Ελληνικό «Success story»

Στις Βρυξέλλες θριάμβευσαν ο Ολυμπιακός (3-0 την Αντερλεχτ) και η ελληνική κυβέρνηση.

 Εμπνευσμένη γελοιογραφία του Κώστα Κουφογιώργου στην «Ελευθεροτυπία». Το σχόλιο, δικό μας.

Πολλές αντιφάσεις...

Του Γιάννη Κουκουλά 

Τελικά, αυτό που συμβαίνει στην πολιτική γίνεται και στον αθλητισμό. Η μνήμη είναι πάντα επιλεκτική. Θυμόμαστε ή ξεχνάμε ανάλογα με «τα καλά και συμφέροντα». Πόσοι και πόσοι πολιτικοί άλλαξαν κόμμα, ακόμα και παράταξη; Αρκεί να παραμείνουν στην εξουσία ή, τουλάχιστον, να μη χάσουν το… βόλεμα του βουλευτή.
Πόσοι αθλητές ήταν «μαύρα πρόβατα» για τους αντιπάλους και, όταν φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας τους, έγιναν «ήρωες»; Τα παραδείγματα πολλά, ακόμα και μεταξύ των «αιωνίων αντιπάλων». Από τον Δεληκάρη, στον Μιχάλη Κωνσταντίνου και στον Νικοπολίδη. Και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Αλλά και στο μπάσκετ. Οι περιπτώσεις των Σπανούλη, Περπέρογλου και Σχορτσανίτη είναι πολύ πρόσφατες.
Ομως, δεν είναι μόνο η αλλαγή συναισθημάτων απέναντι σ' έναν παίκτη όταν αλλάζει ομάδα. Είναι ακόμα και όταν παραμένει στην ίδια. Αρκεί να βοηθήσει λίγο η… επικοινωνιακή πολιτική, για να ξεπεραστούν ακόμα και συμπεριφορές όπως αυτή του Κάτσε (κάτω φωτογραφία).
Η ιστορία, γνωστή. Η φωτογράφισή του με τη φανέλα της «UCK» έγινε αφορμή για να ξεσηκώσει τον κόσμο του ΠΑΟΚ και να φτάσει στο σημείο να βγει στο «σφυρί». Τελικά, έπειτα από πολύ καιρό, ο Στέφενς, βλέποντας το πρόβλημα που υπάρχει στη μεσαία γραμμή, «τόλμησε» να τον βάλει και μέσα στην Τούμπα. Οι αρχικές, λίγες, αποδοκιμασίες μετατράπηκαν σε χειροκρότημα, όταν ο παίκτης έδειξε θέληση να βοηθήσει για τη νίκη. Οπότε; Πάνω από όλα η ομάδα. Δεν θα μπω στη διαδικασία αν έπρεπε να δοθεί «άφεση αμαρτιών» στον Αλβανό ποδοσφαιριστή ή όχι. Πολλοί το χαρακτήρισαν μια… παιδική ανοησία. Αλλοι είπαν πως παρασύρθηκε. Και ορισμένοι, πως ήξερε τι έκανε. Οπως και να έχει, η φωτογράφιση είχε γίνει. Το γιατί, μόνο ο ίδιος το γνώριζε. Πιθανώς ούτε κι αυτός.
Σε μία άλλη περίπτωση, αυτή του Κατίδη της ΑΕΚ (επάνω), δεν υπήρξε ούτε σκέψη για «συγχώρεση». Τον είχαν «τελειώσει» τα ΜΜΕ, πριν ακόμη ν' απολογηθεί. Ο ναζιστικός χαιρετισμός του δεν μπορούσε να περάσει χωρίς επιπτώσεις. Πιθανόν γιατί και η FIFA, όπως και η UEFA, είναι πολύ αυστηρές σε θέματα ρατσισμού και ναζισμού. Ενώ είναι φυσικό να μη γνωρίζουν καν τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Το θέμα, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, δεν είναι εκεί. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο πώς μπορεί ο Τύπος ν' ανεβάσει, να κατεβάσει ή, ακόμα, και να επιβάλει έναν παίκτη, έναν αθλητή, μια ομάδα, επηρεάζοντας τον κόσμο, ειδικά τους φανατικούς οπαδούς. Και αυτό φαίνεται πεντακάθαρα στα χθεσινά (24/1/2014) πρωτοσέλιδα, των αθλητικών τουλάχιστον εφημερίδων και ιστοσελίδων.
Σχεδόν παντού εμφανίζεται ο Αλβανός παίκτης να είναι αυτός που «ανέστησε» τον ΠΑΟΚ, μετά το 0-2 της Νέας Σμύρνης, και οδήγησε την ομάδα του στο θριαμβευτικό 5-1 επί του Ηρακλή και στην πρόκριση στην επόμενη φάση του Κυπέλλου. Θα πείτε, είχε ανάγκη ο ΠΑΟΚ, του Ιβάν Σαββίδη, αυτόν τον παίκτη, για να νικήσει τον Ηρακλή που ψάχνει επενδυτή; Κατά την ταπεινή μου άποψη, φυσικά όχι. Για τους ειδικούς, που ανήγαγαν την επιστροφή του σε «πρώτο θέμα», μάλλον είχε…

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 25 Ιανουαρίου 2014.

Αυτοί που χόρεψαν «Μπολερό» στον πάγο

Η Τζέιν Τόρβιλ και ο Κρίστοφερ Ντιν άλλαξαν δια παντός την μορφή του καλλιτεχνικού πατινάζ

 

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου 

Αν ο Μορίς Ραβέλ ζούσε το 1984, θα ήταν ευτυχής βλέποντας την Τζέιν Τόρβιλ και τον Κρίστοφερ Ντιν να χορεύουν πάνω στον πάγο το διάσημο «Μπολερό».
Η σύνθεση του Γάλλου συνθέτη έγινε ευρύτερα γνωστή στο κοινό χάρη σε αυτό το αθλητικό - καλλιτεχνικό ζευγάρι του πατινάζ στον πάγο, που το παρουσίασε σε αρκετούς αγώνες και, κυρίως στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Σεράγεβο (τότε Γιουγκοσλαβία, νυν Βοσνία - Ερζεγοβίνη). Οταν μιλάμε για τελειότητα στον αθλητισμό, εννοούμε, μεταξύ άλλων, την Τζέιν Τόρβιλ και τον Κρίστοφερ Ντιν.
Κι όμως, αν οι δύο μεγάλοι πατινέρ δεν διάβαζαν με περίσσια προσοχή τον κανονισμό των Ολυμπιακών αγώνων, το «Μπολερό» (Μπολέρο, τονίζεται, αλλά στην Ελλάδα το έργο του Ραβέλ καθιερώθηκε σαν Μπολερό, πιθανόν διότι είναι Γάλλου συνθέτη) δεν θα είχε παρουσιασθεί ποτέ στο κοινό του καλλιτεχνικού πατινάζ. Το μπολερό είναι αργή λάτιν μουσική, που συνδυάζει χορό και τραγούδι. Υπάρχουν φόρμες ισπανικές και κουβανικές, οι οποίες έχουν ξεχωριστές ρίζες. Αποδόθηκε, όμως, υπέροχα από δύο Βρετανούς, που έπρεπε να επιστρατεύσουν όλη την παρατηρητικότητα, όλη την ευφυΐα και όλη την «πονηριά» τους, ώστε να μπορέσουν να το παρουσιάσουν στον κόσμο του αθλητισμού.
Το Μπολερό έχει διάρκεια περισσότερο από 17 λεπτά. Βάσει των κανονισμών των Ολυμπιακών αγώνων, το ελεύθερο πρόγραμμα στον χορό στον πάγο, έπρεπε να διαρκεί τέσσερα λεπτά, με ανοχή δέκα δευτερόλεπτα λιγότερα ή περισσότερα. Για να μπορεί, λοιπόν, το περίφημο έργο του Ραβέλ να παρουσιασθεί στο αγωνιστικό καλλιτεχνικό πατινάζ, έπρεπε να μειωθεί δραστικά. Το έδωσαν σε ειδικό διασκευαστή μουσικών έργων, ώστε να «πετσοκόψει», όπως λέμε. Αυτός, λοιπόν, αφού προσπάθησε πολύ, κατόρθωσε να το μειώσει σε 4 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα.

Και πάλι, όμως, δεν μπορούσε να παρουσιασθεί στους Ολυμπιακούς αγώνες. Το πρόβλημα φαινόταν άλυτο. Ομως, ο Ντιν και η Τόρβιλ ήταν αποφασισμένοι να παρουσιάσουν στο κοινό κάτι που ώς τότε ουδέποτε είχε δει. Μελέτησαν το βιβλίο των κανονισμών των Ολυμπιακών αγώνων και επισήμαναν, ότι η επίσημη χρονομέτρηση αρχίζει, όταν πατούν το πόδι στον πάγο. Ετσι, μπορούσαν να χορέψουν με το Μπολερό, αν επί 18 δευτερόλεπτα δεν ανέβαιναν στην πίστα. Χρονομέτρησαν με προσοχή το πρόγραμμά τους και όταν η Τόρβιλ πρωτοακουμπούσε τη λεπίδα στον πάγο, είχαν το μεγαλύτερο επιτρεπόμενο χρόνο στη διάθεσή τους για να χορέψουν και να προσφέρουν στο κοινό 4 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα ευφορίας και έκστασης.
Στο Σεράγεβο δεν χόρεψαν μόνο με το Μπολερό. Στο σύντομο πρόγραμμα παρουσίασαν ένα δραματικό «Πάσο Ντόμπλε». Το Πάσο Ντόμπλε είναι ένας από τους πιο δραματικούς χορούς. Είναι δυναμικός χορός που προέρχεται από τη Γαλλία και στα ισπανικά σημαίνει «διπλό βήμα». Εχει έντονες επιδράσεις από το φλαμένκο, ειδικά σε σημεία που τα δάχτυλα παίρνουν τη θέση των καστανιέτας. Πάνω στην πίστα δημιουργείται μια ατμόσφαιρα ταυρομαχίας, με την ντάμα να έχει τον ρόλο της κάπας του ταυρομάχου ή, ακόμα, και του ταύρου. Η Τζέιν Τόρβιλ είχε τον ρόλο της κάπας.

Σχεδόν όλοι οι κριτές έδωσαν το «άριστα»
Το κοινό που παρακολουθούσε το ελεύθερο πρόγραμμα του χορού στον πάγο στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Σεράγεβο, στις 14 Φεβρουαρίου του 1984, εκστασιασμένο, χειροκροτούσε τους απίθανους Βρετανούς πατινέρ - χορευτές. Δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο στο άθλημα. Το ίδιο και τα περίπου 20 εκατομμύρια Βρετανών τηλεθεατών και πολλά άλλα εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.

Το καλλιτεχνικό πατινάζ, όπως και η ενόργανη γυμναστική, η ρυθμική γυμναστική, οι καταδύσεις, η συγχρονισμένη κολύμβηση, το τραμπολίνο, η ιππική δεξιοτεχνία και κάποια άλλα αθλήματα που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα των χειμερινών Ολυμπιακών, δεν έχουν χρονόμετρο και μεζούρα. Οι αθλητές εξαρτώνται από την κρίση των βαθμολογητών - κριτών. Η βαθμολόγηση είναι υποκειμενική. Αλλά σε όλα υπάρχουν όρια. Μερικές φορές το εξαίρετο δεν εξαρτάται από την υποκειμενικότητα. Μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί ότι τα υπέροχα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι (με αλφαβητική σειρά γίνεται η αναφορά) και, φυσικά, πολλών άλλων σπουδαίων συνθετών μας, είναι χειρότερα από τα «σκυλοτράγουδα» - σκουπίδια, που ακούμε; Μπορεί, απλώς, να πει, ότι δεν του αρέσουν όσο τ' άλλα. Ετσι οι κριτές στο Σεράγεβο δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι έκαναν: βαθμολόγησαν το ζευγάρι από την Βρετανία με τον μεγαλύτερο βαθμό, που είχε δοθεί ποτέ. Από τους 18 κριτές του Μπολερό, οι 12 έδωσαν το άριστα 6 και οι έξι 5,9. Μάλιστα, όλοι όσοι (9) βαθμολόγησαν την «καλλιτεχνική εντύπωση» έδωσαν έξι! Το τέλειο.

Από το 1984 το καλλιτεχνικό πατινάζ δεν είναι ίδιο 
Το ζευγάρι Τζέιν Τόρβιλ - Κρίστοφερ Ντιν, άλλαξε τη μορφή του καλλιτεχνικού πατινάζ, ειδικά στον χορό στον πάγο. Ομως, σημαντικό ρόλο σε αυτό διαδραμάτισαν οι προπονητές και οι χορογράφοι τους.
Εως το 1975, η Τόρβιλ είχε ως σημαντικότερη επιτυχία τον τίτλο της πρωταθλήτριας της Μ. Βρετανίας στην εφηβική κατηγορία στα ζευγάρια και ο Ντιν τον αντίστοιχο τίτλο στον χορό στον πάγο. Πρέπει να επισημάνουμε εδώ, ότι, παρότι και στα δύο αγωνίσματα διαγωνίζονται ζευγάρια, οι διαφορές είναι μεγάλες και εμφανείς ακόμη και στους αδαείς. Το αγώνισμα των ζευγαριών είναι σαφώς πιο αθλητικό, με άλματα και άλλα αθλητικά στοιχεία. Στον χορό, το ζευγάρι πρέπει να βρίσκεται πολύ περισσότερο σ' επαφή και τ' αθλητικά στοιχεία είναι ελάχιστα.

Μία προπονήτρια από το Νότιγκαμ, η Τζανέτ Σόουμπριτζ τους ένωσε και με τον τρόπο αυτόν πρόσφερε στον κόσμο του χορού και του αθλητισμού τεράστια υπηρεσία.
Το νέο ζευγάρι πήρε το πρώτο του τρόπαιο το 1976. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, το «Βόρειο Πρωτάθλημα».
Το επόμενο έτος κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο εθνικό πρωτάθλημα. Το 1978 αναδείχθηκαν πρωταθλητές Μ. Βρετανίας, τίτλο, που έπαιρναν ανελλιπώς ώς και το 1983, ενώ τον κατέκτησαν και το 1994, όταν επανήλθαν στους ερασιτεχνικούς αγώνες.
Το 1979 άλλαξαν προπονήτρια. Τους ανέλαβε η Μπέτι Κάλαγουεϊ. Μετά την 5η θέση, που κατέλαβαν στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Λέικ Πλάσιντ (ΗΠΑ) το 1980 και την 4η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του ίδιου έτους, ουδέποτε βρέθηκαν κάτω από την υψηλότερη θέση του βάθρου των νικητών ώς και το 1984. Αναδείχθηκαν μία φορά «χρυσοί» Ολυμπιονίκες, τέσσερις πρωταθλητές κόσμου και τρεις Ευρώπης. Η ερασιτεχνική σταδιοδρομία τους ολοκληρώθηκε το 1994, αφού μεσολάβησε μια δεκαετής επαγγελματική περίοδος, κατά την οποία δεν μπορούσαν να μετάσχουν σε ερασιτεχνικές διοργανώσεις. Οταν το 1994 αποφάσισαν να επανέλθουν σε ερασιτεχνικό καθεστώς, αναδείχθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης και 3οι στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λίλεχαμερ (Νορβηγία). 
Και οι δύο κατάγονται από την περιοχή του Νότιγκαμ. Το Εθνικό Κέντρο Πάγου της ομώνυμης πόλης βρίσκεται σε μια περιοχή, που είναι γνωστή ως «Πλατεία Μπολερό», προς τιμήν του διάσημου ζευγαριού. Σε μια άλλη περιοχή της πόλης, στην Γουόλατον, υπάρχει μια οικιστική περιοχή, που ονομάζεται «Τόρβιλ Ντράιβ» και «Ντιν Κλόουζ». Πολλοί από τους δρόμους οι οποίοι την περικλείουν, έχουν ονόματα προπονητών και χορών, που σχετίζονται με το ζευγάρι.

Οι δυο τους δεν υπήρξαν ζευγάρι στη ζωή. Η γεννημένη στις 7 Οκτωβρίου 1957 στο Κλίφτον του Νότιγχαμ, Τόρβιλ, ζει στο Σάρι (Μ. Βρετανία), με τον σύζυγό της, Φιλ Κρίστενσεν και τα παιδιά τους, τον Κίραν (Μάιος 2002) και την Τζέσικα (Μάρτιος 2006). Ο Ντιν, που γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1958 στο Κάλβερτον του Νότιγκαμ, ζούσε στο Κολοράντο Σπρινγκς (ΗΠΑ), με τη σύζυγό του, Τζιλ Τρέναρι και τα παιδιά τους, τον Τζακ - Ρόμπερτ (Νοέμβριος 1998) και τον Σαμ - Κόλιν (Σεπτέμβριος 2000). Τον Μάρτιο του 2010 ο ατζέντης του, επιβεβαίωσε, ότι το ζεύγος χώρισε. 
Το 1998 το ζευγάρι αποσύρθηκε από τους αγώνες. Τα επόμενα χρόνια ο καθένας ακολούθησε τη δική του σταδιοδρομία, ως προπονητής και χορογράφος. Παρά ταύτα, παρέμειναν στενοί φίλοι, μολονότι δεν έκαναν ξανά μαζί πατινάζ, έως ότου το 2006 δελεάσθηκαν για να επανέλθουν και να πάρουν μέρος στο πρόγραμμα της ITV, «Χορεύοντας στον Πάγο». Από τότε συνεχίζουν να μετέχουν σε σόου. 
Σε ψηφοφορία, που οργάνωσε το 2002 το τηλεοπτικό κανάλι, «Τσάνελ 4» (Channel 4), το κοινό της Μ. Βρετανίας ψήφισε την εμφάνισή τους στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1984, ως το όγδοο σημαντικότερο αθλητικό γεγονός ανάμεσα στις 100 «Μεγαλύτερες αθλητικές στιγμές». 

Οι σημαντικότερες διακρίσεις τους

Ως ερασιτέχνες: Ολυμπιακοί αγώνες: 5οι το 1980, 1οι το 1984, 3οι το 1994.
Παγκόσμιο πρωτάθλημα: 4οι το 1980, 1οι 1981, 1982, 1983, 1984.
Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα: 4οι to 1980, 1οι 1981, 1982, 1984, 1994. Δεν αγωνίσθηκαν το 1983.
Ως επαγγελματίες: Πρωταθλητές κόσμου 1984, 1985, 1990, 1994, 1995, 1996. 

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», στις 11 Δεκεμβρίου 2010.

Ο... αναισθησιολόγος

Η λύση στα προβλήματα της υγείας και της ανεργίας.

Ευφάνταστη γελοιογραφία από το Freepen.gr.

«Εγώ και εσύ μαζί, για ένα κόσμο ειρηνικό, χωρίς βία και ρατσισμό»

Σχολικός διαγωνισμός από την UNICEF και το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας

«Εγώ και εσύ μαζί, για ένα κόσμο ειρηνικό, χωρίς βία και ρατσισμό», είναι το θέμα του σχολικού διαγωνισμού, που διοργανώνουν η UNICEF και το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας (ΔΚΟΕ). Δημοσιεύουμε το σχετικό δελτίο Τύπου, που μας απέστειλαν:
"Το ΔΚΟΕ και η UNICEF ενώνουν τις δυνάμεις τους για την προώθηση των αξιών της ειρήνης, της ανοχής, της διαλλακτικότητας, της αλληλεγγύης, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα κατά της βίας και του ρατσισμού.
Ο διαγωνισμός «Εγώ και εσύ μαζί, για έναν κόσμο ειρηνικό, χωρίς βία και ρατσισμό», ο οποίος τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας, απευθύνεται σε νεαρούς μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Σκοπός είναι να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τους μαθητές δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων της χώρας σχετικά με τις παραπάνω αξίες.
Ο Διευθυντής του ΔΚΟΕ, Δρ. Κωνσταντίνος Φίλης, δήλωσε:
«Η συνεργασία αυτή της UNICEF και του ΔΚΟΕ, έχει ως στόχο να αναδείξει τις δράσεις που ήδη πραγματοποιούνται στα ελληνικά σχολεία γύρω από την προώθηση των αξιών της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της ανοχής στο διαφορετικό. Στοχεύουμε να αναδείξουμε την τάση της νέας γενιάς να επικροτεί την πολυπολιτισμικότητα, την ανοχή στο διαφορετικό και να απορρίπτει κάθε είδους ρατσιστική διάθεση και συμπεριφορά και τη βία που τις συνοδεύει. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι καθηγητές και οι γονείς των μαθητών θα τους ενθαρρύνουν να εκφράσουν με τον πλέον σαφή τρόπο ότι οι νέοι που φοιτούν στα σχολεία της χώρας μας μεγαλώνουν με τις ολυμπιακές αξίες της φιλίας, της διαλλακτικότητας και της ειρήνης.
Πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου την παλιά αφρικάνικη παροιμία, πως τον  κόσμο αυτό δεν τον κληρονομήσαμε από τους γονείς μας. Τον έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας και οφείλουμε να τα βοηθήσουμε να μεγαλώσουν σε ένα κόσμο ειρηνικό».
Ο Πρόεδρος της UNICEF Ελλάδος, Λάμπρος Κανελλόπουλος επεσήμανε:
«Στο μυαλό των περισσοτέρων, η UNICEF έχει ταυτιστεί με την υποστήριξη παιδιών σε υπανάπτυκτες ή εμπόλεμες κοινωνίες. Όμως, η δράση μας είναι πολυσχιδής γιατί, δυστυχώς, προβλήματα υπάρχουν παντού και δεν είναι μόνο επισιτιστικά ή προβλήματα υγιεινής. Οι ανεπτυγμένες κοινωνίες, ανάμεσά τους και η χώρα μας, αντιμετωπίζουν έναν άλλο πόλεμο, εσωτερικό αυτή τη φορά, που απειλεί την ίδια τη συνοχή τους. Ο ρατσισμός τείνει να γίνει μάστιγα και να μετατρέψει τις ανοιχτές κοινωνίες που επιδιώκουν την πρόοδο, σε κλειστά φρούρια, καταδικασμένα στην ακινησία. Σκοπός του προγράμματος που αναπτύσσουμε με το ΔΚΟΕ είναι να δώσουμε το βήμα στους μαθητές της χώρας μας για να μιλήσουν τα ίδια για τον ρατσισμό και πως τον αντιμετωπίζουν. Προσβλέπουμε στη φαντασία τους για να μας αποδείξουν πως οι ολυμπιακές αξίες της ανεκτικότητας, του σεβασμού της διαφορετικότητας του άλλου, της αποχής από τη βία και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών μας ήταν και παραμένουν αξίες βαθιά ελληνικές».
Οι μαθητές, με την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών τους και τη υποστήριξη των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, αναλαμβάνουν δράση, διοργανώνοντας σειρά δραστηριοτήτων μέσα και γύρω από το σχολείο. Στη συνέχεια, υποβάλλουν υλικό από τις δράσεις ηλεκτρονικά στη σελίδα www.olympictruce.org έως τις 15 Μαΐου 2014.
Η αξιολόγηση θα γίνει από ειδική Επιτροπή και η απονομή των βραβείων θα πραγματοποιηθεί σε τελετή το φθινόπωρο του 2014, με τη συμμετοχή μαθητών, καλλιτεχνών και Ελλήνων Ολυμπιονικών. Όλα τα σχολεία που θα συμμετάσχουν, θα λάβουν αναμνηστικό δίπλωμα.

Στην πρωτοβουλία συμμετέχουν και την στηρίζουν ο Ελληνικός Σύνδεσμος Ανωνύμων Καλαθοσφαιρικών Εταιρειών (ΕΣΑΚΕ), ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών και η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδος". 
Πληροφορίες: Νίκος Οικονομάκης, Υπεύθυνος Επικοινωνίας, στην ηλεκτρονική διεύθυνση,  Nikos.Oikonomakis@olympictruce.org και στο τηλέφωνο 210- 36.11.023.

Ο Ταρζάν, Ολυμπιονίκης στην πισίνα

Ο Τζόνι Βάισμίλερ, άφησε εποχή σ’ αυτόν τον ρόλο ως ηθοποιός αλλά και ως πολύ μεγάλος αθλητής στην κολύμβηση   Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου  Η κραυγή του Ταρζάν τάραξε την ησυχία στη Βάλε ντε λα Λους (Κοιλάδα του Φωτός), λίγο έξω από το Ακαπούλκο, στο Μεξικό. Την πήρε ο άνεμος κι έφθασε για τελευταία φορά στην αφρικανική ζούγκλα. Ο Ταρζάν έφευγε για το τελευταίο ταξίδι του. Αυτό που δεν έχει γυρισμό. Ηταν 20 Ιανουαρίου του 1984 όταν ο Τζόνι Βάισμίλερ άφηνε την τελευταία του πνοή εξαιτίας πνευμονικού οιδήματος. Οταν το φέρετρο κατέβαινε προς την σκαμμένη γη, ακούστηκε τρεις φορές η κραυγή του Ταρζάν. Αποχαιρετούσε την αγαπημένη του Τζέιν, το Αγόρι, την Τσίτα τον χιμπαντζή, και όλα τ’ άλλα αγαπημένα του ζώα της ζούγκλας της Αφρικής. Με τον θάνατο του Βάισμίλερ, τελείωνε μια μεγάλη εποχή. Μια εποχή αθωότητας, παρότι εμπεριείχε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, συρράξεις σε όλη τη Γη, πείνα, δυστυχία, δικτατορίες και τον «Ψυχρό Πόλεμο». Εκατομμύρια παιδιά ταυτίστηκαν με τον Ταρζάν, έναν φανταστικό ήρωα του κινηματογράφου, που εμπνεύστηκε ο Αμερικανός συγγραφέας, Εντγκαρ Ράις Μπάροους και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε περιοδικό το 1912 και σε βιβλίο δύο χρόνια αργότερα. Ο Βάισμίλερ έγινε ο έκτος ηθοποιός, που ενσάρκωνε αυτόν τον φανταστικό ήρωα, ενώ δεκάδες άλλοι ακολούθησαν. Ομως στη συνείδηση του κόσμου, ο Ταρζάν ήταν ένας: Ο Βάισμίλερ. Ο Αμερικανός, γερμανικής καταγωγής, κολυμβητής και ηθοποιός, που γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1904 στη Ρουμανία, στο προάστιο Σάμπαντφαλου (Φράιντορφ) της Τιμισοάρα, κοντά στα σύνορα με την Ουγγαρία και τη Σερβία, και ο οποίος «διεκδικείται» από τους κατοίκους του σερβικού χωριού, Ζιτίστε, που υποστηρίζουν πως γεννήθηκε εκεί. Ο πατέρας του, Πέτερ Βάισμίλερ και η μητέρα του, Ελίζαμπετ Κερς, τον ονόμασαν Γιόχαν. Οταν τον Ιανουάριο του 1905 μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, το Γιόχαν (Ιωάννης), έγινε Τζόνι (Γιάννης). Με αυτό πέρασε στην ιστορία. Ο Τζόνι Βάισμίλερ είναι ένα σχεδόν μυθικό πρόσωπο. Κορυφαίος κολυμβητής (αυτός που δεν «επέτρεψε» στον Ντιούκ Καχαναμόκου, τον οποίο, ήδη, έχουμε παρουσιάσει στο μπλογκ, να γίνει ο πρώτος -και μόνος έως και το 2008- κολυμβητής με τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στο ίδιο αγώνισμα, αφού το 1924 τον άφησε στη 2η θέση στα 100μ. ελευθέρως) και αγαπημένος ηθοποιός μικρών και μεγάλων. Το 1929, αφού εγκατέλειψε τον πρωταθλητισμό, υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία BVD για να γίνει μοντέλο και εκπρόσωπός της. Ταξίδευε «από άκρου εις άκρον» στις ΗΠΑ, κάνοντας κολυμβητικές επιδείξεις, διαφημίζοντας μαγιό, υπογράφοντας αυτόγραφα και μετέχοντας σε ομιλίες. Το ίδιο έτος πραγματοποίησε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, υποδυόμενος τον Αδωνη. Φορούσε μόνο ένα… φύλλο συκής. Ακολούθησαν δύο ταινίες μικρού μήκους, στις οποίες έπαιζε τον… Τζόνι Βάισμίλερ, αλλά η επιτυχία ήλθε το 1932. Τότε πρωταγωνίστησε για πρώτη φορά σαν Ταρζάν και ουσιαστικά άρχισε η σταδιοδρομία του ως ηθοποιού. Η ταινία είχε τεράστια επιτυχία και ο Βάισμίλερ έγινε παγκοσμίως γνωστός.  Η κραυγή του άφησε εποχή και τον έσωσε...  Ο Βάισμίλερ, όπως προαναφέραμε, δεν ήταν ο πρώτος που υποδύθηκε τον Ταρζάν. Αυτή την τιμή είχε ο Ελμο Λίνκολν. Ομως, με τον Τζόνι συνδέθηκε η περίφημη κραυγή του Ταρζάν. Η κραυγή αυτή κάποτε ίσως και να του έσωσε τη ζωή και, πάντως, τον έβγαλε από πολύ δύσκολη θέση. Το 1958, την εποχή της κουβανικής επανάστασης, είχε προκληθεί στην Κούβα. Ενώ έπαιζε σε τουρνουά γκολφ, αυτός και οι φίλοι του βρέθηκαν περικυκλωμένοι από στρατιώτες του Φιντέλ Κάστρο, οι οποίοι είχαν σκοπό, τουλάχιστον να τους απαγάγουν. Ο Βάισμίλερ αντέδρασε πολύ γρήγορα. Εβγαλε τη διάσημη κραυγή. Οι στρατιώτες «τα 'χασαν». Αρχισαν να χοροπηδούν φωνάζοντας, «Ο Ταρζάν! Καλώς ήλθες στην Κούβα». Ετσι, ο… Ταρζάν και οι σύντροφοί του, όχι μόνο δεν απήχθησαν, αλλά με τη συνοδεία στρατιωτών, οδηγήθηκαν σε ασφαλή περιοχή. Στις έξι πρώτες ταινίες είχε ως παρτενέρ τη Μορίν Ο’ Σάλιβαν, την «Τζέιν», και στις τελευταίες τέσσερις την Μπρέντα Τζόις. Τον ρόλο αυτόν τελευταία φορά τον έπαιξε το 1948, στα 44 του. Οταν πλέον, εγκατέλειψε τον Ταρζάν, άλλαξε το ρούχο του ήρωα της ζούγκλας με στολή σαφάρι και ανέλαβε τον ρόλο του Τζανγκλ Τζιμ. «Γύρισε» 13 σχετικές ταινίες, ενώ εμφανίστηκε και σε άλλα φιλμ ζούγκλας, υποδυόμενος τον εαυτό του. Σε άλλη μία ταινία έπαιξε τον Τζόνι Ντιβάλ. Εξαιρουμένης αυτής κι εκείνης, στην οποία ενσάρκωσε τον Αδωνη, ουσιαστικά, στις 36 ταινίες του, έπαιξε τρεις ρόλους: Ταρζάν, Τζανγκλ Τζιμ και… Τζόνι Βάισμίλερ. Από το 1956 έως και το 1958 πρωταγωνίστησε σε 26 επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς, Τζανγκλ Τζιμ O πρώτος που κολύμπησε τα 100μ. κάτω από ένα λεπτό  Αυτή η μορφή του αθλητισμού και του κινηματογράφου, ίσως είχε περάσει απαρατήρητη, εργαζόμενος σε μεταλλεία στην Πενσυλβανία, όπως αρχικά ο πατέρας του, αν δεν είχε «κτυπηθεί» από την πολιομυελίτιδα όταν ήταν εννέα ετών. Ο γιατρός συνέστησε να κολυμπάει. Οταν η οικογένεια μετακόμισε στο Σικάγο, ο Τζόνι συνέχισε να κολυμπάει και κάποια στιγμή εντάχθηκε στην ομάδα της YMCA, την αντίστοιχη της ελληνικής ΧΑΝ (Χριστιανική Αδελφότης Νέων), η οποία έχει αθλητικά σωματεία στη Θεσσαλονίκη (ΧΑΝΘ) και στην Καλαμαριά (ΧΑΝΚ), ενώ κάποτε διέθετε και στη Νίκαια (ΧΑΝΝ). Ο έφηβος Τζόνι κάποια στιγμή άφησε το γυμνάσιο για να εργασθεί. Μία από τις εργασίες που έκανε, ήταν ναυαγοσώστης στην παραλία της λίμνης του Μίτσιγκαν. Ενώ δούλευε ως χειριστής ασανσέρ στον αθλητικό σύλλογο του Ιλινόι, συναντήθηκε με τον προπονητή, Γουίλιαμ Μπάτρατς, που ανέλαβε την προπόνησή του. Τον Αύγουστο του 1921 αναδείχθηκε πρωταθλητής των ΗΠΑ στις 50 και στις 220 γιάρδες. Μολονότι είχε γεννηθεί εκτός ΗΠΑ, έδωσε ως τόπο γέννησης την Τάνεριβιλ της Πενσυλβανίας και ως ημερομηνία, αυτή του μικρότερου αδελφού του, Πίτερ (13 Σεπτεμβρίου 1905), που όντως είχε γεννηθεί στις ΗΠΑ. Το έκανε για να είναι βέβαιος, ότι θα του εκδώσουν αμερικανικό διαβατήριο, που ήταν απαραίτητο για να μετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924. Αυτή η πληροφορία, πάντως, «αντιφάσκει» προς την επίσημη αίτηση που υπέβαλε για την έκδοση διαβατηρίου. Σε αυτήν αναφέρεται ως ημερομηνία γέννησης η 2α Ιουνίου 1904 και τόπος η Γουίντμπαρ της Πενσυλβανίας, εκεί όπου πράγματι γεννήθηκε ο Πίτερ τζούνιορ. Το διαβατήριο εκδόθηκε τον Μάιο του 1924. Γενικά, πολλές πληροφορίες γύρω από τη ζωή του εκείνης της εποχής, είναι συγκεχυμένες. Το βέβαιο είναι, ότι ο πατέρας του, έδωσε γραπτώς τη συγκατάθεσή του να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να μετάσχει σε αγώνες. Στις 9 Ιουλίου 1922 έγινε ο πρώτος άνθρωπος που κολύμπησε τα 100μ. ελευθέρως σε χρόνο κάτω από ένα λεπτό (58''6). Επαιρνε, έτσι, το ρεκόρ του Αμερικανού από τη Χαβάη, Ντιουκ Καχαναμόκου (1'00''4 από τις 24 Αυγούστου 1920). Στην κολυμβητική σταδιοδρομία του, πέρα από τα πέντε χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, κατέκτησε 52 τίτλους των ΗΠΑ και εγκατέλειψε την ενεργό δράση αήττητος. Δεν έφυγε, όμως, από τα κολυμβητήρια. Οταν μετακόμισε σε προάστιο του Λος Αντζελες, ζήτησε από τον διάσημο αρχιτέκτονα, Πολ Γουίλιαμς, να κατασκευάσει μια πισίνα, που «αγκάλιαζε» όλο το σπίτι του και είχε περίμετρο περίπου 92μ. Η πισίνα αυτή υπάρχει ακόμη. Τον Σεπτέμβριο του 1966, ο Βάισμίλερ, μαζί με δύο προηγούμενους κινηματογραφικούς Ταρζάν, τον Τζέιμς Πιρς και τον Τζοκ Μαχόνι, εμφανίσθηκαν με τον ηθοποιό, Ρον Ελι, που έπαιξε τον Ταρζάν σε σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης, ακριβώς για να διαφημίσουν αυτή τη σειρά, που δεν είχε αρχίσει ακόμη να προβάλλεται. Οι παραγωγοί πρότειναν στον Βάισμίλερ να υποδυθεί τον πατέρα του Ταρζάν, αλλά τελικά δεν υπήρξε συνεργασία. Η επιρροή του Βάισμίλερ ήταν μεγάλη σε πολλούς. Ο Τζόνι Σέφιλντ, ο νεαρός ηθοποιός, που ενσάρκωνε το Αγόρι στα έργα με τον Ταρζάν, έγραψε γι’ αυτόν: «Εργαζόμενος με τον Μεγάλο Τζον ήταν ένα από τα σημαντικότερα σημεία της ζωής μου. Ηταν Σταρ με κεφαλαίο το Σ. Ακτινοβολούσε ένα ξεχωριστό φως και λίγο από αυτό μπήκε σε μένα. Το να γνωρίσω και να ζήσω με τον Τζόνι Βάισμίλερ τα χρόνια που διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας μου, είχε μια επίδραση, που διήρκεσε σε όλη τη ζωή μου». Ταραχώδης ήταν η προσωπική ζωή του. Σύμφωνα με μία βιογραφία του, παντρεύτηκε πέντε φορές, σύμφωνα με άλλη, έξι. Πρώτη σύζυγος, κατά τη δεύτερη εκδοχή, ήταν η Καμίλα Λουί. Αυτή δεν αναφέρεται στην άλλη βιογραφία. Επιβεβαιωμένες σύζυγοι ήταν η τραγουδίστρια σε μπάντες και σε κλαμπ, Μπομπ Αρνστ (28/2/1931 - Οκτώβριος 1933), η ηθοποιός, Λούπε Βέλες (8/10/1933-1939), η Μπέριλ Σκοτ (20/8/1939 – Ιανουάριος 1948), η Αϊλιν Γκέιτς (29/1/1948 – 1962) και, τέλος, η Μαρία Μπροκ Μαντέλ Μπόμαν (1963 έως τον θάνατό του). Με την Μπέριλ απέκτησαν τρία παιδιά: Τον Τζόνι Βάισμίλερ τζούνιορ, τη Γουέντι Αν και τη Χάιντι Ελίζαμπεθ, που πέθανε το 1962, μόλις 18 ετών.  *Τ' αθλητικά επιτεύγματα του Βάισμίλερ:  Ολυμπιακά μετάλλια: 1924: Χρυσό σε 100 και 400μ. ελευθέρως και στα 4Χ200μ. ελευθέρως. Χάλκινο με την εθνική ομάδα πόλο των ΗΠΑ. 1928: Χρυσό σε 100 και 4Χ200μ. ελευθέρως.  Παγκόσμια ρεκόρ:  Σε Ολυμπιακά αγωνίσματα βελτίωσε επτά φορές ρεκόρ. Από δύο σε 100, 200 και 400μ. ελευθέρως και μία στα 800μ. Τότε δεν διεξήγοντο και τα 50μ. ελευθέρως. Εγινε ο πρώτος άνθρωπος που κολύμπησε τα 100μ. πιο γρήγορα από 60'': Σε 58''6 στις 9 Ιουλίου 1922. Στις  17 Φεβρουαρίου 1924 σημείωσε επίδοση 57''4, που έμεινε ως ρεκόρ κόσμου έως τις 2 Μαρτίου 1934, οπότε ο Αμερικανός, Πίτερ Φικ πέτυχε 56''8. Τ' άλλα ρεκόρ σε Ολυμπιακά αγωνίσματα: 200μ.: Πήρε το ρεκόρ από 2'21''6 (Ν. Ρος, ΗΠΑ, 24/11/1916) και, αφού στις 26/5/1922 σημείωσε 2'15''6, στις 5 Απριλίου 1927 το έφθασε στα 2'08''0, ρεκόρ που έμεινε ακλόνητο έως τις 12/4/1935, όταν ο Αμερικανός, Τζακ Μεντίκα κολύμπησε την απόσταση σε 2'07''2. 400μ.: Πέτυχε 5'06''6 στις 26/2/1922 και 4'57''0 στις 6 Μαρτίου 1923. Ηταν ο πρώτος που κολύμπησε κάτω από 5 λεπτά. 800μ.: Πήρε το ρεκόρ στα 10'32''0 (Αντριου Τσάρλτον, Αυστραλία, 8/1/1927) και στις 27 Ιουλίου του ίδιου έτους το κατέβασε στα 10'22''2, επίδοση που άντεξε έως τις 30/5/1930, οπότε ο Γάλλος, Ζαν Ταρί σημείωσε 10'19''6.     Συνολικά κατέρριψε 67 φορές ρεκόρ κόσμου, αλλά οι περισσότερες ήταν σε αποστάσεις που μετρούνται σε γιάρδες, αφού έτσι ετελούντο τότε οι αγώνες στις ΗΠΑ.  Το 1950 ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος κολυμβητής του κόσμου του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Ηταν απολύτως λογικό και φυσιολογικό, βάσει των σπουδαίων επιτευγμάτων του.

Το 1974 έσπασε και το ισχίο και το πόδι του. Ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο, πληροφορήθηκε ότι, παρά τη δύναμή του και την, διά βίου, καθημερινή άσκηση με κολύμπι και γυμναστική, υπέφερε από σοβαρή καρδιακή πάθηση. Το 1977 υπέστη σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων. Το 1979 νοσηλεύθηκε επί αρκετές εβδομάδες πριν να μεταβεί με την τελευταία σύζυγό του, Μαρία, στο Ακαπούλκο, εκεί όπου είχε γυρισθεί η ακροτελεύτια ταινία του για τον Ταρζάν.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», στις 4 Δεκεμβρίου 2010.

Ποδοσφαιρική «μπανανία»...

Διεξάγεται, ήδη, ο Β' γύρος της Α' εθνικής και ουδείς(;) γνωρίζει πόσες ομάδες θα υποβιβασθούν!... Του Γιάννη Κουκουλά Αυτό που συμβαίνει με το επαγγελματικό μας πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, δεν έχει  προηγούμενο ούτε σε χώρες που δεν... υπάρχουν στον χάρτη της FIFA. Να έχει αρχίσει ο δεύτερος γύρος και να μην είναι, ακόμη, γνωστό πόσες ομάδες θα υποβιβαστούν, πόσες θα ανέβουν και με πόσες θα διεξαχθεί την επόμενη περίοδο! Τα «μαγειρέματα» δεν έχουν τελειωμό και η διοργανώτρια αρχή και η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ρίχνουν η μία το… μπαλάκι στην άλλη, αποποιούμενες τις ευθύνες τους και τις υποχρεώσεις τους. Αποδεικνύονται, όχι μόνο ευθυνόφοβες, αλλά και δέσμιες των μικροκομματικών και μικροσυλλογικών τους συμφερόντων. Και, φυσικά, γεννάται εύκολα η απορία: αν όλο αυτό το μπάχαλο είναι εις γνώση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας -στης οποίας τις πλάτες βασίζεται η ΕΠΟ κάθε φορά που αμφισβητείται το αυτοδιοίκητό της- και αν ναι, πώς το αντιμετωπίζει. Γνωρίζει ο κύριος Πλατινί το απίστευτο αυτό γεγονός; Ή έχουν φροντίσει εντέχνως να του το αποκρύψουν οι διάφοροι επικοινωνιολόγοι της Ομοσπονδίας; Φυσικά, η τελευταία μπορεί να επικαλείται ότι δεν είναι αυτή υπεύθυνη για το πώς και με ποιους όρους διεξάγεται το επαγγελματικό πρωτάθλημα, αφού τούτο είναι υπό την αιγίδα της Σούπερ Λίγκας. Και είναι πολύ λογικό αυτή να μεριμνά για, εκτός από τα συμφέροντα των ΠΑΕ, και την ομαλή και με σωστό προγραμματισμό ροή του πρωταθλήματος. Από του οποίου τα τηλεοπτικά δικαιώματα ζουν οι μέτοχοί της. Θα πείτε, τι γίνεται στη χώρα μας βάσει σωστού προγραμματισμού, για να συμβεί αυτό και στο επαγγελματικό μας ποδόσφαιρο; Ομως, όταν οι συνέταιροι δεν μπορούν να τα βρουν, δεν θα έπρεπε η ΕΠΟ να έχει τον τελευταίο λόγο και να αποφασίζει, πάντα για το συμφέρον του πιο λαοφιλούς αθλήματος; Οταν, μάλιστα, η εθνική μας ομάδα για δεύτερη συνεχόμενη φορά θα εκπροσωπηθεί στη μεγαλύτερη γιορτή της μπάλας, το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Καλοκαίρι στη Βραζιλία; Βλέπετε, όμως, και αυτή έχει δικούς της λόγους να κρατά αποστάσεις. Εκλεγμένα είναι τα μέλη της, από διάφορες περιοχές της χώρας. Και όπως οι βουλευτές δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους, έτσι και τα μέλη της ΕΠΟ δεν μπορούν να πάνε κόντρα στα συμφέροντα των τοπικών ενώσεων. Η σκληρή αλήθεια είναι μία και μοναδική και έχει εκφραστεί πολλές φορές: Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν αντέχει ένα πρωτάθλημα με δεκαοκτώ ομάδες. Πιθανότατα, ακόμα και οι δεκαέξι να είναι πολλές, σε μια περίοδο που σχεδόν όλες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Η ψαλίδα κάθε χρόνο ανοίγει και ο ανταγωνισμός εξαλείφεται. Και μαζί με αυτόν, και το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Η απόδειξη, στα εισιτήρια που κόβονται κάθε αγωνιστική. Ο αριθμός τους συνεχώς μειώνεται. Ποιος, όμως, από τη Σούπερ Λίγκα και την ΕΠΟ θα φιλοτιμηθεί να σκεφτεί και να αποφασίσει κάτι για να σώσει το προϊόν από το οποίο συντηρούνται, εκτός από τους εργαζομένους και τους ίδιους τους παράγοντες; Πιστεύω πως ουδείς, αφού όλοι ασχολούνται με το πώς θα διατηρήσουν τις θέσεις τους και τα προνόμια που πηγάζουν από αυτές.  *Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 11 Ιανουαρίου 2014.

Ετσι θα σωθούν η Υγεία και η Οικονομία

Σοφή η συμβουλή. Οπότε...

... δεν υπάρχει άλλη λύση για την σωτηρία και της δημόσιας υγείας και της οικονομίας της Ελλάδος.

Φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Ενας βοσκός έβοσκε τα πρόβατά του σε μια απόμερη τοποθεσία, οπότε βλέπει να πλησιάζει ένα αστραφτερό πολυτελές αυτοκίνητο. Ο οδηγός, ένας νεαρός ντυμένος με πανάκριβο κοστούμι, παπούτσια, γυαλιά ηλίου και γραβάτα, όλα από πασίγνωστες φίρμες, σταματάει δίπλα του, κατεβάζει το παράθυρο και του λέει:
- Αν σου πω ακριβώς πόσα πρόβατα έχεις στο κοπάδι σου, θα μου δώσεις ένα;
Ο βοσκός κοιτάζει τον νεαρό "γιάπη", κοιτάζει και το κοπάδι και του απαντάει ήρεμα:
-Γιατί όχι;
Αμέσως ο "γιάπης" κατεβαίνει από το αυτοκίνητο μ' ένα τελευταίας τεχνολογίας λάπτοπ, το οποίο συνδέει μ' ένα αντίστοιχης ποιότητας κινητό τηλέφωνο με παγκόσμια σύνδεση της AT&T. Αφού συνδέεται με το διαδίκτυο, πηγαίνει σε μια σελίδα της NASA και επιλέγει ένα σύστημα δορυφορικού προσδιορισμού τοποθεσίας GPS, που υπολογίζει την ακριβή τοποθεσία, στην οποία βρίσκονται, και αποστέλλει τα στοιχεία αυτά σ' έναν άλλο δορυφόρο της NASA, που σκανάρει την περιοχή και βγάζει μια φωτογραφία υπέρ-υψηλής ανάλυσης.
Αφού επεξεργάζεται τη φωτογραφία με πρόγραμμα photoshop, στέλνει την εικόνα σ' εργαστήριο ερευνών στο Αμβούργο (Γερμανία) και μετά μερικά δευτερόλεπτα λαμβάνει στο palm pilot του ηλεκτρονικό μήνυμα, που επιβεβαιώνει ότι η φωτογραφία έχει αναλυθεί και τα στοιχεία έχουν καταχωρηθεί σε μια βάση δεδομένων. Μέσω μίας σύνδεσης ΟDBC, εισχωρεί σε μια MS-SQL database και καταχωρεί όλα τα στοιχεία σ' ένα φύλλο εργασίας excel, το οποίο στέλνει μέσω e-mail στο blackberry του.
Επειτα από λίγα λεπτά εκτυπώνει μια έκθεση 150 σελίδων μ' έγχρωμες φωτογραφίες από τον καινούργιο του HP LaserJet εκτυπωτή και, αφού τη διαβάζει, λέει στο βοσκό:
-Εχεις ακριβώς 1.586 πρόβατα.
- Ακριβώς. Λοιπόν, μπορείς να πάρεις όποιο πρόβατο θέλεις, απαντάει ο βοσκός και κοιτάζει τον νεαρό, καθώς διαλέγει το ζώο και το μεταφέρει στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου.
Εκείνη τη στιγμή, του λέει ο βοσκός:
-Να σου πω, αν βρω ακριβώς τι δουλειά κάνεις θα μου επιστρέψεις το πρόβατο;
Ο "γιάπης" σκέφτεται για μια στιγμή και μετά λέει γελώντας στο βοσκό:
-ΟΚ, γιατί όχι;
-Είσαι σύμβουλος επιχειρήσεων.
-Απίστευτο -λέει αποσβολωμένος ο νεαρός- έτσι είναι. Μα πως το μάντεψες;
 -Δεν είναι και τόσο δύσκολο, απαντάει ο βοσκός. Ηλθες χωρίς να στο ζητήσει κάποιος, θέλεις να πληρωθείς για μια απάντηση την οποία ήδη ξέρω, σε μια ερώτηση που δεν σου έκανε κανείς και όλα αυτά, ενώ δεν έχεις ιδέα για τη δουλειά μου. Τώρα δώσε μου πίσω τον... σκύλο μου...

Το «πέμπτο σκαθάρι» της Βρετανίας

Ο μεγάλος, αλλά αυτοκαταστροφικός, Τζορτζ Μπεστ δημιούργησε και διέλυσε ο ίδιος μια υπέροχη ζωή  Του Στάθη Δημολά «Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου σε γυναίκες, αλκοόλ και γρήγορα αυτοκίνητα. Το υπόλοιπο 10%, απλά το σπατάλησα...»! Ετσι αντιλαμβανόταν τη ζωή ο Τζορτζ Μπεστ, ο μεγάλος Βορειοϊρλανδός ποδοσφαιριστής, που άφησε την τελευταία του πνοή πριν στις 25 Νοεμβρίου 2005, σε ηλικία 59 ετών. Μια ζωή, που μπορεί να έμοιαζε με παραμύθι, χωρίς, όμως, ευτυχισμένο τέλος... Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του, ο Μπεστ είχε παραχωρήσει συνέντευξη σ' ένα από τα μεγαλύτερα ιταλικά περιοδικά, όπου χαρακτήριζε τη ζωή του, υπέροχη. «Δεν πιστεύω ότι κατέστρεψα αυτό που ονομάζουμε ταλέντο. Επαιξα δώδεκα χρόνια στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και κέρδισα τα πάντα. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο, εκτός, ίσως, από το να παίξω ποδόσφαιρο για μεγαλύτερο διάστημα σε υψηλό επίπεδο. Ομως έπαιξα στις ΗΠΑ για οκτώ χρόνια, όπου πέρασα πραγματικά σπουδαία. Πραγματοποίησα όλα όσα είχα σκοπό να κάνω. Είναι αλήθεια φίλε μου, η ζωή μου ήταν πραγματικά σπουδαία. Θυμάμαι κάθε λεπτό, κάθε εικόνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κραυγές των οπαδών της Μάντσεστερ. Προχωρούσα στο τούνελ και όσο έφτανα προς τον αγωνιστικό χώρο, γίνονταν όλο και πιο δυνατές. Ενιωθα ηλεκτρισμένος». Η φήμη του στα μέσα της δεκαετίας του ’60 είχε αρχίσει να παίρνει διαστάσεις ανάλογες με αυτή των «ποπ σταρ» της εποχής, κάτι για το οποίο «ευθύνεται» και ο Τύπος χάρη στο παρατσούκλι που του «κόλλησε» ως «το πέμπτο σκαθάρι» (Fifth Beatle). Εκτός από τους οπαδούς της Μάντσεστερ, τον Μπεστ λάτρεψαν και οι γυναίκες. Οσο για το μυστικό του; Πολύ απλό! «Συνήθιζα να λέω ότι είμαι ο Τζορτζ Μπεστ, ο ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αυτό, συνήθως, αρκούσε!». Ο Μπεστ από μικρή ηλικία ήταν εξαρτημένος. Οχι μόνο στο ποτό, αλλά γενικότερα στον «αντι-ποδοσφαιρικό» τρόπο ζωής, κάτι που παραδεχόταν και ο ίδιος: «Το 1969 παράτησα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ηταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου», ενώ για την εξάρτησή του από το αλκοόλ και τις προσπάθειες του να σταματήσει το ποτό συνήθιζε να δηλώνει: «Εχω σταματήσει να πίνω, αλλά μονάχα όταν κοιμάμαι». Η γεμάτη από γυναίκες και ποτό ζωή του, σημαδεύτηκε από δύο γάμους, έναν γιο, τον Κάλουμ, φυλακίσεις, μία μεταμόσχευση ήπατος, πολλούς τσαμπουκάδες και «θόρυβο». Αυτό που ο ίδιος δηλαδή αποκαλούσε «υπέροχη ζωή»... Ο Μπεστ ουσιαστικά σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 28 ετών. Κι όμως, πρόλαβε να κατακτήσει όσα άλλοι πασχίζουν δεκαετίες. Ενα κύπελλο Πρωταθλητριών το 1968, δύο πρωταθλήματα Αγγλίας το 1965 και το 1967 (όλα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), τον τίτλο του κορυφαίου Αγγλου ποδοσφαιριστή της χρονιάς το 1968 και του κορυφαίου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή την ίδια περίοδο. Με τη φανέλα της Βορείου Ιρλανδίας είχε 37 συμμετοχές και 9 γκολ, ενώ στο αγγλικό πρωτάθλημα με τη φανέλα των «Κόκκινων Διαβόλων» είχε 361 εμφανίσεις και 136 γκολ και, συνολικά, 470 αγώνες με 170 τέρματα. Για τον Τζορτζ Μπεστ, όμως, τα σημαντικότερα λόγια τα έχουν πει όσοι τον έζησαν από κοντά. Οσοι είχαν την τύχη να τον έχουν συμπαίκτη και όσοι, όμως, είχαν την ατυχία να τον έχουν αντίπαλο. «Η μόνη φορά που βρέθηκα κοντά του, ήταν όταν κάναμε χειραψία πριν ν' αρχίσει το παιχνίδι», τόνισε κάποτε ο Ρέι Φέρφαξ, αμυντικός της Νόρθαμπτον, που είχε αναλάβει να μαρκάρει τον Μπεστ στο παιχνίδι όπου σημείωσε... 6 γκολ! Με τον Πελέ «Ο Τζορτζ Μπεστ ήταν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο» είχε απαντήσει ο Πελέ το 1982, όταν ρωτήθηκε το περίφημο «Πελέ ή Μαραντόνα;». «Ο Τζορτζ Μπεστ είναι ο εχθρός του καλού», ήταν το σχόλιο του αγγλικού κοινοβουλίου το 1972 για τον μεγάλο Βορειοϊρλανδό. «Σε καμία περίπτωση ο Ράιαν Γκιγκς δεν είναι ένας Τζορτζ Μπεστ. Είναι απλά άλλος ένας... Ράιαν Γκιγκς», είχε επισημάνει η παλιά δόξα της Μάντσεστερ, Ντένις Λόου, όταν είχε κληθεί να σχολιάσει τις συγκρίσεις ανάμεσα στον Γκιγκς και τον Μπεστ. «Το μόνο κοινό πράγμα που έχω με τον Τζορτζ Μπεστ είναι ότι καταγόμαστε από το ίδιο μέρος, παίξαμε για τον ίδιο σύλλογο και μας ανακάλυψε ο ίδιος άνθρωπος», παραδέχθηκε γεμάτος ειλικρίνεια ο Νόρμαν Γουάιτσαϊντ αναφερόμενος στον πρώην συμπαίκτη του. Λόγια που δίνουν την εικόνα αυτού του θρύλου του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ενός ανθρώπου που εγκατέλειψε νωρίς τόσο το ποδόσφαιρο όσο και τη ζωή. Το πρώτο ήταν επιλογή του, το δεύτερο, συνέπεια των επιλογών του. Ημέρες δόξας και παρακμής ενός ποπ σταρ των γηπέδων  Γεννημένος στις 22 Μαΐου του 1946 στο Μπέλφαστ, ο Μπεστ έκανε από νωρίς αισθητή την παρουσία του στα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Παρά το γεγονός ότι ήταν μικρός στο δέμας, το ταλέντο του έγινε γρήγορα αντιληπτό και σε ηλικία μόλις 16 ετών εντάχθηκε στο δυναμικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εναν χρόνο αργότερα (1963) πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τη φανέλα των «κόκκινων διαβόλων» στη νίκη με 1-0 επί της Γουέστ Μπρόμουιτς Αλμπιον. Ο σερ Ματ Μπάσμπι είχε, ήδη, αποφασίσει να χτίσει την ομάδα που θα προσπαθούσε να κατακτήσει ό,τι το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα του 1958 της είχε στερήσει: έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Το 1968 η ιστορία φρόντισε να αποκαταστήσει την αδικία αυτή. Στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στην Μπενφίκα του Εουσέμπιο, ο Τζορτζ Μπεστ με προσωπική ενέργεια έδωσε στην ομάδα του προβάδισμα στην παράταση με 2-1 για να ακολουθήσουν ακόμη δύο τέρματα (4-1). Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, με τον Τζορτζ Μπεστ να έχει όλο τον κόσμο στα πόδια του.  Απεικονίσθηκε σε χαρτονόμισμα των 5 λιρών. Ο Μπάσμπι είχε τον τρόπο να τον κρατά «προσγειωμένο». Οχι, βέβαια, πως τα κατάφερνε πάντα, αφού ο Μπεστ συχνά πυκνά έπαιζε όπως εκείνος νόμιζε. Οπως το 1966 στη νίκη της Μάντσεστερ με 5-1 επί της Μπενφίκα στη Λισσαβώνα για τους προημιτελικούς του κυπέλλου Πρωταθλητριών. «Ζήτησα από τους παίκτες μου να παίξουν αμυντικά για τα πρώτα 15 λεπτά. Ο Μπεστ προφανώς δεν με άκουγε», δήλωσε αργότερα ο Σερ Ματ Μπάσμπι σχολιάζοντας τα 2 γκολ του Μπεστ στα πρώτα 12 λεπτά! Η αποχώρηση του Ματ Μπάσμπι από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1969, σήμανε ταυτόχρονα και την απουσία του ανθρώπου που θα μπορούσε να τον χαλιναγωγήσει. Οι παρουσίες του στα μπαρ και τις παμπ είχαν αρχίσει να γίνονται συχνότερες από αυτές στις προπονήσεις, ενώ η απόδοσή του μοιραία είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα. Η υπομονή των διοικούντων της Μάντσεστερ εξαντλήθηκε το 1974, όταν ο Μπεστ, για μια ακόμη φορά, απουσίασε αδικαιολόγητα από τις υποχρεώσεις της ομάδας. Η απόφαση να τον αποπέμψουν ήταν γεγονός. Στο επόμενο διάστημα ο καλύτερος Βρετανός ποδοσφαιριστής μετατράπηκε σε γυρολόγο. Αγωνίστηκε, μεταξύ άλλων, στη Φούλαμ, στη Στόκπορτ Κάουντρι, στην Ντάνσταμπλ Τάουν, στη Χιμπέρνιαν, στους Λος Αντζελες Αζτέκς, στους Σαν Χοσέ Ερθκουεΐκς και στην Μπέρνμουθ, προτού αποφασίσει να αποσυρθεί το 1984 σε ηλικία 38 ετών, αφού το πρόβλημα με το αλκοόλ είχε γίνει ακόμη πιο οξύ. Το 1984 καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών μηνών, καθώς οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, ενώ στη συνέχεια επιτέθηκε και σε αστυνομικό. Το 2002 υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος, που κρίθηκε επιβεβλημένη προκειμένου να παραμείνει ζωντανός, ωστόσο ούτε αυτή η περιπέτεια στάθηκε αρκετή για να τον συνετίσει. Τον Σεπτέμβριο του 2005 εισήχθη εσπευσμένα στη μονάδα εντατικής θεραπείας νοσοκομείου του Λονδίνου, όταν διαπιστώθηκε πως τα φάρμακα που του χορηγούνταν για να μην αποβάλει το μόσχευμα, τού είχαν προκαλέσει δυσλειτουργία στα νεφρά. Με την σύζυγό του, Αλεξάνδρα. Οι γιατροί κατάφεραν ν' αντιμετωπίσουν την εσωτερική αιμορραγία που παρουσίασε, ωστόσο η κατάστασή του επιδεινώθηκε. Στις λίγες ώρες επικοινωνίας με το περιβάλλον φρόντισε να στείλει το δικό του μήνυμα. Κατόπιν επιθυμίας του δημοσιεύτηκε σε αγγλική εφημερίδα φωτογραφία του στην κατάσταση που βρισκόταν (χλωμός και εμφανώς αδυνατισμένος) με το μήνυμα, «Μη πίνετε γιατί θα πεθάνετε σαν εμένα». Τελικά, όσες προσπάθειες και αν έκαναν, οι γιατροί δεν μπόρεσαν ν' αποτρέψουν το μοιραίο. Και πώς θα μπορούσαν να το κάνουν, όταν σχεδόν όλα τα ζωτικά όργανα του Μπεστ ήταν κατεστραμμένα...  *Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», στις 27 Νοεμβρίου 2010.