Ας παύσουμε να είμαστε ραγιάδες...

«Δεν θα πάψω ν' αναρωτιέμαι...
Πού είναι οι ομοσπονδίες της κολύμβησης και του στίβου;
Πού είναι οι αθλητές;
Πού είναι οι προπονητές;
Πού είναι οι παράγοντες;
Θα έπρεπε να είναι στα "κάγκελα" όλοι αυτοί, να διαμαρτύρονται. Οχι να επισκέπτονται τον υφυπουργό Αθλητισμού, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, παρέχοντας την μοναδική ευκαιρία στους "αρμόδιους" της κακιάς ώρας, ν' αναμασάνε όλα εκείνα τα κοινότυπα και υποκριτικά....
Εκείνα, όπου υποδεχόμαστε, χαιρετάμε, χαμογελάμε, συγχαίρουμε, ευχαριστούμε, φωτογραφιζόμαστε...
και τελικά αποχωρούμε ικανοποιημένοι και πάμε για τα επόμενα... 
Ανατρίχιασα, αλλά όχι από συγκίνηση».
Αιχμηρότατο το κείμενο της Αννας Μάινα, το οποίο δημοσίευσε στα σχόλια του θέματός μας, «Αναπάντητα ερωτήματα για την ΕΡΤ - Λύση το EUROSPORT», που ήταν συνέχεια των προηγούμενων, «Καθεύδουν οι άνθρωποι του αθλητισμού», «Η κυβέρνηση κάνει κακό και στον αθλητισμό» και «Ολοι στην ΕΡΤ». Τα κείμενα αυτά αναφέρονται στις αρνητικότατες επιπτώσεις, που έχει ΚΑΙ για τον ελληνικό αθλητισμό, η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ, αλλά και στην παράξενη, έως παρεξηγήσιμη, αδιαφορία της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων του αθλητισμού για την πράξη αυτή. Εκτός κι αν δεχθούμε -και αποδεχθούμε- ότι οι παράγοντες (κυρίως αυτοί), αδιαφορούν για το άθλημα το οποίο, υποτίθεται πως, διακονούν και δεν επιθυμούν ή δεν τολμούν να δυσαρεστήσουν τους κρατούντας. Οπότε, είναι εξηγήσιμη η έλλειψη αντίδρασής τους σε μια απόφαση, η οποία θέτει στην αφάνεια τ' ατομικά αθλήματα, «μεγάλα» και «μικρά». Τουλάχιστον γι' αυτό το Καλοκαίρι... Και, φυσικά, κακώς, κάκιστα, ο Σπύρος Γιαννιώτης, η Κέλυ Αραούζου, ο Αντώνης Φωκαΐδης και ο προπονητής τους, Νίκος Γέμελος πήγαν στον υφυπουργό Αθλητισμού, Γιάννη Ανδριανό και φωτογραφήθηκαν μαζί του... ανθυπομειδιώντας. Επρεπε, ή ν' απορρίψουν την πρόσκλησή του, εξηγώντας ότι το κάνουν διότι, εξαιτίας της κυβερνητικής απόφασης, οι Ελληνες φίλαθλοι δεν τους είδαν να κατακτούν μετάλλια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου ή να πάνε μεν, αλλά να διαμαρτυρηθούν εκεί, επί τόπου, παρουσία των δημοσιογράφων και ν' αρνηθούν να φωτογραφηθούν. Κάποτε κάποιοι πρέπει ν' αντιδράσουν δημοσίως. Οχι μόνο μιλώντας μεταξύ τους ή στον στενό τους κύκλο, οικογενειακό, φιλικό, αθλητικό, επαγγελματικό. Ας παύσουμε να είμαστε ραγιάδες...

Λουκιανός Λαζαρίδης, αυτός ο «άγνωστος»

Ο Λουκιανός Λαζαρίδης ξεφεύγει από τους αντιπάλους του.

Πριν από λίγες ημέρες, στις 19 Ιουλίου, ήταν η επέτειος του θανάτου του Λυσιέν Λαζαρίδη, που έφυγε από την ζωή το 2005, σε ηλικία 83 ετών. Ο θάνατός του είχε περάσει απαρατήρητος στην Ελλάδα, δεδομένου ότι ο «άγνωστος» πρωταθλητής της ποδηλασίας, αν και είχε γεννηθεί στην Αθήνα, τα κατορθώματά του τα έκανε με τα χρώματα της Γαλλίας. Γεννημένος στις 30 Δεκεμβρίου του 1922, νήπιο βρέθηκε στην Γαλλία και το 1929 πήρε την υπηκοότητα της χώρας. Το 1946 έγινε επαγγελματίας ποδηλάτης και πέντε χρόνια αργότερα κατόρθωσε ν’ ανέβει στο βάθρο των νικητών του πιο φημισμένου ποδηλατικού αγώνα του κόσμου, του Γύρου της Γαλλίας. Αναδείχθηκε 3^ος. Δύο έτη πριν, είχε πρωτεύσει σ’ έναν σημαντικό αγώνα, το Κριτήριο «Dauphiné Libéré», την διοργάνωση, που πήρε τ’ όνομά της από μια εφημερίδα της περιοχής Ντοφέν. 
Οι επιτυχίες του Λυσιέν Λαζαρίδη στον Γύρο της Γαλλίας δεν σταμάτησαν το 1951. Το 1954 νίκησε στην 17^η ετάπ και τον επόμενο χρόνο στην 10^η. Το 1956, στα 34 του, ολοκλήρωσε την επαγγελματική του σταδιοδρομία. 

Επαγγελματίας ποδηλάτης ήταν και ο αδελφός του, Γιάννης - Απόστολος (16 Οκτωβρίου 1925 – 30 Οκτωβρίου 1998), τον οποίον στην Γαλλία αποκαλούσαν, «ο μικρός Ελληνας». Είχε γεννηθεί στο Πα ντε Καλαί και πέθανε στη Νις (Νίκαια).

Ο πατέρας τους, Κωνσταντίνος, ήταν κτίστης και μεταλλωρύχος. Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 εγκαταστάθηκε στην γαλλική Ριβιέρα. Εκεί τ’ αδέλφια ανακάλυψαν την ποδηλασία.

Ο Απόστολος ήταν σπεσιαλίστας στις αναβάσεις. Ουδέποτε σημείωσε τις επιτυχίες του Λουκιανού στον «Γύρο» (η καλύτερη θέση που πήρε ήταν η 9^η, το 1949), αλλά το 1948 αναδείχθηκε 2^ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα δρόμου. Το 1946 νίκησε στον αγώνα, Μονακό – Παρίσι, που αποκαλείτο «μικρός Γύρος της Γαλλίας». Μετά την επιτυχία του το 1948 και έως το τέλος της σταδιοδρομίας του, απόλαυσε μεγάλη δημοσιότητα. Πιθανόν, επειδή του άρεσε να ποδηλατεί «άγρια», επιθετικά.

Αναπάντητα ερωτήματα για την ΕΡΤ - Λύση το EUROSPORT

Η δημοκρατική κυβέρνησή μας κατόρθωσε να στερήσει από τους Ελληνες φιλάθλους την δυνατότητα να παρακολουθήσουν "ελεύθερα" τηλεοπτικά τις δύο μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις του Καλοκαιριού. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα του υγρού στίβου, που διεξάγεται στην Βαρκελώνη αυτές τις ημέρες, και το αντίστοιχο τού στίβου, το οποίο θα γίνει σχεδόν αμέσως μετά στην Μόσχα.
Αφ’ ης στιγμής εξακολουθεί να υπάρχει, ουσιαστικά, το «μαύρισμα» της δημόσιας τηλεόρασης της χώρας, η λύση είναι το EUROSPORT. Οσοι έχετε συνδρομητική τηλεόραση, μπορείτε να παρακολουθήσετε και τις δύο διοργανώσεις σε αυτό.

Η κυβέρνηση -για την οποία από την αρχή της ιστορίας με την ΕΡΤ, γράψαμε ότι κάνει κακό και στον αθλητισμό, καθότι, με το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, στερεί από τα λεγόμενα "μικρά" αθλήματα (φυσικά, η κολύμβηση και ο στίβος δεν περιλαμβάνονται σε αυτά) την δυνατότητα προβολής τους- δεν επέτρεψε στην πλατιά μάζα των Ελλήνων φιλάθλων να δουν, και να χαρούν, το χρυσό μετάλλιο του Σπύρου Γιαννιώτη (στην φωτογραφία πανηγυρίζει) στα 10 χλμ. κολύμβησης σε ανοικτό νερό, το ασημένιο μετάλλιο στο ομαδικό του ίδιου αθλήματος, τις σπουδαίες νίκες των εθνικών ομάδων πόλο, που έχουν μπει, ήδη, στην οκτάδα και συνεχίζουν, τις εξαιρετικές εμφανίσεις των κοριτσιών της συγχρονισμένης κολύμβησης και τις δύο προκρίσεις (μία σε τελικό, μία σε ημιτελικό) των καταδυτών. Και, βεβαίως, τις... ναυμαχίες στην κολύμβηση, το σημαντικότερο άθλημα της διοργάνωσης.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι όλα έγιναν για χάρη τού EUROSPORT. Για να ευνοηθεί τούτο και όχι κάποιο ή κάποια από τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια.
Αλλά, για να σοβαρευτούμε, θ' απαντήσει, επιτέλους, κάποιος, στο ερώτημα, που έχει τεθεί από πολλούς, πόσο ωφελείται δημοσιονομικά η χώρα από το κλείσιμο της ΕΡΤ; Πόσα χρήματα θα δοθούν για τις αποζημιώσεις των απολυθέντων; Τι γίνεται με τα δικαιώματα, που η ΕΡΤ (δηλαδή εμείς όλοι) έδωσε για να πάρει τις διοργανώσεις αυτές (και άλλες); Πόσες είναι οι απώλειες από διαφημίσεις, που θα είχε η ΕΡΤ, εφ’ όσον μετέδιδε αυτούς του μεγάλους αγώνες;  
Και, φυσικά, πόση είναι η ζημιά στην εικόνα της χώρας; Μιας χώρας της Ευρώπης, που έχει κατορθώσει, εξαιτίας των ηλίθιων χειρισμών της κυβέρνησης, να έχει… δύο δημόσιες τηλεοράσεις και να μη διαθέτει δημόσιο ραδιοφωνικό σταθμό. Εχουμε γίνει ρεζίλι διεθνώς με τα κυβερνητικά καμώματα. Μόνο οι κυβερνήτες μας καμώνονται πως δεν το έχουν αντιληφθεί…

Σαγήνη

Γκούσταφ Κλιμτ, "Δανάη".

Σάββατο βράδυ, δώδεκα παρά. Προσηλωμένος, όσο μου επέτρεπε η αμήχανη καρδιά μου, μελετούσα στο μπαλκόνι τις τέχνες και τις τεχνικές της σαγήνης του Homo Sapiens. Μια σκέψη που μ’ αναστάτωσε σαν την πρωτοδιάβασα κλωθογύριζε στο κεφάλι μου «οι γυναίκες δεν αισθάνονται άνετα, παρά μόνο μ΄ αυτούς που ριψοκινδυνεύουν μαζί τους και μπαίνουν στο μυαλό τους».

«Λογοτεχνείς Απόστολε;», ακούστηκε η Μαίρη της διπλανής μονοκατοικίας. Είναι αλήθεια πως παραείχα αφοσιωθεί στην κατ’ εξοχήν ερωμένη των μοναχικών ανθρώπων τρεις μήνες τώρα που η Αλίκη μ’ εξόρισε απ’ τη χώρα των θαυμάτων της. Μελαγχόλησα. Τα καλύτερά μας χρόνια περάσαμε μαζί, την ένοιωθα ακόμα πολύ, μα ήμουνα και τόσο εγωιστής! Έσβησα τ’ αρχαιοπρεπή φανάρια του εξώστη, δυνάμωσα τον Ενιο Μορικόνε, ακολούθησα νοερά το δρόμο της πανσέληνου, φαντασιώθηκα τον Δον Κιχώτη. Πέρασε ώρα έως να ξορκίσω την πικρίλα.
Κάποτε ήμασταν «κολλητάρια» με τη Μαίρη και το Γιώργη. Τώρα «καλημέρα, όλα οκ; έχεις διακοπή ηλεκτρικού; τι κάνουν τα παιδιά; πως πάει η δουλίτσα; πολύ καυσαέριο δημιουργείς, καληνύχτα». Μα πάντα με θέρμη.
Κυριακή μεσημέρι στις τρεις, μέσα Σεπτέμβρη ήταν, κίνησα για την κοντινή ακροθαλασσιά. Στο δρόμο μου φάνηκα σαν κοτοπουλάκι που το ξέχασαν μια μόνο ωρίτσα στο φούρνο. Μ’ εκείνο το κατράμι σορτς μαγιό μου, έφερνα σε πένθος για το καλοκαίρι που ‘φευγε. Χάζεψα τη γαλαζοπράσινη θάλασσα, κατέβηκα την απότομη κατηφοριά, βλεφάρισα τους μπουκωμένους της ταβέρνας, πέρασα τα ατάκτως ερριμμένα  μηχανοκίνητα, καλημέρισα τη Μαίρη, το Γιώργη και τα κουτσούβελά τους, διέσχισα το μικρό πολύχρωμο δάσος από ομπρέλες και ξαπλώστρες, άπλωσα τη μαυροπορτοκαλιά πετσέτα μου στην αμμουδιά, «άραξα» κι’ άνοιξα τα καλλιτεχνικά μιας κυριακάτικης. Δεκατρία επί πενήντα τρία ήταν όλος κι’ όλος ο χώρος των λουόμενων. 
Στα τρία μέτρα, μια νοστιμούλα με μακριά κόκκινα κυματιστά μαλλιά κι’ άσπρο μαγιό που τόνιζε την καλοκαιρινή της μαυρίλα. Είχε κατακόκκινα βαμμένα χείλια -πρόσεξα πως το πάνω ήταν διακριτά παχύτερο απ’ το κάτω- βαθιά πράσινα μάτια, γαλλική μυτούλα ανασηκωμένη προς τα πάνω με μεγάλη γωνία κλίσης που άφηνε να διακρίνονται τα καλοσχηματισμένα ρουθούνια της. «Εξυπνο, τολμηρό, κάπως ανεύθυνο άτομο, ικανή να μπερδέψει παράλογα τη ζωή της με παράτολμες ερωτικές ιστορίες», σκέφτηκα. Η εφημερίδα λειτουργούσε πια μονάχα ως προκάλυμμα.
Η ισχυρή περιφερειακή της όραση δεν άργησε να με τσιμπήσει, στο «πιτς φυτίλι» έστησε και το θεατρικό της σκηνικό. Λικνιστικές κινήσεις μετέτρεψαν το κουστούμι του μπάνιου σε τόπλες, ένα μοβ ημιδιαφανές παρεό με σχέδια κοσμημάτων σε στυλ Αρ Νουβό απλώθηκε στ’ αριστερά, απ’ την άλλη μια διαφανής μαντίλα διάστικτη από χοντρές κίτρινες σταλαγματιές βροχής. Ξαπλώθηκε με χάρη στη μπεζ πετσέτα, έγειρε το προσωπάκι της στον ώμο, έκλεισε τα μάτια, μισάνοιξε ηδονικά τα χείλη κι’ έφερε κοντά τους τη μισοσφιγμένη δεξιά παλάμη της. Την είδα ν’ ανασηκώνει νωχελικά το καλλίγραμμο δεξί της πόδι και να σταυρώνει πάνω του τ’ αριστερό- στο βάθος διαγραφόταν ένα χάρμα οφθαλμών στήθος. Οι πύλες της ουτοπίας ήταν ορθάνοιχτες. Διανοήθηκα να την πλησιάσω, μα είχα μαρμαρώσει, σκέφτηκα ν’ ανοίξω το στόμα, μα ήταν πηγάδι στεγνό. Το μυαλό μου δούλευε όπως πάντα με καθυστέρηση, να γιατί μια ζωή ζήλευα τους ετοιμόλογους. Κι’ εκείνη ούτε μια τόση δα ματιά στο φανατικό θαυμαστή της τέχνης της!
Θυμάμαι πως πέρασα λίγη ώρα κοιτώντας τη θάλασσα -μια σειρά από εναλλασσόμενες μπλε και γκρι ρίγες. Κοντά στη στεριά ήταν φαρδιές με χρώματα βαθιά, ξάνοιγαν και στένευαν όσο απλωνόταν το μάτι στο πέλαγο κι’ έσβηναν σ’ έναν ανοιχτό γκρι ουρανό με γαλάζιες κι’ ασπρόμαυρες ορθογώνιες πινελιές. «Σαβούρωσα» τα συμπράγκαλά μου και την κοπάνισα ψελλίζοντας ένα ξερό γεια στους γείτονες, τη Μαίρη και το Γιώργη. Σφύριζαν αμέριμνοι και μου ‘κλεισαν συγχρονισμένα πονηρό ματάκι.  

Γκούσταφ Κλιμτ, "Οι Φίλες".

Ο Γιώργης και η Μαίρη έμειναν στην παραλία κάμποσο μετά που έφυγε ο Αποστόλης. Τα πιτσιρίκια τους μούλιαζαν με τις ώρες στο νερό, αυτοί είχαν παρακολουθήσει εκστατικοί την παράσταση και τώρα είχε φτάσει η ώρα της κοινωνικής κριτικής. Η θεατρόφιλη Μαίρη δήλωσε έκθαμβη για τη δεκαπεντάλεπτη διασκευή του μύθου της κόρης π’ αποπλανήθηκε απ’ το Δία. Ο φιλήδονος Γιώργης γούρλωσε τα μάτια στη δεκάλεπτη τελευταία πράξη. Αναπόλησε τις χαλαρές αισθησιακές κινήσεις τ’ ανασηκώματός της, τον τρόπο που καθάρισε τ’ ακροδάχτυλο του ποδιού απ’ τη λεπτή άμμο, τ’ αέρινο φόρεμα του στηθόδεσμου, το πώς απέπλευσε σα βαρκούλα που τη χάιδευαν τα κύματα των ματιών τού Αποστόλη και το αινιγματικό χαμόγελο που κάρφωσε στο φίλο τους σαν ξεμάκρυνε.
«Εγώ πάντως θα της την είχα πέσει με τα τέσσερα», σχολίασε μεγαλόφωνα ο Γιώργης.

«Μα το πρώτο βραβείο θα ήταν χυλόπιτα», βεβαίωσε η Μαίρη.
«Χυλόπιτα, τραχανόπιτα δεν ξέρω. Το αίμα του κόχλαζε κι’ αυτός ο λαπάς - ρομαντικός, ο δηλωμένος μονογαμικός, ακόμα στη χώρα των θαυμάτων».
«Μα είναι τόσο γλυκό, που ούτε διανοείται να προσπαθήσει γι’ αγκαλιά άλλης γυναίκας όσο διαρκεί μια ιστορία -γήινη, της καρδιάς ή της φαντασίας του, δεν έχει καμιά σημασία».
«Το τελευταίο μπιζάρισμα της σαγηνεύτριας απόψε, σωστά;».
Δέκα το βράδυ. Η Μαίρη πέτυχε τον Αποστόλη να «μπαλκονίζεται» λογοτεχνώντας αφηρημένα. Δε δυσκολεύτηκε να τον πείσει για ένα ποτάκι στη βεράντα της. Δεν άντεχε δα κι’ αυτός άλλη μια νύχτα με τέχνες και τεχνικές σαγήνης. έτσι έκοψε λίγα λιλά λουλουδάκια απ’ τον κήπο, πέρασε προσεχτικά μιαν άσπρη κορδελίτσα σ’ ένα καλοδιπλωμένο Johnnie Black και κίνησε για τους διπλανούς. Η Μαίρη τον υποδέχτηκε μ’ ένα διάπλατο χαμόγελο, τον οδήγησε στον εξώστη και του σύστησε μιαν ασπροφορεμένη νοστιμούλα κοκκινομάλλα, με βαθιά πράσινα μάτια και κατακόκκινα χείλια. Σα να τον τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα όταν πρόσεξε το μοβ μπουφανάκι και τα Αρ Νουβό κοσμήματα που φορούσε. 
«Να υποθέσω πως θυμάσαι τη Λευκή που βάφτισε το στερνοπαίδι μας;», μειδίασε ο Γιώργης. 

Γραμμένο, από έναν σεμνό, αλλά πεισματάρη φίλο, τον Α, που, όπως λέει, έκανε μερικές "δειλές απόπειρες για λίγες αράδες". Εξαιρετικές, προσθέτουμε εμείς...

Τα πωλεί και μετά τα... μισθώνει (νέο)

Κτίριο προς... αξιοποίηση (πηγή enet.gr)

«Ανοιξε», προ καιρού (27 Ιουλίου 2013, είχαμε αναφερθεί τότε στο θέμα), στον Real FM, συζήτηση σχετικά με τα κτίρια, που μισθώνει το Δημόσιο, μολονότι διαθέτει μεγάλη ακίνητη περιουσία, η οποία παραμένει αναξιοποίητη. Ακροατές, έθεσαν, μάλιστα, συγκεκριμένα ερωτήματα, αφήνοντας υπονοούμενα για επιχειρηματίες, που επωφελούνται από αυτό. Θα «προχωρήσουμε» λίγο το θέμα, γνωρίζοντας, πάντως, ότι δεν «κομίζουμε γλαύκας ες Αθήνας»: 
Η κυβέρνησή μας, λοιπόν, αποφάσισε ν’ «αξιοποιήσει» την ακίνητη περιουσία του δημοσίου, πωλώντας κτίρια. Θα γίνουν, με αυτόν τον τρόπο, επενδύσεις. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται. Τι πράττει, όμως; Πωλεί ακίνητα, στα οποία στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες (έχουμε κι εμείς στην διάθεσή μας πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα) και μετά τα μισθώνει από τον… επενδυτή, για να παραμείνουν σε αυτά οι ίδιες υπηρεσίες! Ολα αυτά, ενώ κλείνει σχολεία, με όφελος... 75.000 ευρώ τον πρώτο χρόνο και περί τις 220.000 τον επόμενο... 
Θέλετε να συνεχίσουμε, με νέα στοιχεία; Σύμφωνα με όσα λένε εκείνοι που γνωρίζουν, οι... επενδυτές (συχνότατα είναι τράπεζες), με το μηνιαίο μίσθωμα που θα καταβάλλουν οι δημόσιες υπηρεσίες, θα κάνουν απόσβεση του ποσού, το οποίο έχουν δώσει για την επένδυση, σε πέντε χρόνια το πολύ. Σε πολλές περιπτώσεις (μπορεί και σε όλες, δεν γνωρίζω), οι επενδυτές αποκτούν το κτίριο για 20 χρόνια και μετά το δημόσιο έχει το δικαιώμα να το επαναγοράσει. Λογικά, σε τιμή υψηλότερη από ό,τι το είχε πωλήσει...
Ενδιάμεσα δε, το κράτος και όχι ο... επενδυτής θα έχει την υποχρεώση να συντηρεί το κτίριο. Μα έτσι... γίνομαι κι' εγώ επενδυτής, που λέει ο λόγος.
Λέγεται, ότι με τον τρόπο αυτόν, το κράτος ανταποδίδει στις τράπεζες το "κούρεμα" των ομολόγων.
Εχει οσμή σκανδάλου αυτό, μέσα στην εποχή της τεράστιας κρίσης, ή όχι; Τι λέτε;

Ελλειμματική δημοκρατία, ναι, χούντα, όχι...

Εορτάσαμε προχθές την ημέρα της Δημοκρατίας. Την 39^η επέτειο από την πτώση της «χούντας» και της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Στους μεγαλύτερους, η 24^η Ιουλίου 1974 έφερε στο νου θύμησες από την 12^η Οκτωβρίου 1944, ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας από τον βάρβαρο γερμανικό ζυγό. Για εμάς τους νεότερους ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ημέρα χαράς, γιορτής (φωτογραφία από τότε), απαλλαγής από ένα καταπιεστικό καθεστώς. 
Τώρα, 39 χρόνια αργότερα, τι είδους δημοκρατία έχουμε; Ελλειμματική. Με ουσιαστική κατάργηση της Βουλής, αφού κυβερνόμαστε με Πράξεις Νομοθετικοί Περιεχομένου, με προεδρικά και νομοθετικά διατάγματα ή με υπουργικές αποφάσεις. Με καταστρατήγηση άρθρων του Συντάγματος. Με κατάργηση των προσωπικών δεδομένων. Με πραξικοπηματικές πράξεις (βλέπε κλείσιμο ΕΡΤ, σχολείων κ.α.). Με τις ΜΑΤ (όχι τα ΜΑΤ, είναι ΟΙ Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης, όχι… τα μονάδες) ώστε να «χτυπηθούν» οι διαδηλώσεις. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις δε, με απαγορεύσεις συναθροίσεων και κυκλοφορίας, με κλείσιμο του κέντρου της Αθήνας και των κεντρικών σταθμών του μετρό. Με αντιμετώπιση των ανθρώπων σαν αριθμών: Τόσοι θα βγουν σε διαθεσιμότητα φέτος, τόσοι θ’ απολυθούν το 2013, τόσοι το 2014, όχι, θ’ απολυθούν άλλες 11.000 και ούτω καθ’ εξής. 
«Η χούντα δεν τελείωσε», φωνάζουν στις διαδηλώσεις. Οπως και το αισχρό, όχι από πλευράς λέξεων, αλλά στο νόημά του, σύνθημα, «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Εχουν άδικο. Αν είχαμε χούντα, τούτο το κείμενο δεν θα το διαβάζατε. Ή, αν ξέφευγε και «έβλεπε το φως» της δημοσιότητας, σε λίγη ώρα θα βρισκόμουν στην Ασφάλεια. Και μετά, ποιος ξέρει πού. Οσο για την ισοπέδωση των πάντων, αυτή οδηγεί σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Σε τέτοιες, που, όπως την περίοδο 1965-67, μπορεί να καταλήξουν σε πραξικόπημα, σαν κι’ εκείνο των «συνταγματαρχών» στις 21 Απριλίου. 
Χούντα, λοιπόν, δεν έχουμε. Αλλά έχουμε, μήπως, δημοκρατία με το Δ κεφαλαίο; Επιτρέψτε μου ν’ αμφιβάλλω. Τις αιτίες της αμφιβολίας μου εξέθεσα παραπάνω. Επ’ αυτού, λοιπόν, επιθυμώ να έχω τις απόψεις σας. Ο διάλογος προάγει την Δημοκρατία. Και αποτελεί την ουσία της.

Απλά μαθήματα ελληνικών, αναγκαία για δημοσιογράφους...

Κάποιοι δημοσιογράφοι πρέπει να καθίσουν ξανά στα θρανία...

Εχουμε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της διατήρησης της ΕΡΤ. Θεωρούμε, φυσικά, αναγκαία την εξυγίανσή της, όπως και το ξεκαθάρισμα όσων «ημετέρων» μπήκαν σε αυτήν χάρη σε γνωριμίες και όχι στην αξία τους. Δυστυχώς, αρκετοί δημοσιογράφοι ΚΑΙ της ΕΡΤ (φυσικά όχι μόνο αυτής), δεν έχουν καλή σχέση με τα ελληνικά.

Ούτε με την ακριβολογία. Ας πούμε, δεν γνωρίζουν τον πλάγιο λόγο: Π.χ.: Ο Γιώργος είπε: Θα πάω στο γήπεδο (ευθύς λόγος). Ο Γιώργος είπε ότι θα πάει στο γήπεδο (πλάγιος). Αν πω ή γράψω: Ο Γιώργος είπε πως θα πάω στο γήπεδο, εννοείται ότι ο Γιώργος είπε πως, εγώ, ο γράφων, θα πάω στο γήπεδο.

Ακουσα, λοιπόν, χθες στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ: «Η … (τ’ όνομα αθλήτριας) τόνισε ότι μετά την 4^η θέση που πήρα στα 5 και στα 10 χλμ., είμαι πολύ ευχαριστημένη με το μετάλλιο». Απλά πράγματα: Ο δημοσιογράφος (άνδρας) είπε πως η αθλήτρια τόνισε, ότι αυτός, ο δημοσιογράφος, είχε πάρει την 4^η θέση και τώρα πλέον, που κατέκτησε μετάλλιο, είναι… ευχαριστημένη.

Αλλο λάθος: Όταν λες πως μια αθλήτρια δεν γεύθηκε ποτέ την ήττα, σημαίνει ότι πάντα νικούσε. Τότε, πώς λίγα δευτερόλεπτα αργότερα λες, πως η Γελένα Ισινμπάγεβα σε Ολυμπιακούς αγώνες έχει πάρει δύο χρυσά κι ένα χάλκινο μετάλλια; Οταν κατετάγη 3^η, τι έκανε; Νίκησε; Ε, ειδικά όταν πρόκειται για την «τσαρίνα των αιθέρων», η 3^η θέση δεν λογίζεται και νίκη. Αφήστε, που και σε άλλους αγώνες απέτυχε η «ωραία Ελένη». Αλλά ας δεχθούμε ότι αυτό ο ρεπόρτερ δεν το γνώριζε και ας όφειλε. Ελληνικά, όμως, δεν ξέρει;

Ισως κάποιοι πρέπει να καθίσουν πάλι στα θρανία...

Ο ΑΟ Π. Φαλήρου και ο ΝΟ Βουλιαγμένης δείχνουν τον δρόμο

Οι μικροί πολίστες του ΑΟΠΦ πανηγυρίζουν για την κατάκτηση του τίτλου στους παίδες.

Ο ΑΟ Π. Φαλήρου και ο ΝΟ Βουλιαγμένης δείχνουν τον δρόμο, που πρέπει ν' ακολουθήσουν όλες οι ομάδες στο πόλο. Και όχι μόνο σε αυτό, αλλά σε όλα τ' αθλήματα. Δουλειά εις βάθος. Καλλιέργεια της βάσης. Υποδομές. 
Αυτοί οι σύλλογοι κυριάρχησαν και φέτος (2013) σε όλα τα πρωταθλήματα των κατηγοριών ηλικίας και μοιράστηκαν τους τίτλους. Ο ΑΟΠΦ πήρε δύο χρυσά μετάλλια (παίδες, μίνι παίδες) και ο ΝΟΒ άλλα δύο, στις πιο μεγάλες κατηγορίες (έφηβοι, νέοι), στις οποίες ο ΑΟΠΦ ήταν 2ος. Ο ΝΟΒ έχασε στον τελικό των μίνι, αλλά στους παίδες έμεινε στην 3η θέση. Δεύτερος αναδείχθηκε ο Ολυμπιακός, που εδώ και λίγα χρόνια επιδιώκει να φτιάξει υποδομές, παράλληλα με την ενίσχυση της ανδρικής του ομάδας με έτοιμους παίκτες 20-23 ετών. Μια προσπάθεια κάνει και ο Παναθηναϊκός (3^ος στους έφηβους και 4^ος στους μίνι, όπου 3^ος αναδείχθηκε ο ΠΑΟΚ), ενώ φαίνεται ότι στην Χίο κάτι άρχισε να κινείται ξανά. Ο ΝΟ Χίου, που στο, όχι και απώτερο παρελθόν, ανέδειξε από τα σπλάγχνα του σπουδαίους παίκτες, κατετάγη 4^ος και στους έφηβους και στους παίδες. Στους νέους, την 3^η θέση πήρε ο Πανιώνιος, στον οποίον η δουλειά εις βάθος έχει μεγάλη κάμψη (το μετάλλιο ήλθε με κεκτημένη ταχύτητα από τα προηγούμενα χρόνια), ενώ 4^ος ήταν ο Νηρέας Γέρακα.
Δυστυχώς, ο ΝΟ Χανίων, σύλλογος με τεράστια παραγωγή κάποτε, δεν μπορεί να συνεχίσει την παράδοση, κυρίως λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια με το κολυμβητήριο.
Ο ΝΟΒ ήταν ο σύλλογος, που από την εποχή στην οποία προπονητής ήταν ο Γιάννης Γιαννουρής (φωτογραφία), έδειξε τον δρόμο τον οποίον πρέπει ν’ ακολουθούν όλα τα σωματεία. Δύσκολος δρόμος. Ανηφορικός. Αλλά και αποτελεσματικός. Το απέδειξαν οι «μπέμπηδες» του ΝΟΒ, που, στην δεκαετία του ’90, κατέκτησαν πρωταθλήματα και κύπελλα Ελλάδος, αλλά και το κύπελλο κυπελλούχων του 1997, μ’ ελάχιστες προσθήκες.
Ο ΑΟΠΦ ακολούθησε. Το 1994 πήρε τον πρώτο του τίτλο. Ηταν το πρωτάθλημα μίνι παίδων. Με μια νεανική ομάδα ανέβηκε, σ’ ελάχιστα (τέσσερα) χρόνια, από την Γ’ εθνική στην Α1! Τίτλους άλλους σε μικρές ηλικίες δεν πήρε έως και το 2002. Κατέκτησε μετάλλια, αλλά όχι χρυσά. Και από το 2004 άρχισε να σαρώνει τους τίτλους και τα μετάλλια.
Ισως αναρωτηθείτε, και γιατί δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα των ανδρών. Απλούστατα, διότι τα μεγέθη και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Κατ’ αρχήν, πολλά από τα παιδιά, λόγω σπουδών ή βιοπορισμού, σταματούν μετά τα 18 τους, δηλαδή μόλις μπαίνουν στην κατηγορία ανδρών. Επειτα, τους καλύτερους παίκτες δελεάζουν και αποκτούν οι «μεγάλοι», εν προκειμένω, ο Ολυμπιακός, που κάποτε πήρε από τον ΑΟΠΦ τον Αργύρη Θεοδωρόπουλο, τον σπουδαιότερο παίκτη που έχει αναδείξει. Επί πλέον, ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να κάνει μεταγραφές. Οπως και ο ΝΟΒ με τα πλούσια μέλη, ενώ ο ΝΟ Χίου, ο οποίος πρωταγωνίστησε αρκετές φορές, το κατόρθωσε χάρη σ’ εφοπλιστές και επιχειρηματίες, που είχε επικεφαλής του.
Το παράδειγμα του ΑΟΠΦ και του ΝΟΒ πρέπει να καθοδηγήσει τους υπόλοιπους συλλόγους. Το ελληνικό πόλο θα παραμείνει ψηλά διεθνώς, μόνο αν στηριχθεί στην παραγωγή. Η ανακύκλωση μεγάλων, σε ηλικία, παικτών, μπορεί να βοηθάει πρόσκαιρα μια ομάδα, αλλά μακροπρόθεσμα την καταστρέφει. Εκτός κι αν έχει την δυνατότητα να συλλέγει ό,τι καλό αναδεικνύουν άλλα σωματεία. Τούτο μόνο ο Ολυμπιακός έχει πετύχει εις βάθος χρόνου. Και, μάλιστα, παίρνοντας έτοιμους, αλλά νεαρούς πολίστες. Οχι 30-35 ετών, μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις. Τα παθήματα της Χαλκίδας και, κατ’ επανάληψη, του Παναθηναϊκού, αλλά και του ΝΟ Λάρισας -ίσως και άλλων σωματείων- πρέπει ν’ αποτρέψουν άλλους συλλόγους να τους μιμηθούν. Τα θετικά παραδείγματα είναι μπροστά τους.

Καλό deal ο Σαβιόλα

 

Του Γιάννη Κουκουλά

Μπορεί να άργησε… κάποια χρόνια, αλλά, τελικά, ο Σαβιόλα «έπιασε» λιμάνι. Παίκτης του Ολυμπιακού, πλέον, ο διάσημος Αργεντινός, μπορεί να μην είναι ο «ζογκλέρ», τον οποίον θαυμάζαμε παλαιότερα, δεν παύει όμως, για τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δεδομένα, να αποτελεί μία σπουδαία μεταγραφή των νταμπλούχων. Τα σχεδόν 32 του χρόνια δεν είναι απαγορευτικά, για να κάνει πολύ πιο θεαματική την ομάδα του Μίτσελ.

Φυσικά, δεν περιμένω να οδηγήσει τους «ερυθρόλευκους» πιο ψηλά στην Ευρώπη, από ό,τι έχουν βρεθεί στις προηγούμενες διοργανώσεις. Είναι σίγουρο, όμως, πως στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα του δώσει μεγάλη διαφορά από τον ΠΑΟΚ. Διότι, ουσιαστικά, αυτός είναι ο βασικός, πλέον, αντίπαλος, που μπορεί να του αμφισβητήσει τα πρωτεία του.

Βρίσκω λογική την σκέψη του Βαγγέλη Μαρινάκη. Ξοδεύει κάποια από τα λεφτά που εισπράττει από την συμμετοχή της ομάδος στο Τσάμπιονς Λιγκ, κατακτά το πρωτάθλημα και βάζει κι’ άλλα εκατομμύρια στο ταμείο της ΠΑΕ του χρόνου. Περίπου 24.000.000 ευρώ ήταν τα περσινά του έσοδα. Πολλά περισσότερα από το σύνολο των προϋπολογισμών όλων των υπολοίπων ομάδων του επαγγελματικού πρωταθλήματος. Πώς λοιπόν να τον ανταγωνιστεί άλλη;

Εξάλλου, δεν πρόκειται να κάνει και μεγάλο άνοιγμα. Γλυτώνει το 1.200.000  που θα έδινε στον Τζεμπούρ. Θα πάρει κι άλλα 2.500.000 με 3.000.000 από την πώληση του Αμπντούν, επομένως σχεδόν… ίσα βάρκα, ίσα πανιά. Και, επιπλέον, με τον Σαβιόλα κάνει και το… κομμάτι του. Χώρια που θ’ αυξήσει και τις πωλήσεις στα διαρκείας. Αν σ’ αυτά προσθέσετε και τις φανέλες με το όνομα του Αργεντινού, που θα γίνουν ανάρπαστες, κάθε άλλο παρά… ξοδεύτηκε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού.

gianniskoukoulas@gmail.com

"Εφαγε"... σφαίρα ο Βασίλης Μαγγανάς!

Ο Βασίλης Μαγγνάς την εποχή που

.

αγωνιζόταν με την εθνική ομάδα ανδρών.

Ο Βασίλης Μαγγνάς την εποχή που 

.

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής των βετεράνων του στίβου στις ρίψεις, κορυφαίος αθλητής στην κατηγορία του από το 1994, Βασίλης Μαγγανάς, στο Καρπενήσι "έφαγε"... σφαίρα στον τετρακέφαλο του αριστερού ποδιού. Κινδυνεύει, λοιπόν, να "χάσει" το επικείμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα, που θα διεξαχθεί στην Βραζιλία στα μέσα Οκτωβρίου. Υποβάλλεται σε θεραπεία κι' ελπίζει να προλάβει ν' αγωνισθεί, έστω και απροπόνητος.

Το θαύμα του Μίλωνα

Ενα μικρό θαύμα επιτελείται στο τμήμα άρσης βαρών του Μίλωνα. Ενα τμήμα, που, κάποτε πρωταγωνίστησε, ανέδειξε σπουδαίους αθλητές (Γιάννης Κατσαϊδώνης, Χρήστος Κωνσταντινίδης, Γιάννης Γέροντας, Βασίλης Σταυρίδης, Κυριάκος Παντελεάκος κ.α.), μετά, με την βοήθεια και ομογενών παγκόσμιων πρωταθλητών, κυριάρχησε στα πανελλήνια πρωταθλήματα ανδρών από το 1990 έως και το 1996, αλλά, αργότερα, περιέπεσε στην αφάνεια. Αυτό έως και το 2009. Τον Δεκέμβριο εκείνου του έτους προπονητής ανέλαβε ο Οδυσσέας Δήμας, πρωταθλητής Ελλάδος, στο παρελθόν,

αδελφός του τρις «χρυσού» Ολυμπιονίκη και νυν προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας, Πύρρου. Βρήκε μια «ομάδα» του… ενός αθλητή, του τότε 18χρονου, Χρήστου Χοτζάρα. Και μετά τέσσερα έτη κατέκτησε το πανελλήνιο παιδικό πρωτάθλημα, ενώ πήρε την 2^η θέση στους έφηβους, την 3^η στους νέους και την 5^η στους άνδρες. Όλα αυτά δε, κυρίως με παίδες αθλητές. Αξιοσημείωτο είναι και το ότι οι νεαροί αρσιβαρίστες του έχουν καλή τεχνική. Σημάδι του ότι είναι «δουλεμένοι».

Πώς κατόρθωσε να φτιάξει ομάδα; Κυρίως πηγαίνοντας στο γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5 του συλλόγου. Μάζεψε παιδιά -συνολικά πήγαν περί τα 20- και άρχισε η δουλειά. Κάποια έφυγαν μόλις δυνάμωσαν, κάποια πήγαν με προβλήματα τραυματισμών από το ποδόσφαιρο και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν. Εμειναν περίπου τα μισά. Αυτή την στιγμή η ομάδα αριθμεί 10 αθλητές, που έχουν αγωνισθεί στα πανελλήνια ή στα περιφερειακά πρωταθλήματα, έναν υπό μεταγραφή (Χάρης Χαραλάμπους) και έναν 11χρονο (Χρήστος Γεωργακόπουλος), ο οποίος δεν έχει ακόμη δικαίωμα συμμετοχής σε αγώνες, δεδομένου ότι σε αυτούς μπορούν να παίρνουν μέρος παιδιά από 13 ετών.

Το μεγάλο πρόβλημα των αθλητών του Οδυσσέα είναι το ότι, οι περισσότεροι, είναι αλβανικής καταγωγής, μολονότι ήλθαν στην Ελλάδα πολύ μικροί. Π.χ. ο Ρόντι Μπιντολάρι ήλθε όταν ήταν δύο μηνών. Όλα τα παιδιά μιλούν πολύ καλά τα ελληνικά, σαφώς καλύτερα από τα αλβανικά. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούν ν’ αγωνισθούν με την εθνική μας ομάδα, κάτι που επιθυμούν πολύ.

«Είναι παιδιά με γενική και αθλητική παιδεία ελληνική. Είναι κρίμα να μη δικαούνται ν’ αγωνισθούν για την Ελλάδα. Θα τα χάσουμε όπως άλλα. Και αυτό το πρόβλημα δεν είναι μόνο αθλητών του Μίλωνα», επισημαίνει ο Οδυσσέας.

Ο προπονητής αντιμετωπίζει κι’ ένα προσωπικό πρόβλημα. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα, στο οποίο έχει προσφέρει πολλά με τις νίκες του στα πρωταθλήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Σκεφθείτε, ότι είχε νικήσει και τον τρις «χρυσό» Ολυμπιονίκη, Κάχι Καχιασβίλι. Εκεί κάνει βάρδιες πότε πρωί, πότε απόγευμα, πότε νύχτα. Δεν ζητεί να μη εργάζεται. Διευκόλυνση ζητεί. Να κάνει βάρδιες πρωί ή νύχτα, ώστε τ’ απογεύματα να προπονεί τα παιδιά.

«Οι προπονητές της άρσης βαρών και άλλων αθλημάτων επιτελούμε κοινωνικό λειτούργημα. Τα χρήματα που παίρνουμε, αν και όποτε τα παίρνουμε, είναι ελάχιστα. Δεν το κάνουμε γι’ αυτά», τονίζει.

Οι αθλητές, που οδήγησαν τον Μίλωνα ψηλά είναι οι (με σειρά σωματικού βάρους, από τον ελαφρύτερο στον βαρύτερο):

Μάνθος Λέζο (56 κιλά, έτος γέννησης 2000, προπονείται 3 χρόνια): Από ένα χάλκινο (σύνολο) στους παίδες και στους έφηβους.

Ρόντι Μπιντολάρι (62κ. – 1997, 4 χρόνια): Τρια χρυσά στους παίδες, 1^ος αρασέ, 2^ος ζετέ και σύνολο σε έφηβους, νέους και άνδρες.

Αλέξανδρος Αλέκοβ (69κ. – 1999 - 2 χρόνια): Στους παίδες 2 ασημένια, 1 χάλκινο, στους έφηβους ένα κι’ ένα.

Χρήστος Χοτζάρας (85κ. – 1991 – 5 χρόνια): Από τρία ασημένια σε άνδρες και νέους.

Μάνθος Μπάμης (94κ. – 1996 – σχεδόν έναν χρόνο): Τρία χρυσά στους παίδες, 1-1-1 στους έφηβους, δύο χάλκινα στους νέους.

Γιώργος Πάγκας (94κ. – 1996 – εννέα μήνες): 3^ος στο αρασέ στους παίδες.

Νεοκλής Πετανάι (+94κ. παιδων, 105κ. στις άλλες κατηγορίες ηλικίας – 1996 – 6 χρόνια): Από τρία χρυσά σε εφήβους και παίδες, ένα ασημένιο, δύο χάλκινα στους νέους.

Μόνο στα περιφερειακά πρωταθλήματα αγωνίσθηκαν οι Βασίλης Γκολέμι (19 ετών), που στα 77κ. πέτυχε σπουδαία επίδοση (130κ. αρασέ – 165 επωλέ ζετέ), αλλά δεν έχει χαρτιά ώστε να μετάσχει στο πρωτάθλημα Ελλάδος, και οι Κώστας Ζέρντι (24 χρόνων) και Μανώλης Μαρίζας (22), οι οποίοι δεν προκρίθηκαν.

Πτώση στην επικοινωνία...

Εξαιρετική ήταν, όπως πληροφορηθήκαμε, η διοργάνωση του  2^ου Διεθνούς Τουρνουά πάλης, «Ολυμπία 2013», το οποίο εντάσσεται στην προσπάθεια της Ελληνικής Ομοσπονδίας (ΕΟΦΠ), να παραμείνει το άθλημα στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020. Οι αγώνες διεξήχθησαν στον ιστορικό χώρο της Ολυμπίας,  όπου άρχισαν όλα το 776 π.Χ. Στους αγώνες πήραν μέρος πολύ καλοί αθλητές από ουκ ολίγες χώρες, μερικές από τις οποίες συγκαταλέγονται στις κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου στο άθλημα.
Δυστυχώς, η πάλη στην χώρα μας πάσχει, εδώ και χρόνια, στην επικοινωνία. Η ΕΟΦΠ αντελήφθη, επιτέλους, το πρόβλημα και προσέλαβε άνθρωπο για να προβάλλει το άθλημα. Ο συγκεκριμένος υπογράφει με τον βαρύγδουπο τίτλο, "Διευθυντής Επικοινωνίας και Στρατηγικής της ΕΟΦΠ", αλλά, ως φαίνεται, να γράφει καλά δεν γνωρίζει. Ούτε να δίνει σωστά στοιχεία. 
Ετσι, λοιπόν, σε δελτία Τύπου, που έστειλε πριν από την διοργάνωση, ανέφερε, ότι οι Ρώσοι, Σοσλάν Ραμόνοβ και Ανζόρ Μπολτουκάεβ είναι πρωταθλητές κόσμου. Πολύ θα το επιθυμούσαν οι δύο αθλητές, αλλά τούτο ΔΕΝ ισχύει. 
Ο Τιμόθεος Ξενίδης θα έμαθε, διαβάζοντας το δελτίο Τύπου, πως το 2011 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Μεσογειακούς. Σε αγώνες, δηλαδή, που εκείνο το έτος ΔΕΝ διεξήχθησαν. Ο Ξενίδης αναδείχθηκε 3ος φέτος.
Οσο για την γραφή, σας παραθέτουμε δύο παραδείγματα:
"Από Ελληνικής πλευράς αναφέρονται η Μαρία Περβολαράκη τη φετινή νικήτρια του ασημένιου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Γυναικών και κάτοχο του χάλκινου μεττάλιου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα".
Εχω διατηρήσει την σύνταξη και την ορθογραφία. Αν αυτά είναι ελληνικά, τότε εγώ μιλάω και γράφω άλλη γλώσσα. 
Και το δεύτερο: "Από τους αθλητές που συμμετέχουν ξεχωρίζουν ο επί τρείς φορές Πανευρωπαϊκός Πρωταθλητής στα 66 kg Ρώσος Sat Opan".
Μας άρεσε, πέρα από το "ο επί τρείς φορές", ο νέος όρος: Πανευρωπαϊκός Πρωταθλητής. Κι ένα ερώτημα: Γιατί τα κιλά δεν αναγράφονται ως κιλά; Μήπως ο διευθυντής εργάζεται σε ξένη ομοσπονδία; 
Αυτά από τον... Διευθυντή Επικοινωνίας και Στρατηγικής της ΕΟΦΠ. Αν δεν ήταν τέτοιος, πώς θα έγραφε και πώς θα έκανε, γενικά, την δουλειά του;
Και κάτι ακόμη: Οι αγώνες διεξήχθησαν στις 20 και 21 του μηνός. Σήμερα, 24 Ιουλίου, στην ιστοσελίδα της ΕΟΦΠ αναφέρεται πως τ' αποτελέσματα "Θα αναρτηθούν σύντομα". Στην εποχή της πληροφορικής, το σύντομα πόσο είναι;

Οσο υπάρχουν Ανθρωποι...

Οσο υπάρχουν Ανθρωποι, υπάρχει και ελπίδα, ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει, όχι μόνο σε αυτή την χώρα, αλλά στον κόσμο. Ο άνεργος, Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος (φωτογραφία), μαγειρεύει για τους φτωχούς, τους πένητες αυτής της πόλης. Από το μπλογκ, «Ο Αλλος Ανθρωπος»  αντιγράφουμε:

«Η ιδέα της Κοινωνικής κουζίνας "Ο Αλλος Ανθρωπος", ξεκίνησε όταν είδαμε στις λαϊκές αγορές της Αθήνας, ανθρώπους όλων των ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών στρωμάτων, να ψάχνουν τα σκουπίδια για να μαζέψουν τρόφιμα που δεν μπορούν πια να αγοράσουν. Η πρώτη, σχεδόν αυτονόητη, δράση, ήταν να μαγειρέψουμε στο σπίτι μας φαγητά, από αυτά που τρώμε και να τα μοιράσουμε στις λαϊκές. Ζητήσαμε από τους παραγωγούς να μας δώσουν ένα προϊόν από τον πάγκο τους για να συνεχίσουμε την επόμενη μέρα. Αποφασίσαμε να μαγειρεύουμε ζωντανά το φαγητό στον κόσμο, τρώγοντας όλοι μαζί, για να έρθουμε όλοι πιο κοντά και για να σπάσουμε την ντροπή που πιθανότατα ένιωθε κάποιος όταν του μοιράζαμε μαγειρεμένο φαγητό.

Επίσης, στόχος της κοινωνικής κουζίνας είναι να καταφέρει μέσα από την δράση της, να δίνει σε άνεργους που ασχολούνται καθημερινά με την δράση της κουζίνας, όσα χρήματα περισσεύουν από το ταμείο (30-40 ευρώ τον μήνα) καθώς και από τα διάφορα δρώμενα, που θα γίνονται για την ενίσχυση της κουζίνας, να βγαίνει κάτι και για τους εθελοντές.

Η ιδέα της κοινωνικής κουζίνας "Ο Αλλος Ανθρωπος" είναι μια κίνηση αλληλεγγύης και ένδειξης αγάπης προς τους συνανθρώπους μας, με την ελπίδα να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να γίνουν και άλλες παρόμοιες δράσεις από άλλους ανθρώπους και ομάδες. Δεν κάνουμε φιλανθρωπία, ούτε ελεημοσύνη. Μαγειρεύουμε ζωντανά, τρώμε όλοι μαζί και ζούμε όλοι μαζί! Ενα γεύμα με συνανθρώπους μας στο δρόμο.
Ελα μαζί μας να κάνουμε την καθημερινότητά μας πιο όμορφη!»

Τι άλλο να προσθέσουμε...

 

Ξανα-μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Ξαναμπήκαν στην πόλη οι οχτροί. Οι Γερμανοί ξανάλθαν. Για πολλοστή φορά έκαναν κατοχή τής (σημειωτέον, αστυνομικοκρατούμενης) πρωτεύουσας της αποικίας τους, της Ελλάδας, δηλαδή (συγγνώμη, του ελληνικού κράτους ήθελα να γράψω) κι έφυγαν, αφού αναστάτωσαν την ζωή εκατομμυρίων Αθηναίων. Η υποτελής κυβέρνηση αντιμετώπισε ξανά τους υπηκόους της σα να είναι ιθαγενείς σε κάποια δικτατορία της Αφρικής και ο πρωθυπουργός έμεινε τρισευτυχισμένος για το νέο «success story»: Την αχρείαστη, ΟΠΩΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΤΟΝΙΖΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, έξοδο στις περίφημες αγορές (περισσότερο για... έξοδο του Μεσολογγίου εκ μέρους τής ελληνικής οικονομίας μοιάζει, τουλάχιστον αν δεχθούμε όσα υποστηρίζουν επιφανείς οικονομολόγοι, τινές των οποίων, μάλιστα, δεν μπορούν να καταταγούν στους λεγόμενους «αντιμνημονιακούς» ούτε αντιπολιτευόμενοι είναι) και την υποστήριξη που του παρέχει κατ' εξακολούθηση η καγκελάριος τής επικυρίαρχης χώρας, της Γερμανίας, Ανγκελα Μέρκελ. 
Επί τη ευκαιρία, ας θυμήθουμε, τι είχαμε γράψει εδώ στις 19 Ιουλίου 2013, με αφορμή την επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών των αποικιοκρατών. Κάποια ισχύουν απολύτως και σήμερα, κάποια αναφέρονται σε γεγονότα εκείνης της ημέρας. Δεν είναι κακό, όμως, να τα ξαναφέρνουμε στη μνήμη μας: 

«Οι Γερμανοί ξαναήλθαν. Ηλθαν, ΔΕΝ είδαν και απήλθαν. Κατέλαβαν την Αθήνα ξανά, έστω για λίγες ώρες, κι’ έφυγαν. Γι’ αυτές τις ώρες, αναβίωσε και η χούντα. Απαγόρευσε τις συναθροίσεις, την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας, έκλεισε τους κεντρικούς σταθμούς του μετρό και άλλα. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο αντιπαθής στους Ελληνες και εμπαθής, τουλάχιστον όπως φαίνεται, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ήλθε (εισέβαλε) σε μια έρημη πόλη. Μια πόλη, που θύμιζε την Αθήνα την ημέρα της εισβολής των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής, το 1941. Εφυγε χωρίς να δει το παραμικρό ουσιαστικό και, θεωρητικά, ευτυχής, διότι ουδείς τον αποδοκίμασε.

Η χούντα είναι εδώ. Σε μια «light» μορφή. Εκφραστές της, ο Σαμαράς, ο Δένδιας, ο Κεδίκογλου, η ελληνική κυβέρνηση. Ολοι όσοι δεν αντιτίθενται σε αυτά και άλλα, χουντικής νοοτροπίας και έμπνευσης, μέτρα, όπως το «εν μια νυκτί» κλείσιμο της ΕΡΤ, για το μαύρο στις οθόνες της οποίας ο Γκέμπελς της Ν.Δ. (Σίμος Κεδίκογλου), εξακολουθεί να ψεύδεται. Ισχυρίσθηκε, ψευδέστατα, ότι το μαύρο έπεσε στις οθόνες επειδή οι συνδικαλιστές έκαναν κατάληψη στην ΕΡΤ. Ενώ το μαύρο έπεσε αιφνιδίως και πριν καν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, όπως ο Κεδίκογλου είχε προαναγγείλει.

Ο Σαμαράς προσκυνάει τους Γερμανούς. Η γιαγιά του, η σπουδαία λογοτέχνις, Πηνελόπη Δέλτα, πήρε δηλητήριο  στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα της εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα. Πέθανε στις 2 Μαΐου. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH. Μια λέξη, το νόημα της οποίας ο, εμμέσως διορισμένος από τον ΠΑΣΟΚ, πρωθυπουργός, δεν φαίνεται να γνωρίζει. Αν ζούσε μερικά χρόνια ακόμη, θα είχε αυτοκτονήσει, βλέποντας τι εγγονό απέκτησε…

Η κυβέρνηση είναι, όπως έχουμε ξαναγράψει, κυβέρνηση δωσιλόγων. Ουδείς τόλμησε να ρωτήσει τον Σόιμπλε, τι θα γίνει, επιτέλους, με τις αποζημιώσεις για το… αναγκαστικό (αναγκαστικό για ποιόν; Προφανέστατα γι’ αυτόν από τον οποίον έκλεβαν τα χρήματα) κατοχικό δάνειο και για καταστροφές που επέφεραν στην χώρα μας. Μόνο ένας δημοσιογράφος, του Alpha (ατυχώς, δεν συγκράτησα τ’ όνομά του) τόλμησε, να θέσει την ερώτηση, και πήρε μια επαμφοτερίζουσα απάντηση για το πρώτο θέμα και μια απολύτως αρνητική για το δεύτερο. Δυστυχώς, στην παρατήρηση του Σόιμπλε, «πρέπει να δούμε τι ακριβώς έγινε τότε στην Ελλάδα», δεν υπήρξε απάντηση, του τύπου «τώρα περιμένετε να μάθετε τι έγινε τότε στην Ελλάδα;».

Θέλουμε να ελπίζουμε, ότι μια άλλη, οποιαδήποτε, μελλοντική κυβέρνηση της Ελλάδος (και όχι όργανο των δανειστών μας), θα θελήσει ν’ ανοίξει αυτό το σοβαρότατο θέμα…».
«Ας παύσουμε να είμαστε ραγιάδες» γράφαμε στις 30 Ιουλίου 2013. Θα πάψουμε κάποτε;

Πειραματισμός ή μήνυμα;

Του Γιάννη Κουκουλά

Σίγουρα, τα πρώτα φιλικά παιχνίδια των ομάδων, σε όλα τα αθλήματα, είναι για να βγάζει ο προπονητής τα συμπεράσματά του, σε τι κατάσταση βρίσκονται οι παίκτες του και αν χρειάζεται να πάρει ακόμα κάποιους. Βλέποντας τα δύο πρώτα του Ολυμπιακού, μπερδεύτηκα. Εκτός κι αν ο προπονητής του, θέλησε από τώρα να μπερδέψει τους… προσεχείς αντιπάλους του.

Διότι, δεν νοείται, να προσπαθεί να βγάλει συμπεράσματα, αν του είναι χρήσιμος ή όχι ένας ποδοσφαιριστής, χρησιμοποιώντας τον σε άλλη θέση από αυτήν που αγωνίζεται. Παράδειγμα, ο Μασάντο. Ακόμη και αμυντικό χαφ τον έβαλε να παίξει, στο φιλικό με την Φράιμπουργκ! Είναι δυνατόν να διακριθεί σ’ αυτόν τον ρόλο, στο σύνολο, όταν ποτέ του δεν τον έχει παίξει; Και το πιο σπουδαίο: Αφού δεν πρόκειται να τον τοποθετήσει σ’ αυτήν την θέση, τι τον δοκιμάζει;

Εκτός κι αν θέλει να στείλει μήνυμα στην διοίκησή του, πως του λείπει ο βασικός ανασταλτικός μέσος. Τα κάνουν κάτι τέτοια… τρικ οι προπονητές. Λέτε να το έκανε γι’ αυτό ο Μίτσελ; Το θεωρώ λίγο απίθανο. Τότε γιατί;

Η μόνη λογική εξήγηση είναι, πως ο Ισπανός προπονητής, αν και θα έπρεπε να είχε βγάλει τα συμπεράσματά του, για το τι μπορούν να του προσφέρουν οι παίκτες που διαθέτει, ακόμα… ψάχνεται. Κι αυτό είναι άκρως επικίνδυνο για τον Ολυμπιακό και την ευρωπαϊκή του παρουσία. Πιθανόν και για το ελληνικό πρωτάθλημα, γιατί ο ΠΑΟΚ δείχνει πως έχει μπει σε σωστή πορεία.

Δεν μπορώ να γνωρίζω, πως βλέπει η διοίκηση τους… πειραματισμούς του Μίτσελ σ’ αυτό το στάδιο της προετοιμασίας. Κάποιος, όμως, θα πρέπει να του πει, πως οι αλλαγές θέσεων, των παικτών, γίνονται στις… παιδικές ηλικίες, για να καταλάβουν οι προπονητές, το πού μπορεί να αξιοποιήσει το ταλέντο του ένας πιτσιρικάς και όχι όταν, πλέον, ο παίκτης έχει ξεπεράσει τα τριάντα του χρόνια!..

gianniskoukoulas@gmail.com

Καθεύδουν οι άνθρωποι του αθλητισμού

 Τι κάνουν οι άνθρωποι του αθλητισμού; Γιατί δεν έχουν αντιδράσει σύσσωμες οι αθλητικές ομοσπονδίες των λεγόμενων ερασιτεχνικών αθλημάτων για τις άθλιες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης σχετικά με την ΕΡΤ; Δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο αθλητισμός πλήττεται πάρα πολύ από την εξαφάνιση της ΕΡΤ μέσα στο Καλοκαίρι; Αδιαφορούν για τ’ αθλήματα, τα οποία, υποτίθεται πως, διακονούν; Εχουν χαθεί αυτά από τις τηλεοπτικές οθόνες και τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα τις προσεχείς ημέρες και εβδομάδες, στις οποίες θα διεξαχθούν σημαντικοί διεθνείς και εσωτερικοί αγώνες. Γιατί δεν ξεσηκώνονται; Γιατί τόσο καιρό ελάχιστοι πήγαιναν στο προαύλιο του ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στην αντιδημοκρατική ενέργεια της κυβέρνησης; Εκτός κι αν συμφωνούν με αυτήν… Αλλά να το πουν ευθαρσώς δημοσίως, ώστε και οι απλοί άνθρωποι του αθλητισμού να το ξέρουν. Διαφορετικά, ας κινητοποιηθούν. Εστω και τώρα…

Ανάλγητοι, λαϊκιστές, άβουλοι και μοιραίοι

Προσπαθεί να εξηγήσει τ' ανεξήγητα ο Παντελής Καψής;

Το ότι είναι ανάλγητοι, το γνωρίζαμε. Το ότι είναι λαϊκιστές, επίσης. Συνεπώς, δεν έπρεπε να εκπλαγούμε, όταν οι περισσότεροι βουλευτές τής Ν.Δ. χειροκρότησαν τον... λαμπρό αστέρα της δημοκρατίας, Μάκη Βορίδη, μόλις είπε στην Βουλή πως δεν πρόκειται να ψηφίσουν το άρθρο, που αναφερόταν στις αποζημιωσεις για τους εργαζομενους στην ΕΡΤ. Το επιχείρημα "ατράνταχτο". Απέρριψαν 50 εκατ. για τους αγρότες, δεν υπάρχουν 80 εκατ. για αποζημιώσεις για αυτούς που η κυβέρνηση εν μια νυκτί απέλυσε από την ΕΡΤ. Πρόβατα, χωρίς γνώμη, άβουλοι και μοιραίοι. Λένε και ξελένε.
Τι θα κάνει τώρα ο Παντελής Καψής, του οποίου τις δεσμεύσεις για τις δικαιες αποζημιώσεις, απέρριψαν οι ανάλγητοι της ΝΔ; Οσο για τον Βορίδη, τον άνθρωπο με τα τσεκούρια, τι να πει κάποιος. Δεν αξίζει τον κόπο να χαλάσει το σάλιο σου γι' αυτόν.
Τι λένε, όμως, οι δημοσιογράφοι βουλευτές του κόμματος (Φωτεινή Πιπιλή, η οποία άρχισε την σταδιοδρομία της από την ΕΡΤ επί χούντας, Σοφία Βούλτεψη, τού κάποτε αριστερού πατέρα, Αργύρης Ντινόπουλος, ο οποίος, επίσης, εργάσθηκε στην ΕΡΤ, Πάνος Παναγιωτόπουλος, που, και αυτός, πέρασε από την ΕΡΤ, Κώστας Γκιουλέκας, Αννα Καραμανλή, επίσης παιδί της ΕΡΤ, Γιάννης Ανδριανός, Γιάννης Μιχελάκης, Γιώργος Κοντογιάννης, φυσικά κι' αυτός της ΕΡΤ); Τον αρχιερέα της ανομίας, τον Γκέμπελς της ΝΔ, τον Σίμο Κεδίκογλου, ο οποίος "έχτισε" την πολιτική του σταδιοδρομία μέσω της ΕΡΤ, την οποία τώρα κατηγορεί και συκοφαντεί, δεν τον αναφέρουμε καν. Το ποιόν του έγινε γνωστό πριν από λίγες εβδομάδες...
Ντροπή τους. Αιδώς... αχρείοι.

"Μαργαριτάρια" του ΣΕΓΑΣ

Αν μπορείτε, διαβάστε τ' αποτελέσματα στον τρίτο πίνακα και, αν δεν σηκωθούν οι τρίχες τής κεφαλής σας, είστε πολύ ψύχραιμοι... Τέλος, πάντων, σας τ' αναφέρουμε: Υψος (γυναικών): 20.45. Δισκοβολία (γυναικών): 13.45. Ακοντισμός (ανδρών): 2,34μ. 20.000μ. βάδην (γυναικών): 4,50μ. Ολα αυτά δημοσιεύονται στο newsletter No7 του ΣΕΓΑΣ...

Ποιός θα το φανταζόταν...

Δεν είναι είδηση αυτό που αναφέρουμε, αφού συνέβη πριν από λίγες ημέρες. Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάσθηκε στην... Κρήτη! Εκεί όπου, κάποτε, το ΠΑΣΟΚ, σε μερικές περιοχές, έπαιρνε στις εκλογές πάνω από 80%! Πού οδήγησε το, πάλαι ποτέ, σοσιαλιστικό κόμμα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ποιός φανταζόταν ότι το ΠΑΣΟΚ θα έφθανε σε αυτό το κατάντημα...

50 χρόνια Ράλλυ Αιγαίου

Δεν είναι ένας απλός ιστιοπλοϊκός αγώνας το Ράλλυ Αιγαίου. Εχει εθνικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Η εφετινή διοργάνωση είναι ιστορική. Είναι η 50^η, αφού η πρώτη διεξήχθη το 1964 στην διαδρομή, Φάληρο – Σύρος, συνολικής απόστασης 80 ν.μ. Εννέα σκάφη πήραν μέρος και νίκησε το Lucia με κυβερνήτη τον Χ. Εμπειρίκο. Στην πραγματικότητα, έχουν πραγματοποιηθεί 48 αγώνες, άρα ο εφετινός, που θα εκκινήσει την Παρασκευή, είναι ο 49^ος. Λογίζεται, όμως, ως ο 50^ος, διότι ο αγώνας του 1974, ο 11^ος, ματαιώθηκε, μολονότι είχε προκηρυχθεί, λόγω της στρατιωτικής επέμβασης των Τούρκων στην Κύπρο.

Ο αγώνας, που διοργανώνεται από τον Πανελλήνιο Ομιλο Ιστιοπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης, σιγά – σιγά, έγινε θεσμός και πρόσφερε πολλά σε εθνικές υποθέσεις, στον τουρισμό, στην κοινωνία. Σε συνεννόηση και συνεργασία με την Πολιτεία, την δεκαετία του ’80, ο αγώνας διαδραμάτισε εθνικό ρόλο, καθότι οι Τούρκοι προσπαθούσαν ν’ αμφισβητήσουν την ελληνικότητα των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Ετσι, κάποιοι αγώνες εκείνης της περιόδου περιλαμβάνουν περισσότερα νησιά της περιοχής. 

Ο Γιάννης Μαραγκουδάκης (δεύτερος από αριστερά)
και ο Δημήτρης Δεληγιάννης στο μικρόφωνο.

Εδώ αξίζει ν’ αναφέρουμε όσα είπε σήμερα, σε συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος του ΠΟΙΑΘ, Γιάννης Μαραγκουδάκης, σχετικά με την προσπάθεια των Τούρκων να συνδιοργανώσουν τον αγώνα. Το επιδιώκουν εδώ και χρόνια, αλλά ο όμιλος αρνείται. «Δεν νοείται για εμάς έστω και συμβολικό μοίρασμα του Αιγαίου», τόνισε ο πρόεδρος.

Παράλληλα, ο ΠΟΙΑΘ, άρχισε να ιδρύει παραρτήματα σε διάφορα νησιά του Αιγαίου, αλλά και του Ιονίου, με σκοπό την διάδοση και ανάπτυξη του αθλήματος. Στις επισκέψεις στα νησιά πραγματοποιούνται και πολιτιστικές εκδηλώσεις (π.χ. συναυλίες της Ορχήστρας των Χρωμάτων), συνεισφέροντας και με αυτόν τον τρόπο στην κοινωνία. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι η τηλεϊατρική στην Ελλάδα εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά το 1995, στο Αγαθονήσι με πρωτοβουλία του ΠΟΙΑΘ.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο άλλο ένας γεγονός: Το Ράλλυ Αιγαίου ήταν η πρώτη ερασιτεχνική αθλητική διοργάνωση, που έβαλε χορηγούς. Η αρχή έγινε το 1981. Εφέτος, επίσημος χορηγός είναι τα Παγωτά ΕΒΓΑ. Χορηγός είναι και τα ΕΛ.ΤΑ, χορηγός επικοινωνίας η NOVA, ενώ υποστηρικτές είναι η G4S, η εταιρεία, Δ. Κορωνάκης, η TECHNAVA, η SHELL και το news.gr. Πάντα υπάρχει δε, στενή συνεργασία με τον Λιμενικό Σώμα και, φυσικά, με το Πολεμικό Ναυτικό, το οποίο εφέτος θα εκπροσωπηθεί με σκάφος. Κυβερνήτης θα είναι ο παλαιός πρωταθλητής, πλωτάρχης, Δημήτρης Δεληγιάννης, συγκυβερνήτης ο, επίσης, παλαιός πρωταθλητής, Λεωνίδας Πελεκανάκης και πλήρωμα νεοορκισθέντες Ναυτικοί Δόκιμοι. Θα μετάσχουν 45 σκάφη, εκ των οποίων δύο είναι από την Γερμανία και 14 από την περιφέρεια της Ελλάδος. Θα ξεκινήσουν από το Φάληρο, θα πάνε στην Σύρο, στην Πάτμο, στο Κουφονήσι και στις 27 Ιουλίου θα επιστρέψουν στο Σούνιο.
Στα 49 χρόνια του αγώνα, έχουν γίνει 120 επισκέψεις σε νησιά και έχουν μετάσχει 1.700 σκάφη, που έχουν καλύψει την περίμετρο όλης της Γης.