Το «γουρούνι» και η «κότα»...

Πόσα τέτοια «γουρούνια» υπάρχουν… Αλλά και πόσες τέτοιες «κότες», που ανέχονται αδιαμαρτύρητα (τουλάχιστον προς τον ίδιον, γιατί μπορεί να γκρινιάζουν σε φίλες και συγγενείς) αυτή την συμπεριφορά…

Ο βετεράνος αθλητής με την ηλικία... ασανσέρ

Εδώ βρίσκεται η απάντηση. Είναι πολύ εύκολο να την βρείτε...

ΝΕΟ ΚΟΥΙΖ: Πώς, και γιατί, η ηλικία διακεκριμένου -και στα νιάτα του-  νυν αξιολογότατου (ασχέτως όλων των άλλων) αγωνιζόμενου βετεράνου αθλητή του στίβου, ανεβοκατεβαίνει σαν… ασανσέρ;
Παραθέτουμε στοιχεία και σας προκαλούμε να βρείτε την απάντηση. Εύκολο είναι. Αν μαντέψετε τ’ όνομα, κρατήστε το για εσάς. Προς το παρόν. Πάντως, θα το βρείτε κάπου μέσα στην δημοσίευση. Αρκεί να ψάξετε λίγο.
Ιδού, λοιπόν, μερικά στοιχεία, που έχουμε συλλέξει: 

Τόμος Δελτίων (ήταν το τότε περιοδικό) του ΣΕΓΑΣ, έτος 1970, μήνες Νοέμβριος - Δεκέμβριος. Σελίδα 12. Αναφέρονται οι, έως τότε, Ελληνες επικοντιστές, που  είχαν ξεπεράσει τα 4μ. Ο περί ού ο λόγος αθλητής καταγράφεται ως γεννηθείς το 1935. 

Βιβλίο του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος βετεράνων του 1994, που είχε διεξαχθεί στο ΟΑΚΑ. Στις ελληνικές συμμετοχές αναφέρεται ως 58 ετών, παρότι γεννημένος το 1935. Και τούτο, διότι, με βάση τον ηλίθιο κανονισμό της διεθνούς ομοσπονδίας βετεράνων, κάποιος πρέπει να έχει κλείσει το έτος με την ημέρα, για να θεωρηθεί πως έχει συμπληρώσει, φερ’ ειπείν, το 59^ο χρόνο της ηλικίας του. Και ο συγκεκριμένος έχει γεννηθεί στις 23 Δεκεμβρίου. Ποιού έτους; Ποιός ξέρει… Τότε, πάντως, δήλωνε ο ίδιος 1935.

Παγκόσμιο πρωτάθλημα 1995 στο Μπάφαλο (ΗΠΑ): Αγωνίζεται στην κατηγορία 55-59 ετών. Αν είχε γεννηθεί το 1934 ή νωρίτερα, θα μετείχε στην 60-64 (περιοδικό ΣΕΒΑΣ «Βετεράνοι Αθλητές» υπ’ αριθμόν 5, Ιούλιος 1995, σελίδα 6). 

Περιοδικό του ΣΕΒΑΣ Αύγουστος - Οκτώβριος 1997, αριθμός τεύχους 12, σελίδα 14: Εικονίζεται σε φωτογραφία, η λεζάντα της οποίας αναφέρει: «Σαν ζαρκάδι υπερπηδάει τα εμπόδια ο 62χρονος (...)». Αρα, αφού το 1997 ηταν 62 ετών, έχει γεννηθεί το 1935. 

Αποτελέσματα Βαλκανικών πρωταθλημάτων:
1993 (Ρουμανία) και 1994 (Βουλγαρία): Αγωνίζεται στην κατηγορία 55-59 ετών. Αρα έχει γεννηθεί το 1935. 

Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια...

1998 (Θεσσαλονίκη) και 1999 (Σμύρνη): Μετέχει στην κατηγορία 60-64 ετών, ως γεννημένος το 1935. 

Τα χρόνια εκείνα στους Βαλκανικούς η κατηγορία καθοριζόταν βάσει του έτους γέννησης, όχι της ημερομηνίας. Συνεπώς, το 1993, αν είχε γεννηθεί το 1933, θα εθεωρείτο 60 ετών. Και το 1998, 65. 

2004 (Τουρκία): Εμφανίζεται στην 70-74 χρόνων. Αρα, μεγάλωσε, διότι, αν έτος γέννησής του είχε παραμείνει το 1935, θ’ αγωνιζόταν στην 65-69. 

2009 (Τουρκία): Αγωνίζεται στην 75-79. Ισχύουν τα ίδια με παραπάνω. 

2013 (Κροατία): Παίρνει μέρος στην 75-79, διότι, εν τω μεταξύ, άρχισε να εφαρμόζεται και στους Βαλκανικούς ο κανονισμός με την ημερομηνία. 

2014: Μετέχει στην 80-84, σαν γεννημένος το 1933.

Προσέξτε, τώρα, κάτι άλλο. Το 2008 αγωνίζεται σε δύο διαφορετικές κατηγορίες, σύμφωνα με όσα δημοσιεύονται στο τεύχος 31 του ίδιου περιοδικού. Ιδού για «του λόγου το αληθές»: 

Σελίδες 5,6: Κατηγορία 70-74 (σε ημερίδα). 

Σελίδες 22,23: Κατηγορία 75-79 (στο πανελλήνιο πρωτάθλημα). 

Σελίδες 25, 35 και 43: Κατηγορία 70-74, στο πρωτάθλημα Ευρώπης, στους Βαλκανικούς (αλλά σε αυτό δηλώνεται σαν γεννημένος το 1933, και τούτο λόγω της ημερομηνίας γέννησης) και στο Φθινοπωρινό πρωτάθλημα, αντιστοίχως. 

Και η συνέχεια της ηλικίας… ασανσέρ: 

Το 1999 παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα κόσμου ως 63 ετών. Αρα έχει γεννηθεί το 1935 (λόγω του κανονισμού, που προαναφέρουμε). Το 2004, όμως, στο πρωτάθλημα Ευρώπης μετέχει στην κατηγορία 70-74, σαν γεννημένος το 1933, το ίδιο και στο Παγκόσμιο του επόμενου έτους. Το 2006, στο Ευρωπαϊκό, αναφέρεται ως 72 ετών (άρα είναι του 1933), όπως και το 2007 στο Παγκόσμιο. Αλλά το 2008, στο πρωτάθλημα Ευρώπης είναι καταχωρημένος ως γεννημένος το… 1935 (σελίδα 93 των αποτελεσμάτων). Το ίδιο συμβαίνει στους Ευρωπαϊκούς του 2012 (σελίδα 108). Δύο χρόνια αργότερα, όμως, η ηλικία του αυξάνεται, ξανά, ως εκ θαύματος, κατά δύο χρόνια.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Το κάνει όποτε δεν έχει σημασία το έτος γέννησής του. Το 2008 είτε γεννημένος το 1933 είναι είτε το 1935, στην κατηγορία 70-74 ετών θα μετείχε. Ακριβώς, λόγω του βλακώδους κανονισμού με την ημερομηνία γέννησης. Βλέπετε, φαίνεται πως έκανε «μισές δουλειές». Αφού άλλαξε το έτος γέννησης, ας άλλαζε και τον μήνα. Και ας έκανε τον 12ο, 1^ο, διότι αυτό θα τον εξυπηρετούσε και για τα πρωταθλήματα του κλειστού στίβου, που συνηθέστατα διεξάγονται τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο. Τι θα τον πείραζε; Ούτως ή άλλως, την ματαιοδοξία του επιθυμεί και προσπαθεί να ικανοποιήσει. Η ηθική θα τον ενδιαφέρει; Αλλωστε, υπάρχουν και πολλά άλλα, που κατ' ιδίαν, του καταμαρτυρούν αρκετοί, αλλά δεν μιλούν δημοσίως.
Το 2012, πάλι, δεν είχε νόημα να δηλωθεί ως γεννημένος το 1933. Επέλεξε το 1935. Ετσι ή αλλιώς, στην 75-79 θ’ αγωνιζόταν.
Ολη η ιστορία φαίνεται ότι άρχισε όταν διαπίστωσε πώς, αν… μεγάλωνε κατά δύο έτη, θα μπορούσε να διεκδικήσει και να κατακτήσει (όπως και συνέβη), παγκόσμια και ευρωπαϊκά μετάλλια. Αν αυτά τα μετάλλια έχουν αξία και τον ικανοποιούν, τότε δεν μπορούμε να σχολιάσουμε το παραμικρό.  Τον (και το) αφήνουμε στην κρίση σας...
Μπορεί να υποστηρίξει πως δικαστικά πραγματοποιήθηκε (αν έγινε) η αλλαγή της ηλικίας του. Σύμφωνοι. Αλλά, γιατί θυμήθηκε στα 68 του (ή 70 του), ότι κακώς έχει καταχωρηθεί ως γεννημένος το 1935; 

Γιατί δεν μιλούν οι γνωρίζοντες; Υπάρχει ομερτά, όπως στην μαφία;

Ανακύπτουν, βεβαίως, ερωτήματα:

*Οι διοργανωτές των Παγκοσμίων, Ευρωπαϊκών και Βαλκανικών πρωταθλημάτων, δεν ελέγχουν την ηλικία, που δηλώνουν οι αθλητές; Είσαι ό,τι δηλώσεις;

*Αν την ελέγχουν, πώς ο συγκεκριμένος αθλητής μετέχει κάθε τόσο σε διαφορετικές κατηγορίες; Εχει πλαστά έγγραφα; Εχει δύο ταυτότητες με διαφορετική ηλικία στην κάθε μία και το ανάλογο και με διαβατήρια;

*Οι Ελληνες συναθλητές του, που τον γνωρίζουν χρόνια, και ξέρουν τι έχει συμβεί, γιατί τόσο καιρό δεν μιλούν; Εχει επιβληθεί ομερτά, όπως στην μαφία;

Εφόσον βρούμε και άλλα στοιχεία, θα τα προσθέσουμε στο θέμα, με την επισήμανση «νέα στοιχεία» ή κάτι σχετικό. Οποιος, πάντως, διαθέτει περισσότερα απτά τέτοια και δεν τα παρουσιάζει είναι, τουλάχιστον, ηθικά συνένοχος.

Τι 68, τι 70, τι 79, τι 81, τι 80, τι 82...

Διάλογος στο Facebook, προ μηνών: 

Nikos Konstantopoulos  12 Μαΐου 
ΚΟΥΙΖ: Υπάρχει βετεράνος αθλητής, που «μεγάλωσε» αίφνης κατά δύο χρόνια, ώστε να μετέχει με γηραιότερους αντιπάλους στα διεθνή πρωταθλήματα και να κερδίζει μετάλλια;

Direki Soula: Μπα,δεν νομίζω! Απάντηση · 12 Μαΐου στις 11:28π.μ.  

Nίκος Γεωργίου: Ε όχι ρε Νικόλα, το παρατράβηξες το σχοινί. Γίνονται τέτοια πράγματα τη σήμερον ημέρα; Οι άνθρωποι κάποιας ηλικίας έχουν και μια τσίπα! Απάντηση · 12 Μαΐου στις 7:59 μ.μ. 

Nikos Konstantopoulos: Μα δεν είπα ότι συνέβη. Ρωτάω αν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Απάντηση · 12 Μαΐου στις 8:40 μ.μ. 

Αννα Μάϊνα: Αγωνίζονται, εν γνώσει τους, με ελαφρύτερα όργανα, δέχονται να τους βάζουν ψευτικές επιδόσεις στα πινάκια, κυρίως σε αγώνες της επαρχίας, "τραβάνε" τις μεζούρες, κάνουν χρήση αναβολικών και διεγερτικών, λένε ψέματα για επιδόσεις που ποτέ δεν έκαναν... ... Γιατί να μην "πειράξουν" και την ηλικία τους; Αφού δεν ντρέπονται τον εαυτό τους και δεν σέβονται τα χρόνια τους... Αν υπάρχει και τον ξέρετε, γιατί τον αφήνετε να το κάνει; Απάντηση · 4 Ιουνίου στις 2:53μ.μ.

Νίκος Κωνσταντόπουλος: Αν τον βρούμε, θα τον εκθέσουμε. Εγώ, απλώς, ρωτώ, γιατί κάτι άκουσα. Τίποτα παραπάνω... Απάντηση · 4 Ιουνίου.

Η απάντηση, προσεχώς...

Γιορτή του αθλητισμού στον Γέρακα

Αυτός είναι ο αθλητισμός. Αγώνας έντιμος, χαρά για τη συμμετοχή, ικανοποίηση για το αποτέλεσμα (ή απογοήτευση, η οποία, όμως, πρέπει να σε χαλυβδώνει για να προσπαθήσεις περισσότερο και να επιστρέψεις δυνατότερος) και κοινωνικοποίηση. Σφυρηλάτηση δεσμών φιλίας με τους αντιπάλους σου, που, στην ουσία, είναι συναγωνιστές σου.

Ο βετεράνος δεκαθλητής, Γιώργος Δεμένεγας εκφράζει όλο το νόημα τού πραγματικού αθλητισμού (που, δυστυχώς, ελάχιστη σχέση έχει, πλέον, με τον πρωταθλητισμό) με την καθιερωμένη, πια, αγωνιστική συνάντηση μήκους άνευ φοράς για βετεράνους (που πλαισιώνεται και από άλλα αγωνίσματα), η οποία διεξάγεται στο κτήμα του, στον Γέρακα.
Εφέτος πραγματοποιήθηκε ο 3^ος ετήσιος αγώνας, με μεγαλύτερη συμμετοχή από κάθε άλλη φορά. Διεξήχθη, επίσης, μήκος με μικρή φορά για μεγάλους και παιδιά, ενώ ο Γιώργος έκανε και μια επίδειξη άλματος επί κοντώ με ξύλινο κοντάρι, όπως γινόταν δεκαετίες πριν.
Μολονότι σε κάτι τέτοιους αγώνες - γιορτή, τ’ αποτελέσματα δεν έχουν την πρώτιστη σημασία, αλλά επειδή η εκδήλωση δεν παύει να είναι αθλητική - αγωνιστική, θ’ αναφερθούμε σε αυτά, που, μάλιστα, για όσους δεν γνωρίζουν τον αθλητισμό, εμπεριείχαν μια έκπληξη. Για εμάς, όμως, κάθε άλλο παρά τέτοια ήταν η επικράτηση ενός αθλητή βάρους περί τα 130κ. Διότι, στους «παροικούντες εν Ιερουσαλήμ», δηλαδή στους γνώστες του αθλητισμού, είναι πασίγνωστο πως οι ρίπτες είναι εξαιρετικοί στο στατικό άλμα, διότι διαθέτουν πανίσχυρα πόδια.

Για να μη σας κρατάμε άλλο σε αγωνία, νικητής αναδείχθηκε ο παλαιός (τρις, δύο φορές στην σφυροβολία, μία στην σφαιροβολία, κάτι σπανιότατο, αν όχι μοναδικό στον ελληνικό στίβο) πρωταθλητής Ελλάδος στους άνδρες και νυν πρωταθλητής κόσμου στους διαχρονικούς (βετεράνους), Βασίλης Μαγγανάς.

Πήδησε 2,33μ., που με τον συντελεστή ηλικίας (αγωνίζεται στην κατηγορία 60-64 ετών) έγινε 3,28μ. Οσο -όπως μας είπε κατάπληκτος από την σύμπτωση- είχε πηδήσει όταν ήταν νέος. Εννοώ μικρός, διότι νέος είναι τώρα, στα 61 και μισό χρόνια του... Κι επειδή νέος είναι, δήλωσε ότι του χρόνου θα γυμνασθεί, ώστε να κάνει 2,50μ. Αλλωστε εφέτος πραγματοποίησε μόνο ένα άλμα.

Κατά σειρά οι τρεις καλύτεροι.

Τον Μαγγανά ακολούθησε ο Ανδρέας Σμυρναίος. Κι αν από τον Μαγγανά περιμέναμε κάτι πολύ καλό, ο Ανδρέας μάς εντυπωσίασε. Πήδησε 2,11 και με τον συντελεστή ηλικίας (είναι στην 65-69) έφθασε τα 3,20μ.! Η μεγάλη έκπληξη του αγώνα. Αλλά και πέρσι πολύ καλός ήταν. Στεναχωρήθηκε, όμως, επειδή έχασε το καλό έπαθλο, το μέλι...

Το μακρύτερο άλμα πραγματοποίησε ο αρχιπροπονητής (και ψυχή) του συλλόγου, Αμεινίας Παλληνεύς, Δημήτρης Δαμασκηνός: 2,48μ. Αλλά επειδή είναι νέος (σχετικά με τους άλλους, αφού έχει γεννηθεί το 1970, άρα αγωνίζεται στην κατηγορία 45-49 χρόνων), με τον συντελεστή έφθασε τα 2,86μ.

Ο οικοδεσπότης, ακολούθησε στην 4η θέση με 2,39μ. και 2,76μ. προσαρμοσμένο στην ηλικία. Ο Γιώργος ειναι δύο έτη (αρχικά έγραψα ένα, διότι ό ίδιος στο φύλλο αγώνος σημείωσε για τον εαυτό του ως έτος γέννησης το 1969, αντί του 1968!) μεγαλύτερος του Δαμασκηνού. Διοργανώνει δε, αυτή την αθλητική και κοινωνική συνάντηση, διότι επιθυμεί να γιορτάζει κάθε χρόνο μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής του.

Και οι τρεις επόμενοι, πάλι κατά σειρά.

Μετά τον Δεμένεγα βρέθηκε ένας αθλητής, για τον οποίο ελάχιστοι πίστευαν ότι θα πηδούσε κοντά στα 2μ. (1,92μ., για την ακρίβεια). Ο υποφαινόμενος, ο 60χρονος σφαιροβόλος, Νίκος Κωνσταντόπουλος. Χάρη στον συντελεστή κατετάγη 5ος με 2,70μ. Στα νιάτα του (εννοώ στα πρώιμα νιάτα του, τώρα βρίσκεται στα ώριμα τέτοια), είχε κάνει 2,69μ.! Ηδη υποσχέθηκε του χρόνου να είναι εκεί και να πάει πιο μακριά.

Ο καλός επικοντιστής, Νίκος Καρατάσος (60-64) κατέλαβε την 6η θέση με 1,88μ., που προσαρμόζεται σε 2,65μ. Είναι αλήθεια, ότι τον περιμέναμε λίγο καλύτερο. Αλλά το άλμα άνευ φοράς χρειάζεται γερά πόδια... 

Απέτυχαν δύο εξαιρετικοί δεκαθλητές 
Στη συνέχεια βρίσκουμε τον Γιάννη Κώτσια (40-44 ετών) με 2,37μ. και 2,58μ. Στους αγώνες των βετεράνων τον βλέπουμε συχνά να ρίχνει δίσκο και, ενίοτε, ακόντιο.

Ακολουθεί στην κατάταξη ο παλαιός πρωταθλητής Ελλάδος του δεκάθλου, Μιχάλης Σιμιτζής (40-44 ετών), που πήδησε 2,30μ. (2,51).  Για τον Σιμιτζή τα 2,30μ. μοιάζουν λίγα.
Ο παλαιός σπρίντερ και άλτης (αλλά και νυν, ως αγωνιζόμενος βετεράνος), Δημήτρης Μιχαλόπουλος (κατηγορία 40-44 ετών) κατετάγη 9ος με 2,29μ. (2,50μ.).
Μόλις 10ος έμεινε ο πολλάκις πρωταθλητής Ελλάδος στο δέκαθλο, Ζήσης Κουρέλος (65-69 ετών) με 1,64μ. (2,49μ.). Είναι εμφανέστατο πως ο, σχεδόν θρυλικός, την εποχή του, για το δέκαθλο, Ζήσης, δεν γυμνάζεται.
Στην 11η θέση βρέθηκε ο παλαιός ποδοσφαιριστής, Ηλίας Κακογεώργος (κατηγορία 45-49 χρόνων) με 2,09μ. (2,41μ.). Ο Ηλίας, που είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής και προπονητής βόλεϊ, αλλά και ποδοσφαίρου, είναι συγγενής του ικανότατου αγωνιζόμενου βετεράνου αθλητή (κάνει μ’ επιτυχία και ρίψεις και άλματα!), Παναγιώτη Κακογεώργου. 
Τέλος, 12ος κατετάγη ο πολύ καλός αγωνιζόμενος βετεράνος 400άρης, Σπύρος Σκορδίλης (55-59 ετών) με 1,58μ. (2,07μ.). Πολύ χαμηλή επίδοση για ένα τόσο καλό -τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα- δρομέα 400μ.

Με την μετροταινία ο Βασίλης Τσαντικίδης.

Στην δεξιά στήλη εικονίζονται οι αθλητές, που κατέλαβαν τις θέσεις 7η-12η, με την σειρά κατάταξης.
Μετά το μήκος χωρίς φόρα, διεξήχθη ο αγώνας τού μήκους με φόρα, που είχε περισσότερο τον χαρακτήρα επίδειξης. Μετέσχον έξι από τους 12 και η κατάταξη, με τους απόλυτους αριθμούς (χωρίς, δηλαδή, την προσαρμογή της ηλικίας) ήταν: Κώτσιας 4,23, Μιχαλόπουλος 4,19, Δεμένεγας 3,86, Σκορδίλης 3,44 (είδατε πόσο τον βοήθησε η ταχύτητα), Δαμασκηνός 3,38, Κακογεώργος 3,18. 
Αλλά η εκδήλωση δεν είχε ολοκληρωθεί. Εγιναν αρκετά ακόμη. Αφήστε που επίτηδες αφήσαμε το καλύτερο (τουλάχιστον από αγωνιστικής πλευράς) για το τέλος. Δεν το ξεχάσαμε.
Είχαμε, λοιπόν, και αγώνα μήκους με φόρα για παιδιά. Ολα πήραν μετάλλιο και δίπλωμα, οπότε η αναφορά της κατάταξης γίνεται με βάση την επίδοση. Στην παρένθεση, πάντως, αναφέρουμε το έτος γέννησης κάθε παιδιού, διότι κάθε χρόνος που περνάει έχει τεράστια σημασία σε αυτές τις ηλικίες -όπως, άλλωστε, και στις πολύ μεγάλες:

Οι μικροί στην απονομή. Τον Νίκο Δεμένεγα εκπροσώπησε ο πατήρ.

Θεόδωρος Τριαντάφυλλος (2003) 3,78 (3,77μ. το δεύτερο καλύτερο άλμα του), Νίκος Δεμένεγας (2003) 3,78 (3,58μ. το δεύτερο), Γιώργος Κακογεώργος (2006) 2,98, Φαίδων Σουλιώτης (2008) 2,71, Σταύρος Δαμασκηνός (2009) 2,54, Κώστας Βατσίλας (2005) 2,22. Αγωνίσθηκε και η Ειρήνη Κακογεώργου (2003), η οποία πήδησε 2,86μ. 

Ο Γιώργος επί τω... άλματι.

Το... κλου, το αποκορύφωμα, της πολύ ευχάριστης αυτής εκδήλωσης (πάντα στο αγωνιστικό μέρος αναφερόμαστε, γιατί υπήρξε και εξωαγωνιστκή συνέχεια) ήταν η επίδειξη άλματος επί κοντώ στην άμμο, με ξύλινο κοντάρι, που πραγματοποίησε ο ευφάνταστος, Γιώργος Δεμένεγας.

Η απονομή, ο Αλ. Φωτακίδης και η συζύγος του νικητή, Αναστασία.

Μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω (όταν ακόμη... δεν είχαμε γεννηθεί), θυμίζοντας πώς, σε... προϊστορικές εποχές, πηδούσαν επί κοντώ. Εκανε τρία άλματα, με καλύτερο στο 1,45μ. Οχι ότι δεν μπορούσε και ψηλότερα. Αλλά επίδειξη ήταν, όχι αγώνας.
Οχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι. Ωπ, λάθος. Τούτο είναι άλλο. Είναι Διονύσης Σαββόπουλος. Εμείς τώρα γράφουμε για άλμα εις μήκος άνευ φοράς. Οχι, όχι, λοιπόν, μη φοβάστε, δεν ξεχάσαμε τις γυναίκες. Τις τρεις κυρίες, που ελάμπρυναν με την παρουσία τους -και τ’ άλματά τους- την όλη εκδήλωση. Τις αφήσαμε στο τέλος, ακριβώς για να μείνουν οι αναγνώστες με τις καλύτερες των εντυπώσεων. 
Και δικαιολογημένα, αφού πραγματοποίησαν καλά άλματα. Κορυφαία ήταν η πολυσύνθετη, Λίλη Λιάπη (κατηγορία ηλικίας 45-49 ετών, τι να γίνει, στον αθλητισμό δεν κρύβεται η ηλικία -και θα δούμε σε προσεχές δημοσίευμά μας, τι συμβαίνει μερικές φορές). Πήδησε 1,85μ., που μετετράπηκε σε 2,18μ.

Η νικήτρια.

Επί τη ευκαιρία, να πούμε ότι περιμένουμε την Λίλη στον αγώνα ρίψεων, ο οποίος θα διεξαχθεί προσεχώς (πιθανότατα στις 10 Οκτωβρίου), στον Αγιο Κοσμά, εις μνήμη του μεγάλου δισκοβόλου, Στέλιου Αγγλούπα, που έφυγε από κοντά μας τον Απρίλιο. Στην διοργάνωση αυτή οι ρίπτες θα κάνουν από έξι βολές, όχι από τέσσερις, όπως συμβαίνει στους απαράδεκτους αγώνες της θλιβερής, πλέον, Ελληνικής Ομοσπονδίας Βετεράνων (ΟΕΒΑΣ).

Αλλά ας συνεχίσουμε με τ’ αποτελέσματα. Δεύτερη κατετάγη η Βασιλική Αδαμοπούλου (κατηγορία 35-39 χρόνων) με 1,89μ., που έγινε 1,98μ. Είναι η σύζυγος του Δημήτρη Δαμασκηνού.

Η 2η και η 3η, εν σειρά.

Την 3η θέση κατέλαβε η Ελένη Καραϊσκου (40-44 ετών) -καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, σύζυγος του Ηλία Κακογεώργου- με 1,76μ., που με τον συντελεστή ηλικίας μετατράπηκε σε 1,95μ.

Σημαντικότατη ήταν η βοήθεια που πρόσφεραν, αφού ανέλαβαν την μέτρηση των αλμάτων, ο Αλέκος Φωτακίδης, επίτιμο μέλος (αλλά και ψυχή του) τού ΑΣΕΔΑΣ και ο επίσημος κριτής του ΣΕΓΑΣ και πρόεδρος του ΔΙΑΣ Αθηνών, αγωνιζόμενος βετεράνος, Βασίλης Τσαντικίδης. 

Οι τρεις άλτριες και η Φρόσω Πατσού.

Παρούσα στην εκδήλωση ήταν η ψυχολόγος, Φρόσω Πατσού, μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες δρομείς ταχύτητας 100μ. όλων των εποχών (με 11''31, από το 2001, είναι 7η στην σχετικά κατάταξη), την οποίας ο γιός -ο Σουλιώτης- αγωνίσθηκε στο μήκος. Η Φρόσω... απείλησε (ουσιαστικά, τις άλλες άλτριες) ότι του χρόνου θα μετάσχει στο μήκος άνευ φοράς.

Παρών και ο Παναγιώτης Συμεωνίδης, παλαιός πολύ καλός επικοντιστής και ακόμη καλύτερος προπονητής. Εχει αναδείξει, μεταξύ πολλών άλλων, την δευτεραθλήτρια Ευρώπης στις γυναίκες του 2014, Κατερίνα Στεφανίδη.
Επακολούθησε το καθιερωμένο πολύωρο γλέντι, με νόστιμο φαγητό (ψητά, σαλάτες, ρυζότο, πατάτες κ.α.), κρασί, μπύρα κ.λπ. Φωτογραφίες, όμως, δεν δημοσιεύουμε, διότι, αν τις δουν οι εκπρόσωποι της «τρόικας», συγγνώμη, των «θεσμών» (που, πλέον, είναι τέσσερις) ήθελα να γράψω, θα μας φορολογήσουν αλύπητα...
Ο οικοδεσπότης υποσχέθηκε ακόμη καλύτερο αγώνα του χρόνου. Εμείς, πάντως, τον ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας για την χαρά που μας πρόσφερε απλόχερα. Και του χρόνου να είμαστε όλοι εκεί...

Βετεράνοι, βετεράνοι, το μυαλό σας κάπου χάνει Νο 3

Απαιτείται αναδιάρθρωση της ΟΕΒΑΣ, ώστε ν' αντιστραφεί η αρνητική πορεία του βετερανισμού

       

Ο Συμεών Συμεωνίδης (δεξιά) με τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια. Πίσω διακρίνεται ο Ακαδημαϊκός, παλαιός σπουδαίος πρωταθλητής της δισκοβολίας, Αντώνης Κουνάδης.

Το Βαλκανικό πρωτάθλημα στίβου για βετεράνους αθλητές έρχεται (18, 19 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη), αλλά αυτό που έχει, ήδη, έλθει -για την ακρίβεια, έχει εγκατασταθεί- είναι η βλακεία. Η βλακεία όσων μελών της διοίκησης της αμαρτωλής ελληνικής ομοσπονδίας (ΟΕΒΑΣ) θεωρούν ότι οι ρίπτες και οι άλτες των οριζοντίων αλμάτων (μήκος, τριπλούν) είναι αθλητές - πολίτες Β’ διαλογής, «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» (για να θυμηθούμε τον, παραπλανητικό, πάντως, τίτλο του εξαιρετικού κινηματογραφικού έργου). Ε, λοιπόν, έπραξαν σφάλμα μέγα.

«Βετεράνοι, βετεράνοι, το μυαλό σας κάπου χάνει» (ναι, εσάς, που αποφασίζετε δικτατορικά, «ετσιθελικά», την καταστρατήγηση των διεθνών κανονισμών, όχι όλων, βεβαίως), αν πιστεύετε, ότι θα σας αφήσουμε χωρίς κριτική για τις αποφάσεις σας. Και ότι θα σας επιτρέψουμε να διαφεντεύετε εσαεί ένα αθλητικό κίνημα, έναν αθλητικό χώρο με ψεύδη (π.χ.: «Ομόφωνα η διοίκηση αποφάσισε να γίνονται 4 προσπάθειες σε ρίψεις και άλματα, αντί 6 για τους 8 καλύτερους», ενώ εγώ, και άλλοι, ρωτήσαμε μέλη του Δ.Σ., που απάντησαν πως αγνοούσαν την… ομόφωνη απόφαση), ειρωνείες, απειλές για μηνύσεις και άλλα. Εως εδώ. Φθάνει πια!
Θα έλθουν, λοιπόν, οι Βαλκάνιοι φίλοι μας και θα κάνουν από 4 προσπάθειες (και όσοι τυχόν θα είναι εκτός οκτάδας; Αν ναι, θα είναι, και αυτό, καταστρατήγηση των διεθνών κανονισμών), ενώ πέρσι, στη Ρουμανία, το 2013, στην Κροατία, και το 2012, στην Τουρκία, οι οκτάδες πραγματοποίησαν από έξι. Και τούτο, γιατί έτσι αποφάσισαν, με νοοτροπία «αποφασίζομεν και διατάσσομεν, Δημήτριος Ζαγοριανάκος, στρατηγός», ο πρόεδρος, Συμεών Συμεωνίδης, η σύζυγός του και έφορος, Μελάνα, ο ταμίας, Βασίλης Ανδρεάδης, ο Α’ ειδικός γραμματέας, Μιχάλης Κουτσουδάκης και κάποιοι, λίγοι, άλλοι.

Με όσα γράφουμε (και θα γράψουμε) ουδόλως προσπαθούμε να μειώσουμε την προσφορά στο παρελθόν, έως πρόσφατα, του ζεύγους Συμεωνίδη. Στήριξαν τον βετερανισμό (στα πολλά θετικά τού παρελθόντος, είναι και η απόκτηση των γραφείων της ΟΕΒΑΣ στο Παναθηναϊκό στάδιο) ποικιλοτρόπως. Κάποιοι, αρκετοί, υποστηρίζουν, πάντως, ότι τούτο δεν έγινε ανιδιοτελώς. Αλλά ας το παρακάμψουμε.
Οσα, όμως, κι αν εχει προσφέρει στο παρελθόν κάποιος, δεν έχει το δικαίωμα να οικειοποιείται ένα χώρο. Ο βετερανισμός ΟΥΔΕΝΌΣ αποτελεί ιδιοκτήσια. Ο πρόεδρος, στην ένατη δεκαετία της ζωής του, παραμένει δραστήριος, με ζωντάνια αξιοθαύμαστη, αλλά και με φοβερό πείσμα σε ό,τι «του κατέβει» στο κεφάλι. Θεωρεί εαυτόν ιδιοκτήτη του βετερανισμού. Εχει προσφέρει σε αυτόν, έχει πάρει από αυτόν (δεν εννοώ κατ' ανάγκη οικονομικά, αλλά, τουλάχιστον, σε προβολή -φωτογραφίες με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, με υπουργούς, άλλους αξιωματούχους, διεθνείς διοικητικές θέσεις, ταξίδια, δεξιώσεις και πολλά άλλα), τούτο, όμως, δεν τον καθιστά ιδιοκτήτη του.
Ποιός είναι ο ιδιοκτήτης του βετερανισμού, που λέει «εγώ δεν αναγνωριζω τις ημερίδες του ΣΕΒΑΣΚ»; Ποιός αποφασιζει για τις 4 προσπάθειες;

Η Μελάνα - Μαίρη Συμεωνίδου.

Ποιος φτιάχνει αυτά τα γελοία και, αυταποδείκτως, αδύνατα να εφαρμοσθούν, προγράμματα αγώνων; Ποιός δεν επιθυμεί την θέσπιση ορίων βράβευσης; Και γιατί; Ποιός, με τον τρόπο του, απομακρύνει καλούς αθλητές από τους αγώνες της ΟΕΒΑΣ; Ποιος διώχνει άξιους ανθρώπους, που προσφέρουν εξωδιοικητικά αφιλοκερδώς; Ποιός εμποδίζει την οικονομική διαφάνεια στην ΟΕΒΑΣ; Και να σημειώσω κάτι: Οπου γράφω «ποιός» βάλτε, εναλλακτικά, το «ποιοί».
Και τα μεγάλα ονόματα του αθλητισμού, που είναι στην διοίκηση της ΟΕΒΑΣ (Αννα Βερούλη, Λάμπρος Παπακώστας, Γιώργος Μαρσέλλος, Σπύρος Κοντοσώρος, ο παλαιός πρωταθλητής, Γιώργος Κάβουρας, ο δήμαρχος Π. Φαλήρου και, επίσης, παλαιός πρωταθλητής, Διονύσης Χατζηδάκης), πώς ανέχονται αυτή την κατάσταση; Πώς αποδέχονται να είναι μαριονέτες, αθύρματα στα χέρια κάποιων;

Ιδιοκτήτες του βετερανισμού;

Το ζεύγος από μια στιγμή κι έπειτα (ειδικά την τελευταία διετία) κατέστη αρνητικό για τον βετερανισμό, για διάφορους λόγους. Και οι δύο αναπτύσσουν εχθρότητα με όποιον ασκεί κριτική. Αντί να επιδιώκουν την καλόπιστη και εποικοδομητική τέτοια, ώστε να διορθώνουν σφάλματα και να βελτιώνονται, θεωρούν πολέμιο, όποιον την ασκεί. Διακρίνονται από έλλειψη αυτοκριτικής. Από ναρκισσισμό και αυτοϊκανοποίηση.
Με την στάση τους, απογοητεύουν και απομακρύνουν όποιον έχει διάθεση να προσφέρει. Φοβούνται πως θα χάσουν την «καρέκλα» και όσα απορρέουν από αυτήν. Πρόσφατο παράδειγμα, η παραίτηση (ο εξαναγκασμός σε τέτοια) του Οδυσσέα Αγρου, που τόσα πρόσφερε, φυσικά, ανιδιοτελώς, αμισθί. Είχαν προηγηθεί τόσοι άλλοι.
Περιστοιχίζονται από «αχυρανθρώπους». Τους χρησιμοποιούν σαν βιτρίνα. Ουδέποτε ζητούν την γνώμη τους και μετά διαμαρτύρονται (δήθεν), ότι είναι μόνοι τους, ότι αυτοί «τα τραβούν όλα», ότι τα περισσότερα μέλη του ΔΣ αδιαφορούν κ.λπ. Μα αυτό, ακριβώς, επιθυμούν. Και τούτο επεδίωκαν όταν τους έβαζαν στην διοίκηση. Διότι γνώριζαν πως δεν επρόκειτο ν’ ασχοληθούν με τα του βετερανισμού, αφού, στην πραγματικότητα, τους είναι αδιάφορος.
Το σχόλιο του 1996, αποσπάσματα του οποίου δημοσίευσα στον 2^ο μέρος των άρθρων, είχε γραφεί μετά την οργανωτική αποτυχία των Βαλκανικών αγώνων, οι οποίοι είχαν διεξαχθεί στο στάδιο, «Γ. Καραϊσκάκης». Το τωρινό γράφεται προ των Βαλκανικών της Θεσσαλονίκης. Και είναι ένα «καμπανάκι» για την διοργάνωση αυτή, στην οποία, πριν αρχίσει έχουν καταρριφθεί ρεκόρ! Ρεκόρ αυθαιρεσίας. Το ένα είναι οι 4 αντί 6 προσπάθειες. Το άλλο είναι η μη συμπερίληψη στο πρόγραμμα του αγωνίσματος του βαρέος οργάνου. Εχουμε τον πολλάκις πρωταθλητή κόσμου, τον Βασίλη Μαγγανά, και η ΟΕΒΑΣ τον αγνοεί; Ποιός «εγκέφαλος» το αποφάσισε; Ο ίδιος που επιβάλλει ΕΤΣΙΘΕΛΙΚΑ τις 4 προσπάθειες; Μήπως τον ζηλεύει; Και ο Μαγγανάς τι κάνει γι’ αυτό; Και τι λέει;
Ισχυρίζονται ότι δεν επαρκεί ο χρόνος για 6 προσπάθειες. Το έλεγαν από την αρχή, πριν ν' αποφασισθεί η σύμπυξη των αγώνων, λόγω των εκλογών. Οι άλλοι Βαλκάνιοι πώς τα κατάφερναν; Είναι θαυματοποιοί;
Για το ζήτημα των 4 προσπαθειών, θα θέσω μερικά ερωτήματα:

Η Αννα Βερούλη (κέντρο) και η Σοφία Σακοράφα (δεξιά).

*Πώς η πρωταθλήτρια Ευρώπης του ακοντισμού, Αννα Βερούλη, αποδέχεται (αφού, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο πρόεδρος της ΟΕΒΑΣ, η απόφαση ελήφθη ομόφωνα από το ΔΣ), να γίνονται μόνο 4 προσπάθειες; Δεν γνωρίζει ότι διαφορετικός είναι ο αγώνας με 4 βολές από αυτών των 6; Και τι λέει επ’ αυτού ο σύζυγός της, ικανός ακοντιστής, Νίκος Μιχαλόπουλος; Η Βερούλη στην 5^η βολή της πήρε το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο το 1982 και το χάλκινο παγκόσμιο το επόμενο έτος. Αλλά και η Σοφία Σακοράφα με την 5^η κατέκτησε το χάλκινο ευρωπαϊκό το 1982. Αρα, «όπερ έδει δείξαι», σχετικά με την διαφορά του αγώνα των 4 προσπαθειών από αυτόν των 6.

*Πώς οι έγκριτοι κριτές, Νίκος Λαγογιάννης, Τάσος Τασούλας και Μιχάλης Κουτσουδάκης, αλλά και οι άλλοι κριτές, που είναι μέλη του ΔΣ της ΟΕΒΑΣ, αποδέχονται αυτή την καταστρατήγηση των διεθνών κανονισμών; Η τήρησή τους δεν είναι θέμα άποψης, όπως γράφει ο κ. Κουτσουδάκης. Ούτε εναπόκειται σε κάποια πλειοψηφία, όπως λέει ο ίδιος. Παραθέτω επί λέξει (δεν έχω αλλάξει το παραμικρό) από το φέισμπουκ:
Michel Koutsoudakis «οταν ενας συμφωνει με μια αποφαση η διαφωνει σημασια εχει η αποφαση εστω και κατα πλειοψηφια αλλοιως πηγαινει σπιτι συγκρισεις ανομοιων πραγματων δεν παραγουν αποτελεσμα».
Ερωτώ, λοιπόν:  Αν, δηλαδή, αύριο ένας φορέας ψηφίσει υπέρ της φοροδιαφυγής και ένας άλλος υπέρ της ελεύθερης δολοφονίας, θα επιτρέπεται να φοροδιαφεύγουμε ή να δολοφονούμε;
Συνέχεια στις ερωτήσεις:
*Πώς τα μέλη της διοίκησης -η συντριπτική πλειονότης των οποίων ΔΕΝ είναι αγωνιζόμενα- αποφασίζουν για λογαριασμό των ριπτών (που αποτελούν το πλέον δυναμικό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τμήμα των βετεράνων) και των αλτών;
*Πώς είναι ομόφωνες οι αποφάσεις, όταν μέλη του προεδρείου και σύμβουλοι της διοίκησης μάς ομολόγησαν ότι αγνοούν τη συγκεκριμένη;
*Μήπως η διοίκηση της ΟΕΒΑΣ έλαβε αυτή την απόφαση θεωρώντας ότι διοργανώνει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εθνικών ομάδων ή το Παγκόσμιο Κύπελλο; Διότι μόνο σε αυτούς τους αγώνες πραγματοποιούνται, για λόγους τηλεοπτικούς και συντόμευσης του χρόνου (καθότι διεξάγονται 40 αγωνίσματα σε δύο απογεύματα), 4 προσπάθειες. Αλλά, ταυτόχρονα, στα κάθετα άλματα οι αθλητές, δεν έχουν απεριόριστο αριθμό προσπαθειών. Μπορούν να κάνουν έως 4 αποτυχημένες. Μετά αποκλείονται. Π.χ., περνά κάποιος τα 5,50μ. με την τρίτη προσπάθεια, πάει στα 5,60 και κάνει δύο άνεπιτυχείς. Αυτομάτως φεύγει από τον αγώνα. Να εφαρομοσθεί, λοιπόν, και αυτό στους αγώνες της ΟΕΒΑΣ…
Βεβαίως, όλα αυτά συμβαίνουν με την ανοχή μας. Αν κάποτε αποφασίζαμε (αλλά ΟΛΟΙ), ρίπτες και άλτες, ν’ απέχουμε από τους αγώνες της ΟΕΒΑΣ, έως ότου αλλάξουν τα πράγματα, τι θα έκαναν; Πρωταθλήματα μόνο με δρόμους και κάθετα άλματα;
Οσο για την ΟΕΒΑΣ, υπάρχουν πολλά ερωτήματα για τον λόγο ύπαρξής της με την σημερινή μορφή (εννοώ μέλη ΔΣ και συλλόγους - δορυφόρους) και κατάστασή της. Τα περισσότερα μέλη της διοίκησης είναι διακοσμητικά. Τα υπόλοιπα είναι «αχυράνθρωποι» του Σίμου και της Μελάνας. Και κάποιοι άλλοι «γλείφουν» το «κόκαλο» που τους πετούν. Και δεν αισχύνονται.
Φυσικά και δεν εννοώ -όπως μου καταλογίζουν μερικοί- ότι πρέπει να διαλυθεί ή να διασπασθεί η ΟΕΒΑΣ. Ν’ αναδιοργανωθεί, απαιτείται.

Ερώτηση - κουίζ: Από πού αρχίζει η μετροταινία;

Επειδή δε, έχουν αρχίσει προσπάθειες διαβολής μου (διαδίδουν πως κάνω ό,τι κάνω και γράφω όσα γράφω, διότι θέλω «καρέκλες» και εξουσία) δηλώνω κατηγορηματικά, πως μόνο αυτό ΔΕΝ μ’ ενδιαφέρει. ΔΕΝ μπήκα ως απλό μέλος στο Δ.Σ. του συλλόγου μου, μ’ ενδιαφέρουν αξιώματα; Θέλω μόνο καλούς αγώνες.
Αυτό κάνουμε με τον ΣΕΒΑΣΚ. Και είχα προτείνει προ δύο ετών στην ΟΕΒΑΣ (βλέπε Σίμο Συμεωνίδη, Μελάνα - Μαίρη Συμεωνίδου) να βοηθήσω στο αγωνιστικό. Αυτοί, όμως, μολονότι δήθεν το αποδέχθηκαν, στην ουσία δεν το ήθελαν, γιατί τους μίλησα για όρια βράβευσης, 6 προσπάθειες, καλύτερα προγράμματα αγώνων κλπ. Ως σύλλογος, διοργανώνουμε αγώνες, όπως έχουμε δικαίωμα, με 6 προσπάθειες, επίσημους κριτές (όχι άσχετους, υπέργηρους  ή τραυματίες, επειδή δεν βρίσκουμε άλλους ή που αγνοούν τις ιδιαιτερότητες των κατηγοριών των βετεράνων, όπως συχνά συμβαίνει), τους οποίους αμείβουμε με 15 ευρώ (και οι οποίοι ξέρουν από πού αρχίζει η μετροταινία -και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, αν όχι, ας ρωτήσει κάποιον σφαιροβόλο που αγωνίσθηκε στην Κεφαλονιά), σωστά όργανα (όχι σφαίρα 6,25κ. αντί 6, όχι σφύρα 6 αντί 7,26κ., όχι μισοσπασμένους δίσκους κ.λπ.), σε σωστές βαλβίδες, όχι σε παγοδρόμια ή σε λάστιχα ατάκτως ερριμμένα (διάδρομος ακοντισμού στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στην Κατερίνη)... Βγάζουμε αποτελέσματα χωρίς να παραλείπουμε ολόκληρη κατηγορία, χωρίς ν’ αλλάζουμε, κατά λάθος, φυσικά, το σωματείο αθλητών, χωρίς να κάνουμε λάθος στις επιδόσεις.
Μέγιστη ευθύνη για την συνέχιση της κατάστασης αυτής φέρει - όπως γράψαμε και στα προηγούμενα άρθρα- η «σημαία» του ελληνικού βετερανισμού: Ο παγκόσμιος πρωταθλητής, Βασίλης Μαγγανάς. Την φέρει εξαιτίας, όχι πράξεων, αλλα παραλείψεων. Με την ανοχή του και την σιωπή του. Είναι, επαναλαμβάνω, ακατανόητη, αδιανότητη και ανόητη η στάση του. Πώς καταδέχεται να μετέχει σε αγώνες - «πανηγύρια»; Πώς αποδέχεται να τον μειώνουν συστηματικά; Μία με την μη διεξαγωγή του βαρέος οργάνου στους Βαλκανικούς. Αλλη με κείμενα στο περιοδικό του ΣΕΒΑΣ («Στα 30 χρόνια 1984-2014 ο Σ. Συμεωνίδης είναι ο μοναδικός βετεράνος αθλητής με Ευρωπαϊκό ρεκόρ, στο αγώνισμα του άλματος επί κοντώ Μ80 με 2,40μ.», την στιγμή που ο Μαγγανάς κατέχει ρεκόρ Ευρώπης και κατείχε και κόσμου).

Πώς ο Μαγγανάς ανέχεται να διεξάγονται έτσι αγώνες;

Δεν έχει φωνή να βροντοφωνάξει «φτάνει πια, έως εδώ»; Ούτε καν για τις 6 προσπάθειες μιλάει. Κι όμως, εφέτος αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου στην σφαιροβολία στην 6^η βολή. Εως τότε ήταν 3^ος. Και μήπως οι αποφάσεις της ΟΕΒΑΣ αποσκοπούν στο να τον σαμποτάρουν; Δεν γνωρίζουν πως στους διεθνείς αγώνες ο Βασίλης κάνει πάντα 6 βολές και όχι 4; Και δεν είναι εις θέση ν’ αντιληφθούν ότι διαφορετικός είναι ο αγώνας των 4 από των 6 προσπαθειών; Βεβαίως είναι. Αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Και ο Μαγγανάς δεν αισθάνεται πως επέστη η ώρα να βγει, μπροστάρης αυτός, στην προσπάθεια ν’ αλλάξει η κατάσταση; Δεν αντιλαμβάνεται ότι η στάση του παρεξηγείται (ή, μήπως, όχι) από την πλειονότητα των αγωνιζόμενων βετεράνων;
Αυτά για τώρα...

*Ενα κωμικό και τραγικό έπος (όχι, φυσικά, του Ησιόδου), σε συνέχειες, που θ' αφήσει εποχή. Πρωταγωνιστούν: Ολοι, πλέον, γνωρίζουν. 
Σενάριο, σκηνοθεσία: Διοίκηση της ΟΕΒΑΣ.
Σκηνογραφία: Οι κατά τόπους συνεργάτες της ΟΕΒΑΣ.
Χορηγοί: Σύνδεσμοι βετεράνων, διαχρονικοί αθλητές, ΕΥΔΑΠ (έως πριν από μερικούς μήνες) και, εμμέσως, ο λαός.
Υπεύθυνοι, κατά τον νόμο: Οσοι γνωρίζουν και δεν μιλούν.
Σύμβουλος κειμένου (την ιστορία την έχουν γράψει άλλοι, απλώς την αποτυπώνω στο διαδίκτυο, ώστε να έλθει εύληπτη στις οθόνες σας): Νίκος Α. Κωνσταντόπουλος.