Ενας ήσυχος θάνατος

Η «ομάδα όνειρο» του ελληνικού αθλητισμού, με τον Παναγιώτη Σπύρου όρθιο, τρίτο από αριστερά, και τον Χρήστο τελευταίο δεξιά, στην ίδια σειρά.

Πώς μια χαρμόσυνη μέρα μετατρέπεται σε ημέρα θλίψης... Το μήνυμα από τον Χρήστο, στις 10.27 το πρωί, Κυριακή του Πάσχα, ήταν αναπάντεχο: «Μείναμε χωρίς προπονητή, έφυγε ο κυρ Παναγιώτης το πρωί».
Ο Παναγιώτης Σπύρου «αποφάσισε» να φύγει από τον κόσμο αυτόν ήρεμα, ειρηνικά, χωρίς να ταλαιπωρήσει τ’ αγαπημένα του πρόσωπα, λίγες ώρες μετά την συμβολική Ανάσταση του Ιησού. Σα για να υλοποιήσει την ευχή από την λειτουργία του Ιωάννη του Χρυσόστομου, «Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, αἰτησώμεθα».
Κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε στις 5 το πρωί, όπως συνήθιζε, για να πιεί το καφεδάκι του. Η αγαπημένη του σύντροφος, η Αγγελική, τον βρήκε να κοιμάται τον «αιώνιο ύπνο». Τον «πρόδωσε» η καρδιά του. Σε λίγες ημέρες, στις 24 Μαΐου, θα συμπλήρωνε τα 74 του χρόνια.
Υπήρξε από τους ιστορικούς αθλητές της άρσης βαρών των δεκαετιών του ’60 και του ’70 του περασμένου αιώνα. Πολλάκις πρωταθλητής Ελλάδος, το 1971 αναδείχθηκε 3^ος στους Μεσογειακούς αγώνες της Σμύρνης με 400 στο σύνολο των τριών αγωνισμάτων. Το επόμενο έτος κατετάγη 12^ος, στους 26, στην κατηγορία των 75 κιλών, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου με 430κ. Ηταν 12^ος στο ντεβελοπέ (καταργήθηκε ως αγώνισμα της άρσης βαρών από τον επόμενο χρόνο) με 145κ., 17^ος στο αρασέ με 117,5κ. και 10^ος στο επολέ ζετέ, με 167,5. Το 1973 κατέλαβε την 10^η θέση στο πρωτάθλημα κόσμου, με 280κ. στο σύνολο (120 αρασέ, 12^ος – 160 επολέ ζετέ, 9^ος). Πήρε μέρος και στο Παγκόσμιο του 1975, όπου κατετάγη 19ος, στην κατηγορία των 82,5κ. με 292,5 (125-167,5).
Αργότερα ασχολήθηκε με επιτυχία με την προπονητική. Ηταν επί χρόνια ο άμεσος συνεργάτης του αρχιπροπονητή της «ομάδας όνειρο» του ελληνικού αθλητισμού, Χρήστου Ιακώβου, ο οποίος συγκλονίσθηκε ακούγοντας το θλιβερό μαντάτο και αναλύθηκε σε λυγμούς. Τους συνέδεαν τόσα πολλά πάνω από 50 χρόνια...

Ο 45χρονος γιός τού Παναγιώτη, Χρήστος (επάνω, στην ιστορική, πλέον, φωτογραφία, όταν, σε νηπιακή ηλικία... υποσχόταν πως θα ξεπερνούσε τον πατέρα, που, ήδη τον... καθοδηγούσε) αναδείχθηκε 7^ος στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ (2000), ενώ ήταν 13^ος σε εκείνους της Ατλάντα, το 1996. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1999, στο «Ειρήνης και Φιλίας», κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο επολέ ζετέ και την 4^η θέση στο σύνολο, ενώ το 2002 πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο αρασέ στο πρωτάθλημα Ευρώπης, που διεξήχθη στην Αττάλεια (Τουρκία). Το 1995 αναδείχθηκε 3^ος στο σύνολο στο παγκόσμιο εφηβικό πρωτάθλημα και 2^ος στο αντίστοιχο ευρωπαϊκό και το 1996, 2^ος και στα δύο, ενώ ήταν 4^ος στο Ευρωπαϊκό ανδρών. Ο Χρήστος, στις τελευταίες αρχαιρεσίες, εξελέγη μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΟΑΒ.
Και ο άλλος του γιός, ο 41 ετών τώρα, Κίμων ασχολήθηκε επιτυχώς με το άθλημα, αναδειχθείς πρωταθλητής Ελλάδος στις ηλικιακές κατηγορίες, ενώ πήρε μέρος και σε δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Παίδων το 1996 (8ος) κι εφήβων το 1999 (10ος).
Πέντε εγγόνια αφήνει ο Παναγιώτης Σπύρου. Και ο πρωτότοκος του Χρήστου, Παναγιώτης (γεννημένος το 2009) έχει, ήδη, πιάσει μπάρα και έχει δελτίο στην ΕΟΑΒ. Ο Χρήστος έχει, επίσης, τον Νίκο (2010) και την Μαργαρίτα (2018) και ο Κίμων τον Παναγιώτη (2008) και τον Αχιλλέα (2012).
Θα θυμόμαστε τον «χαμηλών τόνων», Παναγιώτη Σπύρου για το ήθος, την αξιοπρέπειά του και το αστείρευτο πηγαίο χιούμορ του, με το οποίο σ’ αιφνιδίαζε. Οι νεαροί αθλητές της εποχής που πρωταγωνιστούσε στα πλατό, τον χαρακτηρίζουν δάσκαλο.
Ηταν ένας αξιαγάπητος άνθρωπος, που δεν πέρασε απαρατήρητος από τη ζωή, και φεύγει αφήνοντας σε όσους τον γνώριζαν όμορφες, θετικές αναμνήσεις. Αλλά και θλίψη επειδή έφυγε νωρίς...