Υβρις, Ατη, Νέμεσις, Τίσις (νο 2)

Στέρηση οκτώ ετών της φίλαθλης ιδιότητας τού Συμεών Συμεωνίδη από την Επιτροπή Φιλάθλου Πνεύματος

Η σκληρή, αλλά δίκαιη, απόφαση της ΕΦΙΠ.

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

H ελληνική αθλητική δικαιοσύνη ωμίλησε. Και ωμίλησε σκληρά. Αλλά, πιστεύω, δίκαια. Αποφάσισε βάσει στοιχείων. Ατράνταχτων. Οχι βάσει... δακρύβρεκτων παραμυθιών, περί συσσιτίων στην Κατοχή ή στα εμφυλιοπολεμικά χρόνια. ΟΚΤΩ (8) χρόνια στέρηση της φίλαθλης ιδιότητάς του επεβλήθη στον πρώην πρόεδρο της Ομοσπονδίας Βετεράνων (ΟΕΒΑΣ), Συμεών (Σίμο) Συμεωνίδη, από την Επιτροπή Φιλάθλου Πνεύματος (ΕΦΙΠ) της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων (ΕΟΕ). Επί οκτώ έτη, δηλαδή έως το 2024 -όταν θα είναι ή 91 (με βάση τα όσα ισχυρίζεται τα τελευταία χρόνια) ή 89 (με βάση τα στοιχεία που υπήρχαν έως και τον Δεκέμβριο του 2015) ή, ίσως (βάσει νέων στοιχείων και συλλογισμών) 88 ετών- δεν θα έχει δικαίωμα ν' αγωνίζεται. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό. Ούτε, βεβαίως, να κατέχει οποιοδήποτε αξίωμα. Μάλιστα, ούτε ως φίλαθλος δικαιούται να εισέρχεται σε αθλητικούς χώρους.

Είναι σκληρή η ποινή. Μοιάζει εξοντωτική, δεδομένης της ηλικίας του τιμωρηθέντος. Αλλά είναι δίκαιη. Διότι ο Συμεών Συμεωνίδης, αψήφησε τους πάντες και τα πάντα. Ελληνες βετεράνους. Αντιπάλους του, Ελληνες και ξένους. Παράγοντες, επίσης Ελληνες και ξένους. Αποφάσεις διεθνών ομοσπονδιών βετεράνων. Θεώρησε εαυτόν παντοκράτορα. Παντοδύναμο. Επραξε έτσι, ίσως και παρασυρόμενος από κακούς συμβούλους, που είχε γύρω του, αυλοκόλακες, αλαζόνες, πιθανόν και κακόβουλους, οι οποίοι ίσως επιθυμούσαν την τιμωρία του, ώστε να τον παραμερίσουν για ν’ αναδειχθούν αυτοί στ’ αξιώματα, τουλάχιστον τα ελληνικά.

Θεωρώ, άλλωστε -και το έχω πει κατ’ επανάληψη- ότι ο Σ. Συμεωνίδης είναι ένας ματαιόδοξος άνθρωπος, που θέλει να πετύχει στα 80 του όσα δεν πέτυχε νεότερος. Αλλοι γύρω του είναι χειρότεροι, ηθικά, άνθρωποι. Τον Συμεωνίδη στην τιμωρία και στον εθνικό και διεθνή εξευτελισμό οδήγησαν οι (δήθεν;) φίλοι του. Αυτοί, που αποδείχθηκαν «εχθροί» του. Αυτοί που τον συμβούλευαν να μη συμμορφωθεί με τις αποφάσεις, τις οποίες ο ίδιος δήλωνε πως είχε αποδεχθεί. Οι «φίλοι» του, που, με τις κολακείες τους, τροφοδοτούσαν το, ήδη, υπερτροφικό «εγώ» του και την, ούτως ή άλλως, υπέρμετρη ματαιοδοξία του. Ομως…

…Ομως, όπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου για το θέμα, διέπραξε Υβριν. Οι Θεοί τού έπεμψαν την Ατη. Και επήλθαν η Νέμεσις και η Τίσις. Εστω αργά. Εστω αφού πρόλαβε -μαζί με τους εξίσου, αν όχι περισσότερο, αλαζονικούς συνεργάτες του- να συκοφαντήσει, να ψευσθεί κατ’ εξακολούθηση επί σειρά ετών, να προσπαθήσει να τρομοκρατήσει ή να εξευτελίσει, να καταπιέσει, ν’ απειλήσει όσους αγωνίσθηκαν για την αποκάλυψη της αλήθειας. Κι εξακολουθούν όλοι αυτοί, αμετανόητοι όντες, να επιδιώκουν να μας τρομοκρατήσουν, με απειλές και «τιμωρίες» του Αγρου και του υπογράφοντος. Τόσο ισχυρές... τιμωρίες από εθνικούς και διεθνείς αγώνες, ώστε και οι δύο δηλωθήκαμε στο Βαλκανικό πρωτάθλημα (ο Αγρος και στο Παγκόσμιο), ενώ εγώ μετείχα σε αρκετούς εσωτερικούς αγώνες διαφόρων σωματείων. Ούτως ή άλλως, συνειδητά απέχω από τις διοργανώσεις της ΟΕΒΑΣ.

Υβρις ήταν η αλαζονεία, η υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων. Η πεποίθηση ότι γίνεσαι Θεός. Τότε οι Θεοί έστελναν στον υβριστή την Ατη. Αυτή τον οδηγούσε στην διασάλευση των φρενών, στην παραφροσύνη, στην διάπραξη νέων μεγαλύτερων ύβρεων και, ως εκ τούτου, στον όλεθρο. Ηταν η σειρά της Νεμέσεως, της δίκαιης θεϊκής εκδίκησης να εμφανισθεί. Και αυτή επέφερε την Τίσιν. Την τιμωρία.
Η αλαζονεία του, η δήθεν παντοδυναμία του, τον οδήγησαν στην τιμωρία και τον διεθνή και εσωτερικό εξευτελισμό. Και, φοβούμαστε, στον μαρασμό. Διότι στερείται ό,τι πιο πολύ επιθυμούσε να κάνει. Αλλά...

... Αλλά πίστεψε ότι είναι Θεός. Ατρωτος. Αγνόησε νόμους. Γραπτούς, της Πολιτείας. Και άγραφους. Ηθικούς. Αγνόησε, όμως, προκλητικότατα και αποφάσεις εκείνων, που όφειλε να γνωρίζει πως δεν ανέχονται τέτοια συμπεριφορά. Και τιμωρήθηκε.
Οχι. Η ύβρις δεν ήταν το θέμα της ηλικίας του. Τούτο αποτέλεσε απλώς την αφορμή. Υβρις ήταν η όλη συμπεριφορά του ίδιου και του εσμού της ηγετικής ομάδας της διοίκησης της ΟΕΒΑΣ. 
Ενας αγώνας, λοιπόν, τον οποίον ξεκίνησα πέρσι τον Ιούλιο, και στον οποίον στη συνέχεια συμπαραστάτες είχα αρκετούς (Οδυσσέα Αγρο, Μόδεστο Κασκάτη, Αννα Μάινα και άλλους, των οποίων τα ονόματα δεν δημοσιεύω τώρα, διότι δεν τους έχω ερωτήσει αν επιθυμούν την δημοσιοποίησή τους) δικαιώθηκε.

Η επόμενη σελίδα (11) είναι η απόφαση, που παρουσιάζεται στην αρχή.

Θα σας μιλήσω ειλικρινά. Ενώ θεωρώ δίκαιη την τιμωρία και δικαίωση όσων προσπαθήσαμε για την απόδοση δικαιοσύνης, από την άλλη πλευρά, πιστεύω ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους, αν η υπόθεση είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Αν η ηγετική ομάδα της ΟΕΒΑΣ δεν αποφάσιζε να διεξαγάγει πόλεμο μέχρις εσχάτων. Κι ενώ έχανε την μία μάχη μετά την άλλη, τόσο εξαπέλυε επιθέσεις απελπισίας. Με ψεύδη, ακόμη και προς τους συμβούλους της διοίκησης, που δεν περιλαμβάνονται στην στενή ομάδα, τους οποίους συνεχώς παραπληροφορούσε. Με απειλές. Με αντικαταστατικές (ακόμη και αυτού του διάτρητου καταστατικού της) ενέργειες και αποφάσεις. Με κάθε θεμιτό και, κυρίως, αθέμιτο, τρόπο και μέσο.
Οσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά πως, όσα γράφω εδώ, τα εννοώ. Δεν είμαι μνησίκακος. Αλλοι είναι -μέσα στην διοίκηση της ΟΕΒΑΣ. Αυτοί, που έγραψαν για καρκινώματα και ξένα σώματα, αναφερόμενοι στον Αγρο και τον υποφαινόμενο. Ομως, δεν ανέχομαι να με θίγουν. Να μ’ εμποδίζουν να χαρώ το χόμπι μου. Τον αθλητισμό. Και, βεβαιότατα, δεν ανέχομαι την αδικία, τα ψεύδη, τις προσβολές. Ολα αυτά, συγκεντρωμένα σε μέλη τού εσμού της διοίκησης της ΟΕΒΑΣ, σε ανθρώπους ουτιδανούς, με παρακίνησαν ν’ αρχίσω να γράφω, από πέρσι τον Ιούλιο, τ’ άρθρα για την Ομοσπονδία και να διενεργήσω (μαζί με πολλούς συνεργάτες) την μεγάλη έρευνα για το γνωστό θέμα της ηλικίας του Σ. Συμεωνίδη. Ετσι, φτάσαμε εδώ.

Σας παρουσιάζω, προς τεκμηρίωση του άρθρου, φωτογραφημένα εκτεταμένα αποσπάσματα από την απόφαση της ΕΦΙΠ. Παραλείπω όσα στοιχεία είναι ήδη δημοσιευμένα στο μπλογκ και στα οποία βασίστηκε η ΕΦΙΠ για να λάβει την απόφαση - κόλαφο.
Το ερώτημα που τίθεται σε όσους, εντός και εκτός διοίκησης της ΟΕΒΑΣ, στηρίζουν ακόμη τον Συμεωνίδη και την ηγετική ομάδα του Δ.Σ., είναι, ουσιαστικά, ένα, με διάφορα σκέλη: Και τώρα τι έχουν να πουν; Οι διακεκριμένοι δικηγόροι - μέλη της ΕΦΙΠ, τι είναι; Ξενοκίνητοι, προδότες, πράκτορες ξένων συμφερόντων, τοποτηρητές της «τρόικας», των «θεσμών»; Αμερικανόδουλοι; Γερμανοτσολιάδες; Ευρωλιγούρηδες; Πράκτορες των όποιων κομμουνιστών έχουν απομείνει; Τι; Και τι άλλο θέλουν να δουν, ώστε ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και τα μυαλά τους;

Η ΟΕΒΑΣ ανήκει στους Ελληνες Βετεράνους Αθλητές. Οχι σε μια ολιγομελή ομάδα.

Αλλά και όσα σκληροπυρηνικά μέλη της διοίκησης -τα οποία με κατάπτυστα και προσβλητικά σχόλια στο διαδίκτυο ή (κατευθυνόμενα;) σοβαροφανή (όχι σοβαρά, και γνωρίζουμε την διαφορά σοβαρότητας και σοβαροφάνειας) άρθρα, που δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα της ΟΕΒΑΣ- επεδίωξαν όλους αυτούς του μήνες (πάνω από ένα έτος), να τον υποστηρίξουν, τώρα τι απαντούν στην απόφαση;

Και μια σύμπτωση: Πέρσι, το 2015, τέτοια εποχή, εν μέσω του Βαλκανικού πρωταθλήματος των βετεράνων (όπως και τώρα) άρχισε να καταρρέει το βασίλειο του Συμεών Συμεωνίδη, με την αποπομπή του από την προεδρία της Βαλκανικής Ενωσης, μαζί με τον γενικό γραμματέα αυτής, Γιώργο Κωνσταντόπουλο -ουδεμία συγγενική σχέση έχουμε. Τώρα γνωστοποιείται η απόφαση της ΕΦΙΠ...

«Πράματα και θάματα» στον Γέρακα

Αθλητές, αθλήτριες, παιδιά, κριτές, όσους χώρεσε ο φακός. Κάποιοι... κρύφτηκαν. Πίσω από άλλους. Ή στην σκιά. Τους το έλεγα, αλλά δεν με άκουγαν...

Καθιστός, στη μέση, ο Γιώργος Μυλωνάς.

Κι όμως, χάνουν. Ή, ορθότερα, δεν νικούν πάντα. Διότι δεν είναι ήττα το να σημειώνεις μια εξαιρετική επίδοση, αλλά να κατατάσσεσαι 2ος επειδή κάποιος άλλος πέτυχε καλύτερη.

«Πράματα και θάματα» έγιναν, λοιπόν, στον Γέρακα, στους αγώνες αλμάτων (μήκος άνευ φοράς και μήκος με φόρα σε διάδρομο μόλις 16μ.), που διοργάνωσε ο παλαιός δεκαθλητής, Γιώργος Δεμένεγας στο κτήμα του. Αγώνες, που τείνουν να καταστούν θεσμός, καθότι διεξήχθησαν για τέταρτη φορά.
Μεγάλη συμμετοχή (16 βετεράνοι άνδρες, πέντε γυναίκες, επτά αγόρια και δύο κορίτσια ηλικίας από 6 έως 13 ετών), καταπληκτικές επιδόσεις, εκπλήξεις και θρίαμβος του παλαιού πρωταθλητή του ύψους και πολιτικού μηχανικού, Γιάννη Μπέλλου στο χωρίς φόρα και του δεκαθλητή, Νίκου Αρβανίτη στο με φόρα, συνθέτουν, επιγραμματικά, τα γεγονότα της διοργάνωσης. Α, και η προσφορά μερικών μεζέδων και, κυρίως, νοστιμότατων γλυκών, φυσικά και αναψυκτικών, έπειτα από τους αγώνες.

Είπε κάποιος μετά τις απονομές: «Πρώτη φορά ο Μαγγανάς φεύγει από οποιουσδήποτε αγώνες χωρίς κύπελλο».

Οσο κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό περιέχει, όχι ψήγματα, αλλά μεγάλη δόση αλήθειας. Μήπως, όμως, τούτο συνέβη επειδή πέρσι, οπότε νίκησε, απουσίαζε ο Γιάννης Μπέλλος; Πιθανότατα, διότι ο Μπέλλος, στα σχεδόν 80 του χρόνια (έχει γεννηθεί τον Δεκέμβριο του 1936), παραμένει εξαιρετικός άλτης, ενώ ο 62χρονος, Μαγγανάς ήταν και είναι σπουδαίος ρίπτης.

Βεβαίως, με τα πανίσχυρα πόδια του, είναι πολύ καλός στα στατικά άλματα. Και το απέδειξε ξανά στον Γέρακα. Αρκετά ελαφρύτερος από πέρσι, πήδησε 12 εκατοστά του μέτρου πιο πολύ, αλλά έχασε την πρώτη θέση. Τα 2,45μ., που μετατράπηκαν σε 3,45μ., με βάση τον διεθνή συντελεστή της κατηγορία ηλικίας του, αποδείχθηκαν λιγότερα από τα 2,07μ. του Μπέλλου, τα οποία μετατράπηκαν σε 3,73μ. Μια καταπληκτική επίδοση, αν γινόταν από νεαρό αθλητή. Ο χαρισματικός Γιάννης Μπέλλος, άλλωστε, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση αθλητή. Οπως και ανθρώπου.

Από πάνω: Μπέλλος, Μαγγανάς, Χρόνης.

Τρίτος αναδείχθηκε ο Γιώργος Χρόνης, ο οποίος ήλθε από τις Μυκήνες για να τιμήσει τον διοργανωτή. Με 2,40μ., που μετατράπηκε σε 3,15, άφησε εκτός βάθρου τον περσινό 2ο, τον Ανδρέα Σμυρναίο, ο οποίος κατετάγη 4ος με 2,05 (3,11). Ο 3ος του 2015, Δημήτρης Δαμασκηνός (ναι, ο αρχιπροπονητής, και «ψυχή» του συλλόγου, Αμεινίας Παλληνεύς), έμεινε στην 6η θέση, παρότι υστέρησε μόνο κατά 1/100 της περσινής του επίδοσης.

Επετεύχθησαν και… παγκήπια (όπως το χαρακτήρισε ο Δεμένεγας) ρεκόρ. Δηλαδή, ρεκόρ του κτήματος, σε απόλυτους αριθμούς και με την αναγωγή. Το πρώτο σημείωσε ο 43χρονος, παλαιός άλτης του μήκους, Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, με 2,58μ. Φυσικά, τον ευνοούσε το γεγονός, ότι ήταν ο νεαρότερος, μετά τον πρώην δεκαθλητή (και νυν ασχολούμενο αποκλειστικά με τις ρίψεις), Δημήτρη Γαζή. Το άλλο εξυπακούεται πως ήταν η επίδοση του Μπέλλου. 

Το γενικό επίπεδο των αγώνων ήταν σαφώς υψηλότερο του περσινού. Το 2015, ουδείς είχε ξεπεράσει τα 2,48μ., επίδοση που είχε πετύχει ο Δαμασκηνός. Εφέτος τέσσερις πήδησαν από 2,50 και πάνω.

Αλλά και για τις γυναίκες, τι να πούμε. Εκεί να δείτε μονομαχία για το κύπελλο -εκτός του ότι πέρσι ήταν τρεις και εφέτος πέντε. Η πρώτη θέση δεν κρίθηκε με το μακρύτερο άλμα, αλλά με το δεύτερο καλύτερο! Και, κυριολεκτικά, στον πόντο. Τελικά, η παλαιά πρωταθλήτρια του ακοντισμού, Εφη Καρατοπούζη επικράτησε, διότι πήδησε 1,85μ., όσο και η Λίλη Λιάπη, αλλά είχε δεύτερο καλύτερο άλμα στο 1,81μ., έναντι... 1,80 της Λιάπη. Και των δύο η επίδοση, με τον συντελεστή, έγινε 2,18μ. Αξιοσημείωτη ήταν η σταθερότητα της Λιάπη, η οποία πήδησε όσο και το 2015!

Εντυπωσίασε, πάντως, και η Ελένη Καραΐσκου (σύζυγος του Ηλία Κακογεώργου, που είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής και προπονητής βόλεϊ και ποδοσφαίρου και συγγενής του ικανότατου αγωνιζόμενου βετεράνου αθλητή σε ρίψεις και άλματα, Παναγιώτη Κακογεώργου), μολονότι κατετάγη 3η. Και τούτο, διότι πήδησε 1,84μ., έναντι 1,76 πέρσι.

Από πάνω: Καρατοπούζη, Λιάπη, Καραΐσκου.

Το ’πε και το ’κανε η Φρόσω Πατσού. Η παλαιά πρωταθλήτρια των σπριντ και νυν ψυχολόγος, πέρσι παρέστη ως θεατής. Είχε υποσχεθεί πως θ’ αγωνιζόταν το 2016. Κράτησε την υπόσχεσή της. Και πήδησε 1,82μ., χάνοντας για πολύ λίγο το χάλκινο μετάλλιο.
Δεν ήταν κακή και η Μαρίνα Παπαδάτου (σύζυγος του Σωτήρη Λιβιτσάνου), που πήδησε 1,68μ., μολονότι δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τ’ άλματα.
Επί τη ευκαιρία, να πούμε ότι περιμένουμε την Λίλη Λιάπη (φυσικά και όλους τους άλλους, αλλά η Λίλη όλο υπόσχεται πως θα έλθει, αλλά δεν έρχεται), στον αγώνα, ο οποίος θα διεξαχθεί προσεχώς (πιθανότατα στις 8 και στις 9 Οκτωβρίου), στον Αγιο Κοσμά, εις μνήμη του προέδρου του ΣΕΒΑΣ Κωνσταντινουπολιτών, Παράσχου Καλαβίτσογλου. Στην διοργάνωση αυτή οι ρίπτες και οι άλτες των οριζοντίων αλμάτων θα πραγματοποιήσουν, φυσικά, από έξι προσπάθειες, όχι από τέσσερις, όπως συμβαίνει στους περισσότερους αγώνες της Ελληνικής Ομοσπονδίας Βετεράνων (ΟΕΒΑΣ).
Θρίλερ έγινε στο άλμα μήκος με φόρα. Ολοι περίμεναν για νικητή τον Γιάννη Μπέλλο. Κι όμως, ο Νίκος Αρβανίτης τον ξεπέρασε. Και είναι διπλά άξιος, διότι, αφού έκανε δύο άκυρες προσπάθειες,  στην τρίτη ρίσκαρε. Και δικαιώθηκε. Πήδησε 5,17μ., εξαιρετική επίδοση για την λίγη φόρα, που μπορούσαν να πάρουν οι αθλητές. Εδώ ο Σμυρναίος κατάφερε ν’ ανεβεί στο βάθρο των νικητών ως 3ος.
Στις γυναίκες, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Η Καραΐσκου θριάμβευσε.

 Σε σχέση με πέρσι, είχαμε διαφορές στις συμμετοχές. Δεν αγωνίσθηκαν, παρότι παρέστησαν, ο παλαιός ιστορικός πρωταθλητής του δεκάθλου, Ζήσης Κουρέλλος, που μετρούσε τ’ άλματα, ο βετεράνος σφαιροβόλος, Νίκος Κωνσταντόπουλος, λόγω τραυματισμού στο αριστερό γόνατο, ο οποίος έκανε γραμματεία (πέρα, φυσικά, από το ρεπορτάζ και το φωτορεπορτάζ) και ο βετεράνος 400άρης, Σπύρος Σκορδίλης.

Απουσίασαν ο παλαιός πρωταθλητής του δεκάθλου, Μιχάλης Σιμιτζής και κάποιοι άλλοι. Αντιθέτως, πήρε μέρος ο παλαιός πρωταθλητής του άλματος εις μήκος, Κοσμάς Γλύκας (έχει ατομικό ρεκόρ 7,94μ.), η παρουσία του οποίου προσέδωσε αίγλη στην διοργάνωση. Βεβαίως, υπήρξαν και άλλες καινούργιες συμμετοχές. Και μερικοί, εντυπωσίασαν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ζαφειρόπουλου.

Από πάνω: Σμυρναίος, Αρβανίτης, Δαμασκηνός.

Σκεφθείτε: Πατσού, Καρατοπούζη, Μαγγανάς, Γλύκας, Μπέλλος. Σε πόσους αγώνες βετεράνων παρατηρείται τέτοια συγκέντρωση (ποσοστιαία, για να μη πω και σε απόλυτους αριθμούς), παλαιών πρωταθλητών; Κι όμως, αυτό το κατάφερε ο Γιώργος Δεμένεγας.
Υπάρχει και η νέα γενιά. Δεν την ξεχάσαμε. Αρκετά από τα παιδιά που αγωνίσθηκαν (δεν γράφω όλα, μη θεωρηθώ υπερβολικός) έδειξαν σαφή στοιχεία ταλέντου, το οποίο, αν δουλευτεί σωστά (και εφόσον συνυπάρχει με ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις και αντοχές), μπορεί να δώσει σπουδαία αποτελέσματα μελλοντικά.

Τα πλήρη αποτελέσματα (στις παρενθέσεις η κατηγορία ηλικίας και η αναγωγή μετά τον πολλαπλασιασμό με τον συντελεστή κάθε κατηγορίας):
ΜΗΚΟΣ ΧΩΡΙΣ ΦΟΡΑ: Ανδρες:
Γιάννης Μπέλλος (75-79) 2,07 (3,73),
Βασίλης Μαγγανάς (60-64) 2,45 (3,45),
Γιώργος Χρόνης (55-59) 2,40 (3,15),
Ανδρέας Σμυρναίος (65-69) 2,05 (3,11),
Νίκος Αρβανίτης (45-49) 2,55 (2,94),
Δημήτρης Δαμασκηνός (45-49) 2,47 (2,85),

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος (40-44) 2,58 (2,81),
Κοσμάς Γλύκας (40-44) 2,55 (2,78),
Γιώργος Δεμένεγας (45-49) 2,39 (2,76),
Δημήτρης Γαζής (40-44) 2,50 (2,72),
Γιάννης Θεοδοσίου (45-49) 2,28 (2,63),
Τρύφων Καψάλης (45-49) 2,26 (2,61),
Σωτήρης Λιβιτσάνος (50-54) 2,07 (2,54),
Ηλίας Κακογεώργος (45-49) 2,13 (2,46),
Νίκος Καρατάσος (60-64) 1,63 (2,29),
Αλέξ. Παναγόπουλος (45-49) 1,48 (1,71).

Γυναίκες:
Εφη Καρατοπούζη (45-49) 1,85 (2,18),
Λίλη Λιάπη (45-49) 1,85 (2,18)
Ελένη Καραΐσκου (40-44) 1,84 (2,04),
Φρόσω Πατσού (40-44) 1,82 (2,02)
Μαρίνα Παπαδάτου (45-49) 1,68 (1,98).
ΜΗΚΟΣ ΜΕ ΦΟΡΑ: Ανδρες: 
Αρβανίτης 5,17 (5,97)
Μπέλλος 3,25 (5,86)
Σμυρναίος 3,30 (5,01)
Ζαφειρόπουλος 4,47 (4,87)

Εν σειρά: Ζαφειρόπουλος, Γλύκας, Δεμένεγας, Γαζής.

Δεμένεγας 4,06 (4,69)
Γαζής 4,22 (4,60)
Λιβιτσάνος 3,63 (4,46).
Γυναίκες:
Καραΐσκου 3,24 (3,60)
Λιάπη 2,76 (3,25)
Καρατοπούζη 1,72 (2,03).
Η Εφη έκανε μόνο ένα άλμα, πάτησε κάπου ένα μέτρο μακριά από την βαλβίδα και σταμάτησε, φοβούμενη μη τραυματισθεί.
Αγόρια:
Χρήστος Καραμπιέτ (2003) 4,20, Νίκος Δεμένεγας (2003) 3,88, Κίμων Ντεραζιζιάν (2004) 3,75, Φαίδων Σουλιώτης (2008) 3,23, Γιώργος Κακογεώργος (2006) 3,07, Ιάσων Λιβιτσάνος (2007) 2,95, Ορέστης Σουλιώτης (2010) 1,91. Ο Ορέστης και ο Φαίδων είναι γιοί της Πατσού.

Οι καλύτεροι στο μήκος χωρίς φόρα, με τους Ζ. Κουρέλλο και Γ. Μυλωνά.

Κορίτσια: 
Λυδία Λιβιτσάνου (2005) 3,36, Μαρία Γλύκα (2009) 2,49.

Μεγάλη χαρά μας έδωσε η παρουσία του παλαιού πρωταθλητή του δεκάθλου (στον Γέρακα παραβρέθηκαν αρκετές διαφορετικές γενιές δεκαθλητών), Γιώργου Μυλωνά, που προ ετών τραυματίσθηκε σοβαρότατα σε τροχαίο ατύχημα και δεν είναι εις θέση ν’ αγωνίζεται. Βοήθησε, μάλιστα, με συμβουλές και ελέγχοντας το έγκυρο-άκυρο.

Και οι κορυφαίες στο χωρίς φόρα.

Ως επίλογο, αντιγράφω σχεδόν αυτούσιο τον περσινό πρόλογο: 
«Αυτός είναι ο αθλητισμός. Αγώνας έντιμος, χαρά για τη συμμετοχή, ικανοποίηση για το αποτέλεσμα (ή απογοήτευση, η οποία, όμως, πρέπει να σε χαλυβδώνει για να προσπαθήσεις περισσότερο και να επιστρέψεις δυνατότερος) και κοινωνικοποίηση. Σφυρηλάτηση δεσμών φιλίας με τους αντιπάλους σου, που, στην ουσία, είναι συναγωνιστές σου. Ο βετεράνος δεκαθλητής, Γιώργος Δεμένεγας εκφράζει όλο το νόημα τού πραγματικού αθλητισμού (που, δυστυχώς, ελάχιστη σχέση έχει, πλέον, με τον πρωταθλητισμό) με την καθιερωμένη, πια, αγωνιστική συνάντηση μήκους άνευ φοράς για βετεράνους (που πλαισιώνεται και από άλλα αγωνίσματα)».
Εδώ συμπληρώνω εφέτος, με μια συνηθισμένη, αλλά ειλικρινή ευχή:

Και του χρόνου όλοι μαζί και να περάσουμε ακόμη καλύτερα. Και όπως πέρσι, έτσι κι εφέτος ευχαριστούμε τον Γιώργο και την οικογένειά του, για την χαρά που μας πρόσφεραν ξανά.