Η μοναδική, απίθανη ιστορία του Στίβεν Μπράντμπερι
Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου
Ολοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τους ήρωές τους. Αυτούς που νίκησαν αρρώστιες κι έφτασαν στην κορυφή του κόσμου. Που ανέτρεψαν προγνωστικά χάρη στην πίστη στον εαυτό τους και στην τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν. Που κατέκτησαν τεράστιο αριθμό μεταλλίων. Που, τέλος πάντων, πέτυχαν πολλά και διάφορα απίστευτα και θαυμαστά. Αυτό, όμως, που κατόρθωσε το 2002 ο Αυστραλός παγοδρόμος, Στίβεν Μπράντμπερι, ίσως είναι μοναδικό. Οπως και η έλλειψη αυτογνωσίας εκ μέρους του.
Αντί να ευχαριστεί τη Θεά Τύχη που τον οδήγησε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των νικητών στα 1.000 μ. πατινάζ ταχύτητας σε μικρή πίστα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002, ο Μπράντμπερι δήλωσε ότι άξιζε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο. Μάλιστα, για να μας... τρελάνει περισσότερο, υποστήριξε ότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησε, του είπαν πως 100% άξιζε τη νίκη. Και αν αναρωτιέστε, γιατί γράφουμε όλα αυτά, θα σας διηγηθούμε το πώς νίκησε.
Ο Μπράντμπερι, λοιπόν, προκρίθηκε στον ημιτελικό και αυτό θεωρήθηκε επιτυχία του. Στον ημιτελικό, από τον οποίον προκρίνονταν στον τελικό δύο, ξεκίνησε τελευταίος. Είχε μείνει πολύ πίσω, έως ότου, λίγες δεκάδες μέτρα προ του τερματισμού, έπεσε ένας πατινέρ. Αλλά αυτό δεν του αρκούσε. Επρεπε να ξεπεράσει άλλους δύο. Και, ω του θαύματος, στην τελική ευθεία έπεσαν δύο...
Στον τελικό ουδείς του έδινε τύχη. Πράγματι, από την
αρχή... ξεχώρισε. Είχε μείνει πολύ πίσω. Στο μέσον του τελευταίου γύρου
πέφτει ο πρώτος. Λίγο μετά και άλλος και στην τελική ευθεία άλλοι δύο.
Ολοι δηλαδή. Μάλιστα ένας, που προλάβαινε να τερματίσει πρώτος, σηκώθηκε
αλλά... ξανάπεσε, πριν να περάσει την γραμμή του τερματισμού 2ος και... κατάπληκτος από όσα
είδε. Φυσικά, όπως είχε πει και ο πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Χουάν Αντόνιο Σαμαράντς, αναφερόμενος στην Ολυμπιακή νίκη της Βούλας Πατουλίδου το 1992 στα 100μ. μ' εμπόδια, η οποία ευνοήθηκε από την πτώση αντιπάλου της, "τα εμπόδια είναι για να τα περνάς". Ε, για τον Μπράντμπερι μπορεί να έλεγε, "ο πάγος υπάρχει για να μείνεις όρθιος". Και ο Αυστραλός το κατόρθωσε.
Πάντως, οι αθλητές εδώ και χρόνια δεν ανησυχούν πλέον. Ο Μπράντμπερι, μετά τον απίστευτο όσο και απροσδόκητο θρίαμβό του, αποχώρησε από την αθλητική δράση.
Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου
Ολοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τους ήρωές τους. Αυτούς που νίκησαν αρρώστιες κι έφτασαν στην κορυφή του κόσμου. Που ανέτρεψαν προγνωστικά χάρη στην πίστη στον εαυτό τους και στην τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν. Που κατέκτησαν τεράστιο αριθμό μεταλλίων. Που, τέλος πάντων, πέτυχαν πολλά και διάφορα απίστευτα και θαυμαστά. Αυτό, όμως, που κατόρθωσε το 2002 ο Αυστραλός παγοδρόμος, Στίβεν Μπράντμπερι, ίσως είναι μοναδικό. Οπως και η έλλειψη αυτογνωσίας εκ μέρους του.
Αντί να ευχαριστεί τη Θεά Τύχη που τον οδήγησε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των νικητών στα 1.000 μ. πατινάζ ταχύτητας σε μικρή πίστα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002, ο Μπράντμπερι δήλωσε ότι άξιζε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο. Μάλιστα, για να μας... τρελάνει περισσότερο, υποστήριξε ότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησε, του είπαν πως 100% άξιζε τη νίκη. Και αν αναρωτιέστε, γιατί γράφουμε όλα αυτά, θα σας διηγηθούμε το πώς νίκησε.
Ο Μπράντμπερι, λοιπόν, προκρίθηκε στον ημιτελικό και αυτό θεωρήθηκε επιτυχία του. Στον ημιτελικό, από τον οποίον προκρίνονταν στον τελικό δύο, ξεκίνησε τελευταίος. Είχε μείνει πολύ πίσω, έως ότου, λίγες δεκάδες μέτρα προ του τερματισμού, έπεσε ένας πατινέρ. Αλλά αυτό δεν του αρκούσε. Επρεπε να ξεπεράσει άλλους δύο. Και, ω του θαύματος, στην τελική ευθεία έπεσαν δύο...
Πάντως, οι αθλητές εδώ και χρόνια δεν ανησυχούν πλέον. Ο Μπράντμπερι, μετά τον απίστευτο όσο και απροσδόκητο θρίαμβό του, αποχώρησε από την αθλητική δράση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου