Ο σοφός, Ηλίας Μπαζίνας

Η Αττική γη φιλοξενεί, πλέον, τον Ηλία Μπαζίνα. Αυτόν τον γνήσιο Μανιάτη, τον υπερήφανο για την καταγωγή του (ήταν από το Ομηρικό, ιστορικό και πανέμορφο Οίτυλο), που μάς «την έσκασε» κι έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 73 ετών, αφήνοντας πολλά σπουδαία άρθρα ημιτελή ή, απλώς, στο μυαλό του.
Το κενό που καταλείπει στον Τύπο και στον αθλητισμό (από την θεωρητική του πλευρά), η απώλεια τού σοφού (όπως τον είχα χαρακτηρίσει κάποτε στην «Καθημερινή»), Ηλία Μπαζίνα δύσκολα θ’ αναπληρωθεί. Και αυτά δεν είναι λόγια που γράφονται ή λέγονται μετά έναν θάνατο. Τα πιστεύω ακράδαντα.
Τα κείμενά του, μολονότι δημοσιεύονταν σε αθλητική εφημερίδα, συχνότατα δεν αναφέρονταν σε θέματα του αθλητισμού. Πότε σοβαρά, πότε χιουμοριστικά (πάντα με σαρκαστικό, ενίοτε δε, και με αυτοσαρκαστικό χιούμορ), μερικές φορές υπερβολικά, άλλες κάπως λαϊκίστικα (εξηγούσε αυτό το στυλ, τα διάφορα «ναούμε» και άλλα ανάλογα, που «πέταγε» ακόμη και μέσα σε σοβαρά κείμενα, λέγοντας πως, το χρησιμοποιεί, διότι δεν είναι όλοι οι αναγνώστες των αθλητικών εφημερίδων υψηλού μορφωτικού επιπέδου), πάντοτε δε, διεισδυτικά, σχεδόν όλες τις φορές ανέτεμναν την κοινωνία και (ή) τον αθλητισμό και αποτελούσαν μάθημα. Για όλους μας. Μάθημα ελληνικών. Μάθημα χρήσης της γλώσσας. Μάθημα γύρω από τον αθλητισμό. Μάθημα για πολλά θέματα. Μάθημα για την ζωή…
Συνήθιζε να κάνει προβλέψεις. Με ύφος απόλυτο, που δεν επιδεχόταν αντίρρηση. Οταν «έπεφτε έξω», το παραδεχόταν, αυτοσαρκαζόμενος.
Νομικός, εμβριθής γνώστης πολλών θεμάτων, πολύγλωσσος, φίλος των ζώων, απαισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας, αισιόδοξος, όμως, για τους νέους, για τους οποίους πίστευε πως αποτελούν την μόνη ελπίδα της Γης, ήταν ο άνθρωπος που ουδέποτε θα σ’ έκανε να βαρεθείς να μιλάς μαζί του.
Τον γνώρισα το 1979 , στο παγκόσμιο πρωτάθλημα άρσης βαρών, που είχε διεξαχθεί στην Θεσσαλονίκη. Με τον κινηματογραφιστή και παλαιό αθλητή του αθλήματος, Νίκο Γραμματικόπουλο, δημιούργησαν ένα έξοχο ντοκιμαντέρ, το οποίο προβλήθηκε σε συνέχειες από το τότε δεύτερο κανάλι της ΕΡΤ, στις αθλητικές εκπομπές τού Σαββάτου. Επειδή και οι δύο γνώριζαν την άρση βαρών «από μέσα», εστίαζαν και σε σημεία, στα οποία ακόμη κι ένας… Μπερτολούτσι δεν θα έδινε σημασία. Κορυφαίο, κατά την άποψη πολλών (και την δική μου, αν τούτο έχει κάποια σημασία), ήταν το μέρος που αφορούσε τον Γιούρικ Βαρντανιάν, ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει αναδειχθεί στην ιστορία της άρσης βαρών.

Οχι μόνο, γιατί αναδείχθηκε μία φορά «χρυσός» Ολυμπιονίκης και άλλες έξι πρωταθλητής κόσμου. Ούτε γιατί οι επιδόσεις του στην κατηγορία των 82,5κ. (182,5κ. στο αρασέ, 224 στο επωλέ ζετέ) ήταν ασύλληπτες για τον ανθρώπινο νου, τότε. Αλλά κυρίως, διότι ήταν εκπληκτικός αθλητής, με απίστευτα ρεκόρ στο άλμα εις ύψος (σίγουρα 2,12μ., κάποιοι λένε 2,15μ.), στο μήκος άνευ φοράς (πάνω από 3,60μ.), στο μήκος (7,60) κ.ο.κ.
Ξεφύγαμε., όμως, Το θέμα μας δεν είναι ο εκπληκτικός Αρμένιος, αλλά ο φίλος του, Ηλίας Μπαζίνας.
Πνευματικά πανίσχυρος αλλά και σωματικά φοβερά δυνατός, μάς εντυπωσίαζε. Θυμάμαι, στα 41-42 του, έμπαινε στην αίθουσα άρσης βαρών του Πανελλήνιου, έβγαζε το πουκάμισο, έμενε με την αμάνικη φανέλα και, αφού έκανε μια «ψευτοπροθέρμανση», κουνώντας λίγο τα χέρια, έβαζε 100 κιλά στον επικλινή πάγκο και τα σήκωνε. Μετά πρόσθετε βάρος. Ανάλογες μαρτυρίες υπάρχουν πολλές. Αλλωστε, ο Ηλίας υπήρξε από τους πρώτους αθλητές της άρσης βαρών στην Ελλάδα, χωρίς, πάντως, να κάνει πρωταθλητισμό. Είχε ασχοληθεί και με την πυγμαχία, τις ρίψεις, το «πάουερ λίφτινγκ» (δυναμική άρση βαρών, δηλαδή, άρση σε πάγκο, βαθύ κάθισμα και «ξεκόλλημα») και το «μπρα ντε φερ».
Είχα την τιμή να με θεωρεί φίλο του και να έχει αναφερθεί σε κείμενά μου σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στον «Φίλαθλο». Ανταλλάσσαμε απόψεις για τον αθλητισμό και πάντα είχα να ωφεληθώ από τις γνώσεις του. Η απώλειά του είναι σημαντική και για μένα.
Καλό ταξίδι, Ηλία. Και, ποιος ξέρει, μπορεί ν’ ανταμώσουμε ξανά και να μιλήσουμε για βάρη, ρίψεις, ντόπινγκ, ποδόσφαιρο και τόσα άλλα. Και να διαφωνήσουμε για το ύφος κάποιων κειμένων σου…

ΥΓ: Πληροφορήθηκαμε, ότι στην εξόδιο τελετή, δεν παρέστησαν κάποιοι άνθρωποι (ο περιφερειάρχης και πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών, Γιάννης Σγουρός και ο Ολυμπιονίκης και νυν πρόεδρος της ΕΟΑΒ, Πύρρος Δήμας), που όφειλαν να είναι παρόντες. Κρίμα... 

* O Νίκος Γαλιατσάτος, παλαιός πρωταθλητής Ελλάδος και πρώην εθνικός προπονητής της άρσης βαρών, νυν διεθνής κριτής Α' κατηγορίας, πρόεδρος του συλλόγου, «Ο Κέφαλος» και των Διαχρονικών Αρσιβαριστών Ελλάδος και αρχιπύραρχος του Πυροσβεστικού Σώματος, μας έστειλε άνα κείμενο με την επιθυμία να δημοσιευθεί στα σχόλια του συγκεκριμένου θέματος. Διαβάστε το, έχει ενδιαφέρον.