Σχολικός αθλητισμός εν Ελλάδι: Εννοια χωρίς περιεχόμενο

  
Για να έχουμε πραγματικό σχολικό αθλητισμό, απαιτείται η ύπαρξη εγκαταστάσεων όπως οι εικονιζόμενες του Κολλεγίου Αθηνών. Αλλά, δυστυχώς, ούτε οι υπάρχουσες στα δημόσια σχολεία αξιοποιούνται όσο γίνεται καλύτερα. Οι κυβερνήσεις δεν έχουν ενστερνισθεί την σημασία του σχολικού αθλητισμού και περιρίζονται στην διοργάνωση -και όχι πάντα- μερικών σχολικών πρωταθλημάτων.

 Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

«Εις έκαστον των γυμνασίων του Κράτους θέλει εισαχθεί η γυμναστική, ως μέσον ασκήσεως των μαθητών. Προς τον σκοπόν τούτον, και μέχρις ου εκπαιδευθώσι διδάσκαλοι της γυμναστικής, θέλουσι διορισθή εις έκαστον των γυμνασίων ανά εις υπαξιωματικός ή στρατιώτης του σώματος των πυροσβεστών, αφού προηγουμένως διδαχθή εν τω διδασκαλείω και την παιδαγωγικήν γυμναστικήν. Εις έκαστον γυμνάσιον θέλουν κατασκευασθή τα αναγκαία εργαλεία της γυμναστικής, η δε δαπάνη θέλει είσθαι εις βάρος του δημοσίου. Η εν τω γυμναστηρίω τούτω άσκησις επιτρέπεται ου μόνον τοις μαθηταίς του γυμνασίου, αλλά και τοις μαθηταίς των ελληνικών σχολείων καθ' ετέρας ημέρας και ώρας, μέχρις ου συστηθώσι και των σχολείων τούτων γυμναστήρια».

Το 1837 το νεοσύστατο ελληνικό Κράτος, κατανοώντας τη σημασία της άθλησης, ουσιαστικά προσπαθεί να καθιερώσει τον σχολικό αθλητισμό. Το κείμενο βρήκε σε βιβλιογραφικές... ανασκαφές, ο Γιώργος Ηλιού, παλαιός πρωταθλητής της άρσης βαρών και νυν διευθυντής της ομοσπονδίας του αθλήματος (ΕΟΑΒ), ο οποίος μας το έστειλε.
Σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, δεν έχουν κατασκευασθεί «εις έκαστον γυμνάσιον τα αναγκαία εργαλεία της γυμναστικής». Οσον αφορά τα γυμναστήρια που κατασκευάζονται στα δημόσια σχολεία, αυτά μπορεί να ήταν επαρκή για τα δεδομένα του 19ου αιώνα, αλλά για τα τωρινά είναι ανεπαρκέστατα. 

Μέρος της αγωγής των νέων
Στην Ελλάδα, αντίθετα προς τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία, την Κύπρο και πολλά άλλα κράτη, δεν έχει γίνει κοινή συνείδηση πόσο σημαντική είναι η άθληση και πόσο σπουδαίο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει σε αυτή τη συνειδητοποίηση ο σχολικός αθλητισμός. Κι' όμως, μιλάμε για την χώρα στην οποία η σωματική άσκηση (σωμασκία) και η άθληση ήταν βασικό μέρος της εκπαίδευσης και της αγωγής των παιδιών αιώνες προ της έλευσης του Χριστού.
Ο σχολικός αθλητισμός, σκοπό έχει την «προετοιμασία των μαθητών για την ζωή μέσα από εμπειρία και γνώση για την άσκηση και τον αθλητισμό, τη διατροφή, τον προγραμματισμό και την ανάπτυξη κοινωνικών και ατομικών ικανοτήτων μέσω της Φυσικής Αγωγής (Φ.Α.). Το σχολείο γίνεται "Εργαστήριο Ζωής"», γράφουν οι Αμερικανοί καθηγητές Φ.Α. κι εκπαιδευτικοί, Ρον Φέινγκολντ και Λι Χόλαντ - Φιορεντίνο.
Οσον αφορά τον πανεπιστημιακό αθλητισμό στην Ελλάδα, αυτός κι αν αποτελεί έννοια χωρίς περιεχόμενο. Απλώς δεν υφίσταται, ενώ στις ΗΠΑ είναι η βάση του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού της χώρας. Η Πανεπιστημιούπολη Αθηνών είχε ένα έξοχο στάδιο, το οποίο εδώ και χρόνια αφέθηκε να ρημάξει. Τούτο και μόνο αρκεί για να καταδείξει την κατάσταση που επικρατεί...

ΥΓ: Αφού είχα ολοκληρώσει το θέμα αυτό, έφθασε μια σχετική ανακοίνωση από την ομοσπονδία πιγκ πογκ (Ε.Φ.Ο.Επ.Α.). Η διοίκησή της, αποφάσισε, προκειμένου να μη χαθούν και αυτή τη χρονιά τα προνόμια για την εισαγωγή αθλητών στις ανώτατες σχολές, να διοργανώσει εκείνη το πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα Λυκείων. Η ομοσπονδία αποδέχτηκε να κάνει αυτή την εξυπηρέτηση στο υπουργείο Παιδείας για να σώσει τα μπόνους για τις πανελλήνιες εξετάσεις, που προβλέπονται για όσους μαθητές πάρουν υψηλές θέσεις. Πέρσι δεν είχε διεξαχθεί η διοργάνωση και τα παιδιά είχαν χάσει τα προνόμια, που έχουν μεγάλη σημασία για τα ίδια και τους γονείς τους.

Να επισημάνουμε, ότι με τον ίδιο τρόπο έχει πραγματοποιηθεί το σχολικό πρωτάθλημα της γυμναστικής, ενώ έχει προκηρυχθεί και το αντίστοιχο της κολύμβησης.
ΥΓ 2: Και η Κολυμβητική Ομοσπονδία (ΚΟΕ) τέλεσε σχολικό πρωτάθλημα. Πραγματοποιήθηκε από τις 21 έως τις 23 Φεβρουαρίου.

Το οργάνωσε ταυτόχρονα με το πανελλήνιο χειμερινό πρωτάθλημα. Οπως μας είπε ο τεχνικός διευθυντής της ΚΟΕ, Χριστόδουλος Χούμας, το σχολικό πρωτάθλημα διεξήχθη μετά διακοπή τριών σχολικών περιόδων. Τελικά, οι ομοσπονδίες παίρνουν πάνω τους τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης, η οποία περικόπτει συνεχώς τα κονδύλια για τον σχολικό αθλητισμό, στον οποίον ελάχιστη σημασία δίνει. Πάλι καλά, λοιπόν, που υπάρχουν οι ομοσπονδίες, τις οποίες τόσο πολύ κατηγορούν διάφοροι.