Πολυτέλεια ο αθλητισμός; Ναι, για την κυβέρνηση.

«Ο αθλητισμός έχει τη δύναμη ν' αλλάξει τον κόσμο. Την δύναμη να εμπνεύσει. Την δύναμη να ενώσει τον κόσμο, μ' ένα τρόπο, που λίγοι άλλοι μπορούν να πετύχουν. "Μιλάει" στους ανθρώπους σε μια γλώσσα που αντιλαμβάνονται. Ο αθλητισμός μπορεί να δημιουργήσει ελπίδα, εκεί όπου πριν υπήρχε μόνο απελπισία».
Νέλσον Μαντέλα 














Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Αυτό που είχε κατανοήσει πλήρως ένας μαύρος, σε μια χώρα, υποτίθεται, απολίτιστη, δεν φαίνεται να εχουν αντιληφθεί και ενστερνισθεί (παρά τα λόγια - πομφόλυγες των εκάστοτε, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, υπουργών και υφυπουργών, τυπικά, αρμόδιων για τον αθλητισμό) οι κυβερνώντες μας. Ο αθλητισμός βρίσκεται υπό διωγμό στην χώρα, όπου τον εμπνεύσθηκαν και γεννήθηκε. Και πρέπει εδώ να καταστήσω ξανά σαφές, πως, όταν μιλώ ή γράφω για αθλητισμό, δεν εννοώ τον πρωταθλητισμό. Είναι δύο έννοιες με κοινή αφετηρία μεν, αλλά στην πορεία αφίστανται.
Οσοι ζούμε στην Ελλάδα και κινούμαστε εντός του αθλητισμού, έχουμε συνειδητοποιήσει, ότι αυτός θεωρείται, πλέον, είδος πολυτελείας, το οποίο, μάλιστα, εμμέσως φορολογείται. Διότι, τι άλλο από φορολόγηση είναι η καθιέρωση εισιτηρίου σε πολλές αθλητικές εγκαταστάσεις και η απαίτηση πληρωμής ακόμη και από εν ενεργεία αθλητές; Και δεν είναι έμμεση φορολόγηση και η καταβολή μηνιαίου αντιτίμου από τους γονείς των μικρών αθλητών, οι οποίοι προπονούνται στις αποκαλούμενες «ακαδημίες», δηλαδή τις σχολές των σωματείων; 
Και ας μη μας πούν ότι το ίδιο συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι μια «καραμέλα», που όχι μόνο δεν μπορούμε να την καταπιούμε αμάσητη, αλλά και έχει λιώσει, πλέον, από την μεγάλη χρήση της από την κυβέρνηση. Ας φθάσουμε πρώτα στο επίπεδό τους σε κοινωνικές παροχές, υγεία, παιδεία, πρόνοια, οργάνωση του κράτους, σεβασμό αυτού προς τους πολίτες, κι ας ζητήσουν έπειτα ανάλογους φόρους.
Εχει λεχθεί πως «η τέχνη και ο αθλητισμός δείχνουν το πολιτιστικό επίπεδο ενός λαού». Δυστυχώς, τούτο δεν ισχύει για την Ελλάδα. Διότι, όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν σε αυτό το βήμα και στην «Καθημερινή», και τέχνη (για την ακρίβεια, καλλιτέχνες) διεθνούς επιπέδου διαθέτουμε και καλό πρωταθλητισμό. Πολιτισμό, όμως, δεν έχουμε. Ούτε πραγματικό αθλητισμό.
Τέτοιον δεν διαθέταμε ακόμη και στην εποχή των «παχειών αγελάδων». Είχαμε πρωταθλητές, είχαμε μεγάλες και εντυπωσιακές συλλογές μεταλλίων, αλλά πραγματικό αθλητισμό, όχι. Πάντως, είχαν πραγματοποιηθεί σημαντικά βήματα προόδου και στην ανίχνευση ταλέντων και στην αξιοποίησή τους και στην προσπάθεια στήριξής τους, ώστε να παραμείνουν στον αθλητισμό. Πόρρω απείχαμε από το επιθυμητό επίπεδο, αλλά, επαναλαμβάνω, είχαμε καλύψει μέρος της απόστασης που μας χώριζε από αυτό.
Η οικονομική κρίση κτύπησε και τον αθλητισμό. Ετσι, χρόνο το χρόνο, εδώ και, τουλάχιστον, μια τετραετία, μειώνονται δρματικά τα ποσά που διατίθενται από το κράτος γι' αυτόν. Και τώρα ακούγεται ότι για το 2014, η μείωση, σε σχέση με το 2013, θα φθάσει το 50% και η επιχορήγηση θ' ανέλθει (σωστότερα, θα κατέλθει) στα περίπου 12-12,5 εκατ. ευρώ. Οσο για τις χορηγίες, αυτές κάθε έτος είναι και πιο δυσεύρετες και σαφώς χαμηλότερες από ό,τι παλαιότερα.
Σύμφωνα με πληροφορίες σχετικά με τους προυπολογισμούς των ομοσπονδιών, απαιτούνται περίπου 11 εκατ. για ασφαλιστικές εισφορές και μισθοδοσίες των υπαλλήλων και για ανελαστικά έξοδα. Συνεπώς, αν τελικά αυτές επιχορηγηθούν με 12 εκατ. για το καθαρά αθλητικό έργο, θ' απομείνει ένα εκατομμύριο...
Την ίδια ώρα, τα προβλήματα στις αθλητικές εγκαταστάσεις είναι πολλά. Και συνεχώς αυξάνονται. Ο,τι χαλάει, σχεδόν ουδέποτε επιδιορθώνεται. Πολύ περισσότερο δε, δεν αντικαθίσταται. Η κακή συντήρηση και η έλλειψη εξοπλισμού δυσχεραίνει το έργο των προπονητών και των αθλητών. 
Παράλληλα, για άλλη μία περίοδο, κολυμβητήρια παραμένουν κλειστά λόγω έλλειψης χρημάτων για προμήθεια πετρέλαιου  θέρμανσης. Και σε αυτό το πρόβλημα προστέθηκε φέτος εκείνο με την αδειδότηση των αθλητικών εγκαταστάσεων. Περισσότερο από αυτό έχει πληγεί η Κολυμβητική Ομοσπονδία (ΚΟΕ),

Πολλά τα προβλήματα των αθλημάτων της πισίνας.

αφού αγώνες κολύμβησης ματαιώθηκαν (μια διεθνής διοργάνωση, μάλιστα, που επρόκειτο να τελεσθεί στην Θεσσαλονίκη, ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή, με συνέπεια τον διασυρμό της Ελλάδος), μια ομάδα (Κέρκυρα) μηδενίσθηκε στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος πόλο της Α1 ανδρών, άλλες μετακομίζουν από «χωρίον εις χωρίον» και το πρωτάθλημα γίνεται τραγέλαφος. Αλλά και μια διοργάνωση καταδύσεων ματαιώθηκε εξαιτίας προβλημάτων στην ομαλή λειτουργία του κλειστού καταδυτηρίου του Αγίου Κοσμά ΕΑΚ, το οποίο -με βάση τα σημερινά δεδομένα- αποτελεί τον μοναδικό χώρο διεξαγωγής των αγώνων του αθλήματος.
Και μέσα σε αυτήν την ζοφερή κατάσταση, ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Ανδριανός, στη συζήτηση στην Βουλή για τον προϋπολογισμό, είχε τονίσει:
«Στόχος μας, να συνεχιστεί το νοικοκύρεμα της διαχείρισης, με την αποφυγή δημιουργίας νέων ληξιπρόθεσμων χρεών και την ρύθμιση των εκκρεμοτήτων που έρχονται από το χθες. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, προχωράμε σε πολιτικές εξορθολογισμού που ήδη αποδίδουν αποτελέσματα, τόσο στην αντιμετώπιση της σπατάλης, όσο και στην αύξηση της αποτελεσματικότητας».
Με άλλα λόγια, μη περιμένετε πολλά. Αντίθετα, να περιμένετε λίγα. 
Οι συνεπείς, και με ισχυρή μνήμη, αναγνώστες του μπλογκ, ίσως θυμάστε, τι είχαμε γράψει για τον κ. Ανδριανό στις 28 Ιουνίου, υπό τον τίτλο: «Μικρές προσδοκίες»:
«Δημοσιογράφος, με πανεπιστημιακές σπουδές μεν, αλλά σε παντελώς διαφορετικό τομέα, δεν γεννά μεγάλες προσδοκίες στους ανθρώπους του αθλητισμού. Μερικές φορές, όμως, η άγνοια μπορεί ν' αποδειχθεί καλός "σύμβουλος". Αρκεί ο φορέας της εξουσίας να γνωρίζει πως... δεν γνωρίζει και να επιλέξει τους κατάλληλους συμβούλους, των οποίων η παρουσία δίπλα του δεν θα είναι τυπική. Αντιθέτως, έχει αποδειχθεί πως, αν ο ειδήμων είναι αλλαζών, τότε είναι χειρότερος από τον άσχετο. Ας ελπίζουμε, λοιπόν, ότι οι μικρές προσδοκίες μας θα διαψευσθούν». Εως τώρα, επιβεβαιώνονται, δυστυχώς, οι μικρές προσδοκίες μας. Επί πλέον, ως φαίνεται ο ρόλος του είναι μάλλον υποβαθμισμένος, σε σχέση μ' εκείνον των προκατόχων του.
Και σαν να μη έφθαναν όλα αυτά, η άθληση παραμερίζεται και υποβαθμίζεται και στα σχολεία, δεδομένου ότι οι ώρες του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής μειώθηκαν περαιτέρω.
Θεωρείται, λοιπόν, πολυτέλεια ο αθλητισμός (προσέξτε, το ξαναλέω, αναφέρομαι στον αθλητισμό όχι στον πρωταθλητισμό) για την σημερινή κυβέρνηση; Φοβούμαι, ναι. Γι' αυτό, ως επίλογο θα τους θυμίσω κάτι που είχε επισημάνει ένας δικός τους άνθρωπος, ο προκάτοχος τού κ. Ανδριανού, ο Γιάννης Ιωαννίδης: 
«Για κάθε ένα ευρώ που δαπανάται για τον αθλητισμό, γλυτώνουμε επτά ευρώ για την υγεία». Ας το έχουν υπ' όψη τους.