Ο Ανθρωπισμός, αντιστάθμισμα στον φασισμό

Δημοσιεύουμε  σχόλιο της πιστής αναγνώστριας, Αννας Μάινα, σχετικά με το ζήτημα της «Χρυσής Αυγής»:

Από τα... θεάρεστα έργα των... Χριστιανών της «Χρυσής Αυγής».

«Το θέμα έχει πολλές παραμέτρους:
* Πολιτικούς κάθε είδους: διεφθαρμένους, προδότες, κλέφτες, συμφεροντολόγους ή, απλά, ανεπαρκείς.
* Πολίτες, τόσο ανόητους, ώστε να πιστεύουν ότι, ψηφίζοντας εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, μπορεί να σωθεί η χώρα και να εξυγιανθεί το σάπιο πολιτικό σύστημα… Ή, άλλους που ψηφίζουν "κατά παράδοση" ή από συνήθεια.
*Αστυνομικούς (για να μην πω "αστυνομία" και κατηγορηθώ για γενικευμένη απαξίωση) που, εκ της εκπαίδευσης τους, απαξιώνουν την ανθρώπινη υπόσταση, καθότι εκπαιδεύονται για να κτυπούν και να διαλύουν φιλειρηνικές συγκεντρώσεις, ψεκάζοντας ανθρώπους, λες και είναι έντομα.
*Δικαστικούς λειτουργούς που ενεργοποιούνται "κατά παραγγελία" σαν να διαθέτουν διακόπτες on/off.
Το πρόβλημα είναι περίπλοκο. Δεν έχει εύκολες λύσεις και, σίγουρα, δεν λύνεται με μερικές φυλακίσεις ή και καταδίκες, ακόμα. Χρειάζονται πολλά να γίνουν και ν' αποκατασταθούν: η κοινωνική δικαιοσύνη, το κράτος δικαίου, το αίσθημα ασφάλειας, η ελπίδα για το μέλλον. Για να αντιμετωπίσεις τον φασισμό χρειάζεται να προβάλεις τον Ανθρωπισμό ως αντιστάθμισμα και, επί πλέον, χρειάζονται, ψύχραιμη σκέψη, ανοιχτό μυαλό, συσπείρωση, αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια… Και βέβαια, ο κάθε Σαμαράς, ο κάθε Βενιζέλος και οι πέριξ αυτών, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα από τα προηγούμενα… Αποτελούν μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης… Πρέπει να απαλλαγούμε και από αυτούς. Το γρηγορότερο».

Οξεία «μπολτίτιδα»

Μία αιρετική άποψη εκφράζει ο παλαιός πρωταθλητής του στίβου και νυν κάτοχος παγκόσμιων μεταλλίων σε πρωταθλήματα βετεράνων (διαχρονικών) αθλητών, πολιτικός μηχανικός, Γιάννης Μπέλλος. Μια άποψη, που, ίσως, δεν βρει σύμφωνους πολλούς από όσους θα την διαβάσετε, αλλά σίγουρα είναι ενδιαφέρουσα:

 

Του Γιάννη Μπέλλου 

«Οι δημοσιογράφοι, μέσω των ΜΜΕ ή μάλλον ΜΠΕ (Μέσων Πλύσεως Εγκεφάλου), έχουν την δυνατότητα, μεταξύ άλλων, να δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα. Μας έχουν κάνει να μένουμε με το στόμα ανοιχτό μόλις δούμε ή ακούσουμε Μπολτ.

Τί είναι ο Μπολτ;   Είναι αθλητής στίβου που έχει τρέξει τα 100μ. σε 9’’58. Εκ πρώτης όψεως, τρομερό ρεκόρ. Ομως, μετά από μία απλή αναγωγή, θα διαπιστώσουμε ότι η μέση ταχύτητα που αναπτύσσει είναι περίπου 37,6 χλμ/ώρα. Αμα ‘‘βγάλουμε’’ την εκκίνηση, η μέγιστη ταχύτητα που αναπτύσσεται κατά τη διαδρομή είναι 38, άντε 39 χλμ/ώρα. Και αυτή η… υπερηχητική ταχύτητα επιτυγχάνεται στα στενά όρια των 100μ, διότι σε μία ώρα οι πρωταθλητές τρέχουν περί τα 21 χλμ. μόνο.
Η καμηλοπάρδαλη, αυτό το ‘‘ατσούμπαλο’’ ζώο, τρέχει με 56 χλμ. Η καφέ αρκούδα με 60-65, οι παχύδερμοι ελέφαντες και τα δυσκίνητα γουρούνια με πάνω από 40. Ας μην μιλήσουμε για λιοντάρια, τίγρεις, λεοπαρδάλεις κλπ. Και όλα αυτά τα ζώα διατηρούν αυτήν την ταχύτητα για πολύ περισσότερο από 100μ.
Συμπέρασμα:
Ο άνθρωπος είναι ένα πολύ αργό ζώο. Ακόμα και ο «Πύραυλος», ο «Αίολος», η «Αστραπή», ο «Εξωγήινος», ο, ο ,ο … ο Μπολτ είναι ένας πολύ αργός δρομέας σε σύγκριση με το περιρρέον ζωικό περιβάλλον.
Τότε, γιατί τέτοια φρενίτιδα για κάποιον που με τις καλύτερες συνθήκες τρέχει με ταχύτητα κάτω από τα 40 χλμ/ώρα, ταχύτητα που, κανονικά, δεν θα έπρεπε καθόλου να μας εντυπωσιάζει;
Ισως, επειδή είναι, όπως τονίζουν και ξανατονίζουν οι σχολιαστές, ο ταχύτερος άνθρωπος στον πλανήτη. Και γιατί δεν μας προβάλλουν τον δυνατότερο, τον αλτικότερο κ.λπ. άνθρωπο του πλανήτη, αλλά κολλήσανε στον ταχύτερο, που δεν έχει κάνει κανένα κατόρθωμα ανάλογο με τον όγκο του μελανιού που έχει χυθεί γι’ αυτόν;
Απεναντίας, κατόρθωμα κάνουν οι άλτες του ύψους που πηδάνε πάνω από 2,40μ. Το παγκόσμιο ρεκόρ είναι 2,45! Ξέρετε τί είναι 2,45μ.; Ο φιλές του βόλεϊ στους αγώνες των ανδρών έχει ύψος 2,43. Ο άλτης του ύψους υπερπηδάει τον φιλέ. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα ασύλληπτο. Επίσης, το κάτω μέρος του οριζόντιου δοκαριού του τέρματος στο ποδόσφαιρο βρίσκεται σε ύψος 2,44μ. Εκεί, που κάτι… αίλουροι πετάγονται στο Γάμα και με τα ακροδάχτυλα βγάζουν την μπάλα κόρνερ, έρχεται ένας άλτης του ύψους και σχεδόν υπερπηδάει το τέρμα ολόκληρο!
Αυτά, λοιπόν κι αν είναι κατορθώματα και οι δημοσιογράφοι μάς ζαλίζουν και καθηλώνουν την υφήλιο να αδημονεί και να αγωνιά να δει μία κούρσα δέκα δευτερολέπτων για να θαυμάσει τον πιο γρήγορο από τους αργούς, που εν πάση περιπτώσει, η διαφορά τους μπορεί να είναι ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Λογική, μηδέν.
Ισως πάλι να μας πουν ότι παίρνει τα μετάλλια τρία τρία. Ομως, τα’ αγωνίσματα είναι παρεμφερή. Και αν οι θεσμοθετήσαντες άσχετοι είχαν βάλει και αγωνίσματα 50, 150, 4x200μ. ίσως να 5-6 έξι χρυσά.
Αν το ίδιο συνέβαινε π.χ. στην σφαιροβολία και υπήρχαν αγωνίσματα με διαφορετικό βάρος της σφαίρας (3, 4, 5, 6 και 7,26 κιλά), ίσως θα είχαμε σφαιροβόλους που θα έπαιρναν πέντε χρυσά μετάλλια. Το ίδιο πιθανόν θα συνέβαινε και στο άλμα εις μήκος αν υπήρχαν διαφορετικά αγωνίσματα ανάλογα με το μήκος της φόρας του αθλητή.
Αν κάποιος αθλητής έπαιρνε τρία χρυσά μετάλλια στα 100μ., στην σφαιροβολία και στο τριπλούν, τότε, μάλιστα. Τότε ας μιλούσαν για υπεραθλητή.
Και τί να πούμε για τους δεκαθλητές που πραγματικά κάνουν

Ο Κουβανός, Χαβιέ Σοτομαγιόρ υπερπήδησε τον φιλέ του βόλει!

κατόρθωμα αγωνιζόμενοι σε  δέκα διαφορετικά αγωνίσματα μέσα σε δύο ημέρες και που ο πρώτος των πρώτων, ένας αληθινός υπεραθλητής, παίρνει μόνο ένα μετάλλιο και δεν έχει ούτε το ένα χιλιοστό της προβολής του Μπολτ; Και τελικά αυτό το μετάλλιο είναι ίδιο με αυτό που παίρνει ένας που συμμετέχει στην νικητήρια ομάδα των 4x100μ. και η προσωπική του επίδοση ίσως είναι η… εικοστή στον κόσμο. Η αδικία ξεχειλίζει.
Εν πάση περιπτώσει, τρία χρυσά μετάλλια στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου πήρε στα ίδια αγωνίσματα και η Τζαμαϊκανή, Φρέιζερ. Και όμως, ελάχιστα, ασχολήθηκαν με αυτήν. Τους έχει καταλάβει οξεία… μπολτίτιδα και έχουν κουνήσει και τα μυαλά του Μπολτ με αποτέλεσμα να βρίσκεται… αλλού και να κάνει και χίλια δυο … καραγκιοζιλίκια.
Επιτέλους οι δημοσιογράφοι ας ξυπνήσουν, ιδιαίτερα οι Ελληνες, που ως Έλληνες, πρέπει να αγαπούν το μέτρο.
Ας δούμε, τώρα και για μια άλλη, αλλιώτικη παράμετρο των … ταχύτατων ανθρώπων, με φιλοσοφική διάθεση.Στην φύση τα ζώα τρέχουν κυρίως για δύο λόγους: ή για να βρουν τροφή ή για να μην γίνουν τροφή.
Ο άνθρωπος, προφανέστατα,  δεν τρέχει για να βρει τροφή, γιατί δεν έχει κανένα στοιχείο που θα τον βοηθήσει να πιάσει το θήραμα. Είναι αργός. Δεν έχει γαμψά νύχια για να καθηλώσει το θήραμα, δεν έχει τα κατάλληλα δόντια για να τεμαχίσει το θήραμα. Του λείπουν βέβαια και πολλά άλλα.
Τότε γιατί τρέχει και μάλιστα όσο μπορεί πιο γρήγορα;
Μάλλον τρέχει για να μην τον πιάσουν. Για να μη γίνει θήραμα. Και επειδή αυτές οι αδυναμίες, οι ελλείψεις του, έχουν περάσει στο γονίδιό του και επειδή έχει αποκτήσει ενστικτώδη επίγνωση των αδυναμιών του, ίσως τρέχει από την τρομάρα του μήπως και τον πιάσουν. Ίσως γιατί αυτή η φοβία του έχει μεταβληθεί σε μανία καταδίωξής του.
Ιδού πεδίο έρευνας για τους Ψυχολόγους…
Τέλος, μήπως οι δημοσιογράφοι, αντί να προβάλλουν τον πιο γρήγορο άνθρωπο του πλανήτη, προβάλλουν τον πιο δειλό, τον πιο φοβισμένο;
Ας μην μένουμε, λοιπόν, ενεοί με τους ‘‘Μπολτ’’. Εμείς, οι Ελληνες, ειδικά, δεν πρέπει να ξεπερνάμε το μέτρο. Ας αφήσουμε τους ‘‘βάρβαρους’’ να εκστασιάζονται με πλαστά κατορθώματα, αδικώντας άλλους ανώτερους υπερήρωες και υπεραθλητές».

Ο μποξέρ που έβγαλε νοκ άουτ τον εαυτό του

Mάικ Τάισον: Η ακμή και η παρακμή του εκρηκτικού Αμερικανού με την πολυτάραχη καριέρα και τις απρόβλεπτες αντιδράσεις

Του Γιώργου Γεωργακόπουλου
 
Λίγοι άνθρωποι του αθλητισμού είναι τόσο αμφιλεγόμενοι όσο ο Μάικ Τάισον. Λίγοι έχουν τόσο φανατικούς φίλους αλλά και ορκισμένους εχθρούς, για την σταδιοδρομία τους και την συμπεριφορά τους εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων. Ο βετεράνος Αμερικανός πυγμάχος της κατηγορίας των βαρέων βαρών, που γεννήθηκε το 1966 και αποσύρθηκε το 2006, ανήκει σίγουρα στο πάνθεον των καλύτερων μποξέρ στην ιστορία του αθλήματος σ' επαγγελματικό επίπεδο, έχοντας κερδίσει τα πάντα και σημειώνοντας ρεκόρ που έκαναν αίσθηση.
Γεννημένος στο Μπρούκλιν, ταπεινής καταγωγής, ο Τάισον ήταν από την αρχή ο ήρωας για τους νεαρούς Αφροαμερικανούς σε βαθμό που προσέγγιζε τον θαυμασμό για τον Μοχάμεντ Αλι, τον, κατά πολλούς, σπουδαιότερο πυγμάχο στην ιστορία.
Το εκρηκτικό του ξεκίνημα υποσχόταν πάρα πολλά για το μέλλον του, κάτι που επιβεβαίωσε τελικά η καριέρα του. Από τα 19 του χρόνια, όταν ξεκίνησε την επαγγελματική πυγμαχία τον Μάρτιο του 1985, έδειξε εντυπωσιακές ικανότητες.
Η δύναμή του, οι γρήγορες γροθιές και οι αξιοσημείωτες δυνατότητές του στο ν' αμύνεται, προξενούσαν συχνά φόβο στους αντιπάλους, που συχνά ετίθεντο νοκ-άουτ από τον πρώτο γύρο. Τότε γεννήθηκε το παρατσούκλι «Σιδερένιος Μάικ» - Αϊρον Μάικ.
Στα 1986, όταν πια είχε συμπληρώσει τα 20 του χρόνια, ο Τάισον είχε το εκπληκτικό ρεκόρ των 22 νικών σε ισάριθμους αγώνες, με τους 21 να τους κερδίζει με νοκ-άουτ. Στην ηλικία των 20 ετών και τεσσάρων μηνών κατέκτησε τον πρώτο του μεγάλο τίτλο παίρνοντας τη ζώνη του πρωταθλητή του Παγκοσμίου Συμβουλίου Πυγμαχίας (WBC). Ηταν ο νεαρότερος πυγμάχος στην ιστορία που το κατόρθωνε. Κι αυτό το πέτυχε νικώντας τον αντίπαλό του, Τρέβορ Μπέρμπικ, με νοκ-άουτ στον δεύτερο γύρο.
Τον Μάρτιο του 2007 κατέκτησε τον τίτλο και της Παγκόσμιας Ενωσης Πυγμαχίας (WBA), σαρώνοντας και τον τρίτο μεγάλο τίτλο τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, παίρνοντας τη ζώνη του πρωταθλητή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Πυγμαχίας (IBF).
Η ταραγμένη προσωπική του ζωή, όμως, άρχισε να κάνει εμφανή τα σημάδια της και στην απόδοσή του και μέσα στο ρινγκ. Η κάπως χειρότερη φυσική του κατάσταση στα τέλη της δεκαετίας του ’80 τον οδήγησε στην αλλαγή προπονητή και στην τάση να προσπαθεί να τελειώσει αγώνες με μια γερή γροθιά.
Ετσι το 1990 ήρθε το πρώτο νοκ-άουτ, από τις γροθιές του αουτσάιντερ Μπάστερ Ντάγκλας στην Ιαπωνία και η απώλεια του τίτλου, ενώ τον Μάρτιο του 1992 ήρθε και η φυλάκισή του για βιασμό.
Η επιστροφή στα ρινγκ έγινε τον Αύγουστο του 1995, όταν ο Τάισον έδειξε ανανεωμένος. Οι νίκες άρχισαν να έρχονται η μία μετά την άλλη, μέχρι την πολυαναμενόμενη αναμέτρηση με τον παγκόσμιο πρωταθλητή, Εβάντερ Χόλιφιλντ στις 9 Νοεμβρίου του 1996.
Ο αγώνας ήταν ένας από τους καλύτερους της δεκαετίας και βρήκε νικητή τον Χόλιφιλντ με νοκ άουτ στον 11ο γύρο. Ο Τάισον ισχυρίστηκε ότι ο Χόλιφιλντ επανειλημμένα του έριχνε κεφαλιές, και υποσχέθηκε να πάρει το αίμα του πίσω.
Πράγματι κανονίστηκε νέα αναμέτρηση των δύο για τις 28 Ιουνίου του 1997, με τους μάνατζερ να μοσχοπουλούν τα τηλεοπτικά δικαιώματα, αποκομίζοντας για τους δύο μποξέρ αποζημίωση άνευ προηγουμένου. Υπολογίζεται ότι δύο εκατομμύρια τηλεθεατές πλήρωσαν ειδικό αντίτιμο (pay-per-view) για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν τον αγώνα, αριθμός-ρεκόρ.
Ομως και ο αγώνας είχε κάτι το πρωτοφανές: Σε μια στιγμή τρέλας, ο Τάισον άρπαξε το κεφάλι του Χόλιφιλντ και δάγκωσε και τα δύο αυτιά του αντιπάλου του, κόβοντας από το ένα εξ αυτών ένα σχετικά μεγάλο κομμάτι! Ο Τάισον αποκλείστηκε έτσι στον τρίτο γύρο και η άδειά του ανακλήθηκε, ενώ του επεβλήθη και πρόστιμο 3 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η νέα του επιστροφή το 2002 σημαδεύτηκε από την ήττα με νοκ-άουτ από τον Λένοξ Λιούις, και η παρακμή του ήταν πια φανερή. Υστερα από αλλεπάλληλες ήττες από το 2003 έως το 2005, ο Τάισον ανακοίνωσε το 2006 ότι αποσύρεται από τα ρινγκ.

Μία «χολιγουντιανή» ζωή γεμάτη τραγωδίες 
Η ζωή του εκτός των ρινγκ είναι διάσπαρτη με τραγωδίες, βία και αίμα, πραγματικά το όνειρο οποιουδήποτε σεναριογράφου για ταινία στο Χόλιγουντ. Δεν πρόκειται για φαντασία αλλά για μια σειρά δραματικών γεγονότων που σημάδεψαν τη ζωή ενός από τους πλέον ταλαντούχους πυγμάχους του 20ού αιώνα και εν πολλοίς διαμόρφωσαν και την καριέρα του.

Ολα ξεκίνησαν από την ηλικία των 2 ετών, όταν ο πατέρας του, Τζίμι Κιρκπάτρικ εγκατέλειψε τη μητέρα του με τα τρία παιδιά της, προξενώντας τους, μεταξύ άλλων, οικονομικό πρόβλημα που τους υποχρέωσε οκτώ χρόνια μετά να μετακομίσουν, ενώ στα 16 του ο Τάισον έχασε τη μητέρα του από καρκίνο.
Τότε ο εκκολαπτόμενος μποξέρ τέθηκε υπό την προστασία του προπονητή, Κας Ντ’Αμάτο. 
«Δεν ευτύχησα ποτέ να δω τη μάνα μου χαρούμενη ή περήφανη για μένα. Με ήξερε μόνο σαν ένα άγριο παιδί που έτρεχα στους δρόμους και ερχόμουν με καινούργια ρούχα που γνώριζε ότι δεν τα είχα πληρώσει. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να της μιλήσω ή να τη γνωρίσω καλά. Επαγγελματικά αυτό δεν μέτρησε, αλλά ψυχολογικά και προσωπικά αυτό με συνέτριψε» δήλωσε αργότερα ο Τάισον.
Πράγματι ο μικρός Μάικ ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος και μέχρι τα 13 του χρόνια είχε συλληφθεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, 38 φορές! Οταν, όμως, τον φρόντισαν άνθρωποι με αγάπη για την πυγμαχία, η προσωπική του ζωή μπήκε σε μια σειρά και οι επιτυχίες του στο ρινγκ τον ηρέμησαν ώς έναν βαθμό.
Οι σχέσεις του με αστέρες του Χόλιγουντ τράβαγαν, βεβαίως, τα φλας της δημοσιότητας και τα πρώτα προβλήματα ανέκυψαν με τον χωρισμό του από την πρώτη του γυναίκα το 1988. Την ίδια χρονιά υπέστη κάταγμα σε καβγά του στον δρόμο με άλλον πυγμάχο στις 4 το πρωί.
Λίγες εβδομάδες μετά, ο Τάισον βρέθηκε αναίσθητος στο αυτοκίνητό του με το οποίο είχε χτυπήσει ένα δέντρο, σε μια προσπάθεια, κατά πολλούς, να θέσει τέρμα στη ζωή του λόγω υπερβολικής χρήσης ναρκωτικών.
Το 1990 βρέθηκε ένοχος από το δικαστήριο για παρενόχληση γυναίκας σε μπαρ δύο χρόνια νωρίτερα, αλλά τα χειρότερα ήρθαν ένα χρόνο αργότερα: Η Ντεζιρέ Ουάσιγκτον τον κατηγόρησε για βιασμό, μια υπόθεση που κατέληξε τον Μάρτιο του 1992 σε καταδίκη του σε εξαετή φυλάκιση με άμεση εφαρμογή της ποινής.
Αρχικά ο Τάισον συμπεριφέρθηκε με απαράδεκτο τρόπο ως φυλακισμένος επιτιθέμενος σε έναν δεσμοφύλακα, πράγμα που προσέθεσε άλλες 15 μέρες στην ποινή του. Την ίδια χρονιά πέθανε και ο πατέρας του. Ο Τάισον δεν ζήτησε άδεια για να παραστεί στην κηδεία του. Στη φυλακή έγινε μουσουλμάνος, παίρνοντας το όνομα Μαλίκ Αμπντούλ Αζίζ, ακολουθώντας έτσι τα βήματα του μεγάλου Μοχάμεντ Αλι, πρώην Κάσιους Κλέι.
Η καλή του διαγωγή μετά το πρώτο παραστράτημα, τού χάρισε την ελευθερία του το 1995. Ομως το διπλό δάγκωμα στα αυτιά του Χόλιφιλντ το καλοκαίρι του 1997, σήμανε την αφαίρεση της αδείας του Τάισον και την επιβολή προστίμου, ενώ λίγο αργότερα του επεβλήθη και άλλο πρόστιμο για τον καβγά του με άλλον πυγμάχο στον δρόμο, το 1988. Ολα αυτά τού κατέστρεψαν την ψυχολογία, πράγμα τρομερό για άτομο επιρρεπές στη βία.
Λίγο μετά την τελευταία δικαστική απόφαση είχε και σοβαρό ατύχημα με μοτοσικλέτα, αποκομίζοντας τραύματα στα πλευρά και τους πνεύμονες. Το 1998 είχε νέο καβγά στον δρόμο έπειτα από τροχαίο ατύχημα, που του απέφερε άλλους εννιά μήνες στη φυλακή, ενώ το 2000 βρέθηκε να έχει κάνει χρήση μαριχουάνας.
Σαν να μην έφταναν αυτά, το 2003 η δεύτερή του γυναίκα κατέθεσε αίτηση διαζυγίου επικαλούμενη μοιχεία, ενώ ο Τάισον κήρυξε πτώχευση, λόγω των υπέρογκων εξόδων του και των προστίμων που πλήρωνε.
Το 2006 η αστυνομία βρήκε κοκαΐνη στο αυτοκίνητό του αλλά αυτό του κόστισε μόνο 24 ώρες στη φυλακή και 360 ώρες κοινωνικής εργασίας.
Το τραγικότερο όμως επεισόδιο είναι και το πλέον πρόσφατο: Στις 26 Μαΐου 2009, η τετράχρονη κόρη του, Εξόντους (Εξοδος) πέθανε. Την προηγούμενη ημέρα, σε τραγικό ατύχημα, ένα καλώδιο διαδρόμου γυμναστικής τής έσφιξε τον λαιμό. Ενδεκα ημέρες μετά την τραγωδία, ο Τάισον παντρεύτηκε την τρίτη του γυναίκα. Εχει ώς τώρα άλλα έξι παιδιά από διάφορες γυναίκες.

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 11 Σεπτεμβρίου 2010.

*Από τότε, ο Τάισον απέκτησε άλλο ένα παιδί, το όγδοο, συνολικά. Ο πρώην πυγμάχος έχει διαγνωστεί με διπολική διαταραχή. Τον Μάρτιο του 2011, σε τηλεοπτική συνέντευξη, υποστήριξε πως είχε βελτιώσει τη ζωή του τα τελευταία δύο χρόνια και ότι ήταν νηφάλιος. Τον Αύγουστο του 2013, όμως, παραδέχτηκε δημοσίως πως είχε πει ψέματα σχετικά με τη νηφαλιότητά του και ότι βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου λόγω αλκοολισμού. 

Στην... στρατόσφαιρα οι σφύρες

Οι σφύρες έφυγαν από τα χέρια του 59χρονου (και βάλε), Βασίλη Μαγγανά και δεν έλεγαν να προσγειωθούν. Τελικά, αυτή των 7,260κ. έπεσε αφού διήνυσε απόσταση 49,14μ. και εκείνη των 6κ. έπειτα από 54,18μ. Φυσικά, δεν τις έρριξε... ταυτόχρονα.
Οι εντυπωσιακές αυτές επιδόσεις σημειώθηκαν στο "Γκαλά ρίψεων" για βετεράνους αθλητές, το οποίο διεξήχθη στην Τρίπολη. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής και της κατηγορίας 55-59 ετών έδειξε πως είναι έτοιμος για το πρωτάθλημα κόσμου, που θα γίνει σε λίγες εβδομάδες (16-27 Οκτωβρίου) στην Βραζιλία. Ο Μαγγανάς θα πάει στο Πόρτο Αλέγκρε με στόχο να επιστρέψει με τέσσερα μετάλλια (σφυροβολία, σφαιροβολία, βαρύ όργανο και πένταθλον ρίψεων).

Το ζεύγος Αγγλούπα σε εξωαγωνιστικές στιγμές.

Επετεύχθησαν και άλλες αξιόλογες επιδόσεις. Η Χλόη Αγγλούπα (55-59 ετών) κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ της κατηγορίας με 25,90μ. (δίσκος 1κ.), ενώ ο σύζυγός της, Στέλιος (ο πρώτος Ελληνας που έρριξε πάνω από 60μ. -60,08 το 1977- με τον δίσκο των 2κ.) νίκησε στην κατηγορία 65-69 ετών με 43,73μ. (όργανο 1κ.). 
Στον ακοντισμό ξεχώρισαν οι Νίκος Μιχαλόπουλος (40-44 ετών) με 42,85μ. (ακόντιο 0,800κ.) και ο Παναγιώτης Μανωλόπουλος (60-64) με 36,00μ. (0,600κ.).
Ο παλαιός επικοντιστής, Συμεών Συμεωνίδης (80-84), έρριξε στην σφυροβολία 26,37μ. (όργανο 3κ.) και ξεπέρασε τον παλαιό δισκοβόλο, Μανώλη Μανωλόπουλο.
Ο πρωταθλητής Ελλάδος στα 100μ. των βετεράνων, Σπύρος Τουρκομανώλης νίκησε στην σφαιροβολία των 70-74 ετών (4κ.) με 9,96μ. και στην δισκοβολία (1κ.) με 24.12μ.
Αγωνίσθηκε και ο δήμαρχος Τρίπολης, Γιάννης Σμυρνιώτης, που νίκησε στην σφαιροβολία κατηγορίας 50-54 ετών (6κ.) με 10,90μ.
Διεξήχθη και αγώνας 5.000μ., στον οποίον ξεχώρισαν ο Στέλιος Πρασσάς (80-84) με 29'22''0 και ο Χαράλαμπος Παπαθωμάς (60-64) με 21'59''0.

Ο «Big Brother» άργησε να ξυπνήσει (νέα συνέχεια)

Ο τραγικός και ηρωικός Παύλος Φύσσας πιθανότατα θα ζούσε τώρα, αν το ελληνικό κράτος είχε κινητοποιηθεί εγκαίρως

O άτυχος μουσικός, Παύλος Φύσσας θα περάσει στην ελληνική πολιτική ιστορία, διότι, με την θυσία του (αυτόβουλη ή όχι, τελικά δεν έχει σημασία), ίσως γίνει ο καταλύτης, που θα οδηγήσει στην εξολόθρευση των «αυγών του φιδιού».

Ή, τουλάχιστον, στην θεαματική μείωσή τους. Ουδεμία σχέση έχει ο θάνατός του μ’ εκείνον τον, εξίσου τραγικό, βεβαίως, του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με την δολοφονία του 22χρονου φοιτητή, Σωτήρη Πέτρουλα στις 21 Ιουλίου 1965, κατά την διάρκεια των «Ιουλιανών». Θα εισέλθει και αυτός, όπως ο Πέτρουλας, στην χορεία των πολιτικών μαρτύρων της Ελλάδος. Που είναι ουκ ολίγοι.
Αν ο Φύσσας ζούσε σήμερα, πιθανότατα όσα ακολούθησαν δεν θα είχαν γίνει. Η ελληνική Πολιτεία «ξύπνησε» πολύ αργά. Οταν σκοτώθηκε από τους φασίστες Ελληνας. Οταν δολοφονούνταν ή ξυλοκοπούνταν αγρίως μετανάστες, όλα έμοιαζαν καλά. Τώρα «θυμήθηκαν» υπουργοί, ΕΛ.ΑΣ., εισαγγελείς και άλλοι να κινητοποιηθούν. Είχαν φακέλους τόσων και τόσων υποθέσεων -γνωστών, δεδομένου ότι είχαν παρουσιασθεί στα τηλεοπτικά κανάλια και στις εφημερίδες, αλλά και άγνωστων στο ευρύ κοινό- στα συρτάρια τους και μόλις τώρα «ευαισθητοποιήθηκαν» να τις εξετάσουν. Οι καταγγελίες για διάβρωση της ΕΛ.ΑΣ. από το φασιστικό, ρατσιστικό και φιλοναζιστικό κόμμα, ήταν πολλές. Αλλά οι αρμόδιοι -πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Αστυνομίας- «αγρόν ηγόραζαν». «Περί άλλα ετύρβαζαν». Ισως κάποιους βόλευε η εκλογική και, κυρίως, η δημοσκοπική άνοδος των μπράβων και δολοφόνων. Οταν, όμως, ο «κόμπος έφτασε στο χτένι», αποφάσισαν να κινηθούν. Ισως διότι ευελπιστούν πως η Ν.Δ. θα εισπράξει τις ψήφους των μετριοπαθών παρασυρμένων από την προπαγάνδα (μη φανατικών υποστηρικτών) ψηφοφόρων της «Χρυσής Αυγής», που θα έπρεπε ν’ αποκαλείται, «Μαύρο Σκοτάδι».
Ελπίζουμε όλα να μη γίνονται υποκριτικά. Και να «φθάσει το μαχαίρι στο κόκαλο», να σπάσει το «αυγό» και να εξολοθρευτεί το «φίδι».
Οσο για αυτό το απίστευτο που ακούστηκε, ότι παρακολουθούσαν, εν είδει «Big Brother» την «Χρυσή Αυγή» και αποφάσισαν να δράσουν τώρα, δεν έχουμε λόγο για να μη το πιστέψουμε. Μόνο ένα σχόλιο θα κάνουμε: Ο «Μεγάλος Αδελφός» φαίνεται ότι κοιμόταν βαθιά, παραδομένος στην αγκάλη του Μορφέως, και ξύπνησε όταν ήταν πολύ αργά. Εστω και τώρα, όμως, ας ελπίσουμε ότι αφυπνίσθηκε για τα καλά.
Θα δημοσιεύσουμε ξανά σήμερα ένα κείμενο που αναρτήθηκε στο μπλογκ στις 13 Ιουλίου. Μπορείτε ν’ ανατρέξετε σ’ εκείνη την ημερομηνία για να επιβεβαιώσετε «του λόγου το αληθές». Τον πρώτο καιρό διαβάστηκε από λίγους. Η αναγνωσιμότητά του αυξήθηκε μετά το πρόσφατο τραγικό γεγονός, τον θάνατο του Παύλου Φύσσα. 

Το αναδημοσιεύουμε, διότι αποδεικνύει πως πολλοί γνώριζαν, τι συνέβαινε στη Νίκαια, αλλά έκλειναν τα μάτια. κείμενο της 13ης Ιουλίου. Η τελευταία παράγραφος εγράφη μετά την δολοφονία (τώρα δεν υπάρχει πλέον, αμφιβολία ότι πρόκειται περί δολοφονίας, όχι απλού φόνου ή... θανάτωσης, όπως ελέχθη κάποια στιγμή από... έγκριτο δημοσιογράφο) του Φύσσα.

  «Η καταγγελία είναι πολύ σοβαρή και δεν θέλουμε να την πιστέψουμε: Σε υποβαθμισμένη περιοχή του Πειραιά, με πολλά κρούσματα κλοπών και διαρρήξεων και ουκ ολίγους μετανάστες (δεν σχετίζεται υποχρεωτικά η εγκληματικότητα με τους μετανάστες, αλλά κάποιο ρόλο θα παίζει και η παρουσία τους), η Αστυνομία έδινε -σύμφωνα με την καταγγέλλουσα- στους ανθρώπους που ζητούσαν την προστασία της, κάρτες μελών της... Χρυσής Αυγής, λέγοντας πως δεν μπορεί να κάνει κάτι. Η κυρία που έκανε την καταγγελία είναι πολύ σοβαρή και για σχεδόν ένα χρόνο κατοικούσε στην περιοχή. Αναγκάσθηκε να μετακομίσει και λόγω της γενικής κατάστασης. Αν διαβάσει κάποιος αρμόδιος την καταγγελία, ας κάνει ό,τι δει. Αν και πολύ αμφιβάλλουμε πως θα ενδιαφερθεί. Τόσα και τόσα λέγονται για τις υπόγειες διαδρομές, που ενώνουν την ΕΛ.ΑΣ με το... αντισυστημικό κόμμα. Επιθυμούμε να διαβάσουμε τις απόψεις σας». 

Και η μετέπειτα προσθήκη: 
«Νομίζουμε, ότι το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα μετά τα όσα συνέβησαν στην περιοχή...».

Τέλος ένα σχόλιο σχετικά με την αξιοπιστία των υπανθρώπων της «Χρυσής Αυγής»: Οταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες πληροφορίες περί της σχέσης του δολοφόνου, Γιώργου Ρουπακιά με τον «λαϊκό σύνδεσμο», βουλευτές και άλλοι μεγαλοπαράγοντές του, το αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Η φωτογραφία του Ρουπακιά (δεξιά) αγκαλιά με τον βουλευτή του κόμματος, Κωνσταντίνο Μπαρμπαρούση προφανώς πρόκειται περί… φωτομοντάζ…

ΥΓ. (28 Σεπτεμβρίου, λίγο μετά την σύλληψη βουλευτών της «Χρυσής Αυγής»: 
«Ηταν φανερό ότι επρόκειτο περί εγκληματικής οργάνωσης», είπε πριν από λίγο ο Γ' αντιπρόεδρος της Βουλής, Χρήστος Μαρκογιαννάκης (Ν.Δ.).
Αφού ήταν φανερό, γιατί δεν είχαν κινηθεί νωρίτερα οι αρχές, δικαστικές, εισαγγελικές, αστυνομικές, πολιτικές; Γιατί δεν είχαν δράσει όταν δολοφονούνταν αλλοδαποί, όταν γίνονταν τα επεισόδια σε όλη την Ελλάδα; Μήπως δεν είναι συμπτωματικό πως τούτο συμβαίνει τώρα, που η τρόικα απαιτεί την λήψη νέων μέτρων, τα οποία θα «φτωχοποιήσουν» ακόμη περισσότερο τον λαό; Πολύ σωστά έπραξαν οι αρχές και συνέλαβαν τους βουλευτές και τους άλλους, εφ΄όσον υπάρχουν στοιχεία. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ». Αλλά, επαναλαμβάνω το ερώτημα: Γιατί τώρα και όχι νωρίτερα; Εδώ κινήθηκε ο εισαγγελέας για μια κουβέντα (προκλητική, πράγματι) που είπε ο Πάνος Καμμένος σε «πηγαδάκι» με πολίτες. Γιατί δεν ειχαν κινητοποιηθεί όλοι, όταν οι σκοταδιστές της «Χρυσής Αυγής» απειλούσαν βουλευτές, πολιτευτές, κόμματα, συνδικαλιστές, εργαζόμενους, Ελληνες, μετανάστες. Μήπως δεν τους βόλευε πριν και τώρα, πλέον, δεν μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά; Σκέψη προς προβληματισμό θέτω.

ΥΓ 2 (βράδυ 29ης Σεπτεμβρίου): Οσο περνούν οι ώρες, τόσο περισσότερο εδραιώνεται η πεποίθησή μου, ότι η κυβέρνηση κρατούσε τα στοιχεία για περισσότερο πρόσφορη περίοδο. Ολα αυτές οι υποθέσεις συγκεντρώθηκαν μετά την δολοφονία του Φύσσα; Απίθανο, αν όχι αδύνατον. Το τραγικό περιστατικό νομίζω πως χρησιμοποιήθηκε σαν δικαιολογία για να γίνει όλη αυτή η ιστορία και ν' αποπροσανατολισθεί ο κόσμος. Η τρόικα ζητεί δυσβάσταχτα νέα μέτρα. Ο κόσμος ασχολείται με τ' αποβράσματα του υπόκοσμου. Θέλετε κάποιο στοιχείο; Σε βραδινό (ουσιαστικά, απογευματινό) τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, το θέμα της «Χρυσής Αυγής» είχε διάρκεια 84 λετπά και τα νέα μέτρα, που ζητούν οι δανειστές, μόλις... δύο. Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων;

Τα δώρα δεν ζητούνται πίσω…

Ο διορισμός στο δημόσιο ήταν το αντίδωρο, που το ελληνικό κράτος πρόσφερε στους πρωταθλητές, για την χαρά την οποία εκείνοι έδιναν στον λαό, αλλά και για τα οφέλη που προσπόρισαν στους πολιτικούς μας. Στην φωτογραφία η 2η Ολυμπιονίκης, Νίκη Μπακογιάννη.

 Ας υποθέσουμε, ότι έχετε ένα παιδί, το οποίο στις εισαγωγικές, για τις ανώτατες σχολές, εξετάσεις, γράφει πολύ καλά και κατορθώνει να εισαχθεί στην επιθυμητή, σε αυτόν, σχολή. Ο νονός του, ο θείος του, κάποιος, τέλος πάντων, του κάνει ένα ακριβό δώρο ή, αντί αντικειμένου, του δίνει ένα σεβαστό χρηματικό πόσο. Περνούν μερικά χρόνια και ο δωρητής, που κάποτε ευημερούσε, βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Αποφασίζει, λοιπόν, να πάει στο παιδί και να του ζητήσει πίσω τα χρήματα που του είχε δώσει. Αν τούτο συνέβαινε, πώς θα το χαρακτηρίζατε; Το διανοείσθε; Προσωπικά, όχι.

Το ελληνικό κράτος, όμως, το διανοήθηκε. Και έπειτα από… βαθύ στοχασμό, τι έκανε; Αποφάσισε να πάρει πίσω το δώρο που πρόσφερε. Εν προκειμένω στους πρωταθλητές, αυτούς που κάποτε δόξασαν την Ελλάδα -δοξάσθηκαν, βεβαίως, κι εκείνοι, και αποκόμισαν και υλικά οφέλη- αυτούς που μας έκαναν υπερήφανους. Η ελληνική Πολιτεία, λοιπόν, αποφάσισε πριν από λίγες ημέρες να θέσει και τους αθλητές σε διαθεσιμότητα.

Ως τώρα οι αντιδράσεις του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών, του ΣΕΓΑΣ, άλλων ομοσπονδιών, μεμονωμένων αθλητών κλπ. δεν φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, στο θέμα των διορισμένων στο δημόσιο πρωταθλητών υπήρχε μια «ασυδοσία». Οι περισσότεροι ήταν αργόμισθοι. Τα τελευταία χρόνια κατεβλήθη προσπάθεια να βρουν αντικείμενο εργασίας και, λίγο – πολύ, τούτο επετεύχθη. Παλαιοί πρωταθλητές, με τους οποίους έχουμε μιλήσει, τονίζουν πως δεν θέλουν να είναι αργόμισθοι. Επιθυμούν να προσφέρουν σε αντικείμενο σχετικό με τις γνώσεις τους. Ν’ αξιοποιηθούν, δηλαδή, από το κράτος, σε αθλητικά κέντρα, στις Ενοπλες Δυνάμεις, ως σύμβουλοι (αλλά ενεργοί, όχι κατ’ όνομα, όπως είχε συμβεί παλαιότερα) στο υφυπουργείο Αθλητισμού και στην ΓΓΑ και όπου αλλού κριθεί πως μπορεί να είναι χρήσιμοι.

Τούτο, λοιπόν, πρέπει να πράξει η ελληνική Πολιτεία. Οχι να θέσει τους αθλητές σε διαθεσιμότητα ή να τους απολύσει. Δεν είναι ηθικό (αφήστε που είναι αμφίβολο αν είναι και νόμιμο) να έρχεται τώρα το κράτος και ν’ ανακαλεί και ν’ ακυρώνει μια βασική του δέσμευση, η οποία αποτελούσε και σημαντικό κίνητρο για τους αθλητές. Η Πολιτεία δεν πρόσφερε τυχαία τούτο το προνόμιο και το κίνητρο στους αθλητές. Ουσιαστικά, τους εκμεταλλεύθηκε. Εκανε προπαγάνδα μέσω των επιτυχιών τους. Ωφελήθηκαν και αυτοί. Εξίσου, όμως, ωφελήθηκαν οι πολιτικοί μας. Ας εξετάσουν, λοιπόν, το πώς η Ελλάς μπορεί να «εκμεταλλευθεί» ξανά, αλλά με άλλον τρόπο, τους πρωταθλητές. Θα είναι επ’ ωφελεία όλων. Ενα πράγμα πρέπει να θυμούνται, πάντως, οι κυβερνώντες:

Τα δώρα δεν ζητούνται πίσω… 

Αλλα… αντ' άλλων

«Αλλα αντ' άλλων» απαντούν συχνά οι προπονητές των ομάδων μας..

Του Γιάννη Κουκουλά  
Πρώτες ώρες της Τετάρτης 18 Σεπτεμβρίου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στην αίθουσα συνεντεύξεων του γηπέδου «Γεώργιος Καραϊσκάκης», παρουσιάζεται ο προπονητής της Παρί Σεν Ζερμέν, Λοράν Μπλαν. Αν κάποιος δεν ήξερε το αποτέλεσμα του αγώνα με τον Ολυμπιακό, δεν θα μπορούσε να φανταστεί, πως η ομάδα του είχε θριαμβεύσει με 4-1. 

Οι ερωτήσεις των Γάλλων συναδέλφων είναι «μαχαιριές», παρά τη μεγάλη νίκη. Αφορούν όλες, τεχνικά θέματα. Για την ατομική προσφορά των παικτών. Για τα λάθη τους. Οι απαντήσεις του τεχνικού, αναλυτικές και χωρίς υπεκφυγές. Η προάσπιση των ποδοσφαιριστών του, με πάθος αλλά και επιχειρήματα. Κι αν σε κάποιες προσπαθούσε να ξεφύγει, άρχιζε η συζήτηση με τον ρεπόρτερ, μέχρι να μείνει ο τελευταίος ικανοποιημένος ότι απαντήθηκε επί της ουσίας η ερώτησή του. 

Εν συνεχεία, είναι ο Μίτσελ που καλείται να απαντήσει στις απορίες των δημοσιογράφων. Και είναι πολλές. Η καθίζηση του δευτέρου μέρους, έπειτα από την θαυμάσια εμφάνιση στο πρώτο, είναι το ζητούμενο. Όμως οι απαντήσεις που δίνει ο Ισπανός τεχνικός, δεν εξηγούν το γεγονός, που οδήγησε στην συντριβή. 

Εδώ ακριβώς ήταν η διαφορά αντίληψης για την συνέντευξη, των Γάλλων συναδέλφων μ’ εμάς. Δεν υπάρχει αντίλογος. Δεν γίνεται κουβέντα, για να βγει ένα συμπέρασμα. Ασχέτως αν δεν απάντησε σ’ αυτό που ρωτήθηκε ο Μίτσελ -και ο κάθε προπονητής ελληνικής ομάδας, μετά από έναν αγώνα- η συνέντευξη προχωράει σε άλλη ερώτηση. Και, φυσικά, μ’ αυτή τη διαδικασία, κάθε άλλο ενημέρωση μπορεί να υπάρχει για τον φίλαθλο. 

Ο τρόπος αυτός, δεν αφορά μόνο τα αθλητικά γεγονότα. Η γνωστή φράση «η ερώτησή σας, απαντήθηκε», από τον διευθύνοντα την συνέντευξη, είναι… προειδοποίηση πως δεν μπορεί ο δημοσιογράφος να ζητήσει να λυθεί η απορία του, αφού ο συνεντευξιαζόμενος, απάντησε… άλλα αντ’ άλλων. 

Για τον λόγο αυτό, θεωρώ, πως πρέπει να αναθεωρήσουμε και εμείς, αλλά και τα γραφεία Τύπου των ομάδων, την τακτική διεξαγωγής αυτών των συνεντεύξεων έπειτα από τους αγώνες. Πιστεύω πως πρέπει αυτές να εξελίσσονται ως διάλογος, μέχρι να γίνεται αποδεκτό και από τις δύο πλευρές, πως λύθηκε η απορία του δημοσιογράφου. 

Το να ρωτάς, γιατί «έσκασε» η ομάδα στο δεύτερο μέρος και να παίρνεις την απάντηση, «εγώ είπα στους παίκτες μου να παίξουν με το ίδιο πάθος», νομίζω πως δεν εξυπηρετεί την ενημέρωση. Αντιθέτως την μπερδεύει. Απλά, εμείς ρωτάμε και αυτοί απαντούν για να βρισκόμαστε σε δουλειά. 

Νομίζω, ότι, αν τελικά αποφασίσουν οι προπονητές, να απαντούν επί της ουσίας, θα βοηθήσουν πρώτα τον εαυτό τους. Ειδικά μετά ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Διότι θα δώσουν στον κόσμο να καταλάβει, γιατί παρέταξαν μία συγκεκριμένη ενδεκάδα. Ποιοι ήταν οι λόγοι, για τους οποίους αποφάσισαν τις αλλαγές. Και πού οφείλεται, το ό,τι αυτά που είχαν σχεδιάσει δεν τους «βγήκαν» τελικά. Το να μην κοινοποιούν τις σκέψεις τους, μετά τον αγώνα, βλάπτει τους ίδιους. 

Διότι ο φίλαθλος, μη γνωρίζοντας αυτά που ξέρει με λεπτομέρειες κάθε προπονητής για τους παίκτες του και την ομάδα του, βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Τα οποία είναι αναπόφευκτο να είναι αρνητικά γι’ αυτόν. Και όταν αρχίζει ο κόσμος να αποδοκιμάζει έναν προπονητή, προδιαγράφει το μέλλον του… 

gianniskoukoulas@gmail.com

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στο φύλλο του Σαββάτου 21 Σεπτεμβρίου.