Εστειλαν μήνυμα εν όψει της Βουδαπέστης

Πολύ καλές επιδόσεις από βετεράνους στις χειμερινές ημερίδες στίβου, που διεξήχθησαν στον Αγιο Κοσμά 
 

Ο Βασίλης Μαγγανάς θα λείψει από την αποστολή στην Βουδαπέστη.

M’ εντυπωσιακές επιδόσεις ολοκληρώθηκε η εσωτερική περίοδος του κλειστού στίβου για τους βετεράνους αθλητές. Απομένει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, που θα διεξαχθεί στην Βουδαπέστη από τις 25 έως τις 30 Μαρτίου και στο οποίο έχουν δηλωθεί 31 Ελληνες, όχι, όμως, και ο κορυφαίος βετεράνος της χώρας, ο Βασίλης Μαγγανάς. Τούτο, όμως, δεν μας εμποδίζει να ευελπιστούμε ότι οι εκπρόσωποί μας θα κατορθώσουν να σηκώσουν ξανά την ελληνική σημαία στον ιστό των νικητών.
Τρεις ημερίδες διοργάνωσε η ελληνική ομοσπονδία (ΟΕΒΑΣ) και σε αυτές σημειώθηκαν μερικές σπουδαίες επιδόσεις.
Στις 9 Μαρτίου, ο Μαγγανάς, που άλλαξε κατηγορία και αγωνίζεται σε αυτήν των 60-64 ετών, έρριξε στην σφυροβολία (όργανο 5κ.) μέσα σε πολύ κρύο, 56,23μ. και στο βαρύ όργανο (σφύρα βάρους 9,08κ. και με κοντή αλυσίδα) 20,30μ.

Αλλά, αν τον Μαγγανά τον ξέρουμε, εκείνος που εξέπληξε τους πάντες, ήταν ο 67χρονος, Διονύσης Αυγουστάτος (φωτογραφία από την εποχή που αγωνιζόταν με την εθνική ομάδα εφήβων). Παλαιός σφαιροβόλος του Ολυμπιακού (σε ηλικία 19 ετών, το 1966, είχε ρίξει 14,81μ. με την σφαίρα των 7,257κ. και αποτελούσε μέλος της εθνικής ομάδας εφήβων, στην κατηγορία των οποίων είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ελλάδος), είχε εγκαταλείψει τους στίβους από το 1967 έως πριν από 6-7 μήνες. Εμφανίσθηκε στην πρώτη ημερίδα, στις 9 Φεβρουαρίου, και έρριξε με το όργανο των 5κ. 11,00μ. Και μετά έναν μήνα έφθασε τα… 12,43μ. Ξεπέρασε δε, τρεις φορές τα 12μ. Εχει τεράστιες δυνατότητες.
Εντυπωσίασε, όμως, κι’ ένας άλλος αθλητής. Όχι για την επίδοσή του, αλλά διότι στα… 98 του χρόνια (ναι, σωστά διαβάσατε), είναι εις θέση ν’ αγωνίζεται και να ρίχνει σφαίρα. Με το όργανο των 2κ. έρριξε 4,28μ. Αλλά, επαναλαμβάνω, η επίδοση δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το μήνυμα που στέλνει σε όλους, νέους και λιγότερο νέους, ο παλαιός πρωταθλητής, Σωτήρης Νάνος.
Ο γεννημένος το 1936 (είναι δηλαδή, στα 78 του) παλαιός πρωταθλητής, Γιάννης Μπέλλος, έτρεξε τα 60μ. μ’ εμπόδια σε 10’’6. Μια εξαιρετική επίδοση, που δίνει μετάλλιο στην Βουδαπέστη. Αρκεί να επαναληφθεί. Ο Μπέλλος, άλλωστε, θα είναι από τους βασικούς υποψήφιους (όπως και οι Συμεών Συμεωνίδης, Ιμπραήμ Φαναρτζής, Οδυσσέας Σκαμαντζούρας, ίσως ο Βλαδίμηρος Ντεκάιλο κ.α.) για ν' ανέβουν στο βάθρο των νικητών.
Αλλες αξιόλογες επιδόσεις και από τις τρεις ημερίδες:
60μ.: Και σε αυτό αγώνισμα επετεύχθησαν μερικές εξαιρετικές επιδόσεις. Ξεχώρισαν, κυρίως, αυτές του Ντεκάιλο (55-59 ετών) με 7’’6 και του Κώστα Μπούμπα (65-69) με 8’’4, αλλά και του Γιάννη Ζογλοπίτη (45-49 ετών) με 7’’5. Ο δεκαθλητής, Ν. Αρβανίτης (45-49) σημείωσε 7’’7 όσο και ο Εμμ. Νομικός (40-44).
Σφαιροβολία: 40-44 ετών (7,26κ.): Γ. Μαλγαρινός 11,00. 55-59 (6κ.): Γρ. Δέδες 10,53μ., 70-74 (4κ.): Σπ. Τουρκομανώλης 9,86, 75-79 (4κ.): Σπ. Πάιρας 8,33. 80-84 (3κ.): Σ. Συμεωνίδης 8,85, Ι. Αξελής 8,53. Γυναίκες: 60-64 (3κ.) Χλόη Αγγλούπα (παλαιά πρωταθλήτρια νεανίδων στην δισκοβολία): 8,68.

Ελπίδα της Ελλάδος στην Βουδαπέστη, ο Ιμπραήμ Φαναρτζής.

Δισκοβολία: 40-44 ετών (2κ.): Ι. Κώτσιας 31,36. 55-59 (1,5κ.): Ι. Λεκατσάς (τρεις φορές 3^ος σε πανελλήνια πρωταθλήματα ανδρών στο δέκαθλο) 31,90. 65-69 (1κ.): Γ. Μπίρης 36,40. 80-84 (1κ.): Συμεωνίδης 24,20μ. Γυναίκες: 60-64 (1κ.): Αγγλούπα 23,68μ.
Εκτός συναγωνισμού αγωνίσθηκε ο 32χρονος, Στέφανος Χαραχούσος (ΓΣ Γλυφάδα), που έρριξε 38,08μ. Είναι γιός του παλαιού πρωταθλητή του αγωνίσματος, Θανάση.
Ακοντισμός: 45-49 ετών (0,8κ.): Ν. Αρβανίτης 40,90. 60-64 (0,6κ.): Γρ. Τρυφωνίδης 30,10.
Σφυροβολία: 55-59 ετών: Στις 9 Μαρτίου ο Θανάσης Καλαντζής (Πανιώνιος) και ο Γρηγόρης Δέδες (Πανελλήνιος) αγωνίσθηκαν με το όργανο των 7,26κ., αντί με αυτό των 6κ., για να καταγραφούν οι επιδόσεις τους στον ΣΕΓΑΣ και έρριξαν, αντιστοίχως, 27,60μ. και 21,16μ. Ο δεκαθλητής Δημήτρης Γαζής (Αμεινίας Παλληνεύς, κατηγορία 35-39 ετών) στις 23 Φεβρουαρίου έρριξε με την ανδρική σφύρα 28,16μ.
Αλλες επιδόσεις: 55-59 (6κ.): Καλαντζής 36,20. 65-69 (5κ.): Μπίρης 33,55μ. 80-84 (3κ.): Συμεωνίδης 24,47μ. Γυναίκες: 60-64 (3κ.): Αγγλούπα 18,23μ.
Βαρύ όργανο: 65-69 ετών (9,08κ.): Μπίρης 11,76μ.
Επί κοντώ: 55-59 ετών: Κ. Γιωτόπουλος 3,20. 60-64: Ν. Καρατάσος 2,90. 70-74: Ν. Δέδες 2,50μ.
Μήκος: 45-49: Αρβανίτης 5,70, 65-69: Κ. Μπούμπας 4,21, 80-84: Συμεωνίδης 2,85.
Υψος: 45-49: Αρβανίτης 1,70, 60-64: Βασ. Ανδρεάδης (παλαιός καλός δεκαθλητής) 1,55.
Τριπλούν: 55-59: Ντεκάιλο 10,73, 65-69: Μπούμπας 9,52.
800μ.: 55-59: Κ. Χωματάς 2’21’’9.
1.500μ.: 50-54: Αν. Λουκάς 5’19’’9. Γυναίκες: 70-74: Δ. Βίγκα 7’54’’4.
5.000μ.: Ο 85χρονος, Σάββας Παπαδόπουλος κάλυψε την απόσταση σε 35’58’’0. Και γι’ αυτόν ισχύουν τα όσα γράψαμε για τον Νάνο. 45-49 ετών: Α. Μπέσας 18’05’’0.

Σημαντικές διακρίσεις από βετεράνους σε αγώνες ανδρών - γυναικών 
Βετεράνοι αθλητές, που είτε αγωνίζονται στους αγώνες των διαχρονικών είτε όχι, διακρίθηκαν στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου ανδρών - γυναικών. Στην σφαιροβολία, ο 38χρονος, Γρηγόρης Τζωρτζιάδης κατετάγη 4^ος με 15,95μ., ο 44χρονος, Ιμπραήμ Φαναρτζής (2^ος πέρσι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα βετεράνων), 6^ος με 15,20μ., και ο ηλικίας 42 ετών, Γιώργος Ιατρόπουλος, 12^ος με 13,68μ.

Η 37χρονη σκληρά προπονούμενη, Αριάδνη Δαδά (φωτογραφία με τον γιο της, Ωρίωνα), σύζυγος του παγκόσμιου πρωταθλητή των 60μ. στον κλειστό στίβο το 1997, Χάρη Παπαδιά, αναδείχθηκε 4^η στα 200μ. με 25’’56 και 8^η στα 60μ. με 7’’73.
Ο Αλέξης Αρβανίτης (36 ετών) πήρε την 7^η θέση στα 60μ μ’ εμπόδια με 8’’29 και την 10^η στα 60μ. με 7’’03.
Ο 45ετής, Παύλος Τζαναβάρας τερμάτισε 18^ος στα 3.000μ. με 9’30’’11, ξεπερνώντας 11 σαφώς νεότερους δρομείς. Σημαντικό επίτευγμα. Τέλος, ο ηλικίας 51 χρόνων, Ησαΐας Τσιτόγλου κατετάγη 6^ος, στους 6, στα 5.000μ. βάδην με 25’34’’38.

Αθλητική παιδεία, η μόνη ελπίδα

Η αθλητική αγωγή κατείχε περίοπτη θέση στην Αρχαία Ελλάδα.

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου 

Πολλοί υποστηρίζουν πως η κατάσταση έχει φθάσει στο «μη περαιτέρω». Διαφωνώ ριζικά. Πάντα υπάρχει το χειρότερο. Η στιγμή που θα θρηνήσουμε πλείονες του ενός νεκρούς σ’ επεισόδια για το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο, το χάντμπολ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ. Για κάποια ομάδα, τέλος πάντων… Η βία ζει και βασιλεύει στα γήπεδα (ανοιχτά και κλειστά), αλλά και στις πισίνες. Επεισόδια, με πρωταγωνιστές οπαδούς, γίνονται ως και σε αγώνες βόλεϊ... γυναικών.
Αν μας ρωτούσατε πριν από λίγα χρόνια, ποιά θεωρούμε τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού, θα σας απαντούσαμε «την βία και το ντόπινγκ». Το ντόπινγκ, χωρίς να έχει εξαλειφθεί, δεν αποτελεί, πλέον, κεφαλαιώδες πρόβλημα. Δυστυχώς, η βία παραμένει τέτοιο.
Πολλές είναι οι αιτίες της. Κοινωνικές, έλλειψη αθλητικής παιδείας, απουσία ενδιαφερόντων πέραν τού (σχηματικά το λέμε), «Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού». Ενας ψυχολόγος θα μπορούσε ν’ αναλύσει καλύτερα το ζήτημα. Να δώσει απάντηση στο ερώτημα, γιατί ένας νέος διακινδυνεύει ακόμη και τη ζωή του για να συγκρουσθεί με κάποιον άγνωστο για ένα γκολ ή ένα καλάθι. Γιατί θέτει, για την ίδια αφορμή, σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα, ακόμη και τη ζωή, ενός επαγγελματία αθλητή ή ενός προπονητή, που, ενδεχομένως, τον επόμενο χρόνο ν’ αγωνίζεται στην «αγαπημένη του» (εντός εισαγωγικων, διότι με τις πράξεις του αποδεικνύει πως δεν την αγαπά, καθότι «κάθε τρεις και λίγο» την τιμωρεί με πρόστιμα και αγώνες κεκλεισμένων των θυρών) ομάδα, αλλά και την δική του ελευθερία, σε περίπτωση κατά την οποία θα συλληφθεί. Πολλά γιατί. Αλλά δεν είμαι ψυχολόγος. Γι’ αυτό δεν θ’ απαντήσω σε όλα αυτά.
Θα προτείνω, όμως, κάτι. Αλλά πριν από την πρόταση, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω κάποιες σκέψεις και απόψεις μου.
Για την ύπαρξη και την διαιώνιση της βίας στους αθλητικούς χώρους, θεωρώ πως τεράστιο ρόλο διαδραματίζει η απουσία αθλητικής παιδείας. Από εκεί κι έπειτα, σημαντικότατες ευθύνες φέρουν εκείνοι που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα, οι ταγοί - αθλητικός Τύπος, προπονητές, παράγοντες. Αυτοί συχνά προκαλούν. Τα μεγάλα γράμματα του αθλητικού Τύπου έλκουν το βλέμμα. Και συχνά, μέσω αυτών, κηρύσσεται ο φανατισμός. Οι νηφάλιες φωνές σπανίζουν. Και όσες υπάρχουν, δεν φθάνουν στη μάζα των οπαδών. H εκ των υστέρων καταδίκη της βίας από αυτούς που εμμέσως την προκαλούν, δεν πείθει. Και όσο αυτοί μένουν αλώβητοι, η βία δεν θα εξαλείφεται. Αν στην καταπολέμησή της δεν συμβάλουν ο Τύπος και το σχολείο με την καθιέρωση ειδικού μαθήματος για την αθλητική διαπαιδαγώγηση, ποιος θα το πράξει;
Κακό παράδειγμα δίνουν, φυσικά, και πολλοί προπονητές και παράγοντες. Οι εκρήξεις τους κατά τη διάρκεια των αγώνων και οι προηγηθείσες ή μετέπειτα δηλώσεις τους, «πυροδοτούν» τις εξέδρες. Και συχνά υποκινούν επεισόδια. Αλλά κάνουν κακό και στους διαμαρτυρόμενους. Αφ’ ενός μεν, διότι οι συνεχείς διαμαρτυρίες, τελικά δεν πείθουν παρά μόνον όσους θέλουν να πεισθούν. Αφ’ ετέρου δε, συνήθως «κοιμίζουν» τους παίκτες της διαμαρτυρόμενης ομάδας, διότι θεωρούν ότι είναι ανώτεροι και χάνουν μόνο λόγω διαιτησίας. Ετσι, δεν κάνουν αυτοκριτική. Το παράξενο είναι ότι, συχνά, διαμαρτύρονται και οι νικητές. Στρώνουν, με τον τρόπο αυτόν, τον δρόμο για τον επόμενο αγώνα...
Ασφαλώς, αν όλοι σκέπτονταν τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους, αυτή θα ήταν διαφορετική. Κάποτε, όμως, πρέπει ν’ αναλογισθούν ότι έχουν και παιδαγωγικά καθήκοντα.
Βεβαίως, πρέπει, επιτέλους, να μάθουμε να χάνουμε. Φυσικά και να νικάμε. Αλλά ας αρχίσουμε από το πρώτο, που φαίνεται δυσκολότερο, είναι, όμως, ευκολότερο. Η σωστή διαχείριση της νίκης είναι πιο δύσκολη υπόθεση.
Υπάρχουν, πάντως, και αρκετοί που υποστηρίζουν ότι οι διοικήσεις των συλλόγων δύνανται, αλλά δεν θέλουν, να ελέγξουν τους φανατικούς οργανωμένους οπαδούς. Επιθυμούν να εκτρέφουν «στρατούς», τους οποίους μελλοντικά μπορεί να χρησιμοποιήσουν για αλλότριους σκοπούς. Δεν το αποκλείω. Αλλωστε, η πράξη ενίοτε έχει επιβεβαιώσει αυτή την άποψη.

Αναγκαία η συνεργασία Πολιτείας και ΕΟΕ
Οταν, προ ετών, πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΕΟΕ) εξελέγη ο Σπύρος Καπράλος, διακεκριμένος αθλητής του παρελθόντος (είχε μετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 και του 1984 ως πολίστας) και μέλος της Ολυμπιακής οικογένειας της χώρας επί χρόνια, είχε θέσει, μεταξύ άλλων, ως στόχο την αναβάθμιση του αθλητισμού, όχι από πλευράς αποτελεσμάτων, αλλά με βάση την θέση που κατέχει στην κοινωνία. Η ΕΟΕ, φυσικά, δεν διαθέτει την ισχύ ν’ αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο του αθλητισμού, όπως έχει η αντίστοιχη ιταλική επιτροπή. Μόνο να προτείνει μπορεί και ν’ αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες ενημέρωσης και προτροπής. Συνεπώς, τις επιθυμίες του πρέδρου και των μελών της δεν μπορεί να τις μετουσιώσει σε πράξεις.

Η πρόληψη είναι προτιμότερη της καταστολής.

Ο κ. Καπράλος, λοιπόν, τότε είχε πει, αναφερόμενος στο πρόβλημα της βίας: «Στόχος μας είναι, να ανεβάσουμε τ’ όνομα του αθλητισμού ξανά εκεί που πρέπει. Να φροντίσουμε ώστε το θέμα της αθλητικής και Ολυμπιακής παιδείας, σε συνεργασία με τα υπουργεία, να γίνει πραγματικότητα. Εχουμε να δώσουμε μάχη κατά της βίας και της χυδαιολογίας, μια μάχη που είχε ξεκινήσει ο πρώην πρόεδρος της ΕΟΕ, κ. Τζήκας. Αυτή τη μάχη μπορεί να την έχασε η γενιά μας, πρέπει όμως να την κερδίσουν η γενιά των παιδιών μας και οι επόμενες γενιές».
Μπορεί η ΕΟΕ να εξαλείψει τη βία και τη χυδαιολογία; Οχι. Μπορεί να διδάξει την Ολυμπιακή παιδεία; Οχι μόνη της. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, για το συγκεκριμένο ζήτημα;
Να συνεργασθεί με τους αρμόδιους φορείς. Ο Αντώνης Τζήκας, ένας ρομαντικός και πανάξιος παράγων του αθλητισμού, που,  πλέον, δεν βρίσκεται κοντά μας, ένας πραγματικός Φίλαθλος, είχε ένα όραμα. Αρχισε να το υλοποιεί, με το Ιδρυμα Ολυμπιακής και Αθλητικής Παιδείας, αλλά, δυστυχώς, δεν βοηθήθηκε όσο έπρεπε. Ούτε από την Πολιτεία. Ούτε από τα μέσα ενημέρωσης, αφού δημοσιογράφοι (υποτίθεται λειτουργοί στην υπηρεσία της κοινωνίας) τον λοιδόρησαν, ενώ άλλοι δεν αξιολόγησαν όπως έπρεπε την προσπάθεια.
Πιστεύω πως για τη βία που σχετίζεται με τον αθλητισμό, τις μεγαλύτερες ευθύνες δεν φέρουν οι νεαροί φανατισμένοι και φανατιζόμενοι, από κάποιους, οπαδοί. Ομως, αυτούς μπορούμε μελλοντικά να τους μειώσουμε δραστικά, ώστε το φαινόμενο, αν όχι να εξαλειφθεί, να περιορισθεί σημαντικά. Πώς; Μα με την καθιέρωση, από την Α’ Δημοτικού, υποχρεωτικού  ειδικού μαθήματος για την αθλητική διαπαιδαγώγηση. Θα χρειασθεί να περάσουν χρόνια πολλά, ώστε ν’ αποκτήσει η χώρα μας γενιές Φιλάθλων και όχι φανατικών οπαδών με παρωπίδες. Αλλά κάποτε θα έλθει αυτή η ώρα. Το πιστεύω ακράδαντα. Κι ας με πείτε ρομαντικό…

Ο αινιγματικός «θρύλος» του ποδοσφαίρου ζωγράφιζε με τα πόδια και την μπάλα

Ο «Ελληνας Μπεστ» Γιώργος Δεληκάρης δίχασε τους φίλους της ομάδας της καρδιάς του, τού Ολυμπιακού

Το ιστορικό γκολ κατά της Γερμανίας.

Του Γιάννη Κουκουλά

Κάποτε ο Νίκος Γουλανδρής (εφοπλιστής και παλαιός πρόεδρος του Ολυμπιακού) του είπε: «Γιώργο, η μοίρα των μεγάλων παικτών και των μεγάλων καλλιτεχνών είναι να αγαπηθούν τρελά και να τους μισήσουν παράφορα. Οσοι δεν το αντέχουν, κάνουν λάθος δουλειά».
Ο Γιώργος Δεληκάρης ήταν και τα δύο. Παίκτης και καλλιτέχνης. Δεν είχε, όμως, χρώματα και παλέτα. Είχε μια μπάλα στα πόδια και μ' αυτήν... ζωγράφιζε. Τον παρομοίασαν με τον Τζορτζ Μπεστ, λόγω του παρουσιαστικού του, αλλά και του ταλέντου του. Αλλά και λόγω της ζωής του, καθώς, όπως και ο Ιρλανδός, ήταν και αυτός ένας «bon viveur» (μπον βιβέρ). Γρήγορα αμάξια, όμορφες γυναίκες και μια καριέρα που «κόπηκε» απότομα στα 30 του χρόνια. Τον λόγο τον γνωρίζουν μόνο ο ίδιος και όσοι λίγοι τον βίωσαν μαζί του, και, όπως φαίνεται, έχει αποφασίσει να τον πάρει μαζί του. Να μην τον μάθει κανείς άλλος, πλέον.

Σταμάτησε ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά εξαφανίστηκε από την επικαιρότητα. Σαν φάντασμα, σαν τον Κάιζερ Σόζε, στους «Συνήθεις Υπόπτους», άφησε τους πάντες να αναρωτιούνται: «Τελικά υπήρξε ή όχι;».

Ο αέρινος Δεληκάρης.

Και όμως, υπήρξε. Από τον Αργοναύτη, όταν είπε «όχι» στο 1.000.000 δρχ. του Εθνικού (ποσό αστρονομικό για την εποχή), δεχόμενος τα 150 χιλιάρικα του Ολυμπιακού. Αυτή ήταν, άλλωστε, η ομάδα της καρδιάς του και καμία άλλη. Πήγε στους «ερυθρόλευκους» το 1969, έγινε ένα με τη φανέλα, με τον κόσμο στο τότε «Καραϊσκάκη», δήλωνε Πειραιώτης, ποτέ Αθηναίος. Κάποτε σ' έναν αγώνα στην επαρχία, ο πρόεδρος της τοπικής ομάδας, κολλημένος στα κάγκελα τού φώναξε: «Πούστηδες, Αθηναίοι, εδώ θα γίνει ο τάφος σας». Γύρισε ψύχραιμα προς το μέρος του και απάντησε: «Πειραιώτες κύριε, Πειραιώτες…».

Με τον Ολυμπιακό κατακτά τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1972-73, 1973-74 και 1974-75) και ισάριθμα Κύπελλα (1971, 1973, 1975) και, παράλληλα, μεσουρανεί και με την εθνική ομάδα. Μάλιστα, το πρώτο γκολ που πέτυχε με το εθνόσημο, έχει μείνει στην ιστορία. Στις 20 Νοεμβρίου 1974 στο «Καραϊσκάκη», όταν έπειτα από κόρνερ του Μίμη Δομάζου, πετάχτηκε στη μικρή περιοχή με εναέρια προβολή σε στυλ καράτε κι έστειλε την μπάλα στο γάμα του εμβρόντητου Γερμανού, Ζεπ Μάγερ. Ηταν το πρώτο από τα επτά εθνικά του γκολ, σε 32 αγώνες. 
Ομως το «μπαμ» έρχεται το 1978. Ο Δεληκάρης μένει ελεύθερος από τον Ολυμπιακό. Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν χάνουν την ευκαιρία και τον κάνουν «δώρο» στον Παναθηναϊκό. Η ποδοσφαιρική Ελλάδα μένει εμβρόντητη. Ο Δεληκάρης στο «τριφύλλι»; Εμοιαζε με ανέκδοτο, για τον ίδιο, όμως, ήταν μια τραγωδία με πρωταγωνιστή τον ίδιο.
«Τι θέλω, εγώ εδώ με αυτούς», φέρεται να αναρωτήθηκε κάποτε σε αγώνα κόντρα στον αγαπημένο του Ολυμπιακό στην Πάτρα.
Λέγεται, μάλιστα, ότι στο πρώτο παιχνίδι, που βρέθηκε αντίπαλος με τους «ερυθρόλευκους», ζήτησε να μην παίξει. Εκατσε στον πάγκο, και, όταν του ζητήθηκε να μπει στο δεύτερο μέρος, αρνήθηκε. «Θα σε τελειώσω», του είπε ο προπονητής. Η απάντηση του Δεληκάρη ήταν χαρακτηριστική και συνοδεύτηκε με κίνηση του χεριού.

Προσωπική μαρτυρία 

Με τον Γιώργο Δεληκάρη είμαστε σχεδόν συνομήλικοι. Εκείνος είναι γεννημένος στις 22 Ιουλίου του 1951 στον Πειραιά, και τον συνάντησα το 1965. Εμείς, διωγμένοι το 1964 από την Κωνσταντινούπολη, ήρθαμε στο μεγάλο λιμάνι και εγκατασταθήκαμε στον Κορυδαλλό. Εκεί, στην πλατεία του Μέμου, οι τότε… σκάουτερ, με πήγαν στο εφηβικό της Προοδευτικής. Την εποχή εκείνη, στο ξερό γήπεδο «Νικαίας - Κορυδαλλού», κάθε Πέμπτη υπήρχε η κοινή προπόνηση των «βυσσινί», με τον Αργοναύτη που αγωνιζόταν στη Β΄ Εθνική. 

Από την ομάδα αυτή, ένα ψηλόλιγνο αγόρι, με, σπάνιο, για την τότε εποχή, εκπληκτικό «χειρισμό» της μπάλας με το αριστερό πόδι, ξεχώριζε, ακόμα και από τους μεγάλους παίκτες της Προοδευτικής, όπως τον Φραντζή, τον Σκούφο, τον Σπετσέρη. Ακόμα και από τον Λάκη τον Γκλέζο, που τότε έπαιζε σέντερ φορ. Ολοι αυτοί είχαν αναδείξει την ομάδα του Κορυδαλλού 4η στην Α΄ εθνική. 

Με τον μεγάλο, Γιόχαν Κρόιφ.

Είχα την τύχη, ο τότε προπονητής, Γιούρκας Σεϊταρίδης, παππούς του μετέπειτα διεθνούς παίκτη του Παναθηναϊκού, να με βάζει να παίζω στα φιλικά παιχνίδια της Πέμπτης με τον Αργοναύτη, στην πρώτη ομάδα.

Ετσι βρέθηκα αντίπαλος του Γιώργου Δεληκάρη. Τον οποίο, αντί να τον αντιμετωπίζω, την περισσότερη ώρα καθόμουν και τον…... χάζευα. Ειδικά όταν… στοίχιζε στη γραμμή, όλους τους αμυντικούς της Προοδευτικής. Από τότε, ήταν σίγουρο πως θα έμπαινε στην ελίτ των ποδοσφαιριστών που έχει αναδείξει η χώρα μας. Οπως ακριβώς συνέβη. 

Το «ιστορικό λάθος» και οι αποτυχημένες επιλογές
Παρά την αποδεδειγμένη του αγάπη για την ερυθρόλευκη φανέλα, ο ήρωας της Κυριακής για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, έγινε εχθρός λόγω της μεταγραφής του στον «μισητό εχθρό». Και, μάλιστα, για «ασήμαντη αφορμή». Το ρεπορτάζ της εποχής μίλαγε για το «αρχηγιλίκι». Μέχρι τώρα δεν έχει επιβεβαιωθεί. Και εδώ... μυστήριο. 
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του χρόνια αργότερα στην εφημερίδα, «Τα Νέα», στον Μανώλη Σαριδάκη, παραδέχτηκε ότι η απόφασή του να πάει στον Παναθηναϊκό ήταν «ιστορικό λάθος».

«Σέβομαι τον Παναθηναϊκό, γιατί είναι πολύ μεγάλη ομάδα. Η μεγάλη μου αγάπη, όμως, είναι ο Ολυμπιακός. Η ομάδα αυτή είναι μια επανάσταση, μια γροθιά στο κατεστημένο, μια ζωή κόντρα στους ισχυρούς», είχε πει. Η δήλωση αυτή απηχεί και την εν γένει φιλοσοφία του για τη ζωή. 
Λες και ήρωάς του ήταν ο Λούκι Λουκ. Αυτή η εικόνα στο τέλος να απομακρύνεται καβάλα στην αγαπημένη του Ντόλυ, έμοιαζε να είχε σημαδεύσει τον Δεληκάρη. Στις 19 Οκτωβρίου του 1981, μόλις 30 ετών, αποφασίζει να σταματήσει. Πήρε το άλογό του και χάθηκε. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έκρυψε την προσωπική του ζωή και τα μυστικά του. Αφοσιώθηκε στην οικογένειά του, στη σύζυγό του και στις κόρες του. Αποφασίζει να κινηθεί σε άλλους τομείς, άγνωστους σε αυτόν. Μαζί με τον «κολλητό» του στον Ολυμπιακό, Λάκη Γκλέζο, τον «αιώνιο» αντίπαλό του Δημήτρη Δημητρίου (ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού) και έναν παλαιό μασέρ του Ολυμπιακού, που είχε καταγωγή από την Πρεμετή, άνοιξαν εργοστάσιο εμφιάλωσης νερού και ο Γιώργος Δεληκάρης πηγαινοερχόταν συχνά - πυκνά στην Αλβανία. Η επιχείρηση δεν πέτυχε και έπεσε θύμα της πυραμίδας που «γονάτισε» την οικονομία στη γειτονική χώρα. Χάθηκαν πολλά χρήματα από όλους. Χρόνια αργότερα, θρήνησε τον χαμό και του Γκλέζου, αλλά και του Δημητρίου. Ειδικά με τον Λάκη τον συνέδεαν πολλά και του είχε τυφλή εμπιστοσύνη. Κάποια στιγμή βρέθηκε σε ψαροταβέρνα στο Χατζηκυριάκειο, όπου εκτός από δουλειά, την έκανε και στέκι του. Από εκεί δίνει τη μοναδική του συνέντευξη τα τελευταία 20 χρόνια. Μετά, πάλι σιωπή.

Ολα αυτά μέχρι το 2002, όπου εντελώς ξαφνικά πάλι, εμφανίστηκε σε μια εκδήλωση παλαιμάχων του Ολυμπιακού. «Κλέβει την παράσταση», λες και δεν πέρασε μια μέρα από τότε που κρέμασε τα παπούτσια του, πριν από 21 χρόνια. Η εμφάνιση αυτή δεν ήταν η μόνη, καθώς και το 2005 και το 2007 συμμετέχει σε εκδηλώσεις του Ολυμπιακού και εταιρείας αθλητικών ειδών. Εκατοντάδες κόσμου περιμένουν υπομονετικά για ένα αυτόγραφο. Ανθρωποι που τον είχαν δει να παίζει και είχαν μαγευτεί, αλλά και πιο νέοι που είχαν ακούσει για τον μύθο του Γιώργου Δεληκάρη και ήθελαν να του σφίξουν το χέρι, να τον δουν από κοντά, να τον αγγίξουν. Αποφασίζει να επιστρέψει στην επικαιρότητα και αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρωταθλητής».

Ομως και πάλι εντελώς ξαφνικά, σταματά. Απομονώνεται στο σπίτι του στην Πεντέλη, ενώ κάποιοι λένε ότι έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει. Μια ζωή που πήγε να διακοπεί απότομα όταν τον Ιούνιο του 2009, έπεσε θύμα σοβαρού τροχαίου ατυχήματος και νοσηλεύτηκε στη μονάδα εντατικής θεραπείας στον «Ευαγγελισμό». Για λίγες μέρες το όνομά του βρέθηκε στις εφημερίδες και μετά «χάθηκε» ξανά.

Ο Ελληνας Τζορτζ Μπεστ, πήρε το άλογό του και τα μυστικά του και επέλεξε τον δρόμο της σιωπής. Τον δύσκολο δρόμο, που, άλλωστε, περπάτησε μια ζωή.
Ηταν ο «επαναστατικός του χαρακτήρας», ο μη συμβιβασμός του με τους «ισχυρούς» της εποχής και οι κόντρες του μ' αυτούς, σε όλα τα επίπεδα, προσωπικά και αγωνιστικά, που τον οδήγησαν να σταματήσει το ποδόσφαιρο στην πιο αποδοτική ηλικία για κάποιον παίκτη; Πιστεύω πως προτίμησε να κρατήσει την αξιοπρέπειά του, παρά να κάνει συμβιβασμούς. Δεν έχει απαντήσει ποτέ, αν, εφόσον βρεθεί τώρα στο ίδιο σταυροδρόμι, θα πάρει το ίδιο δύσκολο μονοπάτι. Πιθανόν να το έκανε. Διότι, μπορεί να μην είδα εκείνο το ψηλόλιγνο ασυμβίβαστο, σε όλα, αγόρι που γνώρισα το 1965, όταν τον συνάντησα στις εκδηλώσεις των παλαιμάχων του Ολυμπιακού πριν από τρία χρόνια. Είχε, όμως, ακόμα εκείνη τη φλόγα του επαναστάτη στο βλέμμα του...

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», στις 23 Δεκεμβρίου 2010.

*Ο Δεληκάρης έπαιξε σε 226 αγώνες με τον Ολυμπιακό και σημείωσε 25 τέρματα και σε 35 με τον Παναθηναϊκό με απολογισμό πέντε γκολ. 

Μας πήραν και τα όνειρα

Ισως αυτό να ειναι το χειρότερο. Διότι τα όνειρα που κάνει ο άνθρωπος -ειδικά δε, για τα παιδιά του- τον κρατούν σ' εγρήγορση, του δίνουν ζωή, κουράγιο να παλέψει, ν' αντεπεξέλθει στις δύσκολες καταστάσεις. Τον γεμίζουν αισιοδοξία, ότι να, αύριο θα ξημερώσει (όχι μπορεί να..., θα...) μια καλύτερη μέρα. Και όλα θα είναι καλά για τα παιδιά του. Καλύτερα από ό,τι ήταν για τον ίδιον... Χωρίς όνειρα, ο άνθρωπος είναι φτωχός. Συγκλονιστική η γελοιογραφία - αιχμηρότατο σχόλιο, του, πάντα εξαιρετικού, διεισδυτικού, Π. Τσιολάκη. Με το πενάκι του, «σπάει κόκαλα».

Πονάω, αλλά μ' αρέσει

Είμαι μαζοχιστής... (μπορεί να φαίνονται άσχετα ο τίτλος και η λεζάντα, αλλά, για σκεφθείτε λίγο την στάση μας όλον αυτόν τον καιρό, που τον... τρώμε...).

Ζήσε! Σήμερα!

Ο Νορβηγός θρύλος του χιονιού

Ο σχεδόν μυθικός σκιέρ, Μπγέρν Ντέλι, θεωρείται ο κορυφαίος αθλητής των χειμερινών αθλημάτων

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Υπάρχουν αθλητές - θρύλοι, που έχουν γράψει τ’ όνομά τους στην Ολυμπιακή και στην αθλητική ιστορία με ολόχρυσα γράμματα και στην Ελλάδα είναι σχεδόν παντελώς άγνωστοι. Τους γνωρίζουν μόνο όσοι ασχολούνται με το άθλημά τους. Κι αυτό, υπό συζήτηση για τους νεότερους... Ο Μπγερν Ντέλι, ένας μυθικός σκιέρ με 12 oλυμπιακά μετάλλια (οκτώ χρυσά και τέσσερα ασημένια), είναι θρύλος στη Νορβηγία και ένας από τους πλέον πολυβραβευμένους αθλητές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, θερινών και χειμερινών.
Με βάση αυτό, αλλά και από το γεγονός ότι έχει κατακτήσει τα περισσότερα χρυσά μετάλλια από κάθε άλλον και στα παγκόσμια πρωταθλήματα του βορινού σκι (αγώνες αντοχής, οι λεγόμενοι «κρος κάντρι», καθότι οι αθλητές αγωνίζονται διασχίζοντας δάση και την ύπαιθρο), πολλοί τον θεωρούν τον σπουδαιότερο αθλητή των χειμερινών αθλημάτων όλων των εποχών. Δικαιολογημένα, αφού είναι έκτος (6ος) στη λίστα με τους κατόχους χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες (θερινούς και χειμερινούς) και πρώτος στους Χειμερινούς, στους οποίους είναι κορυφαίος και στο σύνολο των μεταλλίων.
Ιδιαίτερη σημασία προσδίδει στις επιτυχίες του το γεγονός ότι τα έξι χρυσά και τα τρία ασημένια από τα Ολυμπιακά μετάλλιά του τα συνέλεξε σε ατομικά αγωνίσματα.
Επιπροσθέτως, πρέπει να επισημάνουμε ότι τα 12 μετάλλια τα πήρε σε 15 συμμετοχές του. Είχε δύο 4ες θέσεις, το 1992, στην Αλμπερβίλ (Γαλλία) στα 10 χλμ. και δύο χρόνια αργότερα, στο Λίλεχαμερ (Νορβηγία) στα 50 χλμ. και μόνο μία αποτυχία, όταν το 1998, στο Νάγκανο (Ιαπωνία) τερμάτισε 20ός στα 30 χλμ., εξαιτίας ενός τεράστιου, για την εμπειρία του, λάθους που έκανε στην επιλογή του εξοπλισμού του.
Αξιοσημείωτο, και ίσως αξιοπερίεργο, είναι το γεγονός ότι τη χειρότερη (για την ακρίβεια, τη λιγότερη καλή συγκομιδή του) την έκανε στην πατρίδα του. Τότε κατέκτησε «μόνο» δύο χρυσά και ισάριθμα ασημένια μετάλλια, ενώ και το 1992 και το 1998 πήρε από τρία χρυσά και ένα ασημένιο.

Από μικρός στα σπορ

Γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1967 στην πόλη Ελβερουμ, αλλά αργότερα εγκαταστάθηκε στη Νάνεσταντ. Στην ανατροφή του δόθηκε μεγάλη έμφαση στα σπορ, κάτι που συνέβαλε τα μέγιστα για τους κατοπινούς θριάμβους του. Από μικρός έκανε διάφορα: πεζοπορίες, καγιάκ, ψάρεμα, κυνήγι, σκι. Επαιζε και ποδόσφαιρο. Οταν, μάλιστα, ήταν παιδί, επιθυμούσε να γίνει ποδοσφαιριστής.

Ενας προπονητής, όμως, τον προέτρεψε να δοκιμάσει τις ικανότητές του στο βορινό σκι. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν το ποδόσφαιρο έχασε κάποιον ταλαντούχο παίκτη. Το βέβαιον είναι πως το βορινό σκι απέκτησε τον κορυφαίο αθλητή του όλων των εποχών. Και τούτο παρότι ως έφηβος ο Ντέλι δεν σημείωσε ιδιαίτερες επιτυχίες.
Ηταν, όμως, πεισματάρης, δούλεψε σκληρά, προόδευε σταδιακά και συνεχώς και, τελικά, κατόρθωσε να προκριθεί για τους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή. Από το 1991, οπότε κατέκτησε τα πρώτα του μετάλλια σε πρωτάθλημα κόσμου, έως και το 1999, ήταν ο κυρίαρχος του κόσμου.
Θριάμβευσε, όπως προαναφέραμε, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα πρωταθλήματα κόσμου, αλλά και στα παγκόσμια κύπελλα, μια διοργάνωση που αποτελείται από σειρά αγώνων με βαθμολογία. Ισως γι’ αυτό δε, να απεικονίζει καλύτερα και από τους Ολυμπιακούς και από τα παγκόσμια πρωταθλήματα τον καλύτερο αθλητή. 

Πρόωρο τέλος στην καριέρα του
«Μπγερν Ντέλι, ένας τιτάνας του σκι». Ετσι τον χαρακτήρισε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. Και δεν είχε άδικο. Ο Ντέλι, μάλιστα, θα μπορούσε να έχει εμπλουτίσει τη συλλογή του και με άλλα μετάλλια, αν δεν αναγκαζόταν να σταματήσει πρόωρα την αθλητική του σταδιοδρομία τον Μάρτιο του 2001, στα 33 του χρόνια, εξαιτίας ενός τραυματισμού στην πλάτη λίγους μήνες νωρίτερα. Και πού. Στο ρόλερ σκι. Ενα άθλημα, το οποίο δεν γίνεται στο χιόνι, αλλά στον δρόμο με πέδιλα του σκι, που έχουν ρόδες... 

Ο Ντέλι πήγε το 1992 στην Αλμπερβίλ με την αίγλη τού πρωταθλητή κόσμου στα 15 χλμ. και, με την εθνική Νορβηγίας, στα 4Χ10 χλμ. Στη Γαλλία θριάμβευσε στα 50 χλμ. και στα 10/15 χλμ. ατομικής καταδίωξης, ενώ βοήθησε την εθνική ομάδα της χώρας του να νικήσει στα 4Χ10 χλμ. Τερμάτισε, δε, 2ος στα 30 χλμ. και 4ος στα 10. 
Μετά δύο έτη (για να μη συμπίπτει το έτος τέλεσης των θερινών με τους χειμερινούς Ολυμπιακούς, η ΔΟΕ αποφάσισε μετά το 1992 οι χειμερινοί να διεξάγονται στο μεσοδιάστημα των θερινών) μέσα στη Νορβηγία, θέλησε να πετύχει κάτι καλύτερο, αλλά δεν τα κατάφερε. Νίκησε στα 10 και στα 10/15 χλμ. σύνθετης καταδίωξης, κατετάγη πάλι 2ος στα 30, τερμάτισε 4ος στα 50, ενώ πήρε ασημένιο μετάλλιο και στα 4Χ10 χλμ. Τη νίκη του στα 10 χλμ. την γιόρτασε στη συνέντευξη Τύπου, κερνώντας τους δημοσιογράφους λικέρ τσέρι, που είχε παρασκευασθεί από κεράσια, τα οποία είχαν μαζέψει ο ίδιος και ο πατέρας του. 
Την Ολυμπιακή του σταδιοδρομία ολοκλήρωσε στην Ιαπωνία το 1998 με τρία χρυσά μετάλλια (10 χλμ., 50 χλμ. και 4Χ10 χλμ.), ένα ασημένιο στα 10/15 χλμ. καταδίωξης και την 20ή θέση στο «καταραμένο», γι’ αυτόν, αγώνισμα, τα 30 χλμ. Στον αγώνα αυτόν έκανε ένα μεγάλο σφάλμα: Διάλεξε λάθος πέδιλα και κερί...

«Το εξπρές της Νάνεσταντ» συνεχίζει τις επιτυχίες
Ηταν απίστευτη η φυσική κατάσταση του Μπγερν Ντέλι. Πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να αγωνίζεται για πάνω από δύο ώρες στα 50 χλμ. με τον ρυθμό, με τον οποίον αγωνιζόταν; Δεν αποκλήθηκε άδικα «Ανθρωπος - ρουκέτα» και «Το εξπρές της Νάνεσταντ», από το όνομα της πόλης όπου ζούσε. Κάποτε μετρήθηκε η VO2 (μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου) και κατέρριψε το σχετικό παγκόσμιο ρεκόρ: 96 μιλιλίτρ ανά κιλό σωματικού βάρου, ανά λεπτό. Μάλιστα, αυτό έγινε σε περίοδο που δεν είχε αγώνες. Γι’ αυτό ο διάσημος, στον επιστημονικό κόσμο, φυσιολόγος, Ερλεντ Χεμ, που έκανε το τεστ, δήλωσε πως στην κορύφωση της φόρμας του μπορεί να ξεπερνούσε τα 100 μιλιλίτρ. Για να αντιληφθείτε πόσο επίπονο είναι το άθλημα, αναλογισθείτε μόνο τούτο: Αυτός ο περίφημος Ντέλι, μετά τον τερματισμό του στα 50 χλμ. στους Αγώνες του 1998, κατέρρευσε και επί πέντε λεπτά δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος.

Μετά την ολοκλήρωση της αγωνιστικής αθλητικής του σταδιοδρομίας ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις. Το 2011, πάντως, νίκησε στην κατάβαση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του «κίκσλεντ» (φωτογραφία κάτω), ένα είδος ελκήθρου διαδεδομένου στη Νορβηγία. Τον ίδιο χρόνο είχε ανακοινώσει ότι σκόπευε να επανέλθει στην ενεργό δράση, μετέχοντας σε αγώνες αντοχής, χωρίς να έχει υλοποιήσει την... απειλή του.

Και ως επιχειρηματίας είναι επιτυχημένος. Οι επενδύσεις του σε ακίνητα, του απέφεραν περιουσία μεγαλύτερη των 35 εκατομμυρίων ευρώ. Ασχολήθηκε και με την αθλητική μόδα μέσω μιας επιχείρησης με στολές και εξοπλισμό για σκι.
«Τ’ όνειρό μου να γίνω Ολυμπιονίκης ήταν ένα φιλόδοξο όνειρο, που έγινε πραγματικότητα. Τώρα τ’ όνειρό μου είναι να δημιουργήσω τα καλύτερα ρούχα για το σκι. Στη σταδιοδρομία του διδάχθηκα πολλά για τον αθλητικό εξοπλισμό και τα ρούχα, αλλά και για τις επιχειρήσεις», λέει.
Για όλους αυτούς τους λόγους, και για άλλους, ο Ντέλι είναι μια δημοφιλέστατη μορφή στη Νορβηγία. Εκτός των όσων προαναφέραμε, έχει παρουσιασθεί σε διαφημιστικές εκστρατείες, ενώ έχει συμμετάσχει σε μια τηλεοπτική εκπομπή που ονομάζεται Gutta på tur (Γκούτα πο τουρ = Νέοι σε περιοδεία).
Πάνω από όλα, όμως, προσφέρει και κοινωφελές έργο. Υποστηρίζει οικονομικά μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, που εργάζονται για την αντιμετώπιση παθήσεων, όπως η πολλαπλή  σκλήρυνση. Το 2009 έτρεξε στις ΗΠΑ σε αγώνα 54 χλμ., ο οποίος διοργανώθηκε για την συγκέντρωση χρημάτων για την καταπολέμηση της συγκεκριμένης πάθησης. Τερμάτισε 2ος. Η πρώτη θέση κρίθηκε στο φώτο φίνις...  

Ο Μπγερν Ντέλι με αριθμούς

Ολυμπιακοί αγώνες: 1992: 1ος στα 50, στα 10+15 χλμ. σύνθετης καταδίωξης και στα 4Χ10 χλμ., 2ος στα 30 χλμ. 
1994: 1ος στα 10 και στα 10+15 χλμ. σύνθετης καταδίωξης, 2ος στα 4Χ10 χλμ. και στα 30 χλμ.
1998: 1ος στα 10, 50 και στα 4Χ10 χλμ, 2ος στα 10+15 χλμ. σύνθετης καταδίωξης.
Είναι 1ος σε χρυσά μετάλλια σε χειμερινούς Ολυμπιακούς και 6ος γενικά με τους θερινούς. Επίσης είναι 1ος σε σύνολο μεταλλίων στους χειμερινούς και 8ος γενικά. 
Παγκόσμια πρωταθλήματα (1991, 1993, 1995, 1997, 1999): Κατέκτησε, συνολικά, 9 χρυσά, 5 ασημένια και 3 χάλκινα μετάλλια.
Παγκόσμια κύπελλα: Αναδείχθηκε 1ος στη γενική βαθμολογία του βορινού σκι έξι φορές (1992, 1993, 1995, 1996, 1997, 1999). Πέτυχε 46 νίκες, ενώ, συνολικά, ανέβηκε 81 φορές στο βάθρο των μεταλλιούχων.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι προαναφερόμενες θέσεις στις κατατάξεις με τα μετάλλια, είναι προ των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων του 2014. Τότε, στο Σότσι (Ρωσία), τον ξεπέρασε ένας άλλος θρυλικός αθλητής, ο συμπατριώτης του, Ούλε Εϊναρ Μπγέρννταλεν, ο οποίος έφθασε τα 13 μετάλλια (8-4-1) στο δίαθλον (αγώνας αντοχής και σκοποβολή). Από εκεί κι έπειτα επήλθαν και άλλες διαφοροποιήσεις. Η σημαντικότερη αφορά την περίφημη Νορβηγίδα σκιέρ αντοχής, Μάριτ Μπγέργκεν, που έφθασε τα 15 μετάλλια συνολικά (8-4-3) και είναι η πλέον πολυβραβευμένη (σε άνδρες και γυναίκες) στους χειμερινούς Ολυμπιακούς. Ο Ντέλι, πλέον, παραμένει μεν 1ος στα χρυσά μετάλλια σε χειμερινούς Αγώνες και 6ος στο σύνολο Θερινών και Χειμερινών, αλλά, συνυπολογιζομένων και των άλλων, είναι 3ος στους Χειμερινούς και 10ος γενικά. Ολα αυτά πριν από τους Αγώνες του 2022, που διεξάγονται στο Πεκίνο.

Σχολικός αθλητισμός εν Ελλάδι: Εννοια χωρίς περιεχόμενο

  
Για να έχουμε πραγματικό σχολικό αθλητισμό, απαιτείται η ύπαρξη εγκαταστάσεων όπως οι εικονιζόμενες του Κολλεγίου Αθηνών. Αλλά, δυστυχώς, ούτε οι υπάρχουσες στα δημόσια σχολεία αξιοποιούνται όσο γίνεται καλύτερα. Οι κυβερνήσεις δεν έχουν ενστερνισθεί την σημασία του σχολικού αθλητισμού και περιρίζονται στην διοργάνωση -και όχι πάντα- μερικών σχολικών πρωταθλημάτων.

 Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

«Εις έκαστον των γυμνασίων του Κράτους θέλει εισαχθεί η γυμναστική, ως μέσον ασκήσεως των μαθητών. Προς τον σκοπόν τούτον, και μέχρις ου εκπαιδευθώσι διδάσκαλοι της γυμναστικής, θέλουσι διορισθή εις έκαστον των γυμνασίων ανά εις υπαξιωματικός ή στρατιώτης του σώματος των πυροσβεστών, αφού προηγουμένως διδαχθή εν τω διδασκαλείω και την παιδαγωγικήν γυμναστικήν. Εις έκαστον γυμνάσιον θέλουν κατασκευασθή τα αναγκαία εργαλεία της γυμναστικής, η δε δαπάνη θέλει είσθαι εις βάρος του δημοσίου. Η εν τω γυμναστηρίω τούτω άσκησις επιτρέπεται ου μόνον τοις μαθηταίς του γυμνασίου, αλλά και τοις μαθηταίς των ελληνικών σχολείων καθ' ετέρας ημέρας και ώρας, μέχρις ου συστηθώσι και των σχολείων τούτων γυμναστήρια».

Το 1837 το νεοσύστατο ελληνικό Κράτος, κατανοώντας τη σημασία της άθλησης, ουσιαστικά προσπαθεί να καθιερώσει τον σχολικό αθλητισμό. Το κείμενο βρήκε σε βιβλιογραφικές... ανασκαφές, ο Γιώργος Ηλιού, παλαιός πρωταθλητής της άρσης βαρών και νυν διευθυντής της ομοσπονδίας του αθλήματος (ΕΟΑΒ), ο οποίος μας το έστειλε.
Σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, δεν έχουν κατασκευασθεί «εις έκαστον γυμνάσιον τα αναγκαία εργαλεία της γυμναστικής». Οσον αφορά τα γυμναστήρια που κατασκευάζονται στα δημόσια σχολεία, αυτά μπορεί να ήταν επαρκή για τα δεδομένα του 19ου αιώνα, αλλά για τα τωρινά είναι ανεπαρκέστατα. 

Μέρος της αγωγής των νέων
Στην Ελλάδα, αντίθετα προς τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία, την Κύπρο και πολλά άλλα κράτη, δεν έχει γίνει κοινή συνείδηση πόσο σημαντική είναι η άθληση και πόσο σπουδαίο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει σε αυτή τη συνειδητοποίηση ο σχολικός αθλητισμός. Κι' όμως, μιλάμε για την χώρα στην οποία η σωματική άσκηση (σωμασκία) και η άθληση ήταν βασικό μέρος της εκπαίδευσης και της αγωγής των παιδιών αιώνες προ της έλευσης του Χριστού.
Ο σχολικός αθλητισμός, σκοπό έχει την «προετοιμασία των μαθητών για την ζωή μέσα από εμπειρία και γνώση για την άσκηση και τον αθλητισμό, τη διατροφή, τον προγραμματισμό και την ανάπτυξη κοινωνικών και ατομικών ικανοτήτων μέσω της Φυσικής Αγωγής (Φ.Α.). Το σχολείο γίνεται "Εργαστήριο Ζωής"», γράφουν οι Αμερικανοί καθηγητές Φ.Α. κι εκπαιδευτικοί, Ρον Φέινγκολντ και Λι Χόλαντ - Φιορεντίνο.
Οσον αφορά τον πανεπιστημιακό αθλητισμό στην Ελλάδα, αυτός κι αν αποτελεί έννοια χωρίς περιεχόμενο. Απλώς δεν υφίσταται, ενώ στις ΗΠΑ είναι η βάση του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού της χώρας. Η Πανεπιστημιούπολη Αθηνών είχε ένα έξοχο στάδιο, το οποίο εδώ και χρόνια αφέθηκε να ρημάξει. Τούτο και μόνο αρκεί για να καταδείξει την κατάσταση που επικρατεί...

ΥΓ: Αφού είχα ολοκληρώσει το θέμα αυτό, έφθασε μια σχετική ανακοίνωση από την ομοσπονδία πιγκ πογκ (Ε.Φ.Ο.Επ.Α.). Η διοίκησή της, αποφάσισε, προκειμένου να μη χαθούν και αυτή τη χρονιά τα προνόμια για την εισαγωγή αθλητών στις ανώτατες σχολές, να διοργανώσει εκείνη το πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα Λυκείων. Η ομοσπονδία αποδέχτηκε να κάνει αυτή την εξυπηρέτηση στο υπουργείο Παιδείας για να σώσει τα μπόνους για τις πανελλήνιες εξετάσεις, που προβλέπονται για όσους μαθητές πάρουν υψηλές θέσεις. Πέρσι δεν είχε διεξαχθεί η διοργάνωση και τα παιδιά είχαν χάσει τα προνόμια, που έχουν μεγάλη σημασία για τα ίδια και τους γονείς τους.

Να επισημάνουμε, ότι με τον ίδιο τρόπο έχει πραγματοποιηθεί το σχολικό πρωτάθλημα της γυμναστικής, ενώ έχει προκηρυχθεί και το αντίστοιχο της κολύμβησης.
ΥΓ 2: Και η Κολυμβητική Ομοσπονδία (ΚΟΕ) τέλεσε σχολικό πρωτάθλημα. Πραγματοποιήθηκε από τις 21 έως τις 23 Φεβρουαρίου.

Το οργάνωσε ταυτόχρονα με το πανελλήνιο χειμερινό πρωτάθλημα. Οπως μας είπε ο τεχνικός διευθυντής της ΚΟΕ, Χριστόδουλος Χούμας, το σχολικό πρωτάθλημα διεξήχθη μετά διακοπή τριών σχολικών περιόδων. Τελικά, οι ομοσπονδίες παίρνουν πάνω τους τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης, η οποία περικόπτει συνεχώς τα κονδύλια για τον σχολικό αθλητισμό, στον οποίον ελάχιστη σημασία δίνει. Πάλι καλά, λοιπόν, που υπάρχουν οι ομοσπονδίες, τις οποίες τόσο πολύ κατηγορούν διάφοροι.

Αν έχεις τύχη, διάβαινε...

Η μοναδική, απίθανη ιστορία του Στίβεν Μπράντμπερι

Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Ολοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τους ήρωές τους. Αυτούς που νίκησαν αρρώστιες κι έφτασαν στην κορυφή του κόσμου. Που ανέτρεψαν προγνωστικά χάρη στην πίστη στον εαυτό τους και στην τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν. Που κατέκτησαν τεράστιο αριθμό μεταλλίων. Που, τέλος πάντων, πέτυχαν πολλά και διάφορα απίστευτα και θαυμαστά. Αυτό, όμως, που κατόρθωσε το 2002 ο Αυστραλός παγοδρόμος, Στίβεν Μπράντμπερι, ίσως είναι μοναδικό. Οπως και η έλλειψη αυτογνωσίας εκ μέρους του.
Αντί να ευχαριστεί τη Θεά Τύχη που τον οδήγησε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των νικητών στα 1.000 μ. πατινάζ ταχύτητας σε μικρή πίστα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002, ο Μπράντμπερι δήλωσε ότι άξιζε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο. Μάλιστα, για να μας... τρελάνει περισσότερο, υποστήριξε ότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησε, του είπαν πως 100% άξιζε τη νίκη. Και αν αναρωτιέστε, γιατί γράφουμε όλα αυτά, θα σας διηγηθούμε το πώς νίκησε.
Ο Μπράντμπερι, λοιπόν, προκρίθηκε στον ημιτελικό και αυτό θεωρήθηκε επιτυχία του. Στον ημιτελικό, από τον οποίον προκρίνονταν στον τελικό δύο, ξεκίνησε τελευταίος. Είχε μείνει πολύ πίσω, έως ότου, λίγες δεκάδες μέτρα προ του τερματισμού, έπεσε ένας πατινέρ. Αλλά αυτό δεν του αρκούσε. Επρεπε να ξεπεράσει άλλους δύο. Και, ω του θαύματος, στην τελική ευθεία έπεσαν δύο...

Στον τελικό ουδείς του έδινε τύχη. Πράγματι, από την αρχή... ξεχώρισε. Είχε μείνει πολύ πίσω. Στο μέσον του τελευταίου γύρου πέφτει ο πρώτος. Λίγο μετά και άλλος και στην τελική ευθεία άλλοι δύο. Ολοι δηλαδή. Μάλιστα ένας, που προλάβαινε να τερματίσει πρώτος, σηκώθηκε αλλά... ξανάπεσε, πριν να περάσει την γραμμή του τερματισμού 2ος και... κατάπληκτος από όσα είδε. Φυσικά, όπως είχε πει και ο πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Χουάν Αντόνιο Σαμαράντς, αναφερόμενος στην Ολυμπιακή νίκη της Βούλας Πατουλίδου το 1992 στα 100μ. μ' εμπόδια, η οποία ευνοήθηκε από την πτώση αντιπάλου της, "τα εμπόδια είναι για να τα περνάς". Ε, για τον Μπράντμπερι μπορεί να έλεγε, "ο πάγος υπάρχει για να μείνεις όρθιος". Και ο Αυστραλός το κατόρθωσε.
Πάντως, οι αθλητές εδώ και χρόνια δεν ανησυχούν πλέον. Ο Μπράντμπερι, μετά τον απίστευτο όσο και απροσδόκητο θρίαμβό του, αποχώρησε από την αθλητική δράση.

Ποιοί τα έφαγαν

Ο Θεόδωρος (δώρο του Θεού, να σου πετύχει...) Πάγκαλος καπότε και τώρα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτή η φωτογραφία συμπυκνώνει την μεταπολίτευση από το 1974. Η άποψη είναι ισοπεδωτική κι επικίνδυνη για την δημοκρατία και πολύτιμη για τους ακρότατους λαϊκιστές και τους φασίστες της "Χρυσής Αυγής". Η φωτογραφία, πάντως, συμβολίζει τις τεράστιες ευθύνες του πολιτκού κόσμου για την κοινωνική, οικονομική και, κυρίως, ηθική κατάπτωση της Ελλάδος και των Ελλήνων. Οχι όλων, φυσικά.