνου του χρόνου, ήλθε στο φως ο Ιάπων, Χιντεκίτσι Μιγιαζάκι. Ο «θρύλος» του αθλητισμού των μάστερς (βετεράνοι) στον στίβο, ο αποκληθείς «χρυσός Μπολτ», έφυγε από την ζωή πριν από λίγες ημέρες, ενώ διήνυε το 109^ο έτος της ηλικίας του. Ήταν 108 ετών, τεσσάρων μηνών και μιας ημέρας.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 2015, μια ημέρα μετά τα 105^α γενέθλιά του, έγινε στο Κιότο (την παλαιά πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, από τον 8^ο έως τον 19^ο αιώνα), ο δεύτερος άνθρωπος, που αγωνίσθηκε στην κατηγορία ηλικίας άνω των 105 ετών. Έτρεξε τα 100μ. σε 42΄΄22, πιο αργά, δηλαδή, από το παγκόσμιο ρεκόρ της κατηγορίας (34’’50), που είχε σημειώσει στις 27 Ιουνίου του ίδιου έτους ο Πολωνός, Στανισουάφ Κοβάλσκι.

Ο κόσμος του αθλητισμού εντυπωσιάστηκε, γιατί το να ζει κάποιος σε τέτοια ηλικία, το να ταξιδεύει, το να μπαίνει στον στίβο και να τρέχει, ασχέτως, επίδοσης, το καθένα από αυτά αποτελεί από μόνο του επίτευγμα.

Ο ίδιος, όμως, δεν ήταν ικανοποιημένος με τα κατορθώματά του.

«Δεν είμαι ευτυχής με τον χρόνο μου. Αρχισα να κλαίω κατά την διάρκεια της κούρσας, διότι πήγαινα αργά. Ισως γερνάω», είχε δηλώσει στο μεγάλο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων AFP.

«Είμαι αρχάριος ακόμη, Πρέπει να προπονηθώ πιο σκληρά. Η προπόνηση πάει λαμπρά. Μπορώ να τρέξω ταχύτερα. Εχω στόχο τα 35’’», είχε δηλώσει με υπερβολική δόση αισιοδοξίας.

Ελεγε στην συνέντευξή του στο AFP πως ήταν υπερήφανος για την υγεία του:

«Μ’ εξέτασαν οι γιατροί πριν από δύο ημέρες και είμαι υγιής τόσο, που εξεπλάγησαν. Μπορεί το μυαλό μου να μη είναι το πιο οξύ, αλλά από πλευράς φυσικής κατάστασης είμαι κορυφαίος. Ουδέποτε είχα προβλήματα υγείας. Πιστεύω ότι θα μπορώ να τρέχω 2-3 χρόνια ακόμη. Δεν σκέπτομαι ν’ αποσυρθώ. Πρέπει να συνεχίσω για μερικά χρόνια, για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου στους οπαδούς μου».

Η αλήθεια είναι ότι η επίδοσή του θα ήταν καλύτερη, αν δεν έχανε κάποια δευτερόλεπτα στην εκκίνηση, επειδή δεν μπορούσε ν’ ακούσει καλά την πιστολιά του αφέτη.

Τ’ όνειρό του ήταν τρέξει με τον περίφημο Τζαμαϊκανό πολυολυμπιονίκη, Γιουσέιν Μπολτ.

«Θα ήθελα ν’ αγωνισθώ εναντίον του. Πριν από 2-3 χρόνια ο Μπολτ είχε έλθει στην Ιαπωνία και είπε ότι θέλει να με συναντήσει. Τηλεφώνησαν στο σπίτι μου, αλλά απουσίαζα κι εκείνος έφυγε χωρίς να συναντηθούμε. Αισθάνθηκα βαθιά απογοήτευση», τόνισε στην ίδια συνέντευξη το 2015.

Αποκάλυψε, επίσης, ότι προπονείτο με «θρησκευτική ευλάβεια», καθημερινά, βάζοντας ένα βάρος ενός κιλού στο σάκο του και πηγαίνοντας βόλτα γύρω στο πάρκο του Κιότο.

«Τα πάντα είναι ζήτημα θέλησης. Πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς», έλεγε.

Την εποχή εκείνη είχε ύψος 1,53μ. και το βάρος του ήταν 42 κιλά.

Πέντε χρόνια νωρίτερα, στις 3 Οκτωβρίου 2010, είχε τρέξει τα 100μ. σε 29’’83. Ο χρόνος είναι ανίκητος και πανδαμάτωρ.

Αρχισε να τρέχει στα πρώτα χρόνια της δέκατης δεκαετίας του (δηλαδή, μετά τα 90 του) και έλεγε ότι προετοιμαζόταν για τις κούρσες παίρνοντας έναν «ελαφρύ υπνάκο»…

Σε άλλη συνέντευξή του, είχε αποκαλύψει κάποια μικρά διατροφικά «μυστικά» του:

«Μασάω κάθε μπουκιά 30 φορές πριν από την κατάποση. Αυτό κάνει την κοιλιά μου ευτυχισμένη και βοηθάει το τρέξιμό μου.  Και τρώω μαρμελάδα μανταρίνι κάθε μέρα».

Τ’ αθλητικά επιτεύγματά του και οι φωτογραφίες του, που τον έδειχναν να κάνει την περίφημη «αστραπή», την πόζα, που «έπαιρνε» ο Μπολτ μετά τις νίκες του, έγιναν πρωτοσέλιδα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Παρακίνησαν δε, τον μεγάλο Τζαμαϊκανό σπρίντερ, να γράψει ένα «τιτίβισμα» στο tweeter, προς τιμήν τού, τότε, 105ετούς δρομέα.