Το δένδρο και το δάσος

Το γκολ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη ναι μεν, επιτρέπει στην εθνική μας να ελπίζει πως μπορεί να προκριθεί απ' ευθείας στους τελικούς, αλλά δεν πρέπει να κρύψει το... δάσος.

Του Γιάννη Κουκουλά 

Με το αγαπημένο της σκορ, το 1-0, η Εθνική μας νίκησε την Λετονία στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και, σε συνδυασμό με την εκτός έδρας νίκη της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης επί της Σλοβακίας, εξασφάλισε τουλάχιστον την συμμετοχή στους αγώνες – μπαράζ.  Μέσω αυτών ελπίζει να προκριθείστην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που θα γίνει το 2014 στα γήπεδα της Βραζιλίας. Τούτο, αν δεν προκριθεί απ’ ευθείας. Για να συμβεί αυτό, όμως, δεν αρκεί να επικρατήσει και στους δύο αγώνες της, αλλά να έχει και μία απώλεια η Βοσνία. Πράγμα δύσκολο, αλλά όχι απίθανο.

Η νίκη, αλλά και η κάπως καλή εμφάνιση στο πρώτο μέρος, χαιρετίστηκαν από τους «ειδικούς» ως μέγα κατόρθωμα. Οι ύμνοι, ατελείωτοι. Από την… γραμμή αυτή δεν ξέφυγαν και οι διεθνείς μας, με τον Γιώργο Σαμαρά, να ξεσπά μετά τον αγώνα λέγοντας χαρακτηριστικά, «Ασχημοι χαρακτηρισμοί; Θα μας βρείτε απέναντί σας»…
Δεν ξέρω αν απευθυνόταν σε κάποιον συγκεκριμένο δημοσιογράφο ή είχε ενοχληθεί αυτός, έστω κι αν δεν έπαιξε την Παρασκευή, όπως και οι συμπαίκτες του, από την κριτική που τους ασκήθηκε για την εμφάνισή τους στον αγώνα με τον Λίχτενσταϊν. Θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί του, αν θεωρεί πως η κατάκτηση της δεύτερης θέσης, σε έναν όμιλο με Βοσνία, Λιθουανία, Λετονία, Σλοβακία και Λίχτενσταϊν είναι επιτυχία.
Σίγουρα, αν η εθνική μας προκριθεί τελικά, ουδείς θα δικαιούται να μη θεωρήσει επιτυχία την δεύτερη συνεχή συμμετοχή της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Θα πρέπει, όμως, οι πανηγυρισμοί που θα υπάρξουν, όπως υπήρξαν και μετά τη νίκη της Τρίτης, να μην αποτελέσουν το δένδρο που θα κρύψει το δάσος.
Γιατί θα πρέπει όλοι οι ζητωκραυγάζοντες, να σκεφτούν, πως πριν από, όχι πολλά χρόνια, αυτές οι χώρες από τις οποίες διεκδικούμε και παίρνουμε προκρίσεις για τους τελικούς, δεν… υπήρχαν στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ευρώπης. Ενώ ακόμα και σήμερα τα πρωταθλήματά τους ούτε καν συγκρίνονται με το δικό μας το υποβαθμισμένο.
Γι' αυτό θα επαναλάβω, για πολλοστή φορά, πως οι θεωρούμενες μεγάλες επιτυχίες, της εθνικής στην τελευταία δεκαετία, οφείλονται, αποκλειστικά και μόνο στην διάλυση του ανατολικού μπλοκ και την εμφάνιση πολλών αδυνάμων εθνικών ομάδων, η οποία οδήγησε και στην αύξηση των ομάδων που προκρίνονται. Εχοντας, λοιπόν, η εθνική μας το πλεονέκτημα, από το «θαύμα» του 2004, αντιμετώπισε σε όλους του προκριματικούς γύρους, ομάδες… βρεφικής ηλικίας.
Και το κακό από αυτό ήταν διπλό. Αφ’ ενός μεν, δεν υπήρχε ο… λαγός για να την τραβήξει μας προς τα εμπρός, αφ’ ετέρου δε, οι φίλαθλοι πίστεψαν τις «κορώνες» του Τύπου, ο οποίος θέλει μία εθνική να συμμετέχει σε τελικούς, ασχέτως αν δεν έχει παίξει καλό ποδόσφαιρο εδώ και πολλά χρόνια. Ετσι οι άλλοι προχωρούσαν και εμείς οπισθοχωρούσαμε. Ή, αν προτιμάτε, μείναμε στάσιμοι.
Υπάρχει και κάτι ακόμα αρνητικό σ’ αυτήν της ιστορία. Οι θεωρούμενες επιτυχίες, καθιέρωσαν κάποιους παίκτες, οι οποίοι πάνε να πάρουν… σύνταξη από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Εχει γίνει «νόμος», πλέον, στην εθνική μας, πως, αν δεν φύγεις μόνος σου, δεν πρόκειται να μη σε καλέσει ο ομοσπονδιακός προπονητής. Και ο Σάντος δεν μπορούσε να μην ακολουθήσει την πεπατημένη τού Οτο Ρεχάγκελ. Ετσι, η ανανέωση δεν έρχεται βάσει των νέων ταλέντων που θα έπρεπε να πάρουν θέση στην βασική ενδεκάδα, αλλά όταν υπάρξει αναγκαστική αποχώρηση κάποιου…
gianniskoukoulas@gmail.com