Οι... κότες και η Βουλή στα... Μέγαρα

Λόγια, λόγια, λόγια και από πράξεις, τίποτα. Γεμίσαμε αντάρτες... βουλευτές. Πότε... έβραζε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, πότε ήταν... καζάνι που βράζει έτοιμο να εκραγεί, πότε οι... αντάρτες των κομμάτων έθεταν κόκκινες γραμμές, πέραν των οποίων δεν θα υποχωρούσαν. Και τις κρίσιμες στιγμές, την ώρα των ψηφοφοριών, όποιος περνούσε έξω από την Βουλή, νόμιζε πως βρισκόταν στα Μέγαρα, έξω από... ορνιθοτροφείο. Τόσο ακούγονταν τα... κακαρίσματα των... γενναίων βουλευτών, που, ξαφνικά, από... αντάρτες, γίνονταν κότες. Και να σας πω κάτι ακόμη: Δεν λέω ότι έπρεπε ή δεν έπρεπε να ψηφίσουν τα διάφορα νομοσχέδια. Αλλά, αφού θα τα ψήφιζαν, προς τι οι... ηρωικές δηλώσεις; Ελάχιστοι έσωσαν την τιμή τους και απέδειξαν πως εννοούσαν όσα έλεγαν. Οι υπόλοιποι, κοκοκο... Και, τελικά, θα βράσουν. Μέσα στο ζουμί τους...

Οταν το σκάκι σμίγει με το ποδόσφαιρο

Ο Νορβηγός γκραντ μάστερ του σκακιού και διεθνής... ποδοσφαιριστής, Σίμεν Αγκντεσταϊν υλοποίησε άψογα το αρχαιοελληνικό «νους υγιής εν σώματι υγιεί» 

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου 

Οποιος είπε -και είναι πολλοί αυτοί- ότι το πνευματικό επίπεδο των ποδοσφαιριστών είναι χαμηλό, δεν γνώριζε τον Σίμεν Αγκντεσταϊν. Τον Νορβηγό με τις εννέα συμμετοχές σε Ολυμπιάδες σκακιού. Κι αν νομίζετε, ότι κάναμε λάθος...… κάνετε λάθος. Ο διεθνής με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Νορβηγίας, Αγκντεσταϊν είναι ένας από τους γνωστότερους σκακιστές του κόσμου, έχοντας γίνει γκραν μετρ, όπως λέμε στην Ελλάδα, ή γκραντ μάστερ, όπως έχει επικρατήσει στ' αγγλικά. Το ίδιο είναι.

Οι αδαείς πιστεύουν πως οι σπουδαίοι σκακιστές είναι άνθρωποι ιδιαίτερης ευφυΐας, αλλά αγύμναστοι. Μπορεί να τους φαντάζονται χοντρούς, με τεράστιες κοιλιές και αδύνατα, σαν καλάμια, λόγω της έλλειψης γύμνασης, πόδια. Αν, όμως, σκέπτονταν πως οι μεγάλες σκακιστικές διοργανώσεις διαρκούν πολλές ημέρες και κάθε παρτίδα ενδεχομένως πολλές ώρες, θα συνειδητοποιούσαν ότι ο σκακιστής χρειάζεται καλή φυσική κατάσταση, την οποία, φυσικά, την αποκτά και τη διατηρεί ασκούμενος σωματικά. Δεν θα δείτε πολύ καλό σκακιστή υπέρβαρο. Ακόμη και όταν τα χρόνια περνούν και ο χρόνος βαραίνει και το πνεύμα, το σώμα τους διατηρείται σε καλή κατάσταση.
Αλλά η περίπτωση του Αγκντεσταϊν είναι ξεχωριστή. Γιατί κατόρθωσε να εκπροσωπεί την ίδια περίοδο τη χώρα του και στο σκάκι και στο ποδόσφαιρο. Και ένας τραυματισμός στο γήπεδο, επηρέασε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο και την απόδοσή του στο κορυφαίο πνευματικό άθλημα που παίζεται πάνω στα 32 μαύρα και ισάριθμα λευκά τετραγωνάκια.
Ο Αγκντεσταϊν γεννήθηκε στις 15 Μαΐου του 1967 και από μικρός ανέδειξε ένα εξαιρετικό ταλέντο στο σκάκι. Εγινε εθνικός μετρ και πρωταθλητής Νορβηγίας στα 15 του, διεθνής μετρ στα 16, το 1983, και γκραν μετρ στα 18! Το παιχνίδι του διακρινόταν για τη δημιουργικότητα και την εφευρετικότητά του, σε σημείο που λίγοι παίκτες μπορούσαν ν' αντισταθούν σε αυτό.
Λίγα χρόνια μετά, κατόρθωσε να συνδυάσει υψηλού επιπέδου σκάκι με πλήρη ποδοσφαιρική καριέρα, εκπροσωπώντας τη Νορβηγία και στα δύο. Κι αν δεν υπήρχε το 1991 ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο, που τον ανάγκασε να σταματήσει πρόωρα το αγωνιστικό ποδόσφαιρο το επόμενο έτος, ίσως η... σκακιστική του σταδιοδρομία να ήταν ακόμη καλύτερη. Αλλά η αναγκαστική απόσυρσή του από τα γήπεδα, επηρέασε αρνητικά και την απόδοσή του στο σκάκι και, σταδιακά, η καριέρα του πήρε την κατιούσα, ειδικά μετά το 1995. Το 1999, όμως, αναβάθμισε το παιχνίδι του και επέστρεψε στις νίκες. Τον ίδιο χρόνο, αλλά και τα επόμενα, πρώτευσε σε πολύ ισχυρά διεθνή τουρνουά.
Αγωνίσθηκε σε εννέα Ολυμπιάδες σκακιού· αυτές διεξάγονται ανά διετία. Το 1982, στα 15 του, έπαιξε στην τέταρτη σκακιέρα και κατέλαβε την 1η θέση σε αυτό το επίπεδο. Αναβαθμίσθηκε και το 1984, το 1988 (και τις δύο φορές στη Θεσσαλονίκη), το 1990, το 1996 και το 2002 εκπροσώπησε τη Νορβηγία από τη δυσκολότερη σκακιέρα, την πρώτη. Η καλύτερη θέση που κατέλαβε σε αυτήν ήταν η 4η, το 1984, με επτά νίκες, τρεις ισοπαλίες και μία ήττα. Το 2004, το 2006 και το 2008 έπαιξε στη δεύτερη σκακιέρα. Στις Ολυμπιάδες, σε 76 αγώνες, σημείωσε 31 νίκες, 29 ισοπαλίες και 16 ήττες. 

Νίκησε και τον Ανατόλι Κάρποφ
Μπορεί κάποιος που έχει νικήσει σε επίσημο σκακιστικό αγώνα, παίζοντας, μάλιστα, με τα μαύρα «κομμάτια», τον περίφημο Ρώσο, Ανατόλι Κάρποφ, που είχε διατελέσει και πρωταθλητής κόσμου, να έχει χρόνο ν' ασχοληθεί σοβαρά και με το ποδόσφαιρο; Ο Σίμεν Αγκντεσταϊν απέδειξε, πως, όποιος θέλει, μπορεί πολλά.

Η ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία άρχισε το 1984 και ολοκληρώθηκε το 1992. Ολα αυτά τα χρόνια αγωνίσθηκε μόνο στη Λιν του Οσλο. Επαιξε σε 92 αγώνες πρωταθλήματος διαφόρων κατηγοριών και σημείωσε 37 τέρματα. Το 1984 η Λιν ανήκε στη Β΄ κατηγορία, το 1985 και το 1986 στη Γ΄, από το 1987 ώς και το 1990 στη Β΄ και το 1991 και το 1992 στην Α΄. Σε παιχνίδια του κυπέλλου Νορβηγίας πήρε μέρος έξι φορές, επιτυγχάνοντας ισάριθμα γκολ. Συνεπώς, σε εσωτερικές διοργανώσεις αγωνίσθηκε 98 φορές και «βρήκε δίχτυα» 43. Μία διόλου ευκαταφρόνητη επίδοση.
Αλλά ο Αγκντεσταϊν δεν περιορίσθηκε σε εντός των νορβηγικών συνόρων αγώνες. Αν και η ομάδα του αγωνιζόταν τότε στη Β΄ κατηγορία, έγινε διεθνής και το 1988 και το 1989 εκπροσώπησε τη χώρα του σε οκτώ συναντήσεις της εθνικής ομάδας (επίσημους ή φιλικούς), σημειώνοντας και ένα τέρμα. Εχασε τη θέση του στην εθνική ομάδα όταν το 1989 απέρριψε συμβόλαιο με την τουρκική Μπεσίκτας, διότι επιθυμούσε να μετάσχει στο μεγάλο σκακιστικό τουρνουά, «Ιντερπόλις».
Ο Αγκντεσταϊν υπήρξε συμπαίκτης με τον θεωρούμενο κορυφαίο ποδοσφαιριστή της ιστορίας της Λιν, Τομ Σούντμπι, που τις περιόδους 1986-87, 1987-88 και 1988-89, αγωνίσθηκε στον Ηρακλή. 

Και άλλοι σκακιστές έκαναν καριέρα και στην μπάλα 
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1990, στα νησιά Φερόε (μια μικρή χώρα που βρίσκεται στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, ανάμεσα στη Μ. Βρετανία, τη Νορβηγία και την Ισλανδία), σημειώθηκε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου. Σε προκριματικό αγώνα της διοργάνωσης του 1992, η άσημη εθνική ομάδα των νησιών νίκησε την Αυστρία. Μπορεί το αυστριακό ποδόσφαιρο να μην ήταν πλέον αυτό που ήταν τη δεκαετία του '50, αλλά βρισκόταν στον παγκόσμιο χάρτη του αθλήματος. Λίγους μήνες πριν, η εθνική ομάδα της χώρας είχε μετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας και είχε σταθεί αξιοπρεπώς. Είχε πάρει την 3η θέση στον όμιλό της με δύο βαθμούς και 2-3 τέρματα, πίσω από τις Ιταλία και Τσεχοσλοβακία, ενώ είχε νικήσει με 2-1 τις ΗΠΑ. Η Αυστρία, άλλωστε, ήταν παρούσα στους τελικούς του Π.Κ. και το 1978 και το 1982 και αργότερα το 1998. Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Για να καταδείξουμε το μέγεθος της έκπληξης. Και ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής (και σκόρερ) αυτής; Ενας άσημος ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, ο Τόρκιλ Νίλσεν. Τι άλλο ήταν, όμως, ο Νίλσεν; Τρεις φορές πρωταθλητής της χώρας του στο σκάκι. Μάλιστα, το 1982, το 1984 και το 1988 πήρε μέρος στην Ολυμπιάδα σκακιού. Στο ποδόσφαιρο χρίσθηκε 18 φορές διεθνής και με την εθνική ομάδα σημείωσε δύο τέρματα,

Αλλοι τρεις γνωστοί σκακιστές είχαν παίξει με επιτυχία ποδόσφαιρο. Ο διάσημος Ούγγρος, Πέτερ Λέκο, ο οποίος το 1992, στα 14 του, έγινε ο νεότερος γκραν μετρ στη σκακιστική ιστορία, είχε επιλεγεί για τα περιφερειακά κλιμάκια εφήβων της Ουγγαρίας. Ο ακόμη (σημείωση: Το 2011) αγωνιζόμενος, στα 68 του χρόνια, γκραν μετρ, Βλάστιμιλ Γιάνσα, επί χρόνια κορυφαίος σκακιστής της χώρας του, είχε μετάσχει, εκτός από πολλές φορές στις σκακιστικές Ολυμπιάδες, και στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου εφήβων της Τσεχοσλοβακίας. Ο Μπέλα Σόος, Ρουμάνος διεθνής μετρ, που είχε πάρει μέρος με την εθνική Ρουμανίας σε Ολυμπιάδες σκακιού, είχε παίξει ποδόσφαιρο σε καλό επίπεδο.
Υπάρχει και η αντίθετη περίπτωση: Ο Τσαρλς Ρέφορντ - Μπράουν (1866-1951). Διετέλεσε αρχηγός της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αγγλίας, αλλά και καλός παίκτης του κρίκετ. Λέγεται, ότι ήταν αυτός, που καθιέρωσε τη λέξη «σόκερ» για το ποδόσφαιρο.
Διετέλεσε αντιπρόεδρος της αγγλικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου από το 1941 ώς τον θάνατό του. Υπήρξε, όμως και καλός σκακιστής. Το 1933 πήρε μέρος στο βρετανικό πρωτάθλημα, αλλά αναγκάσθηκε ν' αποσυρθεί μετά τον Β' γύρο, λόγω ασθένειας. Πρόλαβε να πετύχει μία νίκη και μία ισοπαλία.

Ανώτερος όλων, όμως, ήταν ο Αγκντεσταϊν (φωτογραφία). Οταν το 1989 έπαιζε στο «Ιντερπόλις» -στο οποίο, μεταξύ άλλων, μετείχαν οι Σοβιετικοί, Γκάρι Κασπάροφ (τότε πρωταθλητής κόσμου) και Βίκτορ Κορτσνόι, που είχε φθάσει δύο φορές στον τελικό του παγκόσμιου πρωταθλήματος- ήταν Νο 16 στην παγκόσμια σκακιστική κατάταξη και είχε ήδη αγωνισθεί οκτώ φορές με την εθνική ποδοφαίρου της Νορβηγίας, όταν αυτή είχε αρχίσει ν' ανεβαίνει διεθνώς.

Ο Κασπάροφ τον χαρακτήρισε, «δυνατότερο ερασιτέχνη από όλους τους γκραν μετρ».
Δεν φαίνεται ν' αγάπησε πολύ το ποδόσφαιρο. «Νομίζω, ότι έπρεπε να είμαι χαρούμενος, που έφυγα από το "τσίρκο" του ποδοσφαίρου. Επρεπε να το είχα σταματήσει νωρίτερα. Αλλά όταν έφθασα στην εθνική ομάδα δεν ήταν εύκολο να σταματήσω», είπε κάποτε.
Κι όμως, η απόσυρσή του επηρέασε πολύ τη σκακιστική του σταδιοδρομία. Οπως προαναφέραμε, το παιχνίδι του «χάλασε». Και σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός, ότι η εθνική Νορβηγίας θ' αγωνιζόταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 χωρίς αυτόν.
«Ο τραυματισμός στο γόνατο και ό,τι ακολούθησε, αναποδογύρισαν τη ζωή μου για μερικά χρόνια. Ημουν άρρωστος, όχι μόνο τραυματίας. Γι' αυτό οι βαθμοί μου και τα πάντα έπεσαν μετά το 1992», παραδέχθηκε.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», στις 8 Ιανουαρίου 2011.Τα στοιχεία, που αναφέρονται αφορούν την σταδιοδρομία του έως τότε. Ομως, συνεχίζει, έστω με μικρότερη επιτυχία, καθότι πλησιάζει τα 50. Και αυτό επηρεάζει την απόδοση και στο σκάκι. Μετά το 2008 δεν αγωνίσθηκε σε Ολυμπιάδα. Παίρνει, πάντως, μέρος σε διεθνείς διοργανώσεις κι' εξακολουθεί να παίζει σε αξιοπρόσεκτο επίπεδο.
Ηταν παντρεμένος επί 12 χρόνια με την Μαριάνε Οσεν, βουλευτή με το Εργατικό Κόμμα, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Χώρισαν το 2008. Ο αδελφός του, Εσπεν, είναι επίσης διεθνής σκακιστής (έχει τον τίτλο του μετρ της Διεθνούς Ομοσπονδίας), αλλά σαφώς χαμηλότερου επιπέδου.

*Το θέμα δημοσιεύτηκε στο μπλογκ το 2014.

Γι' αθλητισμό θα μιλάμε τώρα;

Τη στιγμή που η κυβέρνηση προτίθεται να πωλήσει (να ξεπουλήσει, ορθότερα), το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Νεότητας Αγίου Κοσμά (φωτογραφία), χωρίς κάποιος να γνωρίζει αν αυτό θ' αντικατασταθεί και πότε, πώς και πού, μπορούμε να μιλάμε για κυβερνητικό ενδιαφέρον για τον αθλητισμό; 

Με ρώτησαν φίλοι, αναγνώστες του μπλογκ, οι οποίοι παρακολουθούν τα γραπτά μου από την εποχή κατά την οποία εργαζόμουν στην «Καθημερινή» και γνώριζαν την αρθρογραφία μου, γιατί δεν καυτηρίασα την δραματική μείωση της κρατικής επιχορήγησης προς τον αθλητισμό, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Τούτο δεν είναι απολύτως ακριβές. Διότι, μέσω του facebook, μοίρασα τ’ άρθρα που είχα γράψει παλαιότερα, σχεδόν από την εποχή της δημιουργίας του συγκεκριμένου μπλογκ. Υπενθύμιζα, δηλαδή, το πώς σχολίαζα την στάση της Πολιτείας απέναντι στον αθλητισμό, τον οποίον, πρέπει να υπογραμμίσω για πολλοστή φορά, διαχωρίζω από τον πρωταθλητισμό. Φυσικά, δεν απορρίπτω τον τελευταίον, αλλά δίνω μεγαλύτερη σημασία στον πρώτο.
Αποφάσισα, λοιπόν, να συρράψω τα, κατά την γνώμη μου, κυριότερα σημεία αυτών των κειμένων και να σας τα παρουσιάσω, προσθέτοντας και μερικές άλλες σκέψεις και παρατηρήσεις μου. Κάποιες επαναλήψεις σκέψεων και απόψεων είναι αναπόφευκτες. Ας τις συγχωρήσετε, λοιπόν. Τα εντός εισαγωγικών γραφόμενα, είναι αποσπάσματα από τ’ άρθρα αυτά. Δίπλα θα σημειώνω τον τίτλο και την ημερομηνία δημοσίευσης τους:
«Από Γιάννη σε Γιάννη, λοιπόν. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, άνθρωπος του αθλητισμού, παρέδωσε το υφυπουργείο στον Γιάννη Ανδριανό. Είναι εμφανές πως ο αθλητισμός, για άλλη μία φορά, δεν εμπεριέχεται στις προτεραιότητες μιας κυβέρνησης. Εξ όσων γνωρίζουμε, ο νέος υφυπουργός ουδεμία ιδιαίτερη σχέση έχει με το αντικείμενο. Ουδεμία αθλητική ιστορία έχει -τουλάχιστον όχι γνωστή. Δεν γεννά μεγάλες προσδοκίες στους ανθρώπους του αθλητισμού. Μερικές φορές, όμως, η άγνοια μπορεί ν' αποδειχθεί καλός "σύμβουλος". Αρκεί ο φορέας της εξουσίας να γνωρίζει πως... δεν γνωρίζει και να επιλέξει τους κατάλληλους συμβούλους, των οποίων η παρουσία δίπλα του δεν θα είναι τυπική. Αντιθέτως, έχει αποδειχθεί πως, αν ο ειδήμων είναι αλλαζών, τότε είναι χειρότερος από τον άσχετο.
Ας ελπίζουμε, λοιπόν, ότι οι μικρές προσδοκίες μας θα διαψευσθούν». («Μικρές προσδοκίες», 28/6/2013). 
Ως φαίνεται, δεν διαψεύσθηκαν. Ο κ. Ανδριανός έχει γίνει ο υφυπουργός των… υποδοχών και των κενών λόγων. Τουλάχιστον έως τώρα. Συνεχίζουμε:

«"Νους υγιής εν σώματι υγιεί". Σε λίγες ημέρες θ’ αρχίσει η νέα σχολική περίοδος και, για άλλη μία φορά, η Φυσική Αγωγή (Φ.Α.) δεν θα έχει στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα την θέση που της αρμόζει και της αξίζει. Δευτερεύον μάθημα είναι η Φ.Α., αλλά η σημασία που της δίνει το υπουργείο Παιδείας είναι για τριτεύον, ενώ θα έπρεπε να είναι πρωτευούσης σπουδαιότητας.
Οι ώρες του μαθήματος είναι απελπιστικά λίγες. Οι Τάξεις Αθλητικής Διευκόλυνσης (ΤΑΔ), ουσιαστικά καταργήθηκαν, από την εποχή που υφυπουργός Παιδείας ήταν η Εύη Χριστοφιλοπούλου. Ηταν (δεν γράφουμε είναι, διότι, στην πραγματικότητα, ΔΕΝ είναι) ένας θεσμός, ο οποίος, παρά τις παθογένειές του, βοήθησε ουσιαστικά τον ελληνικό αθλητισμό, κυρίως κάποια μη πολύ διαδεδομένα αθλήματα.

Οι ΤΑΔ βοήθησαν πολύ στην Ολυμπιακή επιτυχία της ρυθμικής.

Σχολικός αθλητισμός, φυσικά, δεν υφίσταται. Και πώς θα μπορούσε να υπάρχει, αφ’ ης στιγμής τα σχολικά συγκροτήματα δεν διαθέτουν τ’ απαιτούμενα ώστε αυτός να καλλιεργηθεί συστηματικά και ουσιαστικά. Αλλά το υπουργείο Παιδείας κατόρθωσε τα τελευταία χρόνια να συρρικνώσει ακόμη και τα σχολικά πρωταθλήματα.
Για ποιο πνεύμα υγιές σε σώμα υγιές μπορούμε να μιλήσουμε, λοιπόν, στην χώρα μας;
Την ίδια ώρα, τα στοιχεία από διάφορες αθλητικές ομοσπονδίες δείχνουν, πως μειώνεται η προσέλευση παιδιών στον αθλητισμό και αυξάνεται ο αριθμός αυτών, που τον σταματούν πρόωρα». 
Αφού υποβάλαμε κάποιες προτάσεις μας, επιλέγαμε ως εξής:
«Πολλά ακόμη μπορούν να γίνουν. Αρκεί να υπάρχει βούληση, φαντασία, διάθεση για δουλειά και οργάνωση. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η καλή υγεία του πληθυσμού (σε αυτό θα πρέπει ν’ αποσκοπεί το ουσιαστικό, πραγματικό μάθημα της Φ.Α.), συνδέεται άμεσα με τα δημόσια οικονομικά. Υγιείς πολίτες σημαίνει λιγότερες δαπάνες για ιατρική, νοσηλευτική και φαρμακευτική περίθαλψη. Πώς το είχε πει ο πρώην υφυπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Ιωαννίδης; "Για κάθε ένα ευρώ που δαπανάται για τον αθλητισμό, γλυτώνουμε επτά για την υγεία".
Με λίγα λόγια, όπως προσφυώς έχει λεχθεί, "Ο αθλητισμός δίνει χρόνια στη ζωή και ζωή στα χρόνια"». («Ο αθλητισμός δίνει χρόνια στη ζωή και ζωή στα χρόνια»,  2/9/2013).

«Ολυμπιονίκες αναδείξαμε σε πολλά αθλήματα. Πρωταθλήματα κόσμου και Ευρώπης έχουμε πάρει σε διάφορα σπορ, σύλλογοί μας έχουν κατακτήσει πάμπολλα ευρωπαϊκά τρόπαια (αλλά και παγκόσμια) σε μπάσκετ, πόλο, βόλεϊ, έως και το χάντμπολ. Ακόμη και μέσα στην τωρινή οικονομική δυσπραγία, εκπρόσωποί μας σχεδόν από κάθε άθλημα, κατορθώνουν να δείχνουν σε όλον τον αθλητικό κόσμο, πως η Ελλάς είναι εδώ. Αθλητισμό πραγματικό, όμως, έχουμε; Κι αν τώρα διαθέτουμε, έως πότε αναμένεται να έχουμε;
Κατ’ αρχήν, πρέπει να διευκρινισθεί, τι εννοούμε με τις ερωτήσεις. Αν λέγοντας "αθλητισμός", εννοούμε τα μετάλλια και τις διακρίσεις, τότε, ναι, είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε. Αν, όμως, εννοούμε οργανωμένο αθλητισμό σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στον πρωταθλητισμό, τότε δεν διαθέτουμε, παρά μόνον σε λίγα αθλήματα. Δυστυχώς, ο ελληνικός αθλητισμός παραμένει, σε μεγάλο μέρος του, συμπτωματικός. Οχι, φυσικά, όπως στο απώτερο παρελθόν, αλλά οργανωμένος, με προγράμματα ανίχνευσης ταλέντων και, μετέπειτα, αξιοποίησης αυτών, δεν είναι. Και η κατάσταση χειροτέρευσε τα τελευταία χρόνια, λόγω της κρίσης.
Οσον αφορά τη δεύτερη ερώτηση, ακόμη κι αν στην πρώτη κάποιος απαντήσει θετικά, η απάντηση θα είναι απαισιόδοξη. Σε λίγα έτη δεν θα έχουμε έστω αυτού του είδους τον αθλητισμό, που τώρα διαθέτουμε, καθότι η κατάσταση επιδεινώνεται χρόνο το χρόνο. Εκτός κι αν η Πολιτεία αλλάξει γραμμή πλεύσης. Αν σταματήσει να θεωρεί τον αθλητισμό, πολυτέλεια.
Δεν απαιτούνται γι’ αυτό πολλά χρήματα. Ανοιχτά μυαλά, προγραμματισμός και θεσμικά μέτρα χρειάζονται. Αλλά κι αν απαιτούνταν, θα ήταν ανταποδοτικά. Διότι, λαός υγιής, σημαίνει λιγότερες δαπάνες για την υγεία, λιγότερες χαμένες ώρες εργασίας. Αλλά εδώ προτίθενται να πωλήσουν (να ξεπουλήσουν, ορθότερα), το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Νεότητας Αγίου Κοσμά, το ανεκτίμητο τούτο κόσμημα (παρά τα πολλά προβλήματά του) τού ελληνικού αθλητισμού, την καρδιά τού λαϊκού – μαζικού αθλητισμού, αλλά και τού πρωταθλητισμού, αφού την τελευταία δεκαετία αποτελεί και το βασικό κέντρο προετοιμασίας πολλών εθνικών ομάδων. Γι’ "ανοιχτά μυαλά" θα μιλάμε τώρα;  («Τι αθλητισμό έχουμε;», 14/11/2013).

Πολλά προβλήματα αντιμετωπίζουν και τ' αθλήματα της πισίνας.

«Ο αθλητισμός βρίσκεται υπό διωγμό στην χώρα, όπου τον εμπνεύσθηκαν και γεννήθηκε. Οσοι ζούμε στην Ελλάδα και κινούμαστε εντός του αθλητισμού, έχουμε συνειδητοποιήσει, ότι αυτός θεωρείται, πλέον, είδος πολυτελείας, το οποίο, μάλιστα, εμμέσως φορολογείται. Διότι, τι άλλο από φορολόγηση είναι η καθιέρωση εισιτηρίου σε πολλές αθλητικές εγκαταστάσεις και η απαίτηση πληρωμής ακόμη και από εν ενεργεία αθλητές; Και δεν είναι έμμεση φορολόγηση και η καταβολή μηνιαίου αντιτίμου από τους γονείς των μικρών αθλητών, οι οποίοι προπονούνται στις αποκαλούμενες "ακαδημίες", δηλαδή τις σχολές των σωματείων;  Και ας μη μας πούν ότι το ίδιο συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι μια "καραμέλα", που όχι μόνο δεν μπορούμε να την καταπιούμε αμάσητη, αλλά και έχει λιώσει, πλέον, από την μεγάλη χρήση της από την κυβέρνηση. Ας φθάσουμε πρώτα στο επίπεδό τους σε κοινωνικές παροχές, υγεία, παιδεία, πρόνοια, οργάνωση του κράτους, σεβασμό αυτού προς τους πολίτες, κι ας ζητήσουν έπειτα ανάλογους φόρους.
Εχει λεχθεί πως "η τέχνη και ο αθλητισμός δείχνουν το πολιτιστικό επίπεδο ενός λαού". Δυστυχώς, τούτο δεν ισχύει για την Ελλάδα. Διότι, όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, και τέχνη διεθνούς επιπέδου διαθέτουμε και καλό πρωταθλητισμό. Πολιτισμό, όμως, δεν έχουμε. Ούτε πραγματικό αθλητισμό.

Τέτοιον δεν διαθέταμε ακόμη και στην εποχή των "παχειών αγελάδων". Είχαμε πρωταθλητές, είχαμε μεγάλες και εντυπωσιακές συλλογές μεταλλίων, αλλά πραγματικό αθλητισμό, όχι. Πάντως, είχαν πραγματοποιηθεί σημαντικά βήματα προόδου και στην ανίχνευση ταλέντων και στην αξιοποίησή τους και στην προσπάθεια στήριξής τους, ώστε να παραμείνουν στον αθλητισμό. Πόρρω απείχαμε από το επιθυμητό επίπεδο, αλλά, επαναλαμβάνω, είχαμε καλύψει μέρος της απόστασης που μας χώριζε από αυτό.
Η οικονομική κρίση κτύπησε και τον αθλητισμό. Ετσι, χρόνο το χρόνο, εδώ και, τουλάχιστον, μια τετραετία, μειώνονται δρματικά τα ποσά που διατίθενται από το κράτος γι' αυτόν. Και τώρα ακούγεται ότι για το 2014, η μείωση, σε σχέση με το 2013, θα φθάσει το 50% και η επιχορήγηση θ' ανέλθει (σωστότερα, θα κατέλθει) στα περίπου 12-12,5 εκατ. ευρώ. Οσο για τις χορηγίες, αυτές κάθε έτος είναι και πιο δυσεύρετες και σαφώς χαμηλότερες από ό,τι παλαιότερα.
Σύμφωνα με πληροφορίες σχετικά με τους προυπολογισμούς των ομοσπονδιών, απαιτούνται περίπου 11 εκατ. για ασφαλιστικές εισφορές και μισθοδοσίες των υπαλλήλων και για ανελαστικά έξοδα. Συνεπώς, αν τελικά αυτές επιχορηγηθούν με 12 εκατ. για το καθαρά αθλητικό έργο, θ' απομείνει ένα εκατομμύριο... 

Την ίδια ώρα, τα προβλήματα στις αθλητικές εγκαταστάσεις είναι πολλά. Και συνεχώς αυξάνονται. Ο,τι χαλάει, σχεδόν ουδέποτε επιδιορθώνεται. Πολύ περισσότερο δε, δεν αντικαθίσταται. Η κακή συντήρηση και η έλλειψη εξοπλισμού δυσχεραίνει το έργο των προπονητών και των αθλητών. Παράλληλα, για άλλη μία περίοδο, κολυμβητήρια παραμένουν κλειστά λόγω έλλειψης χρημάτων για προμήθεια πετρέλαιου  θέρμανσης.

Και μέσα σε αυτήν την ζοφερή κατάσταση, ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Ανδριανός, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, είχε τονίσει: 
«Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, προχωράμε σε πολιτικές εξορθολογισμού που ήδη αποδίδουν αποτελέσματα, τόσο στην αντιμετώπιση της σπατάλης, όσο και στην αύξηση της αποτελεσματικότητας».
Με άλλα λόγια, μη περιμένετε πολλά. Αντίθετα, να περιμένετε λίγα. 
Και σαν να μη έφθαναν όλα αυτά, η άθληση παραμερίζεται και υποβαθμίζεται και στα σχολεία, δεδομένου ότι οι ώρες του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής μειώθηκαν περαιτέρω.

Οι γονείς των νεαρών κολυμβητών πληρώνουν ουκ ολίγα στα σωματεία...

Θεωρείται, λοιπόν, πολυτέλεια ο αθλητισμός για την σημερινή κυβέρνηση; Φοβούμαι, ναι. Γι' αυτό, ως επίλογο θα τους θυμίσω κάτι που είχε επισημάνει ένας δικός τους άνθρωπος, ο προκάτοχος τού κ. Ανδριανού, ο Γιάννης Ιωαννίδης:
"Για κάθε ένα ευρώ που δαπανάται για τον αθλητισμό, γλυτώνουμε επτά για την υγεία". Ας το έχουν υπ' όψη τους». («Πολυτέλεια ο αθλητισμός; Ναι, για την κυβέρνηση», 19/12/2013).

«Εν μέσω της τεράστιας οικονομικής κρίσης, η Πολιτεία στηρίζει τον αθλητισμό. Εμπράκτως, όχι στα λόγια. Πολλές χιλιάδες παιδιών κατακλύζουν γήπεδα, γυμναστήρια, κολυμβητήρια, με κύριο σκοπό να γυμνασθούν και, δευτερευόντως, αν είναι ικανά, να γίνουν αθλητές. Τα σχολεία μας απέκτησαν μικρά στάδια και κλειστά γυμναστήρια. Οι ανώτατες σχολές μας ακολουθούν, πλέον, το αμερικανικό πρότυπο του πανεπιστημιακού αθλητισμού, ο οποίος, ώς τώρα, ήταν "γράμμα κενό". Εργοστάσια, εταιρείες, υπηρεσίες, γραφεία καθιέρωσαν ένα ελεύθερο δίωρο τρεις φορές την εβδομάδα για τον εργασιακό αθλητισμό. Τ’ απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα, στα εθνικά αθλητικά κέντρα, γυμναστήρια και κολυμβητήρια λειτουργούν ΔΩΡΕΑΝ προγράμματα λαϊκού - μαζικού αθλητισμού. Στις ένοπλες δυνάμεις, όσοι υπηρετούν τη θητεία τους, αντί να χάνουν τις ώρες τους με ανούσιες "δραστηριότητες", γυμνάζονται. Ο λαϊκός αθλητισμός δεν αποτελεί, πια, έννοια ουτοπική. 

Οι μαθητές του Λυκείου, απαλλαγμένοι από το άγχος των εισαγωγικών εξετάσεων και χωρίς φροντιστήρια, πλέον -αφού η ενισχυτική διδασκαλία και η εκμάθηση ξένων γλωσσών (μιας υποχρεωτικά και μιας προαιρετικά) γίνονται πραγματικά, και όχι κατ’ επίφασιν, στα σχολεία- έχουν ελεύθερο χρόνο για να αθληθούν.
"Νίκο ξύπνα, πρέπει να φύγουμε", ακούστηκε η φωνή της Αννας...». («Εχω ένα όνειρο, τα όνειρα είναι δωρεάν», 2/1/2014).

«Το 1837 το νεοσύστατο ελληνικό Κράτος, κατανοώντας τη σημασία της άθλησης, ουσιαστικά προσπαθεί να καθιερώσει τον σχολικό αθλητισμό. Σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, δεν έχουν κατασκευασθεί "εις έκαστον γυμνάσιον τα αναγκαία εργαλεία της γυμναστικής". Οσον αφορά τα γυμναστήρια που κατασκευάζονται στα δημόσια σχολεία, αυτά μπορεί να ήταν επαρκή για τα δεδομένα του 19ου αιώνα, αλλά για τα τωρινά είναι ανεπαρκέστατα. 
Στην Ελλάδα, αντίθετα προς τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία, την Κύπρο και πολλά άλλα κράτη, δεν έχει γίνει κοινή συνείδηση πόσο σημαντική είναι η άθληση και πόσο σπουδαίο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει σε αυτή τη συνειδητοποίηση ο σχολικός αθλητισμός. Κι' όμως, μιλάμε για την χώρα στην οποία η σωματική άσκηση (σωμασκία) και η άθληση ήταν βασικό μέρος της εκπαίδευσης και της αγωγής των παιδιών αιώνες προ της έλευσης του Χριστού.

Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να μιλάμε για σχολικό αθλητισμό.

Οσον αφορά τον πανεπιστημιακό αθλητισμό στην Ελλάδα, αυτός κι αν αποτελεί έννοια χωρίς περιεχόμενο. Απλώς δεν υφίσταται, ενώ στις ΗΠΑ είναι η βάση του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού της χώρας. Η Πανεπιστημιούπολη Αθηνών είχε ένα έξοχο στάδιο, το οποίο εδώ και χρόνια αφέθηκε να ρημάξει. Τούτο και μόνο αρκεί για να καταδείξει την κατάσταση που επικρατεί... («Σχολικός αθλητισμός εν Ελλάδι: Εννοια χωρίς περιεχόμενο», 11/2/2014).

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δείχνει να ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τον αθλητισμό. Ακούσατε κάποιον εκπρόσωπό του σε τηλεοπτική εκπομπή ν' αναφέρεται σε αυτόν; Βλέπετε η εφημερίδα του, η «Αυγή,» να εμπεριέχει ουσιαστικά αθλητικά θέματα; Ο ραδιοφωνικός σταθμός 105,5 ασχολείται με τον αθλητισμό;
Αλλά και τα περισσότερα άλλα κόμματα δείχνουν σα να θεωρούν τον αθλητισμό παρακατιανό. Εχετε ακούσει κάποιο να μιλάει γι' αυτόν; Πόσα και, κυρίως, πώς, αντιδρούν στο επικείμενο ξεπούλημα του μεγαλύτερου αθλητικού κέντρου, όχι της χώρας, αλλά, όπως υποστηρίζουν πολλοί, των Βαλκανίων, αυτό του Αγίου Κοσμά; Μόνο το ΚΚΕ έχει κάνει ενέργειες. Και μακριά από εμάς κομματική προαγάνδα μέσω του μπλογκ. Γράφουμε ό,τι βλέπουμε και ό,τι πληροφορούμαστε. Αν κάνουμε λάθος, εδώ είμαστε για να επανορθώσουμε.
Τέλος, να επισημάνουμε ότι θεωρούμε πολύ σωστή την στρατηγική του ΣΕΓΑΣ, να προσπαθεί, μ' επιτυχία, να εξεύρει χορηγούς. Ολες οι ομοσπονδίες πρέπει να τον μιμηθούν. Είναι αμφίβολο, όμως, αν θα πετύχουν ό,τι ο ΣΕΓΑΣ. Διότι, άλλο στίβος και άλλο οποιοδήποτε έτερο ατομικό άθλημα, ίσως με την εξαίρεση της κολύμβησης... Η προσπάθεια, πάντως, πρέπει να καταβληθεί.

Νοσούν βαριά τα βαρειά αθλήματα

Η Μαρία Πρεβολαράκη (με το κόκκινο) αποτελεί την μεγάλη ελπίδα της ελληνικής πάλης για Ολυμπιακό μετάλλιο

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου 

Η πάλη παρέμεινε στο Ολυμπιακό πρόγραμμα και για μετά τους Αγώνες του 2016, αλλά το ερώτημα είναι, αν η ελληνική πάλη θα είναι παρούσα στους προσεχείς Ολυμπιακούς. Και αν, ναι, πώς; Τ’ αποτελέσματα του πρόσφατου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος δεν γεννούν ιδιαίτερη αισιοδοξία, με μια εξαίρεση.
Αν, όμως, τέτοια γράφουμε και τόσο φοβούμαστε για την πάλη, τι να πούμε για την άρση βαρών; Γι’ αυτήν δεν μπορούμε καν να σταθούμε στην φράση του βασιλιά των Περσών, Ξέρξη, οι «μεν άνδρες γεγόνασί μοι γυναίκες, οι δε γυναίκες άνδρες» (πολύ απλά: Οι άνδρες έγιναν γυναίκες και οι γυναίκες, άνδρες), που αναφερόταν στην γενναιότητα με την οποία πολέμησε η Αρτεμισία στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η ελληνική πάλη διαθέτει, τουλάχιστον, μια… Αρτεμισία, η οποία με γενναιότητα, θάρρος και αποφασιστικότητα παλεύει πάνω στο ταπί. Είναι η Μαρία Πρεβολαράκη, που κατέκτησε το ασημένιο ευρωπαϊκό μετάλλιο στην Ολυμπιακή κατηγορία των 53κ. Να επισημάνουμε εδώ, ότι στην πάλη υπάρχουν και μη Ολυμπιακές κατηγορίες. Η Μαρία πρόσθεσε τούτο το μετάλλιο στην συλλογή της, η οποία, μεταξύ των άλλων, περιλαμβάνει το περσινό ασημένιο ευρωπαϊκό, το προπέρσινο χάλκινο παγκόσμιο και αρκετά άλλα από την κατηγορία των νεανίδων.
Τι διαθέτει, όμως, η ελληνική άρση βαρών; Δυστυχώς, οι ελπίδες για μια σημαντική ευρωπαϊκή επιτυχία από γυναίκα, διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Η Ευτυχία Ανανιάδου πήγε στο πρωτάθλημα Ευρώπης με στόχο ν’ ανεβεί το βάθρο των νικητριών των +75 κιλών, αλλά περιορίσθηκε στην 7^η θέση στις 10 αθλήτριες. Εμεινε πολύ πίσω από το πρόσφατο ρεκόρ της (115 αρασέ – 140 επωλέ ζετέ = 255 σύνολο) και κατετάγη 4^η στο αρασέ με 105κ. και 7^η σε ζετέ και σύνολο με 125 και 230. Κι όμως, το χάλκινο μετάλλιο ήταν μέσα στις δυνατότητές της. Αντιθέτως, ικανοποιητική χαρακτηρίζεται η εμφάνιση του νεαρού (22 ετών), Αντώνη Μαρτασίδη, ο οποίος, στην πολύ δύσκολη κατηγορία των 85κ. αναδείχθηκε 6^ος στο επωλέ ζετέ (190κ.), 8^ος στο αρασέ (150κ.) και, παραδόξως… 9^ος στο σύνολο.
Η κατάσταση στα κλασικά «βαρειά αθλήματα» (πάλη, άρση βαρών, πυγμαχία), πάει από το κακό στο χειρότερο. Για την τελευταία, τι να πούμε; Εχει πέσει στην αγωνιστική ανυποληψία εδώ και χρόνια. Αλλωστε, ουδέποτε σημείωσε τις μεγάλες επιτυχίες της πάλης και της άρσης βαρών.
Για τους ανθρώπους της άρσης βαρών, είμαι βέβαιος ότι δεν μπορεί να υπάρχει ικανοποίηση για την κατάσταση που επικρατεί στο άθλημα. Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι δεν διαθέτουμε, πλέον, πρωταθλητές υψηλού επιπέδου, αλλά, κυρίως, το ότι μειώνονται τα παιδιά, που ασχολούνται με το άθλημα (ειδικά τα κορίτσια), ανάπτυξη και υποδομή, ουσιαστικά, δεν υπάρχουν και, σα να μη έφθαναν όλα αυτά, έχουμε και διοικητικές διαμάχες… Γιατί αυτές; Για «ένα πουκάμισο αδειανό»;
Πολλά παιδιά -κάποια, μάλιστα, με ταλέντο- εγκαταλείπουν το άθλημα. Οι λόγοι πολλοί και, γενικά, γνωστοί: Ο αθλητισμός, πλέον, δεν μπορεί να προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση. Προέχει ο βιοπορισμός και αυτός θα έλθει μέσω των σπουδών και της εξεύρεσης εργασίας, μετά ή άνευ σπουδών και πτυχίων. Τα παιδιά τρέχουν από σχολείο σε φροντιστήριο και οι ώρες για άθληση, ψυχαγωγία και διασκέδαση (άλλο είναι η ψυχαγωγία, στην οποία περιλαμβάνεται και ο αθλητισμός, άλλο η διασκέδαση) είναι ελάχιστες. Κι έπειτα, γιατί να παραμείνουν σ’ ένα άθλημα, στο οποίο οι αγώνες είναι πολύ λίγοι; Ο αγώνας είναι κίνητρο. Ειδικά όταν πρόκειται για ένα άθλημα σκληρό και μονότονο προπονητικά.

Ο Αντώνης Μαρτασίδης.

Ξέρω, θα πει η ομοσπονδία ότι τα χρήματα είναι λίγα και δεν επαρκούν για την οργάνωση περισσότερων αγώνων. Ισως αυτό είναι ακριβές. Ο ΣΕΓΑΣ, πάντως, έψαξε και βρήκε χορηγούς. Πάνω από το 50% των δαπανών του είναι αυτοχρηματοδοτούμενο. Και πάλι, ξέρω. Ο στίβος είναι κάτι διαφορετικό, με άλλη αποδοχή στην κοινωνία, άλλη διάδοση και πιο εύκολα ο ΣΕΓΑΣ θα βρει χορηγίες από ό,τι η ΕΟΑΒ. Γνωρίζω τις δυσκολίες και τις κατανοώ. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Και, δυστυχώς, δεν είμαι ειδικός για να βρω λύσεις. Υπάρχουν ειδικοί για αυτές τις δουλειές.
Στην πάλη τα πράγματα εμφανίζονται καλύτερα. Τα παιδιά είναι περισσότερα. Τ’ αποτελέσματα, όμως, δεν μας γεμίζουν και  ιδιαίτερη αισιοδοξία. Δεν γνωρίζω αν θα στεναχωρηθούν ξανά κάποιοι επειδή γράφω τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αλλά οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Ας δούμε αυτούς από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα:
Στις γυναίκες πήραμε μια 2^η θέση, στις 19 αθλήτριες, με την Μαρία Πρεβολαράκη, που σημείωσε τρεις νίκες και μία ήττα, και μία 8η, στις 17, με την Αγόρω Παπαβασιλείου (63κ.) με 1-1. Σύνολο, 4 νίκες – 2 ήττες. Με 12 βαθμούς, η Ελλάς κατετάγη 14^η στις 28 χώρες.
Ελληνορωμαϊκή: Η Ελλάς κατέλαβε την 22^η θέση, σε 36 κράτη, με 6 βαθμούς. Τους έδωσαν οι Βλαδίμηρος Ματιάς (7^ος, στους 27, στα 66κ. με 2-2), Ξενοφών Κουτσιούμπας (10^ος, στους 15, στα 130κ. με 0-1) και Γιώργος Πρεβολαράκης (10^ος, στους 21, στα 71κ. με 0-1).  Από εκεί κι έπειτα, πήραμε 19^η θέση, στους 20, στα 85κ. με τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, 21η, στους 22, με τον Νίκο Βάρκα (80κ.), 24^η, στους 25, με τον Σπύρο Κουντουρατζή (98κ.) και 25η, στους 28, με τον Ευγένιο Πέντορετς στα 75κ. Ολοι τους υπέστησαν από μία ήττα. Απολογισμός: 2 νίκες, 8 ήττες.
Ελεύθερη: Μ’ έναν βαθμό, η Ελλάς πήρε την 20^η θέση, σε 31 χώρες. Τον έδωσε ο Τιμόθεος Ξενίδης (86κ.), που κατετάγη 10^ος, στους 23, με μία νίκη και μία ήττα. Οι θέσεις των άλλων Ελλήνων ήταν: 76κ (16 αθλητές).: Ανδρέας Τριανταφυλλίδης 11^ος. 74κ. (16): Γιάννης Τσεραχίδης 16^ος. 125κ.: (16): Γιάννης Αρζουμανίδης 12^ος. Απολογισμός: 1 νίκη, τέσσερις ήττες.
Συνολικός απολογισμός: Ανδρες: 3 νίκες, 12 ήττες. Γυναίκες: 4-2.
Κρίνεται ικανοποιητικός; Φαντάζομαι ότι η απάντησή σας, είναι αρνητική. Για εμάς, πάντως, σίγουρα όχι.
Τις απόψεις μας, τις εκφράσαμε από αυτό το μπλογκ, στις 10 Οκτωβρίου. Οποιος θέλει, μπορεί ν’ ανατρέξει στο, υπό τον τίτλο «Η πάλη σε συνεχή πτώση», άρθρο, για να τις διαβάσει.
Το μόνο βέβαιον είναι πως πρέπει να γίνουν πολλά και στα δύο αθλήματα, ώστε στο Ρίο να έχουμε ικανοποιητική, ποσοτικά, παρουσία. Δεν μιλάμε, φυσικά, για μετάλλια και διακρίσεις. Αλλά, προσωπικά, δεν θεωρώ αυτό ως το κυρίως ζητούμενο.

Για γέλια ή για κλάματα;

Μου τα έστειλαν με ηλεκτρονικό μήνυμα. Υποτίθεται, για να γελάσω. Πράγματι, αν είναι αληθινά, θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα. Ολα αυτά, που έχουμε συνηθίσει ν’ αποκαλούμε «μαργαριτάρια μαθητών», αποκαλύπτουν πολλά: Γύμνια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αδιαφορία αρκετών εκπαιδευτικών, όχι όλων, πάντως, καθότι υπάρχουν διαμάντια τέτοιοι. Πιθανόν προβληματικές οικογένειες. Παιδιά χωρίς προσανατολισμό, τα οποία, πάντως, ευθύνονται πολύ λιγότερο γι’ αυτό, από όσο οι προηγούμενες γενιές.

Ολα αυτά, λοιπόν -επαναλαμβάνω: αν είναι αληθινά και εφ’ όσον δεν πρόκειται για αιχμηρό και ανατρεπτικό χιούμορ πανέξυπνων μαθητών (κάποια μοιάζουν για τέτοια)- είναι πολύ σοβαρά, ώστε πρέπει η απογοήτευση και ο προβληματισμός να κατισχύσουν της επιθυμίας για γέλιο.

Σας παραθέτω πολλά από αυτά τα «μαργαριτάρια», για να προβληματισθείτε, αλλά, γιατί όχι, και για να γελάσετε. Με τα χάλια μας. Οχι των μαθητών:

-Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικό, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του (Γυμνάσιο Θεσπρωτίας).

-Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα (Γυμνάσιο Αθήνας).

-Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά (Γυμνάσιο Πάτρας).

-Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Eλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας (Γυμνάσιο Αθήνας).

-Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες, γι’ αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης).

-Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν, γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό (Γυμνάσιο Αθήνας).

-Την Οδύσσεια την έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. (Γυμνάσιο Λαμίας).

-Tα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (αριστερό πέταγμα). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ για πέταγμα κατευθείαν στη μέση (Γυμνάσιο Κορίνθου).

-Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λίπτον Τι (Γυμνάσιο Αθήνας).

-Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε (Γυμνάσιο Καλαμάτας).

-Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι (Γυμνάσιο Κορίνθου).

Από την ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα».

-Ο πρατήρας είναι λέξη δυσανόητη, δηλ. με δυο έννοιες. Μια όταν είναι σε ηφαίστειο και μια όταν δουλεύει σε πρατήριο (Γυμνάσιο Αθήνας).

-Ενεργητική φωνή: Κυνηγάω τον λαγό. Παθητική φωνή: Ο λαγός με κυνηγάει (Γυμνάσιο Κορίνθου).

-Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά (Λύκειο Ξάνθης).

-Η μπανάνα στα ελληνικά γράφεται όπως και στα αγγλικά, δηλαδή με ένα μπα και δύο να (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

-Τα 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες και 3 φώκιες (Γυμνάσιο Αθήνας).

-Ερώτηση: «Τι γνωρίζετε για τις εικονομαχίες;». Απάντηση: «Εικονομαχίες ήταν οι μάχες που έκαναν οι λαοί για τις εικόνες. Οποιος κέρδιζε τη μάχη κέρδιζε και τις εικόνες» (Γυμνάσιο Αθήνας).

-Ο Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόμπελ (Γυμνάσιο Αργοστολίου).

-Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ηταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας).

-Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες, αλλά Κουστωδίες (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας).

-Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας (Γυμνάσιο Καρδίτσας).
-Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος (Γυμνάσιο Πάτρας).

-Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος.

-Οι Ελληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη.

-Οι βιταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα από τις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

-Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά.