Μας πήραν και τα όνειρα

Ισως αυτό να ειναι το χειρότερο. Διότι τα όνειρα που κάνει ο άνθρωπος -ειδικά δε, για τα παιδιά του- τον κρατούν σ' εγρήγορση, του δίνουν ζωή, κουράγιο να παλέψει, ν' αντεπεξέλθει στις δύσκολες καταστάσεις. Τον γεμίζουν αισιοδοξία, ότι να, αύριο θα ξημερώσει (όχι μπορεί να..., θα...) μια καλύτερη μέρα. Και όλα θα είναι καλά για τα παιδιά του. Καλύτερα από ό,τι ήταν για τον ίδιον... Χωρίς όνειρα, ο άνθρωπος είναι φτωχός. Συγκλονιστική η γελοιογραφία - αιχμηρότατο σχόλιο, του, πάντα εξαιρετικού, διεισδυτικού, Π. Τσιολάκη. Με το πενάκι του, «σπάει κόκαλα».

Πονάω, αλλά μ' αρέσει

Είμαι μαζοχιστής... (μπορεί να φαίνονται άσχετα ο τίτλος και η λεζάντα, αλλά, για σκεφθείτε λίγο την στάση μας όλον αυτόν τον καιρό, που τον... τρώμε...).

Ζήσε! Σήμερα!

Ο Νορβηγός θρύλος του χιονιού

Ο σχεδόν μυθικός σκιέρ, Μπγέρν Ντέλι, θεωρείται ο κορυφαίος αθλητής των χειμερινών αθλημάτων

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Υπάρχουν αθλητές - θρύλοι, που έχουν γράψει τ’ όνομά τους στην Ολυμπιακή και στην αθλητική ιστορία με ολόχρυσα γράμματα και στην Ελλάδα είναι σχεδόν παντελώς άγνωστοι. Τους γνωρίζουν μόνο όσοι ασχολούνται με το άθλημά τους. Κι αυτό, υπό συζήτηση για τους νεότερους... Ο Μπγερν Ντέλι, ένας μυθικός σκιέρ με 12 oλυμπιακά μετάλλια (οκτώ χρυσά και τέσσερα ασημένια), είναι θρύλος στη Νορβηγία και ένας από τους πλέον πολυβραβευμένους αθλητές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, θερινών και χειμερινών.
Με βάση αυτό, αλλά και από το γεγονός ότι έχει κατακτήσει τα περισσότερα χρυσά μετάλλια από κάθε άλλον και στα παγκόσμια πρωταθλήματα του βορινού σκι (αγώνες αντοχής, οι λεγόμενοι «κρος κάντρι», καθότι οι αθλητές αγωνίζονται διασχίζοντας δάση και την ύπαιθρο), πολλοί τον θεωρούν τον σπουδαιότερο αθλητή των χειμερινών αθλημάτων όλων των εποχών. Δικαιολογημένα, αφού είναι έκτος (6ος) στη λίστα με τους κατόχους χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες (θερινούς και χειμερινούς) και πρώτος στους Χειμερινούς, στους οποίους είναι κορυφαίος και στο σύνολο των μεταλλίων.
Ιδιαίτερη σημασία προσδίδει στις επιτυχίες του το γεγονός ότι τα έξι χρυσά και τα τρία ασημένια από τα Ολυμπιακά μετάλλιά του τα συνέλεξε σε ατομικά αγωνίσματα.
Επιπροσθέτως, πρέπει να επισημάνουμε ότι τα 12 μετάλλια τα πήρε σε 15 συμμετοχές του. Είχε δύο 4ες θέσεις, το 1992, στην Αλμπερβίλ (Γαλλία) στα 10 χλμ. και δύο χρόνια αργότερα, στο Λίλεχαμερ (Νορβηγία) στα 50 χλμ. και μόνο μία αποτυχία, όταν το 1998, στο Νάγκανο (Ιαπωνία) τερμάτισε 20ός στα 30 χλμ., εξαιτίας ενός τεράστιου, για την εμπειρία του, λάθους που έκανε στην επιλογή του εξοπλισμού του.
Αξιοσημείωτο, και ίσως αξιοπερίεργο, είναι το γεγονός ότι τη χειρότερη (για την ακρίβεια, τη λιγότερη καλή συγκομιδή του) την έκανε στην πατρίδα του. Τότε κατέκτησε «μόνο» δύο χρυσά και ισάριθμα ασημένια μετάλλια, ενώ και το 1992 και το 1998 πήρε από τρία χρυσά και ένα ασημένιο.

Από μικρός στα σπορ

Γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1967 στην πόλη Ελβερουμ, αλλά αργότερα εγκαταστάθηκε στη Νάνεσταντ. Στην ανατροφή του δόθηκε μεγάλη έμφαση στα σπορ, κάτι που συνέβαλε τα μέγιστα για τους κατοπινούς θριάμβους του. Από μικρός έκανε διάφορα: πεζοπορίες, καγιάκ, ψάρεμα, κυνήγι, σκι. Επαιζε και ποδόσφαιρο. Οταν, μάλιστα, ήταν παιδί, επιθυμούσε να γίνει ποδοσφαιριστής.

Ενας προπονητής, όμως, τον προέτρεψε να δοκιμάσει τις ικανότητές του στο βορινό σκι. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν το ποδόσφαιρο έχασε κάποιον ταλαντούχο παίκτη. Το βέβαιον είναι πως το βορινό σκι απέκτησε τον κορυφαίο αθλητή του όλων των εποχών. Και τούτο παρότι ως έφηβος ο Ντέλι δεν σημείωσε ιδιαίτερες επιτυχίες.
Ηταν, όμως, πεισματάρης, δούλεψε σκληρά, προόδευε σταδιακά και συνεχώς και, τελικά, κατόρθωσε να προκριθεί για τους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή. Από το 1991, οπότε κατέκτησε τα πρώτα του μετάλλια σε πρωτάθλημα κόσμου, έως και το 1999, ήταν ο κυρίαρχος του κόσμου.
Θριάμβευσε, όπως προαναφέραμε, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα πρωταθλήματα κόσμου, αλλά και στα παγκόσμια κύπελλα, μια διοργάνωση που αποτελείται από σειρά αγώνων με βαθμολογία. Ισως γι’ αυτό δε, να απεικονίζει καλύτερα και από τους Ολυμπιακούς και από τα παγκόσμια πρωταθλήματα τον καλύτερο αθλητή. 

Πρόωρο τέλος στην καριέρα του
«Μπγερν Ντέλι, ένας τιτάνας του σκι». Ετσι τον χαρακτήρισε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. Και δεν είχε άδικο. Ο Ντέλι, μάλιστα, θα μπορούσε να έχει εμπλουτίσει τη συλλογή του και με άλλα μετάλλια, αν δεν αναγκαζόταν να σταματήσει πρόωρα την αθλητική του σταδιοδρομία τον Μάρτιο του 2001, στα 33 του χρόνια, εξαιτίας ενός τραυματισμού στην πλάτη λίγους μήνες νωρίτερα. Και πού. Στο ρόλερ σκι. Ενα άθλημα, το οποίο δεν γίνεται στο χιόνι, αλλά στον δρόμο με πέδιλα του σκι, που έχουν ρόδες... 

Ο Ντέλι πήγε το 1992 στην Αλμπερβίλ με την αίγλη τού πρωταθλητή κόσμου στα 15 χλμ. και, με την εθνική Νορβηγίας, στα 4Χ10 χλμ. Στη Γαλλία θριάμβευσε στα 50 χλμ. και στα 10/15 χλμ. ατομικής καταδίωξης, ενώ βοήθησε την εθνική ομάδα της χώρας του να νικήσει στα 4Χ10 χλμ. Τερμάτισε, δε, 2ος στα 30 χλμ. και 4ος στα 10. 
Μετά δύο έτη (για να μη συμπίπτει το έτος τέλεσης των θερινών με τους χειμερινούς Ολυμπιακούς, η ΔΟΕ αποφάσισε μετά το 1992 οι χειμερινοί να διεξάγονται στο μεσοδιάστημα των θερινών) μέσα στη Νορβηγία, θέλησε να πετύχει κάτι καλύτερο, αλλά δεν τα κατάφερε. Νίκησε στα 10 και στα 10/15 χλμ. σύνθετης καταδίωξης, κατετάγη πάλι 2ος στα 30, τερμάτισε 4ος στα 50, ενώ πήρε ασημένιο μετάλλιο και στα 4Χ10 χλμ. Τη νίκη του στα 10 χλμ. την γιόρτασε στη συνέντευξη Τύπου, κερνώντας τους δημοσιογράφους λικέρ τσέρι, που είχε παρασκευασθεί από κεράσια, τα οποία είχαν μαζέψει ο ίδιος και ο πατέρας του. 
Την Ολυμπιακή του σταδιοδρομία ολοκλήρωσε στην Ιαπωνία το 1998 με τρία χρυσά μετάλλια (10 χλμ., 50 χλμ. και 4Χ10 χλμ.), ένα ασημένιο στα 10/15 χλμ. καταδίωξης και την 20ή θέση στο «καταραμένο», γι’ αυτόν, αγώνισμα, τα 30 χλμ. Στον αγώνα αυτόν έκανε ένα μεγάλο σφάλμα: Διάλεξε λάθος πέδιλα και κερί...

«Το εξπρές της Νάνεσταντ» συνεχίζει τις επιτυχίες
Ηταν απίστευτη η φυσική κατάσταση του Μπγερν Ντέλι. Πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να αγωνίζεται για πάνω από δύο ώρες στα 50 χλμ. με τον ρυθμό, με τον οποίον αγωνιζόταν; Δεν αποκλήθηκε άδικα «Ανθρωπος - ρουκέτα» και «Το εξπρές της Νάνεσταντ», από το όνομα της πόλης όπου ζούσε. Κάποτε μετρήθηκε η VO2 (μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου) και κατέρριψε το σχετικό παγκόσμιο ρεκόρ: 96 μιλιλίτρ ανά κιλό σωματικού βάρου, ανά λεπτό. Μάλιστα, αυτό έγινε σε περίοδο που δεν είχε αγώνες. Γι’ αυτό ο διάσημος, στον επιστημονικό κόσμο, φυσιολόγος, Ερλεντ Χεμ, που έκανε το τεστ, δήλωσε πως στην κορύφωση της φόρμας του μπορεί να ξεπερνούσε τα 100 μιλιλίτρ. Για να αντιληφθείτε πόσο επίπονο είναι το άθλημα, αναλογισθείτε μόνο τούτο: Αυτός ο περίφημος Ντέλι, μετά τον τερματισμό του στα 50 χλμ. στους Αγώνες του 1998, κατέρρευσε και επί πέντε λεπτά δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος.

Μετά την ολοκλήρωση της αγωνιστικής αθλητικής του σταδιοδρομίας ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις. Το 2011, πάντως, νίκησε στην κατάβαση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του «κίκσλεντ» (φωτογραφία κάτω), ένα είδος ελκήθρου διαδεδομένου στη Νορβηγία. Τον ίδιο χρόνο είχε ανακοινώσει ότι σκόπευε να επανέλθει στην ενεργό δράση, μετέχοντας σε αγώνες αντοχής, χωρίς να έχει υλοποιήσει την... απειλή του.

Και ως επιχειρηματίας είναι επιτυχημένος. Οι επενδύσεις του σε ακίνητα, του απέφεραν περιουσία μεγαλύτερη των 35 εκατομμυρίων ευρώ. Ασχολήθηκε και με την αθλητική μόδα μέσω μιας επιχείρησης με στολές και εξοπλισμό για σκι.
«Τ’ όνειρό μου να γίνω Ολυμπιονίκης ήταν ένα φιλόδοξο όνειρο, που έγινε πραγματικότητα. Τώρα τ’ όνειρό μου είναι να δημιουργήσω τα καλύτερα ρούχα για το σκι. Στη σταδιοδρομία του διδάχθηκα πολλά για τον αθλητικό εξοπλισμό και τα ρούχα, αλλά και για τις επιχειρήσεις», λέει.
Για όλους αυτούς τους λόγους, και για άλλους, ο Ντέλι είναι μια δημοφιλέστατη μορφή στη Νορβηγία. Εκτός των όσων προαναφέραμε, έχει παρουσιασθεί σε διαφημιστικές εκστρατείες, ενώ έχει συμμετάσχει σε μια τηλεοπτική εκπομπή που ονομάζεται Gutta på tur (Γκούτα πο τουρ = Νέοι σε περιοδεία).
Πάνω από όλα, όμως, προσφέρει και κοινωφελές έργο. Υποστηρίζει οικονομικά μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, που εργάζονται για την αντιμετώπιση παθήσεων, όπως η πολλαπλή  σκλήρυνση. Το 2009 έτρεξε στις ΗΠΑ σε αγώνα 54 χλμ., ο οποίος διοργανώθηκε για την συγκέντρωση χρημάτων για την καταπολέμηση της συγκεκριμένης πάθησης. Τερμάτισε 2ος. Η πρώτη θέση κρίθηκε στο φώτο φίνις...  

Ο Μπγερν Ντέλι με αριθμούς

Ολυμπιακοί αγώνες: 1992: 1ος στα 50, στα 10+15 χλμ. σύνθετης καταδίωξης και στα 4Χ10 χλμ., 2ος στα 30 χλμ. 
1994: 1ος στα 10 και στα 10+15 χλμ. σύνθετης καταδίωξης, 2ος στα 4Χ10 χλμ. και στα 30 χλμ.
1998: 1ος στα 10, 50 και στα 4Χ10 χλμ, 2ος στα 10+15 χλμ. σύνθετης καταδίωξης.
Είναι 1ος σε χρυσά μετάλλια σε χειμερινούς Ολυμπιακούς και 6ος γενικά με τους θερινούς. Επίσης είναι 1ος σε σύνολο μεταλλίων στους χειμερινούς και 8ος γενικά. 
Παγκόσμια πρωταθλήματα (1991, 1993, 1995, 1997, 1999): Κατέκτησε, συνολικά, 9 χρυσά, 5 ασημένια και 3 χάλκινα μετάλλια.
Παγκόσμια κύπελλα: Αναδείχθηκε 1ος στη γενική βαθμολογία του βορινού σκι έξι φορές (1992, 1993, 1995, 1996, 1997, 1999). Πέτυχε 46 νίκες, ενώ, συνολικά, ανέβηκε 81 φορές στο βάθρο των μεταλλιούχων.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι προαναφερόμενες θέσεις στις κατατάξεις με τα μετάλλια, είναι προ των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων του 2014. Τότε, στο Σότσι (Ρωσία), τον ξεπέρασε ένας άλλος θρυλικός αθλητής, ο συμπατριώτης του, Ούλε Εϊναρ Μπγέρννταλεν, ο οποίος έφθασε τα 13 μετάλλια (8-4-1) στο δίαθλον (αγώνας αντοχής και σκοποβολή). Από εκεί κι έπειτα επήλθαν και άλλες διαφοροποιήσεις. Η σημαντικότερη αφορά την περίφημη Νορβηγίδα σκιέρ αντοχής, Μάριτ Μπγέργκεν, που έφθασε τα 15 μετάλλια συνολικά (8-4-3) και είναι η πλέον πολυβραβευμένη (σε άνδρες και γυναίκες) στους χειμερινούς Ολυμπιακούς. Ο Ντέλι, πλέον, παραμένει μεν 1ος στα χρυσά μετάλλια σε χειμερινούς Αγώνες και 6ος στο σύνολο Θερινών και Χειμερινών, αλλά, συνυπολογιζομένων και των άλλων, είναι 3ος στους Χειμερινούς και 10ος γενικά. Ολα αυτά πριν από τους Αγώνες του 2022, που διεξάγονται στο Πεκίνο.

Σχολικός αθλητισμός εν Ελλάδι: Εννοια χωρίς περιεχόμενο

  
Για να έχουμε πραγματικό σχολικό αθλητισμό, απαιτείται η ύπαρξη εγκαταστάσεων όπως οι εικονιζόμενες του Κολλεγίου Αθηνών. Αλλά, δυστυχώς, ούτε οι υπάρχουσες στα δημόσια σχολεία αξιοποιούνται όσο γίνεται καλύτερα. Οι κυβερνήσεις δεν έχουν ενστερνισθεί την σημασία του σχολικού αθλητισμού και περιρίζονται στην διοργάνωση -και όχι πάντα- μερικών σχολικών πρωταθλημάτων.

 Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

«Εις έκαστον των γυμνασίων του Κράτους θέλει εισαχθεί η γυμναστική, ως μέσον ασκήσεως των μαθητών. Προς τον σκοπόν τούτον, και μέχρις ου εκπαιδευθώσι διδάσκαλοι της γυμναστικής, θέλουσι διορισθή εις έκαστον των γυμνασίων ανά εις υπαξιωματικός ή στρατιώτης του σώματος των πυροσβεστών, αφού προηγουμένως διδαχθή εν τω διδασκαλείω και την παιδαγωγικήν γυμναστικήν. Εις έκαστον γυμνάσιον θέλουν κατασκευασθή τα αναγκαία εργαλεία της γυμναστικής, η δε δαπάνη θέλει είσθαι εις βάρος του δημοσίου. Η εν τω γυμναστηρίω τούτω άσκησις επιτρέπεται ου μόνον τοις μαθηταίς του γυμνασίου, αλλά και τοις μαθηταίς των ελληνικών σχολείων καθ' ετέρας ημέρας και ώρας, μέχρις ου συστηθώσι και των σχολείων τούτων γυμναστήρια».

Το 1837 το νεοσύστατο ελληνικό Κράτος, κατανοώντας τη σημασία της άθλησης, ουσιαστικά προσπαθεί να καθιερώσει τον σχολικό αθλητισμό. Το κείμενο βρήκε σε βιβλιογραφικές... ανασκαφές, ο Γιώργος Ηλιού, παλαιός πρωταθλητής της άρσης βαρών και νυν διευθυντής της ομοσπονδίας του αθλήματος (ΕΟΑΒ), ο οποίος μας το έστειλε.
Σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, δεν έχουν κατασκευασθεί «εις έκαστον γυμνάσιον τα αναγκαία εργαλεία της γυμναστικής». Οσον αφορά τα γυμναστήρια που κατασκευάζονται στα δημόσια σχολεία, αυτά μπορεί να ήταν επαρκή για τα δεδομένα του 19ου αιώνα, αλλά για τα τωρινά είναι ανεπαρκέστατα. 

Μέρος της αγωγής των νέων
Στην Ελλάδα, αντίθετα προς τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία, την Κύπρο και πολλά άλλα κράτη, δεν έχει γίνει κοινή συνείδηση πόσο σημαντική είναι η άθληση και πόσο σπουδαίο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει σε αυτή τη συνειδητοποίηση ο σχολικός αθλητισμός. Κι' όμως, μιλάμε για την χώρα στην οποία η σωματική άσκηση (σωμασκία) και η άθληση ήταν βασικό μέρος της εκπαίδευσης και της αγωγής των παιδιών αιώνες προ της έλευσης του Χριστού.
Ο σχολικός αθλητισμός, σκοπό έχει την «προετοιμασία των μαθητών για την ζωή μέσα από εμπειρία και γνώση για την άσκηση και τον αθλητισμό, τη διατροφή, τον προγραμματισμό και την ανάπτυξη κοινωνικών και ατομικών ικανοτήτων μέσω της Φυσικής Αγωγής (Φ.Α.). Το σχολείο γίνεται "Εργαστήριο Ζωής"», γράφουν οι Αμερικανοί καθηγητές Φ.Α. κι εκπαιδευτικοί, Ρον Φέινγκολντ και Λι Χόλαντ - Φιορεντίνο.
Οσον αφορά τον πανεπιστημιακό αθλητισμό στην Ελλάδα, αυτός κι αν αποτελεί έννοια χωρίς περιεχόμενο. Απλώς δεν υφίσταται, ενώ στις ΗΠΑ είναι η βάση του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού της χώρας. Η Πανεπιστημιούπολη Αθηνών είχε ένα έξοχο στάδιο, το οποίο εδώ και χρόνια αφέθηκε να ρημάξει. Τούτο και μόνο αρκεί για να καταδείξει την κατάσταση που επικρατεί...

ΥΓ: Αφού είχα ολοκληρώσει το θέμα αυτό, έφθασε μια σχετική ανακοίνωση από την ομοσπονδία πιγκ πογκ (Ε.Φ.Ο.Επ.Α.). Η διοίκησή της, αποφάσισε, προκειμένου να μη χαθούν και αυτή τη χρονιά τα προνόμια για την εισαγωγή αθλητών στις ανώτατες σχολές, να διοργανώσει εκείνη το πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα Λυκείων. Η ομοσπονδία αποδέχτηκε να κάνει αυτή την εξυπηρέτηση στο υπουργείο Παιδείας για να σώσει τα μπόνους για τις πανελλήνιες εξετάσεις, που προβλέπονται για όσους μαθητές πάρουν υψηλές θέσεις. Πέρσι δεν είχε διεξαχθεί η διοργάνωση και τα παιδιά είχαν χάσει τα προνόμια, που έχουν μεγάλη σημασία για τα ίδια και τους γονείς τους.

Να επισημάνουμε, ότι με τον ίδιο τρόπο έχει πραγματοποιηθεί το σχολικό πρωτάθλημα της γυμναστικής, ενώ έχει προκηρυχθεί και το αντίστοιχο της κολύμβησης.
ΥΓ 2: Και η Κολυμβητική Ομοσπονδία (ΚΟΕ) τέλεσε σχολικό πρωτάθλημα. Πραγματοποιήθηκε από τις 21 έως τις 23 Φεβρουαρίου.

Το οργάνωσε ταυτόχρονα με το πανελλήνιο χειμερινό πρωτάθλημα. Οπως μας είπε ο τεχνικός διευθυντής της ΚΟΕ, Χριστόδουλος Χούμας, το σχολικό πρωτάθλημα διεξήχθη μετά διακοπή τριών σχολικών περιόδων. Τελικά, οι ομοσπονδίες παίρνουν πάνω τους τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης, η οποία περικόπτει συνεχώς τα κονδύλια για τον σχολικό αθλητισμό, στον οποίον ελάχιστη σημασία δίνει. Πάλι καλά, λοιπόν, που υπάρχουν οι ομοσπονδίες, τις οποίες τόσο πολύ κατηγορούν διάφοροι.

Αν έχεις τύχη, διάβαινε...

Η μοναδική, απίθανη ιστορία του Στίβεν Μπράντμπερι

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Ολοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τους ήρωές τους. Αυτούς που νίκησαν αρρώστιες κι έφτασαν στην κορυφή του κόσμου. Που ανέτρεψαν προγνωστικά χάρη στην πίστη στον εαυτό τους και στην τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν. Που κατέκτησαν τεράστιο αριθμό μεταλλίων. Που, τέλος πάντων, πέτυχαν πολλά και διάφορα απίστευτα και θαυμαστά. Αυτό, όμως, που κατόρθωσε το 2002 ο Αυστραλός παγοδρόμος, Στίβεν Μπράντμπερι, ίσως είναι μοναδικό. Οπως και η έλλειψη αυτογνωσίας εκ μέρους του.
Αντί να ευχαριστεί τη Θεά Τύχη που τον οδήγησε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των νικητών στα 1.000 μ. πατινάζ ταχύτητας σε μικρή πίστα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002, ο Μπράντμπερι δήλωσε ότι άξιζε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο. Μάλιστα, για να μας... τρελάνει περισσότερο, υποστήριξε ότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησε, του είπαν πως 100% άξιζε τη νίκη. Και αν αναρωτιέστε, γιατί γράφουμε όλα αυτά, θα σας διηγηθούμε το πώς νίκησε.
Ο Μπράντμπερι, λοιπόν, προκρίθηκε στον ημιτελικό και αυτό θεωρήθηκε επιτυχία του. Στον ημιτελικό, από τον οποίον προκρίνονταν στον τελικό δύο, ξεκίνησε τελευταίος. Είχε μείνει πολύ πίσω, έως ότου, λίγες δεκάδες μέτρα προ του τερματισμού, έπεσε ένας πατινέρ. Αλλά αυτό δεν του αρκούσε. Επρεπε να ξεπεράσει άλλους δύο. Και, ω του θαύματος, στην τελική ευθεία έπεσαν δύο...

Στον τελικό ουδείς του έδινε τύχη. Πράγματι, από την αρχή... ξεχώρισε. Είχε μείνει πολύ πίσω. Στο μέσον του τελευταίου γύρου πέφτει ο πρώτος. Λίγο μετά και άλλος και στην τελική ευθεία άλλοι δύο. Ολοι δηλαδή. Μάλιστα ένας, που προλάβαινε να τερματίσει πρώτος, σηκώθηκε αλλά... ξανάπεσε, πριν να περάσει την γραμμή του τερματισμού 2ος και... κατάπληκτος από όσα είδε. Φυσικά, όπως είχε πει και ο πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Χουάν Αντόνιο Σαμαράντς, αναφερόμενος στην Ολυμπιακή νίκη της Βούλας Πατουλίδου το 1992 στα 100μ. μ' εμπόδια, η οποία ευνοήθηκε από την πτώση αντιπάλου της, "τα εμπόδια είναι για να τα περνάς". Ε, για τον Μπράντμπερι μπορεί να έλεγε, "ο πάγος υπάρχει για να μείνεις όρθιος". Και ο Αυστραλός το κατόρθωσε.
Πάντως, οι αθλητές εδώ και χρόνια δεν ανησυχούν πλέον. Ο Μπράντμπερι, μετά τον απίστευτο όσο και απροσδόκητο θρίαμβό του, αποχώρησε από την αθλητική δράση.

Ποιοί τα έφαγαν

Ο Θεόδωρος (δώρο του Θεού, να σου πετύχει...) Πάγκαλος καπότε και τώρα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτή η φωτογραφία συμπυκνώνει την μεταπολίτευση από το 1974. Η άποψη είναι ισοπεδωτική κι επικίνδυνη για την δημοκρατία και πολύτιμη για τους ακρότατους λαϊκιστές και τους φασίστες της "Χρυσής Αυγής". Η φωτογραφία, πάντως, συμβολίζει τις τεράστιες ευθύνες του πολιτκού κόσμου για την κοινωνική, οικονομική και, κυρίως, ηθική κατάπτωση της Ελλάδος και των Ελλήνων. Οχι όλων, φυσικά.