Ποιοί είναι οι άθλιοι;

Σκίτσο του Κώστα Κουφογιώργου στην εφημερίδα, «Ελευθεροτυπία». 


Από τον πιστό αναγνώστη του μπλογκ, ulysses leptosanidas, λάβαμε το εξής μήνυμα - σχόλιο: 

Ξέρεις ποιοι είναι οι «les miserables» (Οι άθλιοι), φιλαράκο;

Ολοι εμείς που ανεχόμαστε το «Στουρνάρι», τον αλήστου μνήμης συνταγματολόγο (;) «Μπένυ» και το «Σαμάρι».

Οχι άνθρωπε, μην τα βάζεις με την τρόικα. Αυτοί τεχνοκράτες είναι, τη δουλειά τους κάνουν.
Ξέρεις, φιλαράκο, ότι, σύμφωνα με άρθρο του, τριακόσιες και βάλε σελίδες, υπό ψήφιση Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων, η εφορία θα μπορεί να μπαίνει για φορολογικό έλεγχο, όποτε θέλει και για όσο χρόνο θέλει, στην κατοικία οποιουδήποτε ελεύθερου επαγγελματία έχει δηλώσει σαν έδρα του το σπίτι του;
Ναι, φιλαράκο, χωρίς πρότερη ειδοποίηση, χωρίς εισαγγελική άδεια, χωρίς δικαίωμα έκφρασης «όχι» από τον ατυχή «άθλιο» φορολογούμενο. Σε περίπτωση άρνησής του, θα ενημερώνεται το τοπικό αστυνομικό τμήμα για να διευκολύνει την πρόσβαση των φορολογικών αρχών…
Δεν είμαι συνταγματολόγος, μα ακουστά έχω για το συνταγματικά κατοχυρωμένο απαραβίαστο της κατοικίας άνευ εισαγγελικής αδείας…
Δεν ξέρω αν οι εθνοπατέρες θα διαβάσουν καν ή θα ψηφίσουν το συγκεκριμένο άρθρο…
Δεν ξέρω αν ο αλήστου μνήμης συνταγματολόγος (;) «Μπένυ», το βρίσκει συνταγματικό…
Ξέρω ότι οι… δημοκρατικοί πολίτες «Στουρνάρι» και «Σαμάρι» το προώθησαν προς ψήφιση.
Ξέρω ότι είμαι ένας από τους «les miserables».
Ξέρω ότι, μαζί με μυριάδες άλλους πολίτες του ορθογώνιου μαλακού καναπέ, πρέπει ν’ αψηφήσω το κρύο, τη διστακτικότητα, την αναβλητικότητα, την τεμπελιά, τον φόβο και να πάρω τους δρόμους αγκαλίτσα με το στυλιάρι.
Είσαι, φιλαράκο, να το κάνουμε παρέα, μιας και δεν έχω το κουράγιο να το κάνω μόνος μου;

Απάντηση, με ερώτηση: Θα το κάνεις ή θα μείνεις στα λόγια; 

Ανταπάντηση από τον αναγνώστη και, προφανώς, λογοτέχνη ή λογοτεχνίζοντα, ulysses leptosanidas:

Στην καλόδεχτη απάντηση - ερώτηση - πρό(σ)κληση, που δεν απευθυνόταν μονάχα σε σας, «κυρ τολμηρέ», αρμόζουν τα εξής:

1) Απάντηση κουβεντιαστή: Ναι, σ' εκείνα που πάνε αρκετά πέρα από τα προσωπικά μου όρια, αλλά πάντα με ακηδεμόνευτη, ακαπέλωτη παρουσία και αντιπρόταση. 

2) Απάντηση με το «πειραγμένο» λαϊκό δίστιχο: «...και κανείς δεν ξέρει τι να πει, τα λέει όλα η ζωή...».