Τι αθλητισμό έχουμε;

Tου Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Τι παράξενος λαός που είμαστε. Εχουμε αναδείξει μια Μαρία Κάλλας (φωτογραφία) και δεκάδες άλλους σπουδαίους λυρικούς καλλιτέχνες, έναν Γιώργο Σεφέρη, έναν Οδυσσέα Ελύτη, έναν Γιάννη Ρίτσο και άλλους πολλούς σημαντικούς λογοτέχνες, έναν Μιχάλη Κακογιάννη, έναν Κάρολο Κουν, έναν Θόδωρο Αγγελόπουλο  και αρκετούς ακόμη εξαιρετικούς σκηνοθέτες, έναν Μίκη Θεοδωράκη, έναν Μάνο Χατζιδάκι και πάμπολλους σπουδαίους μουσικοσυνθέτες, έναν Δημήτρη Μητρόπουλο και άλλους διαπρεπείς αρχιμουσικούς, σημαντικούς γλύπτες, ζωγράφους, χαράκτες, έναν Γεώργιο Παπανικολάου (ξέρετε, του «Τεστ Παπ») και πολλούς ακόμη διεθνούς εμβέλειας επιστήμονες και ερευνητές, αλλά πολιτισμό έχουμε; Είναι αμφίβολο. Η καθημερινή συμπεριφορά μας στους δρόμους, στις «ουρές» στις διάφορες υπηρεσίες, σε πάρα πολλές εκφάνσεις της ζωής, και, βεβαίως, στα γήπεδα, πείθουν περί του αντιθέτου. Παρότι γεμίζουμε το Ηρώδειο και το Μέγαρο Μουσικής.
Ολυμπιονίκες αναδείξαμε σε πολλά αθλήματα. Πρωταθλήματα κόσμου και Ευρώπης έχουμε πάρει σε διάφορα σπορ, σύλλογοί μας έχουν κατακτήσει πάμπολλα ευρωπαϊκά τρόπαια (αλλά και παγκόσμια) σε μπάσκετ, πόλο, βόλεϊ, έως και το χάντμπολ. Ακόμη και μέσα στην τωρινή οικονομική δυσπραγία,  κωπηλάτες, κολυμβητές, γυμναστές, αθλητές και αθλήτριες του στίβου, ιστιοπλόοι, πιγκπονίστες, αθλήτριες της συγχρονισμένης κολύμβησης και της ρυθμικής γυμναστικής, τζουντόκα, ξιφομάχοι, ποδηλάτες, αθλητές της πάλης, του τάε κβον ντο, σκοπευτές, καταδύτες, νεαροί αρσιβαρίστες, εκπρόσωποί μας σχεδόν από κάθε άθλημα, κατορθώνουν να δείχνουν σε όλον τον αθλητικό κόσμο, πως η Ελλάς είναι εδώ. Αθλητισμό πραγματικό, όμως, έχουμε; Κι αν τώρα διαθέτουμε, έως πότε αναμένεται να έχουμε; Ιδού ερωτήματα τα οποία χρήζουν απαντήσεων.
Κατ’ αρχήν, πρέπει να διευκρινισθεί, τι εννοούμε με τις ερωτήσεις. Αν λέγοντας «αθλητισμός», εννοούμε τα μετάλλια και τις διακρίσεις, τότε, ναι, είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε. Αν, όμως, εννοούμε οργανωμένο αθλητισμό σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στον πρωταθλητισμό, τότε δεν διαθέτουμε, παρά μόνον σε λίγα αθλήματα. Δυστυχώς, ο ελληνικός αθλητισμός παραμένει, σε μεγάλο μέρος του, συμπτωματικός. Οχι, φυσικά, όπως στο απώτερο παρελθόν, αλλά οργανωμένος, με προγράμματα ανίχνευσης ταλέντων και, μετέπειτα, αξιοποίησης αυτών, δεν είναι. Και η κατάσταση χειροτέρευσε τα τελευταία χρόνια, λόγω της κρίσης.

Οσον αφορά τη δεύτερη ερώτηση, ακόμη κι αν στην πρώτη κάποιος απαντήσει θετικά, η απάντηση θα είναι απαισιόδοξη. Σε λίγα έτη δεν θα έχουμε έστω αυτού του είδους τον αθλητισμό, που τώρα διαθέτουμε, καθότι η κατάσταση επιδεινώνεται χρόνο το χρόνο. Εκτός κι αν η Πολιτεία αλλάξει γραμμή πλεύσης. Αν σταματήσει να θεωρεί τον αθλητισμό, πολυτέλεια.

Δεν απαιτούνται γι’ αυτό πολλά χρήματα. Ανοιχτά μυαλά, προγραμματισμός και θεσμικά μέτρα χρειάζονται. Αλλά κι αν απαιτούνταν, θα ήταν ανταποδοτικά. Διότι, λαός υγιής, σημαίνει λιγότερες δαπάνες για την υγεία, λιγότερες χαμένες ώρες εργασίας. Αλλά εδώ προτίθενται να πωλήσουν (να ξεπουλήσουν, ορθότερα), το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Νεότητας Αγίου Κοσμά (φωτογραφία), το ανεκτίμητο τούτο κόσμημα (παρά τα πολλά προβλήματά του) τού ελληνικού αθλητισμού, την καρδιά τού λαϊκού – μαζικού αθλητισμού, αλλά και τού πρωταθλητισμού, αφού την τελευταία δεκαετία αποτελεί και το βασικό κέντρο προετοιμασίας πολλών εθνικών ομάδων. Γι’ «ανοιχτά μυαλά» θα μιλάμε τώρα;