Υψωσαν την σημαία και στην Βουδαπέστη οι Ελληνες βετεράνοι αθλητές

Οκτώ μετάλλια, πολλές θέσεις στην οκτάδα και αρκετές καλές εμφανίσεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου

 Ο πρωταθλητής κόσμου, Κωνσταντίνος Χατζηεμμανουήλ.

Οκτώ μετάλλια περιλαμβάνει, τελικά η συλλογή των Ελλήνων, μετά την λήξη του παγκόσμιου πρωταθλήματος κλειστού στίβου διαχρονικών αθλητών, το οποίο διεξήχθη στην Βουδαπέστη, και την δημοσίευση όλων των αποτελεσμάτων. Ελειπαν  αυτά των 8.000μ. σε δημόσιο δρόμο, αγώνισμα στο οποίο πήραμε το όγδοο μετάλλιο, με τον ηλικίας 82 ετών και πέντε μηνών, Στέλιο Πρασσά (κατηγορία 80-84 ετών) να έχει τερματίσει 3ος με 51'44''50. Τρίτος ήταν και στον ημιμαραθώνιο, την τελευταία ημέρα του πρωταθλήματος, με 2 ώρες 08'56''10.
Τι είχε προηγηθεί; Πολλά: 
Ο 85χρονος (κατηγορία 85-89 ετών), Κώστας Χατζηεμμανουήλ από την όμορφη Κω, αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου στα 200μ. με 41''85. 
Ο ηλικίας 91 (για την ακρίβεια κοντά στα 92) ετών (90-94), Ανδρέας Πολυχρονόπουλος τερμάτισε 2ος στο ίδιο αγώνισμα με 59''53 και 3ος στα 60 με 15''29.
Ο πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας βετεράνων (ΟΕΒΑΣ), Συμεών Συμεωνίδης (κατηγορία 80-84 ετών), παλαιό μέλος της εθνικής ομάδας ανδρών, κατέκτησε δύο χάλκινα μετάλλια. Στο επί κοντώ με 2,10μ. και στο άλμα τριπλούν με 6,96μ.
Ο 43χρονος (βαδίζει στα 44) σφαιροβόλος, Ιμπραήμ Φαναρτζής (κατηγορία 40-44) πρόσθεσε άλλο ένα ασημένιο παγκόσμιο μετάλλιο στην τροπαιοθήκη του, ρίχνοντας 15,22μ. Για την 2η θέση έδωσε μεγάλη μάχη μ' έναν Αυστριακό κι' έναν Νοτιοαφρικάνο κι' επικράτησε. Ο νικητής, ο Λιθουανός, Γκίντας Ντεγκούτις ξεπέρασε τα 16μ. (16,06).
Κατακτήσαμε και αρκετές άλλες θέσεις στην οκτάδα. Ο Συμεωνίδης ήταν 4ος στο μήκος με 2,87μ. και στα 60μ. μ' εμπόδια με 13''91.

Ο πρόεδρος της ΟΕΒΑΣ, Συμεών Συμεωνίδης.

Την 4η θέση, στους 52, στα 60μ. πήρε ο Μάριος Χριστοφορίδης (45-49) με πολύ καλή επίδοση (7''42), όπως και ο Χατζηεμαννουήλ στα 400μ. με 1'41''18, την 5η στα 800μ. ο αειθαλής Χατζηεμμανουήλ με 4'08''05, ενώ η Μάγδα Ροϊλίδου - Τσίτσουλα (60-64) αναδείχθηκε 7η στον ακοντισμό (όργανο 0,4κ.) με 23,73μ., 8η στην σφαιροβολία (3κ.) με 9,45 (πολύ καλή επίδοση) και 10η στο βαρύ όργανο (σφύρα με κοντή αλυσίδα, συνολικό μήκος οργάνου 0,415μ., έναντι 1,215μ. της κανονικής σφύρας -στην κατηγορία της το βάρος του οργάνου είναι 5,45κ., ενώ της κανονικής σφύρας 3κ.) με 8,34μ. Πέμπτη κατετάγη στον ακοντισμό των 35-39 ετών (όργανο 0,6κ.) η Μαρία Μολλάκη με 30,25μ.  και 6ος ο Βλαδίμηρος Ντεκάιλο (55-59) στο τριπλούν με 11,51μ. Την 6η θέση κατέλαβε στο τριπλούν και ο Κώστας Μπούμπας (65-69 ετών) με 9,74μ. Ο Απόστολος Βενετιάδης (70-74) τερμάτισε 7ος στα 8.000μ. με 35'57''00.
Τ' αποτελέσματα όλων των άλλων Ελλήνων είναι:
35-39: Θανάσης Καμπίτσας: 9ος στο ύψος με 1,75μ. Μανώλης Σφακιανάκης: 20ος, στους 45, στα 200μ. με 24''19.
40-44: Αλέξανδρος Λυγουράς 20ος στα 60μ. εμπόδια με 9''78.
45-49: Διονύσης Κοντωνής: 20ος, στους 46, στα 400μ. με 55''46 (ασχέτως θέσης, η επίδοση είναι καλή) και 27ος, στους 54, στα 200μ. με 25''26. Χρήστος Κτιστόπουλος: 11ος στο άλμα τριπλούν με 11,30μ., 40ος στα 60μ. με 8''24.
50-54: Περικλής Σιάμος: Προκρίθηκε στους ημιτελικούς των 400 και των 800μ. Στα 400 ως 17ος, στους 43, με 57''96 και στα 800 ως 13ος, στους 31, με 2'15''81. Στους ημιτελικούς κατετάγη 17ος με 58''15 και 15ος με 2'15''27. Κώστας Χαμουρούδης: 10ος στον ακοντισμό (0,7κ.) με 43,30μ., 43ος, στους 44, στα 60μ. με 8''83. Μανώλης Παττακός: 11ος στον ακοντισμό με 39,74, 20ος στα 60μ. εμπόδια με 13''04. Λάμπρος Πανάγος: 28ος στα 8.000μ. με 39'32''80.
55-59: Θανάσης Καλαντζής: 13ος στο βαρύ όργανο (11,34κ.) με 13,15μ. και στην σφυροβολία με 36,54μ. Σημείωσε καλές επιδόσεις. Οδυσσέας Άγρος: 14ος στα 3.000μ. με 10'48''24. Θεοδώρα Μπαράκη: 10η στην σφαιροβολία (3κ.) με 7,26μ., 13η στην δισκοβολία (1κ.) με 17,52μ., ακυρώθηκε στο βαρύ όργανο (7,26κ.). Παναγιώτης Τόλιας: 19ος στο τριπλούν με 8,32μ. Ματένια Παπαζήση: 21η στα 60μ. με 11''34.

Ο συλλέκτης ασημένιων μεταλλίων, Ιμπραήμ Φαναρτζής.

60-64: Γιάννης Χουλίδης: Ο Καβαλιώτης αθλητής, παρότι δεν μπήκε σε τελικό, έκανε καλές εμφανίσεις. Στα 60μ. μ' εμπόδια κατετάγη 9ος με 10''07 (ο 8ος προκρίθηκε με 10''04), ενώ στα 60μ. πέρασε στον ημιτελικό ως 13ος στους 32, με 8''51 κι' εκεί κατετάγη 14ος με 8''57. Κωνσταντίνος Κορδώσης: Στα 400μ. προκρίθηκε στον ημιτελικό ως 13ος με 65''13, αλλά μετά δεν έτρεξε. Στα 200μ. κατετάγη 20ος με 29''42, ενώ στα 800 δεν τερμάτισε. Γιώργος Χατζηβασιλείου: 13ος στο ύψος με 1,40μ. και 22ος στο πένταθλον με 2.491 βαθμούς, σημειώνοντας τις εξής επιδόσεις: 12''86 στα 60μ. μ' εμπόδια, 1,39 στο ύψος, 3,77μ. στο μήκος, 7,58μ. στην σφαιροβολία και 4'02''08 στα 1.000μ. Ο Βασίλης Ανδρεάδης ξεκίνησε με πολύ καλή επίδοση στα εμπόδια (10''44), αλλά δεν συνέχισε. Είχε πάει στην Ουγγαρία με πρόβλημα τραυματισμού. Αντώνης Μόρφης: Προκρίθηκε στον ημιτελικό των 60μ. ως 16ος με 8''67, όμως δεν έτρεξε. Στα 400μ. δεν τερμάτισε. Στεριάδης Λάππας: 26ος στα 3.000μ. με 13'58''23, 34ος στα 8.000μ. με 39'35''60. Σφαιροβολία: 12η Ευγενία Μπεκατώρου με 6,20μ. Στην κατηγορία αυτή πρώτευσε η 2η Ολυμπιονίκης του 1984, η Ρουμάνα, Μικαέλα Λογκίν με 13,39μ.
Είναι ένας πολύ καλός απολογισμός, παρότι, για διάφορους λόγους, απουσίασαν Ελληνες, που θα μπορούσαν να κατακτήσουν μετάλλια, ακόμη και χρυσά, όπως ο σχεδόν μόνιμος πρωταθλητής κόσμου στις ρίψεις, Βασίλης Μαγγανάς, αλλά και ο Γιάννης Μπέλλος (75-79 ετών).
Αξιοσημείωτο είναι ότι ένας Ελληνας, παλαιό μέλος της εθνικής εφήβων, ο Αντώνης Κόντος (40-44 ετών), που στο παρελθόν έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε αγώνες βετεράνων, αγωνίσθηκε με τα χρώματα της Γερμανίας, στην οποία κατοικεί, και αναδείχθηκε 4ος στο βαρύ όργανο (15,88κ.) με 15,19μ.

«Εξαφάνισε» την σφαίρα ο Βασίλης Μαγγανάς στα «Παναθήναια» 
Ο πρωταθλητής κόσμου, Βασίλης Μαγγανάς (κατηγορία 60-64 ετών), που δεν μετέσχε στην Βουδαπέστη, αλλά προετοιμάζεται για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοικτού στίβου, που θα διεξαχθεί τον Αύγουστο στη Σμύρνη, «εξαφάνισε» την σφαίρα στην Φιλοθέη. Αγωνιζόμενος στους ετήσιους αγώνες, «Παναθήναια», που διοργανώνει ο ΑΣΕΔΑΣ, έρριξε χωρίς φόρα -λόγω ελαφρού τραυματισμού- με την 5κιλη σφαίρα, 14,64μ. Θεωρητικά, η επίδοση αυτή, με πλήρη φορά, αντιστοιχεί σε βολή κοντά στα 16μ. και, πάντως, πάνω από τα 15,50.
Αλλες αξιόλογες επιδόσεις από τους αγώνες αυτούς: 
Σφαιροβολία: 45-49 (όργανο 7,26κ.): Ν. Αρβανίτης (είναι δεκαθλητής) 11,05. 65-69 (5κ.): Διον. Αυγουστάτος 12,27. 70-74 (4κ.): Σπ. Τουρκομανώλης 9,94. 80-84 (3κ.) Σ. Συμεωνίδης 8,73. Γυναίκες: 60-64 (3κ.) Χλόη Αγγλούπα 8,85.
Μήκος άνευ φοράς: 75-79: Ι. Μπέλλος 2,24 (σπουδαία επίδοση). 80-84: Συμεωνίδης 1,78. 60-64: Γρ. Τριφωνίδης 2,40. Γυναίκες: 35-39: Α. - Μ. Τουβρά 2,17. 40-44: Ευ. Λιάπη 1,86. 
100μ.: 45-49: Ν. Κόκκος 11''8. 55-59: Βλ. Ντεκάιλο 13''3. 65-69: Κ. Μπούμπας 14''6. 
400μ.: Γυναίκες: 35-39: Τουβρά 69''4.
800μ.: 50-54: Περ. Σιάμος 2'18''4.
2.000μ.: 40-44: Λιάπη 11'01''8. 
3.000μ.: 45-49: Π. Ψαρουδάκης 12'40''9. 60-64: Κ. Μουχτούρης 13'31''1. 65-69: Ηλ. Μαφούνης 15'02''7.
Επί κοντώ: 70-74: Ν. Δέδες 2,50μ.  
*Σε αγώνες, που διοργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ στο Ηράκλειο της Κρήτης, ο Μιχ. Φρουδάκης πρώτευσε στην σφαιροβολία βετεράνων της κατηγορίας 50-54 ετών (όργανο 6 κ.) με 12,66μ. Ο ίδιος στα «Ρεθύμνια» έρριξε με τον δίσκο των δύο κιλών 37,77μ., μια πολύ σημαντική, για την ηλικία του (έχει γεννηθεί το 1961), επίδοση. Μπράβο, λοιπόν, στον αειθαλή, Μιχάλη, που θεωρώ ότι κακώς δεν πηγαίνει στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα βετεράνων.

Εξι έγιναν τα ελληνικά μετάλλια στο Παγκόσμιο κλειστού στίβου βετεράνων

Ο Κωνσταντίνος Χατζηεμμανουήλ.

Στα έξι μετάλλια έχει φθάσει η συλλογή των Ελλήνων, μετά την πέμπτη ημέρα του παγκόσμιου πρωταθλήματος κλειστού στίβου διαχρονικών αθλητών, το οποίο διεξάγεται στην Βουδαπέστη. Πιστεύουμε δε, πως έπεται συνέχεια στην τελευταία ημέρα.
Το Σάββατο, λοιπόν, ο 43χρονος σφαιροβόλος, Ιμπραήμ Φαναρτζής (κατηγορία 40-44) πρόσθεσε άλλο ένα ασημένιο παγκόσμιο μετάλλιο στην τροπαιοθήκη του, ρίχνοντας 15,22μ. Για την 2η θέση έδωσε μεγάλη μάχη μ' έναν Αυστριακό κι' έναν Νοτιοαφρικάνο κι' επικράτησε. Ο νικητής, ο Λιθουανός, Γκίντας Ντεγκούτις ξεπέρασε τα 16μ. (16,06).
Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βετεράνων (ΟΕΒΑΣ), Συμεών Συμεωνίδης (κατηγορία 80-84 ετών) κατέκτησε δεύτερο χάλκινο μετάλλιο στην Βουδαπέστη. Αυτή την φορά στο άλμα τριπλούν με 6,96μ. Ετρεξε και στα 60μ. μ' εμπόδια και τερμάτισε 4ος με 13''91.
Υπενθυμίζουμε, τι είχε γίνει τις προηγούμενες ημέρες:
Ο 85χρονος (κατηγορία 85-89 ετών), Κώστας Χατζηεμμανουήλ πρώτευσε στα 200μ. με 41''85, ο ηλικίας 91 (κοντά 92) ετών (90-94), Ανδρέας Πολυχρονόπουλος τερμάτισε 2ος στο ίδιο αγώνισμα με 59''53 και 3ος στα 60 με 15''29, ενώ ο Συμεωνίδης (80-84) αναδείχθηκε 3ος στο επί κοντώ με 2,10μ.

Ο Συμεών Συμεωνίδης (δεξιά).

Εχουμε κατακτήσει και άλλες αρκετές θέσεις στην οκτάδα. Ο Συμεωνίδης ήταν 4ος στο μήκος με 2,87μ. Την 4η θέση στα 60μ. πήρε ο Μάριος Χριστοφορίδης (45-49) με 7''42, την 5η στα 800μ. ο Χατζηεμμανουήλ με 4'08''05, η Μάγδα Ροϊλίδου - Τσίτσουλα (60-64) αναδείχθηκε 7η στον ακοντισμό (όργανο 0,4κ.) με 23,73μ. και 8η στην σφαιροβολία (3κ.) με 9,45. Πέμπτη κατετάγη στον ακοντισμό των 35-39 ετών (όργανο 0,6κ.) η Μαρία Μολλάκη με 30,25μ. και 6ος ο Βλαδίμηρος Ντεκάιλο (55-59) στο τριπλούν με 11,51μ. Την 6η θέση κατέλαβε στο τριπλούν και ο Κώστας Μπούμπας (65-69 ετών) με 9,74μ.
Σας χρωστάμε τ' αποτελέσματα όλων των άλλων Ελλήνων, που έχουν αγωνισθεί. Θα σας τα παρουσιάσουμε συνοπτικά μετά την λήξη του πρωταθλήματος.
*Σε αγώνες, που διοργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ στο Ηράκλειο της Κρήτης, ο Μιχ. Φρουδάκης πρώτευσε στην σφαιροβολία βετεράνων της κατηγορίας 50-54 ετών (όργανο 6 κ.) με 12,66μ.

Να υπάρξει συνέχεια και συνέπεια

Του Γιάννη Κουκουλά






Αν σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, τότε ο Ολυμπιακός, ο κόσμος του και, περισσότερο, το… ταμείο της ΠΑΕ, απόλαυσαν μία από τις καλύτερες περιόδους στην ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου. Από το 1-4 στην πρεμιέρα με την Παρί Σεν Ζερμέν, στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», έως και το 0-3 του «Ολντ Τράφορντ», ήταν μία πορεία που ο απολογισμός της έχει θετικό πρόσημο, σε όλους τους τομείς.
Πρώτος και καλύτερος ο οικονομικός. Αφήνει μία «προίκα» για την επόμενη περίοδο. Στην οποία, αν προστεθούν και τα σίγουρα 20.000.000 ευρώ, που θα μπουν από την συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη χρονιά, επιτρέπουν στην διοίκηση να σχεδιάσει με άνεση το ρόστερ της. Αν, φυσικά, θελήσει να κάνει ένα βήμα παραπάνω ή, τουλάχιστον, να δώσει περισσότερα βέλη στην φαρέτρα του Μίτσελ.
Γιατί η πώληση του Μήτρογλου, έστω κι αν δεν θα ήταν αυτός που ήταν πριν από τον τραυματισμό του, και οι απώλειες των Σαβιόλα και Ολαϊτάν, σίγουρα αποδυνάμωσαν την δύναμη κρούσης. Ο τωρινός Βαλντές, δεν πιστεύω πως μπορεί να σταθεί σε υψηλού επιπέδου αγώνες, όπως είναι του Τσάμπιονς Λιγκ. Αν, μάλιστα, δεν παραμείνουν ο Κάμπελ και ο Εντιγκά, τότε το χέρι θα πρέπει να μπει βαθειά στην τσέπη.
Αγωνιστικά, είναι δεδομένο πως ο Ολυμπιακός ανέβηκε επίπεδο. Πέρα από τα αποτελέσματα, σε κάθε αγώνα, έπαιξε για να κάνει αυτός το δικό του παιχνίδι. Αλλοτε το κατάφερε, άλλοτε όχι. Σημασία έχει, όμως, πως προσπάθησε. Κι αυτό δείχνει αλλαγή στην νοοτροπία. Ακόμα και στο Μάντσεστερ, απέναντι σε μία ομάδα, που, πέρα από την αγωνιστική της κρίση, παραμένει τεράστια δύναμη με κορυφαίους παίκτες στο παγκόσμιο στερέωμα, δεν κλείστηκε και βγήκε μπροστά.
Η μοιρασμένη κατοχή μπάλας και η «ηρωποίηση» του αντιπάλου τερματοφύλακα στην έδρα του, δεν είναι γεγονότα που τα συναντάμε συχνά, όταν μία ελληνική ομάδα αγωνίζεται στην Ευρώπη. Μάλλον σπάνια. Οπως και την ομαδική άμυνα της Γιουνάιτεντ στα τελευταία τριάντα λεπτά του αγώνα. Φυσικά, το 3-0 θ’ ακούγεται «βαρύ», σε όσους το διαβάζουν στις ιστορικές αναδρομές της διοργάνωσης. Γι’ αυτούς όμως που είδαν το παιχνίδι και θα το θυμούνται, δεν θα είναι παρά ένα αποτέλεσμα, που ήρθε λόγω της ανωτερότητας των αντιπάλων στο συγκεκριμένο παιχνίδι και όχι επειδή δεν το πάλεψαν οι παίκτες του Μίτσελ.
Το θέμα, πλέον, είναι το πώς θα διαχειριστούν στο μεγάλο λιμάνι, την ήττα και τον αποκλεισμό. Αν σταθούν σε αδικία από τον Ολλανδό διαιτητή ή στην τύχη, τότε δεν θα έχουν διδαχθεί τίποτα απολύτως. Αν δουν την πραγματικότητα, τότε τα οφέλη θα είναι ακόμα μεγαλύτερα. Και ποια είναι αυτή;
Πως οι σπουδαίοι και ακριβοί παίκτες, κάνουν τις μεγάλες ομάδες. Και τέτοιους πρέπει ν’ αναζητήσει η διοίκηση, σύμφωνα πάντα με τις οικονομικές της δυνατότητες. Να μη σταθεί, στο ότι η εύκολη κατάκτηση του πρωταθλήματος και η έξοδος στο χρυσοφόρο Τσάμπιονς Λιγκ, ικανοποιεί τις απαιτήσεις του κόσμου της. Εχει αποδειχτεί, από την προσέλευση των οπαδών στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», ότι δεν τους καλύπτουν, πλέον, οι εγχώριοι τίτλοι.
gianniskoukoulas@gmail.com

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της 22ας Μαρτίου 2014.

Μακριά από τον «βούρκο» του ελληνικού «τραγουδιού»

Αξίζει ν' ακούσετε τον Υάκινθο Μάινα (δεξιά), όπως και αρκετούς άλλους, που αγωνίζονται, σε μια δύσκολη εποχή, να επιπλεύσουν μακριά από τον «βούρκο», στον οποίο εταιρείες -και δεν ξέρω ποιοι άλλοι, με ποια συμφέροντα- μετέτρεψαν το σπουδαίο ελληνικό τραγούδι. Κουράγιο χρειάζονται και στήριξη. Αλλά την τελευταία, δύσκολα την βρίσκουν. Γι' αυτό, μερικές φορές, χάνουν το κουράγιο τους...
Οποιος θέλει, πάντως, μπορεί να τον ακούσει στο jumping fish, ή γράφοντας απ' ευθείας στο google, Υάκινθος Μάινας. Εδώ, στην μεγάλη φωτογραφία, με τον Μάνο Μοναστηριώτη, στο πρώτο πρόγραμμα (από τα τέσσερα, συνολικά) που παρουσίασαν το 2014 στην γνωστή (και συμπαθέστατη, «ζεστή,» ως χώρος) μουσική σκηνή, «Τσάι στην  Σαχάρα», με γνωστά τραγούδια κορυφαίων συνθετών και τραγουδοποιών  (π.χ. Μάνος Χατζηδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Διονύσης Σαββόπουλος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νίκος Παπάζογλου, Σωκράτης Μάλαμας, Μιλτιάδης Πασχαλίδης κ.α.) και δικές τους δημιουργίες. Στην ομάδα προστέθηκε από τον Οκτώβριο ο Κώστας Μπάρκας, που παίζει κρουστά.

Μάινας, Μοναστηριώτης και ο Κώστας Μπάρκας.

Ας δούμε, πώς αυτοσυστήνεται ο ΥΑΚΙΝΘΟΣ ΜΑΪΝΑΣ:
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, τα πολλά τραγούδια κληρονομιά!!!
ΕΠΙΡΡΟΕΣ: Εντεχνο, ροκ, λαϊκό, ρεμπέτικο, κλασική μουσική κλπ. κλπ. κλπ.
ΜΟΥΣΙΚΟ ΥΦΟΣ: Εντεχνο / ροκ και έντεχνο / λαϊκό.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: «Ονομάζομαι Υάκινθος Μάινας. Παίζω κλασική κιθάρα και τραγουδώ. Τόσο απλά. Από μικρό παιδί μου άρεσε να μιλάω με χρώματα κι έτσι κάθε λέξη είχε και το χρώμα της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, στο μυαλό μου να υπάρχει μια παλέτα λογικής, αλλά σε αυτά που έλεγα, κα-νέ-να νόημα!!! Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια χωρίς πολλές κουβέντες. Και τότε έμαθα τις νότες και κατάφερα να βάλω τις λέξεις σε μια σειρά. Από τότε γράφω τραγούδια. Ωραία, άσχημα, αυτά είναι και τα αγαπώ και τα... μισώ με όλη μου την ψυχή. Χάρηκα πολύ».

Η αιτία της ανεργίας

Αμ, να ήταν μόνο αυτό. Ως φαίνεται, υπήρχε σχέδιο με απώτερους στόχους και συνέπειες, τις οποίες ζει τώρα ο ελληνικος λαός -τουλάχιστον μεγάλο μέρος του, που πληρώνει, φυσικά, και τα λάθη μικρότερου τμήματος του λαού. Διότι, πρέπει να το παραδεχθούμε, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Αλλά και δεν τα "φάγαμε μαζί", όπως θέλει να λέει ο Πάγκαλος και βροντοφωνάζει ο πρωταθλητής στις... κυβιστήσεις (τούμπες) και έχων... σώας τας φρένας (έτσι έλεγε τότε για να πείσει πως ουδέποτε θα συνεργαζόταν με τον εθνοπροδότη, όπως τον θεωρούσε, Αντώνης Σαμαρά), Αδωνις Γεωργιάδης.

Όριό του ο... ουρανός

Η συνταγή τής... εκτόξευσης τού Κώστα Φιλιππίδη 

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Οριό του, είναι ο ουρανός. Και μέσα στα όνειρά του, το να πηδήσει τουλάχιστον 17 εκατοστά πιο ψηλά από ό,τι έως τώρα (5,83μ.). Ο Κώστας Φιλιππίδης συγκαταλέγεται στους καλύτερους άλτες επί κοντώ του κόσμου. Η πολύχρονη συνεργασία του με τον προπονητή του, παλαιό Βαλκανιονίκη, Δημήτρη Κυττέα, τον έχει οδηγήσει ψηλά. Κυριολεκτικά.

«Είμαστε μαζί από το 2000. Η καλή σχέση έχει πρωταρχικό ρόλο στην επιτυχία. Εχουμε βρει τρόπο επικοινωνίας. Μ’ εμπιστεύεται. Δεν παρασύρεται από "σειρήνες", που του λένε να φύγει από εμένα. Εχει πάρει τέτοιες αρχές από την οικογένειά του, που μπορεί να καταλάβει τις προθέσεις μου. Τον καθοδηγώ και στη ζωή του. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι ξεχωριστό. Κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση, Εχουμε και τις κοντρίτσες μας, που, όμως, λειτουργούν θετικά. Υπήρχε πάντα αρνητική διάθεση προς εμένα από πολλούς, που με κατηγορούσαν γενικά και αόριστα. Εχω ακούσει τόσα, που τα έχει ακούσει και ο Κώστας, Δεν παρασύρθηκε, όμως, από τη ζήλια των αντιπάλων μου. Εγώ, σε αντίθεση με άλλους προπονητές, θέλω να εργάζομαι», λέει ο κ. Κυττέας.
Κ.Φ.: Είναι πάντα στην προπόνηση. Ουδέποτε έλειψε.
Δ.Κ.: Ολα αυτά μας έδεσαν και είχαμε τη συνεχή ανοδική πορεία του Κώστα.
Κ.Φ.: Το ότι ταιριάζεις και δένεσαι μ’ έναν άνθρωπο είναι το πιο σημαντικό. Μου λέει πράγματα στα οποία επαληθεύεται. Είναι δύσκολο ο προπονητής να πείθει τον αθλητή. Το ότι δικαιώνεται είναι ζήτημα γνώσεων, εμπειρίας, ικανοτήτων και του τι έχει περάσει. Αν μου έλεγαν να πάω στον θεωρούμενο καλύτερο προπονητή του κόσμου, δεν θα πήγαινα. Αφού έχω φτάσει σε αυτό το σημείο, σημαίνει πως είναι πολύ καλός. Και οι ξένοι τον αναγνωρίζουν και ζητούν την γνώμη του.
Δ.Κ.: Υπάρχει αναγνώριση στο πρόσωπο του Κώστα (Κώστας: "Και στο δικό σου"). Κάνουμε προετοιμασία έξω και ο Κώστας βλέπει τι κάνουν οι καλοί ξένοι και καταλαβαίνει αν δουλεύουμε σωστά.
Το αθλητικό όνειρο του Φιλιππίδη, είναι... αυτό που κάνει. «Οπως το κάνουμε. Και να το ευχαριστιόμαστε», λέει.
Δ.Κ.: Είμαστε μέσα στο όνειρο. Και τα 6μ. είναι στα όνειρά μας.
Κ.Φ.: Είναι κομμάτι του ονείρου.
Δ.Κ.: Ταβάνι είναι τα 6,15μ. του Μπούμπκα (σημείωση μπλογκ: Τότε δεν είχε πηδήσει ο Γάλλος, Λαβιλενί τα 6,16μ.). Αλλά είναι δύσκολο να πετύχει κάποιος τέτοια επίδοση, διότι ο Μπούμπκα φρόντισε και άλλαξαν πολλά. Ο πήχυς έγινε ο μισός στρογγυλός, η βάση του είναι πιο μικρή. Ετσι πέφτει ευκολότερα.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Φιλιππίδης κάνει πολλούς αγώνες. Τι λέει ο προπονητής του;

Ο Δημήτρης Κυττέας όταν αγωνιζόταν.

«Οποιος σέβεται τον εαυτό του, αυτό κάνει. Δείχνει ανά πάσα στιγμή, ποιος είναι. Αν κάνεις 1-2 αγώνες τον χρόνο, είναι εκ του πονηρού. Εμείς φτάνουμε τους 30. Εκανε 13 στον κλειστό. Ισως φέτος (σημείωση: το 2013) περάσουμε τους 30».
Ο Φιλιππίδης είναι πάντα στους τελικούς, αλλά χάνει μετάλλια στις λεπτομέρειες. Τον επηρεάζει ψυχολογικά αυτό;
«Οχι. Διαφορετικά, δεν θα πήγαινα ν’ αγωνισθώ», λέει.

Δ.Κ.: Προσπαθούμε να το διορθώσουμε, διότι δείχνει ότι κάτι δεν κάνουμε καλά. Επίσης, προσπαθούμε να βελτιωθούμε στο τεχνικό μέρος και στο προπονητικό πρόγραμμα. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, διότι δεν έχουμε άλλον Φιλιππίδη. Οι Γάλλοι, οι Γερμανοί έχουν πολλούς. Εμείς δεν διαθέτουμε και τα μέσα που έχουν εκείνοι. Ασφαλίζουν τους αθλητές τους, η ομοσπονδία τους ψάχνει για χορηγούς. Ευτυχώς, ο νέος πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, ο κ. Παναγόπουλος, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Ετσι, δεν θα επιβαρύνεται και το κράτος. Δεν είναι εύκολο ο Κώστας να μείνει σε αυτό επίπεδο με τις παρούσες συνθήκες. Τα οδοιπορικά που παίρνει είναι λίγα για υψηλό πρωταθλητισμό. Μας είπαν να πάμε στη Ν. Αφρική για προετοιμασία. Οταν ο κόσμος πεινάει, οι προπονητές είμαστε απλήρωτοι, πώς θα ζητήσουμε τέτοιο πράγμα;».
Ο Κώστας από τα 4 του, το 1990 (έχει γεννηθεί 26 Νοεμβρίου 1986) έκανε ενόργανη γυμναστική. Οταν ψήλωσε, ο προπονητής του, Δημήτρης Νυχτέρης, τον προέτρεψε να πάει για επί κοντώ στον κ. Κυττέα.
«Μου άρεσε από την αρχή. Αν κάνεις κάτι αγγαρεία, το κάνεις λάθος. Πάντα είχα στόχο να βελτιώνομαι, διότι στην ενόργανη έκανα πρωταθλητισμό ώς και τα 14 μου».
Υπήρξαν άλτες που έμειναν στάσιμοι, διότι κάποια στιγμή φοβήθηκαν το ύψος και τις πτώσεις εκτός στρώματος. Το επί κοντώ κρύβει και άλλες «παγίδες», όπως το σπάσιμο του κονταριού. Του έχει συμβεί, άλλωστε. Φοβάται κάτι;
«Δεν φοβάμαι το ύψος. Στο στρώμα πέφτεις. Αν πέσεις έξω, φταις εσύ. Με το σπάσιμο του κονταριού, μπορεί να τραυματιστείς. Αλλά δεν το σκέπτομαι. Δεν μπορείς να ζεις με φόβους». 

Σπουδές και πρωταθλητισμός

Ο Κώστας Φιλιππίδης κατορθώνει να συνδυάσει επιτυχώς σπουδές και πρωταθλητισμό. Εχει τελειώσει Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και τώρα κάνει μεταπτυχιακό στην Επικοινωνία – Διαφήμιση και Δημόσιες Σχέσεις, με στόχο να βοηθήσει τον αθλητισμό από άλλο από του προπονητή μετερίζι, μέσω της Διοίκησης αθλητικών οργανισμών.
«Δεν θέλω να γίνω προπονητής, διότι θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολο. Οποιος ήταν καλός αθλητής δεν γίνεται υποχρεωτικά και καλός προπονητής», εξηγεί.

«Προϋπόθεση της σχέσης μας ήταν το να σπουδάσει. Αν δεν το έκανε, θα είχε φύγει. Διαμορφώνουμε το πρόγραμμα της προπόνησης με βάση το αντίστοιχο της σχολής του», λέει ο κ. Κυττέας, που θεωρεί ότι ο Κώστας συγκεντρώνει σε μεγάλο βαθμό όλα τα προσόντα: Πνευματικά, ψυχολογικά, σωματικά.
Σε αυτό το σημείο τελείωνε η συνέντευξη που μου είχαν δώσει τον Μάρτιο του 2013. Συνάντησα τον Φιλιππίδη και τον κ. Κυττέα μετά τον θρίαμβο στην Πολωνία. Ο Κώστας παραμένει σεμνός και προσγειωμένος, παρότι... εκτοξεύεται προς τον ουρανό. Ο προπονητής με κοίταξε με νόημα, γεμάτος χαρά, και μού είπε: «Θυμάσαι; Στα έλεγα». Ηταν η αίσθηση της δικαίωσης για μια μακρόχρονη προσπάθεια.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 30 Μαρτίου 2013. Ηταν η τελευταία συνέντευξη που έγραψα στην εφημερίδα, πριν από την αποχώρησή μου, έπειτα από σχεδόν 37 χρόνια συνεργασίας. Φίλοι αναγνώστες, που την θυμούνταν, με προέτρεψαν να την αναδημοσιεύσω, με αφορμή τον θρίαμβο του Κώστα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου.

Εστειλαν μήνυμα εν όψει της Βουδαπέστης

Πολύ καλές επιδόσεις από βετεράνους στις χειμερινές ημερίδες στίβου, που διεξήχθησαν στον Αγιο Κοσμά 
 

Ο Βασίλης Μαγγανάς θα λείψει από την αποστολή στην Βουδαπέστη.

M’ εντυπωσιακές επιδόσεις ολοκληρώθηκε η εσωτερική περίοδος του κλειστού στίβου για τους βετεράνους αθλητές. Απομένει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, που θα διεξαχθεί στην Βουδαπέστη από τις 25 έως τις 30 Μαρτίου και στο οποίο έχουν δηλωθεί 31 Ελληνες, όχι, όμως, και ο κορυφαίος βετεράνος της χώρας, ο Βασίλης Μαγγανάς. Τούτο, όμως, δεν μας εμποδίζει να ευελπιστούμε ότι οι εκπρόσωποί μας θα κατορθώσουν να σηκώσουν ξανά την ελληνική σημαία στον ιστό των νικητών.
Τρεις ημερίδες διοργάνωσε η ελληνική ομοσπονδία (ΟΕΒΑΣ) και σε αυτές σημειώθηκαν μερικές σπουδαίες επιδόσεις.
Στις 9 Μαρτίου, ο Μαγγανάς, που άλλαξε κατηγορία και αγωνίζεται σε αυτήν των 60-64 ετών, έρριξε στην σφυροβολία (όργανο 5κ.) μέσα σε πολύ κρύο, 56,23μ. και στο βαρύ όργανο (σφύρα βάρους 9,08κ. και με κοντή αλυσίδα) 20,30μ.

Αλλά, αν τον Μαγγανά τον ξέρουμε, εκείνος που εξέπληξε τους πάντες, ήταν ο 67χρονος, Διονύσης Αυγουστάτος (φωτογραφία από την εποχή που αγωνιζόταν με την εθνική ομάδα εφήβων). Παλαιός σφαιροβόλος του Ολυμπιακού (σε ηλικία 19 ετών, το 1966, είχε ρίξει 14,81μ. με την σφαίρα των 7,257κ. και αποτελούσε μέλος της εθνικής ομάδας εφήβων, στην κατηγορία των οποίων είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ελλάδος), είχε εγκαταλείψει τους στίβους από το 1967 έως πριν από 6-7 μήνες. Εμφανίσθηκε στην πρώτη ημερίδα, στις 9 Φεβρουαρίου, και έρριξε με το όργανο των 5κ. 11,00μ. Και μετά έναν μήνα έφθασε τα… 12,43μ. Ξεπέρασε δε, τρεις φορές τα 12μ. Εχει τεράστιες δυνατότητες.
Εντυπωσίασε, όμως, κι’ ένας άλλος αθλητής. Όχι για την επίδοσή του, αλλά διότι στα… 98 του χρόνια (ναι, σωστά διαβάσατε), είναι εις θέση ν’ αγωνίζεται και να ρίχνει σφαίρα. Με το όργανο των 2κ. έρριξε 4,28μ. Αλλά, επαναλαμβάνω, η επίδοση δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το μήνυμα που στέλνει σε όλους, νέους και λιγότερο νέους, ο παλαιός πρωταθλητής, Σωτήρης Νάνος.
Ο γεννημένος το 1936 (είναι δηλαδή, στα 78 του) παλαιός πρωταθλητής, Γιάννης Μπέλλος, έτρεξε τα 60μ. μ’ εμπόδια σε 10’’6. Μια εξαιρετική επίδοση, που δίνει μετάλλιο στην Βουδαπέστη. Αρκεί να επαναληφθεί. Ο Μπέλλος, άλλωστε, θα είναι από τους βασικούς υποψήφιους (όπως και οι Συμεών Συμεωνίδης, Ιμπραήμ Φαναρτζής, Οδυσσέας Σκαμαντζούρας, ίσως ο Βλαδίμηρος Ντεκάιλο κ.α.) για ν' ανέβουν στο βάθρο των νικητών.
Αλλες αξιόλογες επιδόσεις και από τις τρεις ημερίδες:
60μ.: Και σε αυτό αγώνισμα επετεύχθησαν μερικές εξαιρετικές επιδόσεις. Ξεχώρισαν, κυρίως, αυτές του Ντεκάιλο (55-59 ετών) με 7’’6 και του Κώστα Μπούμπα (65-69) με 8’’4, αλλά και του Γιάννη Ζογλοπίτη (45-49 ετών) με 7’’5. Ο δεκαθλητής, Ν. Αρβανίτης (45-49) σημείωσε 7’’7 όσο και ο Εμμ. Νομικός (40-44).
Σφαιροβολία: 40-44 ετών (7,26κ.): Γ. Μαλγαρινός 11,00. 55-59 (6κ.): Γρ. Δέδες 10,53μ., 70-74 (4κ.): Σπ. Τουρκομανώλης 9,86, 75-79 (4κ.): Σπ. Πάιρας 8,33. 80-84 (3κ.): Σ. Συμεωνίδης 8,85, Ι. Αξελής 8,53. Γυναίκες: 60-64 (3κ.) Χλόη Αγγλούπα (παλαιά πρωταθλήτρια νεανίδων στην δισκοβολία): 8,68.

Ελπίδα της Ελλάδος στην Βουδαπέστη, ο Ιμπραήμ Φαναρτζής.

Δισκοβολία: 40-44 ετών (2κ.): Ι. Κώτσιας 31,36. 55-59 (1,5κ.): Ι. Λεκατσάς (τρεις φορές 3^ος σε πανελλήνια πρωταθλήματα ανδρών στο δέκαθλο) 31,90. 65-69 (1κ.): Γ. Μπίρης 36,40. 80-84 (1κ.): Συμεωνίδης 24,20μ. Γυναίκες: 60-64 (1κ.): Αγγλούπα 23,68μ.
Εκτός συναγωνισμού αγωνίσθηκε ο 32χρονος, Στέφανος Χαραχούσος (ΓΣ Γλυφάδα), που έρριξε 38,08μ. Είναι γιός του παλαιού πρωταθλητή του αγωνίσματος, Θανάση.
Ακοντισμός: 45-49 ετών (0,8κ.): Ν. Αρβανίτης 40,90. 60-64 (0,6κ.): Γρ. Τρυφωνίδης 30,10.
Σφυροβολία: 55-59 ετών: Στις 9 Μαρτίου ο Θανάσης Καλαντζής (Πανιώνιος) και ο Γρηγόρης Δέδες (Πανελλήνιος) αγωνίσθηκαν με το όργανο των 7,26κ., αντί με αυτό των 6κ., για να καταγραφούν οι επιδόσεις τους στον ΣΕΓΑΣ και έρριξαν, αντιστοίχως, 27,60μ. και 21,16μ. Ο δεκαθλητής Δημήτρης Γαζής (Αμεινίας Παλληνεύς, κατηγορία 35-39 ετών) στις 23 Φεβρουαρίου έρριξε με την ανδρική σφύρα 28,16μ.
Αλλες επιδόσεις: 55-59 (6κ.): Καλαντζής 36,20. 65-69 (5κ.): Μπίρης 33,55μ. 80-84 (3κ.): Συμεωνίδης 24,47μ. Γυναίκες: 60-64 (3κ.): Αγγλούπα 18,23μ.
Βαρύ όργανο: 65-69 ετών (9,08κ.): Μπίρης 11,76μ.
Επί κοντώ: 55-59 ετών: Κ. Γιωτόπουλος 3,20. 60-64: Ν. Καρατάσος 2,90. 70-74: Ν. Δέδες 2,50μ.
Μήκος: 45-49: Αρβανίτης 5,70, 65-69: Κ. Μπούμπας 4,21, 80-84: Συμεωνίδης 2,85.
Υψος: 45-49: Αρβανίτης 1,70, 60-64: Βασ. Ανδρεάδης (παλαιός καλός δεκαθλητής) 1,55.
Τριπλούν: 55-59: Ντεκάιλο 10,73, 65-69: Μπούμπας 9,52.
800μ.: 55-59: Κ. Χωματάς 2’21’’9.
1.500μ.: 50-54: Αν. Λουκάς 5’19’’9. Γυναίκες: 70-74: Δ. Βίγκα 7’54’’4.
5.000μ.: Ο 85χρονος, Σάββας Παπαδόπουλος κάλυψε την απόσταση σε 35’58’’0. Και γι’ αυτόν ισχύουν τα όσα γράψαμε για τον Νάνο. 45-49 ετών: Α. Μπέσας 18’05’’0.

Σημαντικές διακρίσεις από βετεράνους σε αγώνες ανδρών - γυναικών 
Βετεράνοι αθλητές, που είτε αγωνίζονται στους αγώνες των διαχρονικών είτε όχι, διακρίθηκαν στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου ανδρών - γυναικών. Στην σφαιροβολία, ο 38χρονος, Γρηγόρης Τζωρτζιάδης κατετάγη 4^ος με 15,95μ., ο 44χρονος, Ιμπραήμ Φαναρτζής (2^ος πέρσι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα βετεράνων), 6^ος με 15,20μ., και ο ηλικίας 42 ετών, Γιώργος Ιατρόπουλος, 12^ος με 13,68μ.

Η 37χρονη σκληρά προπονούμενη, Αριάδνη Δαδά (φωτογραφία με τον γιο της, Ωρίωνα), σύζυγος του παγκόσμιου πρωταθλητή των 60μ. στον κλειστό στίβο το 1997, Χάρη Παπαδιά, αναδείχθηκε 4^η στα 200μ. με 25’’56 και 8^η στα 60μ. με 7’’73.
Ο Αλέξης Αρβανίτης (36 ετών) πήρε την 7^η θέση στα 60μ μ’ εμπόδια με 8’’29 και την 10^η στα 60μ. με 7’’03.
Ο 45ετής, Παύλος Τζαναβάρας τερμάτισε 18^ος στα 3.000μ. με 9’30’’11, ξεπερνώντας 11 σαφώς νεότερους δρομείς. Σημαντικό επίτευγμα. Τέλος, ο ηλικίας 51 χρόνων, Ησαΐας Τσιτόγλου κατετάγη 6^ος, στους 6, στα 5.000μ. βάδην με 25’34’’38.

Αθλητική παιδεία, η μόνη ελπίδα

Η αθλητική αγωγή κατείχε περίοπτη θέση στην Αρχαία Ελλάδα.

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου 

Πολλοί υποστηρίζουν πως η κατάσταση έχει φθάσει στο «μη περαιτέρω». Διαφωνώ ριζικά. Πάντα υπάρχει το χειρότερο. Η στιγμή που θα θρηνήσουμε πλείονες του ενός νεκρούς σ’ επεισόδια για το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο, το χάντμπολ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ. Για κάποια ομάδα, τέλος πάντων… Η βία ζει και βασιλεύει στα γήπεδα (ανοιχτά και κλειστά), αλλά και στις πισίνες. Επεισόδια, με πρωταγωνιστές οπαδούς, γίνονται ως και σε αγώνες βόλεϊ... γυναικών.
Αν μας ρωτούσατε πριν από λίγα χρόνια, ποιά θεωρούμε τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού, θα σας απαντούσαμε «την βία και το ντόπινγκ». Το ντόπινγκ, χωρίς να έχει εξαλειφθεί, δεν αποτελεί, πλέον, κεφαλαιώδες πρόβλημα. Δυστυχώς, η βία παραμένει τέτοιο.
Πολλές είναι οι αιτίες της. Κοινωνικές, έλλειψη αθλητικής παιδείας, απουσία ενδιαφερόντων πέραν τού (σχηματικά το λέμε), «Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού». Ενας ψυχολόγος θα μπορούσε ν’ αναλύσει καλύτερα το ζήτημα. Να δώσει απάντηση στο ερώτημα, γιατί ένας νέος διακινδυνεύει ακόμη και τη ζωή του για να συγκρουσθεί με κάποιον άγνωστο για ένα γκολ ή ένα καλάθι. Γιατί θέτει, για την ίδια αφορμή, σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα, ακόμη και τη ζωή, ενός επαγγελματία αθλητή ή ενός προπονητή, που, ενδεχομένως, τον επόμενο χρόνο ν’ αγωνίζεται στην «αγαπημένη του» (εντός εισαγωγικων, διότι με τις πράξεις του αποδεικνύει πως δεν την αγαπά, καθότι «κάθε τρεις και λίγο» την τιμωρεί με πρόστιμα και αγώνες κεκλεισμένων των θυρών) ομάδα, αλλά και την δική του ελευθερία, σε περίπτωση κατά την οποία θα συλληφθεί. Πολλά γιατί. Αλλά δεν είμαι ψυχολόγος. Γι’ αυτό δεν θ’ απαντήσω σε όλα αυτά.
Θα προτείνω, όμως, κάτι. Αλλά πριν από την πρόταση, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω κάποιες σκέψεις και απόψεις μου.
Για την ύπαρξη και την διαιώνιση της βίας στους αθλητικούς χώρους, θεωρώ πως τεράστιο ρόλο διαδραματίζει η απουσία αθλητικής παιδείας. Από εκεί κι έπειτα, σημαντικότατες ευθύνες φέρουν εκείνοι που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα, οι ταγοί - αθλητικός Τύπος, προπονητές, παράγοντες. Αυτοί συχνά προκαλούν. Τα μεγάλα γράμματα του αθλητικού Τύπου έλκουν το βλέμμα. Και συχνά, μέσω αυτών, κηρύσσεται ο φανατισμός. Οι νηφάλιες φωνές σπανίζουν. Και όσες υπάρχουν, δεν φθάνουν στη μάζα των οπαδών. H εκ των υστέρων καταδίκη της βίας από αυτούς που εμμέσως την προκαλούν, δεν πείθει. Και όσο αυτοί μένουν αλώβητοι, η βία δεν θα εξαλείφεται. Αν στην καταπολέμησή της δεν συμβάλουν ο Τύπος και το σχολείο με την καθιέρωση ειδικού μαθήματος για την αθλητική διαπαιδαγώγηση, ποιος θα το πράξει;
Κακό παράδειγμα δίνουν, φυσικά, και πολλοί προπονητές και παράγοντες. Οι εκρήξεις τους κατά τη διάρκεια των αγώνων και οι προηγηθείσες ή μετέπειτα δηλώσεις τους, «πυροδοτούν» τις εξέδρες. Και συχνά υποκινούν επεισόδια. Αλλά κάνουν κακό και στους διαμαρτυρόμενους. Αφ’ ενός μεν, διότι οι συνεχείς διαμαρτυρίες, τελικά δεν πείθουν παρά μόνον όσους θέλουν να πεισθούν. Αφ’ ετέρου δε, συνήθως «κοιμίζουν» τους παίκτες της διαμαρτυρόμενης ομάδας, διότι θεωρούν ότι είναι ανώτεροι και χάνουν μόνο λόγω διαιτησίας. Ετσι, δεν κάνουν αυτοκριτική. Το παράξενο είναι ότι, συχνά, διαμαρτύρονται και οι νικητές. Στρώνουν, με τον τρόπο αυτόν, τον δρόμο για τον επόμενο αγώνα...
Ασφαλώς, αν όλοι σκέπτονταν τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους, αυτή θα ήταν διαφορετική. Κάποτε, όμως, πρέπει ν’ αναλογισθούν ότι έχουν και παιδαγωγικά καθήκοντα.
Βεβαίως, πρέπει, επιτέλους, να μάθουμε να χάνουμε. Φυσικά και να νικάμε. Αλλά ας αρχίσουμε από το πρώτο, που φαίνεται δυσκολότερο, είναι, όμως, ευκολότερο. Η σωστή διαχείριση της νίκης είναι πιο δύσκολη υπόθεση.
Υπάρχουν, πάντως, και αρκετοί που υποστηρίζουν ότι οι διοικήσεις των συλλόγων δύνανται, αλλά δεν θέλουν, να ελέγξουν τους φανατικούς οργανωμένους οπαδούς. Επιθυμούν να εκτρέφουν «στρατούς», τους οποίους μελλοντικά μπορεί να χρησιμοποιήσουν για αλλότριους σκοπούς. Δεν το αποκλείω. Αλλωστε, η πράξη ενίοτε έχει επιβεβαιώσει αυτή την άποψη.

Αναγκαία η συνεργασία Πολιτείας και ΕΟΕ
Οταν, προ ετών, πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΕΟΕ) εξελέγη ο Σπύρος Καπράλος, διακεκριμένος αθλητής του παρελθόντος (είχε μετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 και του 1984 ως πολίστας) και μέλος της Ολυμπιακής οικογένειας της χώρας επί χρόνια, είχε θέσει, μεταξύ άλλων, ως στόχο την αναβάθμιση του αθλητισμού, όχι από πλευράς αποτελεσμάτων, αλλά με βάση την θέση που κατέχει στην κοινωνία. Η ΕΟΕ, φυσικά, δεν διαθέτει την ισχύ ν’ αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο του αθλητισμού, όπως έχει η αντίστοιχη ιταλική επιτροπή. Μόνο να προτείνει μπορεί και ν’ αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες ενημέρωσης και προτροπής. Συνεπώς, τις επιθυμίες του πρέδρου και των μελών της δεν μπορεί να τις μετουσιώσει σε πράξεις.

Η πρόληψη είναι προτιμότερη της καταστολής.

Ο κ. Καπράλος, λοιπόν, τότε είχε πει, αναφερόμενος στο πρόβλημα της βίας: «Στόχος μας είναι, να ανεβάσουμε τ’ όνομα του αθλητισμού ξανά εκεί που πρέπει. Να φροντίσουμε ώστε το θέμα της αθλητικής και Ολυμπιακής παιδείας, σε συνεργασία με τα υπουργεία, να γίνει πραγματικότητα. Εχουμε να δώσουμε μάχη κατά της βίας και της χυδαιολογίας, μια μάχη που είχε ξεκινήσει ο πρώην πρόεδρος της ΕΟΕ, κ. Τζήκας. Αυτή τη μάχη μπορεί να την έχασε η γενιά μας, πρέπει όμως να την κερδίσουν η γενιά των παιδιών μας και οι επόμενες γενιές».
Μπορεί η ΕΟΕ να εξαλείψει τη βία και τη χυδαιολογία; Οχι. Μπορεί να διδάξει την Ολυμπιακή παιδεία; Οχι μόνη της. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, για το συγκεκριμένο ζήτημα;
Να συνεργασθεί με τους αρμόδιους φορείς. Ο Αντώνης Τζήκας, ένας ρομαντικός και πανάξιος παράγων του αθλητισμού, που,  πλέον, δεν βρίσκεται κοντά μας, ένας πραγματικός Φίλαθλος, είχε ένα όραμα. Αρχισε να το υλοποιεί, με το Ιδρυμα Ολυμπιακής και Αθλητικής Παιδείας, αλλά, δυστυχώς, δεν βοηθήθηκε όσο έπρεπε. Ούτε από την Πολιτεία. Ούτε από τα μέσα ενημέρωσης, αφού δημοσιογράφοι (υποτίθεται λειτουργοί στην υπηρεσία της κοινωνίας) τον λοιδόρησαν, ενώ άλλοι δεν αξιολόγησαν όπως έπρεπε την προσπάθεια.
Πιστεύω πως για τη βία που σχετίζεται με τον αθλητισμό, τις μεγαλύτερες ευθύνες δεν φέρουν οι νεαροί φανατισμένοι και φανατιζόμενοι, από κάποιους, οπαδοί. Ομως, αυτούς μπορούμε μελλοντικά να τους μειώσουμε δραστικά, ώστε το φαινόμενο, αν όχι να εξαλειφθεί, να περιορισθεί σημαντικά. Πώς; Μα με την καθιέρωση, από την Α’ Δημοτικού, υποχρεωτικού  ειδικού μαθήματος για την αθλητική διαπαιδαγώγηση. Θα χρειασθεί να περάσουν χρόνια πολλά, ώστε ν’ αποκτήσει η χώρα μας γενιές Φιλάθλων και όχι φανατικών οπαδών με παρωπίδες. Αλλά κάποτε θα έλθει αυτή η ώρα. Το πιστεύω ακράδαντα. Κι ας με πείτε ρομαντικό…

Ο αινιγματικός «θρύλος» του ποδοσφαίρου ζωγράφιζε με τα πόδια και την μπάλα

Ο «Ελληνας Μπεστ» Γιώργος Δεληκάρης δίχασε τους φίλους της ομάδας της καρδιάς του, τού Ολυμπιακού

Το ιστορικό γκολ κατά της Γερμανίας.

Του Γιάννη Κουκουλά

Κάποτε ο Νίκος Γουλανδρής (εφοπλιστής και παλαιός πρόεδρος του Ολυμπιακού) του είπε: «Γιώργο, η μοίρα των μεγάλων παικτών και των μεγάλων καλλιτεχνών είναι να αγαπηθούν τρελά και να τους μισήσουν παράφορα. Οσοι δεν το αντέχουν, κάνουν λάθος δουλειά».
Ο Γιώργος Δεληκάρης ήταν και τα δύο. Παίκτης και καλλιτέχνης. Δεν είχε, όμως, χρώματα και παλέτα. Είχε μια μπάλα στα πόδια και μ' αυτήν... ζωγράφιζε. Τον παρομοίασαν με τον Τζορτζ Μπεστ, λόγω του παρουσιαστικού του, αλλά και του ταλέντου του. Αλλά και λόγω της ζωής του, καθώς, όπως και ο Ιρλανδός, ήταν και αυτός ένας «bon viveur» (μπον βιβέρ). Γρήγορα αμάξια, όμορφες γυναίκες και μια καριέρα που «κόπηκε» απότομα στα 30 του χρόνια. Τον λόγο τον γνωρίζουν μόνο ο ίδιος και όσοι λίγοι τον βίωσαν μαζί του, και, όπως φαίνεται, έχει αποφασίσει να τον πάρει μαζί του. Να μην τον μάθει κανείς άλλος, πλέον.

Σταμάτησε ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά εξαφανίστηκε από την επικαιρότητα. Σαν φάντασμα, σαν τον Κάιζερ Σόζε, στους «Συνήθεις Υπόπτους», άφησε τους πάντες να αναρωτιούνται: «Τελικά υπήρξε ή όχι;».

Ο αέρινος Δεληκάρης.

Και όμως, υπήρξε. Από τον Αργοναύτη, όταν είπε «όχι» στο 1.000.000 δρχ. του Εθνικού (ποσό αστρονομικό για την εποχή), δεχόμενος τα 150 χιλιάρικα του Ολυμπιακού. Αυτή ήταν, άλλωστε, η ομάδα της καρδιάς του και καμία άλλη. Πήγε στους «ερυθρόλευκους» το 1969, έγινε ένα με τη φανέλα, με τον κόσμο στο τότε «Καραϊσκάκη», δήλωνε Πειραιώτης, ποτέ Αθηναίος. Κάποτε σ' έναν αγώνα στην επαρχία, ο πρόεδρος της τοπικής ομάδας, κολλημένος στα κάγκελα τού φώναξε: «Πούστηδες, Αθηναίοι, εδώ θα γίνει ο τάφος σας». Γύρισε ψύχραιμα προς το μέρος του και απάντησε: «Πειραιώτες κύριε, Πειραιώτες…».

Με τον Ολυμπιακό κατακτά τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1972-73, 1973-74 και 1974-75) και ισάριθμα Κύπελλα (1971, 1973, 1975) και, παράλληλα, μεσουρανεί και με την εθνική ομάδα. Μάλιστα, το πρώτο γκολ που πέτυχε με το εθνόσημο, έχει μείνει στην ιστορία. Στις 20 Νοεμβρίου 1974 στο «Καραϊσκάκη», όταν έπειτα από κόρνερ του Μίμη Δομάζου, πετάχτηκε στη μικρή περιοχή με εναέρια προβολή σε στυλ καράτε κι έστειλε την μπάλα στο γάμα του εμβρόντητου Γερμανού, Ζεπ Μάγερ. Ηταν το πρώτο από τα επτά εθνικά του γκολ, σε 32 αγώνες. 
Ομως το «μπαμ» έρχεται το 1978. Ο Δεληκάρης μένει ελεύθερος από τον Ολυμπιακό. Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν χάνουν την ευκαιρία και τον κάνουν «δώρο» στον Παναθηναϊκό. Η ποδοσφαιρική Ελλάδα μένει εμβρόντητη. Ο Δεληκάρης στο «τριφύλλι»; Εμοιαζε με ανέκδοτο, για τον ίδιο, όμως, ήταν μια τραγωδία με πρωταγωνιστή τον ίδιο.
«Τι θέλω, εγώ εδώ με αυτούς», φέρεται να αναρωτήθηκε κάποτε σε αγώνα κόντρα στον αγαπημένο του Ολυμπιακό στην Πάτρα.
Λέγεται, μάλιστα, ότι στο πρώτο παιχνίδι, που βρέθηκε αντίπαλος με τους «ερυθρόλευκους», ζήτησε να μην παίξει. Εκατσε στον πάγκο, και, όταν του ζητήθηκε να μπει στο δεύτερο μέρος, αρνήθηκε. «Θα σε τελειώσω», του είπε ο προπονητής. Η απάντηση του Δεληκάρη ήταν χαρακτηριστική και συνοδεύτηκε με κίνηση του χεριού.

Προσωπική μαρτυρία 

Με τον Γιώργο Δεληκάρη είμαστε σχεδόν συνομήλικοι. Εκείνος είναι γεννημένος στις 22 Ιουλίου του 1951 στον Πειραιά, και τον συνάντησα το 1965. Εμείς, διωγμένοι το 1964 από την Κωνσταντινούπολη, ήρθαμε στο μεγάλο λιμάνι και εγκατασταθήκαμε στον Κορυδαλλό. Εκεί, στην πλατεία του Μέμου, οι τότε… σκάουτερ, με πήγαν στο εφηβικό της Προοδευτικής. Την εποχή εκείνη, στο ξερό γήπεδο «Νικαίας - Κορυδαλλού», κάθε Πέμπτη υπήρχε η κοινή προπόνηση των «βυσσινί», με τον Αργοναύτη που αγωνιζόταν στη Β΄ Εθνική. 

Από την ομάδα αυτή, ένα ψηλόλιγνο αγόρι, με, σπάνιο, για την τότε εποχή, εκπληκτικό «χειρισμό» της μπάλας με το αριστερό πόδι, ξεχώριζε, ακόμα και από τους μεγάλους παίκτες της Προοδευτικής, όπως τον Φραντζή, τον Σκούφο, τον Σπετσέρη. Ακόμα και από τον Λάκη τον Γκλέζο, που τότε έπαιζε σέντερ φορ. Ολοι αυτοί είχαν αναδείξει την ομάδα του Κορυδαλλού 4η στην Α΄ εθνική. 

Με τον μεγάλο, Γιόχαν Κρόιφ.

Είχα την τύχη, ο τότε προπονητής, Γιούρκας Σεϊταρίδης, παππούς του μετέπειτα διεθνούς παίκτη του Παναθηναϊκού, να με βάζει να παίζω στα φιλικά παιχνίδια της Πέμπτης με τον Αργοναύτη, στην πρώτη ομάδα.

Ετσι βρέθηκα αντίπαλος του Γιώργου Δεληκάρη. Τον οποίο, αντί να τον αντιμετωπίζω, την περισσότερη ώρα καθόμουν και τον…... χάζευα. Ειδικά όταν… στοίχιζε στη γραμμή, όλους τους αμυντικούς της Προοδευτικής. Από τότε, ήταν σίγουρο πως θα έμπαινε στην ελίτ των ποδοσφαιριστών που έχει αναδείξει η χώρα μας. Οπως ακριβώς συνέβη. 

Το «ιστορικό λάθος» και οι αποτυχημένες επιλογές
Παρά την αποδεδειγμένη του αγάπη για την ερυθρόλευκη φανέλα, ο ήρωας της Κυριακής για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, έγινε εχθρός λόγω της μεταγραφής του στον «μισητό εχθρό». Και, μάλιστα, για «ασήμαντη αφορμή». Το ρεπορτάζ της εποχής μίλαγε για το «αρχηγιλίκι». Μέχρι τώρα δεν έχει επιβεβαιωθεί. Και εδώ... μυστήριο. 
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του χρόνια αργότερα στην εφημερίδα, «Τα Νέα», στον Μανώλη Σαριδάκη, παραδέχτηκε ότι η απόφασή του να πάει στον Παναθηναϊκό ήταν «ιστορικό λάθος».

«Σέβομαι τον Παναθηναϊκό, γιατί είναι πολύ μεγάλη ομάδα. Η μεγάλη μου αγάπη, όμως, είναι ο Ολυμπιακός. Η ομάδα αυτή είναι μια επανάσταση, μια γροθιά στο κατεστημένο, μια ζωή κόντρα στους ισχυρούς», είχε πει. Η δήλωση αυτή απηχεί και την εν γένει φιλοσοφία του για τη ζωή. 
Λες και ήρωάς του ήταν ο Λούκι Λουκ. Αυτή η εικόνα στο τέλος να απομακρύνεται καβάλα στην αγαπημένη του Ντόλυ, έμοιαζε να είχε σημαδεύσει τον Δεληκάρη. Στις 19 Οκτωβρίου του 1981, μόλις 30 ετών, αποφασίζει να σταματήσει. Πήρε το άλογό του και χάθηκε. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έκρυψε την προσωπική του ζωή και τα μυστικά του. Αφοσιώθηκε στην οικογένειά του, στη σύζυγό του και στις κόρες του. Αποφασίζει να κινηθεί σε άλλους τομείς, άγνωστους σε αυτόν. Μαζί με τον «κολλητό» του στον Ολυμπιακό, Λάκη Γκλέζο, τον «αιώνιο» αντίπαλό του Δημήτρη Δημητρίου (ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού) και έναν παλαιό μασέρ του Ολυμπιακού, που είχε καταγωγή από την Πρεμετή, άνοιξαν εργοστάσιο εμφιάλωσης νερού και ο Γιώργος Δεληκάρης πηγαινοερχόταν συχνά - πυκνά στην Αλβανία. Η επιχείρηση δεν πέτυχε και έπεσε θύμα της πυραμίδας που «γονάτισε» την οικονομία στη γειτονική χώρα. Χάθηκαν πολλά χρήματα από όλους. Χρόνια αργότερα, θρήνησε τον χαμό και του Γκλέζου, αλλά και του Δημητρίου. Ειδικά με τον Λάκη τον συνέδεαν πολλά και του είχε τυφλή εμπιστοσύνη. Κάποια στιγμή βρέθηκε σε ψαροταβέρνα στο Χατζηκυριάκειο, όπου εκτός από δουλειά, την έκανε και στέκι του. Από εκεί δίνει τη μοναδική του συνέντευξη τα τελευταία 20 χρόνια. Μετά, πάλι σιωπή.

Ολα αυτά μέχρι το 2002, όπου εντελώς ξαφνικά πάλι, εμφανίστηκε σε μια εκδήλωση παλαιμάχων του Ολυμπιακού. «Κλέβει την παράσταση», λες και δεν πέρασε μια μέρα από τότε που κρέμασε τα παπούτσια του, πριν από 21 χρόνια. Η εμφάνιση αυτή δεν ήταν η μόνη, καθώς και το 2005 και το 2007 συμμετέχει σε εκδηλώσεις του Ολυμπιακού και εταιρείας αθλητικών ειδών. Εκατοντάδες κόσμου περιμένουν υπομονετικά για ένα αυτόγραφο. Ανθρωποι που τον είχαν δει να παίζει και είχαν μαγευτεί, αλλά και πιο νέοι που είχαν ακούσει για τον μύθο του Γιώργου Δεληκάρη και ήθελαν να του σφίξουν το χέρι, να τον δουν από κοντά, να τον αγγίξουν. Αποφασίζει να επιστρέψει στην επικαιρότητα και αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρωταθλητής».

Ομως και πάλι εντελώς ξαφνικά, σταματά. Απομονώνεται στο σπίτι του στην Πεντέλη, ενώ κάποιοι λένε ότι έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει. Μια ζωή που πήγε να διακοπεί απότομα όταν τον Ιούνιο του 2009, έπεσε θύμα σοβαρού τροχαίου ατυχήματος και νοσηλεύτηκε στη μονάδα εντατικής θεραπείας στον «Ευαγγελισμό». Για λίγες μέρες το όνομά του βρέθηκε στις εφημερίδες και μετά «χάθηκε» ξανά.

Ο Ελληνας Τζορτζ Μπεστ, πήρε το άλογό του και τα μυστικά του και επέλεξε τον δρόμο της σιωπής. Τον δύσκολο δρόμο, που, άλλωστε, περπάτησε μια ζωή.
Ηταν ο «επαναστατικός του χαρακτήρας», ο μη συμβιβασμός του με τους «ισχυρούς» της εποχής και οι κόντρες του μ' αυτούς, σε όλα τα επίπεδα, προσωπικά και αγωνιστικά, που τον οδήγησαν να σταματήσει το ποδόσφαιρο στην πιο αποδοτική ηλικία για κάποιον παίκτη; Πιστεύω πως προτίμησε να κρατήσει την αξιοπρέπειά του, παρά να κάνει συμβιβασμούς. Δεν έχει απαντήσει ποτέ, αν, εφόσον βρεθεί τώρα στο ίδιο σταυροδρόμι, θα πάρει το ίδιο δύσκολο μονοπάτι. Πιθανόν να το έκανε. Διότι, μπορεί να μην είδα εκείνο το ψηλόλιγνο ασυμβίβαστο, σε όλα, αγόρι που γνώρισα το 1965, όταν τον συνάντησα στις εκδηλώσεις των παλαιμάχων του Ολυμπιακού πριν από τρία χρόνια. Είχε, όμως, ακόμα εκείνη τη φλόγα του επαναστάτη στο βλέμμα του...

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», στις 23 Δεκεμβρίου 2010.

*Ο Δεληκάρης έπαιξε σε 226 αγώνες με τον Ολυμπιακό και σημείωσε 25 τέρματα και σε 35 με τον Παναθηναϊκό με απολογισμό πέντε γκολ.