Περπατούσε στους δρόμους μιας μεγαλούπολης. Είδε λίγο πιο μακριά έναν ηλικιωμένο να κινείται με δυσκολία και να ξαποσταίνει σ' ένα παγκάκι. Τον πλησίασε.
- Με θυμάστε; Ήμουν μαθητής σας.
- Ναι, σε θυμάμαι σε είχα μαθητή στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Και τι κάνεις τώρα;
- Διδάσκω. Μ' επηρεάσατε τόσο πολύ, που ήθελα να σας μοιάσω.
- Πώς σε επηρέασα;
- Μια μέρα ένας συμμαθητής μου ήλθε μ' ένα όμορφο ρολόι στο χέρι του. Το έβγαλε και το έβαλε στο συρτάρι του γραφείου. Πάντα ονειρευόμουν να έχω ένα ρολόι σαν αυτό. Το έκλεψα. Το αγόρι κλαίγοντας σάς ανέφερε την κλοπή. Κοιτάξατε γύρω και είπατε:
"Όποιος πήρε το ρολόι αυτού του αγοριού, παρακαλώ να το επιστρέψει". Αισθάνθηκα πολύ ντροπιασμένος, αλλά δεν ομολόγησα. Κλειδώσατε την πόρτα και, ζητώντας να ευθυγραμμιστούμε όλοι κατά μήκος του τοίχου, είπατε:
"Πρέπει να ελέγξω όλες τις τσέπες σας με μια προϋπόθεση ότι όλοι θα κλείσετε τα μάτια σας".
Υπακούσαμε και ένιωθα ότι αυτή ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της μέχρι τότε σύντομης ζωής μου. Πήγατε από μαθητή σε μαθητή... Όταν βγάλατε το ρολόι από την τσέπη μου, συνεχίσατε να προχωράτε ως το τέλος της σειράς. Μόνον τότε είπατε:
"Παιδιά, όλα εντάξει. Μπορείτε ν' ανοίξετε τα μάτια σας και να επιστρέψετε στα θρανία σας".
Δώσατε το ρολόι στον συμμαθητή μου και δεν είπατε άλλη λέξη σχετικά με το περιστατικό. Έτσι, εκείνη την ημέρα σώσατε την τιμή και την ψυχή μου. Δεν με κρίνατε ως κλέφτη και ψεύτη. Δεν μ' ενοχλήσατε ούτε μου μιλήσατε γι' αυτό το επεισόδιο. Με την πάροδο του χρόνου, κατάλαβα γιατί. Διότι, ως αληθινός δάσκαλος, δεν θέλατε ν' αμαυρώσετε την αξιοπρέπεια ενός παιδιού. Να γιατί έγινα δάσκαλος.
Για λίγο έμειναν σιωπηλοί.
- Μάλλον δεν θυμάστε αυτό το επεισόδιο.
Ο ηλικιωμένος κύριος τον κοίταξε στα μάτια.
- Μόλις τώρα μαθαίνω ότι ήσουν εσύ. Την ώρα που έψαχνα τις τσέπες σας, είχα κι εγώ τα μάτια μου κλειστά...
*Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Το βρήκα, έκρινα ότι είναι εξαιρετικό και πως αξίζει να το μοιραστώ με όσους περισσότερους είναι δυνατό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου