Βετεράνοι, βετεράνοι, το μυαλό σας κάπου χάνει Νο 2

Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

«"Βετεράνοι, βετεράνοι, το μυαλό σας κάπου χάνει". Ετσι μας κατηγορούν συχνά. Φυσικά, το μυαλό μας δεν "χάνει". Για τους περισσότερους, μάλιστα, θα έλεγα το αντίθετο, αφού κάνουν πράξη το "νους υγιής εν σώματι υγιεί"». 
Αυτά έγραφα το 1996 σε άρθρο, υπό τον τίτλο «Ο βετερανισμός σε κρίση»,  που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό, «Βετεράνοι Αθλητές», το οποίο εξέδιδε, κι εξακολουθεί να εκδίδει, ο ΣΕΒΑΣ. Θα δημοσιεύσω τα κυριότερα σημεία του και μετά θα θέσω ερωτήσεις:
«Πολλοί από εμάς δίνουμε αφορμές για να κακολογείται ο βετερανισμός και οι βετεράνοι συλλήβδην.
Οι περισσότεροι αγώνες είναι "πανηγύρια" και "για τα πανηγύρια". Συχνά δεν υπάρχουν όργανα ή μεζούρες κατάλληλες για όλες τις ρίψεις, οι βαλβίδες των ρίψεων είναι ακατάλληλες, οι προκηρύξεις καταστρατηγούνται από τους αγωνιζόμενους (μετέχουν, ας πούμε, σε περισσότερα από δύο αγωνίσματα ή δηλώνουν ψεύτικη ηλικία…), κάποιοι αγωνίζονται με… πολιτικά ρούχα και οι ίδιοι ή και άλλοι ψάχνουν να βρουν σε ποιο αγώνισμα η συμμετοχή είναι μικρή, ώστε να μπορούν να πάρουν μετάλλιο. Και μύρια άλλα. Ολα αυτά αποτρέπουν πολλούς από τους σπουδαίους αθλητές του πρόσφατου παρελθόντος να ενταχθούν στους βετεράνους. Κι άλλους, που αρχικά το αποτόλμησαν, τους ανάγκασαν ν’ αποσυρθούν.
Το νόημα του βετερανισμού δεν είναι η συλλογή μεταλλίων αγωνιζόμενοι στο βάδην και στην… δισκοβολία, αλλά η προσπάθεια, η γύμναση, η διατήρηση του νου και του σώματος σε καλή κατάσταση.

Δυστυχώς, και πολλοί από τους παράγοντες δεν ενδιαφέρονται για το αγωνιστικό μέρος του βετερανισμού. Αρκετοί δεν αγωνίζονται ή δεν γυμνάζονται, έστω και στοιχειωδώς. Αλλοι αρέσκονται και αρκούνται στη διοργάνωση γιορτών. Ρίχνουν το βάρος στις φιέστες, στα "φρου-φρου κι αρώματα".
Με αυτά και με άλλα, ο ελληνικός βετερανισμός διέρχεται περίοδο κρίσης. Ισως αυτό δεν φαίνεται εξαιτίας των μεταλλίων, που κατακτούν οι Ελληνες στις διεθνείς διοργανώσεις, και στην εξάπλωση των συλλόγων σε όλη τη χώρα...
…Ολοι είχαμε μεγάλες προσοκίες από την ίδρυση της ΟΕΒΑΣ. Δυστυχώς, ως τώρα έχουμε διαψευστεί οικτρά. Από τότε που ιδρύθηκε υπάρχει οπισθοδρόμηση…
…Δεν θα επεκταθώ άλλο. Θα επισημάνω μόνο, ότι έφτασε ο καιρός να συνέλθουμε. Ολοι. Οσο υπάρχει καιρός…».

Αυτά, λοιπόν, και άλλα πολλά, το 1996. Ιδού και οι ερωτήσεις:
-Τώρα, 19 χρόνια αργότερα, πόσα από αυτά είναι επίκαιρα;
-Είναι σοβαρές οι διοργανώσεις τής ΟΕΒΑΣ;
-Καταρτίζεται σωστό και λειτουργικό πρόγραμμα;
-Υπάρχουν πάντα στους αγώνες της όλα τα όργανα;

-Είναι οι χώροι διεξαγωγής των αγωνισμάτων -ειδικά των ρίψεων- πάντα κατάλληλοι;
-Τηρούνται οι κανονισμοί;
-Εχουν αποτραπεί οι αθλητές – «χαβαλέδες» από το να κάνουν αγωνίσματα, τα οποία δεν γνωρίζουν, μόνο και μόνο για να πάρουν μετάλλιο;
-Υπάρχουν αθλητές που δηλώνουν ψεύτικη ηλικία;
Μία - μία οι απαντήσεις:
-Οσοι ζουν τον βετερανισμό από κοντά, γνωρίζουν ότι όλα όσα έγραφα τότε, παραμένουν επίκαιρα.
-Οι διοργανώσεις δεν είναι σοβαρές, αν δεν είναι γελοίες. Δεν καταρτίζεται σωστό και λειτουργικό πρόγραμμα. Δεν νοείται τέλεση εαρινού πρωταθλήματος μέσα σε 3-4 ώρες. Ούτε πανελλήνιου, με 300-350 συμμετοχές, σε δύο τρίωρα. Ειδικά το πανελλήνιο πρωτάθλημα πρέπει να διεξάγεται τουλάχιστον σε μία πλήρη ημέρα και σ’ ένα πρωινό. «Ναι, αλλά θα χρειασθούν δύο διανυκτερεύσεις. Και δεν έχουν όλοι την οικονομική δυνατότητα γι’ αυτό», αντιλέγουν κάποιοι της ΟΕΒΑΣ. Φυσικά. Υπάρχει, όμως, λύση. Να ξεκινούν δύο μικρά πούλμαν, ένα κάθε ημέρα, αντί ενός μεγάλου. Και όποιος επιθυμεί να μείνει μόνο μία ημέρα, την επομένη θα επιστρέφει. Ετσι, η επιβάρυνση δεν θα είναι σημαντική.
-Οσοι ρίπτες μετέχουν στους αγώνες της ΟΕΒΑΣ, γνωρίζουν καλά ότι δεν υπάρχουν όλα τα όργανα. Το τι συνέβη εφέτος στην Χαλκίδα (έλλειψη οργάνων, καθυστερήσεις κ.α.) και στην Κεφαλονιά (επίσης έλλειψη οργάνων, αλλά και κριτών, κριτές που δεν γνώριζαν από πού αρχίζει η μετροταινία και στέρησαν από τους σφαιροβόλους τουλάχιστον 10 εκατοστά στην επίδοσή τους, ακατάληλοι χώροι κ.λπ.) είναι απερίγραπτο. Στην Κατερίνη δε, η κατάσταση σώθηκε διότι αρκετοί αθλητές είχαν φροντίσει, ειδοποιημένοι εγκαίρως, να πάρουν μαζί τα όργανά τους.

Διάδρομος φοράς ακοντισμού εν έτει 2015!!!

-Συχνά, συχνότατα, οι βαλβίδες είναι ακατάλληλες. Πότε είναι ανώμαλες, πότε είναι σαν παγοδρόμιο (π.χ. της δισκοβολίας στην Κατερίνη). Αν μιλήσουμε δε, για τον διάδρομο φοράς του ακοντισμού στην Κατερίνη, δεν θα βρούμε λόγια να τον περιγράψουμε. Γι’ αυτό, δείτε τον στην φωτογραφία.

-Οι κανονισμοί δεν τηρούνται. Βασική παραβίαση και παράβασή τους, είναι η μη πραγματοποίηση έξι προσπαθειών από τους οκτώ πρώτους αθλητές κάθε αγωνίσματος και κάθε κατηγορίας ηλικίας στις ρίψεις και στα οριζόντια άλματα (μήκος, τριπλούν). Οι δικαιολογίες πολλές και ηλίθιες: Δεν μπορούν να σκύβουν πολύ οι κριτές με τα 10 ευρώ που τους δίνουμε. Ε, όποιος δεν μπορεί να σκύβει, ας μη πηγαίνει. Και αν τους δίνουμε 10 ευρώ, αντί 15, ας καθιερωθεί παράβολο συμμετοχής 2-3 ευρώ, ανά αθλητή, ώστε ν’ αμείβονται καλύτερα και να μη… κουράζονται εύκολα. Ο χρόνος; Δεν επαρκεί. Ε, φτιάξτε σωστό πρόγραμμα, για να επαρκεί. Αρκετοί αθλητές είναι μεγάλης ηλικίας και κουράζονται. Ε, όποιος κουράζεται, ας σταματάει. Ουδείς τον υποχρεώνει να κάνει 6 προσπάθειες.
-Αθλητές αναδεικνύονται… πανελληνιονίκες με γελοίες επιδόσεις. Το 1996 υπήρχαν όρια βράβευσης, ασχέτως αν συχνά δεν ετηρούντο, για ψηφοθηρικούς λόγους (να μη χαλάσουμε το χατήρι πιθανών μελλοντικών ψηφοφόρων). Τώρα δεν υπάρχουν. Ε, έφθασε ο καιρός να θεσπισθούν ξανά. Αρκετοί υποστηρίζουν πως πρέπει να καθιερωθούν και όρια συμμετοχής. Διαφωνώ πλήρως. Ο αθλητισμός των βετεράνων δεν είναι πρωταθλητισμός. Είναι μαζικός. Οποιος θέλει, πρέπει να δύναται να μετέχει. Το ίδιο συμβαίνει στα πρωταθλήματα κόσμου και Ευρώπης. Αλλά το μετάλλιο πρέπει να έχει κάποια αξία.
-Ναι, υπάρχουν αθλητές που δηλώνουν ψεύτικη ηλικία. Πρόσφατο, και τρανταχτό, παράδειγμα, ο ρίπτης, Συμεών Ρόμπες, που έγινε… ρόμπα στην Κατερίνη. Σ’ ένα αγώνισμα μετέσχε στην κανονική κατηγορία του (70-74, δεδομένου ότι έχει γεννηθεί το 1941) και σε άλλο σε μεγαλύτερη (75-79). Και τούτο μόνο και μόνο επειδή τον αποκάλυψαν. Κανονικά, η ΟΕΒΑΣ πρέπει να του αφαιρέσει και τα δύο μετάλλια. Προσπάθησε δε, κι άλλος ν’ αλλάξει κατηγορία, αλλά τον πρόλαβαν. Συνεπώς, πρέπει να ζητείται ταυτότητα ή άλλο επίσημο έγγραφο από το οποίο θ' αποδεικνύεται το έτος γέννησης του αθλητή.
Κι ένα άλλο ερώτημα: Γιατί όχι και στην Αθήνα πανελλήνιο πρωτάθλημα; Οι αθλητές της Αθήνας και του Πειραιά έχουν καταντήσει νομάδες. Εαρινοί στην Χαλκίδα, «Τρίτσεια» στην Κεφαλονιά, πανελλήνιοι πότε ‘δώ πότε ‘κεί. Ε, μια φορά στις τόσες, ας έλθουν και οι άλλοι στην πρωτεύουσα. Στο κάτω – κάτω της γραφής, διαθέτει στάδιο (Αγιος Κοσμάς) με καλές συνθήκες διεξαγωγής των αγώνων. Και με πολύ καλές βαλβίδες ρίψεων. Προσέξτε, δεν μηδενίζουμε τα πάντα. Για να οργανώνονται οι αγώνες όλα αυτά τα χρόνια, κάποιοι άνθρωποι αφιέρωσαν -και αφιερώνουν- χρόνο. Κοπίασαν και κοπιάζουν. Τούτο δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν πρέπει ν’ ασκείται κριτική, ώστε η κατάσταση να βελτιώνεται, αντί να μένει στάσιμη ή να χειροτερεύει. Και πρέπει ν' αντιληφθούν πως, το ό,τι έχουν προσφέρει στον βετερανισμό, δεν τους καθιστά και... ιδιοκτήτες του.

Ο εν αφασία ευρισκόμενος, Βασίλης Μαγγανάς

Το κακό είναι ότι για όλα αυτά, ελάχιστοι διαμαρτύρονται. Κάποιοι γράφουν σχόλια στο διαδίκτυο, αλλά έως εκεί. Και, βεβαίως, μέγιστη ευθύνη για την συνέχιση της κατάστασης αυτής φέρει, όπως γράψαμε και στο προηγούμενο άρθρο- η «σημαία» του ελληνικού βετερανισμού: Ο παγκόσμιος πρωταθλητής, Βασίλης Μαγγανάς. Είναι ακατανόητη, αδιανόητη και ανόητη η στάση του. Πώς καταδέχεται να μετέχει σε αγώνες - «πανηγύρια»; Δεν έχει φωνή να βροντοφωνάξει «φτάνει πια, έως εδώ»; Ούτε καν για τις 6 προσπάθειες μιλάει. Κι όμως, στην πρόσφατη ημερίδα του ΣΕΒΑΣΚ, την καλύτερη εφετινή του επίδοση πέτυχε στην 6^η βολή. Και δεν αισθάνεται πως επέστη η ώρα να βγει, μπροστάρης αυτός, στην προσπάθεια ν’ αλλάξει η κατάσταση; Γιατί αυτή η αφασία* εκ μέρους του;

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ και σύντομα)

*Αφασία: Από το στερητικό «α» και το αρχαίο ρήμα, φημί = λέγω. 

**Ενα κωμικό και τραγικό έπος (όχι, φυσικά, του Ησιόδου), σε συνέχειες, που θ' αφήσει εποχή. Πρωταγωνιστούν: Αφήστε. Είναι έκπληξη για όσους δεν γνωρίζουν. Οι άλλοι, ξέρουν. Λίγη υπομονή. 

Σενάριο, σκηνοθεσία: Διοίκηση της ΟΕΒΑΣ.  

Σκηνογραφία: Οι κατά τόπους συνεργάτες της ΟΕΒΑΣ.   

Χορηγοί: Σύνδεσμοι βετεράνων, διαχρονικοί αθλητές, ΕΥΔΑΠ (έως πριν από μερικούς μήνες) και, εμμέσως, ο λαός. 

Υπεύθυνοι, κατά τον νόμο: Οσοι γνωρίζουν και δεν μιλούν.

 Σύμβουλος κειμένου (την ιστορία την έχουν γράψει άλλοι, απλώς την αποτυπώνω στο διαδίκτυο, ώστε να έλθει εύληπτη στις οθόνες σας): 

Νίκος Α. Κωνσταντόπουλος.