Τα δώρα δεν ζητούνται πίσω…

Ο διορισμός στο δημόσιο ήταν το αντίδωρο, που το ελληνικό κράτος πρόσφερε στους πρωταθλητές, για την χαρά την οποία εκείνοι έδιναν στον λαό, αλλά και για τα οφέλη που προσπόρισαν στους πολιτικούς μας. Στην φωτογραφία η 2η Ολυμπιονίκης, Νίκη Μπακογιάννη.

 Ας υποθέσουμε, ότι έχετε ένα παιδί, το οποίο στις εισαγωγικές, για τις ανώτατες σχολές, εξετάσεις, γράφει πολύ καλά και κατορθώνει να εισαχθεί στην επιθυμητή, σε αυτόν, σχολή. Ο νονός του, ο θείος του, κάποιος, τέλος πάντων, του κάνει ένα ακριβό δώρο ή, αντί αντικειμένου, του δίνει ένα σεβαστό χρηματικό πόσο. Περνούν μερικά χρόνια και ο δωρητής, που κάποτε ευημερούσε, βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Αποφασίζει, λοιπόν, να πάει στο παιδί και να του ζητήσει πίσω τα χρήματα που του είχε δώσει. Αν τούτο συνέβαινε, πώς θα το χαρακτηρίζατε; Το διανοείσθε; Προσωπικά, όχι.

Το ελληνικό κράτος, όμως, το διανοήθηκε. Και έπειτα από… βαθύ στοχασμό, τι έκανε; Αποφάσισε να πάρει πίσω το δώρο που πρόσφερε. Εν προκειμένω στους πρωταθλητές, αυτούς που κάποτε δόξασαν την Ελλάδα -δοξάσθηκαν, βεβαίως, κι εκείνοι, και αποκόμισαν και υλικά οφέλη- αυτούς που μας έκαναν υπερήφανους. Η ελληνική Πολιτεία, λοιπόν, αποφάσισε πριν από λίγες ημέρες να θέσει και τους αθλητές σε διαθεσιμότητα.

Ως τώρα οι αντιδράσεις του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών, του ΣΕΓΑΣ, άλλων ομοσπονδιών, μεμονωμένων αθλητών κλπ. δεν φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, στο θέμα των διορισμένων στο δημόσιο πρωταθλητών υπήρχε μια «ασυδοσία». Οι περισσότεροι ήταν αργόμισθοι. Τα τελευταία χρόνια κατεβλήθη προσπάθεια να βρουν αντικείμενο εργασίας και, λίγο – πολύ, τούτο επετεύχθη. Παλαιοί πρωταθλητές, με τους οποίους έχουμε μιλήσει, τονίζουν πως δεν θέλουν να είναι αργόμισθοι. Επιθυμούν να προσφέρουν σε αντικείμενο σχετικό με τις γνώσεις τους. Ν’ αξιοποιηθούν, δηλαδή, από το κράτος, σε αθλητικά κέντρα, στις Ενοπλες Δυνάμεις, ως σύμβουλοι (αλλά ενεργοί, όχι κατ’ όνομα, όπως είχε συμβεί παλαιότερα) στο υφυπουργείο Αθλητισμού και στην ΓΓΑ και όπου αλλού κριθεί πως μπορεί να είναι χρήσιμοι.

Τούτο, λοιπόν, πρέπει να πράξει η ελληνική Πολιτεία. Οχι να θέσει τους αθλητές σε διαθεσιμότητα ή να τους απολύσει. Δεν είναι ηθικό (αφήστε που είναι αμφίβολο αν είναι και νόμιμο) να έρχεται τώρα το κράτος και ν’ ανακαλεί και ν’ ακυρώνει μια βασική του δέσμευση, η οποία αποτελούσε και σημαντικό κίνητρο για τους αθλητές. Η Πολιτεία δεν πρόσφερε τυχαία τούτο το προνόμιο και το κίνητρο στους αθλητές. Ουσιαστικά, τους εκμεταλλεύθηκε. Εκανε προπαγάνδα μέσω των επιτυχιών τους. Ωφελήθηκαν και αυτοί. Εξίσου, όμως, ωφελήθηκαν οι πολιτικοί μας. Ας εξετάσουν, λοιπόν, το πώς η Ελλάς μπορεί να «εκμεταλλευθεί» ξανά, αλλά με άλλον τρόπο, τους πρωταθλητές. Θα είναι επ’ ωφελεία όλων. Ενα πράγμα πρέπει να θυμούνται, πάντως, οι κυβερνώντες:

Τα δώρα δεν ζητούνται πίσω…