Τ' αποτελέσματα κρύβουν την αλήθεια

Δεν θα είναι πάντα του Αγίου...Μήτρογλου (πάνω) ούτε του Αγίου... Ρομπέρτο.

Του Γιάννη Κουκουλά

Η συγκομιδή τεσσάρων βαθμών εκτός έδρας από τις δύο ομάδες μας, που συμμετέχουν στα Κύπελλα Ευρώπης, είναι σίγουρα κάτι θετικό. Και για την πορεία τους στην συνέχεια, αλλά και για την συλλογική βαθμολογία, ώστενα εξασφαλιστεί η δωδέκατη προνομιούχος θέση. Αυτή που δίνει το δικαίωμα στον πρωταθλητή να λαμβάνει μέρος απ’ ευθείας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Το αρνητικό είναι η απόδοση που είχαν και ο Ολυμπιακός στις Βρυξέλλες με την Αντερλεχτ και ο ΠΑΟΚ στην Ολλανδία με την Αλκμααρ. Μπορεί πολλοί να λένε, πως στον αθλητισμό μετράει το αποτέλεσμα.αφού αυτό θα μείνει στην ιστορία και όχι το πώς κατακτήθηκε η νίκη. Δεν θα συμφωνήσω. Οχι γιατί πρακτικά δεν ισχύει. Αλλά επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο, εδώ και πολλά χρόνια, βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος.

Τι μπορεί να κερδίσει ο Ολυμπιακός, αν δεν κάτσει ο Μίτσελ να δει, το πόσο λανθασμένα μπήκε στον αγώνα; Πως τα αμούστακα παιδιά της Αντερλεχτ έκαναν πάρτι στον αγωνιστικό χώρο; Και μόνο χάρη στην απειρία τους, αλλά και στην εκπληκτική απόδοση του Ρομπέρτο παρέμεινε απαραβίαστη η εστία της ομάδας του;

Και το χειρότερο, ο Ισπανός προπονητής, δεν έδειξε να καταλαβαίνει το τι γίνεται. Παρέμεινε αμέτοχος στο παιχνίδι, «κρυμμένος» πίσω από το 1-0, με το οποίο πήγε στα αποδυτήρια, χάρη στην στιγμιαία έμπνευση του Σαβιόλα και την εκτελεστική ικανότητα του Κώστα Μήτρογλου, την οποία, παρά τις όποιες αντιρρήσεις έχω για αυτόν τον παίκτη, όχι για το ταλέντο του, αλλά για την γενική αγωνιστική του συμπεριφορά, πρέπει να την αναγνωρίσω.

Ομως δεν είναι δυνατόν, σ’ έναν ευρωπαϊκό «Μαραθώνιο», να βασίζεται ο Μίτσελ, στο ότι ,σε κάθε παιχνίδι, ο Ρομπέρτο θα πιάνει και τα πέναλτι και ο Κώστας Μήτρογλου, θα βρίσκει δίχτυα σε κάθε του επαφή με την μπάλα. Γι αυτό, αν δεν διδαχτεί –εφόσον, φυσικά μπορεί να το κάνει- από αυτή τη νίκη, που συνοδεύτηκε με μία απαράδεκτη τακτική και εμφάνιση για εβδομήντα λεπτά, τότε θα ακολουθήσουν… ανώμαλες προσγειώσεις.

Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι, πως όλοι οι σχολιασμοί γι αυτό το παιχνίδι, δεν ήταν πανηγυρικοί, παρότι ήρθε η ευρύτερη, σε σκορ, εκτός έδρας νίκη του στο Τσάμπιονς Λιγκ και ο Μήτρογλου έγινε ο πρώτος Ελληνας που πέτυχε «χατ τρικ» σ’ αυτή την διοργάνωση. Η επισήμανση από, σχεδόν, όλους τους σχολιαστές, της κακής εμφάνισης και των λανθασμένων εμπνεύσεωνς του Μίτσελ, είναι θετικό πρόσημο για την συνέχεια.

Αντιθέτως, δεν διάβασα ούτε άκουσα κριτικές για την εμφάνιση του ΠΑΟΚ στην Ολλανδία. Πιθανόν το γκολ του Σαλπιγγίδη στις καθυστερήσεις του αγώνα, να… έσωσε την παρτίδα και ο ένας βαθμός, σε συνδυασμό με την ισοπαλία στο Σαχτιόρ - Μακάμπι Χάιφα, φέρνει την ομάδα του Χουμπ Στέφενς, φαβορί όχι μόνο για την πρόκριση, αλλά και για την πρώτη θέση του ομίλου.

Αν, όμως, αυτό καθησυχάσει τους υπευθύνους της ομάδας, μπορεί να υπάρξουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Γιατί και ο ΠΑΟΚ, όπως και ο Ολυμπιακός, δεν έπαιξε ποδόσφαιρο, που αρμόζει σε ομάδες οι οποίες θέλουν να συμμετέχουν με αξιώσεις σ’ ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Κι αν στον «Δικέφαλο» δεχτούν πως για όλα φταίνε οι παίκτες και όλα τα υπόλοιπα είναι… καλώς καμωμένα, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται σίγουρο.

Διότι και στα δύο ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά και σ’ αυτά του ελληνικού πρωταθλήματος, ο ΠΑΟΚ δεν δείχνει, αντιθέτως με τα λεχθέντα το Καλοκαίρι -και με την έλευση του Στέφενς, αλλά και με τις ενισχύσεις στο ρόστερ- ότι μπορεί να κάνει την υπέρβαση και στα δύο μέτωπα. Κι αν, όσο είναι καιρός, δεν το δουν αυτό όσοι ασχολούνται με την ομάδα, επαναπαυόμενοι πάνω στους… οκτάστηλους τίτλους των αθλητικών εφημερίδων της Θεσσαλονίκης, δύσκολα θ’ αλλάξει το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας.

gianniskoukoulas@gmail.com