"Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα"...

Ο "ραγιάς" είναι άξιος της μοίρας του...

Οταν εμείς τα γράφαμε (30 Ιουλίου 2013: "Ας παύσουμε να είμαστε ραγιάδες" και 6 Σεπτεμβρίου 2013: "Αγάδες και ραγιάδες"), εκείνοι χαριεντίζονταν με τον υπουργό Πολιτισμού και τον υφυπουργό Αθλητισμού. Τώρα αγανακτούν, διότι η Πολιτεία, με τους εκπροσώπους τής οποίας σπεύδουν να φωτογραφηθούν έπειτα από κάθε επιτυχία του υγρού στίβου (και είναι πολλές εδώ και χρόνια), δεν επιλύει ένα βασικό τους πρόβλημα. Ας "τα λουστούν", λοιπόν. 
Αναδημοσιεύουμε ανακοίνωση της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας (ΚΟΕ) και, όσοι δεν έχετε διαβάσει τι γράφαμε τότε, αλλά και αργότερα (16 Οκτωβρίου 2013: "Πότε θα περάσουμε στις πράξεις;", με αφορμή ανάλογες επισκέψεις της Ομοσπονδίας πιγκ πογκ στην πολιτική ηγεσία του αθλητισμού), ας ανατρέξετε σε αυτές τίς δημοσιεύσεις, για να διαπιστώσετε αν δικαιωνόμαστε. 
Η ανακοίνωση τονίζει:

«Αντιμέτωπη με πραγματικό τραγέλαφο βρίσκεται η ΚΟΕ, που απειλείται πλέον, όχι απλά με έξωση από τα γραφεία της στο πρώην Δυτικό Αεροδρόμιο του Ελληνικού, αλλά και με κυρώσεις από την "Ελληνικό – Εταιρεία Διαχείρισης και Αξιοποίησης Ακινήτων Ελληνικού Αεροδρομίου ΑΕ". Η κορυφαία αθλητική ομοσπονδία της χώρας, όπως καταδεικνύεται από τις επιτυχίες των έξι αθλημάτων της –πέντε από τα οποία Ολυμπιακά– πετιέται κυριολεκτικά στο δρόμο, με τους αρμόδιους φορείς της Πολιτείας, μέχρι στιγμής, να κωφεύουν! (ερώτηση του μπλογκ: Μήπως κώφευε και η διοίκηση της ΚΟΕ;).

Αναφέρει η τελευταία εξώδικη πρόσκληση – δήλωση της εταιρείας, προς την ΚΟΕ: "Σε συνέχεια της από 9/7/2013 (σημείωση του μπλογκ: Λίγες εβδομάδες μετά φωτογραφίζονταν με τον υφυπουργό...) εξωδίκου προσκλήσεως μας, θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε ότι παρήλθε η δίμηνη προθεσμία την οποία σας είχαμε ορίσει, προκειμένου να εκκενώσετε και να αποδώσετε στην ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΕ κάθε χώρο του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού, αλλά και κάθε άλλο χώρο σε έκταση αρμοδιότητας μας, τον οποίο κατέχετε και νέμεσθε μέχρι

Μα τι είναι αυτά που κάνετε, σαν να λέει
ο πρόεδρος της ΚΟΕ, Δ. Διαθεσόπουλος.

σήμερα. Κατόπιν τούτου σας καλούμε να προβείτε άμεσα σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να μας αποδώσετε το σύνολο των χώρων αυτών, ελεύθερους προς χρήση.Με τη ρητή επιφύλαξη κάθε άλλου δικαιώματος μας, ιδίως αποζημίωσης για τη μέχρι τώρα χρήση των ως άνω χώρων και εγκαταστάσεων εκ μέρους σας, αρμόδιος επιμελητής παραγγέλλεται να επιδώσει νόμιμα την παρούσα σε αυτούς προς τους οποίους απευθύνεται, προς γνώση τους και για τις νόμιμες συνέπειες ….".
Η Ομοσπονδία λοιπόν που το 2012 συγκέντρωσε το 30,5% των μεταλλίων (29) του ελληνικού αθλητισμού συνολικά (95), που το 2013 πράττει πάλι το ίδιο (30 μετάλλια ως τώρα), που οι αθλητές και αθλήτριες της διαπρέπουν και δοξάζουν το όνομα της Ελλάδας στις κορυφαίες διοργανώσεις και δίνουν το δικαίωμα έτσι στους εκπροσώπους της Πολιτείας να κομπορρημονούν για τις επιτυχίες αυτές (ερώτηση του μπλογκ: Ποιοί τους "σιγόνταραν" στην κομπορρημοσύνη;), αντιμετωπίζεται κυνικά και εντελώς τυπικά, με ένα εξώδικο που βρίθει απειλών και συνεπειών σε περίπτωση που δεν βρεθεί άμεσα λύση.
Η ΚΟΕ, υποχρεώθηκε το 2002, λόγω των ολυμπιακών έργων στο ΟΑΚΑ, να μετακομίσει σε χώρο του πρώην Δυτικού Αεροδρομίου, όπου τότε η Πολιτεία την έστειλε για να εγκατασταθεί. Διαμόρφωσε δε, με έξοδα του προϋπολογισμού της -αφού ποτέ δεν εισέπραξε το σχετικό ποσό από την Πολιτεία, όπως θα έπρεπε- τον σημερινό χώρο των γραφείων της. Τώρα, 11 χρόνια μετά, η Πολιτεία την αφήνει έρμαιο, χωρίς λύση, χωρίς διέξοδο. Της γυρίζει την πλάτη.
Με δεδομένη και την οικονομική δυσπραγία, απόρροια της ολοένα και μειούμενης επιχορήγησης της ΚΟΕ (-70% τα τελευταία χρόνια), το πρόβλημα καθίσταται οξύτατο και θέτει σε κίνδυνο την ομαλή λειτουργία του προγραμματισμού της για τη νέα αγωνιστική περίοδο την οποία ήδη διανύουμε.
Η ΚΟΕ καλεί τους αρμόδιους φορείς της Πολιτείας, αυτή την ύστατη ώρα, να παρέμβουν και να βοηθήσουν στην κατεύθυνση εξεύρεσης άμεσα λύσης.
Ζητάει επίσης από την εταιρεία ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΕ να κατανοήσει και εκείνη την κρισιμότητα της όλης κατάστασης και να βοηθήσει με τον τρόπο της, χωρίς δημιουργία τετελεσμένων και άλλων ενεργειών».
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να κάνουμε άλλα σχόλια, πέραν των όσων γράφουμε στις εντός παρανθέσεως επισημάνσεις μας. Τα είχαμε γράψει, άλλωστε, η αναγνώστρια, Αννα Μάινα κι' εμείς στα κείμενα τα οποία προαναφέρουμε.

"Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα"...

Η «προφητεία», η αβελτηρία της Πολιτείας και το «μοιραίο»

Η ελληνική Πολιτεία «συνελήφθη κοιμώμενη». Και αν δεν ήταν ο τραγικός, Παύλος Φύσσας, θα ήταν κάποιος άλλος. Το «έβλεπαν» πολλοί. Μόνο η Πολιτεία εθελοτυφλούσε... Και μετά, έπαθε... σοκ...

Πολύς θόρυβος, 

και μετά;

Tης Μαρίας Κατσουνάκη

Συλλαλητήρια και πορείες κατά του φασισμού και του ρατσισμού διοργανώνονται συχνά στην Αθήνα με ισχνή συμμετοχή για το μέγεθος του φαινομένου. Χίλιοι, δύο χιλιάδες, ακόμη και δέκα χιλιάδες άνθρωποι δεν συνθέτουν «ηχηρό μήνυμα» όταν καθημερινά σχεδόν εκδηλώνονται φαινόμενα ρατσιστικής βίας είτε καταγράφονται από τα ΜΜΕ είτε όχι, καθώς συμβαίνουν εν σιωπή. Η πλειονότητα των θυμάτων δεν καταγγέλλει την επίθεση από φόβο που έχει πολλαπλή αιτιολογία. Θα πρέπει να επέλθει το μοιραίο για να προκληθεί ένας, και πάλι βραχύβιος, θόρυβος (σημείωση: η επισήμανση και η υπογράμμιση δική μας. Το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν η αφορμή για την αναδημοσίευση του κειμένου).
Σήμερα το μεσημέρι (σημείωση: για τις 19 Ιανουαρίου 2013) έχει προγραμματιστεί συλλαλητήριο με τίτλο «Αθήνα, πόλη αντιφασιστική» με διοργανωτές κόμματα, κινήσεις, συλλόγους, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Πριν από ένα μήνα περίπου, μια παρόμοια αντιρατσιστική πορεία, η οποία είχε μάλιστα αναγγελθεί ως διαφορετική, γιατί ήταν σιωπηλή, είχε πολιτική ευρύτητα και ευρωπαϊκό προφίλ, ολοκληρώθηκε με… χαρακτηριστική αποτυχία (τουλάχιστον ως προς τον αριθμό των συμμετασχόντων και μόνο).
Τι συμβαίνει, λοιπόν, και δραστηριοποιούνται στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις οι στοχοπροσηλωμένοι (κομματικά, κοινωνικά) ή οι εξαιρετικά ευαίσθητοι ανένταχτοι, αφήνοντας την «κρίσιμη μάζα» αν όχι αδιάφορη, πάντως εκτός των όποιων κινητοποιήσεων; Το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί, πριν χαθούμε στον κυκεώνα των απαντήσεων (ορισμένες από τις οποίες απλώς θα θεωρητικοποιούν την ενοχή της μη συμμετοχής), πρέπει να συσχετίσουμε τη «δράση» με την «αντίδραση». Η «δράση», λοιπόν, των ρατσιστικών ξυλοδαρμών και φόνων δεν έχει την αναμενόμενη «αντίδραση» όχι μόνο από την κοινωνία αλλά –πρωτίστως– από την ίδια την πολιτεία. Τι κάνει το ελληνικό κοινοβούλιο για να αναχαιτίσει θεσμικά το ρατσιστικό κύμα; Πώς στέλνει το μήνυμα του δικαίου και της ισοπολιτείας; Τη στιγμή, μάλιστα, που η "Χρυσή Αυγή" έχει ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό ως ισότιμος συνομιλητής, η ανάγκη της συσπείρωσης των εκπροσώπων των δημοκρατικών κομμάτων για μια στρατηγική αντιμετώπιση του φαινομένου δεν είναι απλώς επιτακτική. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Εκτός και αν, ένας ποδηλάτης, που πάει στις 4 το πρωί στη δουλειά του, μπορεί «μοιραία» να αποτελεί κινούμενο στόχο για υποψήφιους εγκληματίες, ιδεολογικά στεγασμένους ή μη. Κάπως έτσι οι δικτατορίες εδραιώνονται χωρίς θεαματικά πραξικοπήματα. Αρκούν τα στιλέτα και οι αλυσίδες, από τη μια, και οι «αντισυστημικές» μολότοφ, από την άλλη.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 19 Ιανουαρίου 2013. Θα μπορούσε να θεωρηθεί προφητικό κείμενο, αν δεν ήταν τόσο φανερό από τότε -και πολύ νωρίτερα- το προς τα πού «όδευε» η κατάσταση.
Το γιατί η ελληνική Πολιτεία επέδειξε τόσο μεγάλη και τρομακτική (εδώ κυριολεκτούμε, λόγω των τραγικών αποτελεσμάτων της) αβελτηρία, έως και αδιαφορία, για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των κινδύνων, είναι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο «χωράει» μεγάλη και ενδελεχής συζήτηση.

Υψωσαν την σημαία και στην Βραζιλία, με έξι μετάλλια

Η Ελλάς πήρε δύο χρυσά με τον Βασίλη Μαγγανά και ισάριθμα ασημένια και χάλκινα

 

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής από ελληνικής πλευράς, Βασίλης Μαγγανάς σε βολή με το βαρύ όργανο. Πίσω, σε ρόλο... εικονολήπτη, ο Θανάσης Καλαντζής. Ορθιος ο φιναλίστ των Ολυμπιακών του 1972 στην σφυροβολία, Σταύρος Μουταφτσίδης.

Με την κατάκτηση και έκτου μεταλλίου (δεύτερου χρυσού) από Ελληνα, ολοκληρώθηκε το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου βετεράνων αθλητών, που διεξήχθη στην πόλη, Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Το κατέκτησε ο μόνιμος μεγάλος πρωταγωνιστής των αγώνων των βετεράνων, από πλευράς Ελλάδος, αλλά και από τους κορυφαίους διαχρονικούς αθλητές διεθνώς: Ο Βασίλης Μαγγανάς (κατηγορία ηλικίας 55-59 ετών), ο οποίος συνέλεξε, ως συνήθως, τέσσερα μετάλλια. Νίκησε με μεγάλη διαφορά στο πένταθλον ρίψεων. Συγκέντρωσε 3.830 βαθμούς, έναντι 3.696 του 2ου, του Δανού, Πέερ Γένσεν. Οι επιμέρους επιδόσεις του ήταν:49,91μ. στην σφυροβολία, 12,90 στην σφαιροβολία, 35,16μ. στην δισκοβολία (όργανο 1,5κ.), 28.05μ. στον ακοντισμό (0,7κ.) και 16,90μ. στο βαρύ όργανο. Ο Θανάσης Καλαντζής, στην ίδια κατηγορία, κατετάγη 14ος με 1.936 βαθμούς (επιμέρους επιδόσεις: 34,28 - 8,30 - 15,64 - άκυρος - 11,23).
Την τελευταία ημέρα των αγώνων είχαμε άλλες δύο ελληνικές συμμετοχές, αμφότερες στην κατηγορία ηλικίας 60-64. Στον Μαραθώνιο ο Καλλίνικος Μητσίκογλου τερμάτισε 12ος με 3 ώρες 44'46'' και στον ημιμαραθώνιο (21.095μ.) ο Διονύσης Βερτεούρης 19ος με 1 ώρα 45'07''.
Συνολικά, η Ελλάς κατέκτησε από δύο χρυσά, δύο ασημένια και ισάριθμα χάλκινα μετάλλια.
Τα χρυσά πήρε ο Μαγγανάς (το άλλο στο βαρύ όργανο, δηλαδή βαρειά σφύρα -εν προκειμένω 11,34 κιλά- με κοντό σύρμα, μήκους 0,415μ.) με 17,52μ. Τ' ασημένια ο ίδιος στην σφυροβολία με 49,24μ. (6 κιλά), υπό καταρρακτώδη βροχή, και ο Ιμπραήμ Φαναρτζής (κατηγορία 40-44 ετών) στην σφαιροβολία με 15,28μ. (όργανο 7,26κ.). Τέλος, στην 3η θέση του βάθρου ανέβηκαν ο Μαγγανάς στην σφαιροβολία με 13,27 (όργανο 6κ.) και ο Γιάννης Χουλίδης (60-64 ετών) στα 100μ. μ' εμπόδια με 18.07.
Ο Γιάννης Μπέλλος (75-79 ετών) προσπάθησε πολύ να κατακτήσει μετάλλιο, αλλά δεν τα κατάφερε. Στα 80μ. μ' εμπόδια προκρίθηκε, με 15.57, ως 3ος στον τελικό, αλλά, δυστυχώς, εκεί δεν κατόρθωσε να τερματίσει και έχασε την ευκαιρία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο 3ος στον τελικό σημείωσε επίδοση 15.95. Βρέθηκε κοντά στο βάθρο και στο άλμα εις ύψος, κατετάγη, όμως, 4ος με 1,22μ., ενώ "άγγιξε" το ασημένιο μετάλλιο και στο άλμα εις μήκος. Τελικά, έμεινε 5ος με 4,00μ. Ο 2ος πήδησε 4,03, ο 3ος 4,02 και ο 4ος 4,01. Συγκλονιστική μάχη, την οποία, αν βλέπαμε, επί παραδείγματι, σε Ολυμπιακούς αγώνες, θα χαρακτηρίζαμε "μάχη του αιώνα". 
Την 5η θέση κατέλαβε ο Φαναρτζής στον ακοντισμό με 52,34μ. (όργανο 0,8κ.). Στην ίδια κατηγορία αγωνίσθηκε ο Νίκος Μιχαλόπουλος, σύζυγος της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 1982 και 3ης στο Α' Παγκόσμιο πρωτάθλημα (1983), Αννας Βερούλη. Πήρε την 11η θέση με 42,93μ.
Ο Γιάννης Χουλίδης είχε άλλη μία θέση σε οκτάδα. Κατετάγη 7ος στο ύψος με 1,35μ.
Ο Θανάσης Καλαντζής ήταν 8ος στην βαρειά σφύρα με 12,81μ. και 9ος στην σφυροβολία με 33,90μ.
Ο Αντώνης Μόρφης (60-64) πήρε μέρος σε πολλά αγωνίσματα και πραγματοποίησε καλές εμφανίσεις, παρότι δεν προκρίθηκε σε τελικούς. Κατετάγη 13ος, στους 20, στα 300μ. μ' εμπόδια, με 55.11, 14ος, στους 39, στα 200μ. με 28.15, 23ος, στους 47, στα 100μ. με 13.89, ενώ προκρίθηκε στον ημιτελικό και των 400μ. με 1'03''72. Σημείωσε την 11η επίδοση στους 44 που έτρεξαν. Δυστυχώς, στον ημιτελικό δεν κατόρθωσε να τερματίσει. 
Ατυχος ήταν ο Μανώλης Αντρέασον (50-54) στα 100μ. Εμεινε εκτός ημιτελικού για 1/100 του δευτερολέπτου, μ' επίδοση 12.79. Κατετάγη 25ος στους 52. Προκρίνονταν οι 24. Παρά ταύτα, σημείωσε την 24η επίδοση, προκρίθηκε, όμως, αθλητής -ο Ντέιβις από το Εκουαδόρ- που σε άλλη σειρά ήταν πολύ πιο αργός, αλλά τερμάτισε 2ος. Το ότι ο Ελληνας ήταν καλύτερος (και άτυχος) φάνηκε στον ημιτελικό, στον οποίον ο Ντέιβις σημείωσε σαφώς χειρότερο χρόνο από αυτόν του Αντρέασον στον προκριματικό.

Επιτυχημένη αποστολή
Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε, ότι ήταν μια επιτυχημένη, μολονότι σχετικά ολιγομελής -συγκρινόμενη με άλλων κρατών- αποστολή. Από συμπτώσεις χάθηκαν κάποια μετάλλια. Πρέπει δε, να επισημάνουμε, ότι υπήρχαν αθλητές, οι οποίοι ήταν ικανοί να διακριθούν, ακόμη και να κατακτήσουν μετάλλια, αλλά η οικονομική κατάστασή τους δεν τους επέτρεπε να πραγματοποιήσουν αυτό το υπερατλαντικό και ακριβό ταξίδι. Ισως του χρόνου, στο πρωτάθλημα Ευρώπης, το οποίο θα διεξαχθεί πολύ κοντά, στην Σμύρνη, να δώσουν και αυτοί "το παρών" και να ανέβουν στο βάθρο. Φυσικά, οι αγώνες δεν θα είναι εύκολοι, διότι, λόγω της κοντινής απόστασης, σε συνδυασμό με το ότι η Τουρκία είναι φθηνή, για τους Ευρωπαίους, χώρα, αναμένεται να είναι αυξημένη η συμμετοχή από την Γηραιά Ηπειρο. Εως τότε, να είμαστε όλοι καλά και βλέπουμε...

Διδάγματα από δύο θετικά αποτελέσματα

Του Γιάννη Κουκουλά

Μia εβδομάδα με δύο πολύ καλά αποτελέσματα για τους εκπροσώπους μας στα ευρωπαϊκά κύπελλα ήταν αυτή. Η ισοπαλία -που όσο κι αν ακούγεται περίεργο σε κάποιον που δεν παρακολούθησε το παιχνίδι του Ολυμπιακού στην Λισαβόνα, τον αδικεί- και η νίκη του ΠΑΟΚ στην Θεσσαλονίκη, εκτός από «βήματα» προς την πρόκριση, έδωσαν και πολύτιμους βαθμούς που μπήκαν στο σακούλι. Η 12η θέση, με ό,τι θετικό από αυτήν συνεπάγεται, δεν είναι πλέον όνειρο απατηλό.

Οι… επόμενες μέρες, λοιπόν, φαίνεται πως είναι ευνοϊκές και για τους δύο. Αρκεί να μην κρυφτούν πίσω από τις επιτυχίες τους και να κοιτάξουν να διορθώσουν τα όποια αρνητικά υπήρξαν. Όχι τόσο στον Ολυμπιακό, αλλά στον ΠΑΟΚ. Απλά ο Μίτσελ θα πρέπει να κατάλαβε πως στην Ευρώπη δεν μπορεί να παίζει με δίδυμο Σαβιόλα – Μήτρογλου. Το ότι πέτυχε τρία γκολ στις Βρυξέλλες, δεν αποδεικνύει το αντίθετο. Διότι μόνο από τύχη και την ικανότητα του Ρομπέρτο δεν παραβιάστηκε η εστία του. Και μάλιστα από μία ομάδα, που δέχτηκε πέντε γκολ, από την Παρί Σεν Ζερμέν στον αμέσως επόμενο αγώνα της.

Αντιθέτως, από την πολύ καλύτερη Μπενφίκα, οι κίνδυνοι που αντιμετώπισε ήταν σαφώς λιγότεροι και αυτοί από στημένες μπάλες. Οπως και το γκολ που δέχτηκε. Το ότι είναι απαραίτητοι οι τρεις χαφ, δύο εκ των οποίων αμυντικοί, πρέπει να το λάβει, πλέον, σοβαρά υπόψη του. Αρκεί φυσικά, ο Τσόρι, να μην τον διαψεύσει, για την εμπιστοσύνη που του έδειξε.

Το παιχνίδι της 5^ης Νοεμβρίου, με την Μπενφίκα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» θα είναι τελείως διαφορετικό, από αυτό της Τετάρτης. Κι αν όλοι στον Ολυμπιακό δεν παραμείνουν προσγειωμένοι και τους παρασύρει ο ενθουσιασμός από το 1-1, τότε μπορεί να βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Η Μπενφίκα θα έρθει να παίξει «όλα ή τίποτα». Και είναι ομάδα που έχει τους παίκτες να πάρουν το αποτέλεσμα που θέλουν όταν βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και τους δοθεί η ευκαιρία από τον αντίπαλο.

Στον ΠΑΟΚ, η υπόθεση «πρόκριση» έχει ξεκαθαρίσει ουσιαστικά. Μένει το… κυνήγι της πρώτης θέσης. Κι αυτή είναι μέσα στις δυνατότητες της ομάδας. Αρκεί ο Χουμπ Στέφενς να βρει λύσεις σε όλο το αμυντικό πρόβλημα που έχει η ομάδα του. Ειδικά στο κέντρο. Οποιος αντίπαλος, πιστέψει πως μπορεί να πετύχει γκολ, το κάνει. Οταν ομάδα όπως η Μακάμπι Χάιφα, εκτός από τα δύο τέρματα, ανάγκασε τον Χακόμπο να κάνει την αγωνιστική του υπέρβαση, γίνεται αντιληπτό, πόσους κινδύνους αντιμετώπισε ο ΠΑΟΚ.

Σίγουρα, η απουσία του Κάτσε είναι αισθητή, αφού ο Τζιώλης δεν έχει την γρήγορη επιστροφή, αφήνοντας εκτεθειμένους τους δύο κεντρικούς αμυντικούς. Οπου εκεί υπάρχει άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα, που ακούει στο όνομα Κατσουράνης. Παίζει μεν σε μία θέση όπου δεν χρειάζονται πολλές ανάσες, αλλά και έτσι ο διεθνής ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός δύσκολου αγώνα. Το πρόβλημα φάνηκε από τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, στον οποίο ο Μπεργκ σκόραρε σαν να μην είχε αντίπαλο. Και, φυσικά, οι αδυναμίες αποδείχτηκαν και με την Μακάμπι Χάιφα.

Γι αυτό και είναι κάτι  περισσότερο από απαραίτητο, ν’ «ανακατέψει την τράπουλα» ο Στέφενς. Δεν μπορώ να ξέρω γιατί επιμένει στον Κατσουράνη. Αν συνεχίσει να το κάνει, θα πρέπει να του πει κάποιος πως δεν θα έχει τις δυνατότητες κάθε φορά να γυρίζει παιχνίδια, στα οποία θα βρεθεί πίσω στο σκορ. Και τότε θα είναι αργά να διορθώσει την λανθασμένη επιλογή του.

gianniskoukoulas@gmail.com

Ο Γάλλος επαναστάτης του Μάντσεστερ

Ο Ερίκ Καντονά ήταν μία από τις πιο ιδιαίτερες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες, που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγοι Του Στάθη Δημολά «1966 was a great year for the British football. Eric was born» (το 1966 ήταν μια υπέροχη χρονιά για το βρετανικό ποδόσφαιρο. Ο Ερίκ γεννήθηκε). Με το διαφημιστικό αυτό σποτάκι, το οποίο τυπώθηκε σε χιλιάδες μπλουζάκια και γέμισε τις πινακίδες στους δρόμους του Μάντσεστερ, θέλησαν οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ να εκφράσουν τον θαυμασμό τους προς τον Ερίκ Καντονά. Το γεγονός ότι η Αγγλία το 1966 κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο, μάλλον, μικρή σημασία είχε γι' αυτούς... Ο Καντονά γεννήθηκε στις 24 Μαΐου του 1966 στη Μασσαλία και αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα στον χώρο του ποδοσφαίρου, και όχι μόνο. Επαναστατικός και δραστήριος από μικρή ηλικία, είχε ως πρότυπο τον πατέρα του Αλμπέρ (ήταν υπάλληλος ψυχιατρείου), ο οποίος καταγόταν από τη Σαρδηνία. Ξεκίνησε την καριέρα του ως τερματοφύλακας στην άσημη Καγιόλ, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι αυτός ο παθητικός ρόλος δεν του ταίριαζε. Αποφάσισε σύντομα, με την παρότρυνση και του πατέρα του, ν' αλλάξει θέση μέσα στο γήπεδο και να πάρει το παιχνίδι στα... πόδια του. Στα 14 του τον ανακάλυψε ο «αιώνιος» προπονητής της Οσέρ, Γκι Ρου και τον πήρε στην ομάδα του, παρά τις έντονες αντιρρήσεις της μητέρας του, Ζολί, για τον δρόμο της «ξενιτιάς» που έπαιρνε ο γιος της. Ο Καντονά, κάνοντας μερικές εκπληκτικές εμφανίσεις με τα εφηβικά συγκροτήματα της Οσέρ, έπεισε τον προπονητή του να τον χρησιμοποιήσει στην πρώτη ομάδα σε ηλικία 17 χρόνων. Από αυτό το σημείο και μετά αρχίζει μια μικρή «Οδύσσεια» για την σταδιοδρομία του. Μετά δύο μέτριες σεζόν από το '83 μέχρι το '85, ο Καντονά δόθηκε δανεικός στη Μαρτίγκ για ένα χρόνο, όπου δεν αγωνίστηκε ούτε σε ένα παιχνίδι! Ωστόσο, ο Γκι Ρου τον ξαναπήρε στην Οσέρ και του έδωσε την ευκαιρία. Ο Καντονά δεν φάνηκε διατεθειμένος να την αφήσει να πάει χαμένη. Εμεινε δύο χρονιές στην ομάδα και σε 68 εμφανίσεις πέτυχε 21 γκολ. Στο τέλος της δεύτερης περιόδου ήλθε σε σύγκρουση με τον προπονητή του, και όχι μόνο, λέγοντας ότι ούτε εκείνος (ο Γκι Ρου) αλλά ούτε η ομάδα του μπορούν να καλύψουν τις φιλοδοξίες του. Επίσης, τον Αύγουστο του '87, μια μπουνιά στο μάτι του τερματοφύλακα συμπαίκτη του, Μπρουνό Μαρτινί του στοίχισε ένα βαρύτατο χρηματικό πρόστιμο. Την ίδια χρονιά, έκανε και το επίσημο ντεμπούτο του με την eθνική Γαλλίας, στο παιχνίδι με την τότε Δυτική Γερμανία. Η πρόταση της Μαρσέιγ το καλοκαίρι του '88 ήταν ιδανική με 800 εκατ. δραχμές (ρεκόρ για την εποχή) και ο Ερίκ δεν το σκέφτηκε πολύ. Φόρεσε τη φανέλα της και έβαλε πλώρη για, κυριολεκτικά, νέες περιπέτειες. Οι πρώτες του εμφανίσεις με την καινούρια του φανέλα ήταν μέτριες, οι αντιδράσεις του, όμως, στα παιχνίδια, εντυπωσιακές! Μετά την αντικατάστασή του σε ένα ματς, έβγαλε τη φανέλα του και την πέταξε στον διαιτητή, αφού πρώτα τον έφτυσε! Η κίνηση αυτή σχολιάστηκε αρνητικά από τον πρόεδρο της Μαρσέιγ, Μπερνάρντ Ταπί, με αποτέλεσμα να έρθει και ένας δεύτερος δανεισμός για τον Καντονά, αυτή τη φορά για έξι «ήσυχους» μήνες στην Μπορντό. Επόμενος σταθμός του, η Μονπελιέ. Εκεί, μέσα σε ένα χρόνο, πρόλαβε να τσακωθεί μόνο με έναν συμπαίκτη του, αλλά και να πανηγυρίσει ένα Κύπελλο Γαλλίας. Το 1990 επέστρεψε στη Μαρσέιγ, όμως ένας σοβαρός τραυματισμός τον άφησε πολύ πίσω και δεν του επέτρεψε να διεκδικήσει θέση βασικού. Το καλοκαίρι του 1991 υπέγραψε στη Νιμ, αλλά ο απείθαρχος χαρακτήρας του δεν τον εγκατέλειψε. Σε παιχνίδι για το γαλλικό πρωτάθλημα αποβλήθηκε και κλώτσησε την μπάλα στον διαιτητή, με αποτέλεσμα η γαλλική ομοσπονδία να τον τιμωρήσει μ' έναν μήνα εκτός αγωνιστικών χώρων. Η ποινή αυτή, όμως, δεν ήταν αρκετή για τον Καντονά, ο οποίος αποκάλεσε ηλίθιους όλα τα στελέχη της ομοσπονδίας με συνέπεια η ποινή του να τριπλασιαστεί! Ισως εκείνη η απόφαση να έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο στη μετέπειτα καριέρα του Καντονά. Η αναγέννηση, η αναγνώριση και η αρχή του τέλους  Ο Καντονά τον Δεκέμβριο του 1991 αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ωστόσο, ο Μισέλ Πλατινί και ένας ψυχαναλυτής τον έπεισαν ν' αναζητήσει την τύχη του στην Aγγλία. Το 1992, η Σέφιλντ Γουέντσντεϊ κινήθηκε για την απόκτησή του, με την προϋπόθεση να τον δοκιμάσει πρώτα. Ο Καντονά το θεώρησε υποτιμητικό και δεν το αποδέχτηκε. Επίσης, απορρίφθηκε από τον Γκρέιαμ Σούνες της Λίβερπουλ. Λίγο αργότερα, η Λιντς έσπευσε να τον αποκτήσει και τα κατάφερε. Ο Γάλλος βοήθησε τη νέα του ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και από εκείνη τη στιγμή η ζωή του άλλαξε ριζικά. Η μεταγραφή του στη Μάντσεστερ, με 1,2 εκατ. λίρες, ήταν η αρχή ενός ονείρου που κράτησε πέντε χρόνια. Στο «Ολντ Τράφορντ» έγινε ο φυσικός ηγέτης των «κόκκινων διαβόλων» και οδήγησε την ομάδα του σε τέσσερα πρωταθλήματα (1993, 1994, 1996, 1997) και δύο Κύπελλα (1994, 1996). Ο Καντονά, όμως, δεν έλεγε ν' αποτινάξει από πάνω του τον «μανδύα» του κακού παιδιού. Στις 25 Ιανουαρίου 1995, η Μάντσεστερ έπαιζε στο «Σέλχαστ Παρκ» με την Κρίσταλ Πάλας Αποβλήθηκε για ένα μαρκάρισμα εκτός φάσης και στη συνέχεια χτύπησε στο στήθος με μια εναέρια κλωτσιά έναν άτυχο φίλαθλο των γηπεδούχων, τον Μάθιου Σίμονς, που τον αποδοκίμαζε από την κερκίδα. Από εκείνη τη στιγμή, ο Γάλλος, εκτός από τα προσωνύμια «The Red Devil» (ο κόκκινος διάβολος), «The Winner» (ο νικητής), «The Artist» (ο καλλιτέχνης) και «The Traveler» (ο ταξιδιώτης), απέκτησε ένα ακόμη, «Eric Cantona, the Kung Fu King» (Ερίκ Καντονά, ο βασιλιάς του κουνγκ φου). Μετά την απολογία του, όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους για το γεγονός αυτό, η απάντηση που έδωσε μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον αφοπλιστική: «Οταν οι γλάροι ακολουθούν τις τράτες, είναι γιατί νομίζουν ότι θα πετάξουν τις σαρδέλες στη θάλασσα»! Μετά τον οκτάμηνο αποκλεισμό του από τα γήπεδα, πολλοί τον θεώρησαν «τελειωμένο», αλλά αυτός φρόντισε να τους διαψεύσει, καθώς όταν επέστρεψε συνέχισε να ηγείται στην επίθεση της Μάντσεστερ. Ηταν, όμως, η αρχή του τέλους, το οποίο ήρθε με τη λήξη της περιόδου 1996-1997, έχοντας αγωνιστεί 185 φορές με τη φανέλα τη Μάντσεστερ, σημειώνοντας 82 γκολ. «Eτσι κι αλλιώς, είχα προγραμματίσει να εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο όταν θα ήμουν στο τοπ της φόρμας μου. Και με τη Μάντσεστερ είχα ήδη φτάσει στην κορυφή της καριέρας μου», δήλωσε ο 31χρονος Γάλλος συγκινημένος στο αποχαιρετιστήριο πάρτι του. Η είδηση του οριστικού αντίο του Kαντονά σόκαρε την πόλη του Μάντσεστερ. «Για την πόλη μας είναι ένας θρύλος», τόνισε από το μικρόφωνο τοπικού ραδιοσταθμού ο εκφωνητής (πλέον) Πάντι Kρίραντ, παλιός παίκτης της Γιουνάιτεντ. Και συνέχισε λέγοντας: «Το Ολντ Tράφορντ δεν πρόκειται να τον ξεχάσει, όπως εξάλλου δεν πρόκειται να ξεχάσει τους "μπέμπηδες" του Mατ Mπάσμπι, τον Aλεξ Φέργκιουσον, τον Nτένις Λόου και τον Mπόμπι Tσάρλτον». Στο Μάντσεστερ λατρεύτηκε όσο λίγοι και είναι χαρακτηριστικό πως σε μια ομάδα, από την οποία πέρασαν παίκτες όπως ο Τζορτζ Μπεστ, ο Μπράιαν Ρόμπσον και ο Μπόμπι Τσάρλτον, ο Καντονά αναδείχθηκε από τους φιλάθλους ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που αγωνίσθηκε ποτέ στο «Ολντ Τράφορντ». Ενα κεφάλαιο που έκλεισε σχετικά νωρίς για τον Καντονά ήταν η εθνική ομάδα της Γαλλίας. Οι τσακωμοί του με τους εκάστοτε ομοσπονδιακούς προπονητές, με αποκορύφωμα κάποιες υποτιμητικές δηλώσεις, που είχε κάνει για τον Ανρί Μισέλ, ήταν η αιτία που δεν μπόρεσε να προσφέρει όσα θα ήθελε και μπορούσε στην εθνική της πατρίδας του. Τον Αύγουστο του '88 τιμωρήθηκε μ' ένα χρόνο αποκλεισμό από την εθνική Γαλλίας, επειδή είχε αποκαλέσει τον Mισέλ «έναν από τους πιο άσχετους προπονητές στον κόσμο». Η ζωή μετά το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να είναι και πολύ διαφορετική για τον Ερίκ Καντονά. Zει, πια, στο Παρίσι και στέκεται στην επικαιρότητα πρωταγωνιστώντας σε αρκετά φιλμ στον κινηματογράφο (σημείωση: αργότερα και σε ντοκιμαντέρ για το ελληνικό ποδόσφαιρο), σε διαφημιστικά σποτ, αλλά και παίζοντας ποδόσφαιρο στην άμμο, όντας ο αρχηγός της εθνικής Γαλλίας στο μπιτς σόκερ. Οι αριθμοί του: Με την εθνική Γαλλίας: 45 αγώνες, 20 γκολ. Σε συλλόγους στην Γαλλία: 222 παιχνίδια, 71 τέρματα. Σε συλλόγους στην Αγγλία: 223 αγώνες, 95 γκολ. Σύνολο σε συλλογικό επίπεδο: 445 παιχνίδια, 166 τέρματα. Με την εθνική μπιτς σόκερ: 2 αγώνες, 1 γκολ. *Δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή" στις 18 Σεπτεμβρίου 2010 και αναφέρεται σε όσα είχε κάνει έως τότε. Η μετέπειτα κοινωνική δράση του Το 2011 ανέλαβε Διευθυντής Ποδοσφαίρου της ομάδας Κόσμος Νέας Υόρκης. Αλλά μεγαλύτερο ενδαφέρον παρουσιάζει η κοινωνική δράση του. Στις 7 Δεκεμβρίου 2010 κάλεσε τον λαό σε κοινωνική επανάσταση κατά των τραπεζών και ενθάρρυνε τους πελάτες των μεγαλύτερων εξ αυτών, ν' αποσύρουν τις καταθέσεις τους, σ' ένδειξη διαμαρυρίας για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Η πρότασή του κατέστη η βάση σχετικής εκστρατείας μέσω του διαδικτύου.  Τον Ιανουάριο του 2012, άρχισε να προσπαθεί να συγκεντρώσει 500 υπογραφές από εκλεγμένους αξιωματούχους (στην φωτογραφία, σχετικό δημοσίευμε της "Λιμπερασιόν"), οι οποίες απαιτούνται για να θέσει υποψηφιότητα για την γαλλικές προεδρικές εκλογές. Σκοπός του ήταν να επιτύχει την υποστήριξη της φιλανθρωπικής ομάδας «Εμμαούς», που στηρίζει τους άστεγους.  Τον Ιούνιο του ίδιου έτους υπέγραψε διακήρυξη για την απελευθέρωση του Παλαιστίνιου ποδοσφαιριστή, Μαχμούντ Σαρσάκ, ο οποίος εκρατείτο σε φυλακή του Ισραήλ από τον Ιούλιο του 2009.

Πόσο ζυγίζει ένα ποτήρι με νερό και η διαχείριση του άγχους

Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα μιλούσε για την διαχείριση του άγχους. Οταν ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση, "είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;".
Εκείνη, όμως, με χαμόγελο, ρώτησε: "Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;" 
Δόθηκαν διάφορες απαντήσεις, με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια.
"Το απόλυτο βάρος του, δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε. Αν το κρατήσω ένα λεπτό, δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω μία ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος. Αν το κρατήσω μία ολόκληρη ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται", απάντησε εκείνη. Και συνέχισε:
"Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι με νερό. Αν τα σκέφτεστε λίγο, δεν θα συμβεί το παραμικρό. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω, θ' αρχίσουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς, θα αισθανθείτε παράλυτοι, ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε".
Συμπέρασμα: Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.
Επισήμανση: Δεν αρκεί να θέλεις να αφήσεις το ποτήρι κάτω. Πρέπει να έχεις και πού να το ακουμπήσεις. Και να βρεις αυτόν που θα το πάρει. Οσο κι αν είναι το βάρος του. 

*Η ιστορία δεν είναι έμπνευσης δικής μου. Μού την έστειλαν. Πιστώνομαι μόνο την αξιολόγησή της, την αντιγραφή και την διόρθωση.

Τα κοινά του Αδη και της... Ελλάδος

Χωρίς σχόλια...

Τέταρτο μετάλλιο στη Βραζιλία

Στα τέσσερα παρέμεινε την Πέμπτη (24 Οκτωβρίου) η συλλογή μεταλλίων για την ελληνική ομάδα, που μετέχει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου βετεράνων, το οποίο διεξάγεται στην πόλη, Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Ολα έχουν έλθει από τις ρίψεις. Το τέταρτο είχε κατακτήσει, όπως, ουσιαστικά, είχαμε προαναγγείλει, ο Ιμπραήμ Φαναρτζής (κατηγορία ηλικίας 40-44 ετών) στην σφαιροβολία, με 15,28μ. (όργανο 7,26κ.). Ο νικητής, ο Νοτιοαφρικανός, Λαμπουσάγκνε, έρριξε 15,31μ.
Να υπενθυμίσουμε ότι ο "συνήθης ύποπτος", ο Βασίλης Μαγγανάς, στην  κατηγορία ηλικίας 55-59 ετών, έχει πάρει τρία μετάλλια. Χρυσό στο βαρύ όργανο (βαρειά σφύρα -εν προκειμένω 11,34 κιλά- με κοντό σύρμα, 0,415μ.) με 17,52μ., ασημένιο στην σφυροβολία, με 49,24μ. (6 κιλά), υπό καταρρακτώδη βροχή (ο νικητής, ο Αυστριακός, Γκάσενμπάουερ, έμεινε στα 51,58μ.) και χάλκινο στην σφαιροβολία με 13,27 (όργανο 6κ.). Ο Θανάσης Καλαντζής κατετάγη 8ος στην βαρειά σφύρα στην ίδια κατηγορία ηλικίας, με 12,81μ., και 9ος στην σφυροβολία με 33,90μ.
Ο Γιάννης Μπέλλος (75-79 ετών) βρέθηκε κοντά στο βάθρο στο άλμα εις ύψος, αλλά κατετάγη 4ος με 1,22μ.
Πιστεύουμε, πάντως, ότι έπεται συνέχεια, με τον Μαγγανά (στις 27 του μηνός θ' αγωνισθεί στο πένταθλον ρίψεων, δηλαδή στις τέσσερις κλασικές ρίψεις συν το βαρύ όργανο). Εμείς, θα συνεχίσουμε την συχνή ενημέρωση για τους πολλούς βετεράνους αθλητές, που είναι αναγνώστες του μπλογκ.

Αλλα αποτελέσματα 

"Αγγιξε" το ασημένιο μετάλλιο και στο άλμα εις μήκος ο Μπέλλος, αλλά, τελικά, κατετάγη 5ος με 4,00μ. Ο 2ος πήδησε 4,03, ο 3ος 4,02 και ο 4ος 4,01. Συγκλονιστική μάχη, την οποία, αν βλέπαμε, επί παραδείγματι, σε Ολυμπιακούς αγώνες, θα χαρακτηρίζαμε "μάχη του αιώνα".
Την 5η θέση κατέλαβε και ο Φαναρτζής στον ακοντισμό με 52,34μ. (όργανο 0,8κ.). Το καλό του αγώνισμα, πάντως, είναι η σφαιροβολία. Στην ίδια κατηγορία με τον Φαναρτζή αγωνίσθηκε ο Νίκος Μιχαλόπουλος, σύζυγος της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 1982 και 3ης στο Α' Παγκόσμιο πρωτάθλημα (1983), Αννας Βερούλη. Κατέλαβε την 11η θέση με 42,93μ.
Ο Γιάννης Χουλίδης (60-64) κατετάγη 7ος στο ύψος με 1,35μ. και ο Αντώνης Μόρφης (60-64), 14ος, στους 39, στα 200μ. με 28.15.   
Ατυχος ήταν ο Μανώλης Αντρέασον (50-54), που έτρεξε 100μ. Εμεινε εκτός ημιτελικού για 1/100 του δευτερολέπτου, μ' επίδοση 12.79. Κατετάγη 25ος στους 52. Προκρίνονταν οι 24. Παρά ταύτα, σημείωσε την 24η επίδοση, προκρίθηκε, όμως, αθλητής -ο Ντέιβις από το Εκουαδόρ- που σε άλλη σειρά ήταν πολύ πιο αργός, αλλά τερμάτισε 2ος. Το ότι ο Ελληνας ήταν καλύτερος (και άτυχος) φάνηκε στον ημιτελικό, στον οποίον ο Ντέιβις σημείωσε σαφώς χειρότερο χρόνο από αυτόν του Αντρέασον στον προκριματικό.
Ο Μόρφης κατετάγη 23ος, στους 47, στα 100μ. με 13.89 και 13ος, στους 20, στα 300μ. μ' εμπόδια, με 55.11.

O προπονητής που άλλαξε τον «ρουν» του ΝΒΑ

Ο Φιλ Τζάκσον μέσω των Σικάγο Μπουλς και των Λ.Α. Λέικερς πέρασε το αμερικανικό μπάσκετ σε άλλο επίπεδο   Του Στάθη Δημολά   Στο μυαλό των περισσότερων το ΝΒΑ είναι συνδυασμένο με το θέαμα που προσφέρουν οι υπεραθλητές του μπάσκετ. Τα τελευταία 20 χρόνια, όμως, το ΝΒΑ, στο μυαλό ενός ανθρώπου, είναι περισσότερο κάτι σαν... επιστήμη. Ο Φιλ Τζάκσον είναι ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, έχοντας κατακτήσει 11 φορές τον τίτλο του πρωταθλητή και φέτος (σημειώση: το θέμα γράφηκε το 2010), στην τελευταία του χρονιά στους πάγκους, φιλοδοξεί να φθάσει στους 12, σημειώνοντας ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ, καθώς θα είναι η τέταρτη φορά που κατακτά τρεις συνεχόμενους τίτλους. Η πρώτη ήταν την τριετία 1991-93 με τους Μπουλς, η δεύτερη την περίοδο 1996-98 πάλι με τους «ταύρους» του Σικάγο, η τρίτη ήρθε με τους Λέικερς από το 1999 έως το 2002, ενώ πάλι με τους «Λιμνάνθρωπους» έχει κατακτήσει δύο συνεχόμενες φορές το δαχτυλίδι του πρωταθλητή το 2009 και το 2010. Οι τίτλοι του Φιλ Τζάκσον «μιλούν» από μόνοι τους για την αξία του 65χρονου (σημείωση: τώρα είναι 68, γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1945) προπονητή από το Ντίιρ Λοτζ της Μοντάνα, ο οποίος, εκτός από έναν πολυσύνθετο προπονητή, αποτελεί και έναν... ιδιαίτερο χαρακτήρα. Ο Τζάκσον μεγάλωσε σε «στρατιωτικό» περιβάλλον από Προτεστάντες γονείς που είχαν άκρως εκκλησιαστικό τρόπο ζωής. Ο αθλητισμός ήταν το «μέσο» διαφυγής του από μία ζωή που δεν άρμοζε στον επαναστατικό χαρακτήρα του. Στο γυμνάσιο οδήγησε την ομάδα μπάσκετ του Γουίλιστον σε δύο πολιτειακούς τίτλους, ενώ παράλληλα έπαιζε αμερικάνικο ποδόσφαιρο (φούτμπολ), μπέιζμπολ, ενώ διακρινόταν και στον στίβο. Τελικά διάλεξε το μπάσκετ και το 1967 οι Νιου Γιορκ Νικς τον επέλεξαν στο Νο 17 του δεύτερου γύρου των ντραφτ. Στη Νέα Υόρκη έμεινε για 11 χρόνια και ως μόνιμος «παγκίτης» κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1970, 1973), αν και στο πρώτο είχε μηδαμινή συμμετοχή λόγω ενός προβλήματος στη μέση. Ηταν ο παίκτης που θα έμπαινε για να παίξει μία δυνατή άμυνα, ένας αναλώσιμος φόργουορντ περιορισμένων δυνατοτήτων.  Το 1980 τερμάτισε την καριέρα του στους Νετς και άρχισε να δουλεύει στο πολυσύνθετο μυαλό του την ιδέα της προπονητικής. Προηγουμένως, είχε εντρυφήσει σε θέματα ψυχολογίας ενώ είχε ασπαστεί και τον Βουδισμό, γεγονός που του προσέδωσε το προσωνύμιο «Ζεν Μάστερ», το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση μπορεί να αποδοθεί ως  «δάσκαλος του διαλογισμού». Τα πρώτα του προπονητικά βήματα ξεκίνησαν από το CBA, ενώ έκανε το «αγροτικό» του στο Πουέρτο Ρίκο. Ο απόμακρος χαρακτήρας του αποτελούσε... τροχοπέδη για τους ανθρώπους του ΝΒΑ, οι οποίοι δεν πίστευαν ότι ο Τζάκσον μπορεί να κοουτσάρει μια ομάδα από τον «μαγικό» κόσμο του μπάσκετ. Τελικά, η ευκαιρία του δόθηκε το 1987 όταν ανέλαβε βοηθός προπονητή στους Σικάγο Μπουλς, δίπλα στον Νταγκ Κόλινς. Εκεί, γνώρισε έναν άνθρωπο ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην προπονητική εξέλιξη του Τζάκσον. Ο Τεξ Ουίντερ, ο οποίος, επίσης, ήταν βοηθός στους Μπουλς «μύησε» τον νεαρό -τότε- τεχνικό στα μυστικά της περίφημης τριγωνικής επίθεσης, με την οποία στη συνέχεια έκανε θραύση στα παρκέ του ΝΒΑ. Το 1989 ο «Ζεν Μάστερ» ανέλαβε πρώτος τεχνικός στους Μπουλς και σιγά σιγά δημιούργησε μια σπουδαία «αυτοκρατορία», έχοντας βέβαια σπουδαίους παίκτες, όπως ο Τζόρνταν, ο Πίπεν και ο Κούκοτς. Το 1998 όταν η «αυτοκρατορία» των Μπουλς κατέρρεε, ο Τζάκσον άφησε το Σικάγο, ισχυριζόμενος ότι δίνει τέλος στη καριέρα του. Ωστόσο, έπειτα από έναν χρόνο ξεκούρασης, πήρε ξανά το ρίσκο να αναλάβει μια παραδοσιακή δύναμη. Οι Λος Αντζελες Λέικερς, του ανερχόμενου Κόμπε Μπράιαντ και του Σακίλ Ο' Νιλ, αποτελούσαν την κατάλληλη επιλογή. Εχοντας και πάλι στο πλευρό του τον Τεξ Ουίντερ, οι Λέικερς της δεκαετίας του 2000 έγιναν οι Μπουλς του '90. Το 2004... αποσύρθηκε ξανά, για να γυρίσει έναν χρόνο αργότερα. Τότε είχαν ακουστεί πολλά για την απόφασή του αυτή, αλλά και για τις σχέσεις του με τον Κόμπε Μπράιαντ. Πλέον, όμως, οι όποιες διαφορές των δύο αντρών έχουν μπει στην άκρη και ο δεύτερος κύκλος του Τζάκσον στους Λέικερς ετοιμάζεται να κλείσει με τον πλέον επιτυχημένο τρόπο. Οι... Ινδιάνοι και οι πρωτοτυπίες στα τάιμ άουτ Οι προπονητικές μέθοδοι του Φιλ Τζάκσον ήταν πάντα αντικείμενο συζήτησης. Οχι άδικα, αφού ο έμπειρος τεχνικός πάντοτε προσπαθούσε να μεταδώσει με κάθε τρόπο την προσωπική του ηρεμία και στους παίκτες. Ως «παιδί των λουλουδιών» και ελεύθερο πνεύμα έζησε μια ζωή γεμάτη από περιπέτειες. Ο ίδιος έχει «αποκαλυφθεί» μέσα από το βιβλίο «Sacred Hoops» (Ιερά στεφάνια), στο οποίο περιγράφει τον τρόπο που βλέπει τη ζωή. Αρκετές φορές οι αποφάσεις του χλευάστηκαν και αμφισβητήθηκαν. Οπως όταν διακόσμησε το παλιό προπονητήριο των Μπουλς, το «Μπέρτο Σέντερ», με εικόνες της ινδιάνικης κουλτούρας. Φωτογραφίες από έναν λευκό βούβαλο (σημάδι ευτυχίας), μιας κουκουβάγιας (σημάδι ισορροπίας) και μπάλες καλυμμένες με φτερά, είχαν μετατρέψει το «Μπέρτο Σέντερ» σε... ινδιάνικη σκηνή. 'Η όταν επέβαλε στους παίκτες του, στους Λέικερς, να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή για τον θάνατο του τραγουδιστή των «Grateful Dead», Τζέρι Γκαρσία. Ακόμα και ο τρόπος που κοουτσάρει είναι διαφορετικός. Σπάνια εκνευρίζεται, ενώ πάντα δίνει χώρο στους παίκτες του. Σε πολλά τάιμ άουτ τους αφήνει να αποφασίσουν για την επίθεση ή την άμυνα και εκείνος απλώς τους μεταφέρει τη σιγουριά του για την ορθότητα της επιλογής τους. Αλλωστε, αυτός είναι ο σκοπός του.  Με τον αξεπέραστο, Μάικλ Τζόρνταν. «Το όνειρό μου δεν ήταν απλώς να κατακτήσω τίτλους, αλλά να τους κατακτήσω με έναν τρόπο που θα συνδύαζε τα δύο μεγαλύτερη πάθη μου: το μπάσκετ και την πνευματική εξερεύνηση», τονίζει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του.  Υπάρχουν, βέβαια, και αρκετοί που τον θεωρούν απλώς τυχερό, επειδή, τόσο στους Μπουλς όσο και στους Λέικερς συνεργάστηκε με παίκτες πρώτης γραμμής.  Η διαχείρισή τους, όμως, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για παράδειγμα ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν από τους πρώτους αμφισβητίες του στους Μπουλς. Οταν, μάλιστα, ο Τζάκσον είχε επιχειρήσει να τον βάλει στο σύστημα της τριγωνικής επίθεσης, ο «Αιρ Μάικ» είχε... επαναστατήσει, τονίζοντας πως με τον τρόπο αυτό οι Μπουλς ούτε τίτλους θα κέρδιζαν αλλά και ο ίδιος δεν θα σημείωνε τους πόντους που μπορούσε. Τελικά, η ιστορία δικαίωσε τον Τζάκσον για τον οποίο μετέπειτα ο Τζόρνταν (αλλά και όλοι οι υπόλοιποι «αστέρες» των Μπουλς) εκφραζόταν με τον δέοντα σεβασμό. Στους Λέικερς η κατάσταση ήταν πιο περίπλοκη. Είχε να αντιμετωπίσει τις (αρχικά) ψυχρές σχέσεις των Μπράιαντ - Ο' Νιλ, αλλά και τη δυσπιστία των δύο παικτών προς το πρόσωπό του. Ο Μπράιαντ ήθελε να είναι το απόλυτο αφεντικό στην ομάδα, ο Ο' Νιλ θεωρούσε ότι η ομάδα δεν θα είχε καταφέρει τίποτα χωρίς αυτόν και ο Τζάκσον αναφερόμενος στον Μπράιαντ τόνιζε ότι είναι «ένας παίκτης που κοιτάει μόνο τους αριθμούς του». Το γεγονός ότι αυτοί οι τρεις πλέον μοιάζουν με... χαρούμενη οικογένεια, πιστώνεται στους λεπτούς χειρισμούς του Τζάκσον, ο οποίος ποτέ δεν έριξε λάδι στη φωτιά, ενώ, ταυτόχρονα, οδηγούσε και τους δύο από επιτυχία σε επιτυχία. «Είναι εξαιρετικός προπονητής. Ξέρει πώς να συγκεντρώνει τους παίκτες μιας ομάδας σε έναν στόχο», παραδέχθηκε πρόσφατα ο Κόμπε Μπράιαντ.  Η φετινή χρονιά (σημείωση: 2010-2011) αναμένεται να είναι και η τελευταία τους στους πάγκους και ένας δωδέκατος τίτλος θα «έκλεινε» υποδειγματικά την αυλαία της καριέρας του. Αλλωστε, δεν έχει κάτι άλλο να επιδιώξει, ενώ και η χιλιοταλαιπωρημένη μέση του πολλές φορές δεν του επιτρέπει να σταθεί όρθιος παρά μόνο για λίγα λεπτά.Συνδύασε άριστα το μπάσκετ με την πνευματική εξερεύνηση και πλέον θα μπορέσει να ζήσει τη ζωή ενός βετεράνου επαρχιώτη. Βέβαια, όπως έχει πει και ο Αλόνσο Μούρνινγκ: «Ο Τζάκσον είναι τετραπέρατος. Τόσο τετραπέρατος, ώστε να μπορεί να νικά και να κατακτά τίτλους χωρίς καν να εμφανίζεται»...  Ο Φιλ Τζάκσον δεν είναι ο προπονητής που θα πάει πρώτος στο γήπεδο και θα φύγει τελευταίος. Στους Λέικερς, για παράδειγμα, έχει ένα έμπιστο επιτελείο, το οποίο φροντίζει για τα πάντα. Οι Τζιμ Κλίμονς, Μπράιν Σο, Φρανκ Χάμπλεν και Τσακ Πέρσον αποτελούν βασικά συστατικά της άκρως επιτυχημένης συνταγής του Τζάκσον. *Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή" στις 4 Σεπτεμβρίου 2010.   *Ο Τζάκσον έκανε δύο γάμους και έχει ισάριθμα διαζύγια. Απέκτησε πέντε παιδιά και, έως τώρα, έχει επτά εγγόνια. Είχε παραδεχθεί πως, παλαιότερα είχε κάνει χρήση μαριχουάνας και LSD. Πιστεύει πως οι χρήστες μαριχουάνας δεν πρέπει να φυλακίζονται. Τον Μάρτιο του 2011 διαγνώσθηκε με καρκίνο στον προστάτη. Το ανακοίνωσε στους παίκτες του τον Μάιο. Αποφάσισε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση μετά τα πλέι οφ. Τελικά, στην τελευταία του περίοδο στους πάγκους, δεν κατόρθωσε να πάρει τον δωδέκατο τίτλο του ως προπονητής. Οι Λέικερς σταμάτησαν στους ημιτελικούς των πλέι -οφ της περιφέρειας.

Η αποτυχία θα «καλυφθεί» μόνο με πρόκριση

 
Του Γιάννη Κουκουλά

Για κάτι λιγότερο από 70', η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου ήταν απ’ ευθείας στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου  του 2014. Είκοσι λεπτά μας χώριζαν από το να κλείσουμε τα εισιτήρια για την πτήση προς την Βραζιλία. Πιστεύω ότι ο Φερνάντο Σάντος, οι συνεργάτες του στον πάγκο, οι αναπληρωματικοί καθώς και όλο το επιτελείο της ΕΠΟ, περισσότερο

Πρέπει ν' αλλάξει πολλά ο Σάντος
για να πανηγυρίσει στους αγώνες μπαράζ

.

είχαν το μυαλό τους στην Λιθουανία, παρά στον αγωνιστικό χώρο του «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Δεν ξέρω αν έβλεπαν το παιχνίδι της γηπεδούχου με την Βοσνία / Ερζεγοβίνη. Αλλά αν είχαν έναν δέκτη μπροστά τους, όπως ο υπογράφων, και παρακολουθούσαν τον αγώνα, τότε και οι ίδιοι, δεν θα ήθελαν να συντελεσθεί μία τέτοια αδικία. Διότι οι φιλοξενούμενοι, παίζοντας σαν τη γάτα με το ποντίκι την αντίπαλό τους και έχοντας χάσει πληθώρα ευκαιριών, θα ήταν άδικο να μην πανηγυρίσουν στο τέλος αυτοί την πρόκριση. Οπως και τελικά έγινε.
Θα πείτε, αυτό το «άδικο» δεν είναι που έχει κάνει το ποδόσφαιρο το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο; Θα συμφωνήσω. Όμως, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα στον όμιλό μας, ούτε η… τύχη το ήθελε να βρεθεί η εθνική μας απ’ ευθείας στην Βραζιλία. Με αντιπάλους, που ακόμα και με… ορισμό θα ήμασταν τυχεροί αν τους επιλέγαμε, η ομάδα του Σάντος κατόρθωσε να τερματίσει δεύτερη.
Η συγκομιδή των περισσότερων βαθμών από όλους τους δεύτερους του ομίλου, το επιβεβαιώνει. Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν. Η δεύτερη θέση και η διεκδίκηση της πρόκρισης μέσω των μπαράζ, είναι αποτυχία. Ολα τα υπόλοιπα, είναι… παρηγοριά στον άρρωστο. Και αυτή η ομάδα δεν είναι αγωνιστικά υγιής. Ακόμα κι αν τελικά πάρει την πρόκριση. Κάτι που κατά την άποψή μου φαντάζει πολύ δύσκολο. Και μακάρι να διαψευσθώ, γιατί ο κόσμος σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, θέλει κάπου να πιαστεί.
Τα δύσκολα λοιπόν για τον Φερνάντο Σάντος, άρχισαν από την Τρίτη το βράδυ, καθώς είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει λύσεις, για τους δύο αγώνες, που θα κρίνουν, αν θα είμαστε το Καλοκαίρι στην Βραζιλία. Αλλαγές στο ρόστερ, δεν προλαβαίνει να κάνει. Επομένως, πρέπει να βρει τρόπο εκ των ενόντων να διορθώσει τα κακώς κείμενα σ’ αυτή την ομάδα. Και αυτά είναι πολλά αυτά.
Με πρώτο και… χειρότερο, το ό,τι δεν μπορούμε να δημιουργούμε φάσεις στα αντίπαλα καρέ, με οργανωμένες επιθέσεις. Τα… γεμίσματα, από την άμυνα, που προσπάθησε να κάνει ο Κατσουράνης, ανήκουν σε μία αλλοτινή, παλιά εποχή. Και όσο κι αν προσπάθησε ο φιλότιμος Καραγκούνης να δημιουργήσει παιχνίδι, αποδείχθηκε πως δεν μπορεί να… ξεχάσει το παράλληλο ποδόσφαιρο.
Αν σ’ αυτά προστεθούν και τα λάθη που γίνονται στην άμυνα, ακόμα και με αντιπάλους όπως το Λίχτενστάιν, τότε δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδικός για να καταλάβει, πως ο στόχος της πρόκρισης μέσω των μπαράζ, μοιάζει να είναι ανέφικτος. Η Ρουμανία δεν είναι Λίχτενστάιν, Λιθουανία και τα τοιαύτα. Και παρότι θα έχει απουσίες, θεωρώ, πως, αν παρουσιάσουμε το ίδιο αγωνιστικό πρόσωπο, δεν θα έχουμε τύχη
Γι αυτό και πιστεύω, πως ήρθε η ώρα, ο Πορτογάλος προπονητής να… τολμήσει. Για μία, ίσως και τελευταία φορά, ας βάλει στην άκρη τις εμμονές του για κάποιους παίκτες κι ας μοντάρει, στις μέρες που απομένουν, μία ενδεκάδα, που θα μπορέσει ν’ ανατρέψει τα δεδομένα.

gianniskoukoulas@gmail.com

Πότε θα περάσουμε στις πράξεις;

Από αριστερά οι Κ. Παπαγεωργίου, Κ Κρεάνγκα, Κ. Βατσακλής, Παν. Γκιώνης, Αν. Ρηνιώτης

Ανακοίνωσε η Ελληνική Ομοσπονδία Πιγκ πογκ (ΕΦΟΕΠΑ), υπό τον τίτλο «Στον υφυπουργό Αθλητισμού Γιάννη Ανδριανό αύριο οι δευτεραθλητές Ευρώπης», ότι η εθνική ομάδα θα γίνει δεκτή αύριο (Πέμπτη, 17 Οκτωβρίου) από τον αρμόδιο υφυπουργό. Παραθέτουμε, αρχικά, το κείμενο της ανακοίνωσης:

«Νέα τιμή για την εθνική ομάδα των ανδρών και την ελληνική επιτραπέζια αντισφαίριση. Ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ανδριανός κάλεσε στο γραφείο του στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και θα δεχτεί αύριο στις 14.00 τα μέλη της δευτεραθλήτριας Ευρώπης προκειμένου να τα συγχαρεί για την κατάκτηση των δύο μεταλλίων στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Αυστρίας. Στη συνάντηση θα βρεθούν οι αθλητές Καλλίνικος Κρεάνγκα, Παναγιώτης Γκιώνης, Κώστας Παπαγεωργίου, Τάσος Ρηνιώτης, ο προπονητής Κώστας Βατσακλής και ο πρόεδρος της Ε.Φ.Ο.Επ.Α. Μανώλης Κολυμπάδης».
Ας θυμίσουμε τι είχε δηλώσει προ ολίγων ημερών ο κ. Κολυμπάδης, αναφερόμενος στις επιτυχίες των Ελλήνων:
«Ευχαριστώ τον κύριο Ανδριανό και την κυρία Γιαννακίδου (σημείωση μπλογκ: Γενική Γραμματέας Αθλητισμού) για την πλουσιοπάροχη επιχορήγηση της ομοσπονδίας. Τους έχω πολύ μεγάλη υποχρέωση. Είχαν ζητήσει στοιχεία από τις ομοσπονδίες και λίγες ώρες πριν λήξει η προθεσμία για την υποβολή τους, ανακοίνωσαν τις επιχορηγήσεις! Επρόκειτο να πάρουμε φέτος 168 χιλιάδες επιπλέον, μετά τις γνωστές δεσμεύσεις του αποχωρήσαντα, κ, Ιωαννίδη και τελικά παίρνουμε 75. Η επιχορήγησή μας φτάνει τις 275 χιλιάδες…Δεν πειράζει…Το άθλημα θα εξακολουθήσει να κάνει περήφανο τον κόσμο του».
Να δούμε και τί δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο Γκιώνης, που κατέκτησε το χάλκινο ατομικό μετάλλιο:
«Ελπίζω αυτά τα μετάλλια ν’ αλλάξουν κάποια πράγματα ώστε να μπορεί και η ομοσπονδία να βοηθήσει περισσότερο γενικά το άθλημα».
Πρέπει να επισημάνουμε και κάτι που είπε για τον ημιτελικό, στον οποίο ηττήθη: «Δεν ένιωθα να έχω τις απαραίτητες δυνάμεις και μοιραία δεν ήταν καλή και η αυτοσυγκέντρωσή μου. Ημουν πιασμένος από το πρωί χαμηλά στα πόδια, όπως και στους τετρακέφαλους».
Ας δούμε, τέλος, κάτι που τόνισε ο προπονητής, Κώστας Βατσακλής, σχετικά με την έλλειψη φυσικοθεραπευτή:

«Δεν είχαμε την απαραίτητη υποστήριξη σε αυτό το κομμάτι κι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Ο Παναγιώτης είχε πιασίματα και δεν είχαμε φυσικοθεραπευτή να τον βοηθήσει. Στον ημιτελικό φάνηκε κυρίως ότι χρειαζόταν πολύ η παρουσία φυσικοθεραπευτή».

Θα πάνε, λοιπόν, όλοι σήμερα στον υφυπουργό και τα πάντα θα είναι ωραία και καλά; Ή θα τολμήσουν, επιτέλους, όχι απλώς να του αναφέρουν τα προβλήματα, αλλά ν’ αρνηθούν να παραλάβουν τ’ αναμνηστικά (αν τους απονεμηθούν τέτοια) και να φωτογραφηθούν με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, υπογραμμίζοντας στους δημοσιογράφους, γιατί προβαίνουν στην συγκεκριμένη ενέργεια; Θα κάνουν κάποιοι την αρχή;
Με την ευκαιρία παραθέτουμε αποσπάσματα από το κείμενό μας, «Αγάδες και ραγιάδες», που δημοσιεύθηκε στο μπλογκ στις 6 Σεπτεμβρίου 2013:
«"Ας παύσουμε να είμαστε ραγιάδες", γράφαμε στις 30 Ιουλίου, με αφορμή σχόλιο της αναγνώστριας, Αννας Μάινα, η οποία αναφερόταν στην ΜΗ αντίδραση των παραγόντων του αθλητισμού στο, φασιστικώ τω τρόπω, κλείσιμο της ΕΡΤ και τις συνέπειες που αυτό θα είχε στην προβολή του αθλητισμού. Στο χθεσινό μας κείμενο (σημείωση: 5 Σεπτεμβρίου) αναφερθήκαμε διεξοδικά στο θέμα της μη προβολής σημαντικών επιτυχιών Ελλήνων σε παγκόσμια πρωταθλήματα ανδρών – γυναικών. Δεν λησμονήσαμε, φυσικά, τις επιτυχίες του υγρού στίβου σε νεανικά πρωταθλήματα κόσμου. …Πώς, όμως, συνδέουμε τα μετάλλια του υγρού στίβου με τον ραγιαδισμό που επιδεικνύουν οι άνθρωποι του αθλητισμού; Απλούστατα, με την επίσκεψη, την οποία πραγματοποίησαν στον υπουργό Πολιτισμού, Πάνο Παναγιωτόπουλο και στον υφυπουργό Αθλητισμού, Γιάννη Ανδριανό οι αθλήτριες και οι προπονητές τής εθνική πόλο νέων γυναικών. Ο υπουργός βρήκε την ευκαιρία να πει διάφορα ανούσια λόγια, να κάνει διαπιστώσεις, περί των κλειστών κολυμβητηρίων και της έλλειψης πόρων, να προβεί και στην σχετική κομματική προπαγάνδα και να φωτογραφηθεί, λέγοντας πως… δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός...

Ο Γκιώνης πανηγυρίζων.

Περίπου τα ίδια ισχύουν για τον κ. Ανδριανό, ο οποίος δεν απέφυγε την διαπίστωση χωρίς, βεβαίως, να δώσει λύση: "Πολλοί νέοι αθλητές αναχωρούν με υποτροφίες για το εξωτερικό: Είναι υποχρέωση, τόσο της Πολιτείας, όσο και δική μας (ερώτηση συντάκτη: Οι υπουργοί δεν περιλαμβάνονται στην Πολιτεία;), να σταθούμε δίπλα σας κι ελπίζουμε στο μέλλον να μην ακούσουμε ξανά ότι φεύγουν Ελληνόπουλα γιατί υπάρχουν υποτροφίες από άλλα κράτη. Είναι υποχρέωσή μας να υπάρχουν κι εδώ υποτροφίες και να καταφέρουμε να σας κρατήσουμε στην Ελλάδα με τα ίδια προνόμια, τις ίδιες προσφορές και την ίδια στήριξη τόσο στις σπουδές σας όσο και στην αθλητική δραστηριότητα".
Ωραία όλα αυτά. Για το τι θα κάνει, όμως, η Πολιτεία, λέξη.
Γι’ αυτό, λοιπόν, αναδημοσιεύουμε το κείμενο της 30ης Ιουλίου. Ισχύει απολύτως:
"Δεν θα πάψω ν' αναρωτιέμαι: Πού είναι οι ομοσπονδίες της κολύμβησης και του στίβου; Πού είναι οι αθλητές; Πού είναι οι προπονητές; Πού είναι οι παράγοντες; Θα έπρεπε να είναι στα "κάγκελα" όλοι αυτοί, να διαμαρτύρονται. Οχι να επισκέπτονται τον υφυπουργό Αθλητισμού, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, παρέχοντας την μοναδική ευκαιρία στους "αρμόδιους" της κακιάς ώρας, ν' αναμασάνε όλα εκείνα τα κοινότυπα και υποκριτικά. Εκείνα, όπου υποδεχόμαστε, χαιρετάμε, χαμογελάμε, συγχαίρουμε, ευχαριστούμε, φωτογραφιζόμαστε και τελικά αποχωρούμε ικανοποιημένοι και πάμε για τα επόμενα. Ανατρίχιασα, αλλά όχι από συγκίνηση".
Αιχμηρότατο το κείμενο της Αννας Μάινα, το οποίο δημοσίευσε στα σχόλια του θέματός μας, "Αναπάντητα ερωτήματα για την ΕΡΤ - Λύση το EUROSPORT"». 

Επανερχόμαστε στο τώρα, στον Οκτώβριο, επιλέγοντας το κείμενο με απόσπασμα από το άρθρο της 30^ης Ιουλίου, υπό τον τίτλο «Ας παύσουμε να είμαστε ραγιάδες».

«Κάποτε κάποιοι πρέπει ν' αντιδράσουν δημοσίως. Οχι μόνο μιλώντας μεταξύ τους ή στον στενό τους κύκλο, οικογενειακό, φιλικό, αθλητικό, επαγγελματικό. Ας παύσουμε να είμαστε ραγιάδες...». 

Θα παύσουμε; Θα περάσουμε, επιτέλους, από τα λόγια στις πράξεις; Ισως φανεί απόψε...   

ΥΓ: Ρωτήσαμε τον Μανώλη Κολυμπάδη (φωτογραφία), αν έθεσε το πρόβλημα στον υφυπουργό ή πήγαν, τιμήθηκαν, χαμογέλασαν, άκουσαν ό,τι τους είπε, απάντησαν τα τυπικά κι έφυγαν. Με διαβεβαίωσε ότι του είπαν αυτά που έπρεπε. Το ίδιο μας διαβεβαίωσε και ο Κώστας Βατσακλής. Κάτι είναι και τούτο. Αλλά, κατά την άποψή μου, δεν ήταν αυτό που έπρεπε να κάνουν. Αν κάποιος δεν φθάσει στ' άκρα, αν δεν τολμήσει να ξεπεράσει, αυτά που πολλοί θεωρούν "εσκαμμένα", και την συμβατική συμπεριφορά, τότε δεν θ' αλλάξει το παραμικρό. Επαναλαμβάνω, κάποιος, κάποτε, πρέπει να κάνει την αρχή. Φοβούμαι πως χάθηκε άλλη μία ευκαιρία. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας...