Το αλιεύσαμε από παλαιό φύλλο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (7 Απριλίου 1996). Είναι ένα διαχρονικής αξίας και σημασίας ποίημα. Δημοσιεύτηκε στην στήλη «Παρατηρητής», που έγραφε ο αείμνηστος, Κώστας Βούλγαρης. Ο συγγραφέας του, ο Γιώργος Λευθέρης, ήταν πρόεδρος της κοινότητας, Λειβαδίου Κυθήρων. Πόσο σημερινό είναι. Και πόσο παντοτινό... Για όσο υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη... Διότι, δυστυχώς, η πλειονότης των ανθρώπων σε αυτή την κατηγορία ανήκουν: στα σιωπηλά μέλη των κοπαδιών. Στα πρόβατα. Κι αν κάποιοι, που θα το διαβάσετε, προσβάλλεστε, σκεφθείτε: πότε ήταν η τελευταία φορά, που αφήσατε τη βολή του καναπέ σας για να βγείτε να διαμαρτυρηθείτε για οποιοδήποτε θέμα -μείζον ή έλασσον; Πότε αντιδράσατε ουσιαστικά σε όσα συμβαίνουν στο ευρύτερο περιβάλλον σας ή στον μικρόκοσμό σας, έστω και μ’ ένα κείμενο; Ή, μήπως, συνηθίζετε να γκρινιάζετε και να μουρμουρίζετε μαζί με άλλους σε «πηγαδάκια» και, εάν κάποιος σας πει, να βγείτε να διαμαρτυρηθείτε δημόσια, απαντάτε περίπου, «δεν θα αλλάξω εγώ τον κόσμο»; Αλλά, αν όλοι έτσι σκέπτονταν, η ανθρωπότητα θα βρισκόταν στην εποχή του Μεσαίωνα και της φεουδαρχίας...
Ελπίζω, τουλάχιστον θέλω να ελπίζω, ότι αυτό το ποίημα θα σας κάνει να σκεφθείτε και να μεταβάλλετε την στάση σας σχετικά με την αντιμετώπιση των πραγμάτων. Αναλογισθείτε ότι δεν θ’ αγωνισθείτε μόνο για εσάς, αλλά και για τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας, τις επόμενες γενιές...
