Με την πλάτη στο ταπί η ελληνική πάλη

Οι Ελληνες παλαιστές υπέφεραν στα χέρια των αντιπάλων τους.

Διευθυντή Επικοινωνίας, Στρατηγικής και Μάρκετινγκ απέκτησε η Ελληνική Ομοσπονδία Πάλης (ΕΟΦΠ). Και πολύ καλά έκανε, αφού ΚΑΙ αυτοί οι τομείς είναι ουσιαστικοί στην προσπάθεια ανάπτυξης ενός αθλήματος. Αθλητές, όμως, που να μπορούν να σταθούν αξιοπρεπώς στα διεθνή πρωταθλήματα θ’ αποκτήσει κάποτε ξανά η ελληνική πάλη;
Το ερώτημα τίθεται μετά τα τραγικά αποτελέσματα των Ελλήνων στα παγκόσμια πρωταθλήματα εφήβων και παίδων - κορασίδων. Στις νεανίδες δεν εκπροσωπηθήκαμε. Ας δούμε συνοπτικά τι έκαναν οι Ελληνες, που αγωνίσθηκαν σε αυτά: 

Εφηβοι: Ελληνορωμαϊκή: 66 κιλά: 26^ος, 74κ.: 15^ος (αποκλείσθηκε από τον Αλβανό), 84κ.: 16^ος, 96κ.: 18^ος, 120κ.: 13^ος. Συνολικά αποτελέσματα: 0 νίκες - 5 ήττες.

Ελευθέρα: 66κ.: 23^ος, 74κ.: 28^ος, 84κ.: 19^ος, 120κ.: 15^ος (έχασε από τον Τυνήσιο). Σύνολο: 0 νίκες - 4 ήττες. Καλύτερος Ελληνας ήταν ο… Καναδός, Γιάννης Ναρλίδης (14^ος στα 96κ.). 

Παίδες: Ελευθέρα: 58κ.: 14^ος ο Φώτης Παπαδάκης με μία νίκη (επί του Ιταλού) και μία ήττα, 63κ.: 19^ος, 69κ.: 20^ος, 76κ.: 10^ος ο Σπύρος Τσακαλίδης με 1 (επί του Λετονού) - 1, 100κ.: 13^ος. Σύνολο: 2 νίκες - 6 ήττες. Η Ελλάς, με 1 βαθμό, κατετάγη 26^η.

Ελληνορωμαϊκή: 50κ.: 21^ος, 54κ.: 24^ος, 63κ.: 19^ος, 69κ.: 15^ος, 76κ.: 18^ος, 85κ.: 12^ος (ηττήθη από τον Νοτιοαφρικανό). Σύνολο 0-6. 

Κορασίδες: 70κ.: 17^η: Σύνολο 0 νίκες - 1 ήττα.

Γενικό σύνολο νικών - ηττών: 2-22. 

Σκεφθείτε δε, ότι η Ελλάς δεν εκπροσωπήθηκε σε όλες τις κατηγορίες βάρους. Αυτοί που αγωνίσθηκαν είναι, θεωρητικά, οι κορυφαίοι...

Αν αυτός ο απολογισμός μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητικός για το αποκληθέν, δικαιολογημένα, κάποτε, «άθλημα των Ολυμπιονικών», τότε περιττεύει κάθε περαιτέρω συζήτηση. Επειδή, φυσικά, όμως, είμαστε βέβαιοι, ότι ουδείς άνθρωπος της πάλης πιστεύει κάτι τέτοιο, περιμένουμε να δούμε, τι θα γίνει ώστε τα προσεχή χρόνια να έχουμε αθλητές, που θα μπαίνουν στην δεκάδα. Δεν μιλάμε για μετάλλια. Απλώς για θέσεις στην βαθμολογούμενη δεκάδα. 

Γνωρίζουμε πολύ καλά, πως υπάρχουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Δεν είναι εύκολο -τουναντίον, είναι πολύ δύσκολο- να διατηρεί η ΕΟΦΠ μόνιμες εθνικές ομάδες, ώστε να γίνονται καλές προετοιμασίες. Μήπως, όμως, έτσι και αλλιώς, «αρμενίζουμε στραβά»; Τ’ αποτελέσματα αυτό δείχνουν.

Δεν είμαστε ειδικοί της πάλης, ώστε να προτείνουμε λύσεις. Σίγουρα, όμως, υπάρχουν τέτοιοι. Εντός και εκτός της Ομοσπονδίας. Αυτό που πρέπει να γίνει, λοιπόν, είναι, όσοι αγαπούν το άθλημα και το γνωρίζουν, να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουν χωρίς προκαταλήψεις. Να γίνει ανοιχτή και ελεύθερη συζήτηση, χωρίς πείσματα και εγωισμούς. Τούτο, εφόσον αγαπούν πράγματι την πάλη. 

Κι’ ένα άλλο ερώτημα: Η συμμετοχή των νεαρών αθλητών μας στα παγκόσμια πρωταθλήματα, τελικά τους κάνει καλό ή κακό; Τους ωφελεί (απόκτηση εμπειρίας) ή τους βλάπτει, δεδομένου ότι οι συνεχείς ήττες, μερικές δε, εξ αυτών συντριπτικές, τους ρίχνουν, όχι μόνο στο ταπί, αλλά, κυρίως, ψυχολογικά; Υπάρχουν και οι δύο απόψεις. Χρήσιμο θα ήταν, συνεπώς, ν’ αποτελέσει και αυτό το ζήτημα αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και συζήτησης.

Ο πρόεδρος της ΕΟΦΠ, Κώστας Θάνος υπήρξε σπουδαίος παλαιστής. Αρα ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν γνωρίζει το άθλημα. Γι’ αυτό όλοι οι άνθρωποι της πάλης, και όσοι την αγαπάμε, περιμένουμε πολλά από αυτόν και την διοίκηση της Ομοσπονδίας. Νομίζουμε, δικαιολογημένα…

Ο σοφός, Ηλίας Μπαζίνας

Η Αττική γη φιλοξενεί, πλέον, τον Ηλία Μπαζίνα. Αυτόν τον γνήσιο Μανιάτη, τον υπερήφανο για την καταγωγή του (ήταν από το Ομηρικό, ιστορικό και πανέμορφο Οίτυλο), που μάς «την έσκασε» κι έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 73 ετών, αφήνοντας πολλά σπουδαία άρθρα ημιτελή ή, απλώς, στο μυαλό του.
Το κενό που καταλείπει στον Τύπο και στον αθλητισμό (από την θεωρητική του πλευρά), η απώλεια τού σοφού (όπως τον είχα χαρακτηρίσει κάποτε στην «Καθημερινή»), Ηλία Μπαζίνα δύσκολα θ’ αναπληρωθεί. Και αυτά δεν είναι λόγια που γράφονται ή λέγονται μετά έναν θάνατο. Τα πιστεύω ακράδαντα.
Τα κείμενά του, μολονότι δημοσιεύονταν σε αθλητική εφημερίδα, συχνότατα δεν αναφέρονταν σε θέματα του αθλητισμού. Πότε σοβαρά, πότε χιουμοριστικά (πάντα με σαρκαστικό, ενίοτε δε, και με αυτοσαρκαστικό χιούμορ), μερικές φορές υπερβολικά, άλλες κάπως λαϊκίστικα (εξηγούσε αυτό το στυλ, τα διάφορα «ναούμε» και άλλα ανάλογα, που «πέταγε» ακόμη και μέσα σε σοβαρά κείμενα, λέγοντας πως, το χρησιμοποιεί, διότι δεν είναι όλοι οι αναγνώστες των αθλητικών εφημερίδων υψηλού μορφωτικού επιπέδου), πάντοτε δε, διεισδυτικά, σχεδόν όλες τις φορές ανέτεμναν την κοινωνία και (ή) τον αθλητισμό και αποτελούσαν μάθημα. Για όλους μας. Μάθημα ελληνικών. Μάθημα χρήσης της γλώσσας. Μάθημα γύρω από τον αθλητισμό. Μάθημα για πολλά θέματα. Μάθημα για την ζωή…
Συνήθιζε να κάνει προβλέψεις. Με ύφος απόλυτο, που δεν επιδεχόταν αντίρρηση. Οταν «έπεφτε έξω», το παραδεχόταν, αυτοσαρκαζόμενος.
Νομικός, εμβριθής γνώστης πολλών θεμάτων, πολύγλωσσος, φίλος των ζώων, απαισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας, αισιόδοξος, όμως, για τους νέους, για τους οποίους πίστευε πως αποτελούν την μόνη ελπίδα της Γης, ήταν ο άνθρωπος που ουδέποτε θα σ’ έκανε να βαρεθείς να μιλάς μαζί του.
Τον γνώρισα το 1979 , στο παγκόσμιο πρωτάθλημα άρσης βαρών, που είχε διεξαχθεί στην Θεσσαλονίκη. Με τον κινηματογραφιστή και παλαιό αθλητή του αθλήματος, Νίκο Γραμματικόπουλο, δημιούργησαν ένα έξοχο ντοκιμαντέρ, το οποίο προβλήθηκε σε συνέχειες από το τότε δεύτερο κανάλι της ΕΡΤ, στις αθλητικές εκπομπές τού Σαββάτου. Επειδή και οι δύο γνώριζαν την άρση βαρών «από μέσα», εστίαζαν και σε σημεία, στα οποία ακόμη κι ένας… Μπερτολούτσι δεν θα έδινε σημασία. Κορυφαίο, κατά την άποψη πολλών (και την δική μου, αν τούτο έχει κάποια σημασία), ήταν το μέρος που αφορούσε τον Γιούρικ Βαρντανιάν, ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει αναδειχθεί στην ιστορία της άρσης βαρών.

Οχι μόνο, γιατί αναδείχθηκε μία φορά «χρυσός» Ολυμπιονίκης και άλλες έξι πρωταθλητής κόσμου. Ούτε γιατί οι επιδόσεις του στην κατηγορία των 82,5κ. (182,5κ. στο αρασέ, 224 στο επωλέ ζετέ) ήταν ασύλληπτες για τον ανθρώπινο νου, τότε. Αλλά κυρίως, διότι ήταν εκπληκτικός αθλητής, με απίστευτα ρεκόρ στο άλμα εις ύψος (σίγουρα 2,12μ., κάποιοι λένε 2,15μ.), στο μήκος άνευ φοράς (πάνω από 3,60μ.), στο μήκος (7,60) κ.ο.κ.
Ξεφύγαμε., όμως, Το θέμα μας δεν είναι ο εκπληκτικός Αρμένιος, αλλά ο φίλος του, Ηλίας Μπαζίνας.
Πνευματικά πανίσχυρος αλλά και σωματικά φοβερά δυνατός, μάς εντυπωσίαζε. Θυμάμαι, στα 41-42 του, έμπαινε στην αίθουσα άρσης βαρών του Πανελλήνιου, έβγαζε το πουκάμισο, έμενε με την αμάνικη φανέλα και, αφού έκανε μια «ψευτοπροθέρμανση», κουνώντας λίγο τα χέρια, έβαζε 100 κιλά στον επικλινή πάγκο και τα σήκωνε. Μετά πρόσθετε βάρος. Ανάλογες μαρτυρίες υπάρχουν πολλές. Αλλωστε, ο Ηλίας υπήρξε από τους πρώτους αθλητές της άρσης βαρών στην Ελλάδα, χωρίς, πάντως, να κάνει πρωταθλητισμό. Είχε ασχοληθεί και με την πυγμαχία, τις ρίψεις, το «πάουερ λίφτινγκ» (δυναμική άρση βαρών, δηλαδή, άρση σε πάγκο, βαθύ κάθισμα και «ξεκόλλημα») και το «μπρα ντε φερ».
Είχα την τιμή να με θεωρεί φίλο του και να έχει αναφερθεί σε κείμενά μου σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στον «Φίλαθλο». Ανταλλάσσαμε απόψεις για τον αθλητισμό και πάντα είχα να ωφεληθώ από τις γνώσεις του. Η απώλειά του είναι σημαντική και για μένα.
Καλό ταξίδι, Ηλία. Και, ποιος ξέρει, μπορεί ν’ ανταμώσουμε ξανά και να μιλήσουμε για βάρη, ρίψεις, ντόπινγκ, ποδόσφαιρο και τόσα άλλα. Και να διαφωνήσουμε για το ύφος κάποιων κειμένων σου…

ΥΓ: Πληροφορήθηκαμε, ότι στην εξόδιο τελετή, δεν παρέστησαν κάποιοι άνθρωποι (ο περιφερειάρχης και πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών, Γιάννης Σγουρός και ο Ολυμπιονίκης και νυν πρόεδρος της ΕΟΑΒ, Πύρρος Δήμας), που όφειλαν να είναι παρόντες. Κρίμα... 

* O Νίκος Γαλιατσάτος, παλαιός πρωταθλητής Ελλάδος και πρώην εθνικός προπονητής της άρσης βαρών, νυν διεθνής κριτής Α' κατηγορίας, πρόεδρος του συλλόγου, «Ο Κέφαλος» και των Διαχρονικών Αρσιβαριστών Ελλάδος και αρχιπύραρχος του Πυροσβεστικού Σώματος, μας έστειλε άνα κείμενο με την επιθυμία να δημοσιευθεί στα σχόλια του συγκεκριμένου θέματος. Διαβάστε το, έχει ενδιαφέρον.

 

Καλή αρχή με γκολ αλλά και... διαμαρτυρίες

Του Γιάννη Κουκουλά

Ο Παναιτωλικός "φωνάζει" για την διαιτησία στη Λεωφόρο.

Το ό,τι άρχισε το επαγγελματικό μας πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, δεν αποτελεί είδηση. Ούτε πως, για να ικανοποιηθούν οι ψηφοφόροι συγκεκριμένων πολιτικών, διεξάγεται με 18 ομάδες… Θα ξαναγίνουν 16… για ν' αυξηθούν πάλι, αν κάποιοι χρειαστούν  σταυρούς.

Θα μπορούσε ν' αποτελέσει είδηση, το ότι από τα εννέα παιχνίδια της πρώτης αγωνιστικής, τα περισσότερα είχαν αρκετά γκολ και ενδιαφέρουσα εξέλιξη, με ανατροπές στο σκορ. Για την προσέλευση κόσμου, ας μην αρχίσουμε να γκρινιάζουμε. Οι διακοπές συνεχίζονται όπως και η οικονομική κρίση. Θα πείτε τώρα, πώς συμβαδίζουν αυτά τα δύο. Ελληνες είμαστε, βρίσκουμε λύσεις στα ζόρια…
Ομως, με το σήκωμα της αυλαίας, εμφανίστηκαν και τα βασικά αίτια που προκαλούν την αποστροφή του κόσμου για το ελληνικό πρωτάθλημα. Με πρώτο και καλύτερο, τις διαμαρτυρίες για τις αποφάσεις των διαιτητών. Δεν θα σταθώ στο αν ήταν σωστές ή λανθασμένες. Τονίζω τη νοοτροπία παραγόντων, προπονητών και παικτών. Καθώς, επίσης, και του οπαδικού Τύπου.
Η πρώτη διαμαρτυρία, πριν ακόμα να λήξει το παιχνίδι, ήρθε από την Ξάνθη, για την διαιτησία στον αγώνα της με τον ΠΑΟΚ. Μία προσφιλή τακτική του κ. Πανόπουλου. Ακολούθησαν οι αντιδράσεις από τον Παναιτωλικό, για τα εις βάρος του σφυρίγματα στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Υπήρξαν και άλλες πολλές αντιδράσεις. Δεν χρειάζεται να τις παραθέσω.
Πρέπει, όμως, να σταθώ στην απαράδεκτη, πλέον, παρουσίαση των συμβάντων σ' ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, από μερίδα συναδέλφων, οι περισσότεροι των οποίων εργάζονται σε οπαδικά έντυπα. Δεν με απασχολεί, αν κάνουν το… άσπρο – μαύρο.
Θλίβομαι, όμως, όταν διαπιστώνω, καθημερινά πλέον πως βασικό τους μέλημα είναι η υποτίμηση και ο χλευασμός του αντιπάλου. Και, μάλιστα, χωρίς να κοιτάζουν την δική τους… καμπούρα.
Το έχω γράψει πολλές φορές στην «Καθημερινή» και δράττομαι της ευκαιρίας να το επαναλάβω και από εδώ. Μία από τις βασικότερες αιτίες της έκρηξης του φανατισμού και, κατ’ επέκταση, της βίας στα γήπεδα, είναι τα γραφόμενα και λεγόμενα από μερίδα, επαναλαμβάνω, του αθλητικού Τύπου.
Δημοσιογράφοι για να γίνουν «αρεστοί» σε αφεντικά και προέδρους, δεν λογαριάζουν τίποτα απολύτως.
Και αν δεν βρεθεί κάποιος να βάλει φρένο σ’ αυτόν τον κατήφορο του αθλητικού ρεπορτάζ, δεν θα μπορεί κανείς να αντιδράσει, στο… αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι.
gianniskoukoulas@gmail.com      

«Αφαντοι» στην Μόσχα

Ο πήχυς έπεσε και ο Κώστας Φιλιππίδης δεν πέταξε όσο ψηλά επιθυμούσε στην Μόσχα...

Φθάσαμε, λοιπόν, στο τέλος. Είναι η ώρα του απολογισμού. Είναι θετικός ή αρνητικός για την ελληνική αποστολή, που πήρε μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου;

Είναι δύσκολο να δοθεί μονολεκτική απάντηση. Το νόμισμα έχει δύο όψεις. Εν προκειμένω, μια όμορφη και μια άσχημη. 

Τι είχαμε; Πέντε τελικούς, δύο ημιτελικούς, μόνο ένα ατομικό ρεκόρ, μερικές καλές εμφανίσεις και κάποιες απογοητευτικές. Ας τα δούμε όλα αναλυτικά:

Σε τελικούς προκρίθηκαν πέντε άλτες. Ως αρχικός απολογισμός, δεν είναι κακός. Δυστυχώς, όμως, στους τελικούς δεν έκαναν κάτι καλό. Κάτι ταιριαστό με τις δυνατότητές τους και τις εφετινές επιδόσεις τους. Ο Κώστας Φιλιππίδης (5,82μ. εφέτος στον ανοικτό στίβο, 5,83 στον κλειστό) έμεινε στην 10^η θέση στο επί κοντώ με 5,65μ. και ο Λούης Τσάτουμας (8,23 το 2013) το ίδιο στο μήκος με 7,98μ. (8,00 στον προκριματικό, ενώ με 8,01μ. στα τρία πρώτα άλματα του τελικού θα έμπαινε στην οκτάδα). Ο Κώστας ίσως «πλήρωσε» τους πολλούς αγώνες που έκανε κι' εφέτος. Για τον Λούη χάθηκε άλλη μία ευκαιρία διάκρισης σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, σε τελικό του οποίου προκρίθηκε για τρίτη φορά, χωρίς, και πάλι, καλή συνέχεια. Κρίμα. Δέκατος κατετάγη και ο Κώστας Μπανιώτης (2,34μ. φέτος) στο ύψος με 2,25μ. (2,26 στον προκριματικό). Πιθανόν να τον επηρέασαν κάποιες ενοχλήσεις στο ένα πόδι. Ο Δημήτρης Τσιάμης (17,05μ. φέτος) εζήλωσεν, όχι την δόξαν, αλλά την θέση των προηγούμενων και κατετάγη και αυτός 10ος στο τριπλούν με 16,66μ. (16,69 στον προκριματικό). Ο 5ος πήδησε 16,90... Η Αθανασία Πέρρα έμεινε 12^η στο τριπλούν με 13,75μ. (13,92 στον προκριματικό). Η οκτάδα ήθελε 14,15μ. Πήγε με 14,48μ. εφετινή επίδοση. Ούτε η ίδια πρέπει να έφυγε ικανοποιημένη από την Μόσχα.

Και οι πέντε στον τελικό πήδησαν λιγότερο από ό,τι στον προκριματικό. 

Οι τρεις αθλητές μας, που αγωνίσθηκαν εκτός σταδίου, βρήκαν τον δρόμο να επιστρέψουν σε αυτό. Και όλοι «το πάλεψαν». Ο βαδιστής, Αλέξανδρος  Παπαμιχαήλ στα 20.000μ. τερμάτισε 16^ος στους 63, με φετινό ρεκόρ (1 ώρα 23’48’’). Ατομικό ρεκόρ (1:33’42’’) σημείωσε η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, που κατετάγη 32^η στις 62 στο αντίστοιχο αγώνισμα.

Μονό η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη πέτυχε ατομικό ρεκόρ.

Το έχουμε γράψει πολλές φορές: Ο αθλητής που επιτυγχάνει ατομικό ρεκόρ ή καλύτερη επίδοση περιόδου, έχει εκτελέσει την αποστολή του, ανεξαρτήτως θέσης. Στον Μαραθώνιο, η Πόπη Αστροπεκάκη τερμάτισε 29^η στις 77. Ηταν καλή η αγωνιστική παρουσία της. Ετρεξε μαχητικά και με μυαλό. Είχε καλή τακτική. 
Ο Λυκούργος Τσάκωνας και η Μαρία Μπελιμπασάκη προκρίθηκαν στον ημιτελικό των 200μ. Ο Τσάκωνας πανάξια, ως 14ος με 20.55, ενώ η Μαρία ήταν τυχερή. Μπήκε στις 24 με την… 33^η επίδοση (23.41) επειδή ακυρώθηκε μια αθλήτρια της σειράς της, στην οποία η Μπελιμπασάκη είχε τερματίσει 4^η. Ετσι ανέβηκε στην 3^η θέση και προκρίθηκε. Στους ημιτελικούς ο Τσάκωνας κατετάγη 17^ος με 20.56 και η Μαρία 23^η με 23.46.

Κάτω από τα επίπεδά του, αλλά όχι απογοητευτική, ήταν η εμφάνιση του Κώστα Δουβαλίδη, που πήρε την 19^η θέση στα 110μ. μ’ εμπόδια με 13.55. Μπορούσε εύκολα να μπει στους ημιτελικούς.

Ο Αντώνης Μάστορας πλήρωσε την έλλειψη εμπειρίας. Με 2,26μ., με την πρώτη προσπάθεια, κατετάγη 13^ος στον προκριματικό του ύψους. Με την ίδια επίδοση προκρίθηκαν τέσσερις. Δυστυχώς, ο Αντώνης υπερέβη τα 2,17μ. με την τρίτη και αυτό του κόστισε. Πήγε καλά, πάντως.

Η επταθλήτρια, Σοφία Υφαντίδου σκόπευε τους 6.000 βαθμούς. Κατετάγη 23^η με 5.894. Δεν πέτυχε τον στόχο της, αλλά και δεν καταποντίσθηκε.

Διπλή απογοήτευση πήραμε στο επί κοντώ γυναικών. Η Νικόλ Κυριακοπούλου έμεινε χαμηλά (4,45μ.) και στην 13^η θέση. Η 12^η προκρίθηκε με 4,55. Η Στέλλα Λεδάκη μηδενίσθηκε στα 4,15. Συγχωρείται μια κακή εμφάνιση. Πέρσι και στο πρωτάθλημα Ευρώπης, αλλά και στους Ολυμπιακούς, όπου ισοφάρισε το ατομικό της ρεκόρ, είχε δείξει πως μπορεί να στέκεται καλά σε μεγάλους αγώνες. Ελπίζουμε πως θα το επιβεβαιώσει στο μέλλον. Η Νικόλ, μετά μία σειρά πολύ καλών εμφανίσεων σε σημαντικές διοργανώσεις, έχει δύο αποτυχίες. Στους Ολυμπιακούς και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πρέπει, μαζί με τον προπονητή της, να βρουν, τι φταίει. Και γρήγορα, πριν να παγιωθεί αυτό.

Η Τόνια Στεργίου, που κάποτε ήταν πολύ σταθερή στους μεγάλους αγώνες, εφέτος, σε όλη την περίοδο, εμφανιζόταν… μια του ύψους, μια του βάθους. Στην Μόσχα ήταν του… βάθους και πήρε την 20^η θέση στο… ύψος με, μόλις, 1,83μ. (φετινό ρεκόρ 1,95μ.).

Αφήσαμε τελευταία την τριπλουνίστρια, Νίκη Πανέττα. Μόσχα, Λονδίνο, Κωνσταντινούπολη, Νταεγού. Η όμορφη αθλήτρια, την τελευταία τριετία (2011, 2012, 2013) γυρίζει τον κόσμο μ’ έξοδα του ΣΕΓΑΣ, δηλαδή, δικά μας. Στην Ρωσία πήδησε 13,69μ. και κατετάγη 15^η. Θα προκρινόταν με 13,88μ. Πήγε με φετινή επίδοση 14,20μ.

Η Νίκη Πανέττα, τουρίστρια στην Κωνσταντινούπολη

Θα επαναλάβουμε όσα γράψαμε πριν από λίγες ημέρες: Ο ΣΕΓΑΣ ΔΕΝ είναι πρακτορείο ταξιδίων. Δεν νοείται και δεν επιτρέπεται κάποιοι (αθλητές, αλλά και προπονητές) να κάνουν τον γύρο του κόσμου με δαπάνες του, που, στην πραγματικότητα, είναι δικές μας, καθότι οι ομοσπονδίες επιχορηγούνται από το κράτος. Αθλητές και αθλήτριες που, κατ' εξακολούθηση, αποτυγχάνουν στους μεγάλους αγώνες, δεν πρέπει να πηγαίνουν σε αυτούς, όποια επίδοση κι αν έχουν σημειώσει πριν, παρά μόνο μ' έξοδά τους, εφόσον επιθυμούν ν' αγωνισθούν. Ο ΣΕΓΑΣ απλώς θα τους δηλώνει και θα τους περιλαμβάνει στην αποστολή, αλλά δεν θα καταβάλλει τις δαπάνες. Αν στην συγκεκριμένη διοργάνωση επιτύχουν (αν, δηλαδή, προκριθούν στον τελικό ή φθάσουν ή ξεπεράσουν το ρεκόρ τους ή, έστω, το πλησιάσουν), τότε θα μεταβούν στους επόμενους μεγάλους αγώνες μ' έξοδα του ΣΕΓΑΣ, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, πως θα έχουν «πιάσει» το όριο. Φυσικά, αν στην διοργάνωση που θα έχουν πάει με χρήματά τους, κατορθώσουν να μπουν στην οκτάδα, τότε ο ΣΕΓΑΣ θα τους δίνει τα έξοδα. Η ανοχή στους αθλητές και τις αθλήτριες του ΟΑΚΑ, του «Ειρήνης και Φιλίας» και, εν γένει, των εσωτερικών διοργανώσεων, πρέπει κάποτε να σταματήσει.

Αυτά συνέβησαν στην Μόσχα. Τελικά, ήταν θετικός ή αρνητικός ο απολογισμός; Το πρόσημο (συν, πλην ή παύλα, δηλαδή, ούτε το ένα ούτε το άλλο), βάλτε το εσείς. 
Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάς πέρασε απαρατήρητη. Και αγωνιστικά, μολονότι οι εμφανίσεις των αθλητών μας συνολικά δεν ήταν κακές, αλλά και τηλεοπτικά. Οπως γράψαμε, οι παραγωγοί των τηλεοπτικών μεταδόσεων, έδειξαν Ελληνες μόνο όταν δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Μόνο, δηλαδή, όσους πήραν μέρος σε αγωνίσματα δρόμου. Γι’ αυτό πρέπει, έστω και... κατόπιν εορτής, να διαμαρτυρηθούν εντονότατα όπου δει και ο ΣΕΓΑΣ και το υφυπουργείο Αθλητισμού. Πληρώσαμε για τηλεοπτικά δικαιώματα και δεν πήραμε κάτι ειδικό ως αντάλλαγμα. Οσο για τις τηλεοπτικές περιγραφές της Δ.Τ. (Δημόσια Τηλεόραση) από την τρίτη ημέρα των αγώνων και μετά, τι να πούμε. Αλλη φορά έσπαγαν τα νεύρα μας και άλλη διασκεδάζαμε δωρεάν… Καλή αρχή, Παντελή Καψή.

Ελεγκτές ή «χαφιέδες»

Δεν γνωρίζουμε, και ως εκ τούτου δεν έχουμε άποψη γι’ αυτά, τα γεγονότα, που οδήγησαν στον αδόκητο χαμό ενός 19χρονου, ο οποίος δεν έβγαλε εισιτήριο στο τρόλεϊ. Ούτε η αναγνώστρια του μπλογκ μας, Α. Μ. έχει γνώση αυτών. Ξέρει, όμως, πολύ καλά, τι της συνέβη πριν από λίγο καιρό σε λεωφορείο με δύο, κατά δήλωσή τους, ελεγκτές εισιτηρίων. Η συμπεριφορά τους ήταν επιεικώς απαράδεκτη.
Ιδού τα γεγονότα: Οι δύο ελεγκτές, ντυμένοι με κοινά ρούχα, χωρίς το παραμικρό ενδεικτικό της ιδιότητάς τους, στέκονταν στην στάση λεωφορείου, μακριά ο ένας από τον άλλον, μαζί με τους υπόλοιπους υποψήφιους επιβάτες. Oταν έφθασε το λεωφορείο, ανέβηκαν. Την στιγμή που πλησίαζε το όχημα, κτύπησε το κινητό τηλέφωνο ενός κυρίου, ο οποίος, ανεβαίνοντας, απάντησε και συνέχισε να μιλάει, με συνέπεια να μη ακυρώσει αμέσως το εισιτήριο, το οποίο είχε στην τσέπη. Ο ένας ελεγκτής πήγε απ’ ευθείας σε αυτόν, που εξακολουθούσε να μιλάει στο τηλέφωνο, και του ζήτησε το εισιτήριο.

Ο επιβάτης τού εξήγησε πως δεν το είχε ακυρώσει διότι μιλούσε στο τηλέφωνο, το έβγαλε δε, και του το έδειξε. Ο ελεγκτής, όμως, ήταν ανένδοτος και έβγαλε το μπλοκ για να καταγράψει τα στοιχεία του. Με αυτά και μ’ αυτά, το λεωφορείο έφθασε στην επόμενη στάση, όπου ο κύριος, βοηθούμενος από ένα άλλο περιστατικό, αναγκάστηκε ν’ αποβιβασθεί ώστε ν’ αποφύγει τα χειρότερα. Εν τω μεταξύ, ο έτερος των ελεγκτών είχε πλησιάσει την Α. Μ., και ζήτησε το εισιτήριό της. Η επιβάτις δεν είχε εισιτήριο, διότι διέθετε κάρτα. Ενοχλημένη, όμως, από την συμπεριφορά και την εμφάνιση των ελεγκτών, αποφάσισε να «το τραβήξει»:

-Γιατί να σας δείξω το εισιτήριο;

-Διότι είμαι ελεγκτής.

-Κι εγώ πώς το ξέρω;

Της έδειξε μια κάρτα.

-Τέτοιες κάρτες μπορώ να φτιάξω 40 την ώρα. Οι ελεγκτές φορούν μια στολή και την κάρτα κρεμασμένη στο σακάκι ή στο πουκάμισο. Ετσι κάνουν στο μετρό, όπου κυκλοφορώ πολύ.

Ο άλλος ελεγκτής εγκατέλειψε τον επιβάτη με το κινητό και πλησίασε την Α.Μ. Της είπε ότι έχουν μπλοκάκια και κάρτες, αλλά η επιβάτις τους εξήγησε πως δεν τους αναγνωρίζει ως ελεγκτές. Της ζήτησαν την ταυτότητά της κι’ εκείνη αρνήθηκε να τους την επιδείξει. Τότε της ζήτησαν επιτακτικά να κατεβεί από το λεωφορείο. Τους απάντησε πως θα κατεβεί μόνο εκεί όπου πηγαίνει. Αυτοί κινήθηκαν για να την κατεβάσουν με το ζόρι, οπότε τους είπε:

«Μη τολμήσει κανείς να με αγγίξει. Τι είστε εσείς, ελεγκτές ή χαφιέδες; Θα φωνάξω εγώ την Αστυνομία».

Ακολούθησε έντονος διάλογος και απείλησαν ότι θα της κάνουν μήνυση. Η Α.Μ. τους απάντησε να πάνε στην υπηρεσία τους και να πουν, ότι μία… τρελή αρνήθηκε να τους δείξει το εισιτήριο, διότι ήταν ντυμένοι με πολιτικά ρούχα και χωρίς κρεμασμένη κάρτα της ιδιότητάς τους.
«Θα μπορούσα κι εγώ να πάω με κάποιον φίλο μου και να υποδύομαι τον ελεγκτή, έχοντας φτιάξει κάρτα», τους είπε.
Οταν έφθασε στην στάση της, κατέβηκε. Οι ελεγκτές την ακολούθησαν και στο φωτεινό σηματοδότη τής λεωφόρου Ποσειδώνος σταμάτησαν κι αυτοί, για να την ακολουθήσουν -όπως της είπαν- έως το σπίτι της. Οπότε η Α.Μ. τους προειδοποίησε πως, δεν θα πάει σπίτι της, αλλά στο αστυνομικό τμήμα Π. Φαλήρου, για να διαπιστώσουν εκεί μέχρι πού φθάνει η δικαιοδοσία ενός ελεγκτή και αν μπορούν, εν ώρα υπηρεσίας, να είναι ντυμένοι έτσι. Οπότε, εκείνοι συνειδητοποίησαν ότι, πράγματι, είχαν να κάνουν με μια «τρελή» αποφασισμένη για όλα κι’ εγκατέλειψαν την προσπάθεια… 

Συμπέρασμα: Διεκδικείτε τα δικαιώματά σας. 
Ενδεχόμενο συμπέρασμα: Πιθανότατα να υπάρχει όντως πρόβλημα με την συμπεριφορά των ελεγκτών στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ, κάτι που, μάλλον, δεν συμβαίνει στα μέσα σταθερής τροχιάς.