Ο υπερήφανος ταπεινός πανσές, ο βασιλιάς και το ντόπινγκ

Tου Ν. Α. Κωνσταντόπουλου

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας βασιλιάς είδε στον κήπο του τα δένδρα, τους θάμνους και τα λουλούδια να μαραίνονται. Η βελανιδιά είπε ότι πέθαινε γιατί δεν μπορούσε να γίνει ψηλή όπως το πεύκο. Το πεύκο, γιατί δεν μπορούσε να κάνει σταφύλια όπως το αμπέλι. Το αμπέλι, γιατί δεν μπορούσε να κάνει ωραία και μυρωδάτα λουλούδια όπως η τριανταφυλλιά. Και τα υπόλοιπα φυτά μαραίνονταν για κάποια ανάλογη αιτία.
Ο βασιλιάς είχε λυπηθεί πολύ. Ξαφνικά, όμως, είδε τον πανσέ ολάνθιστο και φρέσκο. «Πώς και είσαι ανθισμένος και φρέσκος;», τον ρώτησε.
«Α, όταν με φύτεψες, σκέφτηκα ότι ήθελες αυτό που ήταν οι σπόροι μου, όχι κάτι άλλο. Πανσέ θέλει, σκέφτηκα, ο βασιλιάς, πανσές θα γίνω. Κι έγινα. Αφού δεν μπορώ να είμαι βελανιδιά, πεύκο, αμπέλι ή τριανταφυλλιά, προσπάθησα να γίνω ο ωραιότερος πανσές», απάντησε.
Εντυπωσιάστηκε ο βασιλιάς και συνέχισε τον δρόμο του σκεπτικός. Ο κήπος του θα ήταν πράγματι ο ωραιότερος αν η βελανιδιά δεν ήθελε να ψηλώσει όπως το πεύκο, αν το πεύκο δεν προσπαθούσε να κάνει σταφύλια όπως το αμπέλι, αν το αμπέλι δεν επιθυμούσε να κάνει τριαντάφυλλα όπως η τριανταφυλλιά... Τώρα το μόνο που έμενε στον κάποτε πανέμορφο κήπο ήταν ένας πανσές, που χαμογελούσε περήφανος επειδή ήταν απλώς ένας πανσές...
Γιατί γράφω αυτό το παραμύθι; Το διάβασα, μου άρεσε πολύ και σκέφτηκα ότι το δίδαγμά του αφορά και αυτούς που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Αυτούς που προσπαθούν να γίνουν κάτι άλλο μέσω της χρήσης απαγορευμένων ουσιών. Μπορεί εδώ και κάποιο καιρό να μην έχουμε σημαντικά τέτοια προβλήματα στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά σχετικά πρόσφατες είναι οι αποκαλύψεις, ότι διάσημοι -αλλά και λιγότερο διάσημοι- αθλητές, διαφόρων αθλημάτων, βρέθηκαν θετικοί σε ελέγχους.
Ο αθλητής που προσπαθεί με τα απαγορευμένα φάρμακα να βελτιώσει τις επιδόσεις του και την απόδοσή του δεν κλέβει και ξεγελάει μόνο τους αντιπάλους του. Ξεγελάει τον ίδιο τον εαυτό του. Γιατί, τι είναι ο αθλητισμός, ειδικά στα ατομικά αθλήματα; Μια συνεχής προσπάθεια να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Μια συνεχής προσπάθεια να μάθεις τα όριά σου. Τα όποια όριά σου, σε όποια ηλικία κι' αν βρίσκεσαι. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικός ο αθλητισμός των βετεράνων, των διαχρονικών αθλητών.
Το 2004, ο τότε ούτε 16 ετών μεγάλος γιος μου, μετέπειτα δευτεραθλητής Ελλάδος εφήβων στην άρση βαρών, βλέποντας ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, μου είπε για τους κορυφαίους αρσιβαρίστες: «Αυτοί δεν θα μάθουν ποτέ ποια ήταν τα όριά τους»...