Το γέλιο βγήκε από τα... δικαστήρια

Στο βιβλίο «Disorder in the American Courts» (Αταξία ή Διαταραχή στ’ Αμερικανικά Δικαστήρια) αναφέρονται διάφορα απίστευτα ερωτήματα και μερικές εξίσου απίστευτες απαντήσεις, που, σύμφωνα με τον συγγραφέα, ετέθησαν από δικαστές, εισαγγελείς ή δικηγόρους ή δόθηκαν από μάρτυρες και έχουν καταγραφεί κατά λέξη από δικαστικούς ρεπόρτερ, οι οποίοι μετά βίας παρέμειναν νηφάλιοι την ώρα που γίνονταν οι ερωταποκρίσεις. Σας παραθέτουμε μερικές:

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Ποιό ήταν το πρώτο πράγμα που σας είπε ο άντρας σας εκείνο το πρωί;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: «Πού βρίσκομαι, Κάθριν;».
ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Και γιατί σας αναστάτωσε τόσο;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τ’ όνομά μου είναι Σούζαν!

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Είστε σεξουαλικά ενεργή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Οχι, απλώς μένω ξαπλωμένη.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ο μικρότερος γιος, ο εικοσάχρονος, τι ηλικίας είναι;

ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Είναι 20, όσο περίπου και το IQ σας.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ησασταν παρών όταν ελήφθη η φωτογραφία σας;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Με κοροϊδεύετε;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πότε είναι τα γενέθλιά σας (πότε γεννηθήκατε);
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: 18 Ιουλίου.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ποιάς χρονιά;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κάθε χρόνο. 

ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είναι η εμφάνισή σας εδώ σήμερα το πρωί, σύμφωνη με την ειδοποίηση, που έστειλα στον δικηγόρο σας; 
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Οχι, έτσι ντύνομαι όταν πηγαίνω στη δουλειά. 

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ολες οι απαντήσεις σας πρέπει να είναι Oral (προφορικές). Εντάξει; Σε ποιό σχολείο πήγατε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Oral (Προφορικό).  

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και είχε τρία παιδιά, έτσι δεν είναι; 
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσα ήταν αγόρια;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κανένα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Υπήρχε κανένα κορίτσι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Με κοροϊδεύετε; Κύριε Πρόεδρε, νομίζω πως χρειάζομαι άλλον δικηγόρο. Μπορώ να έχω ένα καινούριο;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς τερματίστηκε ο πρώτος σας γάμος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Λόγω θανάτου.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και με τίνος τον θάνατο τερματίστηκε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Για μαντέψτε.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Μπορείτε να περιγράψετε το άτομο;

ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ηταν μεσαίου αναστήματος και είχε γένεια.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ηταν άντρας ή γυναίκα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν δεν είχε έρθει κάποιο τσίρκο στην πόλη, μάλλον άντρας θα έλεγα. 

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Ωστε η ημερομηνία της σύλληψης του παιδιού ήταν η 8^η Αυγούστου;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Και τι κάνατε εκείνη την ώρα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ε… ξαπλωνόμουν…

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσο ετών είναι ο γιος σας που μένει μαζί σας;
ΜΑΡΤΥΡΑ: Τριάντα οκτώ ή τριάντα πέντε, δεν μπορώ να θυμηθώ πια.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσο καιρό έχει ζήσει μαζί σας;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Σαράντα πέντε χρόνια.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ξέρετε αν η κόρη σας έχει ποτέ εμπλακεί σε βουντού;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Και οι δύο κάνουμε.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Βουντού;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κάνουμε.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ (έκπληκτος): Εσείς κάνετε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι. Βουντού.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, δεν είναι αλήθεια, ότι κάποιος που πεθαίνει στον ύπνο του, δεν το γνωρίζει έως το επόμενο πρωί;

ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Πράγματι περάσατε το αλκοτέστ;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πόσες από τις νεκροψίες σας τις έχετε διενεργήσει σε νεκρούς ανθρώπους;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ : Ολες. Οι ζωντανοί, ξέρετε, αντιστέκονται πάρα πολύ.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Θυμάστε την ώρα που εξετάσατε το σώμα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Η αυτοψία άρχισε γύρω στις 8:30 το πρωί.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και ο κύριος Νέντον ήταν νεκρός εκείνη την ώρα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν όχι, σίγουρα ήταν μέχρι να τελειώσω.

Για το τέλος, σάς άφησα αυτό που θεωρώ καλύτερο:
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πριν να διενεργήσετε τη νεκροψία, ελέγξατε αν υπήρχε σφυγμός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Οχι
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την πίεση του αίματος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την αναπνοή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ώστε, λοιπόν, είναι πιθανόν ο ασθενής να ήταν ζωντανός όταν αρχίσατε την νεκροψία;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς μπορείτε να είστε σίγουρος, γιατρέ;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Γιατί ο εγκέφαλός του βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου σε μια γυάλα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Α, μάλιστα. Ομως θα μπορούσε ο ασθενής, παρ' όλα αυτά, να είναι ακόμα ζωντανός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι, είναι πιθανόν, θα μπορούσε να είναι ζωντανός και ν’ ασκεί τη δικηγορία.

Tα μαύρα γάντια κατά του ρατσισμού

Δύο Αφροαμερικανοί τόλμησαν, στο βάθρο των Ολυμπιακών αγώνων, να στείλουν ηχηρό μήνυμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα

 

 Του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

  

Ηταν Οκτώβριος του 1968, όταν ταραχή έπεσε στον κόσμο του αθλητισμού. Στο βάθρο των νικητών των 200μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Πόλης του Μεξικού, δύο γαντοφορεμένοι μαύροι Αμερικανοί κάνουν μια χειρονομία, που έμεινε αποτυπωμένη στη μνήμη όποιων την είδαν, αλλά και είναι γνωστή ακόμη και σε ανθρώπους που δεν είχαν γεννηθεί τότε. Ο 24χρονος, Τόμι Σμιθ και ο 23χρονος, Τζον Γουέσλι Κάρλος, ενώ ανακρουόταν ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ προς τιμήν του Σμιθ, σήκωναν το ένα χέρι με μαύρη γαντοφορεμένη γροθιά. Το δεξί ο Σμιθ, το αριστερό ο Κάρλος. Και οι δύο έσκυβαν το κεφάλι.
Ηταν μια πράξη συμβολική, που αποσκοπούσε στην ευαισθητοποίηση του κόσμου, για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικότερα δε, των Αφροαμερικανών. Ανέβηκαν στο βάθρο χωρίς παπούτσια, αλλά με μαύρες κάλτσες, για να υποδηλώσουν τη φτώχεια των μαύρων των ΗΠΑ.
Ο Σμιθ φορούσε μαύρο μαντίλι γύρω από τον λαιμό, το οποίο υποδήλωνε την υπερηφάνεια των μαύρων. Ο Κάρλος είχε ανοικτό το μπουφάν της φόρμας, ως ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους εργάτες «με τα μπλε κολάρα» των ΗΠΑ, δηλαδή τους χειρώνακτες εργάτες. Φορούσε δε, ένα περιδέραιο με χάνδρες, το οποίο, όπως είπε, ήταν «για εκείνους που λιντσαρίστηκαν ή σκοτώθηκαν και ουδείς προσευχήθηκε γι' αυτούς, για εκείνους τους οποίους κρέμασαν ή άλειψαν με πίσσα. Ηταν γι' αυτούς, που τους έριξαν από τα πλοία στη μέση των ποταμών».
Στο βάθρο βρισκόταν και ένας λευκός. Ο Αυστραλός, Πίτερ Νόρμαν. Και οι τρεις φορούσαν κονκάρδες της οργάνωσης «Ολυμπιακό Πρόγραμμα για τ' Ανθρώπινα Δικαιώματα» (OPHR). Ο Νόρμαν είχε εκφράσει την συμπαράστασή του στις ιδέες των Αμερικανών συναθλητών του, που ουδέποτε την ξέχασαν. Ετσι, όταν αυτός πέθανε στις 3 Οκτωβρίου του 2006 στη Μελβούρνη σε ηλικία 64 ετών από ανακοπή καρδιάς, πήγαν στην κηδεία του για να τον τιμήσουν και μετέφεραν το φέρετρό του.
Οι θεατές αποδοκίμασαν τους Αμερικανούς, όταν κατέβηκαν από το βάθρο των νικητών.
«Αν νικώ, είμαι Αμερικανός, όχι μαύρος Αμερικανός. Αν, όμως, κάνω κάτι κακό, θα λένε, ότι είμαι Νέγρος. Είμαστε μαύροι και είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό. Η Μαύρη Αμερική θα κατανοήσει, τι κάναμε», δήλωσε λίγο αργότερα ο Σμιθ.

Ο Σμιθ (αριστερά) και ο Κάρλος μεταφέρουν το φέρετρο του Νόρμαν (κάτω).

Οταν έγιναν αυτά, το ημερολόγιο έδειχνε 16 Οκτωβρίου του 1968. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο Σμιθ νίκησε με 19.83. Ο Νόρμαν τερμάτισε 2ος σε 20.07 και ο Κάρλος 3ος σε 20.10.
Ο κοινωνιολόγος, Χάρι Εντουαρντς, ιδρυτής της OPHR, είχε παρακινήσει τους μαύρους αθλητές να μποϊκοτάρουν τους αγώνες. Οι πράξεις του Σμιθ και του Κάρλος ήταν εμπνευσμένες από τις προτροπές του Εντουαρντς.
Και οι δύο Αμερικανοί σκόπευαν να πάνε στον αγώνα μ' ένα ζευγάρι μαύρα γάντια ο καθένας, αλλά ο Κάρλος ξέχασε το δικό του. Ηταν ο Νόρμαν, που του πρότεινε να φορέσει το αριστερό γάντι του Σμιθ. Γι' αυτό σήκωσε το αριστερό χέρι, και όχι το δεξί, που ήταν ο παραδοσιακός χαιρετισμός της «Μαύρης Δύναμης».
Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής ήταν ο Αμερικανός, Εϊβερι Μπράντεϊτζ, που θεώρησε, ότι η πράξη των δύο αθλητών ήταν εσωτερικό πολιτικό ζήτημα, αταίριαστο στους απολιτικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Διέταξε τους υπεύθυνους της ομάδας των ΗΠΑ, να διώξουν τους αθλητές. Οταν η Ολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ αρνήθηκε, ο Μπράντεϊτζ απείλησε ν' αποκλείσει όλη την ομάδα στίβου της χώρας. Κατόπιν αυτού, οι δύο αθλητές εκδιώχθηκαν.
Ενας εκπρόσωπος της ΔΟΕ δήλωσε: «Ηταν βίαιη παραβίαση των θεμελιωδών αρχών του Ολυμπιακού Πνεύματος». Ο Μπράντεϊτζ, που ήταν πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής των ΗΠΑ το 1936, δεν διαμαρτυρήθηκε κατά του ναζιστικού χαιρετισμού στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Ο χαιρετισμός των Ναζί ήταν τότε ο εθνικός χαιρετισμός κι έτσι έγινε αποδεκτός σε αγώνες εθνών, ενώ ο χαιρετισμός των αθλητών δεν ήταν ενός έθνους. Γι' αυτό θεωρήθηκε μη αποδεκτός.
Σε πρόσφατη ομιλία του, ο Σμιθ ρωτήθηκε, τι σκεπτόταν πριν ν' ανέβει στο βάθρο το 1968.
«Προσευχόμουν», είπε. Και μια άλλη φορά δήλωσε: «Δεν ήμασταν αντίχριστοι. Ημασταν άνθρωποι, που θελήσαμε να τραβήξουμε την προσοχή στην ανισότητα στη χώρα μας». 

Η πράξη τους δίχασε την αμερικανική κοινωνία 
Η ζωή ήταν παράξενη για τον Τόμι Σμιθ. Γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου του 1944 στην Κλάρκσβιλ του Τέξας και ήταν το έβδομο από τα 12 παιδιά της οικογένειάς του. Μικρός κινδύνευσε να πεθάνει από πνευμονία, αλλά επέζησε και, όπως λέει ο ίδιος, αυτό του επέτρεψε να κάνει τη δουλειά, την οποία ο Θεός είχε προδιαγράψει γι' αυτόν. Η ζωή, πάλι, τα έφερε έτσι, ώστε μόλις λίγες ημέρες πριν από τη συμπλήρωση 42 ετών από εκείνη την ιστορική ημερομηνία, την 16η Οκτωβρίου 1968, να γίνει γνωστή μια δυσάρεστη είδηση: Ο Τόμι Σμιθ αποφάσισε να βγάλει σε δημοπρασία το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, μαζί με ένα ζευγάρι παπούτσια «καρφιά» (σπάικς), με τιμή εκκίνησης το ποσό των 250.000 δολαρίων (περίπου 178.000 ευρώ).

Ο Σμιθ τερματίζει θριαμβευτικά, ενώ ο Κάρλος (259) έρχεται 3ος.

Ο Σμιθ δεν πρόλαβε να κάνει μεγάλη καριέρα στον στίβο, ακριβώς λόγω της πράξης του εκείνης. Είχε δείξει, όμως, από την εποχή κατά την οποία ήταν μαθητής στο γυμνάσιο, τις σπουδαίες ικανότητές του. Σημείωσε αρκετά σχολικά ρεκόρ, μερικά από τα οποία μένουν όρθια ακόμη. Τα επιτεύγματά του τού χάρισαν υποτροφία στο πολιτειακό πανεπιστήμιο του Σαν Χοσέ. Δυστυχώς, ο Σμιθ και ο Κάρλος εξοστρακίστηκαν από το οικοδόμημα του στίβου των ΗΠΑ λόγω της πράξης τους και δεν μπόρεσαν να δώσουν όσα μπορούσαν, ειδικά ο, όπως φαίνεται, μεγαλύτερων δυνατοτήτων, Σμιθ.
Η πράξη τους δέχθηκε αυστηρή κριτική από πολλούς. Το περιοδικό «Τάιμ» κυκλοφόρησε με τους πέντε κύκλους του Ολυμπιακού σήματος και αντί ν' αναγράψει το «Ταχύτερα, Υψηλότερα, Δυνατότερα», έγραψε «Πιο θυμωμένα, Πιο απαίσια, Πιο Ασχημα». Οσοι διαφώνησαν με την ενέργεια των αθλητών, είπαν, ότι αυτοί εξευτέλισαν όλους τους Αμερικανούς. Ο Σμιθ και ο Κάρλος κινδύνευσαν ακόμη και με κακοποίηση, ενώ οι ίδιοι και μέλη των οικογενειών τους δέχθηκαν απειλές θανάτου. Υπήρξαν, όμως και υποστηρικτές, οι οποίοι επαίνεσαν τη γενναιότητά τους. Μάλιστα, ο Σμιθ έλαβε την τιμητική διάκριση «Θάρρος της Συνείδησης» από το Αβαείο της Ειρήνης, στο Σέρμπορν της Μασαχουσέτης.
Ο Σμιθ μετά τους Ολυμπιακούς του Μεξικού, συνέχισε τον αθλητισμό, ασχολούμενος επί τρία χρόνια με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο (το αμέρικαν φούτμπολ, αντίστοιχο του ράγκμπι). Το 1978 έγινε μέλος του «Χολ οφ Φέιμ» του στίβου των ΗΠΑ και το 1996 του «Χολ οφ Φέιμ» του Μαύρου Αθλητισμού της Καλιφόρνιας. Το 1999 έλαβε από αυτή την οργάνωση, το βραβείο «Αθλητής του Αιώνα». Τέσσερα χρόνια νωρίτερα ήταν μέλος της προπονητικής ομάδας της εθνικής των ΗΠΑ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Βαρκελώνης (Ισπανία). Αλλά και στον νέο αιώνα ο Σμιθ έλαβε τιμητικές διακρίσεις. Την περίοδο 2000-1, η Κομητεία του Λος Αντζελες και η Πολιτεία του Τέξας τού απένειμαν βραβεία.
Και στην εξωαγωνιστική σταδιοδρομία του διακρίθηκε. Σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες και, επίσης, Στρατιωτική Επιστήμη και Φυσική Αγωγή. Εκανε μεταπτυχιακό στην Κοινωνιολογία. Εγινε βοηθός καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο κολέγιο Ομπερλιν στο Οχάιο. Δίδαξε Κοινωνιολογία του Αθλητισμού, προπόνησε ομάδες στον στίβο, στο αμέρικαν φούτμπολ και στο μπάσκετ και εργάσθηκε ως αθλητικός διευθυντής. Εγινε και επίτιμος δόκτωρ του πανεπιστημίου του Σαν Χοσέ. Το 2005 συνταξιοδοτήθηκε από το κολέγιο της Σάντα Μόνικα, όπου δίδαξε και προπόνησε επί 27 έτη.
Παρότι είναι, πλέον, αξιοσέβαστο μέλος των κοινωνίας των ΗΠΑ, υπάρχουν ακόμη ουκ ολίγοι Αμερικανοί, που θεωρούν ότι η πράξη του Σμιθ και του Κάρλος έδειχνε έλλειψη σεβασμού.

«Γιατί να συμβαίνει αυτό, αφού θεωρούμαστε πολιτικώς ορθοί, όταν δείχνουμε κατανόηση στις πολιτιστικές διαφορές; Μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω στην κατάσταση των πολιτικών δικαιωμάτων του 1968 και να πούμε σ' εκείνους τους νεαρούς μαύρους Αμερικανούς, ότι δεν είχαν δικαίωμα να διαλέξουν ένα παγκόσμιο βήμα για να διαμαρτυρηθούν για την απάνθρωπη μεταχείριση των μαύρων και άλλων μειονοτήτων; Κι αν είναι έτσι, έχουμε μετά το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για απάνθρωπες συνθήκες σε άλλες χώρες; Αν είχαν επιλέξει να ενώσουν τα χέρια και να προσευχηθούν, ενώ έκλιναν το κεφάλι, πάλι θα είχαν παρεξηγηθεί;», γράφει, σε τρίτο πρόσωπο, ο Σμιθ στην προσωπική του ιστοσελίδα. 

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 23 Οκτωβρίου 2010.

* Ο Σμίθ και ο Κάρλος στις 16 Ιουλίου του 2008 τιμήθηκαν με το βραβείο

Ο Σμιθ (αριστερά) και ο Κάρλος με το βραβείο
«Αρθουρ Ας»

«Αρθουρ Ας» (είναι ο διάσημος μαύρος Αμερικανός παλαιός τενίστας), για το θάρρος τους να προβούν στον ιστορικό, πλέον, χαιρετισμό.
Στις 10 Οκτωβρίου του 2011, ο Κάρλος μίλησε και ύψωσε την γροθιά του στο «Occupy Wall Street, όπου» τόνισε:
«Σήμερα είμαι εδώ για εσάς. Γιατί; Επειδή είμαι εσείς. Είμαστε εδώ 43 χρόνια αργότερα διότι υπάρχει ακόμη μία μάχη να κερδηθεί. Αυτή η μέρα δεν είναι για εμάς, αλλά για τα παιδιά μας, που θα έλθουν».  

Ο υπερήφανος ταπεινός πανσές, ο βασιλιάς και το ντόπινγκ

Tου Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας βασιλιάς είδε στον κήπο του τα δένδρα, τους θάμνους και τα λουλούδια να μαραίνονται. Η βελανιδιά είπε ότι πέθαινε γιατί δεν μπορούσε να γίνει ψηλή όπως το πεύκο. Το πεύκο, γιατί δεν μπορούσε να κάνει σταφύλια όπως το αμπέλι. Το αμπέλι, γιατί δεν μπορούσε να κάνει ωραία και μυρωδάτα λουλούδια όπως η τριανταφυλλιά. Και τα υπόλοιπα φυτά μαραίνονταν για κάποια ανάλογη αιτία.
Ο βασιλιάς είχε λυπηθεί πολύ. Ξαφνικά, όμως, είδε τον πανσέ ολάνθιστο και φρέσκο. «Πώς και είσαι ανθισμένος και φρέσκος;», τον ρώτησε.
«Α, όταν με φύτεψες, σκέφτηκα ότι ήθελες αυτό που ήταν οι σπόροι μου, όχι κάτι άλλο. Πανσέ θέλει, σκέφτηκα, ο βασιλιάς, πανσές θα γίνω. Κι έγινα. Αφού δεν μπορώ να είμαι βελανιδιά, πεύκο, αμπέλι ή τριανταφυλλιά, προσπάθησα να γίνω ο ωραιότερος πανσές», απάντησε.
Εντυπωσιάστηκε ο βασιλιάς και συνέχισε τον δρόμο του σκεπτικός. Ο κήπος του θα ήταν πράγματι ο ωραιότερος αν η βελανιδιά δεν ήθελε να ψηλώσει όπως το πεύκο, αν το πεύκο δεν προσπαθούσε να κάνει σταφύλια όπως το αμπέλι, αν το αμπέλι δεν επιθυμούσε να κάνει τριαντάφυλλα όπως η τριανταφυλλιά... Τώρα το μόνο που έμενε στον κάποτε πανέμορφο κήπο ήταν ένας πανσές, που χαμογελούσε περήφανος επειδή ήταν απλώς ένας πανσές...
Γιατί γράφω αυτό το παραμύθι; Το διάβασα, μου άρεσε πολύ και σκέφτηκα ότι το δίδαγμά του αφορά και αυτούς που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Αυτούς που προσπαθούν να γίνουν κάτι άλλο μέσω της χρήσης απαγορευμένων ουσιών. Μπορεί εδώ και κάποιο καιρό να μην έχουμε σημαντικά τέτοια προβλήματα στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά σχετικά πρόσφατες είναι οι αποκαλύψεις, ότι διάσημοι -αλλά και λιγότερο διάσημοι- αθλητές, διαφόρων αθλημάτων, βρέθηκαν θετικοί σε ελέγχους.
Ο αθλητής που προσπαθεί με τα απαγορευμένα φάρμακα να βελτιώσει τις επιδόσεις του και την απόδοσή του δεν κλέβει και ξεγελάει μόνο τους αντιπάλους του. Ξεγελάει τον ίδιο τον εαυτό του. Γιατί, τι είναι ο αθλητισμός, ειδικά στα ατομικά αθλήματα; Μια συνεχής προσπάθεια να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Μια συνεχής προσπάθεια να μάθεις τα όριά σου. Τα όποια όριά σου, σε όποια ηλικία κι' αν βρίσκεσαι. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικός ο αθλητισμός των βετεράνων, των διαχρονικών αθλητών.
Το 2004, ο τότε ούτε 16 ετών μεγάλος γιος μου, μετέπειτα δευτεραθλητής Ελλάδος εφήβων στην άρση βαρών, βλέποντας ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, μου είπε για τους κορυφαίους αρσιβαρίστες: «Αυτοί δεν θα μάθουν ποτέ ποια ήταν τα όριά τους»... 

Ε, αφού είναι για το σπίτι, δεν πειράζει

Χωρίς σχόλια

Το τελειότερο «πείραμα» του κόσμου

Ο Αλεξάντερ Καρέλιν υπήρξε ο απόλυτος κυρίαρχος της πάλης, αλλά ταυτόχρονα ένας ευγενικός και αγαθός γίγαντας

 

 

Της Σπυριδούλας Σπανέα


«Το όνομά μου προέρχεται από ένα Ελληνα ήρωα: τον βασιλιά Αλέξανδρο της Μακεδονίας. Γνωρίζω τόσο την ελληνική ιστορία όσο και τη μυθολογία. Αμφότερες μ' έχουν εντυπωσιάσει» είχε δηλώσει το 1999, ο Αλεξάντερ Καρέλιν στην «Καθημερινή». Η αντίθεση έντονη: ένας γίγαντας, ύψους 1,92 μ. και βάρους σχεδόν 130 κ., μας μιλούσε για μυθολογία και αρχαίο θέατρο. Ομως, αυτός ήταν τότε ο Αλεξάντερ Καρέλιν. Ο παλαιστής που δεν είχε χάσει αγώνα επί 13 χρόνια. Ο γίγαντας της Ρωσίας, που ηττήθη στον κρισιμότερο αγώνα του στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, από έναν Αμερικανό «γελαδάρη», ονόματι Ρούλον Γκάρντνερ, ο οποίος θα έχει να λέει ότι νίκησε τον θρύλο του αθλήματος και του στέρησε το τέταρτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1967, στα βάθη της Ρωσίας, στο Νοβοσιμπίρσκ, γεννήθηκε ένα παιδί βάρους... 6,8 κιλών. Μπορεί στην κούνια να μην πάλεψε με φίδια αλλά, στην πορεία, το παρατσούκλι «Ηρακλής» δεν το απέφυγε. Από την παιδική ηλικία ξεχώριζε για την υπερβολική του δύναμη. Ο νεαρός, Αλεξάντερ, όμως, δεν ήθελε να γίνει παλαιστής. Ονειρευόταν να γίνει... φορτηγατζής. Σαν τον πατέρα του. Μέχρι που γνώρισε τον προπονητή Βίκτορ Κουζνιετσόφ. Από τότε σύνδεσε το όνομά του με την ελληνορωμαϊκή και τις επιτυχίες.
Ο σωματότυπός του, εντυπωσιακός. Η φυσική του κατάσταση, θα μπορούσε να είναι μάθημα σε σεμινάριο. Η δύναμη των χεριών, απερίγραπτη. Η τεχνική του, μοναδική.
«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σας εντυπωσιάζει. Από μικρό παιδί προπονούμαι πολλές ώρες. Σε μια ημέρα κάνω τόση προπόνηση, όση δεν κάνει άλλος αθλητής σε ολόκληρη τη ζωή του», μας είχε πει το 1999, όταν είχε έλθει στην Αθήνα για να αγωνισθεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ευγενικός και συνεσταλμένος εκτός ταπί, όταν έμπαινε στην παλαίστρα μεταμορφωνόταν. Σα να μην ήθελε να διαψεύσει τα προσωνύμια που του είχαν «φορτώσει» οι δημοσιογράφοι: «ρωσική αρκούδα», «Κινγκ Κονγκ» και «το πείραμα».
Τον Καρέλιν σε κάθε βήμα του συνόδευαν διάφοροι μύθοι. Ενας από αυτούς ήταν, ότι είχε παλέψει στη Σιβηρία με αρκούδα. Ο ίδιος δεν το παραδεχόταν. «Ο πιο δύσκολος αγώνας μου ήταν όταν νίκησα ένα... ψυγείο. Είχε διπλάσιο βάρος από εμένα, αλλά κατάφερα να το αγκαλιάσω και να το ανεβάσω οκτώ ορόφους», έλεγε το 1999. Αλλοι ισχυρίζονταν ότι δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένα πείραμα των Ρώσων. Ενα πείραμα, όμως, που κοκκίνιζε και κατέβαζε τα μάτια, κάθε φορά που μια γυναίκα τού έκανε κοπλιμέντα για τη δύναμή του. Αυτό που εντυπωσίαζε περισσότερο, ήταν η αλλαγή του «Κινγκ Κονγκ» όταν έφευγε από την παλαίστρα. Ο ανίκητος γίγαντας γινόταν... αγαθός γίγαντας. Η αρκούδα μεταμορφωνόταν σε άνθρωπο με λεπτά γούστα και κουλτούρα. Ακουγε όπερα και έγραφε ποίηση. Οσοι βρέθηκαν το 1999 στο στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» δεν θα τον ξεχάσουν να κάθεται στα αποδυτήρια, οκλαδόν, αγκαλιά μ’ ένα βιβλίο. Μόνο ο σωματότυπος έδειχνε ότι είναι ο παλαιστής με τις εξωγήινες διακρίσεις.
Οι Ρώσοι ορκίζονταν στο όνομα του Αλεξάντερ Καρέλιν. Ηταν ο ήρωας της λαϊκής, και όχι μόνο, τάξης. Μέσα από τις επιτυχίες του, ξεχνούσαν τη μιζέρια της καθημερινότητας, το κρύο, τα προβλήματα, τις στερήσεις. Κάθε νίκη του ήταν και δικιά τους. Οταν στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ έχασε στον τελικό, ύστερα από έναν εξαιρετικά αμφιλεγόμενο αγώνα, από τον Γκάρντνερ, όλοι νόμιζαν ότι βλέπουν όνειρο. Οι μύθοι παντρεύονταν με την πραγματικότητα και ο κόσμος είχε πιστέψει ότι ο Καρέλιν ήταν ανίκητος. Οι Ρώσοι έλεγαν -και ίσως να μην είχαν άδικο- ότι ο παλαιστής τους αδικήθηκε. Μάλιστα, ζήτησαν από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή να δώσει και στους δύο παλαιστές το χρυσό μετάλλιο.
Παρηγοριά για τους φίλους του υπεραθλητή ήταν το τηλεγράφημα που έστειλε, τότε, στον «ζωντανό θρύλο», ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, στο οποίο του έλεγε ότι για τους Ρώσους θα παραμείνει πάντα ο ανίκητος πολεμιστής. Οι μύθοι τον ακολούθησαν και στην ήττα. Πολλοί είπαν ότι έχασε εσκεμμένα διότι είχε πολιτικές φιλοδοξίες και πήρε ανταλλάγματα σε πολιτικό επίπεδο. Βέβαια, αυτό δεν ταίριαζε στη φιλοσοφία του Καρέλιν. Η «αρκούδα» πήγε στο Σίδνεϊ για να γίνει ο μοναδικός παλαιστής στον κόσμο με τέσσερα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια.
 
Οι ιστορικές «μάχες» και η πολιτική καριέρα του
Στο βιογραφικό του υπάρχουν μόνο χρυσές διακρίσεις. Εξαίρεση, το ασημένιο μετάλλιο από τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Οποιος παλαιστής βρισκόταν απέναντί του ήξερε ότι θα χάσει. Μοναδική πρόκληση ήταν να του πάρουν έστω ένα σημείο. Κάτι που ελάχιστοι το κατόρθωσαν.

Ο «Κινγκ Κονγκ» άρχισε να γράφει την ιστορία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988. Εφτασε μέχρι τον τελικό της κατηγορίας του αλλά, μισό λεπτό πριν από το φινάλε, έχανε με 0-3 από τον Βούλγαρο, Ρανγκέλ Γκερόφσκι. Τότε, μεταμορφώθηκε σε... αρκούδα. «Κλείδωσε» τα χέρια στη μέση του αντιπάλου του, τον ανέβασε στον αέρα, λύγισε τη μέση του και τον πέταξε πίσω από την πλάτη του. Ηταν η πρώτη φορά που είδαν οι κριτές το περίφημο «Karelin lift». Του έδωσαν πέντε πόντους και το χρυσό μετάλλιο. Από τότε πολλοί θα ένιωθαν τη λαβή και ακόμα περισσότεροι θα τη θαύμαζαν. Στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης ήταν η σειρά του Σουηδού, Τόμας Γιόχανσον να υποκλιθεί στην ανωτερότητα του Ρώσου. Εχασε με πτώση.
«Απάνθρωπα δυνατό» τον είχε χαρακτηρίσει ο Ματ Γκαφάρι, ο οποίος πάλευε σε όλη του την καριέρα για να νικήσει τον Καρέλιν. Ηταν ο μεγάλος αντίπαλος της «αρκούδας» στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996. Στο παρελθόν βρέθηκαν 20 φορές απέναντι και ο Ρώσος είχε νικήσει σε όλες. Βέβαια, σε μία, χρειάστηκε να πάει ο αγώνας στην παράταση. Οι Αμερικανοί πίστευαν ότι ο Ιρανός φυγάς θα έβαζε τέλος στην «αυτοκρατορία Καρέλιν» και κατ’ επέκταση σε αυτή των Ρώσων στα «βαριά». Οι συνθήκες, ιδανικές. Ο Ρώσος ταξίδεψε στην Αμερική χειρουργημένος και απροπόνητος. Το κλίμα, εχθρικό. Για να φτάσει ο Καρέλιν στον τελικό έδωσε τέσσερις αγώνες. Τους κέρδισε με 24-0 σημεία, συνολικά. Το στάδιο ήταν έτοιμο για τη μεγάλη αναμέτρηση του τελικού. Αποκαλούσαν τον Γκαφάρι, «Ρόκι». Το σκορ άνοιξε στο 1.51’. Υπέρ του Καρέλιν, φυσικά. Ο Αμερικανός δεν πήρε σημείο. Οταν ο Γκαφάρι ανέβηκε στο Ολυμπιακό βάθρο, ξέσπασε σε κλάματα. Δεν νίκησε το είδωλό του. Το όνειρο είχε τελειώσει. «Η δύναμή του ήταν φοβερή. Ενιωθα σα να παλεύω με τον Κινγκ Κονγκ», δήλωσε.
Σε κάθε αγώνα, οι παλαιστές έτρεμαν την ώρα της κλήρωσης. Φοβούνταν μήπως βρίσκονταν αντιμέτωποι με τον Καρέλιν και τους μάθει... να πετάνε. Τα στοιχήματα ήταν μόνο πόση ώρα θ’ άντεχαν, πριν να βρεθούν με την πλάτη στο ταπί. Μέχρι που φτάνει η ώρα του Σίδνεϊ. Η τελευταία αθλητική πρόκληση του «Αλέξανδρου της Ρωσίας».
Δεκατρία χρόνια αήττητος σε πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς, με 59 σερί νίκες. Αντίπαλός του ο Γκάρντνερ. Σε προηγούμενη αναμέτρησή του, ο «γελαδάρης του Τέξας» είχε δοκιμάσει την «άρση Καρέλιν». «Δεν με πείραξε η ήττα γιατί έμαθα να πετάω», είχε δηλώσει. Στην Αυστραλία, όμως, δεν πέταξε πίσω από την πλάτη του Καρέλιν αλλά... στα ουράνια.
Πριν ακόμα να ολοκληρώσει την αθλητική καριέρα του, το 1999, η «αρκούδα» είχε εκλεγεί στην ρωσική Δούμα με το κόμμα της

Ενωμένης Ρωσίας» του Πούτιν.

Το 2001 έλαβε τη μεγαλύτερη διάκριση της ΔΟΕ -το «Ολυμπιακό Περιδέραιο»- από τον Χουάν Αντόνιο Σαμαράνκ, ενώ του έχει απονεμηθεί και το βραβείο «Ηρωας της Ρωσικής Ομοσπονδίας». Η πολιτική καριέρα του θεωρείται λαμπρή. Πολλοί του ζητάνε να διεκδικήσει την προεδρία της Ρωσίας. «Δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο», απαντάει, ενώ δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι θεωρεί τις προεκλογικές εκστρατείες ταπεινωτικές: «Πρέπει να γελάω, να χορεύω και να τραγουδάω με τους υποψήφιους. Νιώθω σαν κλόουν. Οι υπεύθυνοι επικοινωνίας μου κόντεψαν να με οδηγήσουν στην τρέλα όταν μου ζήτησαν να αφήσω μακριά τα μαλλιά μου και να μην οδηγώ σπορ αυτοκίνητο», δηλώνει.
Τι τους απάντησε; «Μα δεν χωράω σε άλλο αυτοκίνητο. Μήπως θέλετε να τρυπήσω τα αυτιά, τη μύτη, να βάλω ρουζ και κραγιόν; Ο κόσμος έτσι με ξέρει και έτσι θα με ψηφίσει».
Ετσι είναι ο Αλεξάντερ Καρέλιν. Ο κορυφαίος παλαιστής του κόσμου. Ενας αγαθός γίγαντας, που, όπως δεν υποκρινόταν στα ταπί, δεν μπορεί να υποκρίνεται και στην πολιτική. Το 2004, βρέθηκε στο Ολυμπιακό γυμναστήριο των Ανω Λιοσίων για να παρακολουθήσει τους αγώνες. Ο κόσμος τον αποθέωσε. Αν είναι «πείραμα», σίγουρα είναι το τελειότερο του κόσμου.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 16 Οκτωβρίου 2010. 

*Ο Καρέλιν κατέκτησε τρία χρυσά κι' ένα ασημένιο Ολυμπιακά μετάλλια, εννέα χρυσά παγκόσμια και 12 ευρωπαϊκά.

Πρώτευσε σε όλες τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις, στις οποίες αγωνίσθηκε, πλην των Ολυμπιακών αγώνων του Σίδνεϊ (φωτογραφία). Τώρα είναι μέλος της Επιτροπής Διεθνών Υποθέσεων της Δούμας.
*Στο Σίδνεϊ ηττήθη δικαίως, βάσει των κανονισμών, που τότε ίσχυαν. Ανόητων μεν, αλλά κανονισμών. Στο «δέσιμο» με τον Γκάρντνερ άνοιξε στιγμιαία την λαβή του. Κάτι που έδινε ένα σημείο στον αντίπαλο. 

Φάρος η εθνική μας, αλλά τώρα «τα κεφάλια μέσα»

Ρίο, ερχόμαστε...

Του Γιάννη Κουκουλά 

Μας το «φύλαγε» για το φινάλε η εθνική ομάδα τού Φερνάντο Σάντος. Οσο μας απογοήτευε με τις εμφανίσεις της στην φάση των ομίλων, τόσο μας ενθουσίασε στους δύο αγώνες με την Ρουμανία. Η πρόκριση για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, ήλθε πανηγυρικά. Και αξίζουν αυτά τα παιδιά να πάνε το στην χώρα του καφέ και να χαρούν την επιτυχία τους. Γιατί, ασχέτως του τι θα πετύχουν εκεί, και μόνο η παρουσία είναι συμμετοχή σε μία γιορτή.

Ισως, έτσι όπως αποκτήθηκε το εισιτήριο για το Ρίο, να είναι πιο «γλυκό». Πιθανότατα να δείχνει, και το ότι εμείς οι Ελληνες πρέπει να φτάσουμε στο… αμήν, για ν’ αποφασίσουμε ν’ ανασκουμπωθούμε, να δουλέψουμε και, σε συνδυασμό με τις αρετές μας, να πετύχουμε τους στόχους μας
Απέδειξαν αυτά τα παιδιά πως, όταν βάζουμε στο περιθώριο, την μεταξύ μας φαγωμάρα, μεγαλουργούμε. Οπως δεν έχουν να χωρίσουν απολύτως τίποτα όσοι ήταν ή είναι αντίπαλοι στο ελληνικό πρωτάθλημα, έτσι πρέπει να σκέπτονται και αυτοί που διαφεντεύουν το μέλλον μας, όταν αντιπαρατίθενται με τους ξένους, για τα συμφέροντα της Ελλάδος.
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, όπως σχεδόν όλος ο ελληνικός αθλητισμός, αποδεικνύεται πως παρέμειναν από τις ελάχιστες πηγές (άλλες είναι η τέχνη και οι επιστήμες, καθόσον διαθέτουμε εξαίρετους καλλιτέχνες και σπουδαίους επιστήμονες, που, αμφότεροι, διαπρέπουν στο εξωτερικό), από τις οποίες ο Ελληνας μπορεί ν’ αντλήσει χαρά, χαμόγελο και αισιοδοξία. Μακάρι να μας προσφέρουν τέτοιες και αυτοί που αποφασίζουν για εμάς, συνήθως χωρίς εμάς…
Η ευχάριστη παρένθεση, πάντως, έκλεισε. Θ’ ανοίξει πάλι το Καλοκαίρι του 2014, όταν θ’ αρχίσει στην Βραζιλία η μεγάλη γιορτή της μπάλας. Ο Ελληνας μπόρεσε και χαμογέλασε για μερικές μέρες. Φυσικά και δεν του λύθηκαν τα προβλήματα. Απλώς, μπόρεσε να τ’ αφήσει για λίγο στην άκρη του μυαλού του.
Μόλις έσβησαν οι προβολείς στο «National» του Βουκουρεστίου και καταλάγιασαν οι πανηγυρισμοί, επιστρέψαμε πάλι στην σκληρή δική μας πραγματικότητα. Της επιβίωσης ως χώρας και ως λαού. Η σκληρή επιστροφή στην καθημερινότητα. Καμία νίκη της εθνικής, ή όποιας άλλης ελληνικής ομάδας, δεν μπορεί να απαλείψει τα τεράστια προβλήματα. Τα συνθήματα τύπου «έτσι σάς νικάνε, αυτοί που πεινάνε», είναι για φτηνή κατανάλωση. Κανείς δεν «έσβησε» την πείνα του από τα γκολ του Μήτρογλου ή την ασίστ του Καραγκούνη.
Το μόνο που πήρε μια ανάσα, είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό που από το 2004, έχει κατορθώσει να βρίσκεται στο επίκεντρο με την εθνική του ομάδα. Τώρα, πώς είναι δυνατόν, μέσα από ένα πρωτάθλημα, που κατηγορείται πως έχει… όλα τα κακά της μοίρας του, να «βγαίνει» μία τέτοια ομάδα, πιθανότατα είναι άλλο ένα «ελληνικό θαύμα».
Ακόμα και την ώρα που στα γραφεία της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας υπήρχαν αθλητικοί εισαγγελείς, οι παράγοντές της, μ’ επικεφαλής τον πρόεδρο, πανηγύριζαν στο Βουκουρέστι για την μεγάλη πρόκριση. Είναι κι' αυτό άλλο ένα οξύμωρο ή, μήπως, οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες, παρά τα όσα τους καταλογίζουν, είναι πιο άξιοι από τους πολιτικούς μας;
Γιατί τελικά η επιτυχία της εθνικής αποδεικνύεται πως δεν είναι φωτοβολίδα. Ούτε «στιγμιαία». Αλλά διαρκής και επαναλαμβανόμενη. Μπορεί να μην υπάρχουν τελευταίως «θηρία» στο διάβα της. Αποδείχτηκε καλύτερη από αυτές των Σλοβακίας, Λιθουανίας, Λετονίας, Λίχτενστάιν και Ρουμανίας κάτι που αν δεν συνέβαινε θα ήταν πλήρης αποτυχία, διότι η σημερινή Ρουμανία, ποδοσφαιρικά δεν έχει σχέση με την παλιότερη. Αλλά ακόμα και από αυτή την σκοπιά να το δει κάποιος, δεν παύει να θεωρείται επιτυχία η πρόκριση.
Αν, πάντως, περιμένετε μέσα από αυτήν να διορθωθούν τα στραβά και ανάποδα του πρωταθλήματός μας, μη το ελπίζετε. Εδώ πέρασε ανεκμετάλλευτη η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού το 2004, μία πρόκριση σε Παγκόσμιο Κύπελλο θα μας φτιάξει;

Το τι θα κάνουμε εκεί, είναι άλλο θέμα. Σίγουρα οι προσδοκίες δεν μπορεί να είναι μεγάλες. Ο βασικός στόχος παραμένει, η πρόκριση από τους ομίλους και εν συνεχεία… «ό,τι κάτσει». Πολλά, φυσικά, θα εξαρτηθούν από την κλήρωση. Αλλά σ’ αυτή την διαδικασία έχουμε μία καλή… παράδοση, να το πούμε «κομψά». Οσο για το αν θα υπάρξουν νέα πρόσωπα, το θεωρώ απίθανο. Ο Σάντος σίγουρα θα πάρει μαζί του αυτούς που μας έστειλαν στην Βραζιλία. Ούτε θ’ αλλάξει κάτι στην αγωνιστική τακτική. Και ο χρόνος δεν το επιτρέπει, αλλά και δεν είναι στη νοοτροπία του Πορτογάλου. 
Είναι, όμως, πολύ νωρίς για να αρχίσει αυτή η συζήτηση. Προς το παρόν, ας χαρούμε όσο μπορούμε την πρόκριση και να ευχηθούμε -τυπικό είναι- αυτή ν’ αναβαθμίσει, έστω και λίγο, το πρωτάθλημά μας. 
gianniskoukoulas@gmail.com

Χωρίς ειδικότητα άρσης βαρών το ΤΕΦΑΑ Αθηνών! Προβλήματα και στον στίβο

Το Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (ΤΕΦΑΑ) του Πανεπιστημίου Αθηνών μένει και στην εφετινή φοιτητική περίοδο χωρίς ειδικότητα άρσης βαρών, παρότι η σχολή είχε ζητήσει από το υπουργείο Παιδείας την απόσπαση τού καθηγητή, Δημήτρη Ηλιάδη! Συνεπώς, οι φοιτητές που την είχαν επιλέξει, παραμένουν ξεκρέμαστοι και, ή παίρνουν άλλη ειδικότητα ή... μεταναστεύουν στην Θεσσαλονίκη, όπου στο ΤΕΦΑΑ διδάσκεται η συγκεκριμένη ειδικότητα.
Είναι τούτο, άλλο ένα πλήγμα στο άθλημα, το οποίο έχει υποστεί μεγάλη ζημιά και από την ουσιαστική κατάργηση των Τάξεων Αθλητικής Διευκολύνσης (ΤΑΔ), των αποκαλούμενων "αθλητικών τάξεων" ή "αθλητικών σχολείων", που αποτελούσαν πηγή νέων αθλητών για την άρση βαρών.
Η πρώτη αίτηση για την απόσπαση του καθηγητή για την ειδικότητα, υπεβλήθη στις 16 Ιουλίου 2013 (αριθμός πρωτοκόλλου 11.210/14.646) μέσω της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο υπουργείο Παιδείας. Ακολούθησε, στις 10 Οκτωβρίου, νέα στο υπουργείο Παιδείας (γραφείο Κ.Π. με Α.Π. 147/234). Αποδέκτες ήταν το Δ2 και η Διεύθυνση Προσωπικού Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Αναλογισθείτε, ότι, τις ίδιες ημέρες του Οκτωβρίου, η διοίκηση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών, μ' έγγραφό της προς τον υπουργό Παιδείας, ζητούσε να μη μείνει το άθλημα για δεύτερο συνεχές έτος χωρίς ειδικότητα στο ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Το έγγραφο φέρει την υπογραφή τού προέδρου, του Ολυμπιονίκη, Πύρρου Δήμα, ο οποίος είναι και βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Του κόμματος, δηλαδή, που συγκυβερνά...
Λέγεται, ότι απόσπαση παίρνει όποιος καθηγητής (ή όποιο άθλημα) έχει μεγάλο "μέσον". Αν ένας τρις "χρυσός"  Ολυμπιονίκης και βουλευτής της συγκυβέρνησης δεν είναι "μέσον", ποιός είναι;

Προβλήματα υπάρχουν, σύμφωνα με όσα πληροφορηθήκαμε, και στον στίβο (π.χ. στις ρίψεις και στους δρόμους), διότι δεν εγκρίθηκαν οι αποσπάσεις κάποιων διδασκόντων. Βέβαια, για τις ειδικότητες του αθλήματος υπάρχουν καθηγητές, αλλά οι ενδιαφερόμενοι, γι' αυτές, φοιτητές, είναι πολλοί, κάτι που δυσχεραίνει την διδασκαλία και καθιστά αναγκαία την απόσπαση των εκπαιδευτικών.
Το ίδιο ζήτημα είχε προκληθεί και πέρσι, όταν, μάλιστα, ο Αθλητισμός υπαγόταν στο υπουργείο Παιδείας. Τότε (27 Οκτωβρίου 2012) είχαμε δημοσιεύσει στην "Καθημερινή" το εξής άρθρο:

"Επί χρόνια πίστευα ότι το υφυπουργείο Αθλητισμού μπορούσε, να μην πω έπρεπε, να ενταχθεί στο υπουργείο Παιδείας. Θεωρώ πως το αντικείμενό του είναι πιο κοντά στην Παιδεία. Οταν ενοποιήθηκαν τα υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού και το τελευταίο το ακολούθησε το υφυπουργείο Αθλητισμού, θεώρησα ότι τούτο θ’ απέβαινε προς το καλό του ελληνικού αθλητισμού, διότι θα ήταν ευκολότερη η συνεργασία.
Μάλλον έσφαλα. Πριν από λίγες εβδομάδες αναγκάστηκε ο παγκόσμιος πρωταθλητής της ενόργανης γυμναστικής, Βλάσης Μάρας να διαμαρτυρηθεί δημοσίως, διότι κινδύνευε να μην πάρει την ειδικότητα της γυμναστικής από το ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γιατί; Οχι, βεβαίως, επειδή δεν γνωρίζει το αντικείμενο, αλλά διότι συνταξιοδοτήθηκε ο καθηγητής και το ΤΕΦΑΑ δεν προσέλαβε άλλον στη θέση του. Μετά τη δημοσιότητα που έλαβε το ζήτημα, αποφασίσθηκε να προσληφθεί καθηγητής και ο Μάρας, μαζί με τους συμφοιτητές του, θα πάρουν την ειδικότητα.

 
Θα κατορθώσουν, όμως, το ίδιο οι φοιτητές, που παρακολουθούν την άρση βαρών; Αγνωστο. Ο καθηγητής του μαθήματος, που το διδάσκει από το 1987 (ανήκε δε, στο διδακτικό προσωπικό από το 1983 ως ωρομίσθιος), παλαιός πρωταθλητής, Δημήτρης Ηλιάδης, δεν πήρε απόσπαση από το σχολείο, στο οποίο είναι διορισμένος, για το σχολικό έτος 2012-2013. Το υπουργείο Παιδείας (και Αθλητισμού, πλέον, ας μη ξεχνιόμαστε) δεν έκανε δεκτή την σχετική αίτηση.
Συνεπεία τούτου, οι φοιτητές και φοιτήτριες, που επιθυμούσαν να επιλέξουν την άρση βαρών ως ειδικότητα, αναγκάστηκαν να διαλέξουν άλλο μάθημα, ενώ μία φοιτήτρια - αρσιβαρίστρια, υπέβαλε αίτηση παρακολούθησης του μαθήματος στο ΤΕΦΑΑ της Θεσσαλονίκης. Οι δε φοιτητές, που είχαν παρακολουθήσει το μάθημα στο πρώτο εξάμηνο το χρωστούν, διότι δεν μπορούν να πάρουν την ειδικότητα, αν δεν υπάρχει καθηγητής.
Νομίζετε δε, ότι μόνο η άρση βαρών έχει τέτοιο πρόβλημα; Θα κάνετε λάθος. Πληροφορηθήκαμε, ότι αντίστοιχο αντιμετωπίζουν οι φοιτητές, που πήραν τις ειδικότητες πυγμαχία, ρίψεις, δρόμους και άλλες.
Χρειάζεται πολιτικό μέσο για να διευθετηθεί το θέμα; Δεν το φανταζόμαστε. Αλλά κι αν υποθέσουμε πως απαιτείται τέτοιο, μπορεί ν’ αποδειχθεί καταλυτική παρέμβαση του Ολυμπιονίκη, προέδρου της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών και βουλευτή, Πύρρου Δήμα (φωτογραφία). Με τους άλλους καθηγητές, όμως, που δεν έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη» και τους φοιτητές τους, τι θα συμβεί;
Ας σοβαρευθούμε. Παιδεία και Αθλητισμός συνυπάρχουν, πλέον. Το πρόβλημα είναι εύκολο να λυθεί. Λογική χρειάζεται". 

Ο τότε αρμόδιος υφυπουργός, ο Γιάννης Ιωαννίδης, μας είχε πει ότι θα επιλαμβανόταν του θέματος, αλλά ούτε αυτός κατόρθωσε να το διευθετήσει...
Ως φαίνεται, λογική στο ελληνικό κράτος ΔΕΝ υπάρχει.