«Ζητιάνος» ο ελληνικός αθλητισμός

Ο ελληνικός αθλητισμός το 2014...

Πνίγεται από την οικονομική καχεξία, την γραφειοκρατία και τους παράλογους νόμους... 

  
Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Ανίκητη πάντα η γραφειοκρατία...

«Βιώνουμε την απόλυτη φτώχεια», δήλωσε προ ημερών δημοσίως ο πρόεδρος της ομοσπονδίας πινγκ πονγκ (Ε.Φ.Ο.Επ.Α.), Μανώλης Κολυμπάδης, αναφερόμενος στην κατάσταση του ελληνικού αθλητισμού γενικά. Λίγες ημέρες μετά, μιλώντας μαζί μας, μετέτρεψε την δήλωσή του σε «βιώνουμε φτώχεια». Τι μεσολάβησε; Το ότι, όπως μας είπε, έλαβε την διαβεβαίωση από την πολιτική ηγεσία του αθλητισμού, πως οι επιχορηγήσεις για το 2014 θα κινηθούν περίπου στα περσινά επίπεδα. Ισως λίγο χαμηλότερα. Με αυτόν τον τρόπο, θα δύναται η Ε.Φ.Ο.Επ.Α. να καταβάλλει μισθούς, φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, ώστε, τουλάχιστον, να μπορεί ο πρόεδρος να λαμβάνει προσωπική φορολογική ενημερότητα. Ναι, συμβαίνει και αυτό βάσει του νόμου: Αν μια ομοσπονδία χρωστάει φόρους και εισφορές, ο πρόεδρός της δεν μπορεί να πάρει φορολογική ενημερότητα. Προ ολίγων ημερών, η Ε.Φ.Ο.Επ.Α. έπρεπε να δώσει για τις υποχρεώσεις της 15.000 ευρώ. Και, όπως είχε δηλώσει ο κ. Κολυμπάδης, στο ταμείο της είχε… 600. Πώς ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις της; Μ’ εσωτερικό δανεισμό από τα μέλη της διοίκησης.

Σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν κάνει πρόεδροι ομοσπονδιών, τα χρήματα που δίνονται για τον αθλητισμό από το κράτος, αντιστοιχούν σε… 0,002% επί του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ). 
«Αντε, να είναι 0,003%», λέει ο κ. Κολυμπάδης.  Αστείο πόσο. Και δεν ζητούμε ούτε επιθυμούμε να γυρίσουμε στην εποχή της ανεξέλεγκτης σπατάλης και της ασυδοσίας -ναι, υπήρξε τέτοια εποχή. Αλλά ανάμεσα στα δύο άκρα, υπάρχει ο μέσος δρόμος.
Ενθυμείσθε, φαντάζομαι, οι συνεπείς αναγνώστες του μπλογκ, τι γράφαμε προ μηνών: Πολυτέλεια ο αθλητισμός για την κυβέρνηση. Πράγματι, έτσι μοιάζει. Ουδείς, φαίνεται, έχει αντιληφθεί ότι, άλλο είναι ο αθλητισμός και άλλο ο πρωταθλητισμός. Οτι δεν κοπτόμεθα τόσο για μετάλλια, αλλά για την ύπαρξη αθλητισμού με όλες τις μορφές του: αγωνιστικού, λαϊκού – μαζικού, σχολικού, φοιτητικού, εργασιακού. Φυσικά, για τον τελευταίο δεν γίνεται λόγος, ενώ ο φοιτητικός και ο σχολικός υφίστανται μόνο τυπικά, ειδικά μετά την κατάργηση των τάξεων αθλητικής διευκόλυνσης (ΤΑΔ) στα σχολεία, που είχαν βοηθήσει -παρά τις πολλές αδυναμίες του θεσμού- και αρκετές εθνικές ομάδες (ειδικά αθλημάτων στα οποία ο πρωταθλητισμός γίνεται ή αρχίζει σε μικρή ηλικία, π.χ. ρυθμική γυμναστική, γυμναστική, κολύμβηση συγχρονισμένη κολύμβηση κ.α.) και την ανάπτυξη σε ουκ ολίγα αθλήματα.
Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, ο αθλητισμός αντιμετωπίζει και άλλους αντιπάλους, που δύσκολα ηττώνται: την γραφειοκρατία και την νοοτροπία των κυβερνητών. Προσέξτε πώς τα παρουσιάζει ο κ. Κολυμπάδης:
1^ον: «Λέει η Πολιτεία, "βρείτε χρήματα από τον ιδιωτικό τομέα". Εντάξει, αλλά η νομοθεσία δίνει... αντικίνητρα στον ιδιωτικό τομέα για να προσφέρει χορηγίες. Και δεν υπάρχει στην Ελλάδα η κουλτούρα για τον θεσμό των χορηγιών. Αλλο πράγμα η χορηγία, άλλο η διαφήμιση».

Τώρα θυμήθηκαν κάποιοι ότι κολυμβητήρια δεν είχαν άδεια για την δεξαμενή...

2^ον: «Η πληρωμή των εργαζομένων γίνεται πλέον μέσω της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών. Τούτο προϋποθέτει, το κράτος να είναι συνεπές στην χορήγηση των δόσεων. Ακόμη και όταν διέθετε πολλά χρήματα για τον αθλητισμό, δεν ήταν συνεπές. Πόσω μάλλον τώρα. Από την στιγμή που το κράτος δεν τηρεί τις ημερομηνίες πληρωμής, τότε δεν υπάρχουν χρήματα για τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές, οπότε θα πέφτουν πρόστιμα...».
Ο κ. Κολυμπάδης θέτει και ένα άλλο ζήτημα, το οποίο είχαμε προβάλει κατ’ επανάληψη στην «Καθημερινή», αλλά και στο μπλογκ, με το άρθρο μας «"Βουβές" μεγάλες επιτυχίες» (5 Σεπτεμβρίου 2013). Την προβολή των αθλημάτων:
«Οι αγώνες και ο μόχθος των αθλητών και προπονητών δεν προβάλλονται από τα Μ.Μ.Ε. όπως θα έπρεπε. Χρειαζόμαστε την δική σας βοήθεια, προκειμένου να διαδοθεί, όχι μόνο το πινγκ πονγκ, αλλά όλα τα αθλήματα, ώστε να επιβιώσει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Αν αυτός δεν έχει βοήθεια και την προβολή που του αξίζει, θα σβήσει. Και είναι κρίμα, διότι είναι από τους καλύτερους πρεσβευτές της Ελλάδος στο εξωτερικό». 
Προσέξτε τα επόμενα λόγια του προέδρου της Ε.Φ.Ο.Επ.Α.:
«Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αθλητισμό, δεν θα κλείσουμε την ομοσπονδία, αλλά θα παραιτηθούμε όλοι. Τώρα, αν θέλει η Πολιτεία να το συνεχίσει, ας το συνεχίσει. Δεν παίρνουμε κάποιο εκδικητικό μέτρο προς την Πολιτεία να πούμε "δεν μου δίνεις, κατεβάζω τα ρολά". Λέω, όμως, ότι έχουμε φτάσει σε σημεία τραγικών υπερβολών και η ζωή μας έχει γίνει δυσκολότερη με καινούργιους νόμους και καταστάσεις, που δημιουργούν τραγέλαφο».
Και ιδού ένα μέρος του… τραγέλαφου και των υπερβολών:
Προ ημερών, έκλεισαν, έστω και προσωρινά, τα κολυμβητήρια της Θεσσαλονίκης, διότι δεν είχαν άδεια λειτουργίας των δεξαμενών. Η διοίκηση του ΕΑΚΝ Αγίου Κοσμά δεν επέτρεψε στον ΣΕΓΑΣ να τελέσει αγώνες ανοικτού στίβου, επειδή το κέντρο δεν έχει άδεια για διεξαγωγή αγώνων! Πού; Κάτω από τον... ουρανό. Η ευθυνοφοβία έχει και τα όριά της...
Ο αθλητισμός μας γυρίζει σιγά – σιγά χρόνια πίσω. Το διεθνές κολυμβητικό μίτινγκ «Ακρόπολις» έγινε στον Αλιμο, χωρίς πίνακα αποτελεσμάτων. Στο μίτινγκ συνέβη ένα απρόοπτο: Η Μαριάννα Λυμπερτά και η Κέλυ Αραούζου «έπιασαν» ταυτόχρονα την δεξαμενή στον τερματισμό των 1.500μ. ελευθέρως, ξεπερνώντας κατά πολύ το όριο συμμετοχής (16’32’’85 έναντι 16’41’’49) στο πρωτάθλημα Ευρώπης. Η ομοσπονδία, όμως, σκέπτεται, η Λυμπερτά να «πέσει» μόνο στο ανοικτό νερό, διότι διαφορετικά η παραμονή της εκεί θα παραταθεί περίπου κατά μία εβδομάδα και η ΚΟΕ θα επιβαρυνθεί οικονομικά…
Πρόσφατα τα περιφερειακά πρωταθλήματα άρσης βαρών διεξήχθησαν με συνθήκες που παρέπεμπαν σε προ 20ετίας (και βάλε) καταστάσεις.
Στα εθνικά γυμναστήρια, όποιο όργανο χαλάει σπανίως επιδιορθώνεται, σπανιότερα δε, αντικαθίσταται.
«Δεν θέλω το άθλημά μας να ζήσει τα πέτρινα χρόνια, που περνούσε όταν ήμουν πρωταθλητής και αργότερα προπονητής», δήλωσε ο κ. Κολυμπάδης. Ελπίζει πως δεν θα συμβεί αυτό. Αλλά ο ομοσπονδιακός προπονητής των ανδρών, οι οποίοι το 2013 αναδείχθηκαν 2^οι στην Ευρώπη και εφέτος 9^οι στον κόσμο, Κώστας Βατσακλής, δίνει μια άλλη διάσταση:

Ο Γιώργος Κωνσταντινόπουλος, από τα νέα μεγάλα ταλέντα του πινγκ πονγκ.

«Υπάρχει μεγάλη απόσταση από το "θέλω" μέχρι το "κάνω". Αυτή μεγαλώνει όσο λιγοστεύουν τα χρήματα για τον αθλητισμό. Η ομοσπονδία και όλοι εμείς, όμως, προσπαθούμε να μηδενίσουμε αυτή την απόσταση με το μεράκι και την πολλή δουλειά. Κοιτάμε να διευκολύνουμε οικονομικά την ομοσπονδία και να εξασφαλίζουμε τη συμμετοχή μας στις μεγάλες διοργανώσεις. Υπήρχε το ενδεχόμενο να μην πάμε πέρσι στην Αυστρία και τελικά πήγαμε και πήραμε δύο μετάλλια. Μόνο από αυτό σκεφθείτε πόσο κοντά είναι η δόξα από την ανυπαρξία. Οσο, λοιπόν, υπάρχει η φλόγα που καίει μέσα μας, δεν θ’ αφήσουμε να συρρικνωθεί το άθλημα. Είμαστε ερασιτέχνες μ’ επαγγελματική νοοτροπία και καταφέρνουμε, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, να κρατάμε σε καλό δρόμο την επιτραπέζια αντισφαίριση. Εχουμε ταλέντα, όμως τα κίνητρα περιορίστηκαν δραματικά και λογικά τα παιδιά κάποια στιγμή κοιτάνε τις σπουδές τους. Σίγουρα κάποια έχουν την "τρέλα" να συνεχίσουν τον πρωταθλητισμό και οι γονείς τους τα βοηθούν οικονομικά και τα στηρίζουν. Τα παιδιά χρειάζεται να πηγαίνουν για αγώνες στο εξωτερικό. Αν δεν συμβεί αυτό, θα υπάρξει καμπή. Δεν είχαμε φυσικοθεραπευτή στις τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις, δεν θα έχουμε και στην Πορτογαλία στο πρωτάθλημα Ευρώπης του 2014, αν, φυσικά, πάμε. Το λέγαμε στην Ιαπωνία και οι άλλες ομάδες γελούσαν. Παρακαλούμε να μας βοηθούν οι φυσικοθεραπευτές ξένων χωρών. Παλιά παίζαμε μόνο για την φανέλα, μετά και για την πορτοκαλάδα, έπειτα και για το χαρτζιλίκι, τώρα τα παιδιά αγωνίζονται ξανά μόνο για την φανέλα».
Υπάρχουν και άλλα ζητήματα, που απαιτούν λύση. Ενα είναι το θέμα των αποσπάσεων των ομοσπονδιακών προπονητών και άλλων. Για τον λόγο αυτόν, η άρση βαρών έμεινε χωρίς ειδικότητα στο ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών για δεύτερη χρονιά. Θ’ αποσπασθεί, επιτέλους, ο καθηγητής που δίδασκε το μάθημα, ή οι ενδιαφερόμενοι φοιτητές θα υποχρεωθούν ξανά, ή να μεταναστεύσουν σε πόλεις, στις οποίες διδάσκεται η ειδικότητα, ή να πάρουν άλλο μάθημα;
«Στην Ελλάδα» -επισημαίνει ο κ. Κολυμπάδης- «δυστυχώς απουσιάζει ο εθνικός σχεδιασμός και προγραμματισμός. Το Συμβούλιο Εθνικού Αθλητισμού ουδέποτε έχει λειτουργήσει». Και εκφράζει μια ευχή: «Ελπίζω κάποτε ο σχεδιασμός του ελληνικού αθλητισμού να φύγει από τα χέρια των πολιτικών και να περάσει στους τεχνοκράτες».
Αν, πάντως, αυτοί σκέπτονται και ενεργούν με βάση το κέρδος, θα υπάρξουν άλλα προβλήματα. Ιδού, πού οδηγεί τον αθλητισμό ο άκρατος καπιταλισμός:

Το στάδιο του ΟΑΚΑ κατασκευάσθηκε για τον στίβο. Αυτό το ξεχνούν πολλοί...

Η διοίκηση του Ολυμπιακού Κέντρου (ΟΑΚΑ) ζητεί χρήματα από τον ΣΕΓΑΣ (φαντάζομαι και από άλλες ομοσπονδίες) για να διοργανώσει εκεί αγώνες. Ζητεί, επίσης, χρήματα για τους αθλητές που προπονούνται εκεί. Και δεν αναφέρομαι σε όσους κάνουν λαϊκό αθλητισμό. Που και αυτοί, κανονικά, θα έπρεπε να χρησιμοποιούν δωρεάν τις δημόσιες αθλητικές εγκαταστάσεις. Σκεφθείτε πόσα χρήματα δίνει κάθε χρόνο ο φορολογούμενος πολίτης όχι μόνο σε άμεσους φόρους, αλλά και σε έμμεσους, και σε τέλη κυκλοφορίας και σε «έκτακτες» (μόνιμες) εισφορές και σε φόρους κατοχής ακίνητης περιουσίας και σε δημοτικά τέλη και σε δημοτικούς φόρους και σε τόσα άλλα, και τι παίρνει πίσω σε ανταπόδοση. Καλό σύστημα υγείας; Καλή παιδεία; Καλούς δρόμους; Ικανοποιητικές συντάξεις; Σωστές εργασιακές σχέσεις; Καλούς μισθούς; Επιδόματα ανεργίας ανάλογα των αντίστοιχων των άλλων ευρωπαϊκών χωρών; Καθαρές πόλεις; «Φθηνές» ποιοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις; Να πληρώνει και για ν’ αθλείται; Δεν πάει πάρα πολύ;
Κατά τ’ άλλα, ο αθλητισμός είναι… κοινωνικό αγαθό. Θα θυμίσουμε, πάντως, για άλλη μία φορά, τι έχει πει ο πρώην υφυπουργός Αθλητισμού και σπουδαίος «αθλητάνθρωπος», Γιάννης Ιωαννίδης: «Για κάθε ένα ευρώ που δαπανάται για τον αθλητισμό, γλυτώνουμε επτά ευρώ για την υγεία».
Και να μη ξεχνάμε το ρηθέν: «Η τέχνη και ο αθλητισμός δείχνουν το πολιτιστικό επίπεδο ενός λαού».

Ακάματοι βετεράνοι, ακμαιότατοι «έφηβοι»... 80 και... ετών

Εξαιρετικές επιδόσεις σε Αγιο Κοσμά, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Χαλκίδα και Κεφαλονιά

 Ο Στέλιος Πρασσάς (δεξιά), που στο πρόσφατο Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου κατέκτησε δύο χάλκινα μετάλλια, ο Ηρακλής Βασιλειάδης και η Μελάνα Συμεωνίδου, κοσμήτωρ της ΟΕΒΑΣ.

Ακάθεκτοι συνεχίζουν οι ακάματοι και ακμαίοι «έφηβοι» αθλητές του στίβου. Πρόσφατα, και μετά την Χαλκίδα, όπου διεξήχθη το Εαρινό πρωτάθλημα, και την Κεφαλονιά, όπου έγιναν οι ετήσιοι αγώνες «Τρίτσεια», αρκετοί από αυτούς πήραν μέρος στην ημερίδα ρίψεων, την οποία τέλεσε στον Αγιο Κοσμά, μ' επιτυχία οργανωτική, ο ΣΕΒΑΣ Κωνσταντινουπολιτών. Λίγες ημέρες αργότερα, στα «Χειμωνίδεια», που διεξήχθησαν στην Θεσσαλονίκη, έγινε και αγώνισμα άλματος εις ύψος για βετεράνους, όπου σημειώθηκε μια εξαιρετική επίδοση.

Ο Μιχάλης Φρουδάκης.

Ο 49χρονος (έτος γέννησης 1965), Γιώργος Φαρμάκης υπερέβη το 1,82μ. Η 37χρονη (1977), Μαρία Χοτοκουρίδου πήδησε 1,50μ. Την ίδια ημέρα, στα «Ηράκλεια 2014», ο 53χρονος, Μιχάλης Φρουδάκης έστειλε τον 2κιλο δίσκο στα 39,36μ., βελτιώνοντας, το... θηρίο, το ατομικό του ρεκόρ. Στόχο του, τώρα, βάζει τα 40μ.
Στον Αγιο Κοσμά μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν πάλι ο Βασίλης Μαγγανάς (κατηγορία ηλικίας 60-64 ετών), ο οποίος, πέρα από δύο πανελλήνια ρεκόρ κατηγορίας, σημείωσε την 3η επίδοση όλων των εποχών στον κόσμο, στο βαρύ όργανο (βαρειά σφύρα -εν προκειμένω 9,08κ.- με κοντή αλυσίδα). Ερριξε 23,12μ. Το ρεκόρ κόσμου κατέχει με 24,20μ. ο Νορβηγός, Αριλντ Μπούστερουντ από το 2008, ενώ 2ος είναι ο Αμερικανός, Τομ Γκέιτζ με 23,57μ.
Ο Μαγγανάς σημείωσε ρεκόρ και στην σφαιροβολία (όργανο 5κ.) με 15,15μ., ενώ έρριξε την σφύρα των 5κ. στα 57,04 με μόλις μία προσπάθεια, λόγω ενοχλήσεων στο ένα πόδι.
Μία εβδομάδα αργότερα, ο αειθαλής ρίπτης (έχει γεννηθεί το 1954 και πρωταγωνιστεί σε διάφορες κατηγορίες ηλικίας από το... 1970), πήρε μέρος στους αγώνες «Παπαναστάσεια» και έρριξε με την ανδρική σφύρα (7,26κ.) 46,51μ., ξεπερνώντας το όριο συμμετοχής στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανδρών! Σημειωτέον, ότι έκανε μόνο δύο προσπάθειες, εξαιτίας ενοχλήσεων στο ίδιο πόδι. Στα «Παπαναστάσεια» πήρε μέρος άλλος ένας παλαιός πρωταθλητής της σφυροβολίας. Ο 43χρονος (1971), Γιάννης Μυλωνάς, που έριξε 47,66μ.
Ρεκόρ κατηγορίας πέτυχε στους αγώνες του Αγίου Κοσμά, στο βαρύ όργανο, ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας (ΟΕΒΑΣ), Συμεών Συμεωνίδης (80-84 ετών) με 12,38μ. (βάρος 5,45κ.).
Στην σφυροβολία σημειώθηκαν τρεις επιδόσεις, που πιθανότατα θα καταγραφούν στον ετήσιο πίνακα του ΣΕΓΑΣ, αφού επετεύχθησαν με όργανο 7,26κ. Ο Θανάσης Καλαντζής (55-59 ετών) έρριξε 30,65μ., ο Αργύρης Δαναλάτος (50-54) 31,54μ. και ο γιατρός, Γιώργος Χριστοφίδης (35-39) 34,21μ. Ο Καλαντζής και ο Δαναλάτος κανονικά αγωνίζονται με εξάκιλο όργανο, αλλά έρριξαν με των 7,26κ. για να περάσουν στην λίστα του ΣΕΓΑΣ. 
Ο Γιώργος Μπίρης (65-69 ετών) πέτυχε εξαιρετική επίδοση στην δισκοβολία (1κ.), με 41,06μ., ενώ πρώτευσε και στο βαρύ όργανο με 12,65μ. (βάρος 9,08κ.). Ο, σημειωτέον, παλαιός επικοντιστής και δεκαθλητής, Συμεωνίδης νίκησε στην σφυροβολία (3κ.) με 27,44μ. 
Καλές επιδόσεις σημείωσαν και δεκαθλητές, που πήραν μέρος (Αρης Παυλάτος, Δημήτρης Γαζής).
Οι πιο αξιοσημείωτες υπόλοιπες επιδόσεις ήταν:
Σφαιροβολία: 35-39 ετών (7,26κ.): Γαζής 12,07. 40-44 (7,26κ.): Παυλάτος 11,60.
Δισκοβολία: 40-44 (2κ.): Παυλάτος 35,59.
Ακοντισμός: 35-39 (0,8κ.): Γιάννης Χατζηβασιλείου 48,40. 40-44 (0,8κ.): Παυλάτος 40,26. 60-64 (0,6κ.): Γρ. Τριφωνίδης 31,20μ.
Στην δισκοβολία αγωνίσθηκαν εκτός συναγωνισμού ο 32χρονος, Στέφανος Χαραχούσος (γιος του παλαιού πρωταθλητή Ελλάδος, Θανάση), που έρριξε 38,32μ., και η 21 ετών, Ιωάννα Λάγιου, η οποία σημείωσε επίδοση 32,18μ.
Και στην Χαλκίδα και στην Κεφαλονιά, ως συνήθως, διεκρίθησαν κυρίως οι ρίπτες, αλλά όχι μόνο. Κορυφαία επίδοση ήταν αυτή που σημείωσε στην Χαλκίδα ο Βασίλης Μαγγανάς (κατηγορία ηλικίας 60-64 ετών) στην σφυροβολία, με 59,60μ. Στις διοργανώσεις πήραν μέρος και δύο αθλητές της κατηγορίας των… 90-94 ετών. Ο 90χρονος παλαιός πρωταθλητής Ελλάδος στα 100μ., Στέφανος Πετράκης, που στο Εαρινό αγωνίσθηκε στην σφαιροβολία (έρριξε με όργανο 2 κ. 7,46μ.) και στον ακοντισμό (12,86μ. με ακόντιο 0,4 κ.), και ο σχεδόν 92 ετών, Ανδρέας Πολυχρονόπουλος,  ο οποίος στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα βετεράνων σε κλειστό στίβο κατέκτησε ένα ασημένιο μετάλλιο κι’ ένα χάλκινο και στην Χαλκίδα έτρεξε τα 100μ. σε 28’’3 και τα 200μ. σε 62’’5. Μάλιστα, είχε το κουράγιο και πήγε και στα «Τρίτσεια».
Στους πρωταγωνιστές συγκαταλέγεται και ο παγκόσμιος πρωταθλητής στον κλειστό στίβο, Κώστας Χατζηεμμανουήλ (85-89 ετών), που στα 100μ. στην Χαλκίδα σημείωσε επίδοση 19’’5.

Ο Α. Πολυχρονόπουλος και πίσω το άγαλμα του αείμνηστου, Αντώνη Τρίτση.

Πήραν μέρος παλαιοί πρωταθλητές και πρώην μέλη των εθνικών ομάδων (Στέλιος Αγγλούπας, Θωμάς Θωμά, Συμεών Συμεωνίδης, Βασίλης Ανδρεάδης, Γιώργος Γιαννέλης, Χλόη Κονναρή – Αγγλούπα) και άλλοι γνωστοί αθλητές.

Από τα υπόλοιπα αποτελέσματα, ξεχωρίσαμε τις καλύτερες επιδόσεις από τις δύο διοργανώσεις. Αν κάποιος αθλητής μετέσχε σε αμφότερες, αναφέρουμε την καλύτερη:
100μ.: 45-49: Ν. Κόκκος 12’’0, 75-79: Αν. Μπέκας 16’’9. Γυναίκες: 35-39: Φ. Λύκου 14’’7, 75-79: Μ. Σιάκουλη 25’’6, 80-84: Στ. Φώτα 29’’7.
400μ.: 60-64: Β. Ανδρεάδης 61’’1. Γυν.: 45-49: Χρ. Τσουμάρη 1’21’’6.
800μ.: 40-44: Παν. Χαλδάς 2’49’’0, 80-84: Παν. Δούσης 5’16’’0.
1.500μ.: 50-54: Λ. Πανάγος 6’02’’0, 70-74: Δημ. Κατσακιώρης 7’29’’0, 80-84: Στ. Πρασσάς 8’11’’0. Γυν.: 50-54: Βασ. Βαϊνά 7’35’’8, 55-59: Μ. Αμβροσιάτου 7’41’’1.
3.000μ.: 80-84: Ηρ. Βασιλειάδης 20’00’’4.
5.000μ.: 60-64: Κρ. Φίλιπς 22’27’’0, 65-69: Θ. Δελής 22’43’’2, 80-84: Πρασσάς 29’45’’0. Γυν.: 50-54: Βαϊνά 28’08’’0
3.000μ. βάδην: 80-84: Δούσης 22’04’’0.
Μήκος: 80-84: Σ. Συμεωνίδης 3,20μ. Γυν.: 35-39: Λύκου 4,85, 65-69: Ελ. Γκούζια 3,47.
Τριπλούν: 45-49: Χρ. Κτιστόπουλος 11,50, 60-64: Θ. Θωμά 10,11.
Υψος: 60-64: Ανδρεάδης 1,60.
Σφαιροβολία: 50-54 (6 κιλά): Γ. Γιαννέλης 11,13, 65-69 (5κ.): Δ. Αυγουστάτος 12,25, 70-74 (4κ.): Σπ. Τουρκομανώλης (παλαιός σπρίντερ, παραμένει ο καλύτερος στην Ελλάδα στην κατηγορία του, αλλά πλέον δεν του αρέσει πολύ να τρέχει) 10,27, 80-84 (3κ.): Συμεωνίδης 8,80. Γυν.: 50-54 (3κ.): Σ. Φιλιππάκη 9,83, Μ. Τουρσουνίδου 9,83, 60-64 (3κ.): Χλ. Αγγλούπα 8,86.
Δισκοβολία: 45-49 (2κ.): Ν. Γεωργίου 34,02, 60-64 (1κ.): Ν. Κούρτης 37,97, 65-69 (1κ.): Στ. Αγγλούπας 41,10, Γ. Μπίρης 40,01. Στην κατηγορία αυτή σημειώθηκαν δύο επιδόσεις διεθνούς επιπέδου. Γυν.: 60-64 (1κ.): Αγγλούπα 23,65.
Ακοντισμός: 45-49 (0,8κ.): Ν. Μιχαλόπουλος 40,19, 50-54 (0,7): Παν. Αγόρου 41,93, 60-64 (0,6): Γ. Κανδύλης 33,60. Γυν.: 50-54 (0,5): Τουρσουνίδου 25,20.
Σφυροβολία: 50-54 (6κ.): Αργ. Δαναλάτος 38,30, 55-59 (6κ.): Αθ. Καλαντζής 35,94, 80-84: Συμεωνίδης 26,30. Γυν.: 60-64 (3κ.): Αγγλούπα 20,09.

Πρέπει ν' απονείμουμε τα εύσημα στους διοργανωτές, ειδικά των αγώνων της Κεφαλονιάς, διότι, όπως μας πληροφόρησαν αθλητές που αγωνίσθηκαν, η διοργάνωση ήταν πολύ καλή.

*Βετεράνοι αθλητές πήραν μέρος στους αγώνες εις μνήμη του Μεσογειονίκη των ρίψεων, Κώστα Γιαταγάνα, που οργάνωσε ο Εθνικός Γ.Σ., στον οποίον είχε διατελέσει πρόεδρος. Τ' αποτελέσματά τους:
Δισκοβολία: 5ος Γεωργίου Νίκος (1968) 36,24, 6ος Παυλάτος Αριστείδης (1973) 34,82, 7ος Γαζής Δημήτρης (1976) 33,32μ. Αγωνίσθηκαν 10.

Σφαιροβολία: 9ος Παυλάτος 11,79, 10ος Γαζής 11,67, 15ος Κατσαούνης Κωνσταντίνος (1968) 8,63. Μετέσχον 15.

ΗΠΑ, Αυστραλία, Βραζιλία, Γερμανία, Αυστρία, ίδια γεύση: Πάντα πρώτος

Τίποτα, τίποτα δεν τον σταματά. Ούτε ένας τραυματισμός στον τένοντα του δεξιού αγκώνα τρεις ημέρες πριν από τον πρωτόγνωρον, ακόμη και γι' αυτόν, τον 60χρονο, πλέον, αλλά αγέραστο, αθλητικά, Βασίλη Μαγγανά, αγώνα. Νίκησε στο διεθνές μίτινγκ αγωνισμάτων εξαιρετικής δύναμης (extra power events), που διεξήχθη στην όμορφη και γραφική κωμόπολη, Πούργκσταλ της Αυστρίας, περίπου 150 χλμ. από την Βιέννη. Πρώτευσε στο ultra weight pentathlon (πένταθλον ρίψεων με πολύ βαρειά όργανα), ξεπερνώντας, μάλιστα, ένα σπουδαίο όνομα του παγκόσμιου στίβου. Τον 39χρονο Ούγγρο δισκοβόλο, Ρόμπερτ Φάζεκας.
Οι άλλοι εννέα αθλητές, που πήραν μέρος, προέρχονταν από τις Αυστρία, Γερμανία και Ουγγαρία. Ο Μαγγανάς πήγε με ειδική πρόσκληση. Αγωνίσθηκαν στην ρίψη βαρειάς σφύρας (25,4κ.) με μικρή αλυσίδα, δίσκου βάρους 5 κιλών (στην πραγματικότητα ήταν πεντόκιλος δίσκος της άρσης βαρών), κύβου

Ρόμπερτ Φάζεκας και Βασίλης Μαγγανάς.

βάρους 25κ. και σιδηροκατασκευής βάρους... 50 κιλών! Με την σφύρα συναγωνίσθηκαν σε δύο αγωνίσματα. Το κλασικό εις μήκος, αλλά και εις... ύψος. Επρεπε να την περάσουν πάνω από έναν πήχυ, ο οποίος ανέβαινε διαδοχικά, όπως ας πούμε, στο επί κοντώ. Τον δίσκο τον έρριχναν εν στάσει. Το ίδιο και τον κύβο. Την σιδηροκατασκευή την σήκωναν και την πετούσαν τρέχοντας κρατώντας την με τα χέρια στην ανάταση. Εκτός βαθμολογίας έγινε κι ένα παρεμφερές, προς το τελευταίο, αγώνισμα με ρίψη βράχου 25 κιλών. Σε κάθε αγώνισμα (ακόμη και στο εις ύψος), είχαν από τρεις προσπάθειες.

Οι αθλητές αγωνίζονταν μαζί και, ανάλογα με την ηλικία τους, έπαιρναν βαθμούς. Ας πούμε ο Φάζεκας έρριξε στα 10,62μ. την βαρειά σφύρα και πήρε 817 βαθμούς. Ο Μαγγανάς με 8,32 συγκέντρωσε 1.040. Οποιος ξεπερνούσε τα ρεκόρ, περνούσε τους 1.000 βαθμούς. Ο Ελληνας αθλητής πέτυχε ρεκόρ και στον κύβο, τον οποίον έφθασε στα 5,02μ. και πήρε 1.004 β. Οι άλλες επιδόσεις του: Δισκοβολία 12,42 - 654 βαθμοί. Ερριξε με το... αριστερό χέρι λόγω του τραυματισμού. Ρίψη με τα 50κ.: 3,28 - 911. Σφύρα εις ύψος (και σε αυτήν αγωνίσθηκε με το αριστερό χέρι): 2,80 - 778. Σύνολο βαθμών: 4.387.

Θεωρείται βέβαιο, ότι μπορούσε να ξεπεράσει τα 18μ. στην δισκοβολία και πιθανότατα τα 3,20 στην εις ύψος σφυροβολία, οπότε θα πλησίαζε τους 5.000 β.
Δεύτερος κατετάγη ο Φάζεκας με 4.322 β. και 3ος ο Γερμανός, Κρίστιαν Βίμερ με 4.132.

Οι αθλητές που αγωνίσθηκαν στο πένταθλον, μαζί με παράγοντες και τους κριτές.

Η κατάταξη στην ομαδική βαθμολογία κρίθηκε στο τελευταίο αγώνισμα, στην εις ύψος σφυροβολία. Η Ουγγαρία ξεπέρασε την Ευρώπη, η οποία προηγείτο χάρη στον Μαγγανά, διότι ο Ελληνας δεν μπορούσε να ρίξει καλά την σφύρα ψηλά. Τρίτη κατετάγη η Γερμανία και 4η η Αυστρία.
Οι αγώνες ήταν μια μεγάλη γιορτή. Είναι χαρακτηριστικό, ότι, μόλις ο Μαγγανάς έρριξε τον κύβο στα 5,02μ. και σημείωσε ρεκόρ, ο επιμελούμενος την μουσική επένδυση, έβαλε τον Ζορμπά και υπό τους ήχους της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη χόρεψαν η σύζυγος τού Μαγγανά, Αναστασία και ο διοργανωτής, Φραντς Κάστενμπεργκερ, συνοδευόμενοι από τα ρυθμικά χειροκροτήματα δεκάδων θεατών και των άλλων αθλητών.

Δύο λόγια για τον Φάζεκας (φωτογραφίες δεξιά): Αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 2002, 2ος στο πρωτάθλημα κόσμου το 2003, 8ος στους Ολυμπιακούς του 2008 και 3ος στην Ευρώπη το 2010. Το 2004 πρώτευσε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, αλλά του αφαιρέθηκε το χρυσό μετάλλιο, λόγω παραβάσεως των κανόνων περί ντόπινγκ. Στον έλεγχο δεν μπόρεσε να δώσει την απαιτούμενη ποσότητα ούρων. Υποστήριξε ότι δεν βρισκόταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση και αισθανόταν άσχημα. Οι εκπρόσωποι της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής του πρότειναν να πάει μαζί τους στην κλινική του Ολυμπιακού Χωριού, όπου θα μπορούσε να δώσει και άλλα ούρα. Ο Φάζεκας αρνήθηκε. Η ουγγρική αποστολή ισχυρίσθηκε, ότι ο αθλητής είναι ιδιαίτερα θρήσκος και συχνότατα δεν μπορεί να δώσει την απαιτούμενη ποσότητα ούρων όταν βρίσκεται υπό παρατήρηση. Φυσικά, το επιχείρημα απορρίφθηκε. Το 2012, πριν από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, βρέθηκε θετικός στην αναβολική ουσία, στανοζολόλ, την οποία έκανε... διάσημη το 1988 ο Καναδός σπρίντερ, Μπεν Τζόνσον. Ο Φάζεκας τιμωρήθηκε με οκταετή αποκλεισμό. Με 71,70 είναι 5ος δισκοβόλος όλων των εποχών. 

Την πρώτη ημέρα των αγώνων, ετελέσθη επίδειξη δύναμης. Δύο τεράστιοι, σε όγκο, και πολύ δυνατοί, αθλητές έσυραν ένα πούλμαν γεμάτο με παιδιά!
Την επομένη διεξήχθη υπό βροχή, στο πάρκο και στην πλατεία της πόλης, το πένταθλον και το βράδυ έγινε το πρώτο αγώνισμα των strongmen, των δυνατών αθλητών, δηλαδή. Οι διαγωνιζόμενοι προσπαθούσαν να σηκώσουν από το έδαφος κάποια βάρη προσαρμοσμένα σε ένα σίδερο, τραβώντας τα από μια λαβή, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ύψος. Την άλλη ημέρα πραγματοποιήθηκαν τα υπόλοιπα αγωνίσματα: Αρχικά, οι αθλητές έσυραν σε συγκεκριμένη απόσταση ένα αυτοκίνητο 4Χ4 το ταχύτερο δυνατόν. Μετά προσπαθούσαν να κρατήσουν όσο περισσότερο γινόταν με κάθε χέρι από ένα αυτοκίνητο, τα οποία βρίσκονταν με λυμένο χειρόφρενο πάνω σε κατηφορική πλατφόρμα. Μετά, ανύψωναν ένα κυλινδρικό βάρος, στο οποίο προσετίθεντο κιλά (φωτογραφία). Τέλος, έκαναν το λεγόμενο "ξεκόλημα". Σήκωναν την μία άκρη ενός αυτοκινήτου όσο το δυνατόν περισσότερες φορές.

Ηταν με γιορτή για τους κατοίκους της μικρής πόλης (έχει περίπου 5-6.000 κατοίκους) και μια ξεχωριστή εμπειρία και για όσους αγωνίσθηκαν για πρώτη φορά και για όσους την παρακολουθήσαμε. Αλλωστε, οι αθλητικές εκδηλώσεις ήταν ενταγμένες σε μια τριήμερη εμπορική εορτή, στην διάρκεια της οποίας έρρευσε άφθονη μπύρα (τι άλλο...), ενώ καταναλώθηκαν δεκάδες κοτόπουλα και πολύ χοιρινό κρέας...

Ο Ελληνας Ολυμπιονίκης της άρσης βαρών από το Καζαχστάν

Ο Ιλιά Ιλίν οραματίζεται το τρίτο και το τέταρτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και ονειρεύεται να σπουδάσει φιλοσοφία ή ψυχολογία στην Οξφόρδη ή στο Κέμπριτζ

Τα 233 κιλά ανυψώνονται από τα στιβαρά χέρια  του Ιλίν, το παγκόσμιο ρεκόρ είναι γεγονός και το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο προστίθεται στην τροπαιοθήκη του.

Συνέντευξη στον Ν. Α. Κωνσταντόπουλο, ειδικά για το «Αθλητισμός και... άλλα»

Ηταν Νοέμβριος του 2005. Κάνοντας τον σχολιασμό του παγκόσμιου πρωταθλήματος άρσης βαρών ανδρών για το Eurosport, είδα για πρώτη φορά τον Ιλιά Ιλίν, τον οποίο στην Ελλάδα λέμε (και εγώ έως πρόσφατα) Ίλια Ίλιν. Ηταν ένα 17χρονος Καζάχος αθλητής, άγνωστος στο ευρύ κοινό, ακόμη και του αθλήματός του, παρότι ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής εφήβων (έως 20 ετών). Με άφησε άναυδο, κυρίως για το επολέ ζετέ του. Είχε σηκώσει, επαναλαμβάνω στα 17 του, 216κ., ένα περισσότερο από το ατομικό ρεκόρ τού τρις «χρυσού» Ολυμπιονίκη, Πύρρου Δήμα!... Ενα αστέρι γεννιόταν στον παγκόσμιο αθλητισμό. Οι προβλέψεις δεν διαψεύσθηκαν. Ο Ιλίν πρόλαβε στα 24 του (τώρα είναι 26) να συλλέξει δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, να έχει νικήσει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις στις οποίες αγωνίσθηκε (δεν μετέχει πάντα, γίνεται προσεκτική διαχείριση) και να ονειρεύεται την κατάκτηση συνολικά τεσσάρων χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων. Παράλληλα, επιθυμεί να σπουδάσει φιλοσοφία ή (και) ψυχολογία στο Κέμπριτζ ή στην Οξφόρδη, διαβάζει ιστορία, αλλά πέρα από αυτά, είναι ένας νέος της εποχής, μολονότι παντρεμένος από τα 24 του.

Βρέθηκε στην γη των προγόνων του (η μητέρα του, η Γαλήνη Φουντουκίδου είναι ελληνικής καταγωγής) από τις 6 Απριλίου έως τις 2 Μαΐου για προετοιμασία μαζί με άλλους επτά αθλητές της εθνικής ομάδας του Καζαχστάν. Φυσικά, η ευκαιρία για πολλές συναντήσεις μαζί του και για μια συνέντευξη δεν μπορούσε να πάει χαμένη. Σε μια, περίπου δίωρη, συζήτηση είπαμε πολλά. Σχεδόν όλα γράφονται. Ελάχιστα μας παρακάλεσε να τα κρατήσουμε εμείς. Σεβαστήκαμε την επιθυμία του:

«Αρχισα δύο φορές την άρση βαρών. Όταν ήμουν έξι, ο γονείς μου εργάζονταν, ενώ ο ένας αδελφός μου, ο Αλεξέι έκανε άρση βαρών. Ετσι, λοιπόν, το Καλοκαίρι του 1994, επί 2-3 μήνες πήγαινα κι εγώ στο γυμναστήριο για να μην είμαι μόνος. Εκεί έπαιζα με την ξύλινη μπάρα, έτρεχα, έκανα διάφορες ασκήσεις. Προπονητής ήταν ο Κορεάτης Πακ Βέλορικ Βίκτοροβιτς (του είχαν δώσει και ρώσικο όνομα), με την βοήθεια και του οποίου νίκησα στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου το 2008. Από τις 26 Νοεμβρίου 1996 άρχισαν συνειδητά ν’ ασχολούμαι με το άθλημα. Είχα μια έκτη αίσθηση, την οποία ακόμη διαθέτω, που με βοηθάει στην ζωή μου, ώστε να επιβιώσω σε αυτόν τον κόσμο. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν κάτι μυστικιστικό, όμως έτσι ζω. Αυτή η αίσθηση με οδήγησε στην άρση βαρών. Με "υποχρέωσε" να πάω. Από μικρός μόνο με την άρση βαρών ασχολήθηκα αθλητικά. Με άλλα αθλήματα απλώς έπαιζα. Ο Αλεξέι μού έδειξε τον δρόμο και η έκτη αίσθηση με οδήγησε».

Στα οκτώ του, με σωματικό βάρος 28 κιλά, νίκησε στους πρώτους αγώνες στους οποίους πήρε μέρος. Αγωνίσθηκε στην κατηγορία των 30κ. Το δίπλωμα το έχει στο σπίτι των γονιών του.
-Οι γονείς σου, δεν είχαν αντίρρηση ν’ ασχοληθείς από τόσο μικρός μ’ ένα σκληρό άθλημα;
«Είχαν κάποιους ενδοιασμούς, διότι, μαθημένοι από το σοβιετικό σύστημα, έλεγαν ότι τα παιδιά πρέπει πάνω από όλα να μάθουν γράμματα. Είμαι το τρίτο παιδί της οικογένειας. Δεν πίστευαν ότι με την άρση βαρών μπορεί να βγει κάτι καλό. Ο πατέρας μου, ο Αλέξανδρος, ήταν πιο χαλαρός, πιο ανεκτικός. Ομως, η μητέρα, η Γκαλίνα (Γαλήνη), έλεγε όχι, για να μάθω γράμματα. Εγώ, πάντως, συνέχισα και εννέα ετών νίκησα στο πρωτάθλημα του Καζαχστάν στην κατηγορία των 30κ. επιτυγχάνοντας ρεκόρ στο ζετέ με 42κ. Στα 10 ή στα 11 μου, δεν θυμάμαι ακριβώς, έχασα για πρώτη και τελευταία φορά, σε ηλικιακή κατηγορία μου (έχω χάσει όταν αγωνιζόμουν με αθλητές μεγαλύτερης κατηγορίας ηλικίας), από αθλητή που, πάντως, ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερός μου. Όταν ήμουν 13 ετών, στα 69κ. έκανα τα όρια του Μάστερ Αθλητισμού του Καζαχστάν με 105κ. στο αρασέ και 142,5 στο επολέ ζετέ. Το 2003 νίκησα στο Ασιατικό πρωτάθλημα παίδων, στα 77κ., με 117,5-165,5 και το 2004 στην ίδια διοργάνωση, αλλά στα 85κ. με 147,5-187,5. Μάλιστα, σήκωσα περισσότερα κιλά και από τους έφηβους».

Τα δύο Ολυμπιακά μετάλλια.

 Το ίδιο έτος επιτυγχάνει το όριο για Διεθνής Μάστερ Αθλητισμού με 147,5 ή 152,5 στο αρασέ (δεν θυμόταν καλά) και 192,5 στο ζετέ. Και αναδείχθηκε 3^ος στους άνδρες στην πατρίδα του. Τότε συνέβη κάτι, που άλλαξε τον ρου των πραγμάτων. Πήγε στο Καζαχστάν ο Τούρκος προπονητής, Εμβέρ Τουρκιλερί, ο οποίος προπονούσε τον τρις «χρυσό» Ολυμπιονίκη, Χαλίλ Μουτλού, ενώ είχε γυμνάσει και τον περίφημο, Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου. Τον είδε και είπε ότι ήταν ξεχωριστός. Αυτά τον Δεκέμβριο του 2004. Από τον Ιανουάριο του 2005 άρχισε να προπονείται με την εθνική ομάδα των ανδρών με τον Τουρκιλερί, τον οποίον είχε προπονητή επί τέσσερα χρόνια. Αυτός εφάρμοζε περίπου το βουλγαρικό σύστημα με τις μονές προσπάθειες στο μέγιστο, που βγαίνει κάθε ημέρα.
«Σε τρεις μήνες ανέβηκα 50 κιλά στο σύνολο και φάνηκε ότι είμαι αθλητής παγκόσμιας κλάσης. Με βοήθησε το ότι πριν εφαρμόζαμε το σοβιετικό σύστημα και είχα γερές βάσεις. Εκανα επτά ασκήσεις το πρωί και άλλες τόσες το απόγευμα με πολλές επαναλήψεις. Με το μάξιμουμ άρχισα να αισθάνομαι πως έχω πολύ δύναμη και πραγματοποίησα το άλμα. Τον Μάιο του 2005 νίκησα στο παγκόσμιο εφηβικό πρωτάθλημα, στα 85κ., με 168-206. Τεράστια διαφορά από τα όσα είχα σηκώσει τον Δεκέμβριο. Πριν δεν ήμουν στο κλιμάκιο της εθνικής. Πήγαινα σχολείο, έκανα και χορό για χόμπι. Αλλά από τις 5 Ιανουαρίου άρχισα τις τρεις προπονήσεις την ημέρα. Το σχολείο δεν το άφησα. Ηταν, όμως, ένα σχολείο πολύ δραστήριο στον αθλητισμό, παρότι δεν ήταν ειδικό αθλητικό σχολείο. Ετσι, με βοήθησαν οι καθηγητές και γι’ αυτό ευχαριστώ τον διευθυντή του, τον Μαρκ Ζαχάριεβιτς Παντόλσκι, που ήταν και τοπικός βουλευτής στην πόλη Κιζιλορντά, όπου γεννήθηκα. Βρίσκεται κοντά στην λίμνη Αράλη και στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Ξέρετε, δεν μου αρέσει να μου επιβάλλουν να κάνω κάτι. Το κατάλαβαν στο σχολείο και με βοήθησαν να συνεχίσω την αθλητική σταδιοδρομία μου. Ομως το τελείωσα το σχολείο, τελείωσα και στο πανεπιστήμιο προπονητική της άρσης βαρών και τώρα γράφω την διδακτορική διατριβή με θέμα την προετοιμασία των αθλητών για τους Ολυμπιακούς αγώνες και τα παγκόσμια πρωταθλήματα, με βάση τις εμπειρίες μου. Οποτε έχω ελεύθερο χρόνο διαβάζω και μελετώ αγγλικά. Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Διότι η φύση με προίκισε με προσόντα, ενώ μου πρόσφερε και ανθρώπους που με βοήθησαν, όπως ο διευθυντής το σχολείου και ο πρόεδρος της χώρας, ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεβ. Ετσι, μπόρεσα από τον Ιανουάριο του 2005 να γυμνασθώ πολύ και τον Νοέμβριο στην Ντόχα (πρωτεύουσα του Κατάρ) καθιερώθηκα διεθνώς, νικώντας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών στα 85κ. με 170-216». 
-Τι σημαίνει για σένα η άρση βαρών;
«Είναι η ζωή μου, το χόμπι μου, η εργασία μου. Η έκφρασή μου. Η εσωτερική μου ανάγκη. Εκφράζει το νόημα της ζωής μου. Είμαι πρέσβης του κόσμου της άρσης βαρών. Σηκώνοντας τα βάρη, λέω σε όλον τον κόσμο, να έχουμε ειρήνη, να είμαστε αγαπημένοι. Κάθε άνθρωπος εκφράζεται με κάτι. Εγώ, με την άρση βαρών».
-Δεν είναι, όμως, μονότονη στην προπόνηση και σκληρή;

Πάντα χαρούμενος.

«Ευχαριστιέμαι με αυτό που κάνω. Αλλωστε η προετοιμασία μου περιλαμβάνει και κολύμπι και τρέξιμο και πυγμαχία και ασκήσεις για ευλυγισία και αθλητικό χορό, θα κάνω και πάλη. Ο αθλητής της άρσης βαρών είναι υπόδειγμα αθλητή. Το άθλημα δεν χρειάζεται μόνο φυσική δύναμη, αλλά και μυαλό».
-Προπονείσαι υπό τους ήχους μουσικής; Πώς σε βοηθάει αυτό;
«Αν θέλεις να είσαι χαρούμενος, πρέπει ν’ ακούς μουσική. Είναι το συμπλήρωμα για ό,τι σου λείπει».
-Πού θεωρείς ότι υστερείς;
«Πρέπει ν’ αναπτύξω το πάνω μέρος του σώματος για το αρασέ. Επίσης, δεν κρατώ πολύ καλά την μέση. Όχι γιατί δεν έχω δύναμη, αλλά από συνήθεια».
-Θ’ ανέβεις στα 105 κιλά;
«Ναι. Σιγά - σιγά. Τώρα είμαι 101-102. Σε αυτά θ’ αγωνισθώ το 2014 (ΣΣ: ήδη αγωνίσθηκε) στο παγκόσμιο πρωτάθλημα».
Μια παρένθεση: Οσο διαρκούσε η συζήτηση ήπιε τουλάχιστον 3-4 φλιτζάνια με τσάι (νομίζω χωρίς ζάχαρη, πάντως), ενώ… κατέστρεψε τέσσερα κομμάτια μπακλαβά. Ετρωγε μόνο το πάνω φύλλο και την γέμιση. Συνεχίζουμε:
-Εχεις ήδη δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και είσαι μόλις 26 ετών. Φαντάζομαι, ότι θα επιδιώξεις να σπάσεις το ρεκόρ του Πύρρου Δήμα, που έχει τρία χρυσά και έναν χάλκινο και είναι ο πλέον επιτυχημένος αθλητής άρσης βαρών σε Ολυμπιακούς αγώνες.
«Θέλω τα τέσσερα χρυσά. Πρέπει να νικήσω στο Ρίο ντε Ζανέιρο το 2016 και στο Τόκιο το 2020», απαντά κοφτά και αποφασιστικά.
-Οι πρωταθλητές στο Καζαχστάν έχουν πολλά προνόμια; Εχεις διορισθεί σε κάποια δημόσια θέση;
«Εχουμε καλό μισθό και καλές συνθήκες προπόνησης. Οχι, δεν έχω διορισθεί κάπου. Εχω αρχίσει να προπονώ τον Αλμάς Ουτέσοφ (καθόταν κοντά μας και γυρίζει και μου λέει, δείχνοντας τον Ιλιά, «κόουτς, κόουτς»), που αναδείχθηκε 2^ος το 2013 στα 94κ. στο πρωτάθλημα κόσμου».
-Εχεις σπουδάσει προπονητική, επιβλέπεις τον Ουτέσοφ, φαντάζομαι ότι μετά την ολοκλήρωση της αγωνιστικής σου σταδιοδρομίας θ΄ ασχοληθείς με την προπονητική.
«Αυτό που σκέπτομαι τώρα, είναι ότι πρέπει να μάθω καλά αγγλικά, ώστε να σπουδάσω στην Οξφόρδη ή στο Κέμπριτζ ψυχολογία ή φιλοσοφία», μας εκπλήσσει με την απάντησή του.
-Εξω από την άρση βαρών, με τι ασχολείσαι;
«Διαβάζω πολύ ιστορία. Κάνω μπρέικντανς, παίζω μπιλιάρδο και πινγκ πονγκ, τραγουδάω καραόκε».
-Η πολιτική σ’ ενδιαφέρει;
«Παρακολουθώ, είμαι πολιτικοποιημένος, αλλά δεν θέλω ν’ ασχοληθώ με αυτήν. Θέλω να μην υπάρχουν προβλήματα στον κόσμο. Η παγκοσμιοποίηση να μη γίνεται εις βάρος του ανθρώπου».
-Η παιδική σου ηλικία ήταν δύσκολη ή εύκολη;
«Ηταν καλή. Γενικά η ζωή στο Καζαχστάν είναι ήσυχη, κανονική. Η πλειονότης των ανθρώπων δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα. Εχουμε καλό πρόεδρο. Κοιτάμε μπροστά. Είμαι υπερήφανος για την χώρα μου».
-Πληροφορήθηκα ότι έχεις ελληνικές ρίζες. Αληθεύει;
«Ναι. Η μητέρα μου είναι ελληνικής καταγωγής. Ο πατέρας της ήταν Ελληνας, ο Ιάκωβος Φουντουκίδης. Ο πατέρας μου είναι ρωσικής και ουκρανικής καταγωγής».
-Ονομάζεται Αλέξανδρος. Τι γνωρίζεις για τον Μεγαλέξανδρο;
«Πολλά, όσο όλος ο κόσμος. Είναι πολύ σημαντικό το ότι υπήρξε».
-Είσαι παντρεμένος και έχεις ένα παιδάκι, Αλλά η γυναίκα σου είναι αθλήτρια του χάντ μπολ και αγωνίζεται στη Γαλλία. Δεν είναι δύσκολο να ζείτε χώρια;
«Από το 2012 είμαι παντρεμένος με την Νατάλια Κουλακόβα – Ιλινα και έχουμε την Μιλάνα. Το να ζούμε χωριστά πολύ καιρό έχει και τα καλά του και τα κακά του. Είναι η δουλειά μας τέτοια. Φυσικά, μου λείπει η οικογένειά μου».
-Γυναίκες σ’ έχουν πλησιάσει ερωτικά επειδή είσαι πρωταθλητής;
Γελάει: «Ναι, υπήρξαν γυναίκες, που μου ‘ρίχτηκαν’ επειδή είμαι πρωταθλητής».
-Είσαι άνθρωπος εύθυμος, προσιτός, χωρίς οίηση. Αισθάνεσαι να σε έχει αλλάξει ο πρωταθλητισμός, αλλά και ο τρόπος που σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι;

Τα λέει όλα.

«Πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να μένει πάντα ο ίδιος. Πρέπει ν’ αλλάζει, ν’ αναπτύσσεται. Είμαι πάντα εύθυμος και αυτό μου δίνει χαρά. Υπάρχουν άνθρωποι που μετά τις επιτυχίες μού φέρονται διαφορετικά. Πιο καλά. Χωρίζω τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που θέλεις ν’ ανοιχτείς και σε αυτούς που δεν θέλεις. Δείχνω αυτό που είμαι: Εύθυμος, ανοιχτός. Δεν είμαι προσποιητός».
-Ποιές είναι οι εντυπώσεις σου από την Ελλάδα, τους Ελληνες και το γυμναστήριο;
«Θέλω να επισημάνω την φιλοξενία, το πώς μας υποδέχθηκαν και μας περιποιήθηκαν. Ο Βαλέριος Λεωνίδης είναι σαν μεγάλος αδελφός μου. Ξέρετε, περισσότερο και από ό,τι είδα (πήγε στην Ακρόπολη και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους), εκτίμησα τις σχέσεις με τους ανθρώπους. Ευχαριστώ πολύ τον Βαλέριο, τον Πύρρο, εσένα, τον Δημήτρη Ηλιάδη, τον Νίκο Καλιακίδη, όλους. Μπορείτε να βοηθήσετε την άρση βαρών. Το ότι ήλθαμε, ίσως δώσει κίνητρο στα δικά σας νέα παιδιά να κάνουν περισσότερη προπόνηση, ώστε να προχωρήσουν. Οσον αφορά το γυμναστήριο, είναι πολύ καλό και πολύ καλές οι συνθήκες προετοιμασίας».
-Τι γνώριζες για την χώρα μας πριν να έλθεις; Και ποιους από τους αθλητές της τής άρσης βαρών;
«Ηξερα ό,τι οι περισσότεροι για την Ελλάδα. Πολλά πράγματα για την ιστορία της. Ηθελα να έλθω παλαιότερα, αλλά κάποια προβλήματα που είχατε, το καθυστέρησαν. Ο αδελφός μου, Αλεξέι είναι παντρεμένος μ’ Ελληνίδα, που έχει πολλούς συγγενείς εδώ στην Ελλάδα. Από τους αθλητές, φυσικά γνώριζα τους θρυλικούς, Δήμα, Κάχι Καχιασβίλι, Λεωνίδη και άλλους».
Ο Ιλιά και οι προπονητές της εθνικής ομάδας του Καζαχστάν πρότειναν να στείλει η ελληνική ομοσπονδία στην ασιατική χώρα 1-2 αθλητές για προετοιμασία, με μόνα έξοδα, για την ΕΟΑΒ, τα εισιτήρια.
  
Ο Ιλιά Ιλίν με λίγα λόγια 
Το βιογραφικό του: Γεννήθηκε στις 24 Μαΐου 1988 στην πόλη Κιζιλορντά του Καζαχστάν. 
Σε μεγάλες διοργανώσεις έχει μόνο χρυσά μετάλλια:
Ολυμπιακά: Το 2008 και το 2012.
Παγκόσμια: Ανδρών το 2005, το 2006, το 2011 και το 2014, εφήβων το 2005 και το 2006.
Ασιατικά: Το 2006 και το 2010.
Κατέχει τα παγκόσμια ρεκόρ ανδρών της κατηγορίας των 105κ. στο επολέ ζετέ με 242κ., των 94κ. με 418κ. στο σύνολο και 233 στο επολέ ζετέ, τα ίδια των εφήβων στα 85κ. με 386 και 216 και όλα των παίδων στα 85κ. με 170-216-386, επιδόσεις τις οποίες σημείωσε το 2005 στην Ντόχα. Το ατομικό του ρεκόρ στο αρασέ στα 105κ. είναι 190 και στα 94κ., 185κ. από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Τρία κιλά λιγότερο από το ρεκόρ κόσμου, που κρατάει από το 1999 ο (και δικός μας, τότε ήταν), Κάχι Καχιασβίλι. 
Προπονητές του τώρα είναι ο Γερζάς Μπολτάγεβ και ο Τοϊσάν Μπεκτεμίροβ.
 

Από αριστερά, Ιλίν, Ν. Α. Κωνσταντόπουλος και Δημήτρης Ηλιάδης.

*Η συνέντευξη δεν θα γινόταν χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του Δημήτρη Ηλιάδη, ο οποίος ανέλαβε χρέη μεταφραστή. Γεννήθηκε στο Νότιο Καζαχστάν το 1957, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της

Με τον Βαλέριο Λεωνίδη (αριστερά) και τον Νίκο Καλιακίδη.

Τασκένδης (Ουζμπεκιστάν) και ήλθε στην Ελλάδα το 1980. Υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος, διετέλεσε προπονητής της εθνικής ομάδας ανδρών, είναι καθηγητής φυσικής αγωγής και διεθνής διαιτητής Α’ κατηγορίας, δίδασκε δε, την ειδικότητα της άρσης βαρών στο ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

*Χρέη φωτογράφου στο ξενοδοχείο LONDON της Γλυφάδας, όπου έγινε η συνέντευξη, είχε ο 20χρονος πρωταθλητής των 94κ., Ντένις Ουλάνοβ.

*Ο Νίκος Καλιακίδης είναι παλαιός ταλαντούχος αθλητής της άρσης βαρών, ο οποίος σταμάτησε πολύ μικρός (στα 17 του), λόγω τραυματισμού. Ηταν αυτός που, σε μεγάλο βαθμό, φρόντισε (σε συνεργασία με το μπλογκ μας, την Ελληνική Ομοσπονδία Αρσης Βαρών και τον ΕΑΚΝ Αγίου Κοσμά) να έλθει στην Ελλάδα η εθνική ομάδα του Καζαχστάν.