Εγινε 80 ετών ο πρόεδρος της ΟΕΒΑΣ. Να τα χιλιάσει

Ετος γέννησης 1935 (ταυτότητα τού 2010).

Ογδόντα χρόνια ζωής συμπλήρωσε στις 23 Δεκεμβρίου 2015 ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου (ΟΕΒΑΣ), Συμεών Συμεωνίδης -εκτός κι αν, όπως αναφέρει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (ΕΜΑ), ότι αναγράφεται στο πιστοποιητικό γέννησης, το οποίο της προσκομίσθηκε εκ μέρους της πλευράς του κ. Συμεωνίδη, έχει γεννηθεί στις 28 Δεκεμβρίου…
Η δήλωση συμμετοχής, πάντως, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου του 2001, η οποία υπογράφεται από τον ίδιο τον κ. Συμεωνίδη, ουδεμία αμφιβολία αφήνει: Ημερομηνία γέννησης 23 Δεκεμβρίου 1935.

Δήλωση με την υπογραφή του: Ημερομηνία γέννησης 23/12/1935.

Οπως κι αν έχουν τα πράγματα, όμως, ή στις 23 ή στις 28, ο πρόεδρος είναι, πλέον, και με την... βούλα, 80 ετών.

Ο δημοσιογράφος, Νίκος Α. Κωνσταντόπουλος και οι συνεργάτες του στο μπλογκ (Α. Μ., Ν. Γ., Β. Μ.) του ευχόμαστε ειλικρινέστατα χρόνια πολλά και καλά. Με υγεία. Σωματική και ψυχική. Να τα εκατοστήσει και να είναι πάντα σ’ εξαιρετική φυσική και αγωνιστική κατάσταση. Και πολλές πολλές ΕΝΤΙΜΕΣ αθλητικές επιτυχίες. Α, και καλά… μυαλά και ψυχική ηρεμία.

Ρομάντσο στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου

Το ειδύλλιο του Χάρολντ Κόνολι και της Ολγκα Φικότοβα συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους στους δύο, τότε, «κόσμους»

 Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Στα δύσκολα και παράξενα, γεμάτα κατασκόπους, μυστήριο, καχυποψία, αυταρχικά καθεστώτα, καταπίεση, αλλά και θερμούς πολέμους, χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ένα «απαγορευμένο» ειδύλλιο άνθησε στο περιθώριο των Ολυμπιακών αγώνων του 1956. Ενα ειδύλλιο, που έφερε πιο κοντά δύο κόσμους. Στη Μελβούρνη της μακρινής, για αμφοτέρους, Αυστραλίας, συναντήθηκαν δύο εκπρόσωποι του αθλητισμού αυτών των κόσμων. Δεν ήταν αντίπαλοι. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε; Ο ένας, ήταν ο Αμερικανός σφυροβόλος, ιρλανδικής καταγωγής, Χάρολντ «Χαλ» Κόνολι. Ο άλλος ήταν... άλλη. Η Τσεχοσλοβάκα δισκοβόλος, Ολγκα Φικότοβα, που τότε σπούδαζε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου, στην Πράγα. Ο καπιταλιστής και η κομμουνίστρια· και οι δύο είχαν νικήσει σε κείνους τους Αγώνες. Το ειδύλλιό τους συγκίνησε όλο τον κόσμο.

«Η μοίρα μάς έφερε κοντά. Παρότι προερχόμασταν από μακρινές χώρες και από πολιτικά συστήματα που έδειχναν εντελώς ανόμοια, όταν εξετάσαμε τις βασικές αξίες του ανθρώπου, διαπιστώσαμε ότι ήμασταν απολύτως όμοιοι. Προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με τα ελάχιστα αγγλικά μου και τα στοιχειώδη γερμανικά του, που τα έμαθε όταν είχε πάει στη Γερμανία. Μ' έκπληξη καταλάβαμε πως οι ιδέες και οι απόψεις μας ταυτίζονταν. Από αυτό αναπτύχθηκε, πέρα από την περιέργεια και τη φιλία, και αίσθημα αγάπης», θα πει χρόνια αργότερα η Φικότοβα.
Το ειδύλλιο έγινε ευμενώς αποδεκτό από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης και το κοινό, αλλά δεν κατέστη πολύ δημοφιλές στους ιθύνοντες της τσεχοσλοβακικής αποστολής. Κατέληξε, πάντως, σε γάμο. Το επόμενο έτος ο Κόνολι επισκέφθηκε την πρωτεύουσα της Τσεχοσλοβακίας, την Πράγα, με σκοπό να παντρευτούν. Προς έκπληξη όλων, δόθηκε η άδεια στη Φικότοβα, προφανώς διότι με την υπόθεση ασχολήθηκε ο πρόεδρος της χώρας, Αντονίν Ζαποτότσκι, ο οποίος είχε επισκεφθεί το ζευγάρι λίγες ημέρες πριν.

Ο ιστορικός γάμος.

«Μάρτυρες» στον γάμο («κουμπάροι») ήταν το θρυλικό ζεύγάρι των Τσέχων Ολυμπιονικών, Εμιλ Ζάτοπεκ και Ντάνα Ζατόπκοβα. Είχε προγραμματιστεί να γίνει μια τελετή με λίγους καλεσμένους μεσοβδόμαδα, αλλά το νέο μαθεύτηκε. Και...
«Οταν έφθασε η μέρα του γάμου, το αυτοκίνητό μας δεν μπορούσε να μπει στην πλατεία. Νόμιζα ότι συνέβη κάποιο ατύχημα. Αλλά χιλιάδες κόσμου, κάποιοι λένε 25.000, κάποιοι 30.000, είχαν έλθει να δουν την τελετή. Κάποιοι ήλθαν επειδή δεν είχαν ξαναδεί τον Εμιλ και την Ντάνα. Κάποιοι για να δουν έναν Αμερικανό στην Πράγα. Δεν είχαν ξαναδεί κανονικό Αμερικανό ούτε Αμερικανό πρωταθλητή. Και ο γάμος έγινε φεστιβάλ. Ο κόσμος έχει "πλάκα"», έλεγε αργότερα η Φικότοβα.

Το ζεύγος το 1956.

Το ζευγάρι μετά πήγε στις ΗΠΑ. Η Ολγκα επιθυμούσε να συνεχίσει ν' αγωνίζεται για την πατρίδα της, αλλά η τσεχοσλοβακική Oλυμπιακή Eπιτροπή τής το αρνήθηκε. Μάλιστα, διέδωσε ότι η Φικότοβα ήταν εκείνη που δεν ήθελε να εκπροσωπεί την Τσεχοσλοβακία. Πολλοί συμπατριώτες της δεν ήθελαν καν να τη βλέπουν, πριν να έλθει στο φως η αλήθεια, έπειτα από χρόνια.
Η Ολγκα, κατόπιν αυτού, αγωνίστηκε για τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς του 1960 (7η), του 1964 (12η), του 1968 (6η) και του 1972 (16η), στους οποίους ήταν η σημαιοφόρος της ομάδας. Εκείνο το έτος σημείωσε την ατομική της επίδοση (57,61μ.), αλλά στους Ολυμπιακούς δεν βρέθηκε σε καλή αγωνιστική κατάσταση και έρριξε μόνο 51,58μ. Πάντως, και αν προκρινόταν στον τελικό, δεν θα μπορούσε να διακριθεί, διότι το επίπεδο του αγωνίσματος είχε ανέβει ραγδαία. Σκεφθείτε ότι η 9η, η Ρουμάνα, Λία Μανολίου, είχε ρίξει 58,50μ., ενώ νίκησε η Σοβιετική, Φάινα Μέλνικ με 66,62μ.
Το 1968 η Ολγκα εξέδωσε βιβλίο για το ειδύλλιο, υπό τον τίτλο
«Οι κρίκοι του πεπρωμένου», προφανέστατα αναφερόμενη στους κύκλους τού Ολυμπιακού σήματος.
Η Ολγκα  και ο Χάρολντ έμειναν μαζί 17 χρόνια. Πήραν διαζύγιο το 1974. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Ο ένα γιος, ο Τζιμ, αναδείχθηκε πρωταθλητής των πανεπιστημίων των ΗΠΑ στο δέκαθλο, ενώ υπήρξε και ακοντιστής. Η μία τους κόρη αγωνίστηκε στην εθνική ομάδα βόλεϊ των ΗΠΑ.
Ο Χαλ παντρεύτηκε αργότερα την προπονήτρια, Πατ Γουίνσλου, που είχε μετάσχει σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες (1960 στα 800 μ., οπότε ακυρώθηκε στον προκριματικό, 1964 και 1968 στο πένταθλο, όπου κατετάγη 7η και 6η, αντιστοίχως). Ο γιος τους, Ανταμ το 1999, με 72,37μ., ήταν 3ος στη λίστα των σφυροβόλων των ΗΠΑ.
Ο Χάρολντ πέθανε στις 18 Αυγούστου 2010. Κατέρρευσε ενώ γυμναζόταν σε στατικό ποδήλατο.

Κανένα εμπόδιο δεν τον σταμάτησε
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, όταν την 1η Αυγούστου του 1931 γεννιόταν ο μικρός, Χάρολντ, ότι αυτό το μωρό θα γινόταν ένας από τους σπουδαιότερους σφυροβόλους όλων των εποχών;

Από την κοιλιά τής μητέρας του βγήκε ένα τεράστιο μωρό, βάρους 5,660 κιλών. Το μέγεθός του προκάλεσε, κατά τον τοκετό, εξάρθρωση του αριστερού ώμου, με συνέπεια να υποστούν σοβαρή καταστροφή τα νεύρα του αριστερού βραχιόνα. Το άκρο δεν μπορούσε ν' αναπτυχθεί φυσιολογικά. Κατά την παιδική του ηλικία, ο Χάρολντ «έσπασε» το χέρι του... 13 φορές, συχνά αθλούμενος στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο ή στην πάλη! Τελικά, ο αριστερός βραχιόνας ήταν 12,5 εκατοστά του μέτρου κοντύτερος του δεξιού, ενώ όλο το αριστερό χέρι ήταν σε μήκος τα 2/3 του δεξιού! Για να ξεπεράσει, ώς ένα βαθμό, το πρόβλημα, κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες με ειδικές και γενικές ασκήσεις ενδυνάμωσης. Αλλά, πάνω από όλα, είχε πάθος, θέληση, πίστη σ' ένα σημαντικό σκοπό.
Η εφημερίδα «Νιού Γιόρκ Τάιμς» ανέφερε: «Οταν κατέκτησε το χρυσό Oλυμπιακό μετάλλιο, οι φωτογράφοι τού φώναξαν να σηκώσει ψηλά τα χέρια, για μια θριαμβευτική φωτογραφία. Σήκωσε μόνο το δεξί»...
Ηταν μια στιγμή, που, όπως θα δούμε στη συνέχεια, πλήγωσε πολύ, ψυχολογικά, τον σπουδαίο αθλητή, ο οποίος, σημειωτέον, είχε αποφοιτήσει από το κολλέγιο της Βοστώνης και σπούδασε και στο περίφημο UCLA (Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, Λος Αντζελες).

Η άρση βαρών βοήθησε ουσιαστικά τον Κόνολι
Το εκ γενετής σωματικό πρόβλημα του Χάρολντ Κόνολι, στην πραγματικότητα δεν θα επέτρεπε σε κάποιον να κάνει πρωταθλητισμό. Και, μάλιστα, σ' ένα αγώνισμα, που απαιτεί να έχεις δύο δυνατά χέρια και να σηκώνεις πολλά βάρη στην προπόνηση. Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να φθάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο, αποδεικνύοντας ότι, όταν υπάρχει θέληση, και η σωματική αναπηρία μπορεί, τουλάχιστον ώς ένα σημείο, να μην καταστεί εμπόδιο σε μια μεγάλη αθλητική σταδιοδρομία.

Για να ξεπεράσει το πρόβλημα έκανε άρση βαρών. Και όχι μόνο, αλλά γενικότερα ασκήσεις ενδυνάμωσης.
Στα πρώτα χρόνια της εφηβείας του διέπρεψε στη σφαιροβολία και στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Εκπλήρωσε, μάλιστα, ένα όνειρό του. Να γίνει μέλος της ομάδας του γυμνασίου του, αυτό του Μπράιτον της Βοστώνης, και στα δύο αθλήματα.

Στην αποκάλυψη του αγάλματός του, στο Μπράιτον της Βοστώνης.

Με τη σφυροβολία ασχολήθηκε μετά το γυμνάσιο, μάλλον τυχαία. Ως φοιτητής στο κολλέγιο της Βοστώνης, περπατούσε στο στάδιο και βοηθούσε τους σφυροβόλους να μαζεύουν τις σφύρες μετά τις βολές. Σύντομα, ο Χαλ έριχνε τις σφύρες πίσω πιο μακριά από όσο οι σφυροβόλοι στις βολές τους! Αφού αποφοίτησε το 1953, συνέχισε ν' ασχολείται με το αγώνισμα, με στόχο να μετάσχει σε Ολυμπιακούς αγώνες. Κατόρθωσε να προκριθεί για την ομάδα των ΗΠΑ το 1956.
Στις 2 Νοεμβρίου, λίγες ημέρες πριν ν' αναχωρήσει για τη Μελβούρνη, εντυπωσίασε τον κόσμο, καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ (67,32μ. του Σοβιετικού, Μιχαήλ Κριβονόσοφ) με 68,54μ. Παρά ταύτα, φαβορί παρέμενε ο Κριβονόσοφ, που τα τρία προηγούμενα χρόνια είχε βελτιώσει το ρεκόρ κόσμου κατά πέντε μέτρα. Στον αγώνα ο Σοβιετικός προηγείτο ώς και την πέμπτη προσπάθεια. Ο Κόνολι, ενθαρρυμένος από τη συγκλονιστική νίκη του Αμερικανού, Τομ Κόρτνι στα 800μ., ξεπέρασε τον Κριβονόσοφ κατά 16 εκατοστά (63,19μ., έναντι 63,03). Στο βάθρο δεν μπόρεσε να σηκώσει και τα δύο χέρια, όπως ζητούσαν οι φωτογράφοι.

«Τη στιγμή του μεγαλύτερου επιτεύγματός μου, ο παλαιός πόνος της αμηχανίας και της ταπείνωσης με κατέλαβε. Σε όλη μου τη ζωή επιθυμούσα να σηκώσω τα δυο μου χέρια πάνω από το κεφάλι. Μερικές φορές ονειρευόμουν πως μπορούσα. Πόσο φυσικό είναι να σηκώνει κάποιος τα χέρια στη νίκη του και πόσο το ήθελα, αλλά ήξερα πως δεν μπορούσα να σηκώσω το αριστερό. Σήκωσα γρήγορα το δεξί και χαιρέτισα», θα έλεγε αργότερα.
Πήρε μέρος σε άλλους τρεις Ολυμπιακούς αγώνες, χωρίς να κατακτήσει ξανά μετάλλιο. Ηταν 8ος το 1960, 6ος το 1964 και 17ος το 1968. Το 1972, στα 41 του, προσπάθησε να προκριθεί ξανά, αλλά κατετάγη 5ος στους αγώνες πρόκρισης (τράιαλς) των ΗΠΑ. Το 1968 ήταν μεταξύ των λίγων λευκών αθλητών, που υποστήριξαν τους μαύρους συμπατριώτες τους στη διαμαρτυρία τους για την καταπίεση που υφίσταντο στις ΗΠΑ.
Κατέρριψε έξι φορές το ρεκόρ κόσμου: Με 68,54μ. το 1956, 68,69μ. το 1958, 70,33μ. το 1960, 70,67μ. το 1962 (ανά δύο χρόνια, δηλαδή) και τέλος, δις το 1965, με 71,06μ. αρχικά και με 71,26μ. τελικά. Αυτό είναι και το ατομικό του ρεκόρ. Αναδείχθηκε 12 φορές πρωταθλητής των ΗΠΑ. Εννέα στον ανοικτό στίβο και τρεις στον κλειστό, με το όργανο των 15,880κ.
Το ατομικό του ρεκόρ στην σφαιροβολία ήταν 14,72μ. και το είχε σημειώσει το 1951.

Δάσκαλος Αγγλικών αλλά και σφυροβόλων
Ο Κόνολι είναι ο τελευταίος σφυροβόλος των ΗΠΑ, που νίκησε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μετά τη μακρά αθλητική του σταδιοδρομία, εργάστηκε σε σχολεία ως δάσκαλος Αγγλικών. Αργότερα ανέλαβε διευθυντής των προγραμμάτων των ΗΠΑ για τους Σπέσιαλ Ολύμπικς. Κατά καιρούς προπόνησε πολλούς σφυροβόλους. Αφού αποσύρθηκε από την εργασία του με τους Σπέσιαλ Ολύμπικς το 1999, έστρεψε την προσοχή του στους νεαρούς σφυροβόλους.

Είχαν περάσει πάνω από 40 χρόνια από τη νίκη του και οι ΗΠΑ είχαν πάρει μόνο ένα Ολυμπιακό μετάλλιο στη σφυροβολία, ένα ασημένιο, το 1996 με τον Λανς Ντιλ. Δημιούργησε, λοιπόν, και την ιστοσελίδα, hammerthrow.org (hammer throw = σφυροβολία) για να προωθήσει το αγώνισμά του.
«Ονειρό του ήταν ένας Αμερικανός σφυροβόλος να βρεθεί στο βάθρο των νικητών το 2016. Δεν έζησε για να το δει. 

Το πρόβλημα στο αριστερό χέρι είναι εμφανές.

Αλλά με Αμερικανούς να έχουν νικήσει στα δύο τελευταία παγκόσμια πρωταθλήματα εφήβων (2008, 2010), έχουμε την ευκαιρία», έγραψε ο γιος του, Ανταμ αναγγέλλοντας στα μέλη του ιδρύματος Νεαρών Σφυροβόλων των ΗΠΑ τον θάνατο του πατέρα του.
Ο Κόνολι αφιερώθηκε σε αυτή την προσπάθεια. Επεδίωξε να δώσει την ευκαιρία σε νεαρά αγόρια και κορίτσια να μάθουν το αγώνισμα και να αναδειχθούν σε αυτό. Το έκανε όχι μόνο συγκεντρώνοντας χρήματα για τον οργανισμό, αλλά και προβάλλοντας το αγώνισμα, προπονώντας νεαρούς αθλητές σε όλη τη χώρα, εκπαιδεύοντας προπονητές, οργανώνοντας σεμινάρια, επιδιώκοντας ν' αυξηθούν οι αγώνες. Κατόρθωσε δε, να περιληφθεί η σφυροβολία στ' αγωνίσματα των παίδων. Τ' αποτελέσματα των προσπαθειών ήταν εντυπωσιακά.
Υπερτριπλασιάστηκαν οι μαθητές γυμνασίου με επιδόσεις πάνω από 60μ. Αντίστοιχη ήταν η πρόοδος στα κορίτσια. Αλλά και οι δύο παγκόσμιοι πρωταθλητές εφήβων, ο Γουόλτερ Χένινγκ το 2008 και ο Κόνορ ΜακΚάλουχ μετά, είχαν καθοδηγητή τον Κόνολι.

Η πολυσύνθετη Ολγκα και ο... Γαλάζιος Δούναβης του Στράους
Η γεννημένη το 1932 στην Πράγα, Ολγκα ζει στην Καλιφόρνια.

Η Φικότοβα πρόσφατα. Πάντα ευσταλής.

Εργάσθηκε σε κατάστημα που πουλάει είδη ορειβασίας, ενώ ασχολήθηκε με υποθέσεις του περιβάλλοντος. Την προηγούμενη δεκαετία ειδικεύτηκε σε σπουδές και προπόνηση «ολιστικής φυσικής κατάστασης». Δηλαδή, στην βελτίωση της φυσικής κατάστασης μέσω όλων των παραμέτρων και μεθόδων.
Ως πιστοποιημένη στην Θεραπευτική Ασκηση, καθοδηγεί προγράμματα ευεξίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.

Η Φικότοβα ήταν πολυσύνθετη αθλήτρια. Και τούτο, ως φαίνεται, την βοήθησε να διαπρέψει στην δισκοβολία. Δεν διακρίθηκε μονο στον στίβο, αλλά και στο μπάσκετ και στο χάντμπολ.

Το 1954 κατέκτησε με την εθνική ομάδα της Τσεχοσλοβακίας το ασημένιο μετάλλιο στο πρωτάθλημα Ευρώπης του μπάσκετ. Αγωνίσθηκε και στην εθνική ομάδα της πατρίδας της στο χάντμπολ ως τερματοφύλακας. 

«Το χάντμπολ και το μπάσκετ, είναι δύο πολύ αθλητικά και κινητικά αθλήματα. Πιστεύω ότι, λόγω αυτού, ήδη είχα πολύ καλό νευρο-μυϊκό συντονισμό όταν άρχισα να ρίχνω δίσκο. Ο παλιός προπονητής μου, ο Οτακαρ Γιαντέρα, ο οποίος υπήρξε εκείνη την εποχή ένας πολύ ονομαστός και σεβαστός προπονητής, μου είπε, "με το αθλητικό σου επίπεδο, το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθεις την τεχνική και να πιάσεις το ρυθμό της". Και τι έκανε;

Στο βάθρο με τις Σοβιετικές.

Αρχισε παίζοντας τον Γαλάζιο Δούναβη (Σημείωση μπλογκ: το περίφημο βαλς του Γιόχαν Στράους) ξανά και ξανά από τα μεγάφωνα του σταδίου και μ' έβαζε να κάνω στροφές. Μπορώ να πω ότι, πριν να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, μάλλον είχα, από την ηλικία των 14 και πριν από τα δύο αυτά έτη της εξειδίκευσης στην δισκοβολία, επτά χρόνια πραγματικά βαριάς προπόνησης», είπε μισό αιώνα μετά τη νίκη της η Φικότοβα, αναφερόμενη στο πόσο την είχε βοηθήσει η θητεία της στο μπάσκετ και το χάντμπολ.

Το προπονητικό σύστημα του Γιαντέρα απέδωσε καρπούς μετά δύο έτη. Η Φικότοβα στην Μελβούρνη χάρισε στην Τσεχοσλοβακία το μοναδικό της χρυσό μετάλλιο στην διοργάνωση και το ένα από τα έξι (1-4-1), συνολικά.

Η Ολυμπιακή νίκη της, μάλιστα, αντίθετα προς του αγαπημένου της, ήταν σχετικά εύκολη και με σημαντική διαφορά. Ερριξε τον δίσκο στα 53,69μ., έναντι 52,54 της Σοβιετικής, Ιρίνα Μπεγκλιάκοβα και 52,02 της, επίσης, Σοβιετικής, Νίνα Παναμαριόβα.

Αδιάφορος είτε προφήτης ο πατέρας ή ψεύτης ο γιός;

Τα...  συσσίτια, οι συνεχείς αλλαγές στην ηλικία τού Συμεών Συμεωνίδη και η εκδοθείσα το 2010 ταυτότητα 

Ιδού το απόλυτο πειστήριο της λαθροχειρίας στην ηλικία του προέδρου της ΟΕΒΑΣ.

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Το παραμύθι με ήρωα τον μικρό Σίμο, η αρχή της ζωής τού οποίου χρονολογείται στα 1935 (κατ' εκείνον, που τώρα, πια, μεγάλωσε, άρχισε στα 1933), σιγά - σιγά φθάνει στο τέλος του. Εχει, όμως, μερικά επεισόδια ακόμη, με σασπένς, δράματα, συγκίνηση. Με άλλα λόγια, μελό. Τόσο, ώστε να συγκινήσει σκηνοθέτες του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, για να το γυρίσουν σε ταινία και να δώσουν τους ρόλους των πρωταγωνιστών στον Νίκο Ξανθόπουλο (Σίμος) και στην Μάρθα Βούρτση (Μελάνα). Επειδή, όμως, τέτοια έργα δεν γυρίζονται, πλέον, ας περιοριστούμε στην γραπτή αφήγηση, όσο κι αν αυτή δεν μπορεί ν' αποδώσει το δράμα εις βάθος. Δεν είμαι δα, και ο Φώσκολος. Νίκος είμαι. Αλλά όχι Φώσκολος -ξέρω, ο Φώσκολος δεν σκηνοθετούσε ούτε έγραφε ακριβώς τέτοια σενάρια για μελό, αλλά κάποιοι της ΟΕΒΑΣ με παρομοίωσαν μ' εκείνον, γράφοντες, μάλιστα, πως τον ξεπέρασα. Οποία τιμή...
Ο μικρός Σίμος, όταν μεγάλωσε αρκετά, περίπου στα 68 του, έκρινε ότι επέστη ο καιρός ν’ αλλάξει την ηλικία του. Να γίνει 70. Πώς; Μόνο εκείνος γνωρίζει. Νόμιμα; Ισχύει το ίδιο. Το έπραξε, τελικώς; Δεν γνωρίζω. Ή έτσι σας λέω προς ώρας.

Με ποια δικαιολογία ισχυρίζεται τώρα ότι άλλαξε -νομίμως, όπως υποστηρίζουν ο ίδιος και οι κόρακές (συγγνώμη, κόλακες) του- την ηλικία του; Για όλα φταίνε η Κατοχή, οι Γερμανοί και ο πατέρας του. Τι έκανε αυτός; Αλλαξε το έτος γέννησής του γιού του όταν ήταν μικρός για να παίρνει συσσίτιο στην Κατοχή.

Εδώ, λοιπόν, γεννώνται διάφορα ερωτήματα. Ο πατέρας Γιάννης, τι ακριβώς ήταν; Αδιάφορος και επιπόλαιος ή πολύ προνοητικός, ίσως και κάτι σημαντικά περισσότερο: μάντης, προφήτης; Εκτός κι αν ήταν εκπληκτικός πολιτικός αναλυτής, τόσο, ώστε μπορούσε να προβλέψει τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα και στον κόσμο 6-8 χρόνια αργότερα. Αλλά, αν ισχύει το τελευταίο, θα ήταν προδότης της πατρίδας. Διότι κράτησε τις αναλύσεις και τις προβλέψεις του για τον εαυτό του και δεν τις μοιράστηκε τότε με την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος, ώστε να είχαν προετοιμασθεί κατάλληλα εν όψει της επερχομένης λαίλαπας.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο Σίμος γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1933. Πότε ο πατέρας του τον δήλωσε ως γεννημένο το 1935; Σίγουρα όχι το… 1933. Αρα, αργότερα. Το 1935 ή το 1936; Γιατί; Γνώριζε πως το 1941 οι Γερμανοί θα κατελάμβαναν την Ελλάδα, θα υπήρχε πείνα και θα γίνονταν συσσίτια; Αν ναι, ισχύουν τα προαναφερθέντα περί μάντη, προφήτη ή εκπληκτικού πολιτικού αναλυτή, αλλά και… προδότη.
Αν, όμως, δεν τον δήλωσε το 1935 ή το 1936, πότε το έκανε; Αφότου άρχισε η Κατοχή; Και επί οκτώ (8) χρόνια ο μικρούλης Σίμος ήταν αδήλωτος, ανύπαρκτος για το ελληνικό κράτος; Σχολείο δεν πήγαινε;
Αναπάντητα θα μείνουν τα ερωτήματα. Δυστυχώς, ο πατέρας Γιάννης έχει αποδημήσει εις Κύριον.

Συσσίτιο σε σχολείο στην Κατοχή.

Ανακύπτουν, όμως, άλλα. Συσσίτιο στην κατοχή δικαιούνταν μόνο όσοι ήταν έως 9 ετών; Γιατί, αν υποθέσουμε ότι ο Σίμος ψευδώς δηλώθηκε, ως γεννημένος το 1935, όταν έληξε η Κατοχή δεν είχε κλείσει τα 9 του.

Θ’ αφήσουμε την απάντηση να δώσει ο ιστορικός, Δημήτρης Λιβιεράτος, σε προσωπική μαρτυρία του:
«Το 1941 πρώτη χρονιά της Κατοχής. 27 Απριλίου 1941 οι Γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Αθήνα. Τους πρώτους μήνες, που είναι και καλοκαιρινοί, δεν μας φάνηκε τόσο το διατροφικό. Αλλά αυτούς τους μήνες γινόταν και η μεγάλη αρπαγή τροφίμων από τις γερμανικές, ιταλικές δυνάμεις κατοχής. αλλά και ο αποκλεισμός των Άγγλων που καταδίκαζαν τον ελληνικό λαό σε θάνατο.
Ετσι με τον χειμώνα του 41, που ήταν και από τους πιο κρύους που γνώρισε η πρωτεύουσα, άρχισε η μεγάλη πείνα. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν κάθε μέρα. Τότε η μικρή μας, ακόμα, οργάνωση του ΕΑΜ Νέων, που ήταν στα γυμνάσια, αρχίζει την δράση της. Eβαλε το καθήκον να αγωνιστούμε για την ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Θυμάμαι την πρώτη μας συνεδρίαση, στο 6ο γυμνάσιο στην οδό Φαλήρου. Λίγοι στην αρχή, αλλά μπορούσαμε να έχουμε τους μαθητές και μαθήτριες μαζί μας. Αρχίζουμε με ομιλίες μέσα στις τάξεις. Ζητήσαμε από τους καθηγητές, που δεν αντέδρασαν, να μιλήσουμε ανοιχτά στους συμμαθητές. Σε λίγο χρονικό διάστημα έγιναν επιτροπές σε όλα τα γυμνάσια.
Αρχισε η μαζική δραστηριότητα. Προς τις υπάρχουσες υπηρεσίες, τον Ερυθρό Σταυρό, την εκκλησία, όπου ήταν δυνατόν. Οι παρουσιάσεις ήταν όσο το δυνατόν πιο μαζικές. Η επιτροπή, που έμπαινε να συζητήσει, είχε απέξω εκατοντάδες συμμαθητές και συμμαθήτριες για συμπαράσταση. Αφήναμε τα μαθήματα -χωρίς αντίρρηση οι καθηγητές, μερικές φορές ήταν μαζί μας- να στηρίξουμε τις επιτροπές.
Συγχρόνως η οργάνωση μας γινόταν πιο μαζική. Κατεβαίναμε σε διαδηλώσεις. Χτυπιόμαστε με τις αστυνομικές και, προπαντός, τις χωροφυλακίστικες δυνάμεις που έβγαιναν να μας κυνηγήσουν. Σε λίγο και οι Ιταλοί, πολλές φορές έφιπποι, να μας κυνηγάνε και να δέρνουνε.
Κι όμως κερδίσαμε. Τα συσσίτια σε λίγο έγιναν πραγματικότητα. Κάθε μεσημέρι με το τέλος του μαθήματος είχαν καταφθάσει και τα καζάνια με το φαγητό. Η διανομή γινόταν από μια τριμελή επιτροπή μαθητών και έναν καθηγητή, που άλλαζαν κάθε μέρα».
Δεν ήταν η εξαίρεση αυτό. Συσσίτια δεν έπαιρναν μόνο όσοι ήταν έως 9 ετών. Εχουμε σχετικές μαρτυρίες. Πάμε παρακάτω.
Η Κατοχή τελείωσε το 1944. Το 1950, όταν ο Σίμος έφηβος, πλέον, πήγε να εγγραφεί στον ΣΕΓΑΣ, είχε λήξει και ο τραγικός εμφύλιος πόλεμος. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να μη δηλωθεί με την πραγματική ηλικία του;. Οπως αναγράφεται στο Μητρώο Αθλητών του ΣΕΓΑΣ, ο Συμεών Συμεωνίδης του Ιωάννη, με έτος γέννησης 1935, ενεγράφη στον Παναθηναϊκό στις 11 Νοεμβρίου 1950. Με ποιο αποδεικτικό στοιχείο έγινε αυτό; Με το υποτιθέμενο ψευδές, που είχε βγει για τα συσσίτια, υποθέτω.
Και γιατί δεν άλλαξε τότε η ηλικία του Σίμου, αφού δεν συνέτρεχαν οι λόγοι να εμφανίζεται με ψευδή; Μήπως -αν, φυσικά, αποδεχθούμε ότι έχει γεννηθεί το 1933, κάτι, που, όπως θα διαπιστώσετε στη συνέχεια ούτε ο ίδιος δηλώνει- για ν’ αγωνίζεται με μικρότερους και να τους κερδίζει; Ηταν, δηλαδή, τότε ένας άδικος άνθρωπος, αφού εξαπατούσε τους αντιπάλους του; Η απάντηση θα δοθεί στη συνέχεια.

Δύσκολα, αλλά διαβάζεται: Συμεωνίδης Συμεών 1935.

Το Μητρώο Αθλητών του ΣΕΓΑΣ.

Τα έτη πέρασαν, όμως, και ο μικρός Σίμος έγινε μεγάλος σε ηλικία. Αρχισε ν’ αγωνίζεται με τους βετεράνους. Αλλά για χρόνια πολύ δύσκολα διακρινόταν σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο διεθνώς. Ηταν ένας πολύ καλός αθλητής, αλλά όχι αυτό που λέμε «μεγάλος». Κάποτε, λοιπόν, διαπίστωσε ότι, ως γεννημένος το 1935, δύσκολα θα γινόταν και μεγάλος, σε αξία, αθλητής. Και εκεί γύρω στο 2003 αποφάσισε να μεγαλώσει. Ηλικιακά. Ν’ αρχίσει, δηλαδή, ν’ αγωνίζεται στην σωστή -βάσει του 1933 σαν έτους γέννησης- κατηγορία.

Θ’ αναρωτηθείτε, ίσως, γιατί δεν το έκανε νωρίτερα. Πιθανόν να μη γνώριζε τι είχε πράξει ο πατέρας του. Ισως να το πληροφορήθηκε το 2003 από κάποιον, πιθανόν υπεραιωνόβιο, συγγενή ή φίλο της οικογένειας. Και αποφάσισε ν’ αποκαταστήσει την τάξη.
Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Ε, όχι, φυσικά. Ο Σίμος, όπως αποδεικνύουν όλα τα στοιχεία, δεν ήταν άδικος ως νεαρός αθλητής. Είναι τέτοιος τώρα. Από πού προκύπτει αυτό; Ιδού:
Το 2012 συντάσσεται συμβόλαιο με αριθμό 1…5, «Πράξη αποδοχής κληρονομιάς», στο οποίο αναγράφεται ότι ο Συμεών Συμεωνίδης του Ιωάννη, κάτοικος Βύρωνα, Ραιδεστού 3, είναι γεννημένος το 1935 και είναι κάτοχος του υπ’ αριθμόν ΑΙ 5….1 δελτίου ταυτότητας, το οποίο εκδόθηκε στις 27/4/2010 στο Τ.Α. Παγκρατίου.
Προσέξατε τα έτη; Το 2012 εμφανίζεται σ’ επίσημο έγγραφο ως γεννηθείς το 1935. Και το δελτίο της ταυτότητας του έχει εκδοθεί το 2010. Δηλαδή, επτά χρόνια έπειτα από τότε που άρχισε ν’ αγωνίζεται στην Ελλάδα σαν γεννημένος το 1933.
Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων; Εναργέστατα φαίνεται, τι έχει συμβεί. Ούτε καν θ’ αναλύσω (όπως είχα την πρόθεση) το ερώτημα, πώς και γιατί από το 2007 έως και το 2013 άλλαζε κάθε τόσο έτος γέννησης στις δηλώσεις του στους διεθνείς αγώνες. Ούτε γιατί το 2008 στο πρωτάθλημα Ευρώπης αγωνίσθηκε ως γεννημένος το 1935 και μετά δύο μήνες, στους Βαλκανικούς, εμφανίσθηκε δύο... χρόνια μεγαλύτερος. Ούτε, τέλος, γιατί, πάλι το 2008, στην Ελλάδα, στις 24/2 αγωνίζεται στην κατηγορία 70-74 ετών, στις 6/7 στην 75-79 και στις 16/11 στην 70-74. Αλλωστε, όλα αυτά τα στοιχεία τα έχω παρουσιάσει σε προηγούμενα άρθρα μου. Οποιος έχει αμφιβολίες, ας ανατρέξει σε αυτά.
Θα εκφράσω μόνο κάποιες απορίες. Στους διεθνείς αγώνες παρουσίαζε έγγραφα δηλωτικά της ηλικίας του; Αν ναι, όταν δηλωνόταν σαν γεννηθείς το 1933, τι εμφάνιζε; Πλαστά (ταυτότητα ή διαβατήριο) ή φωτοτυπία παραποιημένη;
Αυτό που αναμένουμε, πλέον, είναι να δούμε, τι θα πράξουν η δικαστική επιτροπή της ΟΕΒΑΣ, η διοίκηση της ομοσπονδίας και, ειδικά, ο πρόεδρός της, Συμεών Συμεωνίδης και ο ταμίας, Βασίλης Ανδρεάδης, ο οποίος έχει υποπέσει δις εις παρεμφερές παράπτωμα, δηλώνοντας το 1998 (Βαλκανικοί αγώνες) και το 2008 («Τρίτσεια») ως έτος γέννησης το 1953, αντί του 1954.
Κάποιοι περιμένουν να δουν παραιτήσεις. «Δεν βλέπω παραιτήσεις», έχουν σχολιάσει αρκετοί βετεράνοι στο διαδίκτυο. Για να υπάρξουν τέτοιες, όμως, πρέπει να υπάρχει φιλότιμο. Εδώ ο πρόεδρος ισχυρίσθηκε ότι είχε πατέρα αδιάφορο (ή προφήτη), που τον έγραψε στα μητρώα 8 χρόνια μετά τη γέννηση του. Και βγαίνουν διάφοροι κόρακες (συγγνώμη, κόλακες) και τον στηρίζουν. Ισως για να μη τους παρασύρει στην πτώση του...

Πρόβατα... βετεράνοι.

Οι διαφωνούντες με τον τρόπο λειτουργίας της αμαρτωλής διοίκησης της ΟΕΒΑΣ (και, πλέον, από τους χαρακτηρισμούς μου ουδέναν εξαιρώ, αφού όλοι ανέχονται αυτή την κατάσταση), μιλάμε και γράφουμε πεπαρρησιασμένως. Οι παράτυπες έως και παράνομες, οι μη συνάδουσες προς τους διεθνείς κανονισμούς, οι ύποπτες αποφάσεις του Δ.Σ., μας βρίσκουν αντίθετους. Και εκφράζουμε τις απόψεις μας περί αυτών με παρρησία, ευτόλμως. Αντιθέτως, όσοι «όμοιοι ομοίοις αεί πελάζουν», δεν τολμούν να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Απλώς... βελάζουν, σαν πρόβατα στο κοπάδι. Και γράφουν, ανωνύμως, ηλιθιότητες. Ηλιθιότητες, που χαρακτηρίζουν το πνευματικό τους επίπεδο. Πιθανόν δε, και την ηθική τους υπόσταση.

Οι... κόλακες του Συμεών Συμεωνίδη.

Επειδή δε, «κόρακας κοράκου δεν βγάζει μάτι», κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι στοιχεία τους έχουμε παρουσιάσει έως τώρα. Τα γραπτά στοιχεία, τις φωτογραφίες, τις φωτοτυπίες, τ’ αποτελέσματα των αγώνων από τα βιβλία των διοργανώσεων, τα δημοσιεύματα του περιοδικού του ΣΕΒΑΣ (το 1997 έγραφε για τον εαυτό του, ότι ήταν 62 ετών, απλή αφαίρεση κάντε), που ο ίδιος ο Συμεωνίδης εξέδιδε -και εκδίδει- όλα αυτά, λοιπόν, τα χαρακτηρίζουν, «σχόλια, απόψεις, αοριστολογίες, τρίχες» και άλλα ανάλογα. Στους ανύπαρκτους (ανύπαρκτοι, διότι δεν τολμούν να εμφανισθούν με τ’ όνομά τους και έχουν αναλάβει ανωνύμως την εργολαβία της υποστήριξης των παρανομούντων ή παρανομησάντων, Κύριος οίδε, τι «γραμμάτια εξοφλώντας») δεν πρόκειται ν’ απαντήσουμε, πλέον. Τους αξίζει η σιωπή.

Αξίζει, όμως, και η δημόσια διαπόμπευση ΟΛΩΝ των μελών της διοίκησης, δεδομένου ότι ΟΛΟΙ ανέχονται, δια πράξεων ή παραλείψεων, την άθλια αυτή κατάσταση. Εξίσου, όμως, θα έχουν ευθύνες και όσα σωματεία τούς στηρίξουν στις προσεχείς αρχαιρεσίες. Οπως έχουμε ξαναγράψει, όποιοι σύνδεσμοι βετεράνων ψηφίσουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους στις εκλογές, θα είναι υπόλογοι σε όλους τους απλούς, αγνούς βετεράνους. Δεν ήξερα, δεν είδα, δεν διάβασα, δεν άκουσα, δεν υπάρχει πλέον. Τέρμα στην ανοχή.
Ιδού, λοιπόν, τα μέλη του ΔΣ:
Πρόεδρος: Συμεών Συμεωνίδης. Αντιπρόεδροι: Α': Διονύσης Χατζηδάκης, Β': Αννα Βερούλη, Γ΄: Λάμπρος Παπακώστας. Γενικός γραμματέας: Γιώργος Κωνσταντόπουλος. Ειδικοί γραμματείς: Α': Μιχάλης Κουτσουδάκης, Β': Παναγιώτης Αστεριάδης. Ταμίας: Βασίλης Ανδρεάδης. Εφορος: Μελάνα Συμεωνίδου. Εφοροι αγωνιστικού: Γιώργος Κάβουρας, Σπύρος Κοντοσώρος. Δημόσιες σχέσεις: Ηλίας Καφφές. Μέλη: Γιώργος Μαρσέλλος, Γιώργος Λιβέρης. Υπεύθυνος κανονισμού: Νίκος Λαγογιάννης. 

Σημειώσεις συντάκτη:
*Το αναφερόμενο διοικητικό συμβούλιο είναι το απελθόν. Βεβαίως, τα περισσότερα μέλη του παραμένουν. 

* Στη γενική συνέλευση της 30ης Ιανουαρίου, τα παραμύθι είχε μια ελαφρώς τροποποιημένη εκδοχή: Η μεταχρονολογημένη δήλωση της γέννησης έγινε για τα συσσίτια... μετά την Κατοχή.

*Ευχαριστώ τον δικηγόρο μου, τον φίλο μου ιδιωτικό ερευνητή και όσους με βοήθησαν σε αυτή την ενδελεχή έρευνα. Χωρίς αυτούς δεν θα είχα καταφέρει τόσα.

Ετσι... ξανάρχισαν όλα

Οι κότες, η κατσίκα και το... τμήμα στίβου του Α.Ο. Π. Φαλήρου

Η πρώτη παιδική ομάδα στίβου του ιστορικού, Α.Ο. Π. Φαλήρου, μετά την επανασύσταση του τμήματος, το Καλοκαίρι του 1970. Από αριστερά, όρθιοι, οι Διονυσόπουλος (πρώτος προπονητής), Γιάννης Λεκατσάς, Τάσος Παχός, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Μιλτιάδης Χισκάκης, Ορέστης Κανακαράκης και ο έφορος, Αντώνης Αντωνέας. Καθιστοί, Μενέλαος Βαϊνδηρλής και Λάκης Κανακαράκης.

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Το 1968, μετά την αποχώρηση από την ενεργό δράση του σπουδαίου σφαιροβόλου, Γιώργου Τσακανίκα, που είχε αναδειχθεί 8ος στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μελβούρνης (Αυστραλία), το 1956, και έχει ατομικά ρεκόρ 18,21μ. στην σφαιροβολία και 55,17μ. στην δισκοβολία, το τμήμα στίβου του ιστορικού, ΑΟ Π. Φαλήρου, διαλύθηκε ουσιαστικά. Μόνον τυπικά υπήρχε, για ιστορικούς λόγους, δεδομένου ότι, πλην του Τσακανίκα, είχε αναδείξει και άλλους μεγάλους αθλητές (Βασίλης Μαυραπόστολος, Νίκος Λεκατσάς, Πιτ Χλέντζος -ο πρώτος Ελληνας, που ξεπέρασε τα 4μ. στο άλμα επί κοντώ- Κώστας Τραυλός, Κώστας Χατζηγιάννης, όλοι τους Βαλκανιονίκες, κ.α.), αλλά και αθλήτριες, με κορυφαία την Δομνίτσα Λανίτου, η οποία, το 1936, έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια στίβου, που μετέσχε σε Ολυμπιακούς αγώνες. Μάλιστα, είχε προκριθεί στον ημιτελικό (12άδα, τότε) των 80μ. μ' εμπόδια.
Δύο χρόνια αργότερα, το Καλοκαίρι του 1970, κάποιοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων ο τότε μπασκετμπολίστας του συλλόγου (είχε αγωνισθεί και στον στίβο), Γιώργος Γεωργιάδης, ο Διονυσόπουλος, οι κ. Αντώνης Αντωνέας και Παναγιώτης Παρασχάκης, αποφάσισαν να επανασυγκροτήσουν το τμήμα. Βρέθηκαν μερικοί παλαιότεροι, όπως ο εξαιρετικός δρομέας των 3.000μ. στιπλ, Γιάννης Μαρουδάς (έχει ρεκόρ 9'08''8, από το 1972, τότε ήταν 3ος στην Ελλάδα, τώρα -την εποχή που γράφηκε το θέμα- θα νικούσε και με διαφορά), ο, επίσης, εξαιρετικός 400άρης, Τάκης Μανωλίδης (πρώην μέλος της εθνικής εφήβων), η πολύ καλή, για την εποχή, ακοντίστρια, Ελεωνόρα Μοσχονά, ο αδελφός της, Γιώργος, επίσης ακοντιστής, και άλλοι. Την βάση, όμως, έπρεπε ν' αποτελέσουν οι νέοι.

Η μεγάλη κυρία του στίβου, Δομνίτσα Λανίτου.

Αρχισαν, λοιπόν, να ψάχνουν σε... αλάνες και σε δρόμους. Ναι, τότε στο Π. Φάληρο υπήρχαν αλάνες, πολλά άκτιστα οικόπεδα, όπου γίνονταν αγώνες ποδοσφαίρου (για τέρμα βάζαμε δύο πέτρες ή τσάντες ή ρούχα), αλλά εμείς, απέναντι από την Παναγίτσα -εκεί όπου τώρα βρίσκονται τράπεζες, ζαχαροπλαστείο κ.α.- δεν περιοριζόμασταν στο ποδόσφαιρο. Ρίχναμε και σφαίρα και δίσκο. Στο τετράγωνο δε, που περικλείεται από τις οδούς, Παρθενώνος, Αλκυόνης, Αρεως και Τρίτωνος διεξάγονταν τ' αγωνίσματα δρόμου από τα 100μ. και πάνω και το βάδην, ενώ στο πεζοδρόμιο γίνονταν το μικρό και το μεγάλο σπρίντ, 17 και 30μ., αντιστοίχως. Στην αυλή τού σπιτιού μου δε, τρέχαμε τα 80μ. με... φυσικά εμπόδια (σκαλάκια, παρτέρια, κολώνες). Μαζευόμασταν πολλά παιδιά, 14-15 ετών τα περισσότερα (υπήρχαν κι ένα-δυό λίγο μεγαλύτερα), και συναγωνιζόμασταν με βαθμολογία. Μάλιστα, ο καθένας διάλεγε μια χώρα, την οποία εκπροσωπούσε. 

Ο Γεωργιάδης, που κατοικούσε στην Παρθενώνος, πολύ κοντά στον... στίβο, μάς είχε εντοπίσει. Και κάποια ημέρα μάς πρότεινε να εγγραφούμε στον ΑΟΠΦ. Αρχικά ανταποκριθήκαμε μόνον τρεις (αλφαβητικά): Μενέλαος Βαϊνδηρλής, Νίκος Κωνσταντόπουλος και Μιλτιάδης Χισκάκης. Ολοι μας είχαμε, ήδη, σχέση με τον ΑΟΠΦ, διότι ήμασταν αθλητές της κολύμβησης και οι δύο (Χισκάκης, Κωνσταντόπουλος) και της υδατοσφαίρσης (πόλο). Μας έφερε  δελτία ο Γεωργιάδης και αρχίσαμε προπονήσεις στο γυμναστήριο, «Ι. Χρυσάφης», απέναντι από τον τότε ιππόδρομο, υπό την επίβλεψη του Διονυσόπουλου.

Ο στίβος, φυσικά, ήταν χωμάτινος, περιμέτρου 250μ. Δίπλα στο οίκημα, όπου καθόταν ο φύλακας, υπήρχαν μεταλλικοί δίσκοι άρσης βαρών, στους οποίους έδεναν... κατσίκα. Τώρα, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στο σπίτι μου. Θυμάμαι, είχε έλθει κάποτε και ο Γ. Τσακανίκας και μας είχε δείξει σφαιροβολία.

Από άλλη γειτονιά... συνελέγησαν έτεροι επίδοξοι αθλητές, κάποιοι εκ των οποίων (Γιάννης Λεκατσάς, Τάσος Παχός) διακρίθηκαν πανελλαδικά. Μαζί τους ήταν οι αδελφοί, Ορέστης και Λάκης Κανακαράκης και ο ταλαντούχος δρομέας ημιαντοχής, Σταύρος Γαρδέρης, που ενεγράφη στην ομάδα το επόμενο έτος. 
Αρχικά, η παρέα αυτή τελούσε τους αγώνες της στο οικόπεδο του παππού τού Λεκατσά, στην οδό Ναϊάδων. Είχαν σκάψει και σκάμμα για μήκος και είχαν μεταφέρει άμμο από την θάλασσα. Τα παιδιά μάζεψαν χρήματα και αγόρασαν σφαίρα, δίσκο, σφύρα και ακόντιο. Μια φορά -διηγείται ο Λεκατσάς- έριξαν την σφύρα στο... κοτέτσι τού διπλανού σπιτιού. Η κυρά Ψημμένου βγήκε φωνάζοντας για τις κότες της -ευτυχώς την γλύτωσαν- που είχαν σκορπιστεί δεξιά - αριστερά. Τα παιδιά, λοιπόν, έτρεχαν να τις μαζέψουν για να ηρεμήσει η γειτόνισσα. 
Η παρέα αυτή αργότερα άρχισε να πηγαίνει στο «Χρυσάφη». Εκεί προπονούνταν οι αθλητές του Πειραϊκού. Ο προπονητής τους, ο Βασίλης Βυτινάρος, που έψαχνε για αθλητές, τους έδωσε μια μέρα δελτία. Πήγε ο Λεκατσάς στον πατέρα του, τον Νίκο, το δελτίο, τού το έδειξε και τού εξήγησε.
«Εμείς είμαστε του ΑΟΠΦ. Εκεί θα γραφείς», απάντησε ο παλαιός Βαλκανιονίκης και μετέπειτα πρόεδρος του ΑΟΠΦ. Ευτυχώς τότε είχαν αρχίσει οι διεργασίες για την επανασύσταση του τμήματος. Τον Γιάννη ακολούθησαν οι φίλοι του και μαζί με την άλλη παρέα απετέλεσαν την μαγιά της ομάδας.

Ετσι, λοιπόν... ξανάρχισαν όλα. Πρόεδρος τότε στον ΑΟΠΦ ήταν ο Παναγιώτης Ρουσσελάκης και αντιπρόεδρος ο κ. Παρασχάκης, που το 1971 έγινε πρόεδρος.

Εκείνο το Καλοκαίρι πήραμε μέρος και στο παιδικό πρωτάθλημα, η πρώτη φάση του οποίου είχε διεξαχθεί στο στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης». Ακριβώς από αυτούς τους αγώνες είναι η φωτογραφία, που δημοσιεύουμε.

Ο Γ. Γεωργιάδης (με την μπάλα) σ' εντυπωσιακή προσπάθεια.

Ο Διονυσόπουλος (συγγνώμη, αλλά μετά σχεδόν 46 χρόνια, μού διαφεύγει το μικρό του όνομα και δεν το θυμούνται και οι υπόλοιποι) ήταν ο πρώτος προπονητής του τμήματος. Καθαρά εμπειρικός, αλλά φιλότιμος.
Ο Γιάννης Λεκατσάς, την πρώτη διετία, στην κατηγορία παίδων, διακρίθηκε κυρίως στα 110μ. μ' εμπόδια (πρωταθλητής το 1971), αλλά και στην σφαιροβολία. Αργότερα αναδείχθηκε 4ος στους Βαλκανικούς εφήβων στα υψηλά εμπόδια, ενώ μετά ασχολήθηκε με το δέκαθλο και κατέκτησε τρία χάλκινα πανελλήνια μετάλλια. Εχει σημειώσει την 2η επίδοση του ΑΟΠΦ στην σφαιροβολία με 15,26μ., καταπληκτική για Ελληνα δεκαθλητή. Εκανε, πάντως, πολύ λιγότερα από όσα μπορούσε.

Ο Τάσος Παχός από την πρώτη διοργάνωση, αυτή των παίδων, έδειξε το σπουδαίο ταλέντο του. Αέρινος σπρίντερ, διακρίθηκε ιδιαιτέρως στα 100 και στα 200μ. (10''8 και 22''1 τα ρεκόρ του) κι έφθασε έως την προεθνική ομάδα. Θεωρώ, όμως, πως ήταν ικανός για περισσότερα πράγματα.

Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος (ατομικό ρεκόρ 13,98μ. στην σφαιροβολία, 3ος στην ιστορία του ΑΟΠΦ, είχε τρέξει και 4Χ100μ. σε διασυλλογικούς) κατετάγη μία φορά 11ος και τρεις 12ος σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Δεν ήταν ταλέντο, αλλά έρριξε λιγότερο από όσο μπορούσε. Ο Μιλτιάδης Χισκάκης έτρεχε μεγάλες αποστάσεις (3.000μ., 5.000μ. και ανώμαλο δρόμο), ο Ορέστης Κανακαράκης κυρίως ημιαντοχή (αργότερα ασχολήθηκε επιτυχώς με το τένις), ο αδελφός του, Λάκης περισσότερο 400μ., αλλά και 200, και ο Μενέλαος Βαϊνδηρλής κυρίως 100, 200, ενίοτε 400μ., ενώ σε διασυλλογικό πρωτάθλημα είχε ρίξει και δίσκο.

Μερικά χρόνια αργότερα, από την ομάδα της Παρθενώνος, Αλκυόνης κ.λπ., ήλθε στον ΑΟΠΦ και ο Χρήστος Λυγερός, αξιόλογος άλτης μήκους (ρεκόρ 6,64μ.) και σπρίντερ (11''4 στα 100μ.). Ο Λυγερός, μάλιστα, και ο Βαϊνδηρλής ήταν οι καλύτεροι στους αγώνες μας και πάντα αυτοί διεκδικούσαν την πρωτιά, ενώ ο γράφων, που κυριαρχούσε σε σφαιροβολία και δισκοβολία, συνήθως ήταν 3ος, ενίοτε δε, 4ος.