Η ζωή είναι πάλη και η πάλη ζωή

Πολλαπλά μαθήματα παρέδωσαν σε νέους και μεγάλους οι διαχρονικοί παλαιστές, που αγωνίσθηκαν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα βετεράνων

 

  Του Ν. Α.

Κωνσταντόπουλου

Η ζωή είναι μια αέναη πάλη. Η πάλη για τη ζωή δεν σταματάει όσο κάποιος ζει. Αν σταματήσει να παλεύει, παύει να ζει. 

Οι αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Πάλης για βετεράνους αθλητές (από 35 έως και 70 ετών), που διεξήχθησαν στο Ολυμπιακό Κέντρο του Π. Φαλήρου (το κακώς αποκαλούμενο, γυμναστήριο τάε κβον ντο), αποτέλεσαν μάθημα ζωής. Και από την άποψη αυτή, ήταν ίσως πιο σημαντικοί και από ένα αντίστοιχο πρωτάθλημα ανδρών - γυναικών. Ηταν μάθημα ζωής, όπως κάθε διοργάνωση για διαχρονικούς (βετεράνους, δηλαδή παλαίμαχους, όχι απόμαχους) αθλητές. Μάθημα, ότι ο αθλητισμός δεν σταματάει στα 35 χρόνια, αλλά συνεχίζεται σχεδόν εσαεί -ασχέτως αν στην πάλη, λόγω της ιδιομορφίας της ως άθλημα, δεν επιτρέπεται ν’ αγωνίζεται κάποιος σε αγώνες μετά τα 70 του. 

«Θα παλεύω έως την τελευταία μου πνοή. Για ν’ ακριβολογώ, έως ότου τα γόνατά μου μού πουν να σταματήσω. Οσο τα γόνατά μου με κρατούν στο ταπί, θ’ αγωνίζομαι», δήλωσε ο περίφημος Πολωνός, Αντζέι Βρόνσκι, δις «χρυσός» Ολυμπιονίκης, που στα 50 του χρόνια, εξακολουθεί να παλεύει καθημερινά.

Δυστυχώς, τούτο το μάθημα έχασαν την ευκαιρία να το παρακολουθήσουν αυτοί, ακριβώς, που έπρεπε. Οι μαθητές. Τα παιδιά. Η διοίκηση της Ελληνικής Ομοσπονδίας (ΕΟΦΠ) όφειλε να είχε κάνει εγκαίρως όλες εκείνες τις ενέργειες, ώστε μαθητές των σχολείων της περιοχής να παρακολουθήσουν εκ περιτροπής τους αγώνες. Θα ήταν μεγάλο κέρδος για τον αθλητισμό και για την ελληνική πάλη. Διότι, πέρα από τα όσα προαναφέραμε, τα παιδιά και οι δάσκαλοί τους, θα διαπίστωναν πως η πάλη είναι ευγενές άθλημα, στο οποίο ο ηττημένος αναγνωρίζει (εκτός σπανιοτάτων εξαιρέσεων) την ανωτερότητα του νικητή και οι αθλητές μετά τον αγώνα συχνά φεύγουν αγκαλιασμένοι από το ταπί. 

Οι Φινλανδοί είχαν στείλει συνεργείο, που βιντεοσκοπούσε τους αγώνες. Μάθαμε ότι θα παρουσίαζαν ντοκιμαντέρ στα σχολεία. Τι λέγαμε για μάθημα ζωής;

Ο Χολκ υποφέρει στα χέρια του Κιουρεγκιάν.

Εντυπωσιακή ήταν η συλλογή μεταλλίων από τους Ελληνες. Κυρίως στην ελληνορωμαϊκή, στην οποία, άλλωστε, έχουμε μεγαλύτερη παράδοση επιτυχιών. Ο συνολικός απολογισμός είναι δύο χρυσά, πέντε ασημένια και οκτώ χάλκινα. Συν ένα χρυσό χωρίς αγώνα, το οποίο απονεμήθηκε στην Αθηνά Γιαννουσά (75κ., Α’ κατηγορία ηλικίας).

Ο Κιουρεγκιάν με τη σημαία.

Αρχίζουμε, φυσικά και αξιοκρατικά, τον απολογισμό από την ελληνορωμαϊκή πάλη.
Ο «χάλκινος» Ολυμπιονίκης της Αθήνας το 2004, στα 55 κιλά, ο Αρτιόμ (Αρτέμιος) Κιουρεγκιάν (κατηγορία βάρους 58κ., ηλικίας Α), το ’πε και το ’κανε.
«Ηλθα μόνο για το χρυσό», μας έλεγε την παραμονή των αγώνων του. Και κράτησε το λόγο του. Νίκησε, κατά σειρά, τους Γιόλκιν (Ουκρανία) 10-0, Γκολαμρεζά (Ιράν) 4-1 και στον τελικό τον Σουηδό, Χολκ 3-0.

Ο Αρτιόμ μάς εξηγεί πώς έφθασε στον θρίαμβο.

«Είχα να αγωνιστώ από το 2008. Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις για να ακουστεί ξανά το άθλημα και να έρθουν νέα παιδιά σε αυτό. Θέλω να πως σε όλους τους ανθρώπους ότι η ζωή είναι μία διαρκής πάλη. Εάν δεν αγωνιστείς, όμως, δεν έχεις πιθανότητες να νικήσεις», μας είπε.
Το άλλο χρυσό κατέκτησε θριαμβευτικά ο Βασίλης Μπούκης (69κ. Β, 11 αθλητές), αφού κατέβαλε τους Χάνεμαν (Γερμανία) 3-0, Παλαντίνο (ΗΠΑ) 8-0, Αρ. Πογκοσιάν (Αρμενία) 2-0 και στον τελικό τον Καζάχο, Ν. Κοϊρμάνοβ με 5-3.
«Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Αγωνίσθηκα για πρώτη φορά σε διοργάνωση βετεράνων. Το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό. Κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο για τα νέα παιδιά, ώστε να δείξω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί να έχεις υπομονή και θέληση», δήλωσε.

Πώς να ξεφύγει από τον Βασίλη Μπούκη ο Κοϊρμάνοβ;

Στην ίδια κατηγορία πανηγυρίσαμε και για χάλκινο μετάλλιο. Το πήρε ο Αλέξανδρος Δαλικώνης, που στον μικρό τελικό νίκησε με πτώση τον Σλοβάκο, Μεγκάλι.

Ο Μπάμπης Καλτσίδης βρέθηκε στον τελικό της κατηγορίας των 130κ. Γ, απέναντι στον Βρόνσκι κι έχασε με 0-8 σε 1’56’’. Ηταν ο μόνος που άντεξε πάνω από 39’’. Ο πρώτος αντίπαλος του Πολωνού υπέκυψε σε 19’’ και ο δεύτερος σε 39’’. Συνεπώς το 1’56’’ του Μπάμπη είναι επιτυχία.

Ο Β. Μπούκης με το χρυσό και ο Αλ. Δαλικώνης με το χάλκινο.

Επισημαίνουμε, ότι στην ελληνορωμαϊκή, όταν ένας παλαιστής προηγηθεί με τουλάχιστον 8 σημεία διαφορά, ο αγώνας διακόπτεται, ενώ στην ελευθέρα τούτο συμβαίνει στα 10.
«Ο κόσμος πρέπει να παλεύει και να μη το βάζει στα πόδια. Ηθελα ν’ αντέξω στο πρώτο τρίλεπτο. Οσο δεν με είχε βάλει κάτω, ήλπιζα. Μόλις με έβαλε, δεν γινόταν τίποτα. Δεν παίζεται εκεί. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος», μας είπε. Πριν από τον τελικό είχε αποκλείσει με 8-0 τους Ντέσερετσκι (Ουγγαρία) και Ουξουμπάεβ (Καζαχστάν).
Ο Βρόνσκι, στην μεγάλη του σταδιοδρομία, κατέκτησε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια (1988, 1996), ενώ ήταν 4^ος το 1992, ένα χρυσό, ένα ασημένιο (το 1999, στο «Ειρήνης και Φιλίας») και δύο χάλκινα Παγκόσμια και τρία χρυσά και δύο χάλκινα (το ένα το 1994, στο Περιστέρι), Ευρωπαϊκά.

Ο Μπάμπης Καλτσίδης άντεξε 1'56''...

 Τι να πεί ο Ιρανός, Σαλμανί, που έχασε σε 19'';

Υπήρξε αθλητής με διακρίσεις στην ελευθέρα. Στο Π. Φάληρο απέτυχε σε αυτήν, αλλά κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην ελληνορωμαϊκή, ο Παναγιώτης Καλαϊτζίδης (63κ. Δ, 8 συμμετοχές). Νίκησε με πτώση τον Τούρκο, Ρ. Γκιουλέρ και με 8-7 τον Ρώσο, Ντ. Ζανγκίροβ και έχασε με 2-10 από τον Ουκρανό, Νιχουίλο Νιλιπιούκ. Και αυτός και ο Καλτσίδης προέρχονται από τον Ατλαντα Καλλιθέας.

«Ο,τι δεν έκανα νέος, το πέτυχα τώρα στα... γεράματα», μας είπε τρισευτυχισμένος.

Πανευτυχής ο Παναγιώτης Καλαϊτζίδης.

Στον τελικό ηττήθη και ο Βαλέριος Κογκουασβίλι (76κ. Β). Εχασε με 0-3 από τον Σουηδό, Γιόχαν Χέντμπεργκ. Πριν είχε αποκλείσει με 8-0 τον Βασ. Σπανουδάκη, με 6-1 τον Αγιλντίζ (Τουρκία) και με 13-4 τον Μαν. Καραβάνο.
Προπονητής με τεράστια προσφορά στον Ατλαντα Καλλιθέας, ο Γιώργος Πατσιανίδης (58κλ. Στ’, 7 αθλητές), ήταν απροπόνητος. Ο 3^ος των Ολυμπιακών του 1980, στην ελευθέρας, Γιώργος Χατζηιωαννίδης (του Ατλαντα κι αυτός, όπως ο μεγάλος, Μπάμπης Χολίδης), τον έπεισε ν’ αγωνισθεί. Αποτέλεσμα: Ο αγαπητός, σε όλους, «Πατσιάν» έφθασε στον τελικό. Απέκλεισε χωρίς αγώνα, λόγω τραυματισμού τον Ούγγρο, Μ. Μάρτα και με πτώση τον Κροάτη, Λίτρα και στον τελικό έχασε με πτώση από τον Ιρανό, Αμπντολραχμάν Μοαρεφιανπούρ.
Παλαιός πρωταθλητής, μετά πατέρας πρωταθλητή (του Αλέξη), προπονητής, πρόεδρος και «ψυχή» του Ηρακλή Περιστερίου, ο Δημήτρης Κολιτσόπουλος (97κ. Ζ, 3 αθλητές), με μία νίκη, επί του Ρώσου, Μποτσκάρεν (χωρίς αγώνα, όμως, καθότι ο Ρώσος είχε μηδενισθεί στο πρώτο του παιχνίδι, λόγω μη έγκαιρης προσέλευσης στο ταπί) και με ήττα με πτώση από τον Γερμανό, Τέοντορ Ζάμετ, ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου των νικητών. Ας πρόσεχε ο Ρώσος…

Ασημένιοι ο Β. Κογκουασβίλι (πάνω) και ο Γ. Πατσιανίδης.

«Αποφάσισα ν’ αγωνισθώ για να δείξω στα νέα παιδιά ότι το άθλημα δεν έχει ηλικία και για να πείσω τους γονείς να τα γράψουν στα σωματεία», δήλωσε ο 68χρονος, Κολιτσόπουλος.
Η οικογένεια Μπούκη (αλλά και του Ηρακλή Περιστερίου), πήρε κι άλλο μετάλλιο. Χάλκινο στα 76κ. της Α (12 παλαιστές). Ο Γιώργος Μπούκης αρχικά έχασε από τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 2002, Σουηδό, Τζίμι Σάμουελσον με 0-8, αλλά μετά νίκησε τον Ιρανό, Χεϊνταριγκουτζανί 6-2 και τον Λευκορώσο, Ντούντκο 6-0. Αν η κλήρωση ήταν διαφορετική, μπορεί να είχε φθάσει στον τελικό.

Ο Δ. Κολιτσόπουλος βραβεύεται από την κόρη του, Ιωάννα.

Στα 85κ. της Β΄, ο Βασίλης Μπατάλας, αναδείχθηκε 3^ος, στους 13, νικώντας στον μικρό τελικό τον Σουηδό, Χάρτβιγκ με πτώση.
Χάλκινο μετάλλιο πήρε και ο Νίκος Τσιακάρας (58κ. Γ, 5 αθλητές), με δύο νίκες και ισάριθμες ήττες. 

Πρωταθλητής Ελλάδος, 5^ος στους Μεσογειακούς αγώνες του 1977 και με άλλες διακρίσεις, ο Δημήτρης Χριστόφορος (76κ., Στ΄) είχε χρόνια να παλαίψει. Με την προτροπή των δύο γιών του, τού Κώστα, που έκανε το κοουτσάρισμα, και τού Πάνου, πέτυχε δύο νίκες, υπέστη άλλες τόσες ήττες και αναδείχθηκε 3^ος στους 5. Φαινόταν αγύμναστος, αλλά την πάλη δεν την ξέχασε. Φαινόταν στο πώς «τραβούσε» τις λαβές. Στον αγώνα, που του χάρισε το χάλκινο μετάλλιο, έχανε με 2-4 από τον Ρώσο, Τσελπάνοβ, αλλά τον νίκησε με πτώση με αστραπιαία λαβή.

Ο Γιώργος Μπούκης (πάνω) και ο Κώστας Αβράμης.

Η ελευθέρα μας πρόσφερε τρία χάλκινα μετάλλια. Ο Κώστας Αβράμης το πήρε στην κατηγορία 85κ. Δ’, νικώντας στον μικρό τελικό τον Γερμανό, Χ. Σούμαχερ με 8-1.
Στο βάθρο των νικητών (πώς τους βάσταξε) της κατηγορίας 130κ. Α’ ανέβηκαν μαζί δύο αθλητές του Ατλαντα Καλλιθέας, ο Νίκος Σωτηριάδης  και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Ο πρώτος, στον αποφασιστικό αγώνα, συνέτριψε με 12-4 τον Πολωνό, Α. Κρόλακ και ο άλλος με 5-0 και εγκατάλειψη, λόγω τραυματισμού, τον Ουζμπέκο, Ρ. Μπαλταμπάεβ.
Οι θέσεις όλων των άλλων Ελλήνων, με σειρά ηλικιακή, ήταν (σε παρένθεση η συμμετοχή ανά κατηγορία): 
ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ: Α κατηγορία: 69κ. (12): 10^ος Β. Γιαλί.
Β: 63κ. (6): 6ος Στ. Κεβρεκίδης, 69κ. (11): 10ος Βασ. Κουπλίδης, 76κ. (15): 5^ος Μαν. Καραβάνος, 9^ος Φ. Μπαμιατζόγλου, 10^ος Βασ. Σπανουδάκης, 85κ. (13): 13^ος Πραξ. Βασιλακόπουλος, 97κ. (11): 9^ος Λ. Μανταδάκης, 11^ος Δημ. Χαλκιάς, 130κ. (12): 7^ος Ν. Τσίγκας, 11ος, Γ. Κυριακίδης.

Τρισευτυχισμένος ο Δημήτρης Χριστόφορος.

Γ: 85κ. (17): 9^ος Χρήστος Παγκέας. Ηταν ο άτυχος των αγώνων. Νίκησε, αρχικά, με 6-0 τον Σουηδό, Αρβιντσον και μετά προηγείτο 7-2 του Γκ. Απαριάν (Κύπρος), αλλά τραυματίσθηκε κι εγκατέλειψε. 15^ος Παρ. Δεσκουλίδης. Ο Απαριάν κατετάγη 5^ος. 97κ.: (11): 11^ος Χρ. Δρίβας.

Δ: 69κ. (12): 11^ος Ιω. Βαλασάκης, 76κ. (8): 5^ος Βλ. Μακρίδης.

Ο Χριστόφορος νέος.

Ε: 69κ.(12): 11^ος Α. Ράλλης, 76κ. (15): 5^ος Γ. Παπαγεωργίου, 85κ. (14): 5^ος Γ. Τράσκας, 10^ος Ν. Μπονατάκης.
Ζ: 76κ. (9): 7^ος Κ. Σακελλαρίδης. 
ΕΛΕΥΘΕΡΑ: Α κατηγορία: 63κ.: Αρθ. Καλπατσανίδης 5^ος (8), 76κ.: Γ. Βασιλειάδης 15^ος (16). Στα 130κ. 6^ος, στους 8, κατετάγη ο Κύπριος, Θ. Θεοχάρης.
Β: 69κ. (14): 13^ος Μ. Ατματσίδης, 14^ος Γκ. Σον, 76κ. (14): 7^ος Βαλ. Κογκουασβίλι, 10^ος Μαν. Καραβάνος, 85κ. (13): 5^ος Π. Κορωνίδης, 97κ. (15): 7^ος Δημ. Χαλκιάς, 12^ος Αναστ. Αλεξανδρίδης.
Γ: 76κ. (16): 5^ος Ιω. Αθανασιάδης, 85κ. (15): 12^ος Π. Σερδαρίδης, 14^ος Παρ. Δεσκουλίδης.
Δ: 63κ. (6):6^ος; Παν. Καλαϊτζίδης, 85κ. (21): 19^ος Δημ. Αθανασιάδης, 21^ος Θοδ. Πεσιρίδης.

Στο βάθρο και ο Νίκος Τσιακάρας.

Ε: 69κ. (9): 9^ος Α. Ράλλης, 85κ. (10): 5^ος Ν. Μπονατάκης, 97κ. (10): 7^ος Γ. Πολυχρονίδης.
Διεξήχθησαν, για πρώτη φορά, και αγώνες γυναικών. Η συμμετοχή ήταν ελάχιστη, με συνέπεια να δούμε την γελοιότητα, αθλήτριες ν’ ανακηρύσσονται πρωταθλήτριες κόσμου, χωρίς να έχουν ιδρώσει, αφού δεν πάλαιψαν έστω μία φορά.

Ελληνες της διασποράς 
Οι Ελληνες που ανέβηκαν στα ταπί δεν ήταν μόνο αυτοί. Αγωνίσθηκαν και Ελληνες της διασποράς, κυρίως παιδιά μεταναστών. Δεν κατάφεραν να κατακτήσουν κάποιο μετάλλιο, μολονότι κάποιοι πραγματοποίησαν καλές εμφανίσεις.
Ξεχωριστή περίπτωση είναι ο 46χρονος, Γκεόργκι ή Γιώργος Πετρόβ ή Πετρίδης. Το 1993 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 57κ. της ελευθέρας στους Μεσογειακούς αγώνες. Είχε αναδειχθεί 9^ος και 11^ος σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (1995 και 1994, αντιστοίχως) και 8^ος στο Ευρωπαϊκό του 1992.

Ο Α. Παπαδόπουλος και ο Ν. Σωτηριάδης (δεξιά) στην 3η θέση.

«Έχω 10 χρόνια να έλθω στην Ελλάδα. Τελευταία φορά ήλθα για να υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία. Αγωνίστηκα στην εθνική Ελλάδος για μία πενταετία. Είναι χαρά μου που επέστρεψα γι’ αυτή τη μεγάλη διοργάνωση, στη οποία, μετέχουν πολλοί και δυνατοί αντίπαλοι. Θα προσπαθήσω να κερδίσω μετάλλιο για να το αφιερώσω και στις δύο πατρίδες μου», δήλωσε στο γραφείο Τύπου της διοργάνωσης. Εργάζεται ως προπονητής σε σύλλογο της Ρωσίας.

Ο Γρηγόρης Νικητίδης.

Τελικά, πέτυχε τον στόχο του και πήρε το χάλκινο μετάλλιο στα… 85κ. (βάρυνε πολύ) της Γ κατηγορίας.
Ο Κρητικός, Γιάννης Κοκολάκης εκπροσώπησε τις ΗΠΑ στα 69κ. της Α στην ελευθέρα και κατετάγη 5^ος, στους 11. Είναι και αισθάνεται Ελληνας.
Το ίδιο και οι εξ Αυστραλίας ελθόντες, Λάζαρος Παπαδόπουλος (97κ. Δ) και Κώστας Παπαϊωάννου, που μιλούν πολύ καλά τα ελληνικά. Είναι δύο από τους πολλούς Ελληνοαυστραλούς παλαιστές. Ο Λάζαρος αγωνίσθηκε και στην ελευθέρα και στην ελληνορωμαϊκή και κατέλαβε, αντιστοίχως, την 7^η θέση, στους 13, και την 8^η, στους 11. Ο Παπαϊωάννου (69κ. Δ, ελευθέρας) κατετάγη 10^ος, στους 11.
Για την Σουηδία αγωνίσθηκε στα 85κ. της Γ, στην ελληνορωμαϊκή, ο Γρηγόρης Νικητίδης, που, επίσης, μιλάει καλά ελληνικά. Πήρε την 14^η θέση, στους 17. Ο Αλέξανδρος Πασανίδης, Πόντιος από την Ρωσία, κατετάγη 5^ος, στους 6, στα 69κ. της Στ’ στην ελληνορωμαϊκή. 

Παρόντες και Ολυμπιονίκες 
Ανακαλύψαμε μόνο τρεις κατόχους Ολυμπιακών μεταλλίων, οι οποίοι ήταν ανάμεσα στους 736 παλαιστές από 49 χώρες, που αγωνίσθηκαν. Πρόκειται, όπως προαναφέραμε, για τον δικό μας, Αρτιόμ (Αρτέμιος) Κιουρεγκιάν, που είχε αναδειχθεί 3^ος το 2004, στην Αθήνα, τον περίφημο Πολωνό, Αντζέι Βρόνσκι, νικητή στα 100κ. της ελληνορωμαϊκής το 1988 και το 1996, αλλά και τον Γεωργιανό, Ελντάρι Λούκα Κουρτανίτζε, που ήταν 3^ος το 1996 στα 90κ. και το 2000 στα 97κ. της ελευθέρας. Παρών ήταν, όπως, ήδη, είδαμε, και ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 2002 και 4^ος στους Ολυμπιακούς του 2000, Σουηδός, Τζίμι Σάμουελσον.

Ο Βασ. Μπατάλας πανηγυρίζων.

Αλλά το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στους αγώνες βετεράνων άλλων αθλημάτων, που παρακολουθώ (π.χ. στίβος, άρση βαρών). Οι περισσότεροι από τους μεγάλους αθλητές του παρελθόντος δεν μετέχουν ή γιατί έχουν υποστεί πολλές σημαντικές επιβαρύνσεις και καταπονήσεις και δεν αντέχουν ν’ αγωνισθούν, ή γιατί έχουν κορεσθεί από επιτυχίες και αγώνες και δεν βλέπουν νόημα στο να συνεχίσουν ν’ αγωνίζονται ή γιατί φοβούνται μη χάσουν από κάποιον άσημο αντίπαλο.
«Εχω Ολυμπιακά και παγκόσμια μετάλλια. Τι νόημα έχει να παλαίψω εδώ; Και για σκέψου να με κερδίσει κάποιος…», μας είπε Ολυμπιονίκης μας, που εξακολουθεί, στα 70 του, να βρίσκεται σ’ εξαιρετική φυσική κατάσταση και όταν σφίγγει το χέρι σου, στο.. λιώνει. Κι όμως…
Κι όμως, ο Κουρτανίτζε ήλθε, έχασε στον τελικό των 130κ. της κατηγορίας ηλικίας 41-45 ετών, φίλησε με δάκρυα το ταπί και απήλθε με το ασημένιο μετάλλιο, χωρίς να νοιώσει ταπεινωμένος. Και σκεφθείτε, ότι πέρσι εκπροσώπησε την Γεωργία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ασχολείται με την πολιτική, ενώ έχει διατελέσει και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πάλης της Γεωργίας.
Δύο χάλκινα Ολυμπιακά (1996 και 2000) έχει στην προθήκη του ο Κουρτανίτζε, μαζί με 2 χρυσά (2002, 2003), 2 ασημένια και 1 χάλκινο παγκόσμια και 5 χρυσά, 3 ασημένια και 2 χάλκινα Ευρωπαϊκά. Τα πήρε από το 1993 έως και το 2006.
Υπήρχαν κι άλλοι με ελάσσονες διακρίσεις, αλλά με συμμετοχές σε Ολυμπιακούς αγώνες, όπως ο Ιρανός, Μπερούζ Τζαμσίντι (9^ος στην Αθήνα το 2004 στα 84κ. της ελληνορωμαϊκής και 6^ος στο πρωτάθλημα κόσμου το 1998), ο Σουηδός, Εντι Μπένγκτσον (10^ος το 2000 και 7^ος στο πρωτάθλημα κόσμου του 2001, πάντα στην βαριά κατηγορία) και ο Φινλανδός, Τέρο Κάταγιστο (18^ος στους Ολυμπιακούς του 2000 και 6^ος στο παγκόσμιο του 1994 στις ελαφριές κατηγορίες της ελληνορωμαϊκής, 52 και 54κ.).
Και οι τρεις νίκησαν εδώ. Ο Κάταγιστο στα 58 κιλά της Β κατηγορίας, ο Τζαμσίντι στα 97 της Β και ο Μπένγκτσον στα 130 της Α. Ολοι στην ελληνορωμαϊκή.

Ο Ελντάρι Κουρτανίτζε στην 2η θέση! Εκπληξη.

Ηλθαν, επίσης, κάποιοι μ’ επιτυχίες κυρίως σε διεθνείς διοργανώσεις εφήβων ή παίδων. Δεν ψάξαμε, φυσικά, τα βιογραφικά στοιχεία όλων των παλαιστών, που αγωνίσθηκαν, αλλά μερικά ενδεικτικά. Οπότε, μπορεί να μας έχουν ξεφύγει ουκ ολίγοι.
Οι συνολικές συμμετοχές ήταν 869, διότι αρκετοί αγωνίσθηκαν και στα δύο στυλ. Εντυπωσιακός είναι ο αριθμός των Ιρανών, που ήλθαν: 126.
Ιδιάζουσα είναι η περίπτωση του 74χρονου, Βασίλη Κυριακίδη. Επιθυμούσε διακαώς ν’ αγωνισθεί, αλλά η ηλικία του (οι κανονισμοί, δηλαδή) δεν του επέτρεψε. Ηλθε στην Αθήνα από την Δράμα, για να κοουτσάρει τον γιό του, Γιώργο, που πάλαιψε την Κυριακή. Ο Βασίλης, όμως, δεν έμεινε αδρανής. Το Σάββατο πήγε στον Αγιο Κοσμά και μετέσχε στους αγώνες ρίψεων για βετεράνους, που διεξήχθησαν εις μνήμη του πρωταθλητή της δισκοβολίας, Στέλιου Αγγλούπα. Νίκησε στην κατηγορία της ηλικίας του (70-74 ετών), στην σφυροβολία και στην δισκοβολία και, μάλιστα, στην πρώτη σημείωσε, βάσει της διεθνούς βαθμολογίας, την 2^η επίδοση του αγωνίσματος, συνολικά, και βραβεύθηκε με ασημένιο μετάλλιο.

Ο 74χρονος, Βασίλης Κυριακίδης σε μια βολή.

Οι κατηγορίες ηλικίας στην πάλη των βετεράνων είναι οι εξής: Α (35-40 ετών), Β (41-45), Γ (46-50), Δ (51-55), Ε (56-60), Στ (61-65)και Ζ (66-70).
Πολύ καλή ήταν η διοργάνωση σε όλους του τομείς. Ο Τύπος, που είναι του αμέσου ενδιαφέροντός μου, εξυπηρετήθηκε εξαιρετικά από ένα εργατικότατο -από τον πρώτο (την πρώτη) έως τον «τελευταίο τροχό της αμάξης»- επιτελείο, η προβολή των αγώνων ήταν πολύ καλή, όπως και η τελετή έναρξης, η οποία είχε ιδιαιτέρως ενδιαφέρον θέμα, αλλά «έχασε» κάπως, διότι ήταν μακρά σε διάρκεια. Τα ίδια μπορούσαν να λεχθούν από τον αφηγητή και εκ των εμπνευστών της τελετής, και να παρουσιασθούν σε λιγότερο χρόνο.

Σημαντικό είναι και το γεγονός, ότι η διοργάνωση άφησε και χρήματα στην Ελλάδα. 

Συγκλονιστικές προσωπικές ιστορίες

Για επίλογο, δανείζομαι ένα κείμενο της Σπυριδούλας Σπανέα από την «Καθημερινή»:
«Κάθε αθλητής που αγωνίστηκε στο Παλαιό Φάληρο κουβαλούσε, εκτός από τα χρόνια, και τη δική του ιστορία. Οπως, ο Ρίτσαρντ Τζένσεν από την Αμερική. Έπειτα από χρόνια εθισμών κι εξαρτήσεων στα ναρκωτικά, επανήλθε στην πάλη και στη ζωή. 

"Είμαι απεξαρτημένος από τον Οκτώβριο του 2003", λέει με υπερηφάνεια και προσθέτει: "Ημουν στη φυλακή όταν έμαθα ότι η μητέρα μου πέθαινε από καρκίνο. Της υποσχέθηκα ότι θα απεξαρτηθώ και θα γίνω καλύτερος άνθρωπος . Όταν αποφυλακίστηκα, ένιωθα ένα κενό. Μου έλειπε η πάλη, γι’ αυτό κι επέστρεψα στα 37 μου. Επί ένα χρόνο έφαγα πολύ ξύλο στις προπονήσεις και, εν συνεχεία, ξεκίνησαν οι νίκες. Μέσα από την πάλη επανήλθα και στη ζωή", υπογράμμισε.
Ενας αγώνας ράγκμπι έγινε αιτία για να κοπούν οι τένοντες στα χέρια και στα πόδια του Γιόχαν Ούις από τη Νότια Αφρική. Παρόλο που τα μέλη του σώματός του δεν τον βοηθάνε, ο Γιόχαν Ούις έχει πάρει μέρος σε εννέα παγκόσμια πρωταθλήματα βετεράνων και δεν στενοχωριέται καθόλου όταν, τις περισσότερες φορές, χάνει από τον πρώτο γύρο».