Η «προφητεία», η αβελτηρία της Πολιτείας και το «μοιραίο»

Η ελληνική Πολιτεία «συνελήφθη κοιμώμενη». Και αν δεν ήταν ο τραγικός, Παύλος Φύσσας, θα ήταν κάποιος άλλος. Το «έβλεπαν» πολλοί. Μόνο η Πολιτεία εθελοτυφλούσε... Και μετά, έπαθε... σοκ...

Πολύς θόρυβος, 

και μετά;

Tης Μαρίας Κατσουνάκη

Συλλαλητήρια και πορείες κατά του φασισμού και του ρατσισμού διοργανώνονται συχνά στην Αθήνα με ισχνή συμμετοχή για το μέγεθος του φαινομένου. Χίλιοι, δύο χιλιάδες, ακόμη και δέκα χιλιάδες άνθρωποι δεν συνθέτουν «ηχηρό μήνυμα» όταν καθημερινά σχεδόν εκδηλώνονται φαινόμενα ρατσιστικής βίας είτε καταγράφονται από τα ΜΜΕ είτε όχι, καθώς συμβαίνουν εν σιωπή. Η πλειονότητα των θυμάτων δεν καταγγέλλει την επίθεση από φόβο που έχει πολλαπλή αιτιολογία. Θα πρέπει να επέλθει το μοιραίο για να προκληθεί ένας, και πάλι βραχύβιος, θόρυβος (σημείωση: η επισήμανση και η υπογράμμιση δική μας. Το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν η αφορμή για την αναδημοσίευση του κειμένου).
Σήμερα το μεσημέρι (σημείωση: για τις 19 Ιανουαρίου 2013) έχει προγραμματιστεί συλλαλητήριο με τίτλο «Αθήνα, πόλη αντιφασιστική» με διοργανωτές κόμματα, κινήσεις, συλλόγους, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Πριν από ένα μήνα περίπου, μια παρόμοια αντιρατσιστική πορεία, η οποία είχε μάλιστα αναγγελθεί ως διαφορετική, γιατί ήταν σιωπηλή, είχε πολιτική ευρύτητα και ευρωπαϊκό προφίλ, ολοκληρώθηκε με… χαρακτηριστική αποτυχία (τουλάχιστον ως προς τον αριθμό των συμμετασχόντων και μόνο).
Τι συμβαίνει, λοιπόν, και δραστηριοποιούνται στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις οι στοχοπροσηλωμένοι (κομματικά, κοινωνικά) ή οι εξαιρετικά ευαίσθητοι ανένταχτοι, αφήνοντας την «κρίσιμη μάζα» αν όχι αδιάφορη, πάντως εκτός των όποιων κινητοποιήσεων; Το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί, πριν χαθούμε στον κυκεώνα των απαντήσεων (ορισμένες από τις οποίες απλώς θα θεωρητικοποιούν την ενοχή της μη συμμετοχής), πρέπει να συσχετίσουμε τη «δράση» με την «αντίδραση». Η «δράση», λοιπόν, των ρατσιστικών ξυλοδαρμών και φόνων δεν έχει την αναμενόμενη «αντίδραση» όχι μόνο από την κοινωνία αλλά –πρωτίστως– από την ίδια την πολιτεία. Τι κάνει το ελληνικό κοινοβούλιο για να αναχαιτίσει θεσμικά το ρατσιστικό κύμα; Πώς στέλνει το μήνυμα του δικαίου και της ισοπολιτείας; Τη στιγμή, μάλιστα, που η "Χρυσή Αυγή" έχει ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό ως ισότιμος συνομιλητής, η ανάγκη της συσπείρωσης των εκπροσώπων των δημοκρατικών κομμάτων για μια στρατηγική αντιμετώπιση του φαινομένου δεν είναι απλώς επιτακτική. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Εκτός και αν, ένας ποδηλάτης, που πάει στις 4 το πρωί στη δουλειά του, μπορεί «μοιραία» να αποτελεί κινούμενο στόχο για υποψήφιους εγκληματίες, ιδεολογικά στεγασμένους ή μη. Κάπως έτσι οι δικτατορίες εδραιώνονται χωρίς θεαματικά πραξικοπήματα. Αρκούν τα στιλέτα και οι αλυσίδες, από τη μια, και οι «αντισυστημικές» μολότοφ, από την άλλη.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 19 Ιανουαρίου 2013. Θα μπορούσε να θεωρηθεί προφητικό κείμενο, αν δεν ήταν τόσο φανερό από τότε -και πολύ νωρίτερα- το προς τα πού «όδευε» η κατάσταση.
Το γιατί η ελληνική Πολιτεία επέδειξε τόσο μεγάλη και τρομακτική (εδώ κυριολεκτούμε, λόγω των τραγικών αποτελεσμάτων της) αβελτηρία, έως και αδιαφορία, για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των κινδύνων, είναι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο «χωράει» μεγάλη και ενδελεχής συζήτηση.