Ετσι... ξανάρχισαν όλα

Οι κότες, η κατσίκα και το... τμήμα στίβου του Α.Ο. Π. Φαλήρου

Η πρώτη παιδική ομάδα στίβου του ιστορικού, Α.Ο. Π. Φαλήρου, μετά την επανασύσταση του τμήματος, το Καλοκαίρι του 1970. Από αριστερά, όρθιοι, οι Διονυσόπουλος (πρώτος προπονητής), Γιάννης Λεκατσάς, Τάσος Παχός, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Μιλτιάδης Χισκάκης, Ορέστης Κανακαράκης και ο έφορος, Αντώνης Αντωνέας. Καθιστοί, Μενέλαος Βαϊνδηρλής και Λάκης Κανακαράκης.

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Το 1968, μετά την αποχώρηση από την ενεργό δράση του σπουδαίου σφαιροβόλου, Γιώργου Τσακανίκα, που είχε αναδειχθεί 8ος στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μελβούρνης (Αυστραλία), το 1956, και έχει ατομικά ρεκόρ 18,21μ. στην σφαιροβολία και 55,17μ. στην δισκοβολία, το τμήμα στίβου του ιστορικού, ΑΟ Π. Φαλήρου, διαλύθηκε ουσιαστικά. Μόνον τυπικά υπήρχε, για ιστορικούς λόγους, δεδομένου ότι, πλην του Τσακανίκα, είχε αναδείξει και άλλους μεγάλους αθλητές (Βασίλης Μαυραπόστολος, Νίκος Λεκατσάς, Πιτ Χλέντζος -ο πρώτος Ελληνας, που ξεπέρασε τα 4μ. στο άλμα επί κοντώ- Κώστας Τραυλός, Κώστας Χατζηγιάννης, όλοι τους Βαλκανιονίκες, κ.α.), αλλά και αθλήτριες, με κορυφαία την Δομνίτσα Λανίτου, η οποία, το 1936, έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια στίβου, που μετέσχε σε Ολυμπιακούς αγώνες. Μάλιστα, είχε προκριθεί στον ημιτελικό (12άδα, τότε) των 80μ. μ' εμπόδια.
Δύο χρόνια αργότερα, το Καλοκαίρι του 1970, κάποιοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων ο τότε μπασκετμπολίστας του συλλόγου (είχε αγωνισθεί και στον στίβο), Γιώργος Γεωργιάδης, ο Διονυσόπουλος, οι κ. Αντώνης Αντωνέας και Παναγιώτης Παρασχάκης, αποφάσισαν να επανασυγκροτήσουν το τμήμα. Βρέθηκαν μερικοί παλαιότεροι, όπως ο εξαιρετικός δρομέας των 3.000μ. στιπλ, Γιάννης Μαρουδάς (έχει ρεκόρ 9'08''8, από το 1972, τότε ήταν 3ος στην Ελλάδα, τώρα -την εποχή που γράφηκε το θέμα- θα νικούσε και με διαφορά), ο, επίσης, εξαιρετικός 400άρης, Τάκης Μανωλίδης (πρώην μέλος της εθνικής εφήβων), η πολύ καλή, για την εποχή, ακοντίστρια, Ελεωνόρα Μοσχονά, ο αδελφός της, Γιώργος, επίσης ακοντιστής, και άλλοι. Την βάση, όμως, έπρεπε ν' αποτελέσουν οι νέοι.

Η μεγάλη κυρία του στίβου, Δομνίτσα Λανίτου.

Αρχισαν, λοιπόν, να ψάχνουν σε... αλάνες και σε δρόμους. Ναι, τότε στο Π. Φάληρο υπήρχαν αλάνες, πολλά άκτιστα οικόπεδα, όπου γίνονταν αγώνες ποδοσφαίρου (για τέρμα βάζαμε δύο πέτρες ή τσάντες ή ρούχα), αλλά εμείς, απέναντι από την Παναγίτσα -εκεί όπου τώρα βρίσκονται τράπεζες, ζαχαροπλαστείο κ.α.- δεν περιοριζόμασταν στο ποδόσφαιρο. Ρίχναμε και σφαίρα και δίσκο. Στο τετράγωνο δε, που περικλείεται από τις οδούς, Παρθενώνος, Αλκυόνης, Αρεως και Τρίτωνος διεξάγονταν τ' αγωνίσματα δρόμου από τα 100μ. και πάνω και το βάδην, ενώ στο πεζοδρόμιο γίνονταν το μικρό και το μεγάλο σπρίντ, 17 και 30μ., αντιστοίχως. Στην αυλή τού σπιτιού μου δε, τρέχαμε τα 80μ. με... φυσικά εμπόδια (σκαλάκια, παρτέρια, κολώνες). Μαζευόμασταν πολλά παιδιά, 14-15 ετών τα περισσότερα (υπήρχαν κι ένα-δυό λίγο μεγαλύτερα), και συναγωνιζόμασταν με βαθμολογία. Μάλιστα, ο καθένας διάλεγε μια χώρα, την οποία εκπροσωπούσε. 

Ο Γεωργιάδης, που κατοικούσε στην Παρθενώνος, πολύ κοντά στον... στίβο, μάς είχε εντοπίσει. Και κάποια ημέρα μάς πρότεινε να εγγραφούμε στον ΑΟΠΦ. Αρχικά ανταποκριθήκαμε μόνον τρεις (αλφαβητικά): Μενέλαος Βαϊνδηρλής, Νίκος Κωνσταντόπουλος και Μιλτιάδης Χισκάκης. Ολοι μας είχαμε, ήδη, σχέση με τον ΑΟΠΦ, διότι ήμασταν αθλητές της κολύμβησης και οι δύο (Χισκάκης, Κωνσταντόπουλος) και της υδατοσφαίρσης (πόλο). Μας έφερε  δελτία ο Γεωργιάδης και αρχίσαμε προπονήσεις στο γυμναστήριο, «Ι. Χρυσάφης», απέναντι από τον τότε ιππόδρομο, υπό την επίβλεψη του Διονυσόπουλου.

Ο στίβος, φυσικά, ήταν χωμάτινος, περιμέτρου 250μ. Δίπλα στο οίκημα, όπου καθόταν ο φύλακας, υπήρχαν μεταλλικοί δίσκοι άρσης βαρών, στους οποίους έδεναν... κατσίκα. Τώρα, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στο σπίτι μου. Θυμάμαι, είχε έλθει κάποτε και ο Γ. Τσακανίκας και μας είχε δείξει σφαιροβολία.

Από άλλη γειτονιά... συνελέγησαν έτεροι επίδοξοι αθλητές, κάποιοι εκ των οποίων (Γιάννης Λεκατσάς, Τάσος Παχός) διακρίθηκαν πανελλαδικά. Μαζί τους ήταν οι αδελφοί, Ορέστης και Λάκης Κανακαράκης και ο ταλαντούχος δρομέας ημιαντοχής, Σταύρος Γαρδέρης, που ενεγράφη στην ομάδα το επόμενο έτος. 
Αρχικά, η παρέα αυτή τελούσε τους αγώνες της στο οικόπεδο του παππού τού Λεκατσά, στην οδό Ναϊάδων. Είχαν σκάψει και σκάμμα για μήκος και είχαν μεταφέρει άμμο από την θάλασσα. Τα παιδιά μάζεψαν χρήματα και αγόρασαν σφαίρα, δίσκο, σφύρα και ακόντιο. Μια φορά -διηγείται ο Λεκατσάς- έριξαν την σφύρα στο... κοτέτσι τού διπλανού σπιτιού. Η κυρά Ψημμένου βγήκε φωνάζοντας για τις κότες της -ευτυχώς την γλύτωσαν- που είχαν σκορπιστεί δεξιά - αριστερά. Τα παιδιά, λοιπόν, έτρεχαν να τις μαζέψουν για να ηρεμήσει η γειτόνισσα. 
Η παρέα αυτή αργότερα άρχισε να πηγαίνει στο «Χρυσάφη». Εκεί προπονούνταν οι αθλητές του Πειραϊκού. Ο προπονητής τους, ο Βασίλης Βυτινάρος, που έψαχνε για αθλητές, τους έδωσε μια μέρα δελτία. Πήγε ο Λεκατσάς στον πατέρα του, τον Νίκο, το δελτίο, τού το έδειξε και τού εξήγησε.
«Εμείς είμαστε του ΑΟΠΦ. Εκεί θα γραφείς», απάντησε ο παλαιός Βαλκανιονίκης και μετέπειτα πρόεδρος του ΑΟΠΦ. Ευτυχώς τότε είχαν αρχίσει οι διεργασίες για την επανασύσταση του τμήματος. Τον Γιάννη ακολούθησαν οι φίλοι του και μαζί με την άλλη παρέα απετέλεσαν την μαγιά της ομάδας.

Ετσι, λοιπόν... ξανάρχισαν όλα. Πρόεδρος τότε στον ΑΟΠΦ ήταν ο Παναγιώτης Ρουσσελάκης και αντιπρόεδρος ο κ. Παρασχάκης, που το 1971 έγινε πρόεδρος.

Εκείνο το Καλοκαίρι πήραμε μέρος και στο παιδικό πρωτάθλημα, η πρώτη φάση του οποίου είχε διεξαχθεί στο στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης». Ακριβώς από αυτούς τους αγώνες είναι η φωτογραφία, που δημοσιεύουμε.

Ο Γ. Γεωργιάδης (με την μπάλα) σ' εντυπωσιακή προσπάθεια.

Ο Διονυσόπουλος (συγγνώμη, αλλά μετά σχεδόν 46 χρόνια, μού διαφεύγει το μικρό του όνομα και δεν το θυμούνται και οι υπόλοιποι) ήταν ο πρώτος προπονητής του τμήματος. Καθαρά εμπειρικός, αλλά φιλότιμος.
Ο Γιάννης Λεκατσάς, την πρώτη διετία, στην κατηγορία παίδων, διακρίθηκε κυρίως στα 110μ. μ' εμπόδια (πρωταθλητής το 1971), αλλά και στην σφαιροβολία. Αργότερα αναδείχθηκε 4ος στους Βαλκανικούς εφήβων στα υψηλά εμπόδια, ενώ μετά ασχολήθηκε με το δέκαθλο και κατέκτησε τρία χάλκινα πανελλήνια μετάλλια. Εχει σημειώσει την 2η επίδοση του ΑΟΠΦ στην σφαιροβολία με 15,26μ., καταπληκτική για Ελληνα δεκαθλητή. Εκανε, πάντως, πολύ λιγότερα από όσα μπορούσε.

Ο Τάσος Παχός από την πρώτη διοργάνωση, αυτή των παίδων, έδειξε το σπουδαίο ταλέντο του. Αέρινος σπρίντερ, διακρίθηκε ιδιαιτέρως στα 100 και στα 200μ. (10''8 και 22''1 τα ρεκόρ του) κι έφθασε έως την προεθνική ομάδα. Θεωρώ, όμως, πως ήταν ικανός για περισσότερα πράγματα.

Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος (ατομικό ρεκόρ 13,98μ. στην σφαιροβολία, 3ος στην ιστορία του ΑΟΠΦ, είχε τρέξει και 4Χ100μ. σε διασυλλογικούς) κατετάγη μία φορά 11ος και τρεις 12ος σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Δεν ήταν ταλέντο, αλλά έρριξε λιγότερο από όσο μπορούσε. Ο Μιλτιάδης Χισκάκης έτρεχε μεγάλες αποστάσεις (3.000μ., 5.000μ. και ανώμαλο δρόμο), ο Ορέστης Κανακαράκης κυρίως ημιαντοχή (αργότερα ασχολήθηκε επιτυχώς με το τένις), ο αδελφός του, Λάκης περισσότερο 400μ., αλλά και 200, και ο Μενέλαος Βαϊνδηρλής κυρίως 100, 200, ενίοτε 400μ., ενώ σε διασυλλογικό πρωτάθλημα είχε ρίξει και δίσκο.

Μερικά χρόνια αργότερα, από την ομάδα της Παρθενώνος, Αλκυόνης κ.λπ., ήλθε στον ΑΟΠΦ και ο Χρήστος Λυγερός, αξιόλογος άλτης μήκους (ρεκόρ 6,64μ.) και σπρίντερ (11''4 στα 100μ.). Ο Λυγερός, μάλιστα, και ο Βαϊνδηρλής ήταν οι καλύτεροι στους αγώνες μας και πάντα αυτοί διεκδικούσαν την πρωτιά, ενώ ο γράφων, που κυριαρχούσε σε σφαιροβολία και δισκοβολία, συνήθως ήταν 3ος, ενίοτε δε, 4ος.