Ο γελοίος και αξιοθρήνητος θίασος

Γράφει η Αννα Μάινα 

«Αν πάρεις εξουσία, μη χρησιμοποιήσεις κανένα φαύλο στη διοίκηση, επειδή, για τα δικά του αδικήματα, εσένα θα κατηγορήσουν» … έλεγε ο Ισοκράτης στην επιστολή του προς Δημόνικο…
Το αφιερώνω σε όσους θεωρούν εαυτούς νικητές από την διαδικασία της συνέλευσης της Ομοσπονδίας Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου (ΟΕΒΑΣ), σε όσους πανηγυρίζουν, αλλά και σε όσους θα τους πλαισιώσουν σε αυτήν την «καρικατούρα ανανέωσης», που ετοιμάζουν, στην προσπάθεια τους να επιδείξουν «ενωτικό πνεύμα», την στιγμή που, στην πραγματικότητα, προσπαθούν να θωρακίσουν τον εαυτό τους, απέναντι σε όσα αναπόφευκτα θ' ακολουθήσουν, χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους γύρω τους ως άλλοθι...

Αλλωστε, αυτό κάνουν εδώ και χρόνια… Και ο νοών νοείτω...

Κατά την διάρκεια της συνέλευσης παρακολούθησα μια πολύ κακοπαιγμένη παράσταση, που τα είχε όλα: προσποιητή συμπεριφορά, υπέρμετρο μελοδραματισμό,  εκρήξεις... ιερής αγανάκτησης,  σε μια προσπάθεια να προκαλέσουν έντονη συγκίνηση και υπερβολική λύπηση, τόσο πλαστή όσο και τα επιχειρήματα των... ηρώων της…
Θα μπορούσα να σκεφτώ: «Δεν βαριέσαι, άστο… δεν αξίζει τον κόπο ν' ασχοληθώ με τέτοιες καταστάσεις…».

Όμως, όχι, δεν μπορώ να μη την σχολιάσω. Δεν μπορώ να μη πω αυτό που σκέφτομαι…
Αν κάποιος με κατηγορούσε καταπρόσωπο, ως ανήθικη, θ' απορούσα, αλλά δεν θα θιγόμουν, διότι ξέρω πως δεν είμαι…. Πόσο μάλλον, αν έβλεπα τον χαρακτηρισμό γραμμένο σ' ένα κείμενο που δεν αναφέρει το όνομά μου, αλλ' αφορά αόριστα μηχανικούς. Ούτε καν αρχιτέκτονες… Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα έπρεπε να αισθανθώ ότι, με οποιοδήποτε τρόπο, με αφορά κι ας είμαι αρχιτέκτονας μηχανικός…
Γιατί, λοιπόν, τόση ευθιξία;… Γιατί τόσο γενικευμένο συναίσθημα δυσφορίας, αν δεν τους αφορούν οι χαρακτηρισμοί, που ανακάλυψαν σ' ένα κείμενο στο facebook, το οποίο μιλάει γενικά για ανθρώπους του αθλητισμού και όχι ειδικά για βετεράνους και χωρίς ονόματα;
Αν, βέβαια, υπολογίσει κάποιος όσα προηγήθηκαν των εκλογών αυτών, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, ως διοικητικό όργανο, αυτή η... ομοσπονδία τα πολλά προηγούμενα χρόνια, δεν είναι ν' απορεί κάποιος,  πώς και γιατί θεώρησαν εαυτόν (εαυτήν) θιγμένο (η)… Ούτε το γιατί προσπάθησαν να προκαλέσουν φασαρία, αποφεύγοντας τα ουσιαστικά θέματα, που τέθηκαν και έπρεπε να συζητηθούν…
«Φωνάζει ο κλέφτης, να φοβηθεί ο νοικοκύρης», λέει η γνωστή παροιμία, η οποία  αναφέρεται σε εκείνους τους ανθρώπους που, ενώ φταίνε οι ίδιοι, επιρρίπτουν τις ευθύνες για τις πράξεις τους σε όσους πλήττονται απ' αυτές…
Αυτή η τακτική, ακόμα και αν προς στιγμήν κερδίσει τις εντυπώσεις, ποτέ δεν δικαιώνεται και στο τέλος απλώς εκθέτει χειρότερα όσους την χρησιμοποιούν…
Σε αυτήν την συνέλευση, Νίκο Κωνσταντόπουλε, αποδείχθηκε περίτρανα κάτι που, νομίζω, ξέρεις πολύ καλά, γιατί το έχεις ζήσει πολλές φορές μέσα στον χώρο του αθλητισμού…
Οι αθλητικές επιδόσεις και τα υψηλά αξιώματα, ουδεμία σχέση έχουν με το ψυχικό σθένος και την ευθύτητα του χαρακτήρα. Το να λες ευθαρσώς την άποψή σου, εφόσον έχεις τέτοια, και μάλιστα δημοσίως, απαιτεί θάρρος και δεν μετριέται με το μέγεθος των μυών, πολλώ δε μάλλον με τα οφίτσια…

Τόσα χρόνια δίπλα σου, κοντά στον αθλητισμό και τους ανθρώπους του, έχω διαπιστώσει πολλές φορές ότι η σωματική δύναμη δεν συνεπάγεται την ψυχική. Έχω, επίσης, πολλές φορές, δει σε θέσεις - κλειδιά πλεόνασμα ασήμαντων ανθρώπων… Γλοιώδεις σκώληκες, που ανεβαίνουν έρποντας στ' αξιώματά τους...

Ο αυτοσεβασμός, η ευθύτητα του χαρακτήρα, η εντιμότητα, η ηθική ακεραιότητα, η δύναμη της ελεύθερης έκφρασης, σχετίζονται με τον χαρακτήρα και χτίζονται στους αθλητικούς στίβους όσο και στους στίβους της ζωής. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό και τα ιδεώδη του αθλητικού πνεύματος δεν προοιωνίζει ότι θα γίνει κάποιος δίκαιος άνθρωπος, όπως και το να μεγαλώσει μια κοπέλα στην Πλατεία Βάθη δεν προεξοφλεί ότι θα καταλήξει σε οίκο ανοχής…Όσο για το «εμείς τι φταίμε;» που ρωτάς… Φυσικά και φταίμε… Είμαστε πολύ ανεκτικοί και η ανοχή πάντα είναι συνενοχή…
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την επιμονή στην αναζήτηση της αλήθειας και την συνεχή επιδίωξη της εξυγίανσης… Κάποτε τα ώτα και τα όμματα των ανθρώπων ανοίγουν αναγκαστικά…
Μη στεναχωριέσαι για την επίθεση που δέχτηκες... Είναι τιμή σου, όταν προέρχεται από ανθρώπους σαν αυτούς… Και αναφέρομαι σε όσους και όσες σου επιτέθηκαν φανερά, την ώρα της παράστασης, αλλά και στα παρασκήνια… Σε δηλωμένους εχθρούς, αλλά και σε υποτιθέμενους φίλους... Πάντα τον πιο «ψηλό πύργο σημαδεύουν τα κανόνια»… Αυτό να το θυμάσαι…

*Τα σκίτσα - σχόλια είναι του Αρκά.

*Σημείωση μπλογκ: Πάσα ομοιότητα προς την πραγματικότητα είναι... πραγματική. Οποιος (και όποια) αναγνωρίσει τον εαυτό του (της) στο κείμενο ή σε σκίτσο, ας μη αναρωτιέται. Είναι αυτός (αυτή)...

Ο ιδιώτης, ο μαλάκας και όσοι έχουν την... μύγα

Στην αρχαία Ελλάδα συνηθιζόταν η έκφραση: «μαλάκας πολίτης». Ουσιαστικά, ήταν συνώνυμη του «ιδιώτης». Το «μαλάκας» και η «μαλακία» προέρχονται από το ρήμα «μαλακίζομαι» = δείχνω αδυναμία, δειλία, ασθενώ, αδιαθετώ, γίνομαι πιο μαλακός ή πιο ήρεμος ή τρυφηλός, πραΰνω, εξασθενώ, ησυχάζω. Μεταγενέστερα πήρε τις έννοιες, μαλάσσω, γίνομαι κίναιδος, εκθηλύνω και, στη νεότερη, αυνανίζω ή αυνανίζομαι.

Απόσπασμα από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο: «Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία».

Ιδιώτης ήταν ο πολίτης που δεν ασχολείτο με τα κοινά και τα πολιτικά. Αυτός ιδιώτευε και ενδιαφερόταν μόνο για τον εαυτό του. Η ιδιωτεία, για τους αρχαίους Ελληνες, ήταν καταδικαστέα. Εξ αυτής προέρχεται το λατινογενές idiot (ηλίθιος)*. Ο ιδιώτης περιφρονητικά απεκαλείτο, «μαλάκας πολίτης».

«Αιδώς γαρ εν κακοίσιν, ουδέν ωφελεί. Η γαρ σιωπή, τω λαλούντι σύμμαχος»: Το να δείχνεσαι ντροπαλός ανάμεσα σε κακούς, δεν ωφελεί καθόλου. Γιατί η σιωπή σου γίνεται σύμμαχος του κακού, που ομιλεί πολύ. (Σοφοκλής).

Δηλαδή, όποιος ακούει τους φαύλους και δεν μιλάει, γίνεται σύμμαχός τους. Ας το έχουν υπ’ όψη τους όσοι γνωρίζουν και δεν μιλούν. Για διάφορους λόγους ο καθένας. Είτε γιατί φοβάται είτε διότι δεν θέλει να χαλάσει τη βολή του είτε επειδή δεν έχει το ψυχικό σθένος.
Διαβάστε και αυτό: «Αυτό που χρειάζεται το κακό για να θριαμβεύσει, είναι να μείνουν άπραγοι οι καλοί άνθρωποι». (Εντμουντ Μπουρκ, Ιρλανδός συγγραφέας, 1729-1797). 

Και πάλι ο Σοφοκλής: «Ου γαρ εκπέλει φρονείν μέγα, όστις δούλος έστι των πέλας». (Σοφοκλής, «Αντιγόνη»). Δηλαδή: Δεν επιτρέπεται, κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο, όταν είναι δούλος των άλλων.

Αυτό ταιριάζει σε αρκετούς μεγάλους αθλητές του παρελθόντος, που, είτε από άγνοια είτε από βλακεία είτε από συμφέρον είτε από αδιαφορία, έχουν γίνει δούλοι ενός άθλιου κατεστημένου. Το οποίο στηρίζουν είτε με πράξεις είτε με παραλείψεις.

*Idiot (αγγλικά, γαλλικά -μόνο ο τονισμός αλλάζει- σουηδικά, δανικά, νορβηγικά, ρουμανικά, αλβανικά, σλοβενικά, κροατικά, σλοβακικά, τσέχικα, βοσνιακά, ουαλικά, αζέρικα).

Idiota (ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, καταλανικά, βασκικά, πολωνικά).

Idioot (εσθονικά, ολλανδικά, άφρικανς = η διάλεκτος της Νότιας Αφρικής). 
Idiootti (φινλανδικά).

Idiotas (λιθουανικά).

Idiots (λετονικά).

Idióta (ουγγρικά).
Idjota (μαλτέζικα).
Идиот (ιντιότ, ρωσικά, βουλγαρικά, σερβικά, σλαβομακεδονικά).

Ідыёт (ιντιότ, λευκορωσικά).

Ідіот (ουκρανικά).
Idioto (εσπεράντο).

Οποιος αναγνωρίσει τον εαυτό του και σε αυτό το κείμενο, σωστά τον έχει αναγνωρίσει.                                                                                        Ν. Α. Κωνσταντόπουλος