Του Γιάννη Κουκουλά
Αν σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, τότε ο Ολυμπιακός, ο κόσμος του και, περισσότερο, το… ταμείο της ΠΑΕ, απόλαυσαν μία από τις καλύτερες περιόδους στην ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου. Από το 1-4 στην πρεμιέρα με την Παρί Σεν Ζερμέν, στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», έως και το 0-3 του «Ολντ Τράφορντ», ήταν μία πορεία που ο απολογισμός της έχει θετικό πρόσημο, σε όλους τους τομείς.
Πρώτος και καλύτερος ο οικονομικός. Αφήνει μία «προίκα» για την επόμενη περίοδο. Στην οποία, αν προστεθούν και τα σίγουρα 20.000.000 ευρώ, που θα μπουν από την συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη χρονιά, επιτρέπουν στην διοίκηση να σχεδιάσει με άνεση το ρόστερ της. Αν, φυσικά, θελήσει να κάνει ένα βήμα παραπάνω ή, τουλάχιστον, να δώσει περισσότερα βέλη στην φαρέτρα του Μίτσελ.
Γιατί η πώληση του Μήτρογλου, έστω κι αν δεν θα ήταν αυτός που ήταν πριν από τον τραυματισμό του, και οι απώλειες των Σαβιόλα και Ολαϊτάν, σίγουρα αποδυνάμωσαν την δύναμη κρούσης. Ο τωρινός Βαλντές, δεν πιστεύω πως μπορεί να σταθεί σε υψηλού επιπέδου αγώνες, όπως είναι του Τσάμπιονς Λιγκ. Αν, μάλιστα, δεν παραμείνουν ο Κάμπελ και ο Εντιγκά, τότε το χέρι θα πρέπει να μπει βαθειά στην τσέπη.
Αγωνιστικά, είναι δεδομένο πως ο Ολυμπιακός ανέβηκε επίπεδο. Πέρα από τα αποτελέσματα, σε κάθε αγώνα, έπαιξε για να κάνει αυτός το δικό του παιχνίδι. Αλλοτε το κατάφερε, άλλοτε όχι. Σημασία έχει, όμως, πως προσπάθησε. Κι αυτό δείχνει αλλαγή στην νοοτροπία. Ακόμα και στο Μάντσεστερ, απέναντι σε μία ομάδα, που, πέρα από την αγωνιστική της κρίση, παραμένει τεράστια δύναμη με κορυφαίους παίκτες στο παγκόσμιο στερέωμα, δεν κλείστηκε και βγήκε μπροστά.
Η μοιρασμένη κατοχή μπάλας και η «ηρωποίηση» του αντιπάλου τερματοφύλακα στην έδρα του, δεν είναι γεγονότα που τα συναντάμε συχνά, όταν μία ελληνική ομάδα αγωνίζεται στην Ευρώπη. Μάλλον σπάνια. Οπως και την ομαδική άμυνα της Γιουνάιτεντ στα τελευταία τριάντα λεπτά του αγώνα. Φυσικά, το 3-0 θ’ ακούγεται «βαρύ», σε όσους το διαβάζουν στις ιστορικές αναδρομές της διοργάνωσης. Γι’ αυτούς όμως που είδαν το παιχνίδι και θα το θυμούνται, δεν θα είναι παρά ένα αποτέλεσμα, που ήρθε λόγω της ανωτερότητας των αντιπάλων στο συγκεκριμένο παιχνίδι και όχι επειδή δεν το πάλεψαν οι παίκτες του Μίτσελ.
Το θέμα, πλέον, είναι το πώς θα διαχειριστούν στο μεγάλο λιμάνι, την ήττα και τον αποκλεισμό. Αν σταθούν σε αδικία από τον Ολλανδό διαιτητή ή στην τύχη, τότε δεν θα έχουν διδαχθεί τίποτα απολύτως. Αν δουν την πραγματικότητα, τότε τα οφέλη θα είναι ακόμα μεγαλύτερα. Και ποια είναι αυτή;
Πως οι σπουδαίοι και ακριβοί παίκτες, κάνουν τις μεγάλες ομάδες. Και τέτοιους πρέπει ν’ αναζητήσει η διοίκηση, σύμφωνα πάντα με τις οικονομικές της δυνατότητες. Να μη σταθεί, στο ότι η εύκολη κατάκτηση του πρωταθλήματος και η έξοδος στο χρυσοφόρο Τσάμπιονς Λιγκ, ικανοποιεί τις απαιτήσεις του κόσμου της. Εχει αποδειχτεί, από την προσέλευση των οπαδών στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», ότι δεν τους καλύπτουν, πλέον, οι εγχώριοι τίτλοι.
gianniskoukoulas@gmail.com
*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της 22ας Μαρτίου 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου